We kunnen weer iets toevoegen aan het verhaal, ik had me voorgenomen om elk weekend op de blog te schrijven maar dat is me niet gelukt omdat het internet plat lag, er was wel verbinding volgens mijn laptop maar dat was ook alles, niks msn, geen mails en geen google. Een beetje vervelend maar het zullen de naweeën zijn van de aardbeving. Om het dan nog helemaal compleet te maken, viel zondagavond de elektriciteit dan maar helemaal uit zodat we ook nog in het donker zaten. Het enige dat je kan doen, is berusten, afwachten en vroeg gaan slapen. Maandag als bij wonder werkte alles weer.
Op het nieuws verschijnen elke dag opnieuw beelden van de vernielingen door de aardbeving en die zijn enorm. Het zal jaren duren eer de gevolgen hiervan min of meer weggewerkt zullen zijn. In de grote steden zijn vele appartementsgebouwen ontruimd wegens onveilig en zij zullen afgebroken moeten worden, hetzelfde voor scholen, ziekenhuizen, kantoren en zovoort. Ook de wegeninfrastructuur heeft erg te lijden gehad en de reis van Santiago naar hier, is naar het schijnt verdubbeld in tijd. Dus Renilde is gewaarschuwd als ze komt, dat wordt een lange busrit.
Door al de perikelen met internet lukt het heel moeilijk om foto's door te sturen of aan facebook toe te voegen, waarom is niet meteen duidelijk maar ik blijf proberen. In El Carmen wordt elke dag meer duidelijk hoe zwaar de aardbeving geweest is, aanvankelijk werd gezegd dat er een 20 tal huizen beschadigd of vernield waren. Het zijn er echter veel meer, elke dag wordt er hier of daar een huis gesloopt omdat het onveilig is of op instorten staat . Rond de plaza alleen al heb ik er een stuk of 10 geteld. Ik moet wel zeggen dat ze er tegenaan gaan om de boel af te breken. Het zijn de oudste huizen van El Carmen die eraan moeten geloven, die zijn gebouwd in een soort aardewerk, rode aarde vermengd met mest van koeien en stro. Sommige muren zijn wel een halve meter dik en toch hebben ze niet stand gehouden. Het grote nadeel van dit soort materiaal is dat het een grote stofboel is en dat heb ik geweten. Vorige week hebben ze de achterkant van de kerk naast mijn slaapkamer gesloopt en het raam van mijn badkamertje stond nog open, de dag ervoor had ik nog alles netjes gepoetst en nu lag er een dikke laag rood stof, heel gezellig. De scholen in El Carmen zijn voorlopig nog gesloten, net zoals in het grootste deel van Chili trouwens, nu maandag de 22ste zouden ze terug van start gaan en voor de kinderen wordt het tijd, ze hebben dan wel een paar weken extra vakantie gehad maar de verveling begint toe te slaan en school geeft toch wel afleiding voor ze. Ik ben benieuwd hoe de eerste dag er hier zal uitzien, want dan gaan de kinderen van het internaat weer arriveren en wordt het hier dus een stuk drukker elke dag.
Het is ook niet allemaal kommer en kwel natuurlijk, er gebeuren eveneens wel leuke dingen. Zoals de terugkeer van tia Ursula na haar vakantie, zij is echt wel de grappigste tia en de kinderen noemen haar tia Tschuli. Ze kan heel hartelijk en luidruchtig lachen en is altijd te vinden voor een grap. De kinderen dragen haar op handen, dat zie je meteen. Zij doet met haar casita ook heel andere dingen, zoals braambessen gaan plukken in de campo om daar heerlijke mermelade van te maken en de tio mocht mee. Heerlijk, de wandeling, de braambessen, de natuur , ik heb er foto's van en probeer ze op facebook te krijgen. (hetgeen ondertussen gelukt is)
Elke dag zijn er nog naschokken van de grote beving en soms zit daar wel een stevig exemplaar bij. Men zegt wel eens dat alles went maar hier kan ik toch echt niet gewoon aan worden. Overdag is het zo erg niet maar 's avonds en 's nachts is het toch elke keer weer een beetje bangelijk. De eerste week had ik mijn rugzak naast het bed klaarstaan met mijn laptop, reisdocumenten, medicijnen en een paar onderbroeken. Genoeg om een week verder te kunnen mocht het nodig zijn. Alles lag klaar om snel te kunnen reageren. Ik heb effectief een aantal keren buiten gestaan met mijn rugzakje als de aarde weer begon te beven. Ook een aantal kinderen hebben het er niet gemakkelijk mee en hebben duidelijk angst elke keer. Tia Carmen van casita Limburgo voelt zich ook niet op haar gemak omdat het huis twee verdiepingen telt en stevig kraakt en kreunt bij elke naschok. Regelmatig zit er een kanjer tussen die een goede zes of zeven scoort bij Richter, gelukkig richten ze geen verdere schade aan op het eerste zicht.
Voor de maatschappelijk werkers was het belangrijk om te weten te komen hoe het gesteld was met de families van de kinderen, of hun huizen niet te erg beschadigd zijn of alles in orde is met ze en of ze zich kunnen redden zodat ook de kinderen kunnen gerustgesteld worden. Dus op huisbezoek in de campo !!! Ik ben de afgelopen 2 weken twee keer mee geweest. Het is ongelooflijk hoe mooi dit land is en hoe uitgestrekt. De eerste keer gingen we richting Yungai, dat ligt ongeveer een 40 km meer naar het zuiden. De wegen daar naar toe zijn behoorlijk en geasfalteerd. Maar o wee als je van de hoofdweg afrijdt, dan worden het veldwegen. In de camionette op de achterbank is dat niet echt comfortabel en hobbel je de ganse tijd op en neer ( te vergelijken met op een paard zitten terwijl je niet eens kan paardrijden). Je houdt het ook niet voor mogelijk waar de mensen soms hier een huis gebouwd hebben, echt in het midden van niets. Het lijkt idyllisch maar om er echt te wonen, ik denk niet dat wij Westerlingen het nog zouden kunnen. Soms hebben ze elektriciteit, soms niet. Water komt uit een put en ik zou er niet meteen van drinken. Het huis is een verzameling van alle mogelijke soorten materiaal, planken in alle maten en diktes, golfplaten, zink enzovoort. Hetgeen op het moment voorhanden was en betaalbaar. Het leek wel Bokrijk maar dan in het echt en in het groot (en je hoeft geen inkom te betalen). Bij ons ziet een doordeweekse paardenstal er beter uit dan sommige huizen hier. Ik weet niet hoe die mensen dat in de winter doen want dan kan het ferm koud zijn naar het schijnt. Je ziet wel aan de mensen in de campo dat ze "anders" zijn, taaier en harder dan de stadsmensen. Ze moeten wel want naar een dokter gaan bij het minste dat ze voelen, zit er hier niet in. Als ze geluk hebben, is er een "posta" in de buurt, dat is een soort gezondheidscentrum waar dan één keer per week een dokter aanwezig is. Hygiëne is het grootste probleem in de campo en soms zien ze eruit alsof ze zich nog nooit gewassen hebben.
De tweede reeks huisbezoeken ging richting San Vincente, naar de bergen toe. Die tocht was nog erger, we waren om negen uur vertrokken om ze allemaal te kunnen bezoeken. De geasfalteerde weg houdt op een vijftal km buiten El Carmen. Vanaf dan is het hossen en hobbelen over veldwegen. Ik voelde mij 's avonds doodop en helemaal door elkaar geschud, maar ik heb enorm genoten van het landschap, de natuur. Het was buitengewoon prachtig en ik begrijp dat mensen verliefd kunnen worden op dit land, het heeft een bijzondere charme, evenals de mensen die er wonen. Weer kreeg ik huizen te zien op plaatsen die je niet voor mogelijk houdt, zo afgelegen en ver van alles verwijdert met leefomstandigheden die wij niet zouden aankunnen. De meeste huizen in de campo hadden niet zo erg te lijden gehad van de aardbeving en waren relatief goed overeind gebleven op een paar uitzonderingen na. Het was jammer dat ik mijn fototoestel niet meehad. Een stommiteit van mij, ik had die morgen namelijk mijn bureau op slot gedaan met de sleutel aan de binnenkant zodat ik mezelf had buitengesloten en vermits ik niet bij de reservesleutel kon... Ik hoop deze tocht nog eens te kunnen doen tijdens mijn verblijf hier want ik had voor zeker prachtige foto's kunnen nemen.
Vanaf volgende week start ik met individuele gesprekken met de kinderen en jongeren, een soort onderzoek naar hun beleving van het leven in een instelling, hoe zij dat aanvoelen , hoe zij denken over de situatie waarin ze verkeren. Ik ben benieuwd wat er uit de bus gaat komen, daarom is het goed dat ik van een aantal de thuissituatie heb kunnen zien. De resultaten zal ik op één of andere manier verwerken in mijn eindwerk en ook voorleggen aan de directie hier. Ik heb al wel zo een paar ideeën. Het voordeel van het niet volledig begrijpen van de taal is dat je voor een groot stuk bent aangewezen op het observeren van de lichaamstaal mensen, dat is een zeer goede oefening hier en een leerrijke ervaring. Mijn kennis van het Spaans gaat er wel op vooruit, ik heb deze week de brieven van de kinderen aan hun peters en meters in België vertaald. Ik moet zeggen dat ik mijn woordenboek al niet meer zo dikwijls moet raadplegen om alles te begrijpen, voorwaarde is wel dat ze correct Spaans schrijven natuurlijk. ( er waren er bij die een soort Chinees-Spaans geschreven hadden ) Deze week nog worden ze verstuurd, dus België hou uw brievenbus in de gaten.
Er wordt de laatste dagen in versneld tempo gewerkt aan de nieuwe casita Belen, dat wordt echt heel mooi en groot in vergelijking met wat het was. De kinderen kijken er naar uit om er in te trekken en zijn al volop in de mate van het mogelijke terug spullen aan het verhuizen. Waarschijnlijk zal alles af zijn in de week voor Pasen en het is een hele verbetering. ( met heel veel dank aan alle mensen in België die dit mee mogelijk gemaakt hebben) Ik zal ook een fotoalbum van de werken aan de casita op facebook zetten dan kunnen jullie het zelf zien. Maar het is niet alleen casita Belen dat aandacht verdient, ook de andere casita's mogen niet vergeten worden in het grote geheel. Mensen die iets willen bijdragen, kunnen mij dat altijd laten weten. Mijn aandacht gaat vooral naar de uitrusting van de casita's, de tia's moeten soms echt met primitieve middelen hun huisje draaiende houden. Ik zou honderd en één dingen kunnen opnoemen die we hier zouden kunnen gebruiken maar waar niet voldoende middelen meer voor over zijn omdat het meeste van het budget aan de " belangrijke" dingen besteed moet worden. Zoals de uniformen voor de school, schoenen voor de kinderen, voedselvoorziening, elektriciteit enzovoort..... Voor de kleine alledaagse dingen blijft dan niets meer over , ik denk dan fatsoenlijk keukengerief, borden, tassen, bestek, ik denk dat de tia's wel een heel lijstje zouden kunnen maken. Ook de maatschappelijk werkers zitten in nood als het gaat over kleurpotloden, tekenpapier, handpoppen , boetseerklei, stiften, een fatsoenlijke bureaustoel en nog veel meer .... Misschien dat ik daar iets aan kan doen tijdens de maanden dat ik hier nog ben, wie mij wil helpen met een kleine bijdrage mag mij dat altijd laten weten. Ik zou op het eind van mijn verblijf eens serieus willen gaan winkelen voor de hogar zodat ze weer even verder kunnen. ( tot ik terugkom ).
Vandaag krijg ik bezoek van Annelies Requilé uit Ham, zij is in Chili voor haar stage als kinderarts en zou graag de hogar eens willen zien. Ik ben blij om eens een dagje Nederlands te kunnen praten met iemand en om eens bezoek te krijgen. Namiddag ga ik haar afhalen in Chillán, ik kijk er echt naar uit. Daarna wordt het aftellen tot mijn vrouwtje op bezoek komt in april.
