|
Bonjour,
Als iemand dit ooit zou lezen, proficiat dan. Het was niet de bedoeling.
Ik heb een blog geopend, niet omdat ik eenzaam ben, maar omdat ik eerder een soort van dagboek wil bijhouden om verhalen bij De Lijn en in mijn eigen leven - de hoogste banaliteit, verzeker ik u - geboekstaafd te zien. Om ze zelf te kunnen herlezen.
Na een jaar bij De Lijn te werken, als buschauffeur in het centrum van 't Stad (lijnen 1, 13, 17, 19, 20, 21, 22, 23, 33, 40, 142 en 762), heb ik al vrij veel meegemaakt. Van een man met een bloedend hoofd in een bushokje tot aan de vraag "Waar zijn de grote boten?", van grapjes die reizigers maken tot hun geuite frustratie en woede.
Geloof mij, een dag bij De Lijn werken is bijna steeds spannend, maar dat bevalt mij ergens wel. Er kan meer mislopen (en er loopt ook meer mis) dan je zou denken: een onverwachte omleiding, panne of problemen met je bus, kwade reizigers (zowel op als af de bus), de vorige bus die uitvalt, monsterfiles, vragen waarop je geen antwoord weet, jezelf vastrijden, een ongeluk doen, andere weggebruikers die razend worden (met of zonder aanleiding), zatte mensen, busdeuren die dichtgaan op de mensen... En dat is nog maar een greep uit het aanbod.
In principe is dit bedoeld als een vorm van "dagboek" dus zou ik mij moeten inhouden naar het verleden te verwijzen. Toch, omdat ik vandaag (donderdag 17/01/2019) niet gewerkt heb, ga ik beginnen met één van die spannende momenten gisteren.
Ik reed op mijn (zeer graag gereden) lijn 21, met bus 5899, van 6:28 tot 12:34. Dit is een hybride bus van het merk VDL. Die bussen rijden heel goed en aangenaam, maar barsten van de elektronica. En wie elektronica zegt, zegt foutmeldingen: dat is precies wat die bus heel graag deed. Constant een geel symbool en gepiep voor koelvloeistof hoor je gelukkig op den duur niet meer.
Als de bus op zijn display een rood symbool toont, barst er een kakofonie van getuut en gepiep los om duidelijk te maken dat je geen millimeter verder mag rijden. Alsof de bus dan gaat ontploffen.
Dus ik kom aan een halte "Meibloemstraat" aan de academie (bij het postcentrum van bPost in de Uitbreidingsstraat) en er stapt iemand op. Ik sluit mijn deuren, maar zie nog een vrouw komen aan lopen, dus, als de overvriendelijke man die ik ben, stop ik opnieuw om haar te laten opstappen. Ik sta op straat, vlakbij de halte, stil (er is geen haltehaven). En dan plots, het noodlot slaat toe: de duivel is in mijn bus gekropen. TUUT PEUT TUUT PEUT.... Rood symbool met "STOP" en het teken van hybridemotor.
Verdorie, denk ik. Ik dus de motor stilleggen. Opnieuw opstarten. Hij zwijgt. Ik zet hem in "Drive". TUUT PEUT TUUT PEUT. Verdorie! Nog een keer proberen... TUUT PEUT TUUT PEUT... Mijn stress neemt lichtjes een vlucht.
De "deus ex machina" om problemen met een bus op te lossen, is de bus volledig uitschakelen. Dan "reset" de bus zich en start het hele systeem volledig opnieuw op wanneer je de bus opnieuw aanzet. Zo laat je een bus ook op de stelplaats of onbemand achter.
Eventjes twijfelend of ik mijn reizigers zal informeren (en zo lichte paniek doe ontstaan) of doen of ik alles onder controle heb, kies ik voor de laatste optie. Een enkeling was al afgestapt en opgestapt bij de 32 die achter mij stond. Maar vermits ik op straat stond (met mijn 4 pinkers op ondertussen), kon die bus toch niet passeren.
Ik stap af en zet de bus af.
Voor reizigers moet nu dagen dat er iets serieus mis is: niet alleen stapt de baas van de bus af, maar ook zitten zij in complete duisternis (het is 6:45 's morgens) én ben ik precies buitengesloten omdat bij een reset van de bus alle deuren zich automatisch sluiten.
La la la, eventjes wachten totdat de bus zeker de slaap gevat heeft. Dan weer opstappen, in de zetel zetten, de motor opzetten, de bus in drive zetten, handrem af, halterem af, remmen los, en hij rijdt.... TUUT... Ja ja, koelvloeistof, ik weet het.
Voor de rest van de dag dan weer met de bus geen problemen gehad. Alleen, dankzij een kraan op straat, was het in de Quellinstraat (mijn eindhalte aan één kant) wat moeilijk in de ochtend. Maar uiteindelijk toch nog mijn planning kunnen doorvoeren: tijdens een pauze daar in de Brico een grotere pot voor mijn bananenboom, potgrond, witte verf om mijn beschadigde muur wat te verbeteren en bamboestokken kunnen kopen. Wel eventjes raar momentje als je met je shopspullen langs alle wachtende reizigers heen moet (vooral de stokken en mijn korte mouwen moeten een zeldzaam zicht zijn).
Vandaag was een vrij luie dag. Ik heb vooral gegamed. Mijn favoriete game - Europa Universalis IV - heeft me veel bezighouden. Dat lukt het spel eenmaal ik een interessant spel gevonden heb, wat niet altijd het geval was. Vandaag speelde ik met Aragon - vooral de Maghreb en Italië moesten eraan geloven.
Voorts heb ik, naar maandelijkse gewoonte, mijn financiële overzicht (van 8 december tot 8 januari) opgemaakt. Dat maakte mijn dag sowieso goed: als je in december, dankzij de eindejaarspremie, zo'n 1200 euro hebt gespaard, dan heb je financieel een goede maand achter de rug. *schouderklopje bij mezelf*
En nog leuker: in de voormiddag kreeg ik mijn nieuwe boeken: Jin, in 6 exemplaren. En ik moet zeggen: het oogt goed. Zelf was ik al vooraleer ik het wist een hoofdstuk verder. Ik ben er trots op, maar probeer dat niet te zijn omdat ik niet tevreden ben.
Ja, dat kan. Soms is een mens trots op iets zonder dat hij er tevreden mee is. Gewoon, omdat je het afgewerkt hebt. Omdat het een grote inspanning is (549 bladzijden is het boek uiteindelijk). En er blijven toch een aantal verrassende wendingen in het verhaal, vind ik.
Zo, genoeg nu. Deze schrijftijd had ik beter besteed aan mijn andere verhalen, maar goed, daar moet ik vooral geïnspireerd voor zijn. Ik weet niet of ik het volhoud dit dagelijks te doen, maar wie weet. Wie niet waagt...
Tot een volgende, Stijn!
Je geliefde
Stijn
|
