Voila, even uit de running geweest, wegens verhuis. (driemaal oeff!!!) Ben er weer, nog veel werk maar het voornaamste is achter de rug. Ik haat verhuizen en hopelijk hoeft het nooit meer! Het blijft puffen en blazen, 't is ook nooit goed. Maar ja, dat is toch eigen aan de mens.
Wat wij 'Frans brood' noemen, daar hoef je in Frankrijk niet naar te vragen. Dat kennen ze niet. Ze hebben ontelbare soorten brood met de raarste benamingen. Maar hun dagelijkse kost is toch wel de 'baguette'. We gingen vroeger wel eens op vakantie naar Le Treport, dat ligt op de grens Picardie-Normandie. Toen nog niet zo toeristisch bekend en dus heerlijk. Alhoewel het maar zo'n 400 km van hier ligt, kan je daar wel spreken van een microklimaat. En de charme van de streek is de spontaniteit van de bewoners. Als je maar Frans spreekt, ben je een van hen. Je zou de mentaliteit daar kunnen vergelijken met de jaren vijftig. Iedereen praat met iedereen en vooral als je een hondje hebt, word je gedurig aangesproken. Honden worden daar ook ongelooflijk verwend, want de meesten worden door hun baasje gedragen. Ze zijn zelfs zo lui dat ze niet eens blaffen. Of het aan de goede lucht ligt of omdat ze 's morgens vroeg al met baasje in de bar zitten (aan de Pastis), wie zal het zeggen. Maar het ging over de baguette. Iedereen loopt daar rond met zijn brood (onverpakt). Er gebeurt ook vanalles mee. Ik denk niet dat er een enkel brood ter bestemming geraakt zonder dat er stukken af zijn. De koper lust wel het kapje, dat lekker krokant smaakt. De hond krijgt natuurlijk ook een stukje, door zijn bedelende blikken. Dan de baby in de buggy, zo heeft die ook zijn bezigheid. Onderweg gaat er nog een stukje af voor de meeuwen, die met hun doordringend geschreeuw de aandacht vragen. Het brood maakt nog andere dingen mee. Als iemand zijn schoenveter moet binden, legt hij de intussen al korter geworden baguette even op de grond. Het meest ongelooflijke was wel: achter in de auto, op de hoedenplank, de hond netjes naast de daar uitgestalde broden. De vrouwen van het dorp gaan ook gewoon naar de bakker in hun schort, wat voor ons bijna onvoorstelbaar is. En dan de discipline die ze daar opbrengen. Zonder een enkele uitzondering gaat iedereen daar in de rij staan, geduldig zijn beurt afwachtend. Dit zal je hier nergens zien. (vraag maar aan Hill, die kent daar alles van. De arme man heeft daar zelfs trauma's aan overgehouden!) Aan het brood wordt dus niet zoveel zorg besteed, maar koop eens patisserie, die wordt ingepakt in een doosje met als toemaatje nog een strikje errond.
Ach ja, onlangs heb ik gehoord dat alles daar begint te vervallen. De krijtrotsen en de Engels-aandoende huizen zijn stilaan voor de sloop. De jonge mensen willen niet meer uitvaren met de vissersboten. Ze zoeken werk op andere plaatsen.
Jammer dat je niet een beetje van die sfeer in een doosje kan bewaren, en even snuiven wanneer je er behoefte aan hebt.
Wat heb ik nu gehoord? Jeannine Bisschops en Jonny Voners zouden uit elkaar gaan. Ik ben er niet goed van. Ik weet wel dat het in de mode is om uiteen te gaan. Maar er zijn toch altijd uitzonderingen waarbij je verwacht dat het gewoon niet kan. Sommige mensen horen gewoon bij elkaar en toch... Het is net hetzelfde alsof Nicole en Hugo zouden scheiden. Dat zijn zo van die koppels net als siamese tweelingen. Ik ben ervan gepakt, al weet ik niet goed waarom. Het geeft mij een gevoel alsof er geen enkele constante meer bestaat op het gebied van samenzijn. Ook zo bij Tom Cruise en Nicole Kidman. Dat was zo'n modelkoppel. Ik heb steeds gedacht dat die twee terug samen gingen komen.
Ik ben waarschijnlijk te gevoelig en te romantisch. Alweer een zeepbel die uiteenspat. Ik zal het toch eens moeten afleren...
Toch een mooi idee, een concert voor verdraagzaamheid onder alle mensen? Al die grote namen die daaraan willen meewerken. Maar ik snap het niet zo goed, wat heeft in Godsnaam de politiek daarmee te maken? Omdat je achter het idee staat ben je dan plots rechtser of linkser? We zitten echt wel in een tijd dat daar eens wat aandacht aan mag besteed worden. Zelfs de voorbije zondag op het grote voetbalfeest, werd er vanaf het podium meermaals aan herinnerd dat het vooral een feest moest blijven. Al waren de meeste aanwezigen Italianen, wellicht zaten er ook wel enkele Franse supporters tussen. Het grote scherm stond er voor iedereen. Er werd gevraagd dat men zijn waardigheid zou bewaren, wat de einduitslag ook mocht zijn. Dat was toch hetzelfde als verdraagzaamheid. Lieve mensen zangers en zangeressen, doen jullie je ding maar. Er zijn waarschijnlijk meer mensen die voor zijn dan tegen. Ik zal er in elk geval van genieten met volle teugen.
Wegens onvoorzien omstandigheden moet ik aan het vorige stukje een eindje bijbreien. Tot mijn grote verbazing is het geblutste, verroeste, gekrompen, vervloekte, ellendige paaltje in de rootenstraat plots verdwenen. Je kan je daar wel vanalles bij fantaseren, maar wat zou er echt mee gebeurd zijn? Zou de verzekering iemand ingehuurd hebben om het onding stiekem te laten verdwijnen? Of heeft iemand die onbekend wenst te blijven, het meegenomen na de zoveelste aanrijding, als aandenken om later aan zijn kleinkinderen te tonen. Zien jullie? Deze bluts was van opa zijn camion en deze streep ook. Misschien heeft de gemeente wel bedreigingen ontvangen om het ding uit te graven. Je weet maar nooit of daar geen maffia-baas in 't midden van de nacht zijn dure bumper heeft op stuk gereden. Het zou ook kunnen zijn dat er deze keer een zware pletwals langsgekomen is, boem ...patat... vlak erop... weg paaltje.
Maar een simpele uitleg kan ook zijn dat het arme paaltje van schaamte om zoveel heisa, gewoon vanzelf in de grond gekropen is...
Het is plezant om in het centrum te mogen wonen. Je hebt alles dichtbij, de bushalte voor de deur, met verwarmde bushokjes. Maar het is niet zo simpel als het lijkt. In die hokjes liggen meestal wel daklozen te slapen, languit op de banken, genietend van de gratis warmte. (ik schreef dit stukje al in de winter) En ondanks het rookverbod, dat duidelijk aangegeven is, gelukzalig paffend. Ze hebben zelfs een systeem ontdekt om eens uit te luchten, met een rietje blokkeren ze de automatische deursluiting, zodat deze blijft openstaan. weg warmte, foetsie...alsof het niks kost. Dit maakt dat de echte busreizigers (waarvoor deze schuilhuisjes toch bedoeld waren) buiten blijven staan. Vooral als het donker is. Onze voetpaden houden ook wel eens verrassingen in. Het is helemaal niet aan te raden om tijdens het stappen omhoog te kijken, neen dat vooral niet doen. Iedereen houdt beter zijn ogen zedig naar beneden gericht om zijn voeten in 't oog te houden. Dat is echt wel nodig hoor! Die mooie rode klinkers gaan op sommige plaatsen een eigen leven leiden. Waar je het niet verwacht komen ze eens naar boven piepen, zodat je er gemakkelijk over kan struikelen. Sommige verdwijnen gewoon in het niets. Ik denk niet dat het wandelende stenen zijn, maar eerder dat ze meegenomen worden door mensen die bezig zijn een oprit aan te leggen bij hun thuis. Als je bij elke wandeling enkele stenen meeneemt, krijg je heel goedkoop een mooie oprit (of afrit, 't is maar hoe je het bekijkt). Het is net zoiets als zegeltjes van de winkel sparen, gelijk dat vroeger was. Maar er is nog veel meer! Aan de ingang van de stationsstraat, bevonden zich witte stippellijnen op de weg. Alhoewel ze geschilderd leken te zijn, waren ze uit kunststof en staken enkele centimeters boven de grond uit. Mensen dat daar over gestruikeld zijn! Meer dan een keer heb ik de honderd gebeld om een slachtoffer van zo'n valpartij te komen ophalen. Er lag eens een mevrouw op straat met een hoofdwonde waar het bloed uitsijpelde. Dan moet je wel de ambulance bellen. Niet zoals dat verwijfde mannetje dat daar stond te zuchten: 'ik kan daarr nie tegen... al da bloed! Ik ga flauwvallen!' Maar toch ging hij dichterbij, zakdoek tegen de mond om toch maar niets van het spektakel te moeten missen. Als iedereen zo reageert! Ik zei: 'mijnheer, als er met u zoiets gebeurt, wil u ook geholpen worden!' Maar onlangs moet er een belangrijk persoon over gestruikeld zijn, want de witte stippen zijn weg, foetsie... gewoon verwijderd. Op diezelfde plaats staat er ook zo'n paaltje dat in de grond zinkt, zodat de straat kan afgesloten worden. Maar het blijft een stukje boven het wegdek uitsteken, ideaal... om over te vallen. Zelfs Rick De Leeuw (die op gedichtendag over de markt liep) schrok zich een hoedje toen hij op zo'n ding trapte. We hebben het allemaal op TV mogen zien, toen hij vroeg wat dat in Godsnaam was, hij kende dat niet. Er zijn ook al enkele auto's geweest die onzacht in aanraking kwamen met het paaltje, dat ongehoorzaam omhoogschoot, vlak in de motor. In de Rootenstraat, daar staat misschien wel het meest beruchte paaltje. Ongeveer een keer per maand rijdt daar wel een vrachtwagen tegenaan, zodat de verzekeringen het ding hoogstwaarschijnlijk al vervloekt hebben. Het wordt gewoon weer teruggezet, maar is ondertussen al zo versleten dat het al heel diep in de grond zit. Trappen zijn hier ook genoeg, ze zijn als paddestoelen uit de grond gegroeid. Waar we vroeger te maken hadden met lichte hellingen, verrezen plots die trappen. In het begin amper herkenbaar, de mensen vielen daar met bosjes tegelijk. De gipsindustrie moet het gemerkt hebben, dat kan niet anders. Tegenover het grootwarenhuis heb je ook zo 'n trap. De bedoeling zal geweest zijn om die te gebruiken als tribune wanneer er een stoet langskomt. Maar er is geen rekening gehouden met de vele bejaarden die net daar wonen. Om de straat over te steken moeten ze een heel eind omgaan als ze de trap willen vermijden, tot aan het zebrapad en dan weer terug aan de andere kant van de weg. Ik heb ooit een oude dame op handen en voeten die trap zien afdalen, het bespaarde haar wel zo 'n 300 meter gaan. Van waar ik woon heb ik ook een goed uitzicht op de rotonde die niet voor niks 'Place misère' genoemd wordt. De fontein die eerst met veel tralala geopend was, is afgesloten omdat ze het vertikte om zich te laten regelen. Het leek wel een 'kat en muisspelletje'. Als de ene kant wat meer water kreeg, ging het aan de andere kant lager. Het water liep overal... behalve waar het moest. Je zou waarempel al aan 'verborgen camera' gedacht hebben. Ach maar al bij al, als ik zo mijn bedenkingen maak, dan moet ik toch bekennen... mijn stad, ik hou van u, ik hou van u...u...u...
Nog niet zo lang geleden stak kardinaal Danneels een belerend vingertje omhoog met de vraag: 'Waar waren wij toen Joe werd vermoord voor zijn mp3 spelertje? Zijn de mensen zo onverschillig geworden, dat ze gewoon doorlopen als er een jonge man in de bloei van zijn leven wordt neersgestoken, in volle dag vlak in het zicht van de passanten?
Neen, de mensen zijn niet onverschillig, maar gewoon bang. Sommige jongeren geven je een gevoel van onveiligheid. En de arme man die, met de bus op weg naar zijn werk, zich wel moeide met een stel amokmakers? Hij betaalde gewoon met zijn eigen leven. Hopelijk worden de daders snel gevonden. Laat ze de wetten maar aanpassen en een nultolerantie invoeren. Het schijnt bij sommige jongeren de gewoonste zaak van de wereld te zijn dat verbale agressie samengaat met klappen uitdelen en erger. Vanuit mijn raam (4e verd ) zag ik eens op het voetpad twee groepjes van zo'n man of zes elkaar kruisen. Onverwachts begonnen ze op elkaar te kloppen, en het duurde maar heel even en toen vervolgden ze gewoon hun weg alsof er niets was gebeurd.
De wereld is echt waar om zeep en het zal er niet op beteren...
Een lege cavia-bak, dat werkt deprimerend. H. heeft ook een caafje en heeft last van allergiën. Dus ga ik haar adopteren. (het caafje, niet H.) Eigenlijk heeft het beestje vele namen, maar ik noem haar Pinky. Natuurlijk kan ze mijn Babe niet vervangen, die was uniek, net zoals Pinky ook uniek is. Ze is bruin met een ondeugend wit kruintje net in 't midden van haar oortjes. Als dat kruintje mooi open staat heeft ze wel wat weg van stripheld Jommeke. Ze is ook heel slim want ze weet heel goed dat ze kan bedelen door mooi op haar achterste pootjes rechtop te staan. En wie kan daaraan weerstaan? Ze is hier al eerder op vakantie geweest, dus we kennen elkaar al. We gaan zeker de beste vrienden worden.
Ik kan alleen maar hopen dat ze wat langer mag leven dan Babe...
Mijn Babe, mijn kleine cavia, altijd zo levendig geweest. Soms ook een beetje ondeugend. En dan net alsof ze met je lachte omdat je boos werd. Ze is er niet meer. Ze is voorgoed ingeslapen. Het kon niet anders.
Na een (korte ) hittegolf: onweders. De normaalste zaak van de wereld. Sommigen krijgen natuurlijk een overdosis, daar hebben ze dan ook niet naar gevraagd. Maar zo net genoeg, zodat alles wordt schoongespoeld. Het gele stof is weg, je ruikt de aarde die het water broodnodig had. Je gaat even op je terras staan en ademt diep de verkwikkende zuurstof in. In de verte verdwijnen de donderkoppen om ergens anders te gaan huishouden. Een dikke zwarte merel fluit de finale van het spektakel, nadat hij in de dakgoot rondgesplasht heeft.
Kon er in je hart en je gevoelens ook zo'n regenbui eens alles opfrissen. Een frisse nieuwe start kunnen nemen. Maar alles zit vastgeroest en ik ben bang dat het zo voor eeuwig zal duren. We zien wel... niet te veel nadenken...
Ja ik ga verhuizen! Een heel vervelende zaak. Ik weet dat er mensen zijn die graag eens van huis veranderen, maar daar hoor ik dus niet bij. Het is ook nog een speciale verhuis: ik heb een 'seniorenflat' gekregen. Ik hoor daar sinds kort ook bij. Sommigen zeggen zelfs 'serviceflat' en dat maakt dat ik toch even moet slikken. Dit zal dus waarschijnlijk mijn laatste verhuis zijn. Tot ik geroepen word om naar de 'eeuwige jachtvelden' te gaan, ginder, de zonsondergang tegemoet.(wel zonder paard) Gelukkig voel ik mij nog niet oud, maar als ik eerlijk moet toegeven, het begint toch al allemaal een beetje minder vlotjes te gaan. Zestig worden is een mijlpaal in het leven welke toch kan tellen. Ik heb zo het gevoel dat ik van nu al mag beginnen af te tellen. Niet dat ik zo pessimistisch van aard ben, maar toch, je moet open staan voor de waarheid. Waar ik het ook moeilijk mee heb, als alleenstaande, is dat je anderen om hulp moet vragen. Ik weet dat je dat moet doen en niet altijd wachten tot ze het zelf aanbieden. Want andere mensen kunnen niet weten wat je denkt. Het is belangrijk dat je duidelijk bent. Het zal wel effe wennen zijn. Als ik daar binnenkom zie ik zoveel óude mensen. Daar hoor ik nu dus ook bij. Je kan honderd maal zeggen: vanbinnen ben ik nog jong... en je kan je buitenkant wel verzorgen zodat je toch wat positieve uitstraling hebt... Maar het is nu eenmaal de waarheid en daar kom je niet onderuit!!! Tot daar mijn bedenkingen...
Het is een heel gezellig appartement, aangepast aan mijn budget, goed gelegen in het centrum. Ook met een mooi uitzicht. Met een bushalte voor de deur, (die ik nu ook gratis heb) . Ik heb een terrasje (heel belangrijk!) . In het gebouw bevindt zich een dienstencentrum. Je kan er gaan eten aan een heel democratische prijs. Er zijn bijna dagelijks activiteiten, en dat is dan niet alleen kaarten,(waar ik een hekel aan heb). Maar bvb. turnen, tai-chi, scrabbelen. Schilderen doe ik zelf ook en ik ben nog altijd lid van een amateurtoneelgroep, waar ik meestal het souffleren voor mijn rekening neem. Uitgaan dat is bvb. naar toneelvoorstellingen gaan kijken of een optreden van Bart Herman of anderen. Ik maak foto's in het park van alle seizoenen, welke ik opsla op mijn pc. Sinds kort hebben we niet zo ver weg een 'Euroscoop'. Dan heb ik ook nog mijn vrijwilligerswerk, dus ik ben nog niet afgeschreven en zie nog geen verveling aankomen. Als nu alle rompslomp achter de rug is... ga ik daar leven gelijk God in Frankrijk...
Kleine jongentjes willen later allemaal brandweerman of politieagent worden. Toen ik een heel klein meisje was wilde ik ooit prinses worden. In mijn eindeloze fantasiewereldje vond ik dat dat moest kunnen, als ik het maar hard genoeg wenste. Eigenlijk toch schattig zo'n kinderdromen, niet? Met het opgroeien werd dan stilaan duidelijk dat mijn wensen onmogelijk in vervulling konden gaan. Wist ik veel dat je als prinses geboren wordt. Ik denk er nog wel eens aan. Maar wat betekent die term prinses? Als je al je rekeningen kan betalen en er zijn genoeg dingen waar je stilletjes van kan genieten, zodat je, (al is het maar een beetje), een gevoel van vrede en vreugde in je hart hebt... Is dat dan ook niet zo'n beetje prinses zijn?...
Ja eindelijk een zaterdag, waar alles op een lijntje viel: mooi weer, tijd, zin en al de rest wat er zo bijhoort om een dagje naar zee te gaan. Met de trein uiteraard. Blankenberge... je weet waar het beste restaurant, kwaliteit en prijsverhouding, gelegen is. Waar de koffie heerlijk is. Welke winkels je wil zien. Welke wandeling je wil maken, om dan net daar heerlijk met de beentjes in de zon te gaan zitten. Je huid slurpt de zalige warmte gulzig op. Je zou voor minder poëtisch worden. Om vijf uur de bekende huisgemaakte pannenkoek vergezeld door een kop romige chocolademelk. En dan weer door de winkelstraat richting station, in een gelukzalige stemming. We zeggen net tegen elkaar dat we het eigenlijk toch treffen: thuis vertrekt onze trein leeg, (altijd een zitplaats) en in Blankenberge eigenlijk weer dezelfde luxe. Ja te snel gesproken. Plots in Brugge een krakende stem in de micro: of iedereen zo goed wil zijn om uit te stappen en de andere trein te nemen op spoor vier? Er zou een foutje gebeurd zijn met de wissels... Het lijkt wel of de mensen in paniek geraken en dat alleen maar uit angst om in die andere trein geen zitplaats te hebben. Het geroezemoes dat plots weerklinkt lijkt een beetje op een zoemende bijenkorf. Er wordt geduwd en gepusht... eigenlijk angstaanjagend. Als ik ergens bang van kan zijn dan is het toch wel zo een drummende mensenmassa. Ik neem de trap aan de buitenkant, zodat ik mij kan vasthouden aan de leuning, want ik wil mij veilig voelen en niet ondersteboven gelopen worden. Waarom doen mensen zo? Er is immers plaats genoeg voor iedereen. Later die avond denk ik er over na, als er nu echt eens gevaar moest zijn en er gevraagd wordt om de trein te verlaten omdat er een bom aan boord was ofzo? Ik kan het mij eigenlijk levendig voorstellen hoe er in zo'n geval mensen vertrappeld worden. En vermits de trein echt op een verkeerd spoor stond... had er evengoed een tegenligger in volle vaart op ons af kunnen komen... Een warme dag eindigt met een ijskoude rilling over mijn rug...
Normaal ben ik niet diegene die klaagt en zeurt over het weer. Als het regent neem ik wel een paraplu mee of een regenhoedje, want ik wens niet opgesloten te zitten alleen maar door het weer. Maar nu moet ik toch wel toegeven dat het ook op mijn gemoed begint te werken. Er komt geen einde aan de regen en de wind, om van de lage temperaturen nog maar te zwijgen. Twaalf graden en het is bijna juni, nog even en we zijn alweer in de herfst. Naar zee ga je ook niet als je op TV het weerbericht ziet en hoort zeggen dat je daar "gezandstraald" wordt?? Volgende maand komt K, de zus van L van Tanzania naar hier. Haar doe je plezier met het weer van hier, lekkere frisse lucht, noemt zij dat. Ze woont aan zee, maar het water is daar warmer dan in onze badkuip. Het gekke is nu wel dat net wanneer zij hier aankomen, meestal ook het weer verandert van warm naar zeer warm. Het moet maar lukken. Echt waar, het is al verschillende malen gebeurd! Daarnet heb ik foto's ontvangen vanuit Parijs waar H met haar klas leerlingen naartoe is. In onze tijd ging je op schoolreis naar de Efteling ofzo, de tijden zijn wel erg veranderd. Maar het is hun gegund. en zo te zien is het weer daar toch iets beter dan hier. Het spreekwoord zegt: na regen komt zonneschijn... maar er wordt nooit bijgezegd hoe lang de regen duurt of hoe kort de zonneschijn...
Mijn blog is nog heel jong en ik heb ondertussen eens rondgefietst in deze categorie, bij andere bloggers. Het raakt mij diep al die mensen met verdriet en wanhoop. Maar schrijven is een goede manier om te verwerken wat men misschien niet gezegd krijgt. Dat ik van die luchtige stukjes met bewegende dingetjes schrijf, betekent nog niet dat ik geen verdriet heb. Tien jaar geleden werd ik ook gedumpt na een huwelijk van 32 jaar en evenveel jaren miserie. Op mijn vijftigste terug van nul beginnen, geen werk, geen inkomen. Na veel wanhoop en ellende ben ik er toch doorgesparteld. Mensen die hetzelfde meegmaakt hebben, begrijpen dat wel.
En niemand moet zeggen dat het met de jaren beter wordt, nee, het gaat nóóit over. De grote fout die ik heb gemaakt is: na een miserabele jeugd ben ik getrouwd met veel te veel romantische verwachtingen. Ik dacht dat het voor altijd was, maar ondertussen weet ik dat de prins op het witte paard niet bestaat. Eigenlijk mag je van het leven niet te veel verwachten, dat bespaart teleurstellingen.
En als het dan wel goed gaat heb je er dubbel plezier aan. Probeer ook uit het zelfmedelijden te geraken, want er zijn altijd nog mensen die het nog slechter hebben. Ik probeer te genieten van alledaagse kleine dingen, maar natuurlijk is het niet altijd zo simpel. Soms kijk ik naar een film op TV en plots beginnen de tranen te vloeien. Bepaalde dingen brengen herinneringen en emoties naar boven. Want wat ze ook zeggen, het gaat nooit over. Trouwen kan ik maar een keer en niemand kan mij teruggeven wat er vroeger was. En dan heb ik het niet over materiele dingen. Zo'n gezinsband komt nooit meer terug. De pijn en het verdriet blijven vanbinnen wonen. Maar ik trek mij op aan de dagen dat het beter gaat. Ik heb andere mensen leren kennen en gewoon op een terrasje met een koffietje is ook een manier van genieten.
Ik ben vaak eenzaam , maar dat ben ik al mijn hele leven.
Wat doe je aan lawaaiierige bovenburen? Moeilijk te zeggen. Misschien beseffen ze het zelf niet. Bijna elk weekend hetzelfde: in het midden van de nacht, ruzie! Dit betekent: zo rond twee uur! Natuurlijk , ik wakker. Mevrouw loopt met hakkeschoenen stevig op en af. Zelfs op blote voeten slaagt ze er nog in om een gebonk te veroorzaken. En als ze dan s'morgens om zeven uur alles weer bijleggen gaat dat ook zeer gedreven, dus ik weer wakker. Door de dag kan het dan soms heel stil zijn, dus doet ze dan waarschijnlijk haar schoonheidsslaapje. Mmm... misschien zou ik dat ook beter doen...
Babe is mijn cavia. Wie deze huisdiertjes niet kent, mist heel wat. Ze zijn uitermate intelligent en je kan ze vele woorden leren verstaan. Maar ondanks dat Babe nog maar twee jaar is, heeft ze niet lang meer te leven. De veearts heeft vastgesteld dat ze klier-kanker heeft. Het schijnt bij cavia's wel meer voor te komen. Tot nu toe heeft ze er nog niet zichtbaar last van, het zou ook pijnloos zijn. Alleen als je haar in je handen neemt, voel je de gezwellen die in aantal en grootte al gemeerderd zijn. Eten doet ze nog goed en ze is ook nog altijd even levendig als in 't begin. Bij het toverwoord "witloof" maakt ze nog steeds een grote sprong. Daar is ze namelijk dol op en je kan er zelfs een kusje voor krijgen, dat betekent een likje aan je wang. Maar de laatste dagen is mij wel opgevallen dat ze meer slaapt, zo van die korte hazeslaapjes, maar het valt wel op. De dag dat ik merk dat ze last heeft zal ik haar voor altijd moeten laten inslapen. Ik heb het er heel moeilijk mee dat ik die beslissing moet nemen wanneer het tijd is. Ik zal er zeker veel verdriet over hebben en zal haar erg missen.
