Toch jammer dat de mensen nog altijd zovele vooroordelen hebben tegenover een allochtone politicus. De mensen hiernaast huren een huisje van ons tegen zeer lage prijs, velen zouden in hun schoenen willen staan. Ik heb hen vanbij het begin gesteund. En nu... De voorzitter van onze partij in de gemeente vroeg een affiche van hem op te hangen. Geen poster, maar een kartonnen bord bestaande uit 2 zijdelingse panelen. Gisteren hingen we dit op boven het huis dat we verhuren omdat er bij hen een plaats was die zich er prima toe leende. Deze nacht had de man de affiche eraf genomen, zogezegd omdat er mensen kwamen bellen dat hij reclame maakte voor een allochtoon. Hoe houd je zoiets voor mogelijk??? Overigens is de man al 78 en zijn vrouw 82. Ik begrijp dat ze met de campagne niets te maken willen hebben, maar dat ze dat dan direct zeggen. Waarom al die hypocrisie? Maar ik weet ook wel dat de vooroordelen vervaarlijk om de hoek loeren. In de ganse maatschappij.

Vandaag gebust voor de verkiezingen. Het valt wel mee, je leert de mensen een beetje kennen via de brievenbus, via het huis, via de "leefplaats". Ideaal om je in te leven in hun leefwereld. Er zijn sjiekere appartementen, middenklaswoningen, herenhuizen, villa's (maar daar moest ik niet bussen), sociale woningen, kleine, piepkleine huisjes.
Heel af en toe werd ik aangesproken op straat, praatten de mensen tegen mij. Een gepensioneerde man in de straat waar Magritte nog gewoond heeft, sprak heel romantisch over vroeger toen de gemeente nog provinciaal was. Het leek eeuwen geleden. Ik zei hem dat de straat mooi oogde met de kerktoren in de straathorizon onder een stralende zon en de lichtinval op de straat. Dit is een "kunstgemeente", een gemeente waar kunstenaars zich thuis kunnen voelen.
Vandaag startte mijn partner met de ramadan. "Meemaken wat arme mensen ook meemaken, honger, dorst...", zei hij eens tegen mij.
Het is een drukke dag geweest. Er was ook nog een ontmoeting met een arme dame uit een naburige gemeente. Ze vraagt altijd geld, maar ik denk dat ze vooral wil spreken. Ze heeft vijf kinderen gehad, de jongste vergezelt haar steeds.
Voor zo'n mensen zou een sociaal huis ideaal kunnen zijn. Eens spreken, naar elkaar luisteren, een bakje koffie of thee, wat "contact". Ze baalt van politici die er heel sjiek uitzien maar met haar niet inzitten. Leve de politiek vanuit de buik dus, hoewel, dat brengt niet veel zoden aan de dijk, het brengt niet veel op. Maar toch zou het ook dat moeten zijn. Sociale politiek, leven tussen de mensen, met de mensen, onder de mensen. Luisteren.