Het doet toch iets als je verneemt dat er iemand uit je kennissenkring uitgeweken is. Misschien voorgoed. Misschien definitief.  Bij een afscheid sterft men altijd een beetje mee. Nu, ik moet niet dramatisch doen, dat weet ik wel. Er is het internet, er zijn tal van moderne communicatiemiddelen die het mogelijk maken in contact te blijven. Maar toch, het doet raar.
Een Belgische dame van Italiaanse oorsprong uit de straat is uitgeweken naar Frankrijk met haar twee kinderen. Nu, het waren tamelijk welgestelde mensen die in een groot huis woonden. Voorlopig woont de man nog in het huis.
Haar dochter was ooit erg bevriend met mijn dochter en hoewel ze altijd erg close bleven, was het een af-en-aan relatie op praktisch vlak, omdat de dochter af en toe van school veranderde en dus een gevarieerd schoolparcours had. Waarschijnlijk zochten die mensen de meest ideale school voor de kinderen. Vandaar de veranderingen.
De vriendin van mijn dochter was en is een artistiek meisje.
Mensen komen en gaan. Voorlopig blijf ik in Brussel wonen. De meest gastvrije stad ter wereld (humhum). Ergens is het zo wel. Brussel is gastvrij. Brussel is zoveel. Brussel is een verzoeningspunt tussen mensen. Ik heb hier altijd gewoond vanaf mijn 1 jaar. Ik weet dus waarover ik spreek. Er zijn prachtige musea, er zijn veel concerten, er is cultuur, maar vooral er zijn mensen van overal ter wereld. Een beetje rondwandelen in de stad heeft veel weg van een wereldreis. Ze zoeken allemaal hetzelfde : een zo goed mogelijk leven. De mensen in hun thuisland zijn heel wat minder bevoordeeld ondanks de natuur, het soms aangename klimaat. Een echte democratische wereldregering zou al veel oplossen.