Wist ik maar wat ik zeggen moet. Woorden zijn zo machteloos, geen taal die zin heeft. Lijden in stilte, alleen maar zwijgen, genezen kan niet.
Ik wil weg, het heeft geen zin, ik verdwijn in onbeholpen stilte.
Maar dan weet ik als ik blijf, zijn woorden overbodig. Gewoon aanwezig, als grote steun. Ik streel je hand tot je laatste zucht. Want genezen kan niet.
Welke minister was het ook alweer die een verbod wilde op chocoladesigaretten? Juist ja, die...! Misschien konden ze net zogoed een wet stemmen die enkel volwassenen toelaat om er te kopen, mits bewijs een verstokte roker te zijn. Chocoladesigaretten zouden dus de aanzet zijn naar de echte stinkstokken? Wat een nonsens! Wie heeft er als kind nooit 'gesnoeprookt' ? Ik ook... maar voldoe dus niet aan het cliché, vermits ik niet-roker gebleven ben. Nee voor mij hangt er aan chocoladesigaretten een ander indrukwekkend verhaal vast.
Heel wat jaartjes geleden, ik was misschien zo'n jaar of zes, liep ik door de winkelstraat naar school. (toen konden kinderen nog alleen naar school gaan). In mijn zak zat een pakje van het nu zo veelbesproken snoepgoed. Een van de sigaretten bengelde nonchalant tussen mijn lippen. Een zekere Maria, stond voor het café dat haar naam droeg, de stoep te borstelen. Heel afkeurend keek ze mij aan en zei met een Antwerps accent: 'Bah! Gooi weg, daar heeft een hond op gepiest!' Ik keek terug met een tevreden grijns: mijn opzet was geslaagd, ze dacht warempel dat ik ergens een sigaret had gevonden en in mijn mond gestoken. Mijn dag kon niet meer stuk!
Enkele dagen later hoorde ik vertellen dat er iets vreselijks gebeurd was. Diezelfde Maria was vermoord teruggevonden op de heide. Ze was met een kerel naar de bioscoop geweest en niet meer naar huis gekeerd. Hij had haar koelbloedig gewurgd met zijn eigen sjaal, wat al meteen een bekentenis was. Veel details kreeg ik toen als 'snotneus' niet te horen. Het enige wat ik kon opvangen was het gruwelverhaal van een tante die net tegenover het logementshuis woonde waar de dader verbleef. Ze kende hem van ziens en fietste hem regelmatig voorbij als hij zich tevoet naar zijn werk begaf. Maar volgens mij was ze nooit in gevaar geweest, want ze zag er in de verste verte ook niet uit als Maria, dus weinig kans.
Na al die tijd denk ik er soms aan dat ik Maria nooit de waarheid heb kunnen vertellen. Zou ze het ondertussen van ergens daarboven al ontdekt hebben? Snoepen doe ik nog steeds graag, maar roken, ... daar ben ik nooit aan begonnen...
Wat doe je als je zin hebt om iets op je blog te zetten en merkt dat je een inspiratieloze dag hebt? Mijn humeur is vandaag gezakt samen met de barometer. Waarschijnlijk heeft het weer toch invloed op ons gevoel. Windkracht tien wil al heel wat zeggen. In verschillende landen zijn er al doden gevallen. Ik heb even het nieuws bekeken op de duitse TV, daar hebben ze het over een orkaan. Ze verwachten het ergste tegen deze avond en voor de nacht. Golven van zeven meter hoog, met alle gevolgen van dien. Via mijn raam kijk ik uit op vier grote bouwkranen. Moet het toch lukken zeker dat ik vorige nacht droomde dat er een omgewaaid was. Maar er was weinig schade, ze lag tussen de gebouwen, waar een kleine straat doorloopt. Ook was ze blauw, terwijl deze allemaal gelig-oranje zijn. Het bulderen van de wind boezemt mij angst in, maar wat doe je tegen dat natuurgeweld? Laat ons het einde van de storm maar afwachten en hopen dat het allemaal nog meevalt. Zeker daar waar het zo hevig is.
Vorige zaterdag begaf mijn microgolfoven het. Na ja, begeven is niet het juiste woord, maar ik bemerkte barstjes in de bovenkant van de deur. Ik hoefde geen roosterbeurt door ontsnappende straling, en wegens de leeftijd van het ding vond ik het toch maar best om een nieuwe te kopen. Ik naar 't centrum, grote electrowinkel, veel keus. Ja daar stond wel iets dat mijn goedkeuring kreeg. Omdat er geen prijs opplakte moest de verkoper eerst eens gaan kijken. Hij kwam terug met de mededeling dat het 150 euro was. Niet direct goedkoop, maar omdat ik een combi wilde, dus een normale prijs. 's Avonds werd hij al geleverd, ik heel tevreden, goede service! Zondag was het mooi weer en besloot ik een fijne wandeling te doen. Toevallig kwam ik langs dezelfde winkel en naar gewoonte kijk ik dan zo eens wat er allemaal in de etalage staat. Nee, dat kon niet... aaaaaaaaaaaaaaargh! Mijn microgolfoven in solden aan de prijs van 99euro! Natuurlijk winkel dicht. Misschien maar goed ook want als ik op dat moment had binnen kunnen gaan... ik kookte. Het duurde lang eer het maandagnamiddag was, om te kunnen gaan reclameren. Maar ondertussen was ik wel al wat afgekoeld. In mijn fantasie had ik al gerepeteerd wat ik allemaal ging zeggen. Meestal geven ze geen geld terug, dan krijg je een bon. Maar ik was van plan om voet bij stuk te houden, ik wilde geld zien. Er was ook al een scenario waar ik desnoods de politie belde. Ik zou dreigen met testaankoop, soms zeg ik wel eens dat ik daar iemand goed ken. Dat heeft toch al een paar maal indruk gemaakt! Toevallig was het net de baas zelf die mij bediende. Gelukkig had ik besloten om eerst heel beleefd te vragen of er soms een vergissing was gebeurd. De man zijn ogen werden groot van verbazing. Neen, dat kon niet, zóveel had ik betaald? Dat ging hij eens dadelijk oplossen, via de computer met terugwerkende kracht, zei hij met een glimlach. Zonder problemen kreeg ik de 50euro in handen, met een verontschuldiging vanwege de zaak. Zo simpel ... Toen de deur achter mij dichtviel... pffffffffffft... wat een opluchting! Maar als ik het nu niet had gezien?
Na het krokusverlof zie je ze lopen, fier als een gieter; als ze van hun skivakantie een trofee hebben kunnen meebrengen: nl. een gipsvoet. Het is een beetje een statussymbool, en met of zonder krukken, de bedoeling is om gezien te worden. Want wanneer er iemand medelevend vraagt wat er gebeurd is, wordt er uitgebreid verslag uitgebracht over het hotel waar ze gelogeerd hebben en de kwaliteit van de sneeuw en zeker de plezante après-ski. Het vallen en breken wordt dan terloops wel vermeld, maar vanwege al die andere prettige dingen een beetje naar de achtergrond verdrongen.
Ik was hen vóór, namelijk in januari al, notabene op tweede nieuwjaarsdag. Niet dat ik was gaan skiën, oh nee, verre van. Domweg uitgegleden op de mooie blauwe stenen, waar het centrum hier 'rijk' aan is. Om te glijden hoef je niet naar Oostenrijk te gaan! Die stenen hebben 'iets'. Ze sparen de koude na een periode van vorst zodanig op, dat zelfs wanneer het niet meer vriest, je tegen de avond het ijs uit de grond omhoog ziet komen. Zo brak ik mijn rechterpols en kreeg een gips waar èchte skiërs alleen maar eens smalend naar konden kijken.
Voor mij voelde het ook niet aan als een trofee, er zat iets goed fout. Dat omhulsel spande te hard. Maar in het ziekenhuis werd mijn klacht met enkele kwinkslagen weggelachen. Ach mevrouwtje, u moet een beetje geduld hebben en eens op uw tanden bijten. Jawadde!! Hoe los je zoiets op? Hoe stout mag je zijn als je wenst dat er naar je geluisterd wordt? Klop je op tafel of op die grapjassen? Ik deed geen van beide en verdroeg. Af en toe vroeg mij wel eens iemand of mijn arm al jeukte... ik kon mij dat met de beste wil van de wereld niet voorstellen, ik had alleen maar pijn en nog eens pijn. De dag dat mijn kwelgeest er af mocht, begon de ellende pas goed. Mijn hand en vingers zwollen op en verkleurden tot zo'n soort rode-kool-tint. Nu mag dat wel de modekleur zijn, maar ik heb toch liever dat mijn ledematen daar niet aan meedoen. De mij toegewezen assistent schrok zichtbaar, maar zweeg wijselijk. De behandelende specialist maakte zich geen zorgen en vond dat alles wel zou opgelost zijn met enkele ontstekingsremmers en een paar beurten kine. Waarschijnlijk dacht hij dat huisdokters er ook voor iets zijn.
Na twee maanden was mijn hand nog niet opgeknapt. Ik telde mijn vingers en was blij dat ik ze nog allemaal had. Maar het leek er niet op dat het nog ooit terug goed ging worden.
De behandeling heeft twee jaar geduurd, beste lezers, zestig kine-beurten, vijfenveertig spuiten calcium+vit.d, mijn arm ontstoken tot aan mijn hals en zelfs nu is mijn hand nog lichtjes stijf. Hopelijk hoef ik zoiets nooit meer mee te maken, want het is een onbeschrijflijk leed. Nu weet ik dat ik een sudeck heb gehad, maar geen kat die mij dat toen vertelde en niemand was verantwoordelijk. En dan te bedenken dat ik die dag gewoon met mijn laatste 79fr. een kop koffie wilde gaan drinken! (De euro weet je nog?) Maar misschien dat ik in 't vervolg toch maar beter ga skiën, want daar wéét je tenminste dat het glad is. En zo'n ski-gips lijkt toch wat chiquer, of ligt het gewoon aan het decor?
Toen ik ging kijken op Menck' s blog, die de top tien van Zapnimf had samengesteld, was ik aangenaam verrast door haar muziekkeuze. Lang geleden dat ik nog aan 'Carmina Burana' heb gedacht. Maar ik heb er een speciale herinnering aan. Ik heb een tijdje toneelklassen gevolgd. Zonder veel betekenis. Gewoon wat basiselementen in een notendop. Maar alles kwam zowat aan bod, in ingekorte versie. Een semester deden we Griekse tragedie en kozen voor Medea. Het boek werd gelezen, de tekst besproken en ontleed. Als opdracht moest elk van ons een klein stukje opvoeren, zonder tekst, enkel lichaamstaal en expressie. Ik besloot onmiddellijk dat ik hierbij muziek moest gebruiken. Muziek werkt uitstekend om emoties teweeg te brengen en vooral om de juiste timing te houden. Enkele minuten kunnen lang lijken als je een publiek hebt. Ik ga hier de hele Medea niet vertellen. Maar ik gebruikte een kleine rose teddybeer, die de kinderen moest voorstellen die door hun moeder worden vermoord. Dan had ik nog een klein zwaard en een lange zwarte cape. Om spijt en rouw uit te beelden. 'Oh Fortunat' leek mij duivels genoeg klinken om te gebruiken. Ik had alles wat ingestudeerd en richtte mij op de klanken van de muziek. Op het moment dat Medea het zwaard opheft, was de muziek ook heel dramatisch. De emotie die daardoor werd opgewekt is gewoon onbeschrijflijk. Er tussenin had ik (op een cassette) een heel droevig stukje uit de cd genomen. De titel ontsnapt mij nu even, maar het is heel hoog en aangrijpend gezongen. Op dat moment laat Medea het zwaard vallen en wordt heel verdrietig, wanneer ze beseft wat ze gedaan heeft zakt ze in elkaar. Dan slaat ze de zwarte cape over haar rug en gaat statig rechtop verder met de blik op oneindig, want ze zal nooit meer lachen. Dan begon 'Oh Fortunat' weer, de finale. Ik liet mij zo meeslepen door de muziek dat er echte tranen over mijn wangen liepen. Soms hoor je acteurs zeggen dat ze aan verdrietige dingen denken om tranen te kunnen produceren, maar bij mij werkt dat met muziek. Na afloop bleef het even stil en ik merkte dat ik iedereen had weten te ontroeren. Mijn opdracht was meer dan geslaagd.
De dag voor nieuwjaar, besloot ik om smoutebollen te bakken. Het juiste woord is zeker oliebollen, maar wij zeggen smoutebollen. Deeg maken valt wel mee, ik heb een automatische broodmachine, dus geen probleem. Een friteuse heb ik al lang afgeschaft, omwille van de geur die dagenlang in je appartement blijft hangen en frieten eet ik dus op een ander. Maar daar is een mouw aan te passen. Ik kon een kookpot nemen, daar olie in doen, maar ik besloot om een hoge braadpan te nemen. Dáár een flinke bodem olie in zou ook wel goed zijn. Nu moet het lukken dat ik eens bij Blokker zo'n ding heb gekocht, waar je het deeg kan indoen en dan duw je daarop en kan je van die mooie ronde donuts maken, met een gat in het midden. Maar om het deeg een beetje vlotjes eronder uit te laten lopen, rechtstreeks in de olie, mag het niet te stevig zijn. Geen probleem, ik maak gewoon gistdeeg met wat meer water bij, zodat het een beetje vloeibaar is. Tot zover alles oké. Mijn deeg was heel mooi gerezen en mals. 't Was effe sukkelen om het in dat smalle ding te krijgen, een hele hoop erlangs (goed vloeibaar) maar ze vielen goed in model en de eerste mooie donuts lagen al te bakken. Maar ik had het geluk dat ik met een lepel in het deeg was geweest waar zeker wat water aanhing, dus ineens begint dat daar in die pan te spetteren en te spetteren. Ik wilde al om hulp roepen of weglopen, maar dat zou niet veel geholpen hebben. Snel legde ik een deksel op de pan om de spatten een beetje tegen te houden. Jawadde... het deksel maakte condens en toen ik het optilde... begon het pas tegoei te spetteren. Lieve hemel! Het kookvuur, de frigo, koffiemachien, broodrooster, waterkoker, ikzelf... allemaal olie. Zelfs mijn pols was wat verbrand. Gelukkig had ik in de frigo nog wat Flamazine, natuurlijk over datum, want die had ik nog uit een vorig leven, in de horeca. Maar het was beter dan niks. Wat overbleef was een berg afwas, want vloeibaar deeg plakt ook nog overal in. Plus het vet dat ik aan alle kanten moest verwijderen, en de vloer dweilen. Maar... ik had wel smoutebollen, echte gelijk op de kermis! Ik kan wel zeggen, dat stom aparaatje van Blokker vloog onmiddellijk de vuilbak in, ik wil dat ding niet meer zien. En de volgende keer dat ik nog eens bakideeën krijg, maak ik van die gewone ronde bollekes met stevig gistdeeg. Voor mij genen truut meer. Donuts gedaan! En degene die er toch een gat inwil, maakt er maar zelf een met de appelboor!
Toen ik klein was, euh... in de jaren vijftig. Zaten we te wachten en te fantaseren over het jaar 2000. Dat getal had iets magisch. Wat ze ons toen allemaal voorspelden, je houdt het niet voor mogelijk. In het jaar 2000, zou de weerman, ons aller geliefde Pien, (we keken toen naar het weerbericht als naar een show, wat het ook was) dus dat Pien zou kunnen kiezen welk weer er ging komen, volgens behoefte van het moment. (nu kunnen ze nog steeds geen juiste voorspelling doen). Op school zei een non: er komt nog een tijd dat je ouders thuis op een scherm kunnen zien wat jullie op school uitspoken. (die was wel goed). Ja en natuurlijk het cliché: de wereld zou vergaan in dat jaar. Het was de tijd van de SF-filmen. Marsmannetjes en vliegende schotels en wij geloofden erin! Die gingen komen! Maar toen in 2000 de tellers van de pc's op het nieuwe jaar sprongen was er nog steeds een doemscenario, (milleniumbug). Met angst werd de tijdzone gevolgd, of er iets gebeurde. Ik had ook een zaklampje in mijn tas, want de stroom ging uitvallen en we zouden in het pikkedonker zitten. Ah ja, alles ging tilt slaan. Eigenlijk hebben ze de mensen écht bang gemaakt. Maar niemand heeft toen kunnen voorzien wat het écht geworden is. Iedereen die op straat loopt te telefoneren! En als je iets koopt het al zo snel terug 'out' is. Mensen vervangen hun spullen zo snel dat het niet mooi meer is. En het gaat steeds sneller en sneller. Wat zal het volgende grote moment zijn? Misschien zullen we ooit kunnen zeggen: 'beam me up Scotty!'
In onze familie is het altijd zo geweest om kerstávond te vieren, inplaats van kerstdág. Eigenlijk is het pure traditie. Na al die jaren is het aantal aanwezigen wel erg uitgedund. Waar is de tijd dat ik kookte voor een dertgtal gasten... Velen zijn overleden, of hebben afstand genomen door een scheiding of andere omstandigheden. Maar zo is het leven. Maar als je kertsavond viert, kan je op kerstdag zelf heel rustig uitbollen. En dat is wat ik vandaag doe. Lang in bed, luisteren naar de radio. Rustig opstaan en toilet maken. De boel opruimen, wat vrij snel gaat. En dan? Het namiddag-tv-programma lijkt wel naar mijn keuze gemaakt. Behaaglijk installeer ik mij met mijn kusselige kussentjes in mijn nieuw salon. Om te beginnen kan ik genieten van een concert van André Rieu, in New York. Die man stráált muziek uit. Zijn répertoire bestaat zoals meestal uit vrij bekende stukken. Als gast heeft hij een violist (je) van misschien een halve meter hoog, ik geloof verstaan te hebben dat hij zo'n zes jaar is. Maar een echt wonderkind, zelden gezien. De nokvol gevulde zaal gaat volledig uit de bol. In de finale komt er ook nog een beroemd gospelkoor bij. Eerst zingen en swingen zij alleen en dan samen met de dames uit het eigen orkest. Prachtige momenten, beklijvende muziek... Mijn lichte hoofdpijn is verdwenen. en heeft plaats gemaakt voor een vredig gevoel, rust en peace. Alsof ze overlegd hebben, begint vijf minuten later op de andere zender een concert van Andrea Boccelli. Ik heb wel geluk vandaag. Dit is genieten met heel veel kippenvelmomenten. De man zingt met gesloten ogen, maar zijn gezicht toont heel veel expressie, passend bij de diepgaande teksten. Zijn stem heeft iets bovenaards mooi en aangrijpend. Het optreden is in openlucht, op een meer in Las Vegas. Het water geeft een speciale sfeer aan de beelden. Tot mijn grote verbazing en verrassing zingt hij 'Les feuilles mortes' een van mijn lievelingsklassiekers. Hij geeft er een eigen dimensie aan, maar elk haartje op mijn lichaam reageert. De finale is groots met een prachtig vuurwerk, wat mede door het water en het nachtelijke uur onmenselijk mooi is.
Dan overvalt mij plots wat weemoed en eenzaamheid. Degene die ik vandaag het meeste mis is mijn moeder. Melancholie mag, maar niet te lang laten aanslepen... Zo bolt mijn kerstdag langzaam uit...
'Mam! Ik ben thuis!' erg lawaaierig stormt Annelies de keuken binnen, nadat ze eerst haar jas op de kapstok gemikt heeft en haar boekentas slordig eronder. Als ze bemerkt dat ze een spoor van modder achterlaat, keert ze op haar stappen terug om haar voeten af te vegen aan de mat. Haar moeder kijkt verstrooid op, ze is bezig met het vullen van de kalkoen voor morgen, kerstavond. Ze blaast even schuin omhoog een lok van haar bezwete voorhoofd. 'Ha Liesje, ik verwacht dat jij me een beetje gaat helpen, zodat alles klaar is wanneer oma aankomt, dan hebben we het samen gezellig. Je weet toch hoe ze zich er op verheugt.' Er verschijnt een verveelde trek op het jonge gezichtje. 'Moet dat nou per se met oma? Oude mensen zijn zo saai!' De moeder schrikt even, maar wordt dan wat boos. 'Hoe kom je erbij om zo te praten? We zijn haar enige familie en zorg maar dat je je gedraagt zoals het hoort. Ik wil er niets meer over horen!' Mokkend kijkt het meisje rond; haar vader is al begonnen met het schillen van de aardappelen. Ze kijkt hem smekend aan, meestal kan ze hem wel vermurwen. Maar hij kijkt niet op. Van hem moet ze duidelijk geen medeleven verwachten. Haar broer Peter is buiten het tuinpad aan 't borstelen. (alsof dat helpt, de wind waait de bladeren onmiddellijk terug.) Ja, ze ziet het al: de afwas is voor haar! Met een diepe zucht van zelfmedelijden, laat ze het warme water lopen en terwijl haar vingers door het zachte schuim glijden, prikt ze met haar wijsvinger een zeepbel kapot en begint aan de vaat, nog steeds met een pruillip.
Wat is haar moeder antiek! Haar vriendinnetje Kimberly, die krijgt tenminste een prettige Kerst! Twee weken skivakantie in de bergen, terwijl zij hier thuis zitten, notabene met oma!
's Anderendaags gaat vader oma ophalen met de wagen. Als ze er dan na een uurtje is, laadt ze voorzichtig enkele pakjes uit. Ze glimlacht een beetje geheimzinnig. Nieuwsgierig drommen Annelies en Peter rond een kartonnen doos, waar een eigenaardig krabbend geluid uitkomt. Voorzichtig gaat het deksel er vanaf en wat er dan tevoorschijn komt ontlokt kreten van verrassing. Een klein grijs gestreept poesje vliegt met een gilletje op de divan. Het maakt gekke sprongetjes en lonkt uitdagend om opgepakt te worden. 'Jij hebt geluk kind, ik kon moeilijk wachten tot morgen om je cadeautje uit te pakken,' zegt oma lachend. Annelies zit met de poes op schoot, het gespin en geknor heeft haar hartje al ingepalmd. Het beestje geeft kopjes en aaitjes dat het een lust is om te zien.
Dan staat het meisje op en slaat haar armen om haar grootmoeder's hals. Ze geeft haar een dikke zoen. 'Ach oma, eigenlijk hou ik toch erg veel van je. Ik zou je niet ruilen, voor geen enkele skivakantie in de wereld!' Al klinkt dit voor oma misschien een beetje verwarrend, zijzelf weet heel goed wat ze bedoelt!...
Gisteren naar 't theater geweest. Een heel ernstig stuk, 't moet niet altijd klucht zijn. 'Glazen speelgoed' van Tennessee Williams. Het werd gespeeld door vier acteurs, waarvan er ene heel goed acteert, de dame uit het stuk kende haar tekst vloeiend en de twee anderen kwamen niet erg geloofwaardig over. Op een gegeven moment zegt de acteur dat hij een cursus radio-elektronica volgt, ter voorbereiding op TV en Internet. Daar ging mijn haar even recht omhoog, vermits het stuk geschreven is in 1944 (volgens het programma) Ik weet niet hoever het toen stond met de ontwikkeling van de TV, maar ik weet wel dat toen een computer een hele kamer in beslag nam. Terwijl er van internet waarschijnlijk nog geen sprake was. Nu lig ik daar niet wakker van, maar het viel mij wel op. Daaraan zie je dat geen enkel woord tekst mij ontgaat en de reden daarvan is waarschijnlijk omdat ik zelf ook meestal het souffleren van onze toneelgroep voor mijn rekening neem. Al bij al vond ik het geen denderend stuk, maar we hebben wel één hilarisch moment beleefd..
Mijn twee vriendinnen en ik schakelden heel braaf onze GSM uit, voor we de zaal binnengingen. Net toen de pauze begon zette degene die naast mij zat haar handtas op de grond, waardoor er een luid alarm afging. Had ze toch wel zo'n klein zakalarmpje bij, wat afgaat als je er op drukt. Voor ze het had kunnen afduwen had iedereen het gehoord. Alle blikken naar ons. Wij plezier natuurlijk. Ze bukte zich met een rood hoofd bijna onder haar stoel. Na afloop gingen we nog iets drinken en liepen op straat nog steeds luidop te lachen met het voorval. Stel je voor dat het gebeurd was op een heel dramatisch moment in het stuk. Zo eindigde de avond toch nog heel plezant.
We moesten elk een andere richting uit om naar huis te gaan. Plots hoorde ik iets raars. Het was kwart na twaalf, er hing een dichte mist en het was ijzig koud. Maar ik hoorde duidelijk een merel lustig kwelen. Tenminste voor mij klonk het als een merel, maar het kan ook een andere vogel geweest zijn. Maar welke? Op dat uur? In december? Ik zou 't echt niet weten. Daar komt nog bij dat op die plaats alle groen weggedaan is, er staat alleen een woud van hijskranen en takels. Mocht er iemand zijn die weet wat voor soort vogel zich zo kan inburgeren op een onmogelijke plaats en tijdstip, laat het mij aub. weten. Ik ben heel benieuwd.
Dit verhaal dateert al van jaren geleden. Toen het oude ziekenhuis nog hoofdzakelijk bestond uit immens grote zalen met eindeloos lange rijen bedden. Luxe was er niet, geen radio, geen tv, niets. Maar daardoor ontstond er wel een soort familiale sfeer. Nieuwkomers werden gewoon onmiddellijk aanvaard en er groeiden ook wel eens hechte vriendschappen. Wanneer er dan iemand na een week of zo genezen verklaard werd of gewoon naar huis vertrok, vloeiden er wel eens traantjes. Spijtig genoeg heb ik daar ook zes eindeloze maanden moeten blijven, zeer tegen mijn zin, maar je kan niet altijd kiezen. Van de eerste twee weken kan ik mij niet meer zoveel herinneren, omdat mijn dagen door de hoge koorts die ik had, hoofdzakelijk bestonden uit slapen en onderzoeken ondergaan. Net aan de ingang van de zaal, lag er een oudere, heel devote dame, die zeker al een jaar of nog langer aan haar bed gekluisterd was. Ze had een been moeten afgeven, maar deed haar uiterste best om met behulp van een prothese weer te leren lopen. Automatisch had ze zo'n beetje de leiding over de zaal genomen en begon dan 's avonds luidop voor te bidden.Hoeveel en hoe lang, dat weet ik niet precies meer, maar er was niemand die protesteerde, op dit tijdstip had men toch niets anders te doen. De meesten zullen ook gedacht hebben: baat het niet, dan schaadt het zeker niet. Daarna ging het licht uit en was het slaaptijd. Op een nacht werden we gewekt door gestommel en gepraat; zo ging dat als er iemand werd binnengebracht. Het was een heel jong, donkerharig meisje, bijna nog een kind. Bleek dat ze vertwijfeld een hoge dosis pillen had geslikt. Door de maagspoeling die men haar had gegeven voelde ze zich heel erg ziek. Ze weende en kreunde hardop van ellende. Niemand zei een woord en we probeerden ondanks de geluiden toch weer in slaap te geraken. Tot plots een schrille kreet van het meisje de aandacht trok: 'Jesus, waar zijt ge? Help mij toch!' De devote dame zat rechtop in bed en staarde met grote ogen vol verbazing in de richting van het meisje. Dat zo'n jong ding zo gelovig kon zijn! Het maakte op iedereen indruk en we waren allen ontroerd en werden er een beetje stil van. De rest van de nacht ging het zo verder en riep ze regelmatig om 'Jesus' Nog vóór het bezoekuur aangebroken was, ging langzaam de deur open. Eerst op een kier en dan wat verder. Aarzelend kwam een knappe donkere jongeman binnen. Een beetje twijfelend keek hij rond en toen hij het meisje herkende ging hij snel op haar af met een stralende glimlach. Waarop zij blij: 'Jesus! Eindelijk!' En hij 'Hier ben ik Maria! Zo werd alles plots duidelijk, de jongeman was een Spanjaard met de voornaam 'Jesus'
De oude mevrouw viel van verbazing achterover in haar kussens. Stel je voor: Jesus en Maria!!!
Gisteren gaan kijken naar Happy feet. En denk maar niet te snel: kinderfilm, want er zit heel veel ironische humor in en dubbelzinnigheid. Maar van in 't begin ging mijn hart helemaal open. Ik dacht even aan 'Grease' en 'Fame', ook rap en gospel komen aan bod. Je wordt volledig meegesleept. Als de pinguins in het water moeten springen krijg je muziek van de Beach Boys, heel hilarisch! Maar er zitten toch wel enkele kippenvelmomenten in. Ook het milieu komt aan bod.
Je kunt deze film niet vergelijken met de Disneyfilmen van vroeger, die met de hand gemaakt werden. Ik ben daar trouwens een fan van. Diep in mij heb ik nog een beetje kind bewaard. De gelaatsexpressie die hij in zijn tekeningen stak, kan geen computer namaken. Maar de film is een aanrader. Ik heb genóóóóten van Happy feet... je wordt er zo... happy van...
