Maandagmorgen, ik had niet zo goed geslapen en was de ganse nacht een beetje onrustig geweest. Op mijn leeftijd nog zenuwachtig zijn, maak dat mee. Papa Sergio zou me om 10 uur komen oppikken en dan zouden we in Chillán nog een gsm kopen om plaatselijk te kunnen bellen, daarna zou het rechtstreeks naar El Carmen gaan. De mama van Michelle kwam mij roepen om 9 uur want zij ging naar haar werk ( dat was eigenlijk niet nodig want ik was allang wakker), Michelle was er niet en Pablo lag nog in bed, dus plotseling was ik alleen in huis. Ik heb dan maar stilletjes mijn valies gemaakt, alles klaargezet, mijn bed opgemaakt en buiten gewacht op Sergio , in het zonnetje.
Sergio was stipt op tijd met de jeep, samen met zijn vrouw en de kinderen, zij gingen op familiebezoek in Chillán nadat ze mij zouden afgeleverd hebben. In het centrum van Chillán gingen we eerst op zoek naar een cellular in de Mal (uitspreken op zijn Engels aub of liever op zijn Amerikaans ). Dat is een grote winkel waar je echt alles kan krijgen en aan prijzen....., deel onze prijzen door drie en je zit in de buurt en dat voor alles : voedsel, elektronica , kleren , schoenen enzovoort Ik heb daar dus een GSM gekocht voor net geen 20 met vier uur belwaarde en een hoop gratis berichtjes. Een koopje.
De rit naar El Carmen was voorbeeldig en we reden richting van de besneeuwde toppen van de Andes , die je altijd wel ergens ziet opduiken, indrukwekkend. Langs de wegen valt het op hoeveel kruisjes of kleine kapelletjes met bloemen er staan. De stille getuigen van ongevallen met dodelijke slachtoffers, het verkeer is hier soms aan de gevaarlijke kant blijkbaar. El Carmen is een klein dorp, een pueblo, er is weinig verkeer en het geheel is geordend als een vierkante blok. De straten zijn allemaal recht , geen bochten en verdelen het dorp in allemaal vierkantjes, verloren lopen is bijna onmogelijk, als je vier naar links afslaat kom je terug op je vertrekpunt. In het midden van het dorp ligt een groot plein met bomen, zitbanken, een paar kraampjes en een paar standbeelden waaronder er ééntje van Zuster Elisa. ( heel erg mooi). Tegenover haar standbeeld ligt de hogar, het tehuis. Ik was aangekomen .
Ik werd ontvangen door Tia Norma, een vriendelijke vrouw die het wel gewoon is van buitenlanders te zien en te ontvangen. Ze bracht me heel behulpzaam naar mijn kamertje voor de volgende vier maanden . Ik heb Sergio heel hartelijk bedankt voor zijn hulp en ik weet dat ik in Chillán altijd welkom ben. Tia Norma bracht me daarna naar het kantoor van de maatschappelijk werksters Betsy en Lilly. Twee lieve jongedames die me met een warme brede lach welkom heetten, echt hartverwarmend. Ik kreeg er de hele uitleg over de hogar , de werking ervan, de structuur, wie wie is enzovoort. En ik moet zeggen, ik kon nog vrij aardig volgen ook. Tijd om alles op mijn gemak te bekijken kreeg ik niet, Betsy nam me mee op sleeptouw langs de casitas waar de kinderen verblijven om me aan hen voor te stellen. Het was onmiddellijk tio van hier en tio van daar (vanaf nu ben ik officieel Tio Esteban) , druk, druk , ze wilden van alles weten, de kleinsten kropen op mijn schoot alsof ze me al jaren kenden en de ouderen stelden vragen van hoe ik heette, hoe oud ik was of ik hijos had enzovoort. Maar goed dat ik in het vliegtuig antwoorden op zulke vragen een beetje had geoefend zodat ik daar niet helemaal met mijne mond vol tanden stond. Maar het was wel grappig en heel leuk om te doen. Na de rondleiding heeft Betsy mij nog een ganse hoop papier gegeven om te bestuderen, dat wordt zo een beetje de opdracht voor de eerste week, lezen over het systeem van SENAME (Servicio National de Menores, te vergelijken met Kind & Gezin in België) , de werking van de hogar (objectieven en doelstellingen) en Spaans leren natuurlijk. Het handigste wat ze me gaf was een lijst per casita ( dit betekent huisje, voor degene die geen Spaans kent) met de namen van de Tia's en van de kinderen.
Om 13 uur was het tijd om te eten in de keuken samen met Tia Norma, Tia Monica, Betsy en Lilly, en daar zit je dan aan tafel met vier lieve dames die vrolijk met elkaar zitten te babbelen en je snapt er geen jota van. Je kunt ook niets zeggen, je weet zelfs niet eens waar ze het over hebben. Voor iemand als ik die gewoon is altijd en overal zijne zeg in te hebben verdorie niet gemakkelijk, wacht maar tot binnen een paar weken als mijn Spaans wat beter is.... Namiddag had ik al meteen een uitnodiging beet, Tio José- Luis ging met de jongens van zijn casita zwemmen en of ik mee wilde gaan. Ik vermoed dat de Tio mij wat beter wilde leren kennen. Hij is de vervanger van Tio José, die op vakantie is voor een paar weken. José-Luis is student filosofie in zijn laatste jaar en spreekt ook een mondje vol Engels en is zelfs al in België geweest. Terwijl de jongens in het water speelden, had ik een fijn gesprek met hem in het Engels en Spaans, het klonk niet maar we begrepen mekaar wel.
Om 17 uur eindigt de werkdag, de kinderen gaan terug naar hun casita om te douchen en zich klaar te maken voor het avondeten. Betsy, Lilly en Norma gingen naar huis en ik naar mijn kamertje om me nog wat verder te installeren. Daar zat ik dan , even alleen , heel ver van huis, heel eventjes een beetje zielig te wezen. (haha) Ik besefte ineens dat ik niet eens iets had om te eten die avond en er was mij daar ook niets over gezegd. Dat was echter alweer buiten de ongelooflijke gastvrijheid van deze mensen gerekend. Twee verlegen meisjes kwamen aankloppen of ik die avond bij hun in casita Limburgo wou komen eten bij Tia Carmen. Natuurlijk wou ik dat wel, ik werd er om zeven uur verwacht. Het werd een gezellige avond en het maakte niet uit of ik de taal nu begreep of niet, je hebt niet altijd veel woorden nodig om je toch verstaanbaar te maken en ze deden allemaal zo ontroerend goed hun best om me alles uit te leggen, langzaam te praten, zevenentwintig keer te herhalen enzovoort tot ik het begreep. Ik heb die avond zelfs een nieuw kaartspel geleerd met 110 kaarten ( jokers inclusief), trio's en escalas. Als beloning voor hun inspanningen had ik chocotoffs bij voor iedereen. Voor ik het wist was het bijna 12 uur , tijd om gaan te slapen dus. De eerste dag was voorbij, nog 120 te doen en ik besefte na die eerste avond al dat het terug naar huis gaan niet gemakkelijk zal worden, je verliest hier heel gemakkelijk je hart . Ik heb toen ook even teruggedacht aan het laatste gesprek dat ik met Tia Edith heb gehad in België, vlak voor ze terug naar Chili zou afreizen. Zij heeft me toen verteld dat zij hier haar hart had verloren aan de mensen, de kinderen , de hogar en het land. Nu ikzelf hier ben, kan ik dat wel begrijpen en voel ik dat zij nog steeds hier is bij de kinderen en mensen waar ze zoveel van hield. Wel Tia Edith , dank zij jou ben ik nu ook hier en zou ik mijn stage willen opdragen aan jou als eerbetoon. Gracias Tia Edith.
De volgende dagen viel alles een beetje in zijn plooi en kreeg ik zowaar een zeker ritme, voormiddag studeren ( en ik dacht dat ik daar vanaf was na de examens van januari) , 's middags uitgebreid eten en namiddag iets met de kinderen doen, film kijken of naar de rio gaan en elke avond in een andere casita gaan eten om uitgebreider kennis te maken met de kinderen en de tia. Het verloopt allemaal rustiger dan bij ons in België, wij zijn toch zo prestatiegericht nietwaar en toch vliegt een dag voorbij. Alleen mijn horloge doet mij aan België denken, die staat nog op de Belgische tijd , vier uur later dan hier, en dan denk ik wel eens van : nu zijn ze thuis dit of dat aan het doen of slapen ze al of zitten de kinderen op school, zo van die dingen. Ik mis ze dan wel even mijn gezin, mijn kinderen en mijn lieve vrouwtje. Maar ik ben ook heel trots op ze omdat ze me de kans en de ruimte geven om dit te mogen ervaren en omdat ze het zonder mij allemaal goed beredderen, dank jullie wel. Gisterenavond was ik in de laatste casita van Tia Ruthi, de vervangster van Tia Ursula. Ik heb er de ganse avond pannenkoeken gebakken met de meisjes, veel gelachen, veel spraakverwarring en zelfs de afwas gedaan met Marlene een meisje van dertien, die al zeven jaar in de hogar woont samen met een zus en nog een broertje en verliefd is op Pedro en zoals elke avond was het heel gezellig. Volgens de kinderen hier ben ik chistoso, ik weet niet wat dat is, ik zal dat morgen eens opzoeken.
Voor volgende week zijn er nieuwe plannen, Lilly heeft me gevraagd of ik vanaf maandag aan de kinderen Engelse les zou willen geven, zodat ze op school gemakkelijk kunnen aanpikken. Een andere taal spreken is hier niet zo vanzelfsprekend, Spaans was voor hun genoeg maar ook Chili ontsnapt niet aan de globalisering en in het dagelijkse leven wordt het belang van het kennen en spreken van een andere taal zoals het Engels steeds groter. Ik krijg ook het kantoortje van Betsy ter beschikking want zij is vrijdag op vakantie vertrokken voor drie weken. Straks en morgen ga ik dat een beetje voorbereiden, het worden twee groepen, de iets ouderen tussen 13 en 16 jaar en de jongeren van 10 tot 13. Ik ga toch nog in het onderwijs geraken haha. Ik ben benieuwd, het is eens iets anders.
Ik voel mij hier elke dag een beetje meer thuis. Nu nog wat foto's op facebook zetten, de eerste van El Carmen, ga maar vlug kijken
Hier zijn we weer, het lukt me dus niet om foto's aan de blog toe te voegen ( het zal wel aan mij liggen, vrees ik), dus heb ik alvast maar twee albums op facebook gezet. Wie daar nog niet opzit of nog geen vriendje van mij is, nu is de moment !!!
Op zondag werd ik verwacht op de boerderij van de papa van Michelle. Hij zou Michelle en mij komen oppikken om 10 uur 's morgens. De farm ligt een beetje buiten Chillán, helemaal in de campo, ver weg van alles. Na een tussenstop in een melkvee bedrijfje reden we van de hoofdweg af een veldweg op naar de landbouwgronden en de weiden van papa Sergio. Het is een hele lieve man die voortdurend maar tegen me praatte aan een ongelooflijk tempo en ik maar si si zeggen. Af en toe begreep ik wel iets en gelukkig sprong Michelle bij met vertalen. Bij de farm woont een knecht met zijn gezin, Sergio zelf woont in Chillán. Uitgestrekte landerijen, velden met trigo ( tarwe) en mais , heel erg groot en een enorm weiland met veel koeien ( vacas) en een paar paarden. Het werd een stevige wandeling in de natuur en je hoort ook alleen maar de natuur, geen auto's, geen trein niks, nada. Dat was echt genieten. Terug bij het huisje van de knecht komen we bij een omheining waar schapen zitten. Blijkbaar was het de bedoeling om vandaag een schaap te slachten. Voor ik het goed en wel besefte, kreeg ik een lasso in mijn handen geduwd en mocht ik het schaap ( een bok) proberen te vangen. Ik denk dat die mannen eens goed hebben willen lachen met een onhandige gringo maar dat was er tegen. Echte cowboy als ik ben, verstand op nul, gefocust op dat beest dat ik moest hebben , slaagde ik erin om van de eerste keer die bok te strikken. Ze stonden ervan te kijken en verdachten mij ervan dat ik dat dagelijks deed. Ik heb ze toen maar uitgelegd dat wij mannen in België zo aan een vrouw geraken en daar veel op oefenen. Ik denk niet dat ze het geloofd hebben maar ik had wel indruk gemaakt (haha), de Belgische eer is hoog gehouden. Mijn beproeving was echter nog niet voorbij, het arme dier werd afgevoerd en even later vakkundig gekeeld. Hier kwam een Chileense traditie naar boven : het drinken van vers schapenbloed. Het schijnt dat dit gebruik geluk brengt en goed is tegen de cholestorol. Ik moet zeggen dat het allemaal erger klinkt dan het is , het bloed had eigenlijk niet zoveel smaak en was een beetje kleverig in de mond maar weerom ik heb mij niet laten kennen en laten zien dat de Belgen de dappersten van alle Galliërs zijn . Vakkundig werd het arme beest van zijn pels ontdaan , de ingewanden eruit gehaald en versneden. Het is maar goed dat ik er allemaal tegen kon. Na dit alles was het tijd om naar het woonhuis van Sergio te vertrekken voor een smakelijk middagmaal al waren we al een stuk in de namiddag.
Trouwens het was een heel lekkere maaltijd : een soort maïsbrij gewikkeld in maïs bladeren. En alweer moet ik zeggen dat Chilenen zeer goede gastheren zijn . Zij doen echt alles om het je naar je zin te maken. Rond een uur of zes werd de barbeque aangestoken, tijd weer voor dat arm schaap om deel uit te maken van de festiviteiten. Verser kan je je vlees natuurlijk niet hebben, in de voormiddag liep dat beest nog dartel en vrolijk in de wei en 's avonds op het vuur. Als de Chilenen vlees eten dan is dat ook letterlijk zo, ik heb in jaren niet meer zo een grote portie vlees op mijn bord gehad maar het was wel overheerlijk. Ik durf niet aan een weegschaal denken want wat ik de laatste dagen allemaal gegeten heb, daar moeten een paar kilootjes bij zijn , dat kan niet anders.
Tegen een uur of elf plaatselijke tijd begon mijn licht uit te gaan , die vier uur tijdsverschil begonnen me weer parten te spelen, dus bracht papa Sergio ons weer netjes naar huis bij Maité. De volgende dag zou ik immers verder reizen naar El Carmen om eindelijk op mijn stageplek aan te komen. Sergio stond erop om mij persoonlijk te brengen zodat ik niet met de bus moest gaan , hij zou mij komen afhalen om 10 uur. Ik was daar trouwens niet rouwig om.
Van Michelle heb ik die avond ook afscheid genomen, zij vertrok nog naar vrienden om 's anderendaags vroeg te kunnen vertrekken voor een vakantie aan de playa. Ik vond het heerlijk om haar weer gezien te hebben en ik heb echt genoten van een heerlijk weekend met superfijne mensen. Het belangrijkste onderdeel van mijn verblijf in Chili en ook het doel van mijn reis was nu vlakbij. Tot nu toe had ik altijd een beetje kunnen terugvallen op Michelle voor vertaling en een beetje uitleg, vanaf morgen stond ik er helemaal alleen voor en ik kan jullie verzekeren dat ik toch een beetje met een klein hartje naar El Carmen ging afreizen. Maar dat is alweer een ander verhaal .....
als dat geen mooi klinkende naam is voor een klein stadje aan de kust. Je kan het niet echt een badplaats noemen want de golven zijn er veel te wild en het water is er veel te koud. Indrukwekkend is het wel voor de eerste keer de Stille Oceaan zien. Alhoewel stil was de oceaan in geen geval, het is ongelooflijk om zien met welk een kracht de golven op de rotsen te pletter sloegen. Bij jongeren is Cobquecura erg populair, deze week is er zelfs een festival, la semana de Cobquecura, en in het stadje liepen al veel jongeren rond, zo'n een beetje Werchterachtige toestanden maar iets kleinschaliger. Het strand van Cobquecura is enorm uitgestrekt met een soort zwart zand ( extra heet in de zon) en overal grote rotsformaties her en der verspreid. Prachtig om zien en ideaal voor verliefde koppeltjes om ....... vul zelf maar in. Er is ook een zeehonden kolonie permanent aanwezig, lobos del mar, zij verzamelen elke dag op een grote rots zo een vijftig meter de zee in. Brullen dat die beesten doen!!!! En ze schijnen nog ferm te bijten ook. Op één van de foto's staat een aangespoeld jong zeehondje van ongeveer drie weken oud. Vrijwilligers van de dierenbescherming proberen die jongen ertoe te bewegen om terug naar de rots te zwemmen, terug naar mama zeehond. Soms lukt het en soms niet , helaas. Ik heb ook voor de eerste keer wilde mosselen gegeten, dat is nog eens iets anders dan onze gecultiveerde Zeeuwse mossel. Met tien stuks van deze soort heb je genoeg zo gigantisch zijn ze en de smaak is apart maar wel heel lekker. Zij noemen dat hier chulchas en worden samen met almejas klaargemaakt, dat is een ander soort schelpdier, die worden eerst mee gestoomd met de mosselen en daarna met een kaasvulling afgegaard in de oven, superlekker!!! ( een culinair hoogstandje) Daarbij wordt dan een fris Chileens wit wijntje geserveerd en het plaatje is compleet. Het huisje op één van de foto's is een cabaña, een strandhuisje, voor vele Chilenen is dit een soort buitenverblijf waar ze in het weekend naar toe komen. Daar hebben we ook overnacht, prachtig: , zicht op zee, volle maan, sterren aan de hemel, het geluid van de golven, kortom een plek om nooit meer te vergeten. De volgende dag zouden we alweer om zeven uur 's morgens vertrekken terug naar Chillán want ik werd om tien verwacht bij de papa van Michelle op de farm en dat is alweer een ander verhaal. Tijdens de reis van Chillán naar Cobquecura heb je ogen tekort om alles te zien, het wilde landschap, bergen, bosbouwbedrijven ( voornamelijk dennen), pueblo's en vooral grote contrasten van mooie huizen tot echte krotwoningen. Afstanden zijn in dit land een relatief begrip.
ik ben eindelijk op mijn blog geraakt. Vandaag , na drie dagen Chili, ben ik eindelijk in El Carmen toegekomen in de Hogar waar ik mijn stage ga lopen. De ontvangst was hartelijk en ik ben al goed geïnstalleerd in mijn kamertje voor de volgende vier maanden. Maar eerst even terug naar de afgelopen dagen. De laatste week in België was vermoeiend, zoveel mensen die je nog eventjes willen zien voor het vertrek, dus een etentje hier, een feestje daar, koffers pakken, hopen dat je niets vergeet, proberen aandacht te hebben voor de gevoelens van je gezin waar je zoveel om geeft en die je tenslotte vier maanden achterlaat, omgaan met je eigen twijfels en ook (jawel zeer zeker ) angst. Het was niet gemakkelijk en soms is de gedachte wel eens op gekomen om alles af te blazen en gewoon een stageplek in België te zoeken zoals een normaal mens zou doen. Maar ik ben nu eenmaal een speciale en opgeven staat niet in mijn woordenboek dus .....
De dag van het vertrek , donderdag, was nog een beetje hectisch. Oma Oben nog bezoeken in het bejaardentehuis , dan inladen en richting Antwerpen om eerst nog mijn visum af te halen op het Chileense consulaat en dan richting centraal Station voor de TGV naar Schiphol. Alles verliep in een drafje en had iets onwezenlijks, je hebt er zoveel maanden op voorhand over gepraat, je bent er zo intens mee bezig geweest en ineens is er het punt van no return. Je stapt op de trein , een laatste kus , een laatste keer wuiven en voor je het weet ben je vertrokken. Eerlijk gezegd had ik toen even een moeilijk moment, zoiets van waar ben ik in godsnaam toch aan begonnen. Gelukkig was het vlug over en kwam er een soort vastberaden rust over me om er het allerbeste van te maken.
De reis naar Schiphol verliep voorspoedig, nog geen uur en was zeer comfortabel. Schiphol daarentegen was een ander paar mouwen, groot en een kluwen en wirwar van mensen en richtingen, dat was even zoeken maar eens de juiste incheckbalie gevonden was het fluitje van een cent. Vliegen van Amsterdam naar Parijs is een lachertje, voor je boven bent, gaat dat vliegtuig alweer naar beneden en ben je er al. Ik heb ook ruim de tijd gehad om de taks vrije zones van zowel Schiphol als Charles de Gaulle te bezichtigen. Het mag dan wel taks vrij zijn, peperduur is het wel.
De vlucht naar Santiago duurde 14 uur en een beetje en aan de nacht kwam geen einde, die vloog gewoon met ons mee, pas de laatste twee uren van de vlucht zagen we weer daglicht. Gelukkig heb ik goed kunnen slapen en viel het al bij al nogal mee. En dan sta je ineens in Chili, is alles in het Spaans en kun je weinig beginnen met het Engels, Frans of Duits. Dus uitleggen met handen en voeten, en blijven lachen. Ook de traagheid der dingen sloeg toe, ik ben geland om 9u 25 plaatselijk tijd en ben uiteindelijk voorbij de immigratiedienst en de douane geraakt om 11u45. Eenmaal buiten was er het prettig weerzien met Michelle, dat deed deugd, een bekend gezicht in een vreemde wereld. De plannen waren echter gewijzigd, normaal zou ik een paar dagen in Santiago blijven maar dat ging niet door, Michelle kwam mij afhalen met een nichtje en zou ons naar een busterminal brengen waar Michelle en ik de bus zouden nemen naar Chillán. Dat is ongeveer 500 km meer naar het zuiden. Zo gezegd zo gedaan , de bus op en rijden maar . Ondertussen kon ik fijn bijpraten met Michelle en ook genieten van het Chileense landschap. We reden door Central Valley , links en rechts van je zie bergen en in de vlakte daartussen heel veel wijngaarden. Er loopt een autosnelweg helemaal van noord naar zuid door Chili met peage en alles erop en eraan. Op de autosnelweg zie je fietsers ( gelukkig zeer weinig) , voetgangers , zelfs een paard met kar , veel trucks en auto's. Gelukkig was het veel rustiger dan op onze Vlaamse autosnelwegen en verliep de busrit nog vrij voorspoedig. Eindhalte was Chillán , waar de mama van Michelle en de broer Pablo ons kwamen afhalen. Ze is een zeer lieve hartelijke vrouw en geen inspanning was teveel. Het was fijn zo hartelijk ontvangen te worden, alleen ik begreep geen jota van wat ze allemaal tegen me zei. Hier en daar een woordje maar het ging veel te snel om het te verstaan. Om een idee te hebben, kijk eens naar de Spaanse televisie bij ons dan begrijp je het wel. Om het een beetje in te korten , we zijn nog gaan winkelen ( een supermercado), gigantisch groot en ze verkopen er werkelijk alles tot autobanden toe aan prijzen die ongeveer één derde zijn van de prijzen in Europa ( ook de bekende merken die wij ook hebben) , ik kreeg al dadelijk het gevoel dat wij in Europa flink uitgebuit worden door die multinationals en dat die bij ons enorme winsten realiseren. Daarna al meteen op restaurant, een maaltijd om U tegen te zeggen : een portie frieten (jazeker) en stevige lap vlees ( ferm mogen eten) daarop nog twee spiegeleieren samen met salade. Ik heb goed mijn best mogen doen en mijn cholestorol heeft al meteen een flinke deuk gekregen. Uiteindelijk zijn we bij Michelle thuisgeraakt en ben ik eigenlijk meteen naar bed , doodmoe want die vier uur tijdsverschil spelen je toch wel parten en voor de volgende dag was een uitstap naar de playa gepland. Kwestie om mij zoveel mogelijk te laten zien : vertrek om 10 uur in de morgen. Daarover zal ik in mijn volgende berichtje schrijven samen met de eerste foto's.
