|
Gisteren hebben wij, studenten van de Bab-opleiding, ons rapport gekregen.
De meesten van ons groepje haalden een mooi resultaat. Ook mijn inspanningen resulteerden in fraaie rapportcijfers.
Zo fier als een gieter heb ik een kopie ervan op ons prikbord gehangen. Na er eerst even mee onder de neus gezwaaid te hebben van mijn lieve kindertjes. Aha! Dat ze maar weten dat hun oude moedertje nog zo'n dommerik niet is!
En bovendien: woorden wekken, maar voorbeelden strekken naar het schijnt... 't Ware te hopen dat het zo is.
Ondertussen buigen Dochter en Oudste Zoon hun hoofd over leerstof van natuurlijk weer een heel ander niveau. Ze zitten nog volop in hun examens.
Rapportcijfers. Ik weet ze wel te relativeren. Ook die van mezelf. De warmmenselijke houding, de ware spirit, die nodig is om met mensen in het algemeen, en heel oude mensen in het bijzonder te werken, is niet in rapportcijfers uit te drukken.
Maar het blijft een fijn iets om nog te mogen leren. Om het beste uit jezelf te halen. Zowel op het gebied van "iets instuderen", als wat creativiteit en het uitwisselen van gedachtegoed betreft.
Daarenboven is de opleiding die ik volg een mooie opleiding. Ik vind me helemaal in de visie van de school op het omgaan met oude mensen. Ook elke docent afzonderlijk draagt die visie uit. We hebben ook een fijne klasgroep, waar iedereen een plek in heeft.
Mijn vroegere werk heb ik altijd graag gedaan, maar het is een heerlijk geschenk om nu aangesproken te worden op mijn andere vaardigheden. Om te mogen groeien en ontwikkelen.
Eén jaar is nu achter de rug en er zijn er nog twee te gaan. Maar nu al kan ik zeggen dat deze opleiding iets van het beste is dat me ooit is overkomen!
Maar hopen dat de ouderen in het woonzorgcentrum waar ik, naar ik hoop, ooit zal werken, er wel bij zullen varen!
|
