Het is nu
echt bijna helemaal voorbij allemaal. Ik weet het wel, maar eigenlijk ook niet
Ik weet alleszins dat de Indiase echo lang in mijn hoofd gaat weergalmen.
Ik zit in
het vliegveld van Bangalore, te genieten van wireless internet dat ik dankzij
de hulp van de barman heb kunnen verkrijgen. Vandaag, 26 april ben ik het
feestvarken van de dag. De kaarsjes heb ik nog niet geblazen, de ballonnen nog
niet kapot gesprongen en de taart nog niet opgevreten, dat komt straks. Na mijn
31 uur durende Odyssee naar Brussel De reisroute ziet er zo uit:
Bhubaneswar - Bangalore
Bangalore - Kochin
Kochin Abu Dhabi
Abu Dhabi Brussel
Ja,
inderdaad, ik ben er nog niet meteen
Ik heb
daarnet mijn laatste roepies in boeken omgeruild. Na een praatje met de
winkelier wil ik betalen. Pech, zijn kassa doet het niet. Hij raadt me aan om
nog even in zijn winkel rond te kijken en als ik na een tijdje terugkom staat
hij klaar met een roos in zijn hand om mij te feliciteren. Ja, ik ben vandaag het eenzame feestvarken die net 22 is geworden!
De
laatste keer dat ik schreef was ik op het punt te vertrekken naar Kerala. De
beelden die mij echt gaan bijblijven zijn de ongelooflijke kracht en schoonheid
van de natuur. Zo rijk aan specerijen, fruit, thee, koffie ongelooflijk. Maar
ook de dieren die ik daar gezien heb, echt echt indrukwekkend. Ik ontdek mezelf
als een natuurliefhebster.
Orissa
zal ik ook nooit vergeten, maar de beelden zijn daar echt totaal anders
moeilijker om uit te leggen. Samen met Maartje werden we ontvangen door USO,
een partnerorganisatie van Amaidi die zich voornamelijk de Tribal Population
helpt. Vooral de vrouwen dan, want zij zijn het die 18 uur per dag aan het werk
zijn, terwijl hun mannen vooral goed zijn in alcohol drinken onder een boom.
Een realiteit waar ik niet bewust van was
In
tegenstelling tot alle andere Indiërs die ons geen minuut met rust laten in de
trein of bus, die fotos nemen van ons en die blij zijn met onze aanwezigheid,
merken we in de kleine dorpjes een heel andere attitude ten opzichte van
vreemdelingen. Maar in de zoo waar we gisteren waren, voelden we ons al snel
weer even een interessant onderdeel van de fauna van onze planeet. Net als die
Witte Tijgers Im white, weird huh!
Zo, ik
geloof dat ik even ben uitgepraat Morgen middag ben ik thuis en vlieg ik in de armen van mijn vriendje, mijn ouders, zusjes en nichtje, jeej!
