Mijn blog is nog heel jong en ik heb ondertussen eens rondgefietst in deze categorie, bij andere bloggers. Het raakt mij diep al die mensen met verdriet en wanhoop. Maar schrijven is een goede manier om te verwerken wat men misschien niet gezegd krijgt. Dat ik van die luchtige stukjes met bewegende dingetjes schrijf, betekent nog niet dat ik geen verdriet heb. Tien jaar geleden werd ik ook gedumpt na een huwelijk van 32 jaar en evenveel jaren miserie. Op mijn vijftigste terug van nul beginnen, geen werk, geen inkomen. Na veel wanhoop en ellende ben ik er toch doorgesparteld. Mensen die hetzelfde meegmaakt hebben, begrijpen dat wel.
En niemand moet zeggen dat het met de jaren beter wordt, nee, het gaat nóóit over. De grote fout die ik heb gemaakt is: na een miserabele jeugd ben ik getrouwd met veel te veel romantische verwachtingen. Ik dacht dat het voor altijd was, maar ondertussen weet ik dat de prins op het witte paard niet bestaat. Eigenlijk mag je van het leven niet te veel verwachten, dat bespaart teleurstellingen.
En als het dan wel goed gaat heb je er dubbel plezier aan. Probeer ook uit het zelfmedelijden te geraken, want er zijn altijd nog mensen die het nog slechter hebben. Ik probeer te genieten van alledaagse kleine dingen, maar natuurlijk is het niet altijd zo simpel. Soms kijk ik naar een film op TV en plots beginnen de tranen te vloeien. Bepaalde dingen brengen herinneringen en emoties naar boven. Want wat ze ook zeggen, het gaat nooit over. Trouwen kan ik maar een keer en niemand kan mij teruggeven wat er vroeger was. En dan heb ik het niet over materiele dingen. Zo'n gezinsband komt nooit meer terug. De pijn en het verdriet blijven vanbinnen wonen. Maar ik trek mij op aan de dagen dat het beter gaat. Ik heb andere mensen leren kennen en gewoon op een terrasje met een koffietje is ook een manier van genieten.
Ik ben vaak eenzaam , maar dat ben ik al mijn hele leven.
Wat doe je aan lawaaiierige bovenburen? Moeilijk te zeggen. Misschien beseffen ze het zelf niet. Bijna elk weekend hetzelfde: in het midden van de nacht, ruzie! Dit betekent: zo rond twee uur! Natuurlijk , ik wakker. Mevrouw loopt met hakkeschoenen stevig op en af. Zelfs op blote voeten slaagt ze er nog in om een gebonk te veroorzaken. En als ze dan s'morgens om zeven uur alles weer bijleggen gaat dat ook zeer gedreven, dus ik weer wakker. Door de dag kan het dan soms heel stil zijn, dus doet ze dan waarschijnlijk haar schoonheidsslaapje. Mmm... misschien zou ik dat ook beter doen...
Babe is mijn cavia. Wie deze huisdiertjes niet kent, mist heel wat. Ze zijn uitermate intelligent en je kan ze vele woorden leren verstaan. Maar ondanks dat Babe nog maar twee jaar is, heeft ze niet lang meer te leven. De veearts heeft vastgesteld dat ze klier-kanker heeft. Het schijnt bij cavia's wel meer voor te komen. Tot nu toe heeft ze er nog niet zichtbaar last van, het zou ook pijnloos zijn. Alleen als je haar in je handen neemt, voel je de gezwellen die in aantal en grootte al gemeerderd zijn. Eten doet ze nog goed en ze is ook nog altijd even levendig als in 't begin. Bij het toverwoord "witloof" maakt ze nog steeds een grote sprong. Daar is ze namelijk dol op en je kan er zelfs een kusje voor krijgen, dat betekent een likje aan je wang. Maar de laatste dagen is mij wel opgevallen dat ze meer slaapt, zo van die korte hazeslaapjes, maar het valt wel op. De dag dat ik merk dat ze last heeft zal ik haar voor altijd moeten laten inslapen. Ik heb het er heel moeilijk mee dat ik die beslissing moet nemen wanneer het tijd is. Ik zal er zeker veel verdriet over hebben en zal haar erg missen.
