Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek. Heb je een vraagje ? Mail het me rechtstreeks en ik zorg in de kortste tijd voor antwoord.
vandendriessche.guy@telenet.be
De avonturen van 'De Izegemse Snor' Dit is een 'blog' van, over en voor alle 'moustachen' in Vlaanderen, Nederland en verre omstreken.
De laatste nieuwtjes staan steeds vanboven. Voor vroegere berichten moet je terugscrollen of het archief induiken. Er is ook een zoekprogramma ter uwer beschikking.
Je kunt er mijn persoonlijke, maar ook evenementen en avonturen van andere 'snorren', al dan niet in clubverband, meebeleven en nalezen.
SNORREND !
19-07-2005
Flanders, Where Moustaches Grow
Flanders, Where Moustaches Grow
By Elaib Harvey
Handlebar, Walrus, Van Dyck Combo
What is it with those moustaches? For a foreigner in Flanders one thing that one quickly notices is the enormous variety of facial furniture still worn by the inhabitants. However though the preponderance is marked, it is even more marked in certain occupations. The police, the fire brigade and dustmen are keen Snorr carriers. Indeed a fine handlebar grins from the side of every Brussels dump truck.
When I considered these throwbacks to a simpler and more varied age it seemed that they all seem to exist within a rather old fashioned, conservative, service driven culture. Some research later and I discover that not only does Antwerp have plenty of men with fine plumes, but even has a snorr club to match (clubhouse the "De Konincklijke Snor" at 33 Adriaan Brouwerstraat, BBQ on the 7th August).
Their photo albums (http://www.snorrenclubantwerpen.be/snorrenvhjaar.htm) show great collections of absurdly hirsute men normally wearing boaters. As of yet I have not discovered any example of a Walloon organisation. Clicking through the links and I discovered an internationalunterland of secret yet jovial fellows, butchers and retired airmen, all dedicated to the pursuit of extra inches on their snorrs. In the UK the only professional body of men to continue in this way is the fine collection of Royal Marine non commissioned officers, so imagine my delight when the only Brit, before this year to win the European Moustache award was one Kevin Barrell, an officer of the Metropolitan Police and former Royal Marine (1990).
So what is it, a love of liberty and the right to be absurd? Or maybe the police force in India were right, when this year they announced a pay rise for officers with luxuriant growth, as it "adds gravitas" to the officer. So if you notice one of these fine fellow, give him a nod or a wave, you can be sure that he will be a decent chap, independent of mind, and public of spirit.
De Westvlaamse Snorrenclub met zetel in Zeebrugge koos voor de achtste keer de mooiste snor. Deze keer ging de prijs niet naar een West-Vlaming maar naar Tom Schorremans uit het Nederlandse Terneuzen.
Bij vorige zoektochten naar de mooist behaarde bovenlip nomineerde het bestuur zelf een drietal leden. Voor de achtste verkiezing heeft het bestuur het over een andere boeg gegooid. Leden en niet-leden mochten nu hun kandidatuurstellen. Aan de niet-leden werd één voorwaarde gesteld: dat ze op korte termijn ook lid zouden worden van de snorrenclub. Door het reglement aan te passen stelden zich twee Nederlandse behaarde bovenlippen en drie West-Vlamingen hun kandidatuur wat het aantal bracht op vijf.
"Om in aanmerking te komen voor de titel moesten de kandidaten zichzelf verkopen, hoe ze in de snorrenwereld waren terecht gekomen en een behendigheidsproef afleggen. Omdat snorren zich meestal thuisvoelen in de mannenwereld kregen negentien dames de gelegenheid om hun mooiste snor te kiezen'', vertelt voorzitter Alain Thoon.
De dames kozen deze keer voor Tom Schorremans uit Terneuzen die 152 punten achter zijn naam kreeg. Kees Lek uit Amsterdam eindigde met 151 punten tweede en Marc Vercauteren uit Torhout behaalde 150 punten.
Tom kreeg als aandenken aan zijn verkiezing van mooiste snor een kopersculptuur van kunstenaar Germain Rotsaert.
The competition was thickand hairyat the 2005 World Beard and Moustache Championships (WBMC) in Berlin. The Germans, as usual, made a near clean sweep of the competition. They won the gold in 14 of 17 categoriesincluding the Dali moustache, wild west moustache and freestyle goatee.
It was to be expected. The Germans started the WBMC, a biennial event widely considered the Olympics of beard and moustache competitions. In 1990, the first WBMC was held in Höfen/Enz, Germanya village in the Black Forest. The local First Höfener Beard Club organized the event. They designed all the rules and categories, and their countrymen have dominated the competition ever since.
But watch out! Emerging from the shadows is Beard Team USA, led by its self-appointed captain, Phil Olsen of Tahoe City, California. In Olsens headshot, a twinkling set of eyes and ruddy cheeks peep above a perfectly U-shaped, russet-colored beard. Since he entered his first beard competition at the 1999 WBMC in Sweden, Olsen has been a one-man ambassador of facial hair appreciation. He maintains a Beard Team USA website and blog and, to date, over 150 people have joined his team.
In 2003, Olsen took the WBMC out of Europe and into the United States for the first time. His ambition was to make the competition more inclusive and to embrace showmanship and character. Olsen considered changing the strict categories, but there were many people in Germany who said, If you dont have my category, Im not coming, he recalls. A WBMC without the Germans would have been a diplomatic catastrophe, so Olsen relented. But he still managed to cause a stir when he instructed the judges to make their decisions on a purely subjective basisan utter controversy at the rules-obsessed event.
A major upset for the normally infallible Germans occurred when Gary Johnson from Olalla, Washington, showed up at the Carson City competition with a beard that didnt quite fit any category. He had a moustache and a pointed goatee. So I put him in the musketeer category, Olsen says. Unlike the others in his heat, Johnson was not wearing a 17th century French costume. Instead, he was dressed like a character from the Wild West. But he was the most outgoing person at the whole event, Olsen says. He went and shook hands with all the people in the auditorium. Johnsons big personality won him the big prize: first place. The Germans were quite upset about that, Olsen says.
Just as the dramatic Carson City competition was under way, a young Olympia, Washington-native and facial hair enthusiast named Burke Kenny was traveling through Germany on his post-high school Euro trip. He heard about the WBMC unfolding half a world away in his native U.S. And I was like, Darn! I vowed to grow my beard for the next one, he said. Two years later, Burke was competing in the 2005 Berlin WBMC with Olsens Beard Team USA.
I was just like, Wow, this seems like a cool thing to do, and I want to meet all these bearded guys, Kenny says. But I could feel it in the airthe tension. This macho Im not going to shake your hand cause youre my competition. I try to stay out of the controversy. Im just there to meet people and have fun.
In Berlin, Kenny became hotel roommates with a ginger-haired Californian named Jack Passion. They were both musicians and both exceptionally young competitors. Kenny was 20, and Passion was 21. The two became best friends.
For his cascading, chest-length beard, Passion is called the Great American Hope of beard competitions. He began growing facial hair when he was just 13, had mullet chops by 14 and boasted his first fullfledged beard at 19. With his rock star swagger and charismatic way with words, Passion is out to prove that big bushy beards are sexy.
Beards are cool, Passion says. I think I definitely embody that. All the German guys are old. When I show up, and Im youngthat represents. The ideal man has become emasculatedskinny, hoodie-wearing. Beards are coming back in style, but I only wish they were more big. Im like, dude, take a stand. The hormones that made me sprout this beard are the same hormones that let the ladies know Im a White Stallion. This is a sign of health. I can provide shelter.
Olsen concurs. In nature, the males of most species are blessed with glorious plumage while the females are stuck with a more drab appearance, he says. Among humans, the beard is the male plumage. Women envy their mates ability to grow a beard, so they require them to shave, making them look more like women.
To dedicated beard wearers like Olsen, Passion and Kenny, the thought of parting with their facial hair is as preposterous as the thought of removing a mane from a lion. Olsen refers to shaving as scraping your face.
At the Berlin WBMC, Passion won the bronze in the ultra-competitive full beard natural category. Kenny came in fifth place in the full beard, styled moustache category. But more than the competition, it was the German contenders use of products to mold their beards into crazy styles that captivated Kenny.
Back in the States, Beard Team USA took part in the May 2006 New York City Beard and Moustache Championships. At the hostel, Kenny found himself sharing a bathroom with the man who would become the overall winner of the competition: a German by the name of Heinz Christophel. He had all these hair spraying products lined up on the mirror and this blow dryer with all these different settings, Kenny says. He styled his beard for like an hour and a half, and Id just watch him.
Kenny was inspired: When I learned how to style my beard all crazy, it was like, Wow, dude. Its magical and mystical, and its surreal. I feel like Im a walking piece of art.
Two months later, he and Passion attended the High Sierra Beard and Moustache Championships in Lake Tahoe. Kenny showed his friend his newly acquired product-aided styling techniquesand Passion won the competition with a heart-shaped beard. When Passion rose to the podium to accept his $500 cash prize, he took a sincere moment to thank Kenny. The fire of our friendship burns strongly, Kenny says.
For the High Sierra competition, Passion used styling products. But, he says, For the World Championships, I go natural. When you style up a beard, it ceases to be a beard competition. It becomes a styling competition. People always say, Shave off your beard, lets see your face. Im like, This is my face. A beard is an extension of yourself. The judges are judging me as a person.
Westvlaamse Snorrenclub in de 'Tabel van Mendeliev'
Met de Westvlaamse Snorrenclub waren wij in 2005, samen met nog leden van de Antwerpse en Schotense Snorrenclubs, uitgenodigt in een VRT studio om het decor te vormen van dit spelprogramma, gepresenteerd door Ben Crabbé.
Achteraf konden we even op de foto met de 'spelers'.
Op de foto herken je Ben Crabbé, Luc d'Heu, Bert Kruysmans, Julien Vrebos en Rany Deconinck ( bij wie ik over de schouder van Vrebos heen het handje vastgrijp en ze vindt het nog leuk ook).
Wie hem kende, mist hem nu. Wie hem niet kende, heeft iets gemist. Piet SATTER echtgenoot van mevrouw Deborah VAN BENEDEN zaakvoerder Dames en Heren Salon ' Piet Satter' geboren te Nederland, Baarle-Nassau op 18 februari 1946, plotseling overleden te Antwerpen in het A.Z. Middelheim op 1 januari 2005.
U kan een laatste goet brengen aan Piet in het rouwcentrum, Moeshofstraat 135-137 te Merksem, op donderdag 7 januari van 19 tot 20 uur. De plechtige uitvaartdienst, waarop u vriendelijk wordt uitgenodigd, heeft plaats in het rouwcentrum L. Van Kuyk te merksem, Moeshofstraat 135-137, op vrijdag 7 januari 2005 om 14 uur, samenkomst om 13.45 uur. Familie, vrienden en kennissen die bij vergetelheid geen overlijdensbericht ontvingen, gelieven dit als zodanig te beschouwen.
2170 Merksem, Sint-Bartholomeusstraat 20
Begrafenissen-Rouwcentrum L. Van Kuyk n.v. - Guy Noppe 2170 Merksem, Van Straelenlei 13 - Moeshofstraat 135-137 - Tel. 03-645 80 48
Antwerpen Congresbureau, hierin bijgetreden door diverse instanties en privé-initiatieven, wil de A een symboliek meegeven voor een kwalitatief sterk en goed Antwerps gevoel. Zo wordt de A een label of keurmerk voor initiatieven rond dit Antwerps gevoel.
Bedoeling is dat zoveel mogelijk ondernemingen en organisaties gebruik maken van de letter A om zichzelf en het Antwerps gevoel uit te stralen en te bevorderen. Wie de gedachte van het A-gevoel bijtreedt en acties onderneemt om deze A zoveel mogelijk onder de aandacht te brengen, kan door de jury beloond worden met een A+diploma. Let wel: het A+ diploma moet verdiend worden, het is de beloning van een prestatie.
ANTWERPEN - De Antwerpse schepen Ludo Van Campenhout (VLD) reikte vijf nieuwe A-diploma's uit. Bedrijven, organisaties en individuen die inspanningen leveren om Antwerpen te promoten, komen in aanmerking voor zo'n diploma met een bijpassende rode A. Ook Gazet van Antwerpen ontving reeds zo'n diploma.
Sacha Van Wiele
De nieuwe bezitters van het diploma zijn: de European coördinators, de European Snorrenclub Antwerpen, The Stage Dinner Theater Unlimited, het centrum Elzenveld en basketbalclub Racing Basket Antwerpen. Zij zullen vanaf nu duidelijk de rode A van Antwerpen dragen en promoten.
In tijden van gelijkberechtigde vrouwen en nieuwe (lees: huilende) mannen zijn de snorrenclubs de laatste echte bastions waar een hoog testosterongehalte vereist is. Vlaanderen telt er een zestal die, hoewel ze vaak een bescheiden aantal leden tellen, toch het hoofd boven water houden. Wie besluit om de wildgroei op zijn bovenlip een tijdje te laten woekeren, kan er terecht.
De historie van Vlaanderens eerste officiële snorrenclub gaat terug naar eetcafé De Snor te Antwerpen. Daar wilde uitbater Willy Dupon in 1978 de boel een beetje opfleuren door het stichten van de Antwerpse Snorrenclub. Maar helemaal nieuw was het concept toen niet.
De vader van alle snorrenclubs is de Handlebars Club te Londen. Die werd gesticht in april 1947 in de kleedkamer van komiek Jimmy Edwards. Het doel van de club is en was een gelegenheid creëren voor snorren om samen te sporten en in een gezellige sfeer te vertoeven. Deze Engelse snorrenclub was bovendien ook begaan met liefdadigheid en vooral dan voor ex-militairen. Het ledenaantal vertoonde een piek in de jaren vijftig en zestig maar sindsdien is dat recordaantal van 200 snorren gehalveerd. De enige constante in zijn geschiedenis is het verbod op baarden.
Deze regel hebben de Antwerpse snorren gemeen met hun Londense collegas. Bakkebaarden zijn toegelaten. Zolang er geen haar op de kin staat, is het niet verboden, aldus Antwerpse clubvoorzitter Ronnie Vermeulen. Ondertussen is dat ook al weer verleden tijd en worden onder bepaalde voorwaarden toch sommige baarden toegelaten. De Antwerpse snorrenclub telt dan wel slechts een vijftiental knevels, zijn doelstellingen zijn dezelfde als van de Handlebars Club. De boel een beetje gezellig maken en leven in brouwerij brengen, aldus Vermeulen.
Waarschijnlijk is het verbod op vrouwelijke leden ook een belangrijke factor voor het bestaan van dit soort clubs. Gezellig samenkomen kan iedereen, maar wie is gelegitimeerd om zijn vrouw thuis te laten. Zelfs al hebben ze een snor, dan zijn ze nog niet toegelaten. Dat zou betekenen dat mijn schoonmoeder lid zou kunnen zijn, schertst Vermeulen. Voor sommige activiteiten kan hun aanwezigheid wel door de beugel.
De Antwerpse snorrenclub is en blijft vooralsnog een rasechte vereniging. Met hun eigen snorrenlied, een reus, hun Doctors in de Snorologie (of Snorrenkunde) en zelfs een jaarlijkse bedevaart naar hun onafhankelijke republiek Snoravia. Dit schiereilandje in de Maas van een honderdtal vierkante meters werd door de Antwerpse Snorren in 1987 geannexeerd maar blijft natuurlijk eigendom van de Belgische staat.
De Antwerpse snorren zijn nog het meest bekend om hun verkiezing van Snor van het Jaar. Vorig jaar was dat nog Agalevschepen Edwin Pairon. Net als illustere voorgangers als Toots Thielemans, Hugo Sigal (van het duo Nicole en ) en zelfs stripfiguur Kiekeboe werd hij tot erelid benoemd. Wie echter besluit zijn knevel te vellen is automatisch lid af. Bekendste voorbeeld is Frank Deboosere die ooit Snor van het Jaar en dus erelid was, maar door het scheren van zijn bovenlip persona non grata is geworden. Zijn foto hangt in een zwart kadertje in ons lokaal, aldus Ronnie Vermeulen.
Wie echter kan om medische redenen zijn snor moet verwijderen, kan alsnog lid blijven van de snorrenclub. Bij de West-Vlaamse Snorrenclub bvb is dit zelfs artikel 2 in hun reglement. Snorren kunnen overal terecht. In België zijn er naast de West-Vlaamse en de Antwerpse Snorrenclub ook nog clubs in Aartselaar, Schoten en Roeselare. In Antwerpen heeft stichtend lid Willy Dupon zich zelfs van zijn eigen club afgesplitst en de Europese Snorrenclub Antwerpen opgericht. En tegen alle verwachtingen in zou die naar verluidt nog goed draaien ook.
Wie niet bij een Belgische club wil, kan natuurlijk ook elders in Europa terecht. Of wat dacht u van een lidmaatschap bij deOsbayerische Bart und Schnauzerclub, de Höfener Bart und Schnorresclub, de Club Baffi & Barbi of Den Norske Mustachclub? Bovendien worden er regelmatig Europese en Wereldkampioenschappen georganiseerd.Drie maand geleden vond het laatste wereldkampioenschap plaats in het Amerikaanse Carson City, Nevada.
Zoals bij andere sporten zijn de snorren, baarden, kin- en bakkebaarden op zon kampioenschap ingedeeld in verschillende disciplines. Zo is er naast de natuurlijke snor, ook zoiets als de Hongaarse snor, de Chinese snor, de Engelse snor of de Dali snor. Een Keizer snor is bijvoorbeeld een dikke kleine snor met naar boven gebogen uiteinden
Van de Antwerpse Snorrenclub moeten we niet direct een wereldkampioen verwachten aangezien ze niet deelnemen. Dit in tegenstelling tot de Europese Snorrenclub Antwerpen die wel enkele titelkandidaten in zijn rangen heeft. Nochtans hebben we wel een aantal leden die in aanmerking zouden kunnen komen, zegt Ronnie Vermeulen van de A.S. nog. Voor ons is het voorlopig uitkijken wie de Snor van het Jaar wordt. Hoewel er al drie kandidaten zijn, wou de Antwerpse Snorrenclub nog niets loslaten. De genomineerden worden bekendgemaakt op hun jaarlijks bal in februari.
INTERVIEW, Ronald Ockhuysen Gepubliceerd op 18 december 2003
Chiel Montagne (59 en eigenlijk heet hij Bert van Rheenen), is zelfbenoemd voorvechter van de 'volkse cultuur'. Dinsdag werd bekend dat hij de Montagne Omroep Nederland wil starten. Deze publieke omroep in spe heeft één visie: het uitzenden van louter Nederlandstalige programma's.
Een Nederlandstalige held heeft Montagne niet. 'Moet ik dan kiezen tussen Frank & Mirella of Arie Ribbens? Dat zie ik niet zitten. Voor mij zijn ze allemaal even belangrijk.' Hoe serieus is het plan voor de Montagne Omroep Nederland (MON)? 'Ik loop er al jaren mee rond, maar heb nooit doorgezet. Nu moet het maar gebeuren. Blijkbaar ben ik de enige die echt iets wil doen aan de positie van Nederlandstalige artiesten. Vooruit dan maar. Dan steek ik m'n nek wel uit.'
Waar moeten we aan denken? Aan een extended version van de oude tv-hit Op volle toeren? 'Met de Montagne Omroep Nederland wil ik voor elkaar krijgen dat de Nederlandstalige artiesten zich landelijk kunnen presenteren. De omroep moet Nederlandse artiesten opstuwen in de roerige hitwateren. Veel muziek, dus. Maar verder moet het een officiële publieke zender worden, met een volkse uitstraling. Met alles wat er zo'n beetje bij hoort. Dus ook een stukje kunst en cultuur; ik denk aan cabaret en soaps.'
De maatschappij verandert in hoog tempo. Past een louter rood-wit-blauw sentiment wel in een multiculturele maatschappij? 'Dat vind ik flauw. We leven hier in Nederland. We spreken Nederlands. Iedereen vindt het toch leuk in het Nederlands toegezongen te worden? Vergeet ook niet dat er nog altijd veel Nederlanders zijn die amper een woord over de grens spreken. Die grote groep wordt door Hilversum nu compleet vergeten.De andere culturen komen al aan bod bij de andere omroepen. Die kiezen voor diversiteit. Ik maak mijn keuze. Trouwens; wie niets van Nederlandstalig wil weten, kan gewoon de knop omzetten.'
Als dj bij Radio Veronica produceerde u al platen van Nederlandstalige artiesten. Daarna presenteerde u twintig jaar 'Op losse groeven' en 'Op volle toeren', en momenteel bent u te boeken met de show 'Mooi was die tijd'. Krijgt u er nooit genoeg van? 'Genoeg? Helemaal niet. Dit is waar mijn hart ligt. Het is en blijft een heerlijk vak, dat door veel mensen ontzettend wordt gewaardeerd. U zou eens moeten komen kijken bij Mooi was die tijd. Dat is in feite een theatergebeuren. Maar de mensen lopen binnen de kortste keren in polonaise door de zaal.'
Mooi was die tijd is toch een uitvloeisel van een cd die u aanprijst op de thuiswinkelzender Tell Sell? 'Die cd-box is een gigantisch verkoopsucces. Daar zijn we op ingesprongen. Twee uur lang Hollandse nummer één-hits. Koos Alberts doet mee, Johnny Lion, de Havenzangers. Ik wil dat de liefhebbers van volkse kunst zich bij mij kunnen onderdompelen. We hebben een prachtig decor, en natuurlijk een showballet.'
Opvallend: u heeft van uw snor uw handelsmerk gemaakt. Op uw website introduceert u zelfs een snorrenspel, dat het mogelijk maakt uw snor op het gezicht van André Hazes te plakken. 'De wilde haren ben ik kwijt, de snor blijft. Die hoort er bij. Ik was tenslotte dan ook uitgeroepen als 'Snor van het Jaar 1989' door de Antwerpse Snorrenclub.Dat spel is een grapje. Bezoekers van mijn site kunnen mijn snor op de hoofden van allerlei artiesten plakken. (http://www.chielmontagne.nl/snorren.htm) Ik probeer de schik er een beetje in te houden. Al valt dat niet mee in een tijd waarin geen platenmaatschappij het aandurft te investeren in nieuw, volks talent. De Frans Bauer-hype is toch hét bewijs dat zo'n investering lucratief kan zijn.'
U zit veertig jaar in het vak. Moet de MON de kroon op het werk worden? 'Zo zie ik dat niet. Ik kijk naar mijn carrière als een grote, mooie herinnering. Daar komt nu weer iets bij. Maar eerst die 50 duizend leden binnenhalen. Dat moet voor 1 maart 2004 gebeuren. Er is weinig tijd. Aan de andere kant: de nood is hoog. Het is nu of nooit. Met hulp van de talloze fanclubs, die de volkse artiesten door dik en dun trouw steunen, moeten we heel ver kunnen komen.'
Carson City, Nevada -- Karl-Heinz Hille of Berlin, Germany, took top honors at the World Beard and Moustache Championships held in Carson City, Nevada, on November 1, 2003. Second place in the overall division went to 82-year-old Alf Jarrold of Manchester, England, while Dave Traver of Anchorage, Alaska, took third place.
Heinz Christofel of Heddesheim, Germany, was chosen by the spectators as the peoples choice. Seventeen-year-old Cameron Bynum of Reno, Nevada, was awarded a special trophy as the youngest competitor, and Bram Rosenfeld of Hong Kong received a trophy as the contestant who traveled the farthest to attend, 6900 miles.
The results in the individual categories follow.
Category
World Champion
Second Place
Third Place
Moustache Natural
Cosimo Lepore Italy
Arne G. Jacobsen Norway
Bram Rosenfeld Hong Kong
English Moustache
Tony Papai Germany
Ferdinand Romankiewicz Germany
Lutz Giese Germany
Dali Moustache
Jeff Well Port Angeles, Washington
André Nathusius Germany
Martin Trendle Switzerland
Handlebar Moustache
Gary Hagen Gilroy, California
Maury Apfel Carson City, Nevada
Herbert Braunschmid Germany
Wild West Moustache
Günter Rosin Germany
Josef Ibach Germany
Bruce Roe Bremerton, Washington
Fu Manchu Moustache
Ted Sedman England
Paul Miller Alta Loma, California
Detlef Steinhöfel Germany
Imperial Moustache
Karl-Heinz Hille Germany
Franz Mitterhauser Austria
Jürgen Burkhardt Germany
Freestyle Moustache
Günter Krauss Germany
Lars Olav Brå Norway
Arwed Leichsenring Germany
Natural Goatee
Dieter Gugel Germany Gerhard Mueller Germany (co-champions)
Hier vind je de foto's van de Goeie-snor-Kees verkiezing die plaats vond in Saint Jean D'Arves in de Oud & Nieuwweek 2002/2003. De deelnemers aan deze verkiezing werden beoordeeld op hun (meest foute) snor-creatie. De naam van de verkiezing stamt af van het geweldige zaalvoetbalteam 'Goeie-bal-Kees'
Vrijwel ieder bezoek aan Antwerpen begint op de Grote Markt. Het grote bronzen fonteinbeeld van Brabo neemt hier een markante plaats in. Het beeld vertelt de volkslegende van de reus Antigoon, die van iedere passerende schipper geld afperste. Wie weigerde, werd de hand afgehakt.
De Groenplaats is één groot terras.
De heldhaftige Romein Brabo ging de reus echter te lijf, hakte diens hand af en wierp die in de Schelde. Aan dit 'handwerpen' zou de stad haar naam danken. De driehoekige markt wordt verder overheerst door het schitterende renaissance-stadhuis uit 1565, waaraan architecten uit verschillende landen meewerkten.
Rechtsaf komt men via de Suikerrui aan de Schelde. Hier vindt men het gebouw Het Steen, waarin een maritiem museum is gehuisvest. Verder wandelend langs de Schelde met zijn hangars ontdekt men het Eilandje, omgeven door het water van onder meer het Willemdok en het Bonapartedok. Hier ligt ook de nieuwe jachthaven. Er zijn veel kunstgalerijtjes en restaurantjes. Kinderen beleven hier prachtige avonturen in Adventure Island, in een voormalig pakhuis. Iets verderop in het Kempischdok ligt een stukje Hollandse nostalgie. Het voormalige piratenschip Veronica wordt hier momenteel verbouwd tot discotheek.
Uitbater Willy Dupont van De Konincklijke Snor.
Terug richting stad leggen we even aan in de Adriaan Brouwerstraat, in café De Konincklijke Snor. Hier is de Antwerpse Snorrenclub gehuisvest. Leden zijn internationaal prominente snordragers. Nederland wordt daarin vertegenwoordigd door Ted de Braak en Chiel Montagne.
Een van de vele prachtige straatjes, die Antwerpen rijk is.
Koopjesjagers
Wanneer men de Brouwersvliet oversteekt, komt men op het Falconplein, ook wel het Rode Plein genoemd. Koopjesjagers snuffelen hier in propvolle winkeltjes, die meestal eigendom zijn van Russische migranten. Vrijwel elke merknaam is hier te koop tegen sterk concurrerende prijzen. Bij de kleding worden de merken vaak ter plaatse in de kledingstukken ingenaaid. In de zijstraten bevindt zich de rosse buurt van Antwerpen. Dit stadsdeel lijkt op het decor van een B-film over het oude zeemansleven. Exotische dames trachten vanuit hun vitrines van iedere toerist een klant te maken. Aan de rand van de buurt ligt de Stadswaag. In de zestiger jaren maakten kunstenaars van dit pleintje een hip uitgaanscentrum met jazzcafés en experimenteel theater.
Ruggengraat
Het mooiste plein van Antwerpen ligt vlakbij: het Conscienceplein. "Dit lijkt wel Italië", aldus een geïmponeerde Italiaanse toerist. Via de Katelijnevest richting centrum. De straat wordt in de volksmond Rekenmachientjestraat genoemd, vanwege het grote aantal kantoorwinkels. Aansluitend ligt de meest chique winkelstraat van Vlaanderen, de Meir. Iedere exclusieve winkelketen heeft hier een vestiging. Het is de ruggengraat van de stad. De imposante gebouwen van de aristocratie worden bewoond door banken en verzekeringsmaatschappijen. In de zijstraat De Wapper staat het Rubenshuis, waar men zo de 17e eeuw binnenstapt. Om de hoek ligt de Graanmarkt, het oude Quartier Latin van de stad. Vroeger een buurt met nachtclubs en bordelen voor de Frans sprekende bourgeoisie. Nu een trefpunt van kunstenaars, intellectuelen en ras-Antwerpenaren. Een verplichte dorstlessende stop moet men hier maken in café De Duifkens, een van de meest bruine cafés van de stad. De nostalgie druipt hier van het plafond. Op het vlakbij gelegen Theaterplein wordt op zondag de Vogeltjesmarkt gehouden. Op de Graanmarkt staat ook de uit 1830 daterende Bourla-schouwburg.
Het Steen aan de Schelde.
De verkenning gaat verder via Oudaan (hoofdbureau van politie en politiemuseum) naar de Nationalestraat. Op de hoek van de Kammenstraat staat het imponerende Modepaleis. Hier zijn alle beroemde internationale modeontwerpers van Antwerpen gevestigd. Schuin tegenover (Lombardenvest 2) is Huis Boon. De winkel herbergt circa 50.000 paar handschoenen. Het interieur is authentiek met honderden laatjes. Antwerpen heeft dit jaar uitgeroepen tot jaar van de mode. Onder het motto 'Mode 2001 Landed Gelanded' worden er het hele jaar door modemanifestaties gehouden. Zo is er in het Museum voor Schone Kunsten in de Nationalestraat een expositie onder de titel 'Mutilate'. Men wandelt hier door de geschiedenis van de kleding. Tegenover het museum kan men aanleggen in café Den Artist, een bruin café in art-deco-stijl, waar drs. P nogal eens een pintje placht te nemen.
Historisch eten
Evenwijdig aan de Nationalestraat ligt de Kloosterstraat, de leukste snuffelstraat van Antwerpen. Er zijn ook enkele ateliers van kunstenaars die sieraden maken.
Dichter-kok Bert de Bruyne schotelt alleen historische gerechten voor.
In een zijstraat (St. Michielsstraat) kan men op historische wijze de honger stillen. In zijn knusse huiskamerrestaurantje De Gouden Ecu serveert dichter-koksbaas Bert De Bruyne uitsluitend historische gerechten. Konijn op grootmoeders wijze is een aanrader.
Langs de Schelde terug naar de Grote Markt passeert men café Beveren. Traditioneel vieren veel Belgen en Hollanders hier hun vrijgezellenavond. De sfeer wordt dominant bepaald door een ruim zestig jaar oud, authentiek decap-orgel aan de muur. De jukebox herbergt vrijwel uitsluitend Nederlandstalig repertoire en Engelstalige smartlappen.
Vlak voor de Grote Markt is de Hoogstraat de moeite van een ommetje waard. Bijvoorbeeld om even neer te strijken in café De Witte Arend. Door een Engelse jury uitverkoren tot café number one in Vlaanderen. Of in het tegenovergelegen etablissement De Vagant, waar men meer dan 200 Belgische jenevers kan proeven.
Als eindpunt is de Groenplaats zeer geschikt. Het is het m'a tu vue-plein van Antwerpen. Vanaf een van de vele terrasjes kan men hier genieten van de bourgondische sfeer. En van de fraaie Onze Lieve Vrouwekathedraal, die met haar 123 meter hoge toren domineert als een stenen kantwerk in de Antwerpse skyline.
Wellicht komt hier in de kleine uurtje Stafke met zijn trekzak nog tegen. Al meer dan 25 jaar dé straatmuzikant van de stad. Zijn repertoire bestaat uitsluitend uit ondeugende liedjes, waarbij een song van de Antwerpse schrijver Willem Elsschot dé topper is. Maar die schreef het lied dan ook in een jolige bui.
Ot t vrouwtje zegt daj snor tevele stekt Datn slordieg is en datn up nietn trekt Toen wilt dat meschiens verzekers zegn Daj der meer je leen achter moe legn Ne snor da vraagt e masse oenderhoed En wit je gie nie goed hoe dat da moet De westvloamsche snorrenclub bestoat Me wiln je grust oendersteunn met road en doad
Miene moestas Dat is mien kiend Ik zien der preus up en k verzorgn em goed t is deur dien snor Daj mien ier viend oj ier wilt lid zien moej wat oar en up joen snoet t is mien eigen zotte keuze Die moestas oender mien neuze En ik droain der geren tuutjes an Mien moestas dat is mien moat Ik zorgn datn oltiet proper stoat En ik neemn der nooit gin ofscheid van
Nateurlijk emme ook e reglement Nateurlijk ist belangriek daj da kent Mo t voornaamste damme joen gon vraagn Dat is geweune wuffer snor daj gie wilt draagn Ne chinees, ne vrije stijl met vele spil Neen hongaarschen, of geweune naturel t is uus ol geliek, oj der mo helegans voorn goat Meschien kant vrouwtje zegn woar daj gie best mee stoat
Gecomponeerd en gezongen door 't Westvlams Gemiengeld Vintekoor.
De bal ging aan het rollen toen we op 5 december 1993 de brochure ontvingen van de Schwäbischer Bart und Schnauzerclub uit het Duitse Schömberg met de uitnodiging deel te nemen aan een Internationale bijeenkomst met een bijhorende wedstrijd, georganiseerd door de plaatselijke snorrenclub aldaar die daarmee hun derde jubileumjaar vierden.
Een verslag van onze deelname aan dit evenement.
VRIJDAG 11 MAART 1994
Met een geloofsbrief van Antwerps Burgervader Bob Cools op zak, hadden onze kandidaat-deelnemers afgesproken die bewuste vrijdagmorgen in een zonovergoten Antwerps Centraal Station omstreeks 08.45u.
Guy en Herlinde uit het verre Lendelede kwamen juist op tijd aan uit Izegem via Kortrijk en Gent en werden er opgewacht door Liliane en Theo. Voorzitter Willy was de avond ervoor al vertrokken om het een en ander op voorhand ter plaatse te regelen.
10.00u. : we komen aan in Brussel-Noord waar we nog even de tijd hadden om een pintje te nuttigen alvorens over te stappen in de IC-trein Oostende-Keulen... kwestie van de smaak te pakken te krijgen.
En zoals gebruikelijk bij de Belgische spoorwegen, weerhalmde er toch een verkeerde melding op het perron en konden we nog vliegensvlug met pak en zak van spoor 5 naar spoor 4 rennen. Tot onze grote ontsteltenis kregen onze nog ontwakende hersens daar het gezelschap van een twintigtal luidruchtige 'laatste-100-dagen-vierende' studentinnen die gelukkig 15 minuten later afstapten in Leuven Centraal.
Om van de emoties te bekomen trakteerde Theo vlug met een biertje uit de rondrijdende minibar, ons laatste pintje op Belgisch grondgebied.
We geraakten stilaan in de stemming van de komende festiviteit en van Luik tot in Verviers werden er moppen verteld waarbij vooral de Hollanders en de joden het moesten vergelden. Maar het vroege opstaan en de vermoeidheid speelden ons nog parten en er volgde een doodse stilte tot even voor Aken.
12.45u. : aankomst in Keulen waar we, bij wijze van middagmaal, een 'heise wurst' naar binnen werkten, een duits biertje naar binnen goten en nog even de tijd hadden om de Dom-kathedraal te bewonderen (die staat trouwens pal naast naast de uitgang van het station), want we hadden nog 45 minuten de tijd voor onze volgende aansluiting.
13.30u. : na opnieuw een kleine verwarring op het perron, konden we opstappen in de trein naar Stuttgard. Liliane had dan wel gezorgd voor gereserveerde plaatsen, maar toch moesten we enkele lomperikken uit onze zetels verjagen, onder groot protest van de bezetters : RESERVIERT, JAWOLL !
Dan gaat het rustig over Bonn, Koblenz, een lange rit langs de Rijn (met zijn kastelen, de beroemde Lorelei en de overblijfselen van de nochthans onverwoestbare brug te Remagen), en over Mainz, Mannheim en Heidelberg arriveren we in Stuttgard Bahnhof waar we weer drie-kwartuur de tijd hadden voor een laatste overstap naar onze eindbestemming. Dus was het weer tijd voor een 'heise wurst' en een biertje.
We hadden nu echt wel de smaak te pakken. We kwamen daar ook nog eens in gesprek (hoegenaamd van korte duur) met een eigenaardige Engelse 'kwiestenbiebel' met een verdacht Duits paspoort,... rare situatie.
17.45u. : laatste etappe, over Böblingen bereiken we dan omstreeks 19.00u Rotweil (je weet wel... van die hondjes...) waar voorzitter Willy ons stond op te wachten met een afgevaardigde van de plaatselijke Schömbergse Snorren-en-Baarden Club en werden we met een busje over duistere weggetjes en langs griezelige bospaadjes zonder enige straatverlichting naar het centrum van het stadje gebracht.
We werden er zeer vriendelijk ontvangen door de familie Baier, die er een bakkerij en enkele hotelletjes uitbaten. Met groot genoegen mochten we er ook Tom en Liezi, helemaal met de wagen uit Terneuzen, begroeten.
Na de check-in en de pak-uit in ons gloednieuw apartement-tweepersoonskametje en na een verkwikkende douche, was het stilaan weer tijd geworden om de inwendige mens te versterken en bestelden in Cafe Baier een licht avondmaal, bestaande uit brood en verschillende worsten-variëteiten.
22.00u. : aankomst van Frans van Haren (Voorzitter van de Eerste Nederlandse Snorrenclub / E.N.S.), helemaal met de wagen uit Nederland, vergezeld van zijn charmante vrouw Wilma. Frans is daar voor in de jury te zetelen... We gaan dan met z'n allen nog een glas drinken (het kunnen er twee geweest zijn ook...) in het gezellige, maar overvolle cafe Goaba-Hemml (de geitenhemel).
23.00u. : tijd voor een welverdiende nachtrust.
ZATERDAG 12 MAART 1994
09.00u. : terwijl de anderen nog lagen te pitten, maakten Guy en Herlinde een verfrissende wandeling door het dorp. Maar naast een drietal pitoreske geveltjes en enkele beeltenissen van plaatselijke folklorefiguren, viel er eigenlijk niets bezienswaardig te bespeuren.
10.30u. : een eigenaardig uur om te 'fruhstucken', maar wij allen met een wolvenhonger rond de rijkgevulde ontbijttafel, waarop diverse soorten broodjes en verschillende variëteiten van kaas, vlees en jam verspreid lagen, dit alles door te spoelen met koffie, thee, warme chocolademelk en fruitsap.
We krijgen daar ook een voorstel voor een interview voor de Duitse en de Oostenrijkse Radio en Televisie.
En we zouden geen Antwerpse Snorrenclub zijn als we daarna de tijd niet zouden nemen voor een frissen pint Duits bier, waarna het terugging richting hotel om ons in tenue te zetten voor het middagmaal.
13.15u. : het is beginnen regenen en gezien ons restaurant voor de noen toch enkele kilometers buiten Schömberg ligt (welbepaald in randgemeente Zollern-Albkreis), besluiten we met de auto's van Tom en Frans naar het Gasthof Waldschenke am Stausee te rijden : daar bevindt zich een mooi meer in een vallei pal naast het etablisement en ook nog een miniatuurstad met van die typisch Duitse huisjes.
Maar na het voortreffelijk tafelen is het zodanig beginnen gieten dat we er geen kans toe kregen dit te gaan bezoeken. Toch vlug even ertussen voor een kiekje...
Bij het verlaten van de zaak slaagden Tom en Theo en ternauwernood in een kantelende bruiloftstaart te redden, maar konden echter niet verhinderen dat het bovenstukje met het mini-bruidspaar tegen de vlakte donderde, tot groot verdriet van de feestvierenden in de feestzaal ernaast, want het schijnt dat dit ongeluk brengt bij de jonggehuwden. Wij zullen er in ieder geval niet wakker van liggen...
16.30u. : vandaaruit naar de plaats van het gebeuren, de Stausee-Halle, een omgevormde sportzaal met podium waar we, na gepasseerd te zijn aan de inschrijvingstafel, al vlug kennis maakten met de verschillende snorrenclubs en baardenverenigingen en de deelnemers en ik kan je verzekeren, als je voor de eerste keer zo'n internationaal gezelschap samenziet, dat je je ogen uit hun kassen kijkt : wat daar allemaal rondloopt ! Onze groep kreeg er al meteen een eretafel toegewezen, helemaal vooraan bij het podium, en vlug werden we voorzien van het nodige verfrissende gerstenat. Voor de gelegenheid hadden we onze Snorrenvlag bij en Guy plante deze meteen in een grote bloempot op het podium.
18.00u. : alle deelnemers worden verzocht zich per groep naar de ingang te begeven om dat onder muziekbegeleiding naar het podium toe te stappen en toeval of niet, maar wij waren toch wel de eersten zeker, met onze vaandel op kop ! van publiciteit gesproken !
Er waren daar drie cameraploegen aanwezig van de Duitse SDR-tv om het ganse gebeuren op te nemen.
Na een uitgebreide speech van Markus Bross, de President van de Schwäbische Bart und Schnauzer Club Schömberg en organisator van deze Meisterschaft, kreeg ook nog de plaatselijke burgemeester het woord en werd de bedankingsbrief van de Antwerpse Burgemeester Bob Cools, die Willy Dupon ter dezer gelegenheid had meegekregen, ook nog eens voorgelezen.
Frans van Haren overhandigde aan Markus een vaantje van de E.N.S. waarna hij plaats nam aan de jurytafel (5 mannen en 2 vrouwen).
18.30u. : nu volgenden de verschillende deelnemers, elk in hun specifieke categorie. Te beginnen met de Schnurbärte (de snorren). Daarin ving men aan met de categorie 'naturale', waarin voorzitter Willy Dupon zich had ingeschreven. Hij kwam er heelhuids en eervol uit op een 4de plaats op 7 kandidaten met 36,5/50.
Andere categorieën waren de Engelse snor, de Keizerlijke snor, de Dali snor, de Hongaarse snor en de 'Vrije Stijl' waarin onze Theo van Gogh op 11 deelnemers de 4de mooiste was met 44/50 !
In de reeks Kin- und Backenbärte hadden we de Natuurlijke Kinbaard met snor, de Vrije Stijl en de Keizerlijke Bakkebaarden met snor waarin de Antwerpse Snorrenclub vertegenwoordigt was door Tom Schoremans en Guy Vandendriessche.
Ondanks de zware concurentie behaalde onze motorrijder uit Westvlaanderen in deze categorie met 10 deelnemers toch nog de 7de plaats met 43/50
Maar het brons viel in handen van een dolblije Tom die met 45,5/50 de 3de plaats behaalde.
De bekertrofee werd dan ook overvloedig met champagne gevuld. Onze duurverdiende oorkondes werden zorgvuldig weggeborgen onder de hoede van Liezi...
De hele show werd af en toe onderbroken door een optreden van een kleurige dansgroep, een folklore-orgeltje en twee optredens van een ex-miss Body Building Figuratieve stijl om dan verder te gaan met de categorie Baarden.
Daarin defileerden achtereenvolgens de stijlen Musketier, Verdi, Garibaldi, de Natuurlijke baard en de Vrije Stijl, waarin enkele bezienswaardigheden terug te vinden waren.
Het geheel werd afgerond met een groepsfoto van alle deelnemers en tot laat in de nacht werd er gevierd onder de tonen van typische Tirolermuziek.
Het bier vloeide rijkelijk, onze Willy verdween af en toe in de bodega, Wilma kocht voor 10 Pfenning een tafelplantje dat Guy zomaar begon op te vreten, hij haalde dan even later een belegd broodje dat Wilma begon op te vreten, Wilma werd ook nog eens door Theo gered uit de handen van een Duitse 'friemelaar', Tom en Liliane poseerden gretig voor de lens van Liezi, Guy en Willy zochten dan weer met fotografe Herlinde de eigenaardige exemplaren op voor een plaatje en er werden volop naamkaartjes uitgewisseld en contacten gelegd.
02.00u. : op uitzondering van Theo stapten wij allemaal richting hotel, behoorlijk beschonken natuurlijk en niet zonder de nodige oriëntatieproblemen want de openbare verlichting was uitgevallen wat het zoekwerk nog eens bemoeilijkte.
ZONDAG 13 MAART 1994
09.45u. : bijna overslapen ! Er was nog geen wekdienst in het gloednieuwe complex dat nog deels onder de steigers stond en na een verkwikkende douche en het inpakken van onze bagage, was het opnieuw verzamelen geblazen in Cafe Baier voor een uitgebreid ontbijt met alles erop en eraan. Daar komen we te horen welk een onrustige nacht Willy en Theo hebben gehad : de ene kon niet slapen van de andere zijn gesnurk en de andere kon niet slapen omdat de ene dan weer om de minuut moest gaan pissen, gevolg van al dat bierdrinken ! Buiten werd het ondertussen weer grauwer en grauwer, ondanks de relatief warme temperatuur. Maar er zat onweer in de lucht ...
11.00u. : we hadden nog een laatste ontmoeting met organisator Markus Bross in het cafe van zijn zoon (zie vrijdagavond), alwaar we werden getracteerd op een eigenaardig aperitiefje en na dit met een biertje of een wit wijntje te hebben doorgespoeld was het de hoogste tijd om onze reiskoffers op te halen, want mondvoorraad in te slaan voor onderweg en voor thuis (gebak en worst) en werden wij (Willy, Liliane, Theo, Guy en Herlinde) uitgewuifd door Frans/Wilma en Tom/Liezi, die de vlaggestok met de wagen zouden meedoen.
Het busje voerde ons naar het station in Rotweil. Terwijl we nog enkele minuten stonden te wachten op het perron voor onze trein naar Stuttgard, werd de stationsweegschaal maar eventjes uitgetest. Resultaat : Willy 170 halve kilo's en Theo 212 halve kilo's. Nadat Liliane een ongelovige bedelaar op het rechte pad had gezet, was het tijd om op te stappen. Op het perron zag Willy, net toen het bijna 'klikte', een 'jong poepke' aan zijn neus voorbijgaan.
14.00u. : er volgde een vlotte reis naar Stuttgard, waarbij er nog even werd nagekaart over de voorbije gebeurtenis. In het zonovergoten Stuttgard Bahnhof verorberden we opnieuw een lekkere 'heise wurst' uit het vuistje, maar nu met frietjes en wordt dit natuurlijk doorgespoeld met een lekkere frisse pint in een bierfässel (stationscafetaria).
Muntverzamelaar Theo controleerde voortdurend onze nikkeltjes op data en een bepaalde letter, tot het weer tijd was voor onze verdere reis huiswaarts.
16.20u. : vertrek vanuit Stuttgard en ondanks de gereserveerde plaatsen moesten we opnieuw enkele bezetters verjagen : ditmaal een stinkende Amerikaanse riool-artiest met een soort buitenaards muziekinstrument vergezeld van een schepsel dat een vrouw moest voorstellen... die hadden dan nog het ongeluk van geen treinbiljet te hebben waardoor ze in discussie zaten met de dienstdoende kaartjesknipster (Minnie met de Mousse) en het werd er al niet gemakkelijker op want de ene spraken geen Duits en de andere verstond geen Engels ! Maar dat was ons probleem niet meer. Theo kwam bij charmant gezelschap terecht, maar het arme kind heeft de ganse reis tegen het raam verpletterd gezeten, geen enkele geluid voortgebracht noch opgekeken !
16.50u. : het begint opnieuw te regenen en rond Heidelberg komt dan eindelijk de service-minibar aangereden. Een colaatje ging er al vlug in, want bier hadden we nagenoeg voldoende gehad en een halte in Keulen moest er nog aankomen... Er werd het een en ander besproken en opgetekend over de verdere organisatie van De Snor van het Jaar 1994, het Snorrenbal van '95 en over het verder uitbreiden van de contacten met binnenlandse en buitenlandse snorren en snorrenclubs.
18.35u. : we rijden in het duister het station van Koblenz binnen. De vermoeidheid slaat toe en Willy en Liliane vallen in een diepe slaap. Eigenaardig genoeg horen we geen gesnurk !
19.29u. : aankomst in Keulen. Na opnieuw een 'heise wurst' en een biertje (toch nog...) vertrekken we 45 minuten later naar Brussel. Er was niet veel volk in ons compartiment, dus : schoenen uit en lekker relax gestrekt in de zetels !
Theo sprong even in paniek recht als er wordt omgeroepen dat we 15 minuten vertraging hebben... zo zouden de Antwerpenaren hun aansluiting in Brussel missen, maar door tussenkomst van Herlinde die een hartig woordje met de treinbestuurder maakte (rijdt eens wat rapper, jong !) kwam alles in kannen en kruiken. Een rustige reis naar Aken en Theo moest 'scheisen'. "Moet je eens kijken wat papier ze hier gebruiken", zegt hij en toont ons deze 'sigarettenblaadjes' !
Nog niet helemaal vertrokken vanuit Aken of er vallen opnieuw schunnige en minder vieze moppen, waarop Theo zich even later gaat verdiepen in een boek en Willy in wat anders...
Het is ondertussen bijna 22.00u en we rijden Verviers binnen. Ondertussen was die minibar al enkele keren vruchteloos voorbijgereden en even voor Luik komt er een grappige (ditmaal belgische) conducteur voorbij, die waarschijnlijk Josée ook moet kennen, want hij zegt spontaan tegen Willy "doe de groeten aan uw vrouw"... Van raadsels gesproken !
22.30u : Luik. Theo moet dringend weer 'scheisen' maar wacht van zijn vrachtje door te spoelen tot de trein weer rijdt... kwestie van het hoopje een beetje verdeeld te spreiden over enkele metertjes treinspoor. Hij wilde dàt de reizigers op het perron niet aandoen. En het moet verschrikkelijk geweest zijn, te zien aan zijn vertrokken gezicht toen hij terugkwam...
Een nieuw stripverhaal is in wording : 'Willy van Wanten und die Heise Bürsten' (of zit daar een drukfoutje verscholen ?)
22.50u : Liliane moet dringend p.....
23.05u : aankomst in Brussel-Noord : slaperige Willy geeft nog rap een kopstoot tegen het bagagerek (hij had gedroomd dat hij een Duitse skinhead vast had...) en onze groep werd daar op het perron ontbonden : Willy, Theo en Lil naar Antwerpen, Guy en Herlinde naar Kortrijk. Er zal zeker nog wel het een en ander gebeurt zijn op die trein naar Antwerpen, maar daar heeft de voorzitter mij niets over verteld...
2 juni : - gastspreker Mil Saerens (bokskampioen) - overlijdensbericht van Snorrenmeester Willy Poppe
4 juni : - Snor van het Jaar : Frank Deboosere (weerman VRT) -- huldiging op de Groenplaats en receptie op het Stadhuis -- feest op de Brouwersvliet met mobiel café, pitta, jenevertent, Dixie-band -- er werden nogal kwistig T-shirts 'uitgedeeld'...?
augustus : - Willy en Louis en de vrouwtjes naar Marokko - secretaris Theo van Gogh schrijft eerst nog een boze brief naar moto-snor Guy (lidgeld betalen)...alvorens zelf zijn ontslag te krijgen ! - nogal wat ge-ouwehoer over de benoeming van de Snor van het Jaar '94 Fr.Deboosere... kort daarop scheert die zijn snor af ! - voorbereidingen Snorrenbal '95 in het slop... Harmonie is te groot...
2 september : - onderhandelingen met chocolatier Bury voor het maken van gevulde chocolade-snorren
3 september : - Paling Festival linkeroever kent geen succes... - 50ste verjaardag bevrijding Antwerpen op de Grote Markt - Piet Satter wil de reus Djon op festiviteiten in Merksem op 17 sep. maar er is een wiel kapot - Willy Dupon wordt opa - de snorrenvlag raakt versleten, willy zal zorgen voor een nieuwe - Snoravia mislukt... - plannen om een Gentse Belleman als Snor van het Jaar 95 voor te stellen : andere kandidaten zijn Koen Crucke en Dirk Frimout - bakker Van Nooten restaureert (gratis) Djon de reus - er komt een 'snorren-shop' met gouden snorretjes, snorretjes in zilver 'filigrane', snorren-horloges, etc... - ontslagbrieven van verschillende Bestuursleden en snorrenleden...
4 januari : - 5de Driekoningen-kroegentocht gesponsord door Brij.De Koninck
- Kapellen heeft nu ook een Snorrenclub
9 januari : - een dame mag per goddelijke uitzondering onze 'tempel' in De Snor betreden vanwege haar universiteitsthesis over 'de snor' - thevens een nieuwjaarsreceptie in De Snor voor alle leden
1 februari : - 13de Nacht van de Antwerpse Snorren in zaal Harmonie
- Dirk (van 'tKoaike) komt spreken over Semini, de God van de vruchtbaarheid en vader van alle Sinjoren - snor Jean Saerens is een dochter rijker - de snor in Libanon (krant)
8 maart : - met Djon naar de karnavalstoet in Brasschaat
14 maart : - bezoek aan de kerncentrale van Doel
28 maart :
- voetbalmatch tussen de Snorrenclub en FC De Kampioenen op de pleinen van StMichiel zelf - aftrap door Ratco Svilar (keeper van Antwerp)
- tvv Opvangcentrum Autisme Berchem
- einduitslag : 4-5 voor de ploeg van Boma
- Euro 92 Erotic Show
- maken we nu een SPA (Snorren Partij Antwerpen) of is dat een beetje te waterachtig...?
7 mei : - spreekbeurt van Clem 'de rattenvanger van Antwerpen'
9 mei : - 2de Memorial Djon Lundström
23 mei :
- Snor van het Jaar : Marijn 'boma' Devalck (Marino Falco)
-- huldiging aan 'tSteen want de Groenplaats is één bouwwerf
-- Kevin Barell is ook van de partij
-- receptie op Stadhuis en feesttent aan Brouwersvliet
Ik ben Guy Vandendriessche, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moustache.
Ik ben een man en woon in Izegem (België) en mijn beroep is Museum-medewerker.
Ik ben geboren op 04/06/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ESA snorrenclub, belleman Stad Izegem, motorrijden,....
Andere hobby's :
www.bloggen.be/belleman
www.bloggen.be/motorrijder
www.bloggen.be/budoka
www.bloggen.be/stadsreuzen
