|
Vandaag de eerste dag in ons nieuwe stekje zonder denken aan...
Mijn eerste halve marathon is een feit.. en ook het examen van de eerste module manuele therapie zit erop!
Een tevreden mens blikt terug:
Zaterdag vroeg vroeg uit de veren om nog enkele uurtjes manuele therapieën te oefenen voor we naar Eindhoven rijden. Want voor de rest van het weekend verwachtte ik niet al te veel studietijd.. Na een vlotte rit het hotel gevonden, ingechecked, de borstnummers gaan halen. Wat een gezellige wandeling naar de unif betekende. Vlotjes, dankzij de routebeschrijving van Julie.. Voor het avondmaal nog twee uurtjes met de neus in de boeken, wat aardig lukte en me een hoop geld bespaarde (want eignlijk had ik éénorm veel goesting om de winkels af te schuimen).
Om zeven uur met een gezond hongergevoel en vol verwachtingen voor de pastaparty kwamen we op de eerste verdieping tot de constatatie dat er voor de bloggende groep geen eten voorzien was in het hotel, ondanks de reservatie vooraf en bij het in checken... Gelukkig, tegen acht uur was een oplossing gevonden: we mochten naar een partnerhotel ons buikje vullen. Lekker, dat wel, maar de planning viel in het water.. Laat eten, en laat terug op de kamer om lettertjes te verorberen... Tging wonderbaarlijk vlot en pas om 2330 vond ik dat het welletjes was..
Na een rumoerige nacht, om 7u de veren uit, voor een verkwikkende douche en een vroeg ontbijt, samen met Francis, die al om 11u aan de start moest staan. Na twee uurtjes studeren, klaarmaken voor de weblogfoto, eventjes uitzoeken waar ik straks alles kon vinden, startplaats, toilet, e.d. en tegen elf uur terug op het hotel. En toen kwam de stress... Leen was smorgens pas vertrokken, maar wij hadden haar borstnummer, dus haar moest ik nog zien; tegen 1215 moest ik buiten staan om Francis tussentijds te bevoorraden, moest zien dat ik voldoende gedronken had (maar er was precies niet genoeg water in voorraad) en geen honger had.. Bovendien had ik koud van een uur buiten te slenteren in mijn looptenue, dus besloot ik te beginnen met een heet bad om op te warmen en de spieren te ontspannen. Om twaalf uur stond ik terug buiten en enkele sms'en later stond Leentje aan mijn zijde. Zij gewapend met kodak, ik met squeezy en water.. En ja hoor, om 12u23 was de doortocht.
Om 1315 was afgesproken voor een tweede foto met de webloggers, en dat was juist gepast om me te gaan omkleden. De stress nam toe.. Na de foto en de laatste boodschap begaven we ons naar de startplaats. Rond elf uur kwam er beweging in de massa en vijf minuten later liepen we over de piepende matten. We waren vertrokken!
De eerste kilometer nam omwille van de filevorming meer dan 7 minuten in beslag! De tweede en derde kilometer bleef het zigzaggen en al gauw waren Leen en ik elkaar uit het oog verloren. Het was een heerlijke wedstrijd; een mooi debuut! Verschillende keren maakte ik een kippenvelmoment mee. Die massa mensen, kilometers en kilometers na elkaar! Overal bordjes, met persoonlijke maar ook algemene toejuichboodschappen voor de lopers. Zingende mensen, orkestjes, kindjes die hun handjes klaarhielden opdat je ertegen zou slaan..
Daarbij de gedachte dat je loopt voor de kindjes die dankzij onze actie en vooral dankzij Make - a - wish een onvergetelijke dag zullen meemaken.. en de gedachte aan alle mensen uit mijn omgeving die mij op dat eigenste moment aan het steunen waren en die er daarenboven nog een cent voor over hebben ook! Tot twee keer toe liep ik met de tranen in de ogen... Onvergetelijk
Rode mannekes (vrouwkes) int stad voor dat laatste duwtje naar de eindmeet.. Het lastigste deel van de 21 kilometer! Alsof er nooooit een einde aan zou komen.. Maar toch hoor... na 1u59:57. Dankzij een laatste zucht, een klein sprintje kunnen aanhouden om toch onder die magische twee uur te eindigen....
Voldaan, en vol spierpijn strompelde ik tussen de hekkens. Af en toe het gevoel dat ik door de benen ging gaan, want ik had dorst, dorst, dorst!!! Ik schat dat ik bij de aankomst wel anderhalve liter dronk!
Tijdens het stretchen en op adem komen zag ik plots een man op de grond kronkelen van de pijn. Zijn beide benen stonden volledig in kramp en iemand probeerde hem te helpen, maar leek de voet de verkeerde kant op te duwen. Ik ben hen ter hulp gesneld en uit alle macht beginnen stretchen, maar terwijl het ene been beter verbeterde, verslechterde het andere.. onbegonnen werk! Een tweede jongeman kwam ter hulp en zo konden we samen die mens tot rust brengen. Vreselijk om iemand zo hard te zien lijden! Zijn streeftijd was 1u30, maar door de hitte was hij vroegtijdig in verzuring gegaan.. Pijnlijk!
Na een heerlijk heet bad, en een terrasje met de oostendenaars reden we huiswaarts..
Nog een dagje studeren, en dinsdagmiddag.. hét moment.. eerste examen manuele therapie. Twas nog een redelijke pak om te verwerken en de stress was in hoge mate aanwezig. Na een betrekkelijk moeilijk theoriegedeelte, volgde een praktijkgedeelte. Met een goed gevoel huiswaarts gekeerd! Eindelijk tijd om ons nieuwe stekje te helpen op orde stellen.. Want tmag niet blijven van één kant komen..
Heel blij kennis gemaakt te hebben met zoveel bloggende mensen! Had ik zo niet met het examen in mijn bol gezeten, ik was aangenamer gezelschap geweest. Ik hoop jullie nogmaals te ontmoeten, maar dan in betere omstandigheden!
Proficiat aan iedereen voor de schitterende prestaties!!!
Slaapzacht!
17-10-2007 om 22:54
geschreven door sjarlot 
|
Your Spirit is your Power
