Toen ik ging kijken op Menck' s blog, die de top tien van Zapnimf had samengesteld, was ik aangenaam verrast door haar muziekkeuze. Lang geleden dat ik nog aan 'Carmina Burana' heb gedacht. Maar ik heb er een speciale herinnering aan. Ik heb een tijdje toneelklassen gevolgd. Zonder veel betekenis. Gewoon wat basiselementen in een notendop. Maar alles kwam zowat aan bod, in ingekorte versie. Een semester deden we Griekse tragedie en kozen voor Medea. Het boek werd gelezen, de tekst besproken en ontleed. Als opdracht moest elk van ons een klein stukje opvoeren, zonder tekst, enkel lichaamstaal en expressie. Ik besloot onmiddellijk dat ik hierbij muziek moest gebruiken. Muziek werkt uitstekend om emoties teweeg te brengen en vooral om de juiste timing te houden. Enkele minuten kunnen lang lijken als je een publiek hebt. Ik ga hier de hele Medea niet vertellen. Maar ik gebruikte een kleine rose teddybeer, die de kinderen moest voorstellen die door hun moeder worden vermoord. Dan had ik nog een klein zwaard en een lange zwarte cape. Om spijt en rouw uit te beelden. 'Oh Fortunat' leek mij duivels genoeg klinken om te gebruiken. Ik had alles wat ingestudeerd en richtte mij op de klanken van de muziek. Op het moment dat Medea het zwaard opheft, was de muziek ook heel dramatisch. De emotie die daardoor werd opgewekt is gewoon onbeschrijflijk. Er tussenin had ik (op een cassette) een heel droevig stukje uit de cd genomen. De titel ontsnapt mij nu even, maar het is heel hoog en aangrijpend gezongen. Op dat moment laat Medea het zwaard vallen en wordt heel verdrietig, wanneer ze beseft wat ze gedaan heeft zakt ze in elkaar. Dan slaat ze de zwarte cape over haar rug en gaat statig rechtop verder met de blik op oneindig, want ze zal nooit meer lachen. Dan begon 'Oh Fortunat' weer, de finale. Ik liet mij zo meeslepen door de muziek dat er echte tranen over mijn wangen liepen. Soms hoor je acteurs zeggen dat ze aan verdrietige dingen denken om tranen te kunnen produceren, maar bij mij werkt dat met muziek. Na afloop bleef het even stil en ik merkte dat ik iedereen had weten te ontroeren. Mijn opdracht was meer dan geslaagd.
De dag voor nieuwjaar, besloot ik om smoutebollen te bakken. Het juiste woord is zeker oliebollen, maar wij zeggen smoutebollen. Deeg maken valt wel mee, ik heb een automatische broodmachine, dus geen probleem. Een friteuse heb ik al lang afgeschaft, omwille van de geur die dagenlang in je appartement blijft hangen en frieten eet ik dus op een ander. Maar daar is een mouw aan te passen. Ik kon een kookpot nemen, daar olie in doen, maar ik besloot om een hoge braadpan te nemen. Dáár een flinke bodem olie in zou ook wel goed zijn. Nu moet het lukken dat ik eens bij Blokker zo'n ding heb gekocht, waar je het deeg kan indoen en dan duw je daarop en kan je van die mooie ronde donuts maken, met een gat in het midden. Maar om het deeg een beetje vlotjes eronder uit te laten lopen, rechtstreeks in de olie, mag het niet te stevig zijn. Geen probleem, ik maak gewoon gistdeeg met wat meer water bij, zodat het een beetje vloeibaar is. Tot zover alles oké. Mijn deeg was heel mooi gerezen en mals. 't Was effe sukkelen om het in dat smalle ding te krijgen, een hele hoop erlangs (goed vloeibaar) maar ze vielen goed in model en de eerste mooie donuts lagen al te bakken. Maar ik had het geluk dat ik met een lepel in het deeg was geweest waar zeker wat water aanhing, dus ineens begint dat daar in die pan te spetteren en te spetteren. Ik wilde al om hulp roepen of weglopen, maar dat zou niet veel geholpen hebben. Snel legde ik een deksel op de pan om de spatten een beetje tegen te houden. Jawadde... het deksel maakte condens en toen ik het optilde... begon het pas tegoei te spetteren. Lieve hemel! Het kookvuur, de frigo, koffiemachien, broodrooster, waterkoker, ikzelf... allemaal olie. Zelfs mijn pols was wat verbrand. Gelukkig had ik in de frigo nog wat Flamazine, natuurlijk over datum, want die had ik nog uit een vorig leven, in de horeca. Maar het was beter dan niks. Wat overbleef was een berg afwas, want vloeibaar deeg plakt ook nog overal in. Plus het vet dat ik aan alle kanten moest verwijderen, en de vloer dweilen. Maar... ik had wel smoutebollen, echte gelijk op de kermis! Ik kan wel zeggen, dat stom aparaatje van Blokker vloog onmiddellijk de vuilbak in, ik wil dat ding niet meer zien. En de volgende keer dat ik nog eens bakideeën krijg, maak ik van die gewone ronde bollekes met stevig gistdeeg. Voor mij genen truut meer. Donuts gedaan! En degene die er toch een gat inwil, maakt er maar zelf een met de appelboor!
Toen ik klein was, euh... in de jaren vijftig. Zaten we te wachten en te fantaseren over het jaar 2000. Dat getal had iets magisch. Wat ze ons toen allemaal voorspelden, je houdt het niet voor mogelijk. In het jaar 2000, zou de weerman, ons aller geliefde Pien, (we keken toen naar het weerbericht als naar een show, wat het ook was) dus dat Pien zou kunnen kiezen welk weer er ging komen, volgens behoefte van het moment. (nu kunnen ze nog steeds geen juiste voorspelling doen). Op school zei een non: er komt nog een tijd dat je ouders thuis op een scherm kunnen zien wat jullie op school uitspoken. (die was wel goed). Ja en natuurlijk het cliché: de wereld zou vergaan in dat jaar. Het was de tijd van de SF-filmen. Marsmannetjes en vliegende schotels en wij geloofden erin! Die gingen komen! Maar toen in 2000 de tellers van de pc's op het nieuwe jaar sprongen was er nog steeds een doemscenario, (milleniumbug). Met angst werd de tijdzone gevolgd, of er iets gebeurde. Ik had ook een zaklampje in mijn tas, want de stroom ging uitvallen en we zouden in het pikkedonker zitten. Ah ja, alles ging tilt slaan. Eigenlijk hebben ze de mensen écht bang gemaakt. Maar niemand heeft toen kunnen voorzien wat het écht geworden is. Iedereen die op straat loopt te telefoneren! En als je iets koopt het al zo snel terug 'out' is. Mensen vervangen hun spullen zo snel dat het niet mooi meer is. En het gaat steeds sneller en sneller. Wat zal het volgende grote moment zijn? Misschien zullen we ooit kunnen zeggen: 'beam me up Scotty!'
In onze familie is het altijd zo geweest om kerstávond te vieren, inplaats van kerstdág. Eigenlijk is het pure traditie. Na al die jaren is het aantal aanwezigen wel erg uitgedund. Waar is de tijd dat ik kookte voor een dertgtal gasten... Velen zijn overleden, of hebben afstand genomen door een scheiding of andere omstandigheden. Maar zo is het leven. Maar als je kertsavond viert, kan je op kerstdag zelf heel rustig uitbollen. En dat is wat ik vandaag doe. Lang in bed, luisteren naar de radio. Rustig opstaan en toilet maken. De boel opruimen, wat vrij snel gaat. En dan? Het namiddag-tv-programma lijkt wel naar mijn keuze gemaakt. Behaaglijk installeer ik mij met mijn kusselige kussentjes in mijn nieuw salon. Om te beginnen kan ik genieten van een concert van André Rieu, in New York. Die man stráált muziek uit. Zijn répertoire bestaat zoals meestal uit vrij bekende stukken. Als gast heeft hij een violist (je) van misschien een halve meter hoog, ik geloof verstaan te hebben dat hij zo'n zes jaar is. Maar een echt wonderkind, zelden gezien. De nokvol gevulde zaal gaat volledig uit de bol. In de finale komt er ook nog een beroemd gospelkoor bij. Eerst zingen en swingen zij alleen en dan samen met de dames uit het eigen orkest. Prachtige momenten, beklijvende muziek... Mijn lichte hoofdpijn is verdwenen. en heeft plaats gemaakt voor een vredig gevoel, rust en peace. Alsof ze overlegd hebben, begint vijf minuten later op de andere zender een concert van Andrea Boccelli. Ik heb wel geluk vandaag. Dit is genieten met heel veel kippenvelmomenten. De man zingt met gesloten ogen, maar zijn gezicht toont heel veel expressie, passend bij de diepgaande teksten. Zijn stem heeft iets bovenaards mooi en aangrijpend. Het optreden is in openlucht, op een meer in Las Vegas. Het water geeft een speciale sfeer aan de beelden. Tot mijn grote verbazing en verrassing zingt hij 'Les feuilles mortes' een van mijn lievelingsklassiekers. Hij geeft er een eigen dimensie aan, maar elk haartje op mijn lichaam reageert. De finale is groots met een prachtig vuurwerk, wat mede door het water en het nachtelijke uur onmenselijk mooi is.
Dan overvalt mij plots wat weemoed en eenzaamheid. Degene die ik vandaag het meeste mis is mijn moeder. Melancholie mag, maar niet te lang laten aanslepen... Zo bolt mijn kerstdag langzaam uit...
'Mam! Ik ben thuis!' erg lawaaierig stormt Annelies de keuken binnen, nadat ze eerst haar jas op de kapstok gemikt heeft en haar boekentas slordig eronder. Als ze bemerkt dat ze een spoor van modder achterlaat, keert ze op haar stappen terug om haar voeten af te vegen aan de mat. Haar moeder kijkt verstrooid op, ze is bezig met het vullen van de kalkoen voor morgen, kerstavond. Ze blaast even schuin omhoog een lok van haar bezwete voorhoofd. 'Ha Liesje, ik verwacht dat jij me een beetje gaat helpen, zodat alles klaar is wanneer oma aankomt, dan hebben we het samen gezellig. Je weet toch hoe ze zich er op verheugt.' Er verschijnt een verveelde trek op het jonge gezichtje. 'Moet dat nou per se met oma? Oude mensen zijn zo saai!' De moeder schrikt even, maar wordt dan wat boos. 'Hoe kom je erbij om zo te praten? We zijn haar enige familie en zorg maar dat je je gedraagt zoals het hoort. Ik wil er niets meer over horen!' Mokkend kijkt het meisje rond; haar vader is al begonnen met het schillen van de aardappelen. Ze kijkt hem smekend aan, meestal kan ze hem wel vermurwen. Maar hij kijkt niet op. Van hem moet ze duidelijk geen medeleven verwachten. Haar broer Peter is buiten het tuinpad aan 't borstelen. (alsof dat helpt, de wind waait de bladeren onmiddellijk terug.) Ja, ze ziet het al: de afwas is voor haar! Met een diepe zucht van zelfmedelijden, laat ze het warme water lopen en terwijl haar vingers door het zachte schuim glijden, prikt ze met haar wijsvinger een zeepbel kapot en begint aan de vaat, nog steeds met een pruillip.
Wat is haar moeder antiek! Haar vriendinnetje Kimberly, die krijgt tenminste een prettige Kerst! Twee weken skivakantie in de bergen, terwijl zij hier thuis zitten, notabene met oma!
's Anderendaags gaat vader oma ophalen met de wagen. Als ze er dan na een uurtje is, laadt ze voorzichtig enkele pakjes uit. Ze glimlacht een beetje geheimzinnig. Nieuwsgierig drommen Annelies en Peter rond een kartonnen doos, waar een eigenaardig krabbend geluid uitkomt. Voorzichtig gaat het deksel er vanaf en wat er dan tevoorschijn komt ontlokt kreten van verrassing. Een klein grijs gestreept poesje vliegt met een gilletje op de divan. Het maakt gekke sprongetjes en lonkt uitdagend om opgepakt te worden. 'Jij hebt geluk kind, ik kon moeilijk wachten tot morgen om je cadeautje uit te pakken,' zegt oma lachend. Annelies zit met de poes op schoot, het gespin en geknor heeft haar hartje al ingepalmd. Het beestje geeft kopjes en aaitjes dat het een lust is om te zien.
Dan staat het meisje op en slaat haar armen om haar grootmoeder's hals. Ze geeft haar een dikke zoen. 'Ach oma, eigenlijk hou ik toch erg veel van je. Ik zou je niet ruilen, voor geen enkele skivakantie in de wereld!' Al klinkt dit voor oma misschien een beetje verwarrend, zijzelf weet heel goed wat ze bedoelt!...
Gisteren naar 't theater geweest. Een heel ernstig stuk, 't moet niet altijd klucht zijn. 'Glazen speelgoed' van Tennessee Williams. Het werd gespeeld door vier acteurs, waarvan er ene heel goed acteert, de dame uit het stuk kende haar tekst vloeiend en de twee anderen kwamen niet erg geloofwaardig over. Op een gegeven moment zegt de acteur dat hij een cursus radio-elektronica volgt, ter voorbereiding op TV en Internet. Daar ging mijn haar even recht omhoog, vermits het stuk geschreven is in 1944 (volgens het programma) Ik weet niet hoever het toen stond met de ontwikkeling van de TV, maar ik weet wel dat toen een computer een hele kamer in beslag nam. Terwijl er van internet waarschijnlijk nog geen sprake was. Nu lig ik daar niet wakker van, maar het viel mij wel op. Daaraan zie je dat geen enkel woord tekst mij ontgaat en de reden daarvan is waarschijnlijk omdat ik zelf ook meestal het souffleren van onze toneelgroep voor mijn rekening neem. Al bij al vond ik het geen denderend stuk, maar we hebben wel één hilarisch moment beleefd..
Mijn twee vriendinnen en ik schakelden heel braaf onze GSM uit, voor we de zaal binnengingen. Net toen de pauze begon zette degene die naast mij zat haar handtas op de grond, waardoor er een luid alarm afging. Had ze toch wel zo'n klein zakalarmpje bij, wat afgaat als je er op drukt. Voor ze het had kunnen afduwen had iedereen het gehoord. Alle blikken naar ons. Wij plezier natuurlijk. Ze bukte zich met een rood hoofd bijna onder haar stoel. Na afloop gingen we nog iets drinken en liepen op straat nog steeds luidop te lachen met het voorval. Stel je voor dat het gebeurd was op een heel dramatisch moment in het stuk. Zo eindigde de avond toch nog heel plezant.
We moesten elk een andere richting uit om naar huis te gaan. Plots hoorde ik iets raars. Het was kwart na twaalf, er hing een dichte mist en het was ijzig koud. Maar ik hoorde duidelijk een merel lustig kwelen. Tenminste voor mij klonk het als een merel, maar het kan ook een andere vogel geweest zijn. Maar welke? Op dat uur? In december? Ik zou 't echt niet weten. Daar komt nog bij dat op die plaats alle groen weggedaan is, er staat alleen een woud van hijskranen en takels. Mocht er iemand zijn die weet wat voor soort vogel zich zo kan inburgeren op een onmogelijke plaats en tijdstip, laat het mij aub. weten. Ik ben heel benieuwd.
Dit verhaal dateert al van jaren geleden. Toen het oude ziekenhuis nog hoofdzakelijk bestond uit immens grote zalen met eindeloos lange rijen bedden. Luxe was er niet, geen radio, geen tv, niets. Maar daardoor ontstond er wel een soort familiale sfeer. Nieuwkomers werden gewoon onmiddellijk aanvaard en er groeiden ook wel eens hechte vriendschappen. Wanneer er dan iemand na een week of zo genezen verklaard werd of gewoon naar huis vertrok, vloeiden er wel eens traantjes. Spijtig genoeg heb ik daar ook zes eindeloze maanden moeten blijven, zeer tegen mijn zin, maar je kan niet altijd kiezen. Van de eerste twee weken kan ik mij niet meer zoveel herinneren, omdat mijn dagen door de hoge koorts die ik had, hoofdzakelijk bestonden uit slapen en onderzoeken ondergaan. Net aan de ingang van de zaal, lag er een oudere, heel devote dame, die zeker al een jaar of nog langer aan haar bed gekluisterd was. Ze had een been moeten afgeven, maar deed haar uiterste best om met behulp van een prothese weer te leren lopen. Automatisch had ze zo'n beetje de leiding over de zaal genomen en begon dan 's avonds luidop voor te bidden.Hoeveel en hoe lang, dat weet ik niet precies meer, maar er was niemand die protesteerde, op dit tijdstip had men toch niets anders te doen. De meesten zullen ook gedacht hebben: baat het niet, dan schaadt het zeker niet. Daarna ging het licht uit en was het slaaptijd. Op een nacht werden we gewekt door gestommel en gepraat; zo ging dat als er iemand werd binnengebracht. Het was een heel jong, donkerharig meisje, bijna nog een kind. Bleek dat ze vertwijfeld een hoge dosis pillen had geslikt. Door de maagspoeling die men haar had gegeven voelde ze zich heel erg ziek. Ze weende en kreunde hardop van ellende. Niemand zei een woord en we probeerden ondanks de geluiden toch weer in slaap te geraken. Tot plots een schrille kreet van het meisje de aandacht trok: 'Jesus, waar zijt ge? Help mij toch!' De devote dame zat rechtop in bed en staarde met grote ogen vol verbazing in de richting van het meisje. Dat zo'n jong ding zo gelovig kon zijn! Het maakte op iedereen indruk en we waren allen ontroerd en werden er een beetje stil van. De rest van de nacht ging het zo verder en riep ze regelmatig om 'Jesus' Nog vóór het bezoekuur aangebroken was, ging langzaam de deur open. Eerst op een kier en dan wat verder. Aarzelend kwam een knappe donkere jongeman binnen. Een beetje twijfelend keek hij rond en toen hij het meisje herkende ging hij snel op haar af met een stralende glimlach. Waarop zij blij: 'Jesus! Eindelijk!' En hij 'Hier ben ik Maria! Zo werd alles plots duidelijk, de jongeman was een Spanjaard met de voornaam 'Jesus'
De oude mevrouw viel van verbazing achterover in haar kussens. Stel je voor: Jesus en Maria!!!
Gisteren gaan kijken naar Happy feet. En denk maar niet te snel: kinderfilm, want er zit heel veel ironische humor in en dubbelzinnigheid. Maar van in 't begin ging mijn hart helemaal open. Ik dacht even aan 'Grease' en 'Fame', ook rap en gospel komen aan bod. Je wordt volledig meegesleept. Als de pinguins in het water moeten springen krijg je muziek van de Beach Boys, heel hilarisch! Maar er zitten toch wel enkele kippenvelmomenten in. Ook het milieu komt aan bod.
Je kunt deze film niet vergelijken met de Disneyfilmen van vroeger, die met de hand gemaakt werden. Ik ben daar trouwens een fan van. Diep in mij heb ik nog een beetje kind bewaard. De gelaatsexpressie die hij in zijn tekeningen stak, kan geen computer namaken. Maar de film is een aanrader. Ik heb genóóóóten van Happy feet... je wordt er zo... happy van...
'Hé Bennie! Je gaat toch mee deze avond? We vieren de verjaardag van Frank.' De aangesprokene draait zich om. 'Ja graag, waar gaat de reis naartoe?' 'In H. heb je die nieuwe mega-dancing, nog niet van gehoord? De Rockway, of zoiets. Afspraak om negen uur aan de parking?' 'Oké ik zal er zijn!' Ben's vader kijkt een beetje bedenkelijk als hij over het geplande feestje hoort. 'Vergeet niet Said, dat wij Marokkanen geen alcohol drinken!' 'Maak je geen zorgen, ik hou me wel bij cola of limonade.' Toch lijkt zijn vader nog niet helemaal tevreden. 'Zou je niet beter een net pak aantrekken?' 'Maar iedereen loopt toch in jeans en een jekker? Ik wil er net zo uitzien als mijn Vlaamse vrienden!' De jongen begint een beetje zijn geduld te verliezen over zoveel onbegrip, wat is zijn vader toch antiek! Eindelijk kan hij dan vertrekken. Met zijn brommertje rijdt hij naar de plaats van afspraak. Enkele van zijn makkers zijn al aanwezig. Er volgt een uitbundige begroeting en ze besluiten in groep nog wat te praten tot iedereen er is. Ben kijkt een beetje nieuwsgierig naar de schreeuwerige lichtreclame van het immense gebouw. De buitenkant verraadt niet veel, maar elke keer de deur opengaat, klinken er flarden van loeiendharde muziek. Het lijkt er daarbinnen wel gezellig aan toe te gaan en zo te zien zullen ze zich best wel amuseren. Lachend en elkaar plagend begeven ze zich naar de ingang, waar een heuse portier hen een voor een doorlaat, maar elk ondertussen aandachtig bekijkt. Ben passeert als voorlaatste de imposante gestalte, die hem tegenhoudt. 'Jij mag er niet in.' De jongen bekijkt de man verwonderd en vraagt naar de reden. 'Ik hoef niemand een reden op te geven, ik ben hier de baas.' 'Toch zeker niet om mijn uiterlijk? Ik ben Belg, ik ben hier zelfs geboren.' 'Hou je praatjes maar, jij kan er niet in, de zaak zit vol en als je niet ophoepelt, bel ik de politie.' Achter Ben staat zijn vriend Guido, die het voor hem opneemt. 'Maar man toch, die jongen is echt waar Belg en hij hoort bij onze groep. Doe toch niet zo moeilijk man!' 'Bemoei je er niet mee, of je kan ook gaan, wij willen hier geen herrieschoppers.' 'Laat maar.'zegt Bennie, tot in het diepste van zijn ziel vernederd. Guido vindt de situatie erg vervelend en weet zich niet zo dadelijk een houding te geven. Hij heeft met zijn vriend te doen, maar kijkt ondertussen verlangend naar binnen. De anderen hebben van het voorval niets gemerkt en zijn al uit het zicht verdwenen. Ben wenkt even grimmig en keert op zijn stappen terug. Hij besluit een eindje de stad in te lopen, want als hij zo vroeg naar huis gaat, zal hij zijn vader een verklaring moeten geven en hij wenst hem dat te besparen. Eigenlijk is het ook niet de eerste keer dat zoiets voorvalt. Hij slentert wat over de parking en voelt zich wel erg boos om het onrecht dat hem hier wordt aangedaan. Kan hij het helpen dat zijn gelaat wat donkerder is dan dat van de anderen? Nadat hij enkele malen woedend tegen een leeg blikje heeft gestampt, is hij een beetje afgekoeld. Wat doet hij hier nog, hij kan beter naar huis gaan. Een eindje verder, achter enkele auto's, hoort hij eigenaardige geluiden, een gestommel, het lijkt wel een vechtpartij. Voorzichtig gaat hij dichterbij en schrikt wanneer hij een meisje hoort gillen. Een kerel met een donkere muts over zijn hoofd houdt haar in een greep, terwijl zij zich zo goed mogelijk probeert te verzetten. Hij heeft het op haar handtas gemunt, die zij nog met beide handen vasthoudt. Ben aarzelt geen ogenblik en springt de man op zijn rug. Hij klemt beide armen om de andere zijn hals, zodat die het meisje loslaat. Ze tuimelen beiden op de grond maar de kerel kan zich losrukken en zet het op een lopen. Het verschrikte meisje helpt hem recht en vraagt of alles in orde is. Gelukkig heeft geen van beiden zich bezeerd. Nadat ze een beetje bekomen zijn, stelt de jongen zich voor. 'Ik heet Ben Said, maar mijn Vlaamse vrienden noemen mij Bennie.' 'Ik vind anders Said ook wel mooi , mijn naam is Krista. Ik ben echt blij dat jij langskwam, wie weet wat er anders gebeurd was. Gelukkig heeft die kerel mijn handtas laten vallen.' 'Mag ik je naar huis vergezellen, ik wil zeker zijn dat je nu veilig bent. Je weet maar nooit of die vent wel echt weg is.' 'Nadat jij zo uit het duister op zijn rug sprong, zal hij zo geschrokken zijn dat hij al kilometers van hier is.' Ze kijken elkaar aan en schieten samen in de lach, de spanning is nu gebroken. De sterretjes in haar ogen geven hem een warm gevoel vanbinnen. Ze is zo sympathiek dat hij helemaal niet meer gehaast is om naar huis te gaan. 'Bennie, ik wil je voorstellen aan mijn vader, hij zal je zeker en vast persoonlijk willen bedanken.' 'Och jij had gewoon hulp nodig en ik was toevallig in de buurt.' 'Je hoeft niet zo bescheiden te doen, ik ben tenslotte zijn oogappel moet je weten.' grinnikt ze. Gezellig keuvelend lopen ze nog een eindje verder. Ben voelt zich plots verstijven als ze de richting neemt naar de ingang van de dancing waar men hem even daarvoor de toegang heeft geweigerd. Plots staat hij stil en vraagt: 'Je gaat nu toch niet beweren dat jij hier woont?' 'Oh neen, lacht ze, ik woon hier niet. Mijn vader is hier portier en af en toe hou ik hem gezelschap. Vind je dat erg? We kunnen toch een beetje gaan praten?' Ben schudt onwillig zijn hoofd, niet te geloven dat nu net zij... 'Het spijt me, Krista, maar ik denk er plots aan dat ik dringend weg moet.' Verbaasd kijkt ze hem aan en schrikt van de blik in zijn ogen. Zijn handen maken een gebaar van onmacht, terwijl hij een paar stappen achteruit zet en met een weemoedig glimlachje nog zegt: 'Laat maar, misschien zie ik je nog wel eens... ooit...' terwijl het duister van de nacht hem opslokt.
Hou een dagboek bij waarin je wekelijks een vijftal dingen opschrijft waarvoor je dankbaar bent. Dat kan gaan van alledaagse zaken (je pioenen staan in bloei) tot wonderbaarlijke gebeurtenissen (je kind doet zijn eerste pasjes). 2. WEES VRIENDELIJK VOOR ANDEREN
Doe dit op toevallige momenten (laat die gehaaste moeder voorgaan in de rij) én systematisch (breng je oude buurman zondagavond eten). Aardig zijn voor anderen, of het nu gaat om vrienden of onbekenden, heeft een hele rist positieve gevolgen; je vind jezelf heel geschikt en grootmoedig. Je voelt je meer verbonden met andere mensen en je krijgt er hun goedkeuring en vriendelijkheid bovenop.
3. PROEF DE GENEUGTEN DES LEVENS.
Heb aandacht voor kleine en vluchtige momenten van genot. Concentreer je op de zoetheid van een rijpe aardbei of de warmte van de zon wanneer je uit de schaduw stapt. Sommige psychologen raden aan om 'mentale foto's' te maken van zulke momenten, die je je dan in minder leuke tijden weer voor de geest kunt halen .
4. BEDANK JE MENTOR
Als je iemand dank verschuldigd bent voor de raad die hij of zij je op een cruciaal moment in je leven heeft gegeven, wacht dan niet om hem of haar te bedanken. Toon je dankbaarheid meteen, het liefst in zijn of haar aanwezigheid.
5. LEER TE VERGEVEN
Laat je boosheid en wrok achter en schrijf een vergiffenisbrief naar degene die je gekwetst of onrechtvaardig behandeld heeft. Wie niet kan vergeven, gaat zitten piekeren en broeden op wraak; wie wel vergeeft, krijgt een positief gevoel over het verleden en vindt gemoedsrust.
6. BESTEED TIJD EN ENERGIE AAN JE VRIENDEN EN FAMILIE
Waar je woont, welke baan je hebt, hoeveel je verdient en zelfs je gezondheid: het heeft allemaal verrassend weinig invloed op de tevredenheid over je leven. De belangrijkste factor, zo blijkt, zijn sterke persoonlijke relaties.
7. ZORG GOED VOOR JE LICHAAM
Veel slapen, veel bewegen en veel lachen, het kan op korte termijn je gemoedstoestand verbeteren. Op langere termijn kan het je gevoel van tevredenheid over je dagelijkse leven verhogen.
8. LEER OM TE GAAN MET STRESS EN TEGENSLAGEN
Tegenspoed valt niet te vermijden in het leven. Sommige mensen vinden dan steun in hun geloofsovertuiging, anderen in meer prozaïsche overtuigingen die zijn vastgelegd in stellingen als 'de tijd heelt alle wonden' of 'wat mij niet doodmaakt, maakt mij sterker'. De truc is dat je erin moet geloven.
(uit Knack, naar een onderzoek van psychologe Sonja Lyubomirski)
Ben gisteren naar de zo besproken film gaan kijken over de opwarming van de aarde. Het is zeker een indrukwekkend probleem, maar ik kan mij moeilijk voorstellen dat er mensen zijn die hiervan niet op de hoogte zijn. Het is wel weer zo dat de groten der aarde hier het meeste kunnen aan doen. Wij kleine luizen sorteren ons afval, zorgen dat er minder is, besparen op brandstof, (noodgedwongen door de kostprijs.) Maar er mogen gerust strengere milieuwetten komen, zodat er een betere samenwerking komt.
Maar ik wou het hier eigenlijk hebben over de film zelf. Ik volg dagelijks het nieuws op tv en ik heb in de film geen enkel beeld gezien dat ik nog niet op tv had gezien. De overstromingen, het afbrokkelen van de ijsmassa's, de orkanen, tsunami's. Voor de rest alleen tabellen, grafieken en cijfers. (hopelijk de juiste). Al Gore die liet horen hoe het hem speet geen president geworden te zijn. Of het dan beter was geweest, dat weet niemand, en zullen we nooit weten.
Wat niet verteld werd was de slechte staat van de dijken in N. Orleans, al bekend vóór de orkaan Kathrina er passeerde. Alhoewel aangekondigd, was er geen enkel rampenplan voorzien. Natuurlijk konden ze niet weten dat de orkaan van route ging veranderen, maar dat gebeurt toch meer. Zo'n orkaan is onvoorspelbaar en neemt soms af in kracht, terwijl ze even later weer energie verzamelt. Het is wel bekend dat de dijken doorboord werden in de arme wijken om de dure huizen te sparen en dat het veel te lang geduurd heeft eer de hulporganisaties op gang kwamen.
Ooit hebben we achter elkaar enkele zeer strenge winters gehad. Ik herinner mij dat het Albertkanaal dichtgevroren was. Aan zee lagen dikke ijsschotsen op het strand. Dat hadden we ook nog nooit meegemaakt. Toen was er sprake van een nieuwe ijstijd. Na een tijd heeft zich dat vanzelf opgelost en werd alles weer normaal.
Ik bedoel hier niet mee dat deze opwarming overroepen wordt, maar met een goede samenwerking van de juiste mensen kan daar een oplossing op gevonden worden, het móet gewoon.
Maar de film... als ik niet gaan kijken was, had ik niks gemist...
Stilaan het jaar naar zijn einde gaat, Donkere dagen belasten ons gemoed. Een hunkering naar licht ontstaat, Bij alles wat je laat of doet.
*** Dit is de tijd van emoties en weemoed, Vergeten dingen worden naar boven gehaald, Goed beseffend waarom ons hart pijn doet, Ook waar ons kunnen heeft gefaald. *** Dan komt het Jesus-Kind als symbool van licht, Daar waar de sterre bleef stille staan. Dan sluit er weer een jaar achter ons dicht, en vangt een ander vol nieuwe moed aan.
'Neen,' kreunde Anita inwendig, niet haar man, niet Peter, het kon niet waar zijn. Haar vriendin moest zich vergist hebben. Anne had Peter gezien in een café met een andere vrouw, terwijl hij haar duidelijk kuste. En zoals het een 'goede vriendin' betaamt, had ze niet nagelaten het Anita te vertellen. De vrouw had er moeite mee om dit zomaar te aanvaarden. Ze zou Peter om een verklaring vragen en misschien zou het iets heel onschuldig zijn. Dan zou hij haar in zijn armen nemen en haar troosten. Hij had zeker een goede uitleg voor hetgeen haar vriendin meende gezien te hebben. Ja, praatte ze zichzelf moed in, zo zou het waarschijnlijk aflopen. Toen Peter thuiskwam zag hij onmiddellijk haar roodbehuilde ogen en meteen voelde hij zich slecht op zijn gemak. Wat had ze nu alweer? 'Hallo liefje, daar ben ik!' Ze keek hem even aan en barstte in tranen uit. 'Oh Peter, het is verschrikkelijk, ik hoop dat het niet waar is. Blijkbaar heb jij een verhouding met een andere vrouw. Ik wil dat je me niets voorliegt.' De man schrok zichtbaar. 'Maar liefje hoe kom je daarbij?' 'Het doet er niet toe, maar iemand heeft jullie samen gezien in een café en nu eis ik een verklaring van je!' Zijn gedachten gingen bliksemsnel, hier moest hij zich een weg uit vinden. Plots kreeg hij tranen in zijn ogen en begon zachtjes te huilen. 'Ik weet het, ik ben fout. Maar je moest eens weten hoezeer het me spijt. Die bewuste dame was iemand van kantoor die net een scheiding achter de rug heeft. Ze wilde gewoon maar even praten om haar hart te luchten. Ze was zo van streek dat ze mij om de hals viel. En toen heb ik haar uit medelijden gekust. Ik weet, ik had dat niet mogen doen, maar het ging zo snel dat ik de tijd niet had om er over na te denken.' 'Is het echt waar zo gegaan?' 'Ik zweer het je Anita, je weet toch dat jij de enige vrouw in mijn leven bent! Zeg dat je me vergeeft.' De vrouw aarzelde nog steeds, maar hij zag er zo oprecht uit dat ze ineens overtuigd was. 'Oké, maar je moet me beloven dat zoiets niet meer voorvalt.' 'Ja, ja! Ik beloof je alles wat je maar wilt, als je mij maar gelooft. Zonder jou zou ik niet kunnen leven, dat weet je toch?' Hij nam haar liefhebbend in zijn armen en kuste haar vurig. Met een tevreden zucht liet ze hem begaan. Zie je wel, zou ze tegen Anne zeggen, het was een ongelukkige vergissing. Even later trok Peter de voordeur achter zich dicht en kon de grijns op zijn gelaat niet onderdrukken. Hij moest voorzichtiger zijn! Morgen zou hij met Sandra ergens heen gaan waar niemand hen kende. Wat een geluk dat zijn vrouw zo goedgelovig was, erg handig!...
