|
Er zijn dingen die ik niet zo goed kan verklaren. Waarom ik zo graag naar zee trek bijvoorbeeld. Misschien zoek ik er mijn roots op, mijn voorouders zijn afkomstig uit het mooie Westvlaamse binnenland. "Le plat pays" zoals Brel de streek heeft bezongen in zijn lied. Welnu, het vlakke land is ook een beetje mijn land of , liever gezegd, het land van mijn voorouders. Een gastvrij land, vol weiden en velden, boerderijen, eenvoudige nette huisjes, tegenwoordig veel prachtige villa's, gezellige dorpskernen en her en der verspreide klokkentorens. Hier vochten honderd jaar geleden jongens, jonge mannen voor onze vrijheid. Gewone Vlaamse jongens. Ze spraken soms geen woord Frans en begrepen de legerleiding niet altijd als die over hun hoofden heen sprak. Er waren ook jongens die naar Jezuïtencolleges gingen en behoorlijk zoniet perfect tweetalig waren. Zij wilden iets doen voor de Vlaamse identiteit.
We zijn nu honderd jaar later. Ik respecteer ten volle het werk van mijn voorouders, van al die moedige dappere mensen. Ik ben blij dat ik Nederlands kan spreken in Brussel en jonge kassiersters de moeite doen om mij in het Nederlands te antwoorden. Maar er is veel veranderd. De wereld is gemengd geworden door talrijke migratiestromen. Ik ben een Vlaamse Brusselaar zoals dat heet, maar ook een wereldburger. Mijn droom is mee te bouwen aan een sociale beweging, een wereld waar men meer aandacht heeft voor elkaar. Ik hou niet van termen als links of rechts, ik hou er liever van plooien glad te strijken en iets te doen voor de medemens, vooral zij die het nodig hebben. Natuurlijk sta ik niet alleen. Natuurlijk deden duizenden dit voor mij. Maar in deze "rijkere" maatschappij wordt de medemens al te vlug vergeten.
Sociale empathie kan zorgen voor meer samenhang in de maatschappij. Eigenlijk heeft elke mens zijn eigen verhaal, elke mens is uniek. Ik geloof sterk in gelijkheid, ieder mens heeft op zijn minst recht op geluk. De kaarten die bij de geboorte toebedeeld zijn, zijn niet altijd gelijk. Daarom is het goed dat beleidmakers en verantwoordelijken een moreel bewustzijn krijgen en op zijn minst toch luisteren naar wat de medemens te vertellen heeft.
Het is goed als mensen zich eens in de plaats stellen van een ander, zich even inleven in de situatie van de andere. Oordelen is gemakkelijk, veroordelen nog gemakkelijker.
Periodes van armoede leidden mij ertoe de wereld en de medemens op een andere manier te bekijken. Tegenwoordig is het zo dat het mediacircus hoogtij viert en op zich is daar niets verkeerd mee. Alleen, denk soms ook eens even aan al diegenen die door de mazen van het net vallen, die soms "verzuurd" achterblijven. Dit is nergens voor nodig. Als er maar geluisterd wordt naar elkaar.
Soms neem ik de lijnbus bij de Basiliek van Koekelberg en die voert me dan in een minimum van tijd naar het centrum van Brussel. De bus zit meestal vol met Afrikaanse mensen afkomstig uit Affligem, Asse, Zellik en Aalst. Op de terugweg van de stad was de bus eens eivol. Ik zat op de achterbank tussen twee andere mensen die hun boodschappen naast zich gespreid hadden. Plots stapten er twee Afrikanen op in Molenbeek die de twee plaatsjes waarop de boodschappen lagen naast mij meteen opeisten. Ik vond het wel grappig. Ze waren vriendelijk en assertief. Complexloos. Op die bus heerst er soms ook zo'n groepsgevoel tussen die zwarte mensen. Kruisbestuiving tussen culturen kan soms wel interessant zijn maar het moet spontaan gebeuren en vooral niet te veel opgedrongen worden.
|
