Mijn Babe, mijn kleine cavia, altijd zo levendig geweest. Soms ook een beetje ondeugend. En dan net alsof ze met je lachte omdat je boos werd. Ze is er niet meer. Ze is voorgoed ingeslapen. Het kon niet anders.
Na een (korte ) hittegolf: onweders. De normaalste zaak van de wereld. Sommigen krijgen natuurlijk een overdosis, daar hebben ze dan ook niet naar gevraagd. Maar zo net genoeg, zodat alles wordt schoongespoeld. Het gele stof is weg, je ruikt de aarde die het water broodnodig had. Je gaat even op je terras staan en ademt diep de verkwikkende zuurstof in. In de verte verdwijnen de donderkoppen om ergens anders te gaan huishouden. Een dikke zwarte merel fluit de finale van het spektakel, nadat hij in de dakgoot rondgesplasht heeft.
Kon er in je hart en je gevoelens ook zo'n regenbui eens alles opfrissen. Een frisse nieuwe start kunnen nemen. Maar alles zit vastgeroest en ik ben bang dat het zo voor eeuwig zal duren. We zien wel... niet te veel nadenken...
Ja ik ga verhuizen! Een heel vervelende zaak. Ik weet dat er mensen zijn die graag eens van huis veranderen, maar daar hoor ik dus niet bij. Het is ook nog een speciale verhuis: ik heb een 'seniorenflat' gekregen. Ik hoor daar sinds kort ook bij. Sommigen zeggen zelfs 'serviceflat' en dat maakt dat ik toch even moet slikken. Dit zal dus waarschijnlijk mijn laatste verhuis zijn. Tot ik geroepen word om naar de 'eeuwige jachtvelden' te gaan, ginder, de zonsondergang tegemoet.(wel zonder paard) Gelukkig voel ik mij nog niet oud, maar als ik eerlijk moet toegeven, het begint toch al allemaal een beetje minder vlotjes te gaan. Zestig worden is een mijlpaal in het leven welke toch kan tellen. Ik heb zo het gevoel dat ik van nu al mag beginnen af te tellen. Niet dat ik zo pessimistisch van aard ben, maar toch, je moet open staan voor de waarheid. Waar ik het ook moeilijk mee heb, als alleenstaande, is dat je anderen om hulp moet vragen. Ik weet dat je dat moet doen en niet altijd wachten tot ze het zelf aanbieden. Want andere mensen kunnen niet weten wat je denkt. Het is belangrijk dat je duidelijk bent. Het zal wel effe wennen zijn. Als ik daar binnenkom zie ik zoveel óude mensen. Daar hoor ik nu dus ook bij. Je kan honderd maal zeggen: vanbinnen ben ik nog jong... en je kan je buitenkant wel verzorgen zodat je toch wat positieve uitstraling hebt... Maar het is nu eenmaal de waarheid en daar kom je niet onderuit!!! Tot daar mijn bedenkingen...
Het is een heel gezellig appartement, aangepast aan mijn budget, goed gelegen in het centrum. Ook met een mooi uitzicht. Met een bushalte voor de deur, (die ik nu ook gratis heb) . Ik heb een terrasje (heel belangrijk!) . In het gebouw bevindt zich een dienstencentrum. Je kan er gaan eten aan een heel democratische prijs. Er zijn bijna dagelijks activiteiten, en dat is dan niet alleen kaarten,(waar ik een hekel aan heb). Maar bvb. turnen, tai-chi, scrabbelen. Schilderen doe ik zelf ook en ik ben nog altijd lid van een amateurtoneelgroep, waar ik meestal het souffleren voor mijn rekening neem. Uitgaan dat is bvb. naar toneelvoorstellingen gaan kijken of een optreden van Bart Herman of anderen. Ik maak foto's in het park van alle seizoenen, welke ik opsla op mijn pc. Sinds kort hebben we niet zo ver weg een 'Euroscoop'. Dan heb ik ook nog mijn vrijwilligerswerk, dus ik ben nog niet afgeschreven en zie nog geen verveling aankomen. Als nu alle rompslomp achter de rug is... ga ik daar leven gelijk God in Frankrijk...
Kleine jongentjes willen later allemaal brandweerman of politieagent worden. Toen ik een heel klein meisje was wilde ik ooit prinses worden. In mijn eindeloze fantasiewereldje vond ik dat dat moest kunnen, als ik het maar hard genoeg wenste. Eigenlijk toch schattig zo'n kinderdromen, niet? Met het opgroeien werd dan stilaan duidelijk dat mijn wensen onmogelijk in vervulling konden gaan. Wist ik veel dat je als prinses geboren wordt. Ik denk er nog wel eens aan. Maar wat betekent die term prinses? Als je al je rekeningen kan betalen en er zijn genoeg dingen waar je stilletjes van kan genieten, zodat je, (al is het maar een beetje), een gevoel van vrede en vreugde in je hart hebt... Is dat dan ook niet zo'n beetje prinses zijn?...
Ja eindelijk een zaterdag, waar alles op een lijntje viel: mooi weer, tijd, zin en al de rest wat er zo bijhoort om een dagje naar zee te gaan. Met de trein uiteraard. Blankenberge... je weet waar het beste restaurant, kwaliteit en prijsverhouding, gelegen is. Waar de koffie heerlijk is. Welke winkels je wil zien. Welke wandeling je wil maken, om dan net daar heerlijk met de beentjes in de zon te gaan zitten. Je huid slurpt de zalige warmte gulzig op. Je zou voor minder poëtisch worden. Om vijf uur de bekende huisgemaakte pannenkoek vergezeld door een kop romige chocolademelk. En dan weer door de winkelstraat richting station, in een gelukzalige stemming. We zeggen net tegen elkaar dat we het eigenlijk toch treffen: thuis vertrekt onze trein leeg, (altijd een zitplaats) en in Blankenberge eigenlijk weer dezelfde luxe. Ja te snel gesproken. Plots in Brugge een krakende stem in de micro: of iedereen zo goed wil zijn om uit te stappen en de andere trein te nemen op spoor vier? Er zou een foutje gebeurd zijn met de wissels... Het lijkt wel of de mensen in paniek geraken en dat alleen maar uit angst om in die andere trein geen zitplaats te hebben. Het geroezemoes dat plots weerklinkt lijkt een beetje op een zoemende bijenkorf. Er wordt geduwd en gepusht... eigenlijk angstaanjagend. Als ik ergens bang van kan zijn dan is het toch wel zo een drummende mensenmassa. Ik neem de trap aan de buitenkant, zodat ik mij kan vasthouden aan de leuning, want ik wil mij veilig voelen en niet ondersteboven gelopen worden. Waarom doen mensen zo? Er is immers plaats genoeg voor iedereen. Later die avond denk ik er over na, als er nu echt eens gevaar moest zijn en er gevraagd wordt om de trein te verlaten omdat er een bom aan boord was ofzo? Ik kan het mij eigenlijk levendig voorstellen hoe er in zo'n geval mensen vertrappeld worden. En vermits de trein echt op een verkeerd spoor stond... had er evengoed een tegenligger in volle vaart op ons af kunnen komen... Een warme dag eindigt met een ijskoude rilling over mijn rug...
Normaal ben ik niet diegene die klaagt en zeurt over het weer. Als het regent neem ik wel een paraplu mee of een regenhoedje, want ik wens niet opgesloten te zitten alleen maar door het weer. Maar nu moet ik toch wel toegeven dat het ook op mijn gemoed begint te werken. Er komt geen einde aan de regen en de wind, om van de lage temperaturen nog maar te zwijgen. Twaalf graden en het is bijna juni, nog even en we zijn alweer in de herfst. Naar zee ga je ook niet als je op TV het weerbericht ziet en hoort zeggen dat je daar "gezandstraald" wordt?? Volgende maand komt K, de zus van L van Tanzania naar hier. Haar doe je plezier met het weer van hier, lekkere frisse lucht, noemt zij dat. Ze woont aan zee, maar het water is daar warmer dan in onze badkuip. Het gekke is nu wel dat net wanneer zij hier aankomen, meestal ook het weer verandert van warm naar zeer warm. Het moet maar lukken. Echt waar, het is al verschillende malen gebeurd! Daarnet heb ik foto's ontvangen vanuit Parijs waar H met haar klas leerlingen naartoe is. In onze tijd ging je op schoolreis naar de Efteling ofzo, de tijden zijn wel erg veranderd. Maar het is hun gegund. en zo te zien is het weer daar toch iets beter dan hier. Het spreekwoord zegt: na regen komt zonneschijn... maar er wordt nooit bijgezegd hoe lang de regen duurt of hoe kort de zonneschijn...
Mijn blog is nog heel jong en ik heb ondertussen eens rondgefietst in deze categorie, bij andere bloggers. Het raakt mij diep al die mensen met verdriet en wanhoop. Maar schrijven is een goede manier om te verwerken wat men misschien niet gezegd krijgt. Dat ik van die luchtige stukjes met bewegende dingetjes schrijf, betekent nog niet dat ik geen verdriet heb. Tien jaar geleden werd ik ook gedumpt na een huwelijk van 32 jaar en evenveel jaren miserie. Op mijn vijftigste terug van nul beginnen, geen werk, geen inkomen. Na veel wanhoop en ellende ben ik er toch doorgesparteld. Mensen die hetzelfde meegmaakt hebben, begrijpen dat wel.
En niemand moet zeggen dat het met de jaren beter wordt, nee, het gaat nóóit over. De grote fout die ik heb gemaakt is: na een miserabele jeugd ben ik getrouwd met veel te veel romantische verwachtingen. Ik dacht dat het voor altijd was, maar ondertussen weet ik dat de prins op het witte paard niet bestaat. Eigenlijk mag je van het leven niet te veel verwachten, dat bespaart teleurstellingen.
En als het dan wel goed gaat heb je er dubbel plezier aan. Probeer ook uit het zelfmedelijden te geraken, want er zijn altijd nog mensen die het nog slechter hebben. Ik probeer te genieten van alledaagse kleine dingen, maar natuurlijk is het niet altijd zo simpel. Soms kijk ik naar een film op TV en plots beginnen de tranen te vloeien. Bepaalde dingen brengen herinneringen en emoties naar boven. Want wat ze ook zeggen, het gaat nooit over. Trouwen kan ik maar een keer en niemand kan mij teruggeven wat er vroeger was. En dan heb ik het niet over materiele dingen. Zo'n gezinsband komt nooit meer terug. De pijn en het verdriet blijven vanbinnen wonen. Maar ik trek mij op aan de dagen dat het beter gaat. Ik heb andere mensen leren kennen en gewoon op een terrasje met een koffietje is ook een manier van genieten.
Ik ben vaak eenzaam , maar dat ben ik al mijn hele leven.
Wat doe je aan lawaaiierige bovenburen? Moeilijk te zeggen. Misschien beseffen ze het zelf niet. Bijna elk weekend hetzelfde: in het midden van de nacht, ruzie! Dit betekent: zo rond twee uur! Natuurlijk , ik wakker. Mevrouw loopt met hakkeschoenen stevig op en af. Zelfs op blote voeten slaagt ze er nog in om een gebonk te veroorzaken. En als ze dan s'morgens om zeven uur alles weer bijleggen gaat dat ook zeer gedreven, dus ik weer wakker. Door de dag kan het dan soms heel stil zijn, dus doet ze dan waarschijnlijk haar schoonheidsslaapje. Mmm... misschien zou ik dat ook beter doen...
Babe is mijn cavia. Wie deze huisdiertjes niet kent, mist heel wat. Ze zijn uitermate intelligent en je kan ze vele woorden leren verstaan. Maar ondanks dat Babe nog maar twee jaar is, heeft ze niet lang meer te leven. De veearts heeft vastgesteld dat ze klier-kanker heeft. Het schijnt bij cavia's wel meer voor te komen. Tot nu toe heeft ze er nog niet zichtbaar last van, het zou ook pijnloos zijn. Alleen als je haar in je handen neemt, voel je de gezwellen die in aantal en grootte al gemeerderd zijn. Eten doet ze nog goed en ze is ook nog altijd even levendig als in 't begin. Bij het toverwoord "witloof" maakt ze nog steeds een grote sprong. Daar is ze namelijk dol op en je kan er zelfs een kusje voor krijgen, dat betekent een likje aan je wang. Maar de laatste dagen is mij wel opgevallen dat ze meer slaapt, zo van die korte hazeslaapjes, maar het valt wel op. De dag dat ik merk dat ze last heeft zal ik haar voor altijd moeten laten inslapen. Ik heb het er heel moeilijk mee dat ik die beslissing moet nemen wanneer het tijd is. Ik zal er zeker veel verdriet over hebben en zal haar erg missen.
