alweer weekend, tijd om mijn blog bij te werken. Het is nu zaterdagmiddag en ik heb mij voorgenomen om de zaterdag zo'n een beetje voor mezelf te houden. Kwestie van af en toe ook eens wat alleen te kunnen zijn en wat uit te rusten. Geen uitstapje vandaag , misschien een wandeling in de buurt namiddag . Volgende week ga ik terug naar Chillán. De draadloze muis van mijn laptop heeft het begeven, dus ga ik op zoek naar een nieuwe. En het wordt tijd om mijn visakaart eens te testen, hopelijk werkt die hier anders heb ik een klein probleem haha.
Maandag ben ik opgestaan met stevige rugpijn, het voelde een beetje aan als het verschot en het duurde even voor ik vlot kon bewegen. Dat beloofde voor de rest van de week, maar elke dag is het wat beter gegaan en nu voel ik er nog weinig van, gelukkig maar. Dinsdag had ik op de koop toe nog wat last van diarree (geen paniek er zat Imodium in mijn bagage). Ze gebruiken ook zoveel olie in hun gerechten en de groenten zijn allemaal met een dressing op basis van olie. ( dat schuift goed hé) . Ik zal het allemaal maar toeschrijven aan mijn leeftijd , de kwaaltjes van de iets oudere student op stage die nog wil doen alsof hij er 21 is.
Op verzoek van Tia Clarita heb ik maandagavond gekookt voor dinsdag : stoofvlees !! Bij ons bereid ik dat altijd met bier ( donkere Chimay of Grimbergen) en Luikse siroop maar dat was hier niet te vinden. Ik heb dus maar het donkerste bier in de supermercado gekocht en een potje mermelade van aardbeien. Het was improviseren maar lekker was het wel. Ze zijn dat hier niet gewoon dat een man achter het fornuis staat, huishoudelijke taken zijn meestal voor de vrouwen. (toch een beetje machocultuur hier). Als Renilde op bezoek komt in april, gaan we een grote wafelenbak organiseren want de vorige bezoekers uit België hadden dat ook gedaan en ze praten er hier nog van. Ze hebben me al dikwijls gevraagd of ik ook wafelen kan bakken, dus daar gaan we niet onderuit kunnen. Mijn vrouwtje is bij deze gewaarschuwd !!! Wie een supergoed recept heeft, gelieve te mailen naar renilde.oben@live.be . Alvast bedankt voor de medewerking.
Op mijn bureautje is het soms de zoete inval, de kinderen komen even binnengewandeld om hola tio te zeggen , alleen ze blijven allemaal plakken en mijn pogingen om ze met zachte dwang weer buiten te krijgen zodat ik verder kan doen, zijn niet altijd even succesvol. Het is precies of ze mijn Spaans niet begrijpen en de kleinsten doen juist of ze geen oren hebben. Wat een tio lijden kan. Mijn PC en mijn fototoestel hebben een vreemde aantrekkingskracht op de kinderen, ik probeer het allemaal in goede banen te leiden en het onder controle te houden , soms lukt dat en soms niet. Ik hoop dan maar dat mijn apparaten het gaan overleven want ik heb ze nog hard nodig hier.
Dinsdag was het stafvergadering met tia Clarita, alle andere tia's, Mauricio, Betsy en ikzelf. De plannen voor de week werden gemaakt en de taken verdeeld. Tia Clarita leidt dat met vaste hand en weet echt wel van aanpakken. Ik kreeg zowaar ook mijn deel toegewezen en ik was al blij dat ik wist waar het over ging, volgende keer mijn woordenboek meenemen en iets om op te schrijven.
Alhoewel, plannen die hier gemaakt worden, kunnen ook weer even snel veranderen. Donderdagvoormiddag was er een Engelse les gepland en een kwartier op voorhand kwam Mauricio mij vertellen dat dat niet doorging maar dat we op huisbezoeken zouden gaan richting Yungay of zoiets. Vergeef mij als het mis geschreven is , ik ken de streek nog niet zo goed en de namen al helemaal niet. Dat huisbezoek was echter de moeite waard. De mevrouw die we gingen opzoeken, woont in de campo ergens tussen Chillán en Yungay. Ik begrijp nu waarom ze de camionette/jeep nodig hebben. Om bij het huis van de mevrouw te geraken heb je inderdaad een stevig voertuig nodig. We reden van de hoofdweg af , een soort van veldweg op en dan maar hobbelen zo'n kwartier , 20 minuten aan een stuk. Niks om te doen als je pas gegeten hebt. Her en der kom je een huisje of iets wat daar op lijkt tegen. Uiteindelijk waren we er en gelukkig was ze thuis, want voor het zelfde geld doe je zo'n verplaatsing en is er niemand. Enfin we mochten binnenkomen, het viel me wel op hoe behoedzaam Mauricio eerst het terrein bekeek alvorens hij me teken gaf om ook uit te stappen. Ik heb hem naderhand gevraagd waarom en hij vertelde me dat in deze afgelegen gebieden en huizen er soms behoorlijk wat alcohol verbruikt wordt en dat je nooit op voorhand weet wie er thuis is en in welke toestand. Bij deze mensen zijn maatschappelijk werkers niet altijd welkom, dat zijn immers pottenkijkers die dan nog hun kinderen weghalen. Ze kunnen dan wel eens agressief uit de hoek komen. Het is dus altijd een beetje opletten wat je doet.
Het huis was geen huis, beter kan ik het niet zeggen. Het gedeelte waar de vrouw woonde, bestond uit twee kamers. De eerste kamer was de leefruimte, overal waren gaten en spleten in de muren en kon je zo naar buiten kijken, er stonden een paar zetels en in het midden stond het overblijfsel van wat eens een ijzeren ton was geweest. Daarin stookte ze vuur om op te koken, waar de rook dan naar toe ging, wil ik niet eens weten. Voor de rest was er niet veel maar toch had ze haar best gedaan om alles wat opgeruimd te laten uitzien. De andere kamer was de slaapkamer en was iets beter afgeschermd tegen regen en wind, er stond één tweepersoonsbed en dat was het ongeveer. Dat was het bed voor het ganse gezin ; moeder en drie kinderen. Bovendien was de vrouw depressief ( zelfmoordpoging) en kreeg ze daar medicijnen voor maar die nam ze niet regelmatig dus... Als je de omstandigheden zag , een mens zou voor veel minder depressief worden. De drie kinderen zijn allemaal geplaatst in de instelling, een beslissing die ik wel kan begrijpen maar ik heb ook het lijden, de pijn en het verdriet in de ogen van die vrouw gezien. Het geeft wel even een naar gevoel en je voelt je zo beperkt in hetgeen je kan doen.
Eens terug op weg heb ik Mauricio gevraagd, hoe dat voor hem was. Blijkbaar kan je aan alles gewoon geraken als je het maar dikwijls genoeg ziet. We zijn daarna verder gereden naar Yungay om op het gerechtshof nog wat documenten gaan af te leveren en bij het andere gezin waar we wilden langsgaan, was er niemand thuis. In ieder geval had het wel indruk op mij gemaakt en volgens Mauricio is de toestand in de berggebieden nog veel erger. Ik vermoed dat ze de huisbezoeken zo plannen dat ik er een beetje gewoon aan geraak en mij niet meteen de meest schrijnende gevallen laten meemaken om de schok niet te groot te maken.
Tussen de casita's is zo'n een beetje een competitie aan de gang om tio Stefan 's avonds bij het eten te hebben, ik help mee afwassen en heb altijd snoepjes en mijn laptop bij en er wordt veel gelachen, geplaagd en gek gedaan. Op die momenten heb ik ook het meeste en het beste contact met de kinderen. Vermoeiend is het wel maar o zo leuk en ik leer ze allemaal een beetje beter kennen. Ondertussen kan ik al heel goed bidden in het Spaans voor en na het eten.
Als de batterij van mijn fototoestel weer is opgeladen zal ik morgen een paar albums foto's op faceboek zetten ... wordt vervolgd
