|
Dacht ik even dat "een weekje zonder school of schooltaken" me het gevoel zou geven een zee van tijd te hebben. Niets is minder waar. Heel veel dingen, leuke en minder leuke, zijn "uitgesteld tot na de examens". Dus heb ik nu een volgepropte week achter de rug. Met toch wel enkele heerlijke ontspannende momenten.
Zoals dinsdag het bezoek aan Mieke. Mieke, met wie ik lange tijd samenwerkte aan het schoolkrantje, maar die zeven jaar geleden naar de kust is verhuisd. Elk jaar komen we minstens één keer samen om eens bij te babbelen. Deze keer vergaste ze me op zelfgemaakte pizza, en in de namiddag kuierden we langs het strand. En omdat ik toch in de buurt was, maakte ik 's avonds een ommetje langs Pa.
Op donderdag ben ik het nieuwe huis van Zus gaan bewonderen. Zus, oververmoeid na wekenlang hard labeur: schilderen, verhuizen, onderwijl de zaak mee runnen en bovendien nog eens grootmoeder worden, nam enkele uurtjes vrijaf. Om eerst uitgebreid koffie te drinken in de nieuwe keuken met de warmgroene muren. Daarna kreeg ik een rondleiding door de nieuwe woonst en trokken we op wandel door de bossen in de omgeving. Een prachtige omgeving zeg, waar Zus en Schoonbroer zijn neergestreken. Een mooi huis trouwens ook.
Vrijdag trok ik met de bus naar "'t Stad" om samen met mijn Thaise ex-studiegenote iets te gaan drinken en bij te praten.
En woensdag had ik mijn eerste podiumervaring wat mijn lessen "Voordracht" betreft. In het licht van Gedichtendag op 27 Januari, was er een voorstelling door de leerlingen van de Woordklassen, tezamen met student-muzikanten.
Veel hoefden wij, eerstejaars, nog niet te brengen. Enkele korte dingetjes samen. Eén dichteke alleen. Van Toon Hermans.
Toon Hermans op gedichtendag? Kan je wat hij maakte gedichten noemen?
Bij de presentatie vertelde "onze juf" hoe de komiek zelf over zijn schrijfseltjes dacht. Hem werd weleens gevraagd of het gedichtjes, dan wel gewoon maar versjes waren.
O nee, wat hij schreef waren heus geen gedichten, had hij eenvoudig geantwoord. Het waren wat "gedachten op rijm", gewoon versjes. Hij had al veel gedichten gelezen. Die gedichten had hij vaak niet begrepen. Zijn versjes, zo had hij verteld, die begreep iedereen!
Hier een versje dus van hem, en mijn dichteke voor die avond:
Pennen kunnen op papier
schreeuwen, vloeken, ketteren.
Ze kunnen ook met veel bravoure
schallen en trompetteren.
Maar ze kunnen ook heel zacht
een stil verdriet genezen,
met woorden die je nu en dan
nog een keer wilt lezen.
Toon Hermans
|
