Ik weet het, ik ben jullie een beloofde mailtje
schuldig, maar die komt nog wel! Later De items liggen klaar, ik
moet het alleen nog schrijven. Ondertussen, een ander verhaal!
Dit weekend was geweldig! Ik ben er met Maartje
even op uitgetrokken richting Mamalapuram (=Mahabalipuram). Check maar even op google
images, het is echt de moeite waard! En check ook even haar blog, daar vind je
er hetzelfde verhaal in andere woorden en leuke foto's die ik er maar niet op krijg.
We spraken af aan het busstation van Pondy. Ik
was iets vroeger en kreeg bij het wachten een hele lading vuile blikken op mij
af. Nou ja, stations zijn er overal wel voor gekend Toen we eindelijk de bus opstapten
was wel opgelucht, daar gingen we dan! Met het wind door ons haar en een
colaatje bij de hand gingen prachtige landschappen aan ons voorbij. Het is hier
een mooi groene streek waar er heel wat palmbomen te zien zijn, rijstplantages en
grote, overstroomde gebieden waar ze zout produceren. Leuk om even rustig naar
te kijken! De bus dropte ons ergens langs de weg, en ik moest wel lachen, want
ik wist even helemaal niet waar we waren! Maar al snel kwam een rickshaw aan
Toen begon ons zoektocht naar een hotel. Na een
paar bezoekjes naar guesthouses, hoorden we van een zwembad en dat is ons wel
bijgebleven! Heerlijk, daar hadden we de Beach Hotel met zwembad, woehoew! Even zwemmen, winkelen en dan heerlijke verse
vis eten op het strand, mmmmm!
De volgende dag stonden we vroeg op. We hadden
immers heel wat op het programma alvorens het te warm zou worden! Het begon wel
grappig. De Shore Temple zagen we al een hele tijd, maar we konden de goeie
ingang maar niet vinden. Toen we langs een wei en een grasplein dichterbij
kwamen, wenkte een ticketman ons van ver. Ohja, een ticketje! Wat mooi zeg, die
grote, fiere tempels die tijd, water en wind hebben doorstaan! Echt
ongelooflijk! Sommigen zijn uit één blok geslepen, echt gek. We waren er erg
vroeg en we hadden de hele site voor ons alleen. Maar toen vloog een kind op
ons af Hello, hello! Whats your name?.
Oeps, iets te snel gejuicht om rust, daar kwamen ook de broers aan en de ouders
Het was toen al ontzettend warm, maar toch
konden we nog even een berg opklimmen waar we heel wat aapjes hadden gezien.
Alweer kwamen we een tempel in langs een andere weg dan de officiële! Wat we
daar zagen was een hele park vol met verscholen tempels hier en daar.
Een groep vrouwen zaten even uit te rusten op
een bankje met een fles water. Toen kwam een snugger aapje naar hen toe en nam
hun fles zomaar af. De vrouw wist helemaal niet wat haar overkwam. Toen boorde
het aapje zijn tand onderaan in de fles en begon te drinken. Echt grappig!
Maartje en ik lagen toe!
Op het heetst van de dag zijn we even gaan
zwemmen. Van het ene kwam het andere en toen lagen we daar gezellig op een
ligstoel met een boekje en heel wat zonnecrème. Heerlijk! Achteraf zagen mijn
kaakjes en mijn neusje er wel heel rood uit, maar dat nam ik er dan maar bij.
In Mamalapuram zijn er twee straatjes boemvol met
leuke winkels. Erg moeilijk om te ontwijken, en erg moeilijk om oogklepjes op
te zetten. Dus hebben we maar lekker veel mooie dingen gekocht! Zoveel, dat we
zelfs schulden hadden s avonds, want de geldautomaat deed het die dag niet.
s Avonds hebben heerlijk te veel bier
opgedronken en heerlijk zitten babbelen over alles en nog wat. In dat
restaurantje kregen we beiden onze eerste huwelijksaanzoek, maar wel van
dezelfde prettig gestoorde jongen, dus het telt niet voor echt! Het bierflesje
moest wel onder de tafel, want moest er controle opduiken, waren we clean. Haha,
helemaal niet dus! Toen we s avonds naar bed strompelden, waren onze schulden
nogal wat opgelopen! Zelfs de barman had ons geld voorgeschoten voor wat
sigaretjes!
s Anderendaags gingen we al vroeg naar die
fameuze bankautomaat, en zoals je het wel verwacht (maar wij toen niet) was die
helemaal nog niet hersteld! We dachten toen maar wat meer van onze hotelbill te
betalen met de kaart om cash terug te krijgen. Eerst mocht dat niet, dan lukte
het niet en toen we ons echt zorgen begonnen maken, maakte het machientje het
vertrouwde bip-bip geluidje die zegt dat het toch dik in orde is! Oef
Nadat al onze schulden werden afbetaald en we
weer een duikje in het water hadden genomen, vertrokken we naar de Crocodile
Farm met de bus. Daar zagen we duizenden krokodillen in alle vormen en
groottes! Echt indrukwekkend! Die beesten moeten zich wel vervelen een hele
dag.
Vandaar uit was het plan om terug te keren
naar Pondy. Maar toen moesten we nog langs Mamalapuram. Toen de bus daar in het
station aankwam, liepen een hee horde mensen op de bus af. Ze gooiden zo snel
mogelijk hun tassen op de stoelen langs het raampje om een zitplaats te
bemachtigen. Maar toen de deuren opengingen begon de chaos pas echt! Duwen dat
ze deden, ongelooflijk, en wij stonden nog steeds in de bus!
We waren nog niet klaar met onze buservaringen,
want de eerste rechtstreekse bus naar Pondy bleek overvol te zijn en stopte
niet. Toen kwam de tweede er aan en ook daar geraakten we niet in. Zo ging dat
een tijdje door, toen een jonge kerel ons vroegen of we met twee andere meisjes
een taxi wilden delen. Nou goed dan! Het bleken twee Noord-Indiase meisjes te
zijn die in Pony studeerden. Vet leuk om met dat ene meisje naast ons (de
andere sliep) te platen. Vooral zij was helemaal in de zevende hemel, want ze
had nog nooit met blanke mensen gesproken. Ze wist helemaal niet waarom we in
de zon lagen in onze bikini, en toen we vertelden dat dit was om bruin te
worden, vond ze dat nog gekker. Zij vinden bruin zijn helemaal niet mooi en
gebruiken crème om hun huid te verbleken! We spraken af om samen eens naar de
film te gaan deze week.
Toen ik thuis aankwam voelde ik me niet zo
lekker en kroop snel mijn bed in. Sindsdien lig ik overdag nog steeds in bed,
met een lastige, koortsige griep. Veel slapen is mijn eerste bezigheid. Maar ik
vindt het soms wel rot Gek dat griep ook in warme landen voorkomt, ik associeerde
dat steeds met winter.
Als mijn taal soms Hollands klinkt, is dat heel
normaal. Ik ben hier in de Guesthouse omringt met Nederlanders en hun uitspraken
neem ik af en toe wel over: vet leuk, zeg maar, gaan pinnen, Als ik straks
thuiskom, herken je mij niet meer!
De komende dagen wacht mij nog heel wat leuke
dingen, dus, later meer nieuws!
Deze mail
heb ik al zeker 4 keer opnieuw geschreven, maar hoe langer ik wacht, hoe
moeilijker het wordt! Ik zoek steeds weer opnieuw naar een evenwicht tussen de
realiteit hier en de manier om het onder woorden te brengen
Niet dat
mijn ogen niet meer wijd open gaan, hoor, maar ik begin toch stilaan te wennen
aan het feit dat ik in India ben. Toch floep ik er af en toe toch nog een Jeeeej ik ben in India! uit! De
volgende stap is het wennen aan werken in India Het is eerlijk gezegd niet
eenvoudig! Dit wist ik wel al voor ik vertrok, maar nu is het toch echt héél
duidelijk! Ik zal mij in deze mail hierop toespitsen, er volgt een andere mail
met wat nieuws over buiten de school!
Ik ben
begonnen met mezelf heel wat tijd te gunnen om te observeren. Twee klasjes
worden mij aangewezen: Standard II (2de leerjaar) en UKG (een soort
3de kleuterklas met de inhoud van een 1e leerjaar). Het
feit dat ik nog steeds aan het studeren ben, bleek de leerkrachten duidelijk te
maken dat ik hun plaats niet wou innemen en dat ik hen ook niet kom beoordelen.
De bedoeling is dat ik als 'remedial teacher' de 'slow learners' bij me neem
voor wiskunde. Oorspronkelijk wou ik dat ook voor Engels doen, maar ik merkte
al snel dat de taalbarrière zeker voor 5-jarige kinderen moeilijk overbrugbaar
bleek te zijn.
De lessen
worden hier heel anders gegeven. Een voorbeeld gegrepen uit de les Science:
De
leerkracht schrijft op het bord:
Question: Name 4
natural things.
En schrijft
er meteen bij:
Answer: The moon, a
flower, the mountains, the see.
Een
leerkracht leest luidop, de leerlingen herhalen in koor:
Name en spelt het woord (met hun accent geeft dat in
fonetisch schrift iets als jen-jej-jam-i)
Name! Name!
Daarna
dreunen ze deze 4 voorbeelden op tot ze het vanbuiten kennen.
Ik weet
niet of je je dit kan voorstellen: bijna altijd mondeling, veel herhalen in
koor, weinig inzicht, geen koppeling tussen een letter en zijn klank (lezen dan
ook herkennend), geen koppeling tussen woord en symbool (vb. eight en 8) heel
slecht niveau van Engels (ook dat van de lkr), constant spellen van woorden...
Maar er zijn ook heel positieve dingen: heel gemotiveerde kdr en lkr, heel hoog
niveau van wiskunde (kunnen op 5 jaar al optellen tot 20 over de brug!), heel
respectvolle kinderen, warm ontvangst van de kinderen, veel lachende gezichten...
Het is een
hele uitdaging om hier te komen lesgeven. De kinderen worden getraind op een ontzettend
goed auditief geheugen, maar helaas is er weinig inzicht in de dingen. De
lesjes die ik met mijn slow learners heb, doen mij er telkens weer aan
herinneren. In de ene groep probeer ik hen met handen en voeten te leren tellen
van 0 tot 10. In de andere groep (4 leerlingen) gaat over aftrekken van
geldwaarden.
Ik merk nu
al dat hier heel wat te doen valt, zowel op schoolniveau, op klasniveau als op
niveau van de kinderen. Nu ben ik mij aan het afvragen wat juist het meest
belangrijke is...
Vorige week werd ik voor het eerst werkelijk geconfronteerd met de realiteit
hier die soms compleet botst met de idealen die ik heb. Een leerkracht sloeg
een kind omdat hij geen correct antwoord gaf. Ik was er toevallig bij en keek
er helemaal versteld naar. In
10 minuten heeft dat kind zeker 4 keer een pijnlijke klop gekregen. Als
vreemdeling hier ben je in een moeilijke positie: moet je iets zeggen,is dit wel
mijn taak, hoe komt dat
over ...
Maar ik merkte dat dit voorval echt de essentie krenkt van waarom ik graag met
kinderen omga, namelijk omwille van de mooie relatie die je er mee kan opbouwen.
Daarom wil en kan ik mijn ogen niet sluiten. Ook de directie is tegen fysieke
straffen en probeert daar al jaren iets aan te doen. Maar ze weten niet juist
hoe ze het moeten aanpakken. Daarom is er besloten geweest dat ik morgen een
workshop geef voor de leerkrachten met als titel 'beating is not necessary'.
Misschien wordt het ook een opeenvolging van korte workshops... Spannend! Heb
wel de zenuwen! Mijn taak zou zich dus in de toekomst mogelijk verplaatsen naar
schoolniveau en meer bepaald werken rond sociale vaardigheden, relatie,
klimaat...
Je merkt het, werken in India is echt niet evident! Maar ik stel het hier reuze
goed en gelukkig heb ik Camille, de directeur van Amaidi en Gwenn, een
leerkracht uit Nederland die mij steunen en helpen bij het werk in de school. Maar
met zon ervaring leer ik op korte tijd ontzettend veel over mezelf, mijn eigen
waarden en eigen grenzen!
Laat gerust
maar wat boodschappen achter, dat is altijd wel leuk om te lezen!
Hallo iedereen! Ik probeer de dagen te tellen sinds ik hier ben aangekomen, maar het lijkt me onlogisch: nog zo weinig dagen, en al zoveel meegemaakt!? Gek! Nu even nadenken hoe ik aan het vertellen moet beginnen... Ik denk dat ik gewoon een paar indrukken en anecdotes ga vertellen. Want anders ben ik uren bezig!
° Race door Chennai, richting Pondicherry: Het verkeer is doodgevaarlijk; auto's, vrachtwagens, motors, rickshaws, dieren en mensen, koeien, tempels, winkeltjes, ... alles door elkaar! Rijden ze nu links of moet ik mij ernstige zorgen beginnen maken? Oef, ze rijden links! Ik zie er uit als een belangrijke star in een mooie auto die snel naar een belangrijke pek moet, maar ik voel me gewoon zweeterig. Mijn ogen slorpen de beelden op en mijn hoofd staat er een beetje leeg bij.
° De guesthouse van Amaidi: In een buitengelegen dorpje (Bharathi Nagar) met een idyllische binnenkoer, mooie bomen, luide kraaien, eekhoorntjes, blaffende honden en een dak gemaakt uit grote bananenbladeren (denk ik). Er heerst er een heel aangename, familiale sfeer: veel nederlandse vrijwilligers, Camille en zijn familie en nog wat mensen. Heel gezellig!
° Inauguratie van nieuwe lokalen voor een school: De schoolmaster, Anne-Marie (degene die dit project financieerde), Camille (directeur van Amaidi) en de leerkrachten vormen samen met de priester het centrum van een hinduïstische ritueel met offergaves, veel rook, bloemen en veel kleuren. De kinderen zitten er achter. Ik vind een plekje onder hen, om niet al te veel op te vallen. Blijkt niet echt te werken: eerst verlegen glimlachjes, onderlinge lachbuien, stilletjes aan dichterbij kruipen, even mijn arm aanraken, mijn rug, en dan schateren! Haha, die kinderen zijn echt schattig!
Morgen ga ik voor het eerst naar de school! Spannend...
In deze brief wil ik jullie vooral meer informatie geven over wat ik concreet zal doen, daar in het verre India. Ik vertrek in het kader van mijn studies Lager Onderwijs aan de Hogeschool-Universiteit Brussel. De hogeschool heeft mij in contact gebracht met de organisatie AMAIDI (zie http://www.amaidi.org) die op zijn beurt een partnerschool heeft gevonden waar ik terecht kan: de Nirvana School gelegen dichtbij Pondicherry, ten zuiden van Madras (http://www.nirvanaschool.org).
Naast het lesgeven aan kinderen van 5 tot 7 jaar, is het de bedoeling dat ik een onderzoek voer naar de mogelijkheden van differentiëren in de lessen. Onze westerse (Vlaamse) ideeën rond goed onderwijs sturen ons in die richting, maar geldt dat ook voor de Indische onderwijsvisie, cultuur, gemeenschap, ... ? Een groot vraagteken!
Dit is het plan vooraf, maar of dit al dan niet echt verwezenlijkt zal worden, laat ik jullie weten in de volgende berichten...
Het vertrek nadert met grote stappen... nog 2 maanden en mijn leefwereld is helemaal gewijzigd! De gedachte alleen al, doet mijn buik tintelen van opwinding en mijn schouders omhoog trekken van spanning.
Met deze blog wil ik jullie een proevertje van mijn reis geven, misschien dromen jullie dan ook even weg van verre oorden...
De eerste stappen werden reeds gezet, nochthans moet ik nog zoveel doen! De voorbereiding is erg interessant, spannend ook wel, en toch wou ik jullie ook mijn angst meedelen: na de aanslagen van vorige week in Mumbai is het alarmniveau op 3 geslagen (heel erg gevaarlijk dus, zie www.diplomatie.be). Als het verergert (vanaf alarmniveau 4), mag ik niet vertrekken! De verzekeringen nemen dit risico niet... Afwachten dus, en hopen!
