Lieve mensen,

Gezien mijn Indiase indrukken zich stilaan beginnen op te stapelen in mijn overvolle hoofd, ga ik weer aan het schrijven. Na het weekendje in Mamalapuram heb ik drie dagen alle uithoeken van mijn bedje bezocht, zoals ik al in het vorig berichtje al vertelde. Ik voelde me echt blij toen ik op donderdag weer aan de slag kon.

Toen heb ik een dagje in de school van Camilles kinderen (Arjun en Bharati) doorgebracht, met name de Stansforts International School. Heel internationaal is deze school niet, maar ze spreken er wel (goed) Engels. Voor wiskunde gebruiken ze daar heel wat materialen van Montesorri, wat mij kon helpen in mijn eigen lesjes. Het was fijn om te zien dat dingen in andere scholen anders (lees beter) kunnen verlopen dan op mijn eigen school. Wat mij vooral opviel was het ordebeleid daar: blijkbaar hebben helemaal geen nood aan zware straffen, laat staan fysieke straffen! Ik was aan de ene kant opgelucht (oef, het kan wel zonder!) en verbaasd (hoe doen ze dit dan?)… maar ik ga er beslist nog een keer heen om het verder uit te zoeken. Ik werd er door Arjun vrolijk aan iedereen voorgesteld als ‘look, this is my friend!’. Ik was wel dé attractie van de dag, want op een bepaald moment moest ik in het bijzijn van een tiental onbekende volwassenen en voor de hele groep kinderen een verhaaltje vertellen. Ik kreeg twee handpoppen aangeboden en moest meteen aan de slag. Oeps, ik had helemaal een black out! Euh… een verhaaltje, ja, met deze twee popjes… oei! Toen kwamen drie juffen mij te hulp met een ongelooflijk moraliserend verhaaltje dat ik gewoon moest navertellen, en met mijn lege kop, deed ik dit dan maar, blij dat ik van het zelf verzinnen af was. Bleek achteraf dat ze dit gefilmd hebben, en weet je waarvoor? Voor een reclamespotje op de televisie en een projectie ervan op de ‘annual day’ (= schoolfeest)!!! Oh my god, had ik dat geweten!

Diezelfde avond hadden Maartje en ik een afspraak met Nafi, dat Noord-Indiaas meisje uit de taxi. Een Tamil movie was op het programma. Dankzij haar sporadische vertalingen en de weinig subtiele beelden, hebben we er meer dan 80% van verstaan! Het was een mega romantisch verhaal, waar de honing gewoon van afdroop, maar helaas voor mijn overgevoelige oogjes, eindigde het erg slecht. Nafi ging er helemaal in op: ze klapte, floot, lachte luid en juichte mee op de helden aan te sporen en was diep ontgoocheld op het einde. Toeschouwers nemen hier gewoon de telefoon op, slaan een babbeltje met elkaar en boeren er op los na hun colaatje. Weer een nieuwe ervaring rijker!

Vrijdag vertrok ik samen met Gwen en Sara (twee andere vrijwilligers uit de Amaidi Guesthouse Girls Club) voor een onwijs gek weekend! De bedoeling was om bomen te kopen en te planten om de natuur te helpen bij het herstellen van de vervuiling die we veroorzaakten door hier met het vliegtuig naartoe te komen. Klinkt mooi hé, maar eigenlijk sloeg dat nergens op. We kwamen in een miserabel schooltje terecht waar er lokalen, drinkbaar water noch toiletten waren, en daar stonden we dan, met onze boompjes! Het was ook een mengeling van gelegenheden, want onze actie werd helemaal opgeslokt door de aanwezigheid van één of andere burgemeester die heel wat geld beloofde die hij waarschijnlijk niet gaat geven. Een vreemd en ongemakkelijk gebeuren dus, maar… we staan wel in de krant!!! Met een foto en een boompje! Jaja, ik wordt hier stilaan beroemd! Maar het is pas achteraf dat het echt een speciaal werd. De organisatoren namen ons mee voor een tweedaags programma. Gelukkig waren we die dag in een ongelooflijke lachkick, want anders hadden we ons toch wel kunnen ergeren aan het lange wachten op iets, maar wat? We hadden een hele groep bodyguards mee die overal met ons meegingen: een tiental stoere jongens als sardientjes opeen geplakt in de tweede auto! De 3 stars hadden lekker een hele achterbank en leuke muziek om de rit gezellig te maken! Echt vet! Tussen dat wachten op iets (Godot?) in, hebben een hele hoop tempels bezocht waar we telkens weer een nieuwe stip poeder op ons voorhoofd bij kregen. Daarna werden we in alle eer uitgenodigd bij die burgemeester om een klapje te doen met zijn zoon. In alle eer (meer een zijden doek over onze schouders) verlieten we die plek voor het huis van Palani, de organisator van de trip. Onderweg, leerden ze ons een liedje die we met moeite konden mee neuriën, maar dat gelde ook voor hen bij het Nederlands liedje dat wij hen wilden aanleren. Een keer aangekomen, werden we door Palanis hele familie (= moeder, vader, vrouw, kind, nonkel…) warm ontvangen met ongelooflijk te veel eten en een filmpje van Palanis trouwfeest. Na het bekijken van dezelfde beelden op foto, het spelen met de baby, het neefje en het nichtje, het bedanken voor het eten en het duidelijk maken dat we nu écht wel genoeg hadden, kregen we onze slaapplaats te zien: de grond van het salon! Haha, echt op zijn Indiaas! Eigenlijk hebben we best wel goed geslapen hoor.

‘s Anderendaags, na de koffie, zijn we naar hun ‘fish farm’ gaan kijken, waar een visser met een groot net een dikke vis voor ons ontbijt er uit pikte. Ik heb nog nooit zo’n verse vis gegeten, maar ik had ook nog nooit gefrituurde vis als ontbijt gehad! Zwaar op de maag, maar wat een fijne ervaring! Ik voelde mij even deel van de familie.

Als afsluiter gingen we weer op pad met onze bodyguards om een cashewnotenplantage te bezoeken. Wel leuk om te zien, maar het was echt zoooo warm in de zon! Ik voelde mij helemaal wegsmelten! Toen we weer op Godot zaten te wachten, die achteraf zelfgegrilde cashewnoten bleek te zijn, kwam er een dorpsmuzikant langs. Onze bodyguards, die onze voorliefde voor muziek kenden uit het luide zingen in de auto en die onze smaak lichtjes wouden veranderen, riepen hem dichterbij en zo werden we verheugd op heerlijke muziek met fijne tabla ritmes.

Moe en tevreden reden we naar huis…

Maar het is nog niet gedaan… De volgende ochtend vertrokken we om 5.30 a.m. met de rickshaw richting de haven van Pondy. Met zeven Amaidi Girls en één Amaidi Boy (jaja, de enige die er maar af en toe komt) klommen we dapper en met vermoeide oogjes een bootje in. Het programma was veelbelovend: zonsopgang bewonderen vanuit de boot, ontbijt naast een Oud-Romeinse ruïne en boottocht in de backwaters. Maar het werd een echte flop: het was al bijna licht toen we instapten, we hadden verschrikkelijk veel honger, we verdwaalden bijna toen we naar die ruïne stapten, die ruïne was 200 jaar oud en volgens de organisatoren Oud-Romeins en achteraf moesten we steeds de boot uit op niet bepaald mooie plekjes. Oeps, ik klink wel erg negatief, maar ik ben ook niet echt een ochtendmens… Daarna ben ik zo snel mogelijk weer mijn bed ingetrokken!

Na een weekje weg te zijn gebleven van de Nirvana School, koste het mij wat moeite om er naar terug te keren. Waar was mijn motivatie gebleven?

Ja, ik begon steeds meer negatieve dingen rond mij te zien… Maar als ik even écht bedacht wat nu juist negatief was, bleek dat maar een onderdeel te zijn van een hele hoop leuke dingen. Vaag hé, hoe ik het nu vertel… Deze week kwam er eigenlijk een wending in mijn positie tegenover het slaan. Na een voorval waarbij een Gwen de headmaster had aangesproken in verband met een straf die hij had opgelegd, (wat absoluut niet gedaan wordt in het bijzijn van de kinderen!) kregen we van de directrice te horen dat we ons moesten aanpassen (this is India) en dat we de dingen moesten accepteren zoals ze zijn. Nadat Gwen dan een gesprek had met de headmaster zelf, bleek dat het zo erg nog niet was, en dat hij wel degelijk wou weten hoe het anders aan te pakken, maar dat de directrice dit misschien niet wilt. Soms is het moeilijk hier, want de school (lees die directrice) neemt eigenlijk vrijwilligers aan enkel en alleen om het geld die het kan opbrengen. Maar de headmaster en de leerkrachten zijn er wel degelijk mee bezig, en ik heb de indruk dat er al degelijk een reflectie erover onstaan is. Een leerkracht kwam speciaal vragen stellen aan de headmaster hierover... wat vroeger blijkbaar niet het geval zou zijn geweest. En ik zie al andere soorten straffen opdagen (bv. door de knieen buigen, wat weliswaar nog geen leerrijke straf is, maar wat al een stap is in de goeie richting). De kinderen zijn fysieke straffen gewoon, en eigenlijk zijn ze daar echt niet ongelukkig door of gekrenkt in hun persoonlijkheid. Dit inzien hielp me om de taak te relativeren. Al die lachende gezichten, het gejoel en gejuich tijdens het schoolfeest wanneer de leerkrachten één voor één het podium opgingen... dat betekent ook wel wat. Voor mij is het belangrijk om samen met de leerkrachten dit onderwerp uit te diepen, en stilaan tot bewustwording komen. Ik kijk er naar uit naar de volgende workshop, (wss volgende zaterdag) want tot nu toe is er maar één geweest.

Ik kreeg van de lerares UKG te horen dat mijn twee ‘slow learners’ Pooja en Radisegar het heel wat beter doen, ook in de andere lessen sinds ik er bij ben! Woehoew, als dat niet de max is! Als ik de klas inkom om ze te komen halen, staan ze elkaar op te porren om op te schieten zodat we kunnen vertrekken. De momenten met hen geven mij heel wat plezier en voldoening. That’s why I’m here! Nu ben ik van plan om meer met hen bezig te zijn, en de Standard II kinderen niet meer bij me te nemen.

Daarnaast hebben Gwen en ik een heel ander project opgestart op school, namelijk het schilderen van de muren samen met de kinderen en de leerkrachten! Per klas gaan we één grote mandala schilderen en we maken er ook eentje voor de hele schoolteam. Zelf tapen we de contouren en de kinderen schilderen binnenin. Pas als het droog is, halen we de tape er af. Twee mandala’s staan al te schitteren, maar in totaal moeten we er 11 maken! In de brandende zon is het wel erg zwaar, maar het is de moeite waard!

Oh ja, over het weer: het is hier snikheet! Elke dag wordt het warmer en warmer heb ik het gevoel. Als ik ’s morgens op school toekom met de fiets ben ik al helemaal nat van het zweet, en ‘s avonds net hetzelfde! Maar echt bruin ben ik niet… alleen mijn armen en mijn gezicht zullen deze zomer een voorsprong hebben, maar de rest mag ik hier toch niet echt tonen, dus dat blijft wit!

Om wat af te koelen (letterlijk en figuurlijk) ben ik eergisteren gaan zwemmen! Heerlijk om even baantjes te trekken en aan niets meer te hoeven denken!

Gisteren was het Annual Day op school! Dat is een 4 uur durende schoolfeest met super mooie dansjes, een hoop dankwoordjes en veel te lange speeches die in Tamil en in het Engels gegeven worden. Met de hulp van de leerkrachten kreeg ik mijn sari om, en toen moesten alle details die ik vergeten was verzameld worden: een bindi, poeder voor mijn gezicht, oorbellen (dat ging niet want ik heb geen gaatjes), een ketting en armbandjes. Dat laatste bleek een probleem te zijn, want ik heb veel te grote handen! Toen kwamen twee mama’s vastbesloten op mij af, namen mijn handen vast en drukten die keihard de armbandjes in. Wow, dat was pijnlijk! Maar ik kreeg van iedereen een hele hoop complimentjes.

Er kwamen heel wat ouders opdagen, en gezien het een lange gebeurtenis was, kreeg ik de kans wat glimlachjes en knikjes met hen te wisselen. Er zijn eigenlijk heel veel moslims in de school. Dat zie je aan de kinderen niet, want zij dragen het uniform. Van ver deed een mama teken dat mijn beha-bandje te zien was: oeps!!! Dat is echt not done, maar ze lachte vriendelijk en opgelucht toen ik het onder mijn sari-blote-buik-topje verstopte!

Zo meer dag genoeg nieuws, niet? Hopeleijk stellen jullie het goed, en als jullie door deze mail door gekomen zijn, laat dan maar een berichtje achter!

Raïane

28-02-2009 om 00:00 geschreven door Raïane