wat een week. Vorig weekend had ik bezoek uit België, heerlijk om eens een dag Nederlands te kunnen praten met aangenaam bezoek. Annelies is uit Ham en ook in Chili voor een stage als arts op een kinderafdeling in het ziekenhuis van Curico. Waar dat ligt weet ik niet precies maar het is meer naar het Noorden , zo'n driehonderd kilometer of zo als ik het goed heb. Ik heb er in ieder geval van genoten en Annelies denk ik ook wel, de kinderen hebben in ieder geval hun beste beentje voorgezet om haar bezoek zo aangenaam mogelijk te maken. Ik denk dat ze Annelies hier nog gaan terugzien in één van de volgende jaren. Zondagmorgen is ze weer vertrokken en de rest van de dag heb ik in mijn bed gestoken, dat kwam niet door Annelies hoor (wel op haar aanraden) want ik had de ganse nacht op de pot doorgebracht met een stevige diarree aanval en voelde mij een beetje mottig en ellendig. Gelukkig had ik goede verpleegsters want olala de tio was enfermo ( ziek), om het half uur stonden ze aan mijn bed om mij toe te dekken dat ik het niet koud kreeg en moest ik een kruidendrankje drinken, wat er in zat weet ik niet , er dreef van alles in rond , het was gloeiend heet en ze bleven erop toe zien dat ik alles tot de laatste druppel uit had zodat ik niet kon foetelen en de helft ervan wegkieperen. In ieder geval, het was sterk spul en het heeft nog geholpen ook. Maandagmorgen was ik weer helemaal opgeknapt, een paar kilo lichter, en kon ik terug aan de slag.
Ik ben deze week ergens een dag kwijtgespeeld, zo vlug gaat de tijd hier. Voor ik het wist was het alweer weekend. Mijn dagen zijn dan ook zo gevuld dat ze omvliegen en ik werkelijk tijd tekort kom om alles te doen wat ik gepland heb. Maandag was het hier na de aardbeving de eerste schooldag. De kinderen van de campo arriveerden in het internaatsgedeelte, dus een hoop nieuwe gezichten. Vanaf volgende week ga ik elke dag in een andere casita eens even kennismaken met ze want zij zien hier wel een nieuwe tio rondlopen maar weten nog niet goed wat die hier komt doen en wie hij is, dus elke avond gaat weer druk worden. Het was ook even wennen om de kinderen netjes in uniform te zien. Helemaal anders dan bij ons maar wel mooi. Ik ga elke morgen mee de kleinsten naar school brengen, vanaf dinsdag gebeurde dat met de camioneta samen met tia Ursula. Tien stuks op de achterbank van de auto, in België zou je daarvoor een stevige boete krijgen maar hier kijken ze nauw niet. Het is wel een hele toestand en in de school is het ook al niet beter. Er is veel schade aan het college en het lyceum ( ik vrees dat beiden moeten afgebroken en opnieuw opgebouwd worden), zodat men hier heel creatief moet omspringen met het gebruik van de beschikbare lokalen. De uurregeling daar kan ik nog niet goed in volgen, de kleinsten gaan voormiddag naar school al om 8 uur, die van het college iets later en de oudsten gaan in de namiddag. De aardbeving zal dus eveneens zijn gevolgen hebben op de kwaliteit van het onderwijs. De klassen zijn ook erg groot, soms zitten ze wel met 35 leerlingen in één klas. Elke dag na de lesuren doen ze nu beroep op de tio om hun Engels bij te spijkeren want dat trekt echt op niks. de opdrachten die ze van school meekrijgen staan vol taalfouten, het handboek dat ze hebben is heel mooi maar ze gebruiken het niet omdat het eigenlijk veel te moeilijk voor ze is. Ik heb al aangeboden om eens met de leerkrachten Engels te praten maar die zien dat tot nu toe niet zitten, eentje heeft zelfs gezegd dat hij niet goed genoeg Engels kan om met mij te praten. (Dat gaat dus niet goed komen, ik vind het wel jammer maar het zegt veel over het niveau van het onderwijs en de kennis van een andere taal door de leerkrachten). Het was de eerste dagen op de school een enorme chaos en niets was duidelijk, naar het eind van de week zat er wat meer structuur in en vond ik 's middags de kinderen iets gemakkelijker terug.(de eerste dag was ik er zelfs eentje vergeten, zo'n chaos was het)
Overdag ben ik bezig met van alles en nog wat. Opzoekwerk voor de thesis, gesprekken voorbereiden, vragenlijst opstellen, nog een hele reeks brieven vertalen voor de padrinos in België, naar de school rijden, 's middags de kinderen weer gaan halen, uitzoeken waar mijn collega's maatschappelijk werkers mee bezig zijn, dossiers van kinderen inkijken en proberen te vertalen voor mijn thesis, gesprekken met kinderen, 's avonds eten in één van de casitas en voor ik het weet is de dag voorbij. Zij die denken dat ik hier op vakantie ben, hebben het serieus mis. Mijn werkdag begint hier om zeven uur en eindigt rond een uur of tien en dan ben ik echt bekaf. Ik ben deze week zelf ergens een dag kwijtgespeeld, donderdag was ik echt in de overtuiging dat het woensdag was en ik weet nu nog altijd niet waar die woensdag gebleven is. Voor vrijdag had tia Clarita een afspraak geregeld aan de universiteit van Chillán op de afdeling trabajo social. Ik zou er samen met haar naar toe gaan. Om mijn stage in Chili een meer officieel karakter te geven en gehomologeerd te krijgen in België, is het blijkbaar nodig dat ik vanuit een onderwijsinstelling hier opvolging en ondersteuning kan krijgen. De mevrouw zou Engels spreken maar ik heb toch alles in het Spaans mogen uitleggen en ik moet zeggen dat is nog aardig gelukt, ik stond van mezelf te kijken. Het contact was goed en veelbelovend, ik hoop dat het wat wordt en dat er ook op langere termijn een samenwerking tot stand gebracht kan worden tussen de universiteit hier en de sociale hogeschool in België. Morgen heb ik alvast weer een heleboel mails te doen om het een en ander in gang te zetten.
Vrijdagnamiddag heb ik toch een stapje in de wereld kunnen zetten en wat gewinkeld in Chillán. Ik heb een nieuwe draadloze muis voor mijn laptop kunnen vinden en een cadeautje gezocht voor Isidora want die werd vijftien. Dat hebben we 's avonds goed gevierd in de casita van tia Ursula. Hier word je op je vijftiende getrakteerd op een portie water, bloem en eieren, het lieve kind zag er niet uit na afloop maar het was wel leuk. ( de foto's volgen nog) Tia Ursula had voor de gelegenheid brasos de reina gemaakt en die waren heel lekker. ( met mermelade van moras = braambessenconfituur van eigen makelij)
Om het helemaal compleet te maken deze week, was het op het thuisfront niet zo gemakkelijk. Mijn vrouwtje doet heel erg haar best om alles in goede banen te leiden maar soms is het zwaar voor haar. Het contact verliep met hindernissen, het tijdsverschil speelt dan niet in ons voordeel. Wanneer het voor haar paste om met mij te praten, ging dat hier niet om een of andere reden en omgekeerd. Dat zorgde dan voor misverstanden, gebrekkige communicatie en spanningen, ik ga blij zijn als ze hier gaat zijn dat we goed kunnen bij babbelen want daar zijn we na twee maanden toch wel aan toe. Het tijdsverschil gaat trouwens nog wat groter worden, tot nu toe waren dat vier uren, vanaf deze week worden dat er vijf met de zomertijd in België en de week erna zelfs zes uren omdat wij hier in Chili in de wintertijd stappen. (ingewikkeld)
Gelukkig is er het weekend denk ik elke week, dan kan ik even op adem komen. Daar is dit weekend niks van in huis gekomen. Zaterdag heb ik mijn joggingclubje en daar kijken ze ondertussen naar uit, deze week mochten ook de jongens meedoen. Dus ik ging met zestien jongeren joggen. Voor sommigen is dat het enige moment in het weekend dat ze een stapje buiten de hogar kunnen zetten, want die krijgen geen bezoek en mogen nooit naar huis in het weekend. ( logisch dat die blij zijn dat er iets te doen is). Halverwege had er zich eentje bezeerd aan haar knie dus die kon niet meer lopen, alleen nog wandelen. Ik heb de ganse tijd heen en weer gelopen tussen de kop en de staart van mijn bende om ze allemaal bij elkaar te houden. Er zitten er een paar tussen met wegloopneigingen en die moet je dan extra in de gaten houden. Mijn conditie gaat op die manier wel flink vooruit. De kwetsuur bleek achteraf nogal mee te vallen, gelukkig maar en ik ben met alle zestien terug in de hogar geraakt ( goed van de tio) Het avondeten was bij de jongens in casita Alborada en die kijken er echt naar uit als de tio op bezoek komt, na het eten hebben we samen film gekeken en wat gebabbeld en het is apart om te beleven hoe jongens van een jaar of tien dan tegen me aankruipen om zo dicht mogelijk bij me te zijn. (een beetje aandoenlijk en vertederend)
Zondag is het dan weer tijd voor de mis, het kinderkoor van de hogar mocht zingen in de viering. Het was trouwens Palmzondag, dus geen gewone viering, een doorsnee mis duurt hier al meer dan een uur dus ik was voorbereid. Het werd iets meer dan anderhalf uur. De nieuwe pastoor kan het ferm uitleggen in zijne preek zulle !! Het was wel een leuke viering moet ik zeggen, de palmtakken hier zijn wel heel anders dan bij ons, het lijkt meer op bamboe en ze steken er van alles en nog wat tussen. Af en toe vraagt de priester om de palmtakken omhoog te steken en er mee te zwaaien, vanwaar ik zat, leek het soms of er een heel bos in de kerk zat zoveel palmtakken hadden ze bij, eigenlijk een heel grappig gezicht, jammer dat ik hier geen foto van heb kunnen maken. Vanaf deze week ben ik ingelijfd in het kinderkoor, ik zat mee vooraan in de kerk mee te zingen met de kinderen ( uit volle borst natuurlijk en in het Spaans) Ik ben zo al de grootste mens in de kerk en dan nog vooraan zitten, het is maar een kwestie van op te vallen hé (haha). Naar het schijnt was het nog zo slecht niet want ik ben uitgenodigd om de volgende keer mee te repeteren en weer mee te zingen. Ik denk dat tia Edith heel blij en met goedkeuring heeft toegekeken, opnieuw een Belg in haar koor.
In de namiddag heb ik opnieuw chocomousse gemaakt voor de twee casita's die vorige week dat genoegen niet gehad hebben, ik moet iedereen tevreden houden. Weer had ik hulp in de keuken, er zijn nu al een stuk of acht Chileense meisjes die lekkere Belgische chocomousse kunnen maken. Mijn bescheiden bijdrage aan de ontwikkeling van het land. Al zeg ik het zelf, heel goed gelukt. Alleen eiwit met de hand opkloppen is vrij vermoeiend. Deze avond heb ik de vraag gekregen of ik ook spaghettisaus kan maken, dat wordt dus de volgende uitdaging.
Ik ben ondertussen al acht weken hier, ongelooflijk, en vanaf nu wordt het aftellen naar mijn terugkeer. Ik heb wel nog zoveel te doen, het gaat nog spannend worden om mijn opdrachten helemaal afgewerkt te krijgen. Morgenvroeg alvast beginnen met een planning te maken zodat ik, als mijn vrouwtje hier is, voor haar de nodige tijd vrij kan maken.
