Deze mail
heb ik al zeker 4 keer opnieuw geschreven, maar hoe langer ik wacht, hoe
moeilijker het wordt! Ik zoek steeds weer opnieuw naar een evenwicht tussen de
realiteit hier en de manier om het onder woorden te brengen
Niet dat
mijn ogen niet meer wijd open gaan, hoor, maar ik begin toch stilaan te wennen
aan het feit dat ik in India ben. Toch floep ik er af en toe toch nog een Jeeeej ik ben in India! uit! De
volgende stap is het wennen aan werken in India Het is eerlijk gezegd niet
eenvoudig! Dit wist ik wel al voor ik vertrok, maar nu is het toch echt héél
duidelijk! Ik zal mij in deze mail hierop toespitsen, er volgt een andere mail
met wat nieuws over buiten de school!
Ik ben
begonnen met mezelf heel wat tijd te gunnen om te observeren. Twee klasjes
worden mij aangewezen: Standard II (2de leerjaar) en UKG (een soort
3de kleuterklas met de inhoud van een 1e leerjaar). Het
feit dat ik nog steeds aan het studeren ben, bleek de leerkrachten duidelijk te
maken dat ik hun plaats niet wou innemen en dat ik hen ook niet kom beoordelen.
De bedoeling is dat ik als 'remedial teacher' de 'slow learners' bij me neem
voor wiskunde. Oorspronkelijk wou ik dat ook voor Engels doen, maar ik merkte
al snel dat de taalbarrière zeker voor 5-jarige kinderen moeilijk overbrugbaar
bleek te zijn.
De lessen
worden hier heel anders gegeven. Een voorbeeld gegrepen uit de les Science:
De
leerkracht schrijft op het bord:
Question: Name 4
natural things.
En schrijft
er meteen bij:
Answer: The moon, a
flower, the mountains, the see.
Een
leerkracht leest luidop, de leerlingen herhalen in koor:
Name en spelt het woord (met hun accent geeft dat in
fonetisch schrift iets als jen-jej-jam-i)
Name! Name!
Daarna
dreunen ze deze 4 voorbeelden op tot ze het vanbuiten kennen.
Ik weet
niet of je je dit kan voorstellen: bijna altijd mondeling, veel herhalen in
koor, weinig inzicht, geen koppeling tussen een letter en zijn klank (lezen dan
ook herkennend), geen koppeling tussen woord en symbool (vb. eight en 8) heel
slecht niveau van Engels (ook dat van de lkr), constant spellen van woorden...
Maar er zijn ook heel positieve dingen: heel gemotiveerde kdr en lkr, heel hoog
niveau van wiskunde (kunnen op 5 jaar al optellen tot 20 over de brug!), heel
respectvolle kinderen, warm ontvangst van de kinderen, veel lachende gezichten...
Het is een
hele uitdaging om hier te komen lesgeven. De kinderen worden getraind op een ontzettend
goed auditief geheugen, maar helaas is er weinig inzicht in de dingen. De
lesjes die ik met mijn slow learners heb, doen mij er telkens weer aan
herinneren. In de ene groep probeer ik hen met handen en voeten te leren tellen
van 0 tot 10. In de andere groep (4 leerlingen) gaat over aftrekken van
geldwaarden.
Ik merk nu
al dat hier heel wat te doen valt, zowel op schoolniveau, op klasniveau als op
niveau van de kinderen. Nu ben ik mij aan het afvragen wat juist het meest
belangrijke is...
Vorige week werd ik voor het eerst werkelijk geconfronteerd met de realiteit
hier die soms compleet botst met de idealen die ik heb. Een leerkracht sloeg
een kind omdat hij geen correct antwoord gaf. Ik was er toevallig bij en keek
er helemaal versteld naar. In
10 minuten heeft dat kind zeker 4 keer een pijnlijke klop gekregen. Als
vreemdeling hier ben je in een moeilijke positie: moet je iets zeggen,is dit wel
mijn taak, hoe komt dat
over ...
Maar ik merkte dat dit voorval echt de essentie krenkt van waarom ik graag met
kinderen omga, namelijk omwille van de mooie relatie die je er mee kan opbouwen.
Daarom wil en kan ik mijn ogen niet sluiten. Ook de directie is tegen fysieke
straffen en probeert daar al jaren iets aan te doen. Maar ze weten niet juist
hoe ze het moeten aanpakken. Daarom is er besloten geweest dat ik morgen een
workshop geef voor de leerkrachten met als titel 'beating is not necessary'.
Misschien wordt het ook een opeenvolging van korte workshops... Spannend! Heb
wel de zenuwen! Mijn taak zou zich dus in de toekomst mogelijk verplaatsen naar
schoolniveau en meer bepaald werken rond sociale vaardigheden, relatie,
klimaat...
Je merkt het, werken in India is echt niet evident! Maar ik stel het hier reuze
goed en gelukkig heb ik Camille, de directeur van Amaidi en Gwenn, een
leerkracht uit Nederland die mij steunen en helpen bij het werk in de school. Maar
met zon ervaring leer ik op korte tijd ontzettend veel over mezelf, mijn eigen
waarden en eigen grenzen!
Laat gerust
maar wat boodschappen achter, dat is altijd wel leuk om te lezen!
