nu is het even geleden dat ik nog een bericht toegevoegd heb, maar zoals de titel al laat vermoeden heb ik de laatste twee weken heel andere dingen gedaan dan op mijn blog schrijven. Het weerzien met Renilde was geweldig, na twee maanden voelde het weer vertrouwd om je partner aan je zijde te hebben en ik was heel trots om haar voor te stellen aan de kinderen en de tias in de Hogar. Ik moet eerlijk bekennen dat mijn thesis en alle daarbij behorende werk even aan de kant geschoven is alhoewel het nooit uit mijn hoofd geweest is. De druk van het schrijven van een thesis en alle opzoek en leeswerk dat daarbij komt kijken neemt toe en de tijd begint aardig te korten.
We hebben een hele leuke tijd gehad samen en toch nog wel wat van Chili gezien, alleen dat land is zo groot en er is zoveel te zien dat twee weken bijlange na niet voldoende zijn. We hebben dus veel gewandeld met de bus om toch veel te kunnen zien. Renilde heeft even kunnen meeproeven van mijn werkzaamheden en gezien waar ik allemaal mee bezig ben en heeft ook wel haar hart verloren aan een paar van de kinderen. Die weten als geen ander hoe ze iemand moeten inpalmen of die persoon nu de taal spreekt of niet dat maakt niet uit.
De familie van Michelle heeft echt haar best gedaan om in de weekenden ons extra te verwennen, er was ze niets teveel en het zijn zo lieve leuke mensen dat Renilde en ik hopen dat ze op een dag ook eens naar België zullen komen zodat wij ze op dezelfde manier in de watten kunnen leggen. Alleen denk ik dat dat er niet zo gauw zal inzitten want het zijn echte Chilenen en die gaan niet zo graag naar het buitenland. Waarom zouden ze ook, in hun eigen land hebben ze alles : alle soorten van klimaat types, bergen, vlakte, watervallen, vulkanen, een ongelooflijk mooie oceaan met 4000 km kust. Eigenlijk is het best begrijpbaar waarom ze zo verknocht zijn aan hun land en waarom het zo grote patriotten zijn. In het begin als je in het land bent dan let je voornamelijk op de verschillen met je eigen land en vind je een aantal dingen maar vreemd en zo anders dan bij ons. Zoals bijvoorbeeld de grootte van de huizen, naar onze normen zijn die erg klein en geven ze een schamele indruk en in geen van de huizen is er centrale verwarming. Als je echter de kans hebt om een wat langer te kunnen blijven dan begin je net zoals zij dat allemaal heel gewoon te vinden en pas je je aan aan de omstandigheden, heb je kou dan trek je iets extra aan en een klein huis is vlugger warm dan een groot. Het is maar wat je gewoon bent en als ik terugkijk naar mijn kindertijd dan herken ik vele dingen van hoe het toen bij ons was.(nog niet zo lang geleden).
Op facebook staat ondertussen een album van onze uitstapjes. Alles natuurlijk met de bus en op de landkaart lijkt het allemaal dichtbij maar in de realiteit zijn de afstanden hier enorm.Op donderdag zijn we naar Pucon geweest . Werkelijk prachtig !!!! alleen om er naar toe te reizen met de bus was een heel huzarenstukje, liefst vier verschillende bussen en zes uur onderweg maar het was de moeite. In Pucon is er een actieve vulkaan die het landschap beheerst, je ziet werkelijk de rook uit de vulkaan opstijgen. Bovendien ligt hij aan de rand van een prachtig meer Villarica. Gezien het aantal hotels en restaurants is dit een toeristische trekpleister. We hadden het geluk dat het momenteel herfst is in Chili, dus tussenseizoen en maar weinig toeristen. Om alles te doen wat er in Pucon te beleven is heb je wel een paar weken nodig. Rafting, een tocht naar de krat er van de vulkaan, skieën, trektochten in de omliggende bergen, watersport enfin vanalles en nog wat. Wij hebben het rustig gehouden : een romantisch etentje, veel wandelen in het stadje en overnachten in een Bed § Breakfast , kwestie van eens te zien hoe ze dat aan de andere kant van de wereld doen. Wel onze B§B moet er niet voor onderdoen, het ontbijt 's morgens was maar aan de povere kant. Het was wel spotgoedkoop. Vrijdag dan weer zes uur bus maar deze keer hadden we een directe verbinding naar Chillán en de bussen zijn erg komfortabel.
Zaterdag hadden we iets anders gepland, een uitstap met vier kinderen uit de hogar. Ik had de toestemming van tía Clarita om samen met Renilde en de zusjes Isidora, Pamela, Marlene en hun broertje Noë een uitstap te maken naar de stad. Het was een hele leuke dag en voor deze kinderen was het al een hele tijd geleden dat ze nog eens op uitstap geweest waren. De ganse dag winkels bekijken en niets mogen en kunnen kopen was echter een beetje vervelend en frustrerend dus overschakelen naar plan B : de bus op en naar Cobquecura. Dat was wel een rit van twee uur maar ze waren er nog nooit geweest en het leek me wel een leuk idee. Ik kan echt zeggen dat ze er van genoten hebben, als het me lukt zal ik de foto's hiervan ook op facebook zetten. Onderweg heeft Renilde zelf kunnen zien welke verwoestingen de aardbeving veroorzaakt heeft. In een aantal dorpen was er nog niet veel aan opruimen gedacht en lag alles er nog bij zoals in de eerste dagen na de ramp. Je wordt er stil van als je het ziet. De oceaan lag er prachtig bij en de golven waren weer indrukwekkend en krachtig. Een inwoner van het dorp vertelde ons dat het hele gebied door de aardbeving een meter omhoog gekomen is. Jammer dat we niet zoveel tijd hadden want we moesten de laatste bus halen om ook weer tijdig met de kinderen in El Carmen te zijn.
Diezelfde avond werden we weer verwacht bij de familie Diaz, ik heb dus even Chillán-El Carmen-Chillán gedaan met de bus, één uur heen en één uur weer. Hoe zot kan een mens zijn hé. Renilde was in Chillán gebleven dat was iets gemakkelijker. Ik heb alles maar heel nipt gehaald anders had ik een taxi moeten nemen. Op de terugweg had Noë het even moeilijk, hij wou niet terug naar de hogar en nog wat langer blijven. Dat zijn zo de moeilijke momenten voor de tío, je zou veel meer willen doen voor de kinderen maar dat gaat helaas niet.
Eens bij de mama van Michelle werden we alweer meegenomen voor de volgende uitstap, eerst even goeiendag zeggen bij de grootouders en dan naar een restaurant-café in oud-Chileense stijl. De naam van dat ding ben ik vergeten maar blijkbaar was het wel de place to be in Chillán met live muziek en een heel apart interieur. We kregen er zopapillas en empenadas geserveerd, heel lekker. Alles met een Chileens wijntje erbij en het plaatje was kompleet. Tegen een uur of twaalf viel Renilde bijna om van de slaap. Zes uur tijdsverschil kun je niet zomaar wegmoffelen daar heb je wat langer aanpassingstijd voor nodig. En de volgende dag zou de papa van Michelle ons meenemen naar de thermen van Chillán.
De Thermen van Chillán, wel wel . De rit er naar toe was heel mooi , regelrecht de bergen in , de cordillera , we hadden alleen de pech dat het regendag was ( de enige die we gehad hebben trouwens). De thermen zelf zijn toch van een ander kaliber dan wij in Europa gewend zijn, poetsen is nu eenmaal niet de sterkste kant van de Chilenen. We hebben wel van de gelegenheid gebruik gemaakt om een jacuzzi te doen met sulferwater uit de vulkaan (stinken dat dat doet) en te genieten van een stevige massage. In juli en augustus is dit een favoriet skigebied maar daar was nu nog niet veel van te zien. De natuur was wel weer adembenemend mooi en op het weer na was het een mooie uitstap. De papa van Michelle, Sergio was een heel goede gastheer en niets was hem teveel. Op de terugweg hebben we een restaurantje gedaan en dan naar Sergio thuis waar alweer eten geserveerd werd. Het is een wonder dat ik nog geen 10 kg ben bijgekomen; Na het eten heeft Sergio ons netjes terug naar El Carmen gebracht want een bus reed er natuurlijk niet meer.
De dagen vliegen voorbij als je bezoek hebt, we hebben veel gewandeld en veel gebabbeld want na een paar maanden valt er natuurlijk wel heel wat bij te praten. El Carmen is wel rustig om er te wandelen en alles gaat lekker rustig. Jammer dat Renilde geen Spaans kon, want de kinderen wilden allemaal wel met de tia praten, voor de kleinsten was dat geen probleem die babbelden maar of de tia dat nu verstond of niet.We hebben ook mijn verjaardag gevierd, er is nog nooit op mijn verjaardag zoveel gezongen. 's Middags was er zelfs gateau bij het eten met alles erop en eraan va, slingers , confetti , kaarsjes en geschenkjes. Het mooiste cadeau was een typisch Chileense wollen trui, lekker warm. daar ga ik volgende winter in België mee pronken. Tia Ursula had de ganse dag op mij geloerd want bij een verjaardag hoort een ei en bloem. Pas tegen de avond was het haar uiteindelijk gelukt om me in een onbewaakt moment te verrassen. Ik moest eraan geloven!! Donderdag hebben we een reuze wafelbak gehouden, ik denk alles bij elkaar zo'n dikke driehonderd wafels. En ze waren lekker !!! Helaas waren de twee weken veel te vlug voorbij, en vrijdag was het tijd om afscheid te nemen en weer langs te gaan bij de familie van Michelle om daar ook nog even gedag te zeggen, ze zouden ons ook naar de busterminal brengen zodat we op tijd konden vertrekken. De bus naar Santiago vertrok in Chillàn om half twee 's nachts voor een rit van vijf uur en een half , het is niet te geloven hoeveel uren bus we gedaan hebben op die 2 weken maar naar het schijnt is dat heel normaal in Chili. Tegen half elf is Renilde vertrokken en was ik weer alleen , even een moeilijk moment en ik moest nog helemaal terug naar El Carmen. Dus weer de bus op en rijden maar, alles bij elkaar heb ik die dag bijna 12uur in de bus gezeten.
Nu wordt het weer menens voor mij, de tijd begint te dringen en mijn thesis is verre van af , dat gaat spannend worden om alles op tijd binnen te krijgen. In ieder geval de kinderen waren blij dat de tío terug was, Camilo en José dachten dat ik met Renilde mee naar België was vertrokken die waren supercontent dat ik terug was. Hoe het verder verloopt , is voor de volgende keer
