Hallo iedereen! Ik probeer de dagen te tellen sinds ik hier ben aangekomen, maar het lijkt me onlogisch: nog zo weinig dagen, en al zoveel meegemaakt!? Gek! Nu even nadenken hoe ik aan het vertellen moet beginnen... Ik denk dat ik gewoon een paar indrukken en anecdotes ga vertellen. Want anders ben ik uren bezig!
° Race door Chennai, richting Pondicherry: Het verkeer is doodgevaarlijk; auto's, vrachtwagens, motors, rickshaws, dieren en mensen, koeien, tempels, winkeltjes, ... alles door elkaar! Rijden ze nu links of moet ik mij ernstige zorgen beginnen maken? Oef, ze rijden links! Ik zie er uit als een belangrijke star in een mooie auto die snel naar een belangrijke pek moet, maar ik voel me gewoon zweeterig. Mijn ogen slorpen de beelden op en mijn hoofd staat er een beetje leeg bij.
° De guesthouse van Amaidi: In een buitengelegen dorpje (Bharathi Nagar) met een idyllische binnenkoer, mooie bomen, luide kraaien, eekhoorntjes, blaffende honden en een dak gemaakt uit grote bananenbladeren (denk ik). Er heerst er een heel aangename, familiale sfeer: veel nederlandse vrijwilligers, Camille en zijn familie en nog wat mensen. Heel gezellig!
° Inauguratie van nieuwe lokalen voor een school: De schoolmaster, Anne-Marie (degene die dit project financieerde), Camille (directeur van Amaidi) en de leerkrachten vormen samen met de priester het centrum van een hinduïstische ritueel met offergaves, veel rook, bloemen en veel kleuren. De kinderen zitten er achter. Ik vind een plekje onder hen, om niet al te veel op te vallen. Blijkt niet echt te werken: eerst verlegen glimlachjes, onderlinge lachbuien, stilletjes aan dichterbij kruipen, even mijn arm aanraken, mijn rug, en dan schateren! Haha, die kinderen zijn echt schattig!
Morgen ga ik voor het eerst naar de school! Spannend...
