Onze aarde moet gekoesterd worden. Als een kwetsbaar kind. Wat eigenlijk nodig is, is een radicale hervorming van de wereldeconomie. We moeten de economie ethischer maken, we moeten anders tegen het leven aankijken. Bij alle beslissingen die genomen worden, moet het ethisch aspect onder ogen worden gezien: welke invloed heeft deze beslissing op de anderen, wordt de ander er ongelukkiger door of is het goed voor hem. Er is liefde nodig, veel liefde. Universele liefde. Geen liefdadigheid maar welgemeende bekommernis om het wel of wee van de medemens. Ik gebruik zoveel mogelijk de fiets of het openbaar vervoer. Een beetje verontreiniging minder zal wel geen oplossing zijn maar het is een eerste stap, naar een properdere aarde. Bewuster consumeren, niet al te veel luxe-artikelen kopen. Een ander heeft ook recht op zijn of haar deel onder de zon. Het "brood" breken, delen met elkaar. Ethisch omspringen met de rijkdommen der aarde. Armoede of kansarmoede moet niet weggemoffeld worden onder een "propere" kast. Want het wiel is rond en wie weet, wie vandaag rijk is, kan morgen arm worden. Het omgekeerde geldt ook natuurlijk. Misschien moeten we met zijn allen het "ambacht" herontdekken, de liefde voor het vak, wat men ook doet.
De Afrikaanse oma van de vriendin van mijn dochter is overleden. Ze was pas 54. Ze heeft een tijdlang in België gewoond, maar is uiteindelijk toch gestorven in haar thuisland Kongo. Eigenlijk best jong, 54. Hier zou de ziekte misschien tijdelijk opgespoord zijn, voor wie het kan betalen. Maar ginder is gezondheidszorg wellicht duur. Het heeft iets aangrijpends, iets aandoenlijks. Ik herinner mij dat mijn dochter vertelde dat de oma van haar vriendin "moe" was. Nu begrijp ik waarom. Ik heb de vrouw nooit persoonlijk ontmoet, maar ze heeft een pracht van een kleindochter en een mooie, flinke dochter. De sterkte van de Afrikaanse vrouwen. Het overeind blijven, ondanks alles. Het geloof, het enthousiasme voor het leven. Het leven zelf wordt een kunstwerk. Vannacht had ik een "speciale" droom. Ik droomde over transparente glazen kasten met mooie gekleurde juwelen in. De "oma" van de vriendin van mijn dochter was "op reis". De moeder van de vriendin van mijn dochter en de vriendin zelf zaten aan een mooie tafel. Design, wit design. Iedereen was blij en gelukkig. Misschien is dat een soort testament : een stukje van de "hemel" laten zien. Deze morgen pinkte ik een traantje weg.
Laat het duidelijk zijn, ik ben geen advocate of wat dan ook. Ik ben een gewoon burger die weliswaar gestudeerd heeft maar daarover gaat het nu niet... Ik vind het schandalig dat men dit weekend een juwelier van het leven heeft beroofd. Schandalig dat men mensen vermoordt voor duizenden euro's. Het moet ophouden... Ja natuurlijk, er is de consumptiemaatschappij waar alles rond het geld draait, maar dat betekent niet dat men alle moraal overboord moet gooien. Om het even welke godsdienst men aanhangt of niet aanhangt, dit is wat het niet moet zijn of worden. Dus alle geweld overboord. God wil dit zeker niet - voor diegenen die in God geloven. Dan pleit ik terug voor een ethische maatschappij, waarbij men zich in de plaats stelt van anderen bij het nemen van gelijk welke beslissing. Welke impact heeft dit op de anderen, hoe voelt de ander zich hierbij... Belangrijk is ook dat onze gezagsdragers beseffen dat vele mensen in België op de rand van de armoe leven, dat er al veel ellende is in dit land en dat men niet noodzakelijk de ellende van gans de wereld in ons land moet opvangen. Veel beter zou er nog meer actie ondernomen moeten worden naar een wereldeconomie toe die rechtvaardig en ethisch is. Welke toekomst denkt men te geven aan sommigen die straatarm in ons land verblijven? Kinderen die op 13 jaar uit stelen gaan (ik leg geen noodzakelijke link naar het voorgaande), dat is toch geen toekomst. Dat is toch geen opvoeding. Zou men in sommige gevallen niet beter begeleiden in de zin van "geboorteperking". Ik heb het bij drie kids gehouden. 3 vind ik het maximum in mijn geval want ik hecht veel belang aan de "kwaliteit" van de opvoeding, aan de "opvolging". Ook al zwem ik niet in het geld, ik probeer hen toch een normale opvoeding te geven - zonder ze de straat op te sturen. Let wel, het is niet gemakkelijk, ik verwijt de "ouders", sommige "ouders", niets maar het is beter niet al te veel kinderen te hebben als men straatarm is. De maatschappij is hier enorm veeleisend, de "sociale" druk hoog. Het onderwijs speelt ook een grote rol. Waarom geen betere "omkadering" in sommige milieus. Waarom geen gratis opvang tot 4 uur??? Tenslotte moet de maatschappij haar verantwoordelijkheid opnemen en minder "materialistisch" worden. Waarom geen "meer ethische" maatschappij? Het ethische zou meer en meer deel moeten uitmaken van onze maatschappij. Inmiddels stuur ik de familie van de juwelier mijn innige deelneming toe. Meer kan ik niet doen. Maar toch... HET KAN ANDERS. We hoeven daarom niet op morgen te wachten.
Ik heb daarnet een kanjer van een idee gekregen. Aangezien in onze gecommercialiseerde wereld vooral vedetten ten top worden gevoerd en de armere medemens links blijft liggen, zou het niet slecht zijn moest er uit cultureel oogpunt in de armere medemens worden geïnvesteerd. We krijgen soms boeken te lezen van mensen die al bekend zijn en gewoon omwille van hun bekendheid een boek kunnen laten publiceren. Waarom geen kans geven aan een armer publiek zodat er een beetje evenwicht komt in de schaal. Ik weet zeker dat er in armoede grote kunstwerken geboren worden. Niet altijd, maar soms... Zelf vind ik het een prima idee. Eigenlijk is alles gecommercialiseerd momenteel, mijn frank valt soms nogal laat, maar hij valt... In alle geledingen van de maatschappij is dat merkbaar. Maar ik wil iedereen erbij, ook de armere medemens. Je zou versteld staan welke interessante verhalen die mensen soms te vertellen hebben. Of interessante ideeën. Alles is toch zo ongelijk verdeeld, maar er zijn lichtpunten. De herfst die de bomen geel kleurt en de blaren laat vallen, is voor iedereen gelijk. Overal komt de zon op en gaat ze slapen. De ene mag dan al veel meer hebben dan de anderen, we blijven allemaal mensen. Geen goden. Ik teken voor een mensenras dat "ethisch" bewust is, op alle vlakken.
Vandaag op het Muntplein naar de dag van de bestrijding van de armoede geweest. Ik kreeg er de kans kennis te maken met heel wat verenigingen die zich het lot van de financieel zwakkere medemens aantrekken. Het is goed dat mensen bewust worden gemaakt dat het niet zo heel juist is dat sommigen alles hebben en anderen bijna niets. Energie is er om te circuleren, niet om opgehoopt te worden zodat anderen ongelukkig worden. Als men arm is of behoeftig, is men niet noodzakelijk ongelukkig maar de "uitsluiting" maakt mensen ongelukkig. Ook al zijn zij zelf niet ongelukkig, de confrontatie met de materialistische buitenwereld waarin we leven, legt hen gevoelens op die zij soms zelf niet willen hebben. Toch geloof ik in de creativiteit van de mens die zijn/haar "lot" overstijgt, harmonie zoekt met zijn of haar situatie. Ik at gratis soep en brood met mensen die ik van haar noch pluim kende maar het deed deugd. Samen delen, samen eten in een gevoel van verbondenheid met elkaar, voelen dat het goed voelt te delen en naar elkaars woorden en belevenissen te luisteren. En dan maar hopen dat morgen beter is, dat er een ethisch verantwoorde maatschappij ontstaat die wild kapitalisme aan banden legt en solidariteit toont met iedereen die er nood aan heeft.
De verkiezingen zijn achter de rug. Alles valt terug in zijn normale plooi. De voorzitter van de medepartij waarmee we een kartel vormden, is overgestapt naar de Franstalige zusterpartij. Ach, waarom niet, het is zijn beslissing. Misschien denkt hij zo meer te kunnen bereiken. Wie weet??? Het is hem in elk geval gegund. Hij heeft in elk geval meer politieke ervaring dan ik. Vlamingen in Brussel, het blijft een "moeilijk" verhaal. Althans wat het bestuur betreft of de leidinggevende posten in de gemeentes. Het dagelijks leven als Vlaming in Brussel valt best wel mee. We maken deel uit van een heerlijke minderheid. Zoals er zovele minderheden zijn.
Het is achter de rug, de verkiezingen. Ik ben echt verrast door mijn persoonlijk resultaat. Ik, gewone vrouw uit het volk, stille "verdedigster" van de zwakkeren in Brussel, persoon die "onbekend" is, behaalde toch nog 82 stemmen in een overwegend Franstalige gemeente. Ik zou bij God niet weten wie voor mij gestemd heeft, maar het doet deugd, het is belangrijk voor mijn verdere motivatie. Dat is mijn doel : verdediging van de zwakkeren in Brussel, armoedebestrijding door het zoeken van oplossingen. Het doet raar, ik kleine "mug" tegenover "olifanten" in de politiek, ik behaalde 82 stemmen. Het is een bewijs dat geen situatie hopeloos is hoe moeilijk ze ook mag lijken, het is mogelijk de "armoede" te overwinnen, uit het diepe dal te geraken. Ik krijg er de tranen in de ogen van. Het is jammer dat er geen Vlaamse schepen van onze partij is maar twee zitjes in de oppositie zijn ook niet slecht in een overwegend Franstalige gemeente. De Franstaligen zijn wel mijn vrienden, maar het Nederlands blijft nog altijd mijn moedertaal. Ik denk dat ik me klaar voel om het grote werk in de coulissen aan te vatten : de bestrijding van de armoede. Ik ben het niet alleen tegen mijn kiezers verplicht, ook tegenover al diegenen die niet voor mij kozen en vroegen "iets" te doen aan hun problemen : "S'il vous plaît, madame,... qu'est-ce que je dois faire???" of in het Brussels : "Kunde gij daar nikske aan doen?" Morgen zullen de bedelaars mij weer aanspreken op straat. Dat gaat dan over verschillende gemeentes. Dan is er geen gemeentehuis, geen burgemeester, geen schepen,... Dan is er de gewone vrouw, uit het volk, die gratis en voor niks haar goede raad geeft.
Vandaag wil ik het thema aansnijden van de polarisatie in de maatschappij. Het is niet goed bepaalde categorieën te bevoordelen tegenover andere. Hier zou men met het grootste evenwicht te werk moeten gaan. Mensen trekken net te veel om hiervan of hiervan te genieten. Ik ben voor gelijke kansen meer dan wie ook. Maar sommigen vallen uit de boot en kunnen nergens van genieten. Dat zorgt voor wrevel bij de bevolking, dat heb ik ervaren tijdens mijn campagne. Er is nog een lange weg af te leggen. Maar recyclagewinkels, kringloopwinkels zijn ergens wel rechtvaardig. Ook al geniet je geen steun, kan je er toch terecht om goedkoper dingen aan te schaffen. Dit is al een eerste oplossing. In de gezondheidssector zou het voor de patiënt met een bescheiden inkomen goed zijn, als hij of zij enkel het verschil zou moeten betalen ipv het ganse bedrag voor te schieten. Zelfs ik kan na een duur schooljaarbegin geen tandarts betalen voor mezelf of voor mijn kinderen. Er is zoveel te betalen : electriciteit, kadastrale belasting, verzekeringen. Uiteraard ben ik geen minister of CEO of manager zoals men het zo mooi placht te zeggen. Dus het blijft plantrekkerij in een veel te dure wereld. Ondertussen laat ik mijn kinderen nog wat dromen over de "schoonheid" van hun "jeugd" en ik kan hen niet vaak genoeg zeggen dat ze er ten volle van moeten genieten alvorens de facturentijd begint.
De aarde draait voort. Ongeacht de kloof tussen arm en rijk die groter wordt in onze maatschappij. Vandaag was het bonnendag bij een grote supermarkt. In een gratis krant verschenen bonnen waarmee men de produkten 100 % gratis kreeg. Wat rijst, shampoo, fruitsla, fruitsap, cordon bleu, lasagne, taartdeeg enzovoort. Ik was nog net niet te laat om van de actie mee te genieten. Wat bleek : ik was niet alleen, er waren vele mensen die van de actie meegenoten. Gelijk hebben ze. Tenslotte gaat het erom rond te komen. Aangezien ik een Franstalige en een Nederlandstalige krant had, deelde ik de bonnen (die ik dubbel had) met een sympathiek jong koppel. Ze vonden het sympathiek. Dan vertellen de mensen hun verhaal. De moeder van de vrouw trok slechts 545 euro pensioen en woonde samen met één van haar kinderen. Als ze alleen zou wonen, zou het ocmw moeten bijpassen en dan zou ze een deel van haar inkomen aan het ocmw moeten geven voor een sociale huurwoning. Een man werkte bij de vuilbakken van Brussel, in proper Nederlands bij de dienst "Openbare Netheid". Hij had er al een carrière van 30 jaar opzitten, had rugklachten maar als hij langer dan 30 dagen ziek is (voorbeeld operatie) betaalt men hem slechts 60% van de wedde. Hij had een kind ten laste maar trok absoluut geen verhoogde kinderbijslagen. Zijn loon was net iets te hoog. Hij betrok een sociale huurwoning voor 350 euro (de huur was vorig jaar nog met 47 euro verhoogd). Zijn dochtertje had slechts een slaaphoek. Maar wat hem nog het meest dwarszat, was de 179 euro regionale belasting. Hij zei dat er mensen waren met een goed inkomen, die het niet moesten ophoesten omdat ze vier kinderen hadden. Misschien is er toch het één en ander misgegaan ivm de wetten voor deze regionale belasting en zij die vrijgesteld zijn. Nu, zelf ben ik natuurlijk ook niet vrijgesteld. Op dat vlak gaat Sinterklaas steeds aan mijn deur voorbij. In ruil daarvoor komt Zwarte Piet met de roe. Ik ben nochtans niet stout geweest. Ik hoop dat ik het probleem ooit eens ter tafel kan brengen, als ik wat meer ingeburgerd geraak in de politiek. Nu, ik durf mijn mond regelmatig wel opendoen, gelukkig maar, en zeg nooit dat het geen resultaat zal hebben, want dat heeft het wel. Het ergste vond ik dat de man die bij de "vuilbakken" werkte, geen of weinig respect kreeg voor zijn anciënniteit. Het is overal hetzelfde, mensen zijn nummers en worden meer en meer nummers. Gelukkig voor hem had de man een prachtige brommer. Hij reed weg als een fiere ruiter.
Ik heb het kartonnen bord met het hoofd van de voorzitter van de partij van onze gemeente langs binnen opgehangen. Zo kan niemand het nog aftrekken. Vraag is of het zo nog duidelijk zichtbaar is. Mijn partner beweert van wel. Binnen 2 weken is het afgelopen met de verkiezingen. Maar niet met de armoede voor duizenden mensen. Wanneer wordt er eens aan hun probleem gedacht? Misschien wacht men wel op mij om oplossingen mee te helpen zoeken. Ik zou dit zeer graag doen maar moet ook aan mezelf denken, want ik heb het ook niet zo gemakkelijk om rond te komen. Even later... De voorzitter kwam langs met een nieuw bord, ik heb het bij ons langs buiten opgehangen.Ik ben fier dat het bord daar hangt, getuige van een Vlaams stekje in Jette. Vivat de democratie.
Toch jammer dat de mensen nog altijd zovele vooroordelen hebben tegenover een allochtone politicus. De mensen hiernaast huren een huisje van ons tegen zeer lage prijs, velen zouden in hun schoenen willen staan. Ik heb hen vanbij het begin gesteund. En nu... De voorzitter van onze partij in de gemeente vroeg een affiche van hem op te hangen. Geen poster, maar een kartonnen bord bestaande uit 2 zijdelingse panelen. Gisteren hingen we dit op boven het huis dat we verhuren omdat er bij hen een plaats was die zich er prima toe leende. Deze nacht had de man de affiche eraf genomen, zogezegd omdat er mensen kwamen bellen dat hij reclame maakte voor een allochtoon. Hoe houd je zoiets voor mogelijk??? Overigens is de man al 78 en zijn vrouw 82. Ik begrijp dat ze met de campagne niets te maken willen hebben, maar dat ze dat dan direct zeggen. Waarom al die hypocrisie? Maar ik weet ook wel dat de vooroordelen vervaarlijk om de hoek loeren. In de ganse maatschappij.
Vandaag gebust voor de verkiezingen. Het valt wel mee, je leert de mensen een beetje kennen via de brievenbus, via het huis, via de "leefplaats". Ideaal om je in te leven in hun leefwereld. Er zijn sjiekere appartementen, middenklaswoningen, herenhuizen, villa's (maar daar moest ik niet bussen), sociale woningen, kleine, piepkleine huisjes. Heel af en toe werd ik aangesproken op straat, praatten de mensen tegen mij. Een gepensioneerde man in de straat waar Magritte nog gewoond heeft, sprak heel romantisch over vroeger toen de gemeente nog provinciaal was. Het leek eeuwen geleden. Ik zei hem dat de straat mooi oogde met de kerktoren in de straathorizon onder een stralende zon en de lichtinval op de straat. Dit is een "kunstgemeente", een gemeente waar kunstenaars zich thuis kunnen voelen. Vandaag startte mijn partner met de ramadan. "Meemaken wat arme mensen ook meemaken, honger, dorst...", zei hij eens tegen mij. Het is een drukke dag geweest. Er was ook nog een ontmoeting met een arme dame uit een naburige gemeente. Ze vraagt altijd geld, maar ik denk dat ze vooral wil spreken. Ze heeft vijf kinderen gehad, de jongste vergezelt haar steeds. Voor zo'n mensen zou een sociaal huis ideaal kunnen zijn. Eens spreken, naar elkaar luisteren, een bakje koffie of thee, wat "contact". Ze baalt van politici die er heel sjiek uitzien maar met haar niet inzitten. Leve de politiek vanuit de buik dus, hoewel, dat brengt niet veel zoden aan de dijk, het brengt niet veel op. Maar toch zou het ook dat moeten zijn. Sociale politiek, leven tussen de mensen, met de mensen, onder de mensen. Luisteren.
Mensen zeggen mij dat ze amper rondkomen met hun pensioentje. Dat is toch niet normaal, na een leven keihard werken. Gelukkig bestaat er een soort parallelle economie waar mensen tegen minder geld het één en ander kunnen bekomen, zoals in kringloopwinkels en tweedehandswinkels. Maar daarmee is de zaak niet opgelost. Mensen moeten nog steeds een dure gewestbelasting van 179 euro betalen. Akkoord, sommige categorieën zijn vrijgesteld, maar niet allemaal. Voor iemand met een laag inkomen blijft 179 euro veel. Zelf heb ik ook een hele tijd moeten overleven. Nu leef ik, maar toch moet ik nog oppassen dat ik geen dwaze uitgaven doe; Overleven is vermoeiend. Elke uitgave gaat door de budgettaire molen. Elke uitgave is berekend. Ik betrap mezelf erop dat ik nog steeds het bonnenboekje bij de hand heb, nu ja, boekje, ik steek de bonnen in een zakje. Misschien is er nog altijd niets veranderd. In de Middeleeuwen moesten de mensen ook een groot deel van hun oogst afgeven aan de kasteelheren (of van de opbrengst ervan). En de heksen dan... Wijze vrouwen waren het die teveel wisten en daarom wellicht een bedreiging vormden voor de gevestigde orde. Wijze vrouwen die het "oog" hadden (zesde zintuig), die dingen aanvoelden en intelligent waren. Ze werden opgeknoopt en gefolterd. Er zijn nog steeds wijze vrouwen, met levenservaring. Misschien moeten we meer naar hen luisteren om problemen (politieke) op te lossen. Zelf ben ik tussen jong en wijs. Ik droom van een soort openbare plaats waar mensen met hun problemen terecht kunnen. En problemen zijn er... Gisteren nog bij Wibra... Een vrouw met een peuter in de wandelwagen. Het kind droeg een portefeuille in haar handen (nieuw gekocht, mooi kleurtje). "Pour mettre des sous dedans, maman!" De mama reageerde : "Oui, chérie, toi tu en as, mais maman n'en a pas, tu peux pas en donner un peu à ta maman." De woorden van de vrouw behoeven geen commentaar. Ik zag dat de mama het meende. Stress. Door een gebrek aan geld. In a rich, rich world.
Ik ben beginnen bussen voor de verkiezingen. Zoals in de goede oude tijd. Helemaal zelf. Het deed raar mezelf in al die brievenbussen te zien verdwijnen. Het was één van die eerstekeerervaringen. Ondertussen heb ik geluisterd naar wat de mensen zeiden. Sommigen willen meer pensioen, nog andere een tegemoetkoming. Bijvoorbeeld, de Nederlandstaligen hebben soms recht op 75 euro per maand als ze zorgen voor een ziek familielid (partner), de Franstaligen niet. Ik heb beloofd dat ik het eens na zou checken. Ik blijf er nog altijd van overtuigd dat er meer voor de mensen gedaan zou kunnen worden als ideeën zich samenvoegen, als mensen er samen voor gaan, als er gedeeld wordt.
Het doet toch iets als je verneemt dat er iemand uit je kennissenkring uitgeweken is. Misschien voorgoed. Misschien definitief. Bij een afscheid sterft men altijd een beetje mee. Nu, ik moet niet dramatisch doen, dat weet ik wel. Er is het internet, er zijn tal van moderne communicatiemiddelen die het mogelijk maken in contact te blijven. Maar toch, het doet raar. Een Belgische dame van Italiaanse oorsprong uit de straat is uitgeweken naar Frankrijk met haar twee kinderen. Nu, het waren tamelijk welgestelde mensen die in een groot huis woonden. Voorlopig woont de man nog in het huis. Haar dochter was ooit erg bevriend met mijn dochter en hoewel ze altijd erg close bleven, was het een af-en-aan relatie op praktisch vlak, omdat de dochter af en toe van school veranderde en dus een gevarieerd schoolparcours had. Waarschijnlijk zochten die mensen de meest ideale school voor de kinderen. Vandaar de veranderingen. De vriendin van mijn dochter was en is een artistiek meisje. Mensen komen en gaan. Voorlopig blijf ik in Brussel wonen. De meest gastvrije stad ter wereld (humhum). Ergens is het zo wel. Brussel is gastvrij. Brussel is zoveel. Brussel is een verzoeningspunt tussen mensen. Ik heb hier altijd gewoond vanaf mijn 1 jaar. Ik weet dus waarover ik spreek. Er zijn prachtige musea, er zijn veel concerten, er is cultuur, maar vooral er zijn mensen van overal ter wereld. Een beetje rondwandelen in de stad heeft veel weg van een wereldreis. Ze zoeken allemaal hetzelfde : een zo goed mogelijk leven. De mensen in hun thuisland zijn heel wat minder bevoordeeld ondanks de natuur, het soms aangename klimaat. Een echte democratische wereldregering zou al veel oplossen.
Rechtover mijn huis, hangt het huis vol Franstalige affiches. Aan de overkant van de straat is een andere gemeente. Het meisje is van Afrikaanse oorsprong en ze lijkt bijzonder enthousiast. Zelf staat ze niet op de affiches maar wel op de kandidatenlijst. Ze heeft een affiche met een tekst aangeplakt van de partij waartoe ze behoort. Ik wens haar veel succes. Het is een huis met zeer veel mensen. Afrikaanse mensen. Veel bezoekers ook, voor het merendeel van Afrikaanse oorsprong. Of ze Afrika mist? Ik denk het niet, ze is hier geboren. Misschien, als ze af en toe terug zou gaan, zou het verlangen naar Afrika wakker kunnen worden. Gisteren ontmoette ik 2 Kongolezen die op de lijnbus in een heftige discussie verwikkeld waren. Het ging over hun presidenten enzo. Nu, Kongo is een bijzonder groot land. Een prachtig land ook als er vrede, blijvende vrede zou zijn. In mijn laan zijn veel gekleurde medeburgers. Waarom ook niet? Iedereen leeft netjes naast elkaar, niemand stoort elkaar. Dit is voldoende. Het is ook niet nodig dat men elkaar continu in de armen vliegt. Gewoon, respectvol met elkaar omgaan, daar gaat het om.
Zovele gezichten, zovele lijsten. Ongetwijfeld veel positieve beloftes. Ik sta ook ergens op een lijst. Nu, eigenlijk zou het goed zijn om al die positieve krachten te bundelen zodat er minder energie verloren gaat; Ik ambieer geen politieke carrière, ik wil geen politieke "jackpot" voor het leven winnen. Ik wil gewoon een goed leven voor de mensen die ik ontmoet. Voldoende geld vooral en daar wringt het schoentje al. Velen moeten rondkomen met te weinig geld. Hoe graag zou ik hen willen helpen, maar ik kan het niet, ik heb zelf al moeite om maandelijks rond te komen, dus ik weet waarover ik spreek. Misschien richt ik ooit nog een huis tegen de armoede op. Eigenlijk ben ik van plan vooral op sociaal plan actief te zijn. Directe hulp, daar hebben de mensen nog het meest aan. Ook een plaats waar mensen "laagdrempelig" met hun problemen terecht kunnen. Er is werk aan de winkel. Deze en andere bekommernissen houden me alert. Vlaanderen, Brussel, Wallonië hebben nood aan een sociale identiteit. De kloof tussen burger en politieker moet kleiner worden. De politiek moet weer ten dienste van de mensen komen en geen kostelijk aanhangsel zijn van de maatschappij. Het gaat om het wel-zijn van de mensen, om hun "dagelijks" leven. Politiek vanuit de buik. Letterlijk en figuurlijk. Letterlijk, omdat ik heb moeten knutselen en toveren om mijn kinderen groot te krijgen (financieel gezien dan), figuurlijk, omdat er "hart" moet komen in de politiek. De mensen moeten beseffen dat er op zijn minst naar hen geluisterd wordt. Iedereen moet beseffen dat hij of zij meebouwt aan de maatschappij van vandaag en van morgen.
Ik denk vandaag aan de vele ouders die hun kinderen voorbereiden voor het nieuwe schooljaar. Ouder zijn in 2006. Beschikbaar zijn, maar zich toch niet te veel bemoeien met het leven van de kroost. Wel actief een oogje in het zeil houden, steunen waar nodig maar ook loslaten waar nodig. Dat loopt wel los. Volgens mij voelt elke ouder die dingen wel ergens aan en tenslotte we leven nog altijd niet in een ideale wereld. De band tussen ouders en kinderen zal er altijd wel zijn en dat is al heel wat. Financieel blijven september en oktober moeilijke maanden voor gezinnen met meerdere kinderen en een bescheiden inkomen. Het is goed dat er een schoolpremie is gekomen (met dank aan het doorzettingsvermogen van Freya Van den Bossche en anderen), maar de premie is niet voldoende. Er blijft nog heel wat te betalen. Misschien is het systeem van de kous van vroeger zo slecht nog niet. Geld bewaren op een plaats en er niet meer aankomen tot men het nodig heeft. Sparen voor dure maanden zoals nu. Ja, alles heeft een prijs nu. Dat was vroeger niet zo. Ik spreek dan over mijn kindertijd tussen de jaren zeventig en tachtig. Ik zat op een nonnenschool waar er nog echte nonnen waren die "onbetaald" bijlessen gaven aan kinderen die het nodig hadden. Totale inzet. Onbetaald. Natuurlijk leven we nu in een andere tijd maar misschien zou het niet slecht zijn een beetje meer solidariteit en warmte te creëren in de samenleving. Geld is toch niet alles. Al is het vandaag superbelangrijk. Ook zou er een mogelijkheid moeten bestaan om geld te lenen tegen lage rentevoet. Dit om de schoolkosten te dekken. Ik spreek dan van een rentevoet van 2 %. Zelf heb ik dit jaar een paar acties pensioensparen moeten verkopen om de schoolkosten te betalen. Het kwam ook doordat de factuur voor de kadastrale belasting vroeger in de bus viel dan gewoonlijk. Nu zijn er wel banken en kredietinstellingen die leningen geven tegen 6,5 % enzo maar dat is te hoog. Ook zijn er de studieleningen maar het probleem is dat het te lenen bedrag eerder beperkt is en dat men het geld pas later krijgt. Men moet dus eerst alles voorschieten met alle noodzakelijke gevolgen vandien. En de boer ploegde voort... En de mama's doen wonderen om alles voor hun kroost te regelen. De papa's ook natuurlijk. Vooral niet seksistisch doen. En mijn voorvaderen keken toe vanuit de wolken en ze zagen dat het goed was... Een socialere wereld voor iedereen. Het heeft niet zozeer met geld te maken dan wel met warmte, met solidariteit. Een klein beetje meer aandacht voor elkaar en elkaars problemen. Onderwijs zonder ziel is hol en kil. Onderwijs met ziel brengt wonderen teweeg. Het mooiste losmaken in al die kleine kinderhoofden. Moet kunnen.
Voor de lieve medemensen die omkwamen of uitgesloten worden omwille van hun kleur. Pleidooi voor een verdraagzame maatschappij. Wel kleur, geen gezeur.
Zelf ben ik zeer wit van huidskleur. Maar binnenin ben ik gekleurd. Een beetje vanalles. Voor mij is een mens nog altijd een mens vooraleer hij wit, zwart, geel, rood enzovoort is. Een mens met gevoelens. Een mens zoals mij. Dit jaar ging ik naar de 11-juliviering op de Grote Markt van Brussel. Ik ga er telkens met de kinderen naartoe. Het is zo'n beetje een feestelijke avond dan. We gaan dan uit eten (meestal in een hamburgertent of pittazaak) en daarna zakken we dus af naar de Grote Markt. Op de lijnbus die ons terug naar de Basiliek van Koekelberg voerde (ik woon in de nabijheid hiervan), zat er een zwarte man met een kindje in de kinderwagen. Het kindje werd haast wild van de gele vlagjes met de zwarte leeuw waarvan we wel elk een exemplaar hadden gekregen. Ik gaf er één aan het kindje en de zwarte man keek me dankbaar aan. Fier dat het kindje was dat het kon zwaaien met een vlagje! Willen we niet allemaal hetzelfde, welke kleur we ook mogen hebben. We willen een goed leven voor onze kinderen, een goede toekomst, wat hoop... De wereld is een dorp geworden in Brussel. Een dorp waar vele talen gesproken worden en vele kleurrijke mensen wonen. In de ogen van de Oosteuropese vrouw lees ik dezelfde bekommernis als de mijne voor de kinderen. Moleculair gezien zijn we wellicht uit hetzelfde materiaal opgebouwd. De pigmentatie en dergelijke is anders maar we zijn toch allemaal mensen. Het mensenras. We voelen hetzelfde vanbinnen. We zijn mensen. De verpakking is uiteraard verschillend. Maar eens werden we geboren en eens zullen we sterven. We maken dezelfde dingen mee. Weg dus met vooroordelen. Misschien ook nog even vermelden dat in de Eerste en Tweede wereldoorlog Noordafrikaanse soldaten vochten voor onze vrijheid. Ze maakten deel uit van het Franse leger en bevrijdden onze regionen. Hun lijken liggen verspreid op de kerkhoven in West-Vlaanderen. Ze kregen soms ook een monument. Sommigen van de overlevende mannen moeten het nu soms doen met een karig pensioen in Frankrijk. Dus alstublieft wat meer respect voor de gekleurde medemens. Mijn partner is ook gekleurd, van Marokkaanse afkomst maar is in Marokko in het Frans opgevoed, heeft gans zijn leven voor België gewerkt, is ouder dan mij. Iemand vroeg hem vorige week of hij Joegoslavisch was. Het is een rare wereld geworden.
Er zijn dingen die ik niet zo goed kan verklaren. Waarom ik zo graag naar zee trek bijvoorbeeld. Misschien zoek ik er mijn roots op, mijn voorouders zijn afkomstig uit het mooie Westvlaamse binnenland. "Le plat pays" zoals Brel de streek heeft bezongen in zijn lied. Welnu, het vlakke land is ook een beetje mijn land of , liever gezegd, het land van mijn voorouders. Een gastvrij land, vol weiden en velden, boerderijen, eenvoudige nette huisjes, tegenwoordig veel prachtige villa's, gezellige dorpskernen en her en der verspreide klokkentorens. Hier vochten honderd jaar geleden jongens, jonge mannen voor onze vrijheid. Gewone Vlaamse jongens. Ze spraken soms geen woord Frans en begrepen de legerleiding niet altijd als die over hun hoofden heen sprak. Er waren ook jongens die naar Jezuïtencolleges gingen en behoorlijk zoniet perfect tweetalig waren. Zij wilden iets doen voor de Vlaamse identiteit. We zijn nu honderd jaar later. Ik respecteer ten volle het werk van mijn voorouders, van al die moedige dappere mensen. Ik ben blij dat ik Nederlands kan spreken in Brussel en jonge kassiersters de moeite doen om mij in het Nederlands te antwoorden. Maar er is veel veranderd. De wereld is gemengd geworden door talrijke migratiestromen. Ik ben een Vlaamse Brusselaar zoals dat heet, maar ook een wereldburger. Mijn droom is mee te bouwen aan een sociale beweging, een wereld waar men meer aandacht heeft voor elkaar. Ik hou niet van termen als links of rechts, ik hou er liever van plooien glad te strijken en iets te doen voor de medemens, vooral zij die het nodig hebben. Natuurlijk sta ik niet alleen. Natuurlijk deden duizenden dit voor mij. Maar in deze "rijkere" maatschappij wordt de medemens al te vlug vergeten. Sociale empathie kan zorgen voor meer samenhang in de maatschappij. Eigenlijk heeft elke mens zijn eigen verhaal, elke mens is uniek. Ik geloof sterk in gelijkheid, ieder mens heeft op zijn minst recht op geluk. De kaarten die bij de geboorte toebedeeld zijn, zijn niet altijd gelijk. Daarom is het goed dat beleidmakers en verantwoordelijken een moreel bewustzijn krijgen en op zijn minst toch luisteren naar wat de medemens te vertellen heeft. Het is goed als mensen zich eens in de plaats stellen van een ander, zich even inleven in de situatie van de andere. Oordelen is gemakkelijk, veroordelen nog gemakkelijker. Periodes van armoede leidden mij ertoe de wereld en de medemens op een andere manier te bekijken. Tegenwoordig is het zo dat het mediacircus hoogtij viert en op zich is daar niets verkeerd mee. Alleen, denk soms ook eens even aan al diegenen die door de mazen van het net vallen, die soms "verzuurd" achterblijven. Dit is nergens voor nodig. Als er maar geluisterd wordt naar elkaar. Soms neem ik de lijnbus bij de Basiliek van Koekelberg en die voert me dan in een minimum van tijd naar het centrum van Brussel. De bus zit meestal vol met Afrikaanse mensen afkomstig uit Affligem, Asse, Zellik en Aalst. Op de terugweg van de stad was de bus eens eivol. Ik zat op de achterbank tussen twee andere mensen die hun boodschappen naast zich gespreid hadden. Plots stapten er twee Afrikanen op in Molenbeek die de twee plaatsjes waarop de boodschappen lagen naast mij meteen opeisten. Ik vond het wel grappig. Ze waren vriendelijk en assertief. Complexloos. Op die bus heerst er soms ook zo'n groepsgevoel tussen die zwarte mensen. Kruisbestuiving tussen culturen kan soms wel interessant zijn maar het moet spontaan gebeuren en vooral niet te veel opgedrongen worden.
