Ik ben Jaclien, °19 december 1955. Ik werkte lange tijd in de tuinbouwsector, volgde onlangs de opleiding Begeleider Animator voor Bejaarden en werk nu in een woon- en zorgcentrum met ouderen met dementie. Ik ben getrouwd met Echtgenoot en mama van vier kinderen: Dochter (°1988), Oudste Zoon (°1990), Middelste Zoon (°1992) en Jongste Zoon of kortweg Jongste (°1999). Ik schrijf graag. Heb jarenlang meegewerkt aan de Wist-je, het schoolkrantje van de plaatselijke basisschool. Ook voor allerlei gelegenheden brouw ik wel eens een tekstje. Op dit blog wil ik graag wat van mijn dagdagelijkse ervaringen, herinneringen en bedenkingen, afgewisseld met vroegere spinsels, meedelen.
Echtgenoot runt een klein landbouwbedrijf met melkkoeien. Aanvankelijk was het de bedoeling dat we dat samen zouden doen. Maar algauw wist ik dat het werken met de dieren niet echt mijn ding was. Toch heb ik een aantal jaren daadwerkelijk meegeholpen. Bleek de angst voor de koeien zo onoverwinbaar dat ik het melken ervan algauw aan manlief overliet, ik zorgde wel mee voor het jongvee. De zorg voor kinderen en kalveren besloeg lange tijd het grootste deel van mijn dagtaak. Zo weet ik nog dat éénentwintig jaar en vijf dagen geleden één van de koeien heeft gekalfd. Ze heette Freija, had een witte vacht met veel fijne zwarte vlekken. En haar kind was deze keer een stierkalfje. Nu kalven er op zo'n boerderij vaak koeien en is het op zich dus ook niet speciaals dat Freija die dag een kalfje kreeg. Waarom ik me dat nog zo goed herinner? Leest u maar:
Het is woensdag 24 Januari 1990, als ik om drie uur in de ochtend wakker word van een vreemd gevoel in mijn buik. En ik weet ineens: vandaag gaat het gebeuren. Ik ben hoogzwanger van ons tweede kindje. Zelfs al vijf dagen over tijd. Maar nu is het dus zover, vandaag zal het geboren worden. Ik sta op en leg, tussen de steeds dichter na elkaar opkomende weeën door, de laatste hand aan de mee te nemen spullen. Beredder nog wat rond kleren en huishouding. Als de storm in mijn buik, zo rond een uur of vijf, nogal heftig wordt, besluit ik Echtgenoot wakker te maken. Ik roep hem, en deel hem onderwijl mee dat "het" nu begonnen is, dat het vlug vooruit lijkt te gaan en we ons misschien maar best klaarmaken om naar het ziekenhuis te vertrekken. Manlief, nog in een vaste slaap, schrikt plots wakker en denkt ineens aan de koe die "op kalven staat". Terwijl hij, in slaapdronken toestand, recht veert en de dekens van zich af gooit, is dan ook zijn eerste bezorgde vraag: "Eh... eh.. ben jij nog naar die koe gaan kijken?"
Freija heeft op diezelfde dag haar kalf gekregen. Enkele uren nadat ik bevallen was van Oudste Zoon. Begin deze week is Oudste Zoon éénentwintig jaar geworden. Elke keer als hij jarig is wordt dit anekdootje ook weer opgediept. En elke keer lacht Echtgenoot dan een beetje groen.
Gisteren hebben wij, studenten van de Bab-opleiding, ons rapport gekregen. De meesten van ons groepje haalden een mooi resultaat. Ook mijn inspanningen resulteerden in fraaie rapportcijfers. Zo fier als een gieter heb ik een kopie ervan op ons prikbord gehangen. Na er eerst even mee onder de neus gezwaaid te hebben van mijn lieve kindertjes. Aha! Dat ze maar weten dat hun oude moedertje nog zo'n dommerik niet is! En bovendien: woorden wekken, maar voorbeelden strekken naar het schijnt... 't Ware te hopen dat het zo is. Ondertussen buigen Dochter en Oudste Zoon hun hoofd over leerstof van natuurlijk weer een heel ander niveau. Ze zitten nog volop in hun examens.
Rapportcijfers. Ik weet ze wel te relativeren. Ook die van mezelf. De warmmenselijke houding, de ware spirit, die nodig is om met mensen in het algemeen, en heel oude mensen in het bijzonder te werken, is niet in rapportcijfers uit te drukken. Maar het blijft een fijn iets om nog te mogen leren. Om het beste uit jezelf te halen. Zowel op het gebied van "iets instuderen", als wat creativiteit en het uitwisselen van gedachtegoed betreft. Daarenboven is de opleiding die ik volg een mooie opleiding. Ik vind me helemaal in de visie van de school op het omgaan met oude mensen. Ook elke docent afzonderlijk draagt die visie uit. We hebben ook een fijne klasgroep, waar iedereen een plek in heeft. Mijn vroegere werk heb ik altijd graag gedaan, maar het is een heerlijk geschenk om nu aangesproken te worden op mijn andere vaardigheden. Om te mogen groeien en ontwikkelen. Eén jaar is nu achter de rug en er zijn er nog twee te gaan. Maar nu al kan ik zeggen dat deze opleiding iets van het beste is dat me ooit is overkomen!
Maar hopen dat de ouderen in het woonzorgcentrum waar ik, naar ik hoop, ooit zal werken, er wel bij zullen varen!
Dacht ik even dat "een weekje zonder school of schooltaken" me het gevoel zou geven een zee van tijd te hebben. Niets is minder waar. Heel veel dingen, leuke en minder leuke, zijn "uitgesteld tot na de examens". Dus heb ik nu een volgepropte week achter de rug. Met toch wel enkele heerlijke ontspannende momenten.
Zoals dinsdag het bezoek aan Mieke. Mieke, met wie ik lange tijd samenwerkte aan het schoolkrantje, maar die zeven jaar geleden naar de kust is verhuisd. Elk jaar komen we minstens één keer samen om eens bij te babbelen. Deze keer vergaste ze me op zelfgemaakte pizza, en in de namiddag kuierden we langs het strand. En omdat ik toch in de buurt was, maakte ik 's avonds een ommetje langs Pa.
Op donderdag ben ik het nieuwe huis van Zus gaan bewonderen. Zus, oververmoeid na wekenlang hard labeur: schilderen, verhuizen, onderwijl de zaak mee runnen en bovendien nog eens grootmoeder worden, nam enkele uurtjes vrijaf. Om eerst uitgebreid koffie te drinken in de nieuwe keuken met de warmgroene muren. Daarna kreeg ik een rondleiding door de nieuwe woonst en trokken we op wandel door de bossen in de omgeving. Een prachtige omgeving zeg, waar Zus en Schoonbroer zijn neergestreken. Een mooi huis trouwens ook.
Vrijdag trok ik met de bus naar "'t Stad" om samen met mijn Thaise ex-studiegenote iets te gaan drinken en bij te praten.
En woensdag had ik mijn eerste podiumervaring wat mijn lessen "Voordracht" betreft. In het licht van Gedichtendag op 27 Januari, was er een voorstelling door de leerlingen van de Woordklassen, tezamen met student-muzikanten. Veel hoefden wij, eerstejaars, nog niet te brengen. Enkele korte dingetjes samen. Eén dichteke alleen. Van Toon Hermans.
Toon Hermans op gedichtendag? Kan je wat hij maakte gedichten noemen? Bij de presentatie vertelde "onze juf" hoe de komiek zelf over zijn schrijfseltjes dacht. Hem werd weleens gevraagd of het gedichtjes, dan wel gewoon maar versjes waren. O nee, wat hij schreef waren heus geen gedichten, had hij eenvoudig geantwoord. Het waren wat "gedachten op rijm", gewoon versjes. Hij had al veel gedichten gelezen. Die gedichten had hij vaak niet begrepen. Zijn versjes, zo had hij verteld, die begreep iedereen! Hier een versje dus van hem, en mijn dichteke voor die avond:
Pennen kunnen op papier schreeuwen, vloeken, ketteren. Ze kunnen ook met veel bravoure schallen en trompetteren.
Maar ze kunnen ook heel zacht een stil verdriet genezen, met woorden die je nu en dan nog een keer wilt lezen. Toon Hermans
Gisteren moest ik naar het ziekenhuis voor een mammografie, het borstonderzoek waartoe vrouwen van boven 50 jaar gratis worden uitgenodigd. Om eventuele borstkanker vroegtijdig op te sporen. Even sta je er dan weer bij stil dat het je zou kunnen overkomen. Dat het mensen overkomt. Met alle gevolgen van dien. En naderhand is het toch wel een beetje gespannen afwachten.
Het onderzoek zelf, zonder kleinzerig te zijn, echt als een pretje ervoer ik dat niet. Maar grapte ik tegen de mevrouw die het vakkundig uitvoerde: "Al een geluk dat we niet voorzien zijn zoals de varkens!" Tja, hoeveel klein mannen kan Moeder Zeug eigenlijk tegelijkertijd voeden? Tien, twaalf? Borsten. Gisteren prees ik me gelukkig dat we er maar met twee exemplaren van zijn voorzien. Trouwens, acht of tien kindertjes, en dan nog tegelijkertijd, dat zou ik ook niet bepaald zien zitten...
Ziezo, grote opluchting. Dit semester zit erop. Van mijn opleiding althans, want het jonge volkje moet nog aan de examens beginnen of zit er middenin. Maar wat mezelf betreft, ik sta weer een streepje verder. Onder voorbehoud natuurlijk, want het resultaat van onze noeste arbeid hebben we nog niet gekregen. Al heb ik er wel een goed oog in. Gisteren hadden we supervisie. Zaten we in de kring van volwassenen die bijna een jaar geleden de opleiding hebben aangevat. We vormen samen een sterke en fijne groep. Ook gisteren hebben we veel van elkaar opgestoken. Alleen, heel jammer, heeft onze Thaise studiegenote afgehaakt. Omwille van de taalproblemen kon ze het niet meer bijbenen. Een gemis voor ons en een diepe teleurstelling voor haar. Want ze heeft er zo héél erg haar best voor gedaan.
Omdat het op de valreep nog kon, (nieuwjaarswensen kunnen toch nog tot half januari hé?) heb ik gisteren de wens uitgedeeld die ik vijf jaar geleden voor onze eindejaarskaartjes in een tekstje goot. Dit tekstje:
Tederheid
Al goed wat mensen elkaar wensen deze tijd.
En uit al dat goeds licht ik dit jaar voor jou de tederheid.
Ik wens je tederheid,
die je optilt en omarmt, je heelt en hoedt en je verwarmt.
Ik wens ook tederheid in jou.
Om op te tillen, te omarmen, te helen, hoeden, te verwarmen.
Weeral weinig beweging op mijn blog. Nog enkele pittige examens zijn daar de oorzaak van. Momenteel bevind ik mij precies tussen twee psychologie-examens in. Morgen nog eens flink studeren, donderdag examen, vrijdag supervisie, en dan zit dit halfjaar van de opleiding er weer op. En dat gaat een grote opluchting zijn! Kan ik me weer wat meer met andere dingen bezig houden. Met mijn blogje onder andere! Graag tot dan!
"Ik heb vandaag mijn stoofappeltje nog niet gehad!" klaagt Jongste, alsof door die enkele keren dat hij aan de beurt was om van de geneugte van "het speciaal gestoofde appeltje" te genieten, dit al een verworven recht is. Een stoofappeltje, gestoofd in een "appelstoofje". Al eens van een appelstoofje gehoord? Ik tot aan de eerste dag van dit jaar nog niet. Tot ik op nieuwjaarsdag van mijn Oudste Petekind, en haar oudste zoon, die mijn Jongste Petekind is, als geschenk zo'n stoofje kreeg. Eerst meende ik dat het een aromalampje was, zijnde in een erg merkwaardige vorm. Maar het is een appelstoofje dus, vervaardigd in Vietnam, en verdeeld door Fair Trade. Je kan er met een waxinelichtje een appel in gaar stoven. Je kan er een beetje in kokerellen met speciale gerechtjes: appel, aangevuld met stukjes banaan, rozijnen, suiker... En aangezien we er maar één van hebben kan er per keer maar één kandidaat deze speciaal voor haar of hem klaargemaakte lekkernij tot zich nemen. Het duurt wel een uur vooraleer het appeltje gaar is. Maar wat geeft het, tijdens het garen biedt het stoofje een gezellige sfeer "bij kaarslicht". Zeg nu zelf, goed gevonden is dat toch? Hier kan u het op foto bekijken. Op de achtergrond van de linkerfoto ziet u de fles lekkers, die ik kreeg van mijn Middelste Petekind, en die nog gekeurd moet worden. Leuke cadeautjes dus. Neen, het meterschap is zo gek nog niet...
Verrassend hoe vlug dat gaat, kerstkaartjes verzenden via mail. Maar toch heb ik heel wat print- en postwerk gestoken in het verzenden van echte kaartjes. Ik vind het namelijk zelf nog altijd prettig om werkelijk tastbare kaarten te ontvangen. Alleen dreigden die dit jaar netjes op een stapeltje te blijven liggen. Tot ik met oudjaar besloot om ze eindelijk eens op te hangen:
Ik heb een koordje gespannen om het keukenraam en sta nu op het aanrecht om de kaartjes eraan vast te maken met kleine wasspelden. Ineens laat ik er eentje vallen en zie hoe het langzaam naar beneden zeilt. Omdat ik ertegen opzie om van het aanrecht te klauteren, roep ik Jongste om het kaartje even voor mij op te rapen. Als hij uit de woonkamer komt overziet hij de situatie. "O, ik zie het al!" merkt hij begrijpend op "Anders moet je van het aanrecht af komen. En tja, je wordt al wat ouder..." En aangezien hij de neiging heeft om alles wat hij zegt nog eens te herhalen, voegt hij toe terwijl hij me gedienstig het kaartje aanreikt: "Tja, en als een oud mens dáár af moet komen...!"
daar het verlangt dat het oog en oor en weerwoord vangt
en liefst van al: een glimlach..
Een tekstje lenen? Soms publiceer ik een dichttekstje op mijn blog. Is er één dat u aanspreekt en u graag wil lenen voor een gelegenheid? Ik zou mij heel vereerd voelen. Maar toch wil ik er graag enkele afspraken rond: -Dat mijn initialen er onder gezet worden (jb). -Dat er niets meer in gewijzigd wordt. (Wil het a.u.b. laten weten als er taal- of tikfouten in staan.) -Uiteraard niet te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
