Om de festival gekte in België niet helemaal te moeten missen en om onze lokale ‘red necks’ eens in eigen milieu te kunnen bewonderen, trokken we naar Richland Center voor het Jaarlijkse Country Festival: Star spangled celebration.  Op de website stond: bring your own  seating…. Dus geladen met vouwstoelen en ons strandkarretje trokken we de weide op.  Wat een orde en discipline op een festivalweide….  In wit krijt waren lijnen getrokken waartussen we onze stoeltjes konden plaatsen en iedereen zat mooi neer. Indien je de artisten van iets dichterbij wou bewonderen kon je via een zijweg naar het podium, opnieuw, iedereen mooi in de rij om dan 10seconden vooraan te kunnen staan.  Stel je dit tafereel eens voor op Rock Werchter tijdens ‘the Chemical brothers’….   De weide was ook netjes in 2 verdeeld, in het ene deel kon je bier kopen en in het andere niet. Zodat de bier-kopers, de andere alcoholvrije feesters niet tot overlast zouden zijn.  Inderdaad, je kon je hier perfect veilig voelen, vooral omdat aan de ingang van de weide de boodschap: NO GUNS ALLOWED was medegedeeld.  Moest je thuis je pistool in je broekzak vergeten zijn, werd je er hier toch nog eens netjes aan herinnerd om het toch maar beter ergens anders achter te laten!

Voor wie een staaltje Johnny Cash kan smaken, was het wel de moeite om het eens te zien. Voor de anderen, waren er de lokale schoonheden kort gerokt met cowboy laarzen en bijhorende hoed en een spektakel aan tatoeages, volgens mijn vertrouwelijke bron ook wel eens de moeite om te zien!!

Bye bye

06-07-2011, 20:49 Geschreven door Sofie  

Een weekje later dan in België, maar ook wij mochten zondag 19 juni eindelijk de vader van het gezin eens in de bloemetjes zetten.  Het feest begon al in de vroege ochtenduurtjes, toen Nand de papa (en de mama) aangenaam verraste door een VOLLEDIG uur langer te slapen dan normaal! Dus ook wij konden rustig soezen tot 7h.  Daarna, was het de mama haar beurt om de papa zijn rust te gunnen en Nand stilletjes bezig te houden beneden, terwijl Kristof zijn schoonheidsslaapje verder kon zetten!  Tegen 11h moesten we het huis uit, want dan kwam een “realtor” met een potentiële kandidaat-koper ons huis bezichtigen.  Dat moeten we er nu natuurlijk bijnemen, aangezien ons vertrek nadert, heeft de eigenaar van ons huis beslist, het terug op de markt te gooien en moeten wij af en toe eens plaats maken voor een rondleiding.  We maakten van de gelegenheid gebruik om de papa eens op een stevige Amerikaanse maaltijd te trakteren en daarna de calorieën te verbranden met een wandeling langs het meer.  Na een middagdutje (voor Nand, neen de papa had al genoeg geprofiteerd), zijn we de plaatselijke zoo onveilig gaan maken.  Het is me nog steeds niet duidelijk, of dit nu voor vaderdag of eerder voor Nand was??  Maar beiden leken er erg van te genieten. Hoewel Nand de vrij rond vliegende vogels even interessant vond als de tijgers, leeuwen en giraffen, want die kon hij tenminste nog achtervolgen, plannen we om zeker nog eens terug te komen.

21-06-2011, 19:35 Geschreven door Sofie  

We hebben onszelf nog maar eens flink verwend en brachten een paar dagen in Boston door.  Boston is één van de oudste steden van Amerika, wat dus eigenlijk wil zeggen, één van de weinige steden waar een beetje geschiedenis aan vast hangt.  Inderdaad hier kan je tussen de skyscrapers al eens een gebouw vinden van de 18^de of 19^de eeuw. Het heeft ook een beetje een Europese tint, aangezien de ‘oude’ historische gebouwen veelal in baksteen zijn en verschillende straten bestaan uit cobble stones (een ideaal fietsparcours dus)! Vlak naast Boston ligt de allom bekende Universiteit “Harvard”, één van de meeste prestigieuze universiteiten ter wereld.  Bij wijze van Nand zijn toekomst te verzilveren, hebben we daar een geleide wandeling gevolgd en waanden we ons even een knappe nobelprijs winnaar of zelfs Obama.

Een city trip is natuurlijk niet zo evident voor een ukje van 1,5jaar… Dutjes overdag, beperkten zich dan ook tot hier en daar een kwartiertje in de buggy, maar ons vrolijk ventje had daar blijkbaar geen problemen mee. S’ morgens om 6h vond hij nog steeds dat het tijd was dat mama en papa maar eens uit hun nest kwamen en ’s avonds vond hij 9h best haalbaar!  Zijn tafelmanieren moeten we wel nog een beetje bijschaven.  Hij weet nog niet dat je niet zomaar iets uitspuwt als je het niet lust, dat je met bestek beter niet op tafel trommelt en dat waterglazen tenzij je ze leeg drinkt, best vol blijven!  Maar verder mogen we niet klagen. We konden genieten van mooi zonnig weertje, een stukje Amerikaanse burgeroorlog geschiedenis en lekkere vis!

Tot later,

14-06-2011, 00:00 Geschreven door Sofie  

Langzamerhand moeten we beginnen afscheid nemen van het imperium dat we hier tijdens ons 2,5 jaar verblijf hebben opgebouwd.  Als eerste in de rij, onze grote trots, ons wagenpark. Inderdaad, hij is niet meer, onze teergeliefde Jeep Cherokee Sport. Hij kwam bij ons gezin ergens eind augustus 2010, zijn belangrijkste taak was er voor te zorgen dat ik ons Nandje veilig en wel bij de onthaalmoeder kon brengen.  Tot hiertoe is hij daar dus glansrijk in geslaagd!  Eerst in de hete, zwoele wisconsin zomer, waar zijn koude airco en zwart getinte achterruiten Nand beschermden tegen de hevige zonnestralen.  Daarna in de woelige herfst, waar zijn verbluffende ruitenwissersnelheden ervoor zorgden dat in regen en hagelbuien, de weg steeds scherp zichtbaar bleef.  Dankzij zijn 4WD (four wheel drive, zoals ze dat hier zeggen), zijn op spekgladde en tot een meter ondersneeuwde wegen, menig slippartijen feilloos vermeden. Tenminste wanneer ik aan het stuur zat!  Want Kristof moest toch eens proberen om ons bolide in FWD (front wheel drive) door te sneeuw te loodsen, want dus uitmondde in een onverwachte maar sierlijke pirouette.  Zijn prachtige aluminium velgen doen menig Jeep jaloers omkijken en zijn donker blauwe spotless carrosserie, laat iedereen het nakijken!  Nu opnieuw de zomer stevig is ingezet, de hitte, vochtigheid en oogverblindende zonnestralen weer hun intrede doen, en de airco van mijn 190hp (waarvan hoogstwaarschijnlijk reeds ettelijke paardjes het loodjes hebben gelegd) het heeft laten afweten, zal ik met pijn in het hart mijn bolide ruilen voor een oude vertrouwde stalen ros!  Gelukkig voor mij, deze keer in een aluminium kleedje! Voortaan zal Nand naar de onthaalmoeder gebracht worden op mijn nieuwe aanwinst: “Een prachtig aluminium kader, 18 versnellingen om de stevig heuvels te overwinnen en een comfortabel kinderzitje om Nand mee te sleuren over die stevige heuvels en dit alles in een modieus groen kleurtje!”  Klinkt niet slecht, maar toch zal ik  mijn gretig drinkende 4L (19mpg) Amerikaanse ‘Truck’ erg missen!!

03-06-2011, 00:00 Geschreven door Sofie  

Als het één ding is waar de Amerikanen in uitblinken, dan is het wel hun zin in Barbecueën, of zoals dat hier zo leuk zeggen, to grill out!  Elke trotse Amerikaan heeft er minstens één, het liefst eentje op gas, met wel 10 knoppen en genoeg plaats om toch wel een stukje vlees of 20  op te leggen bruinen!  Dus de uitverkoren plaats om een wereldrecord-poging 'braadworsten verkopen' te organiseren zal dus hier wel ergens in de buurt liggen!  En we hebben geluk, vlakbij ‘the world’s largest Bratfest’.  En als de Amerikanen iets organiseren dat zijn daar meestal goed op voorbereid! Een mooi schouwspel, wel 20 tot 30 reuze grills op een rij, volgeladen met braadworsten en een legertje vrijwilligers die ze met plezier af en toe eens omdraaien. Zelf hebben we natuurlijk ook ons worstje bijgedragen, door er toch 2 te verorberen, maar het waren vooral onze ogen die we de kost gaven.  Er rond viel er natuurlijk van alles te beleven, het gaf een beetje het gevoel van een typische Vlaamse kermis, dus we waren in onze sas!  We vonden er zelfs de Amerikaanse versie van onze lekkere oliebollen, genaamd funnel cakes, maar vergeet dan vooral niet te vragen dat je GEEN cinnamon suiker wilt!!

Na 4 dagen grillen (wij hadden het na 1 namiddag wel al gezien!), konden we op de website lezen, dat het nieuwe wereldrecord op naam van Madison, WI staat met een dikke 209,000 brats!  Zo staat ons stadje toch ook nog maar eens op de wereldkaart!

31-05-2011, 00:00 Geschreven door Sofie  

Het is niet elke dag dat ik de gelegenheid heb om mijn sportieve prestatie in de verf te zetten. Enerzijds omdat dat dan natuurlijk teveel zou neigen naar het “opscheppen of stoefen” en anderzijds natuurlijk omdat ik eigenlijk maar één sportieve prestatie heb om mee naar buiten te treden. 

Inderdaad een paar maand geleden, omringd door tal van sportievelingen met een palmares van je welste (marathons, marmottes, rondes van vlaanderen en ver daarbuiten,….) maakte de vroege mid-life crisis zich van mij meester en besloot ik om ook eens iets op sportief vlak te gaan bewijzen… Maar wat? Fietsen daar begin je in Wisconsin niet aan voor eind april, tenzij je volledig verkleumd wil thuiskomen, zwemmen is al helemaal mijn ding niet, stel je voor in badpak baantjes trekken…. Om het rijtje van de triatlon dan maar volledig af te gaan, werd het lopen! De eerste keren, was het niet echt een pretje, 2 km en dan nog op een golvend parcours, waar was ik aan begonnen? Maar ik had het hier en daar al rondgestrooid en ik had een lange afstandspartner, dus opgeven stond niet in mijn woordenboek.  De eerste proef stond vast; 15km in Brugge.  Komende van de VS op 1 mei, had ik een volledige week om mij aan het Belgische (op dat moment zelfs tropische) klimaat en de 7h tijdsverschil aan te passen.  Alles verliep van een leien dakje, tot mijn partner het wegens een knie-blessure moest laten afweten en ik dus alleen naar Brugge moest.  Gelukkig stevig begeleid door mijn persoonlijke 2-koppige fanclub!  Nog snel een fles water en een suikerwafel meegenomen, want naar ’t schijnt zijn suikers belangrijk bij sport!  Aangekomen in Brugge, begon ik me toch al wat op mijn ongemak te voelen.  Opeens leek alles er zo professioneel aan toe te gaan.  Een uurtje voor vertrek, mensen zijn banaantjes, speciale reepjes en sportdrankjes naar binnen aan het werken.  Ik voelde me toch een beetje een amateur in het gezelschap, maar gelukkig had ik mijn suikerwafel, die ik zonder al te veel smaak veroberde. Hier en daar hoor je verhalen over welke tijd ze willen lopen, hoe vaak ze lopen…zenuwen maakten zich nu toch van mij meester…. Nog vlug even het kleinste kamertje opzoeken, alhoewel “vlug”?  Een rij van jewelste….blijkbaar ben ik toch niet de enige met zenuwen.  Een half uurtje voor tijd, begint een gezamenlijk opwarming, rondjes lopen. Daarvoor heb ik dan toch professioneel bedankt, want ik had nog nooit 15 km gelopen, stel je voor dat ik dan al een km zou opwarmen, dan haal ik zeker de finish niet!  Eindelijk, opeen gepakt als een kudde schapen aan de start, en er begint beweging in te komen.  Een beetje opgepept door de menigte moet ik toegeven, maar ik had een vlotte start.  De benen wilden mee en het kopke was niet te stoppen.  Tot we aan een bordje kwamen 5, dat moet 5 km zijn dacht  ik.   Maar betekent dat nu dat ik er nog 5 moet lopen of dat ik er net 5 gelopen had.  Volgens de pijnscheuten in mijn benen, moest het dat eerste zijn, maar mijn gezond verstand vreesde voor het 2^de. Tot ik een bordje tegenkwam: 7!  Mijn vrees werd bevestigd, we waren nog niet halfweg.  Eigenlijk kende ik Brugge niet, maar het was precies toch groter dan ik me herinnerde, volgens mij zijn we er toch een paar keer omheen gelopen alvorens er dwars door te gaan!!  Langs de weg hoorde ik iemand de verlossende woorden roepen; nog 800m.  800m dat klinkt toch echt niet ver meer, dus ik stak een tandje bij … 5 min later, hoorde ik opnieuw: nog 800m!!  Dat tandje bij, ging er dus even snel weer af…. Maar eindelijk kwam de laatste rechte lijn in beeld, langs de kant van de weg zie ik mijn grootste supporters, dus ik kreeg vleugels en was immens blij dat het gedaan was.  Achteraf bekeken viel dat nog wel mee… op naar de 20km????

27-05-2011, 23:18 Geschreven door Sofie  

Hoe weet je reeds na enkele minuten dat je aan de andere kant van de wereld met de wagen aan het rijden bent? Ze rijden hier nochtans ook rechts, het groene licht staat ook onderaan en betekent nog steeds doorrijden!

Toch zijn er kleine aanpassingen.  Zoals een STOP bord, hier wil dat nog altijd zeggen STOP, vrij vertaald; volledig tot stilstand komen.  Niemand haalt het hier in zijn hoofd om dat niet te doen, want de politie heeft blijkbaar tijd om op elke hoek van de straat, op elk moment van de dag te controleren of iedereen weldegelijk STOPT. Neem nu een willekeurige vrijdagavond omstreeks 1h ‘s nachts aan de rand van een godverlaten dorp genaamd Springgreen in Wisconsin.  Er staat een stopbord, maar de bestuurder dacht, het is midden in de nacht, het is hier immens donker (geen straatverlichting zoals op elke boerenbaantje in België) en vooral totaal verlaten, geen verkeer merkbaar.  Langzaam rijdt de bestuurder door, maar nog geen 20m voorbij het stopbord, en de hel lijkt losgebarsten in de achteruitkijkspiegel. Blauw, rood, witte zwaailichten boven op een zwarte wagen, een sirene van jewelste, het lijkt wel kermis.  Maar vergis u niet, dit is de werkelijkheid…. Hoelang zou die politiewagen daar staan om 1 enkele arme buitenlandse autobestuurder de stuipen op het lijf te jagen, geld uit zijn zakken te kloppen en vooral punten van zijn rijbewijs af te nemen?  De kosten efficiëntie kan ik niet berekenen, maar ik moet zeggen, het heeft weldegelijk effect.  De bestuurder, inderdaad ikzelf, zal nooit nog een stopbord negeren!  In België daarentegen, ben je dat weer snel afgeleerd!  Want als je daar iets te lang zou stil staan aan een stopbord, vragen de mensen zich al af je misschien in slaapgevallen bent:  tuuuuuuut!

Anderzijds mag je in de US wel rechts afslaan als het verkeerslicht voor je op rood staat (tenzij er staat ‘no turn on red’!  Op het eerste zicht lijkt dat bizar, maar eigenlijk is het best wel handig.  Niet onnodig lang aanschuiven.  In België was de verleiding groot, maar we hebben ons toch kunnen inhouden, hoewel, misschien moet de minister van verkeer toch eens op bezoek komen om de efficiëntie daarvan te berekenen!  Want time is toch  nog steeds money, waar ook ter wereld.

Wat ook opnieuw aanpassen was hier in de US, is dat er hier precies minder zotten op de baan rijden!  Waar zijn de kleine, verlaagde wagens met een remus-uitlaat, waarvan de bestuurder denkt in een rally auto te zitten en zich dus ook zo gedraagt, door zowel links als rechts in vliegende vaart anderen voorbij te steken.  Pas geland in België op weg van de luchthaven naar mijn familie of ik kwam er al één tegen, zo rond een uur of 9h de zondagochtend!  Op de autostrade, helemaal links en plankgas! Tot die opeens besefte dat zijn afrit eraan zat te komen. Van het linkse vak in een lijn van 60graden, naar de rechtse afrit (zonder pinken natuurlijk)!  Wat zou ik graag een ‘flik’ zijn op dat moment, en liefst eentje met veel blauw, rood en witte zwaailichten!!  Dat soort taferelen zullen we de komende 3 maand moeten missen, maar ik ben er zeker van, vanaf september wordt dat gewoon weer dagelijkse kost!

Indien u ooit in Amerika bent en toch het ongeluk hebt om door een politie controle gestopt te worden, denk er dan aan. Steek je licht in de auto aan, en leg je handen zichtbaar op het stuur, dan kan je niets gebeuren. Je kan ook altijd proberen, te doen alsof je geen Engels spreekt, zoals sommigen onder ons wel al eens geprobeerd hebben om er dan misschien enkel met een waarschuwing vanaf te komen!! Maar dat is natuurlijk op eigen risico.

Drive safe!

26-05-2011, 15:01 Geschreven door Sofie  

Aankopen doen via het internet, bij ons is het alvast niet meer weg te denken in onze bijna dagdagelijkse activiteiten.  Noem het op en het zal wel ergens e-gewijs bij ons terecht gekomen zijn.  Babyspullen; bedje,  speeltjes, buggy, fietskarretje, vakantie boekingen en ga zo nog maar even door.  Het zou best kunnen dat ieder onder u, die van ons ooit een cadeau gekregen heeft, eigenlijk wel een e-cadeautje liggen heeft.  Hier in de VS hebben de meeste winkels een duidelijke website, je kan het voorwerp in wel 3 dimensies, 5 kleuren en vanuit 4 verschillende hoeken bekijken, 1 druk op de knop een 7-tal cijfertjes van je onmisbare visa bankkaart invullen en 5 tot 7 business-days later, staat het netjes voor je deur!  Met als “icing on the cake”;  indien je toch iets anders in gedachten had, of de grootte of kleur je niet helemaal ligt, dan kan je het gewoon op hun kosten terugsturen....Klant is hier duidelijk koning!

Nu hadden we op internet toch wel zo een super schattig fietshelmpje gezien, het ideale cadeau voor onze vriendjes in het verre België... Zogezegd, zogedaan maar nu via een Belgische winkel en hun website: kleur kiezen, maat kiezen, overschrijven en ophalen zullen we zelf wel doen eens in België. Nu dus enkel wachten op bevestiging dat het helmpje is binnengekomen... 1 week, 2 weken,...ok het is druk, het was net nieuwjaarsperiode enzo... 3 weken later, nog steeds geen nieuws...Ondertussen zijn we aangekomen in België...en wordt de baby in kwestie natuurlijk alsmaar groter.... stilte.... Misschien toch zelf maar eens bellen.  En ja hoor, mevrouw keek in de computer en er zit er nog eentje in de stock, we mogen het komen halen. Ze was vergeten ons te verwittingen (kan gebeuren natuurlijk!).  We doorkruisen het Vlaamse land om ons pronkstuk te gaan ophalen.  In de winkel is het nergens te bespeuren, na 10 minuutjes toch iemand kunnen aanklampen die het even nakijkt. Jammer, maar de computer stock klopt niet met de winkel stock.... Sommige plant managers onder ons kunnen inderdaad bevestigen dat dit wel al eens het geval is en de aanleiding kan zijn toch menig frustratie, maar opnieuw dat kan gebeuren...  Wachten, zegt mevrouw, maar hoelang? Dat kan ze niet zeggen, en om de leverancier of een andere vestigingen te bellen is het nu te druk in de winkel! Mijn klant-is-koning-kroontje was al wat van zijn glans verloren, maar leek nu toch al meer op een clownshoedje .... Ik vraag dan maar om gewoon mijn geld terug storten, ik zal zelf mijn creativiteit wel de vrije loop laten en naar een oplossing zoeken.

De oplossing was nochthans vrij simpel: je neemt de telefoon, belt de andere vestiging, zorgt ervoor dat ze controleren of hun computerstock ook wel in de winkel staat, je springt in je auto, rijdt in de andere richting en hup je kan op baby-bezoek, maar deze keer geen e-cadeautje! 

26-04-2011, 18:27 Geschreven door Sofie  

Deze morgen worden we wakker (véél te vroeg, maar dat is een ander verhaal), en jawel het doet een beetje pijn om het luidop te zeggen, maar we zagen ze neerdwarrelen...Kleine, witte, dons-uitziende sneeuwvlokjes....Ik had het nooit gedacht, maar wat ben ik jaloers op het Belgische lenteweer!! Terwijl wij hier terug onze muts en handschoenen zoeken, dartelt iedereen daar rond in sandalen en korte broek!  Het lijkt er wel op dat we hier na een “white Christmas” ook nog eens een “white Easter” tegemoed gaan, terwijl dat niet direct iets is waar menig Vlaming van droomt. Tenzij hij misschien enkele maanden geleden een skireis heeft geboekt en die nu moet doorbrengen in de groene alpen valleien!  Maar Pasen draait natuurlijk niet enkel om de zon, het draait natuurlijk vooral om, laten we eerlijk zijn, de chocolade! Vol goeie moed en vooral heel veel chocolade-lust ter compensatie van de zon die we moeten missen, trok ik naar de winkel, vastberaden mijn “oversized“ paasmandje tot de randen toe te vullen met allemaal lekkers! Mijn fantasie krijgt de overhand en het water loopt me in de mond...in gedachten kan ik ze al ruiken, de overheerlijke donkere fondant chocolade eieren....In de winkel zie ik het al van ver, winkelgangen vol grote, felgekleurde “Easter bunny” decoratie, ik zet een stevig tred in, want ik verwacht stevige concurrentie! Ik zie zakjes met kleine eitjes, hmmm, waar zijn de grote, holle, chocolade eieren of konijnen of klokken of voor mijn part zelf een kleine overjaarse sinterklaas....Ok, geen paniek, als Belg in het buitenland kan ik me wel aanpassen, de kleine eitjes zullen het dan maar worden...maar peanut-butter-filled-eggs...dit gaat echt te ver!  Eindelijk vind ik een zakje, met eitjes zonder de viezige vulling. Ik geef het toe, de vangst was niet echt zoals verwacht en ik druip af.  Eens thuis, prepareer ik 2 mooie mandjes met eitjes in allerlei bonte kleurtjes, voor de Crèche van Nand, mooi al zeg ik het zelf!  Tenslotte, het hoogtepunt van het ganse Paas-gebeuren, de restjes zijn voor de mama!.... En ik zeg u, ik vind er de woorden niet voor, volgens mij bestaan daar helemaal geen woorden voor! Bij deze, kan iemand me een zakje van de goedkoopste melkchocolade eieren van de Lidl of de Aldi opsturen, want dit hier is toch de naam chocolade niet waard hoor!  Dus aan mijn collegas in de ondernemers club, ik heb hier een serieus Belgisch gat in de Amerikaanse markt ontdekt!!

19-04-2011, 16:43 Geschreven door Sofie  

De fameuse Ipad, er is veel heisa rond geweest, maar hij is er! Hij ligt hier op onze salontafel te blinken!  Hoewel hij niet echt de onze is –een kleine inscriptie op de achterzijde, verklaart dat hij de eigendom is van een zekere Stefan die al 35 jaar is (!) – wanen we ons toch de tijdelijke trotse bezitters van het stukje speelgoed. Of in hippe marketing termen kunnen we onszelf misschien wel “early adopters” noemen...Hoewel, het is reeds Ipad2, dus laat ons niet te hard van stapel lopen en het toch maar bij “early majority” houden...  Wij zijn FedEx nog steeds dankbaar voor de vertraging bij de levering, en American Airlines op hun beurt dankbaar voor de stiptheid van Kristof zijn vlucht Chicago-Brussel, zodat jawel u kan het al raden, de ene al vertrokken was vooraleer de andere aangekomen was.  Hoewel sommigen het daar misschien niet mee eens zullen zijn? Anderzijds; Stefan, nu ben je toch wel de trotste bezitter van een kartonnen puzzel in de vorm van een Ipad2, dat overstijgt alle voorgaande termen en maakt van jou, jawel een ware “trendzetter”!  Het heeft eventjes geduurd, maar we hebben onze innovatie-angst overwonnen en het ding eens uitgeprobeerd.  En ja, het mag gezegd worden, het zit wonderlijk in elkaar! De reactie van het touch screen is verbluffend en de beeldkwaliteit adembenemend – ondanks de beschermfolie die nog op het scherm kleeft. Gebruiksvriendelijk zodat zelfs een peuter ermee overweg kan, inderdaad ook Nand beseft al dat er vanalles verandert op het scherm als je er met je vingers aankomt! Hij steekt zijn enthousiasme dan ook niet onder stoelen of banken. Bij deze heeft de moderne technologie er toch weer toe bijgedragen dat Nand, zoals het in de toekomst nog meer zal verwacht worden van zijn generatie; toch op een moderne door apps-ondersteunde you-tube gewijze manier kennis heeft kunnen maken met de authentieke Vlaamse BUMBA!

14-04-2011, 18:08 Geschreven door Sofie  

12-04-2011, 14:26 Geschreven door Sofie  

Wanneer het buiten koud is, gure regen, stevige wind dan kan je maar aan 1 ding denken.  Was het maar mooi weer...want ik heb zo zin om die groene vingers van me eens te testen.  Er moeten nog dorre bladeren van vorige herfst bijeen geharkt worden, overal liggen afgerukte takken van de bomen, hier en daar moet nog droge planten gesnoeid worden om plaats te maken voor de nieuw scheutjes, de ramen kunnen wel een wasbeurt gebruiken, net als de autos ...hmmm stof genoeg om mijmerend op mooi weer te wachten.  En dan is het eindelijk zover, Wisconsin heeft er zijn eerste mooi en zonnig weekend opzitten, zalig! 25 graden, een zonnetje en inderdaad vele taken die glimlachend op ons liggen te wachten. Maar wij zijn natuurlijk ook maar mensen, 1 weekend is nogal aan de korte kant, dus moeten er prioriteiten gesteld worden.  Na veel wikken en wegen, of eigenlijk als we eerlijk zijn, veel onderhandelen kwam er niet aan te pas. Geef toe, bij mooi weer is het toch leuker om, op een dekentje in het gras, samen met je kindje nieuwe speeltjes uit te testen? Of met de fiets naar ’t stad om daar gezellig aan de rand van het meer naar de eendjes (en de mensen rondom) te kijken? Of je kleintje te laten kennis maken met de lokale glijbaan van het speelpleintje op de hoek? En tot slot met die witte benen in de zon een ijsje smullen. Kortom de “was-het-maar-mooi-weer”-taken-lijst was véél langer dan oorspronkelijk gedacht en de volgorde die hadden we al helemaal verkeerd ingeschat.  We weten immers niet hoelang we nog op een volgend zonnig weekend moeten wachten en als alles nu al was gedaan, hoe moeten we onze wachttijd dan vullen?  

11-04-2011, 17:47 Geschreven door Sofie  

Wisconsin ontwaakt langzaam uit zijn winterslaap. Vorige week waren we nog toeschouwer van een fikse sneeuwbui, terwijl deze week krokussen uit de grond komen en hier en daar een nieuw sprietje groen komt piepen.  Wat heb ik verlangd naar deze tijd van het jaar. Joggen zonder bevroren tenen of vingers, s’ avonds een wandeling na een ganse dag binnen gewerkt te hebben. Hoewel versta me niet verkeerd, de winter in Wisconsin is best aangenaam.  Hier zijn er nog echte seizoenen! Vanaf November is iedereen voorbereid op de eerste sneeuw, wanneer die dan komt, is alles vredig wit en dat blijft zo tot ergens in maart.  De sneeuw kan tot een meter hoog komen, maar toch zijn het aantal sneeuwdagen beperkt.  De winter kan beschreven worden als een wit landschap met een mooie blauwe hemel, zonnig maar koud, barkoud.  Temperaturen kunnen gemakkelijk zakken tot -20C, die met een stevige wind kunnen aanvoelen als -30, de zogenaamde “wind chill”.  En toch is het geen depressieve periode van binnenzitten en wachten op warmere tijden. Het is genieten van de mooie landschappen, je buiten wagen voor niet langer dan 15 minuten en je af en toe eens goed in het zweet werken als je weer maar eens 25 cm sneeuw van de oprit moet ruimen.  Tja we leven misschien wel de Amerikaanse droom, maar toch nog op een eerder Vlaamse wijze.  Sneeuwruimen voelt eerder aan als een gezonde work-out, met een ouderwetse schop en veel goede moed. Terwijl je op elke hoek van de straat, een professionele “snowblower” aan het werk ziet, die enkel in rechte banen moet geleid worden en waar dus weinig zweet maar eerder bevroren ledematen aan te pas komen.  Maar die tijd kunnen we alweer achter ons laten en we kunnen volop plannen wat te doen met de tijd die ons hier nog rest.  Tijd die we ineens weer buiten kunnen doorbrengen, genietend van de natuur in Wisconsin...

08-04-2011, 16:52 Geschreven door Sofie  

Na meer dan 2 jaar in de US en met het einde in zicht, dacht ik dat het misschien wel eens tijd werd voor een blog. Wat eigenlijk een modern woord is voor “liefste Kitty”.  Wat als ik binnen 5 jaar terugkijk op mijn ervaring en ik de schoonheid van elke dag niet meer herinner? Hoe was het ook weer om “the American dream” te leven? Want dat is het toch eigenlijk. Een typische Amerikaans huis in een “Circle” straat, ergens in “the suburbs”, met een man die elke dag trouw gaat werken en een schat van een baby. Hoewel vanaf 1jaar we hen geen babies meer kunnen noemen. 

08-04-2011, 16:52 Geschreven door Sofie