Wanneer het buiten koud is, gure regen, stevige wind dan kan je maar aan 1 ding denken.Was het maar mooi weer...want ik heb zo zinom die groene vingers van me eens te testen.Er moeten nog dorre bladeren van vorige herfst bijeen geharkt worden, overal liggen afgerukte takken van de bomen, hier en daar moet nog droge planten gesnoeid worden om plaats te maken voor de nieuw scheutjes, de ramen kunnen wel een wasbeurt gebruiken, net als de autos ...hmmm stof genoeg om mijmerend op mooi weer te wachten.En dan is het eindelijk zover, Wisconsin heeft er zijn eerste mooi en zonnig weekend opzitten, zalig! 25 graden, een zonnetje en inderdaad vele taken die glimlachend op ons liggen te wachten. Maar wij zijn natuurlijk ook maar mensen, 1 weekend is nogal aan de korte kant, dus moeten er prioriteiten gesteld worden.Na veel wikken en wegen, of eigenlijk als we eerlijk zijn, veel onderhandelen kwam er niet aan te pas. Geef toe, bij mooi weer is het toch leuker om, op een dekentje in het gras, samen met je kindje nieuwe speeltjes uit te testen? Of met de fiets naar t stad om daar gezellig aan de rand van het meer naar de eendjes (en de mensen rondom) te kijken? Of je kleintje te laten kennis maken met de lokale glijbaan van het speelpleintje op de hoek? En tot slot met die witte benen in de zon een ijsje smullen. Kortom de was-het-maar-mooi-weer-taken-lijst was véél langer dan oorspronkelijk gedacht en de volgorde die hadden we al helemaal verkeerd ingeschat.We weten immers niet hoelang we nog op een volgend zonnig weekend moeten wachten en als alles nu al was gedaan, hoe moeten we onze wachttijd dan vullen?
Wisconsin ontwaakt langzaam uit zijn winterslaap. Vorige week waren we nog toeschouwer van een fikse sneeuwbui, terwijl deze week krokussen uit de grond komen en hier en daar een nieuw sprietje groen komt piepen.Wat heb ik verlangd naar deze tijd van het jaar. Joggen zonder bevroren tenen of vingers, s avonds een wandeling na een ganse dag binnen gewerkt te hebben. Hoewel versta me niet verkeerd, de winter in Wisconsin is best aangenaam.Hier zijn er nog echte seizoenen! Vanaf November is iedereen voorbereid op de eerste sneeuw, wanneer die dan komt, is alles vredig wit en dat blijft zo tot ergens in maart.De sneeuw kan tot een meter hoog komen, maar toch zijn het aantal sneeuwdagen beperkt.De winter kan beschreven worden als een wit landschap met een mooie blauwe hemel, zonnig maar koud, barkoud.Temperaturen kunnen gemakkelijk zakken tot -20C, die met een stevige wind kunnen aanvoelen als -30, de zogenaamde wind chill.En toch is het geen depressieve periode van binnenzitten en wachten op warmere tijden. Het is genieten van de mooie landschappen, je buiten wagen voor niet langer dan 15 minuten en je af en toe eens goed in het zweet werken als je weer maar eens 25 cm sneeuw van de oprit moet ruimen.Tja we leven misschien wel de Amerikaanse droom, maar toch nog op een eerder Vlaamse wijze.Sneeuwruimen voelt eerder aan als een gezonde work-out, met een ouderwetse schop en veel goede moed. Terwijl je op elke hoek van de straat, een professionele snowblower aan het werk ziet, die enkel in rechte banen moet geleid worden en waar dus weinig zweet maar eerder bevroren ledematen aan te pas komen.Maar die tijd kunnen we alweer achter ons laten en we kunnen volop plannen wat te doen met de tijd die ons hier nog rest.Tijd die we ineens weer buiten kunnen doorbrengen, genietend van de natuur in Wisconsin...
Na meer dan 2 jaar in de US en met het einde in zicht, dacht ik dat het misschien wel eens tijd werd voor een blog. Wat eigenlijk een modern woord is voor liefste Kitty.Wat als ik binnen 5 jaar terugkijk op mijn ervaring en ik de schoonheid van elke dag niet meer herinner? Hoe was het ook weer om the American dream te leven? Want dat is het toch eigenlijk. Een typische Amerikaans huis in een Circle straat, ergens in the suburbs, met een man die elke dag trouw gaat werken en een schat van een baby. Hoewel vanaf 1jaar we hen geen babies meer kunnen noemen.
