Mijn verblijf op Nirvana School is afgelopen. Na al
deze gebeurtenissen sta ik er met gemengde gevoelens bij, maar ik kijk nu toch
wel uit naar het reizen. Het was een bewogen weekje en overschakelen naar iets
anders lijkt me wel leuk... Mijn bagage zit al vol met de tonnen glimlachjes,
handenklap, knuffels en traantjes van de kinderen.
Samen met Katrina vertrek ik maandag avond richting
Kerala. Toevallig functioneren we beiden op dezelfde manier op vlak van het
plannen van een reis: zo veel mogelijk uitstellen van bookings, op het moment
zelf zien waar we naartoe willen, genieten en niet opgejaagd worden door een
vooraf opgestelde route. Voor degenen die toch iets willen weten van een
mogelijke route die we eventueel zouden kunnen volgen, dit zijn onze wensen:
Coimbatore, Ooty, Kochin, Munnar, Periyar Wildlife Park, Allepey, Madurai,
Tanjore, Chidambaram Als je het op de kaart bekijkt, maken we een cirkel van
boven naar beneden, en komen dan terug uit op Pondi. Rond 15 april kom ik terug
naar de guesthouse vanwaar ik een paar daagjes later samen met Maartje naar
Orissa trek. Spannend, het Indiaas avontuur is nog niet over, en dat komt mij
goed uit!
Weet je nog, het straatkinderenproject Santhosha
Nanban? De vans draaien nu op volle toeren in hun geweldige mobile tuition
bus en de kinderen kunnen met een frisse hoofd aan het werk. Het waren daar
echt fijne momenten, echt onvergetelijk! Ik voelde meteen dat ik in dat soort
projecten beter thuishoor dan in een gewone school. Misschien, wie weet, ga ik
er ooit nog eens naartoe.
Champion is een rickshaw-driver die als kind opgroeide
in Santhosha Nanban en die ik daar kort leerde kennen. Hij heeft geweldige
vlammen op zijn wielen, kei stoer! Met andere rickshaw-drivers heb ik de
gewoonte de prijs hevig te onderhandelen, maar hij zegt telkens dont ask me,
its how much you like. Lief hé!
Philippe is de man achter het project. Hij is een
gezellige Belg met een heel mooi Belgisch accent in het Frans, waar ik meteen
een thuis-gevoel-golf van kreeg; Hij is ontzettend enthousiast, heeft oog voor
elk kind in het huis en botst na al die jaren in India nog steeds met Indiase
gewoontes.
Ik ben vrijdag op bezoek gegaan naar Baby Sarahs
Home. Dat is een weeshuis voor kinderen met een mentale handicap waar Maartje,
Sara, Karin, Isabel en Djoelan uit de Amaidi guesthouse werken. Wow, dat was
wel even indrukwekkend, maar wel leuk om eindelijk eens een concreet beeld te
hebben van die plek waar ik al zoveel van heb horen praten. Het is wel echt een
heel harde realiteit, heel zware verhalen dat die kinderen hebben meegemaakt.
Ben zonet even tussendoor mijn fles water gaan vullen
(het is hier nu ontzettend warm!). Onderweg kwam ik Ama tegen, ons omaatje van
de guesthouse. Ze trok aan mijn T-shirt om duidelijk te maken dat ik naast haar
moest komen zitten. Echt schattig hoe ze zichzelf duidelijk maakt met weinig
woorden. Ze vertelde over het laatst dat ik een Indiase boyfriend moest vinden
en hier in India moest blijven wonen. Grappig
Mijn to do -lijstje voor vertrek is nog lang niet af,
ik kan de item blog nu wel schrappen, yess! Nu nog al de rest, waaronder het
opruimen van mijn kamer en maken van mijn zak. O jee, gaat alles er straks in
geraken? Ik betwijfel het!
Laat gerust nog wat meer berichtjes achter, dat is
altijd fijn om te lezen! De volgende berichtjes worden waarschijnlijk nog
sporadischer door de reis.
