Het artikel dat in de "Krant van West-Vlaanderen", meer bepaald "Het Wekelijks Nieuws" verscheen... Klik hier!
VOLGENDE WEDSTRIJD(EN) HERMES, 4 OKTOBER
OLIFANT 18 OKTOBER
Over mijzelf
Ik ben Francis Coucke
Ik ben een man en woon in Veurne (Belgie) en mijn beroep is Beroepsmilitair.
Ik ben geboren op 12/07/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, MTB, muziek, lectuur, informatica,....
BESTTIJDEN
MTLG: 2,4 km in 8'14" (15 april 2008)(3'26" de km) Trio-triathlon: 3,5 km in 11'58" (7 nov 2006) Korpscross: 4,1 km in 14'04" (14 nov 2006) Westerkwartier: 5 km in 17'52" (19 sept 2008)(3'34" de km) Westerkwartier: 6 km in 21'38" (19 sept 2008)(3'36" de km) Westerkwartier: 8,66 km in 31'32" (19 sept 2008)(16.5 km per uur)(3'38" de km) Keignaert (Oostende): 9 km in 33'47" (06 juni 2008) Oostkamp: 10 km in 36'56" (5 aug 2006)(3'41" de km) Gistel: 12 km in 46'15" (18 nov 2006) Dwars door Brugge: 15 km in 56'30" (7 mei 2006) Sluis (10 Mijl): 1h02'55" (15 maart 2009)(3'55" de km) Sluis: 1/2 Mar in 1h22'38" (15 maart 2009)(3'55" de km) Parijs: Marathon in 2h55'51" (05 april 2009)(4'10" de km)
1.LOMBARDSIJDE : 10,8 km in 42'34" op 6 jan 2.MOL : 1O km in 38'34" op 14 jan 3.SAS : 6 km in 21'59" op 4 feb 4.GROBBENDONK: 7,8 km in 31'17" op 15 feb (cross) 5.OOSTENDE-BRUGGE: 10 Mijl in 1H04'36" op 4 maart 6.SLUIS: 1/2 mar in 1h 27'08" op 18 maart 7.DAMME: 9 km in 34'17" op 25 maart 8.HAZEGRAS: 11 km in 43'27" op 7 april 9.ST.-JANSLOOP: 10 km in 40'59" op 22 april 10.DWARS DOOR BRUGGE: 14.3 km in 55'52" op 6 mei 11.REMBERTCORRIDA TORHOUT: 10 km in 38'07" op 11 mei 12.GAILLY TE EUPEN: 1/5de marathon in 34' op 16 mei 13.KEIGNAERT: 9 km in 34'53" op 18 mei 14.PAREL DER KEMPEN (MALLE): 10 mijl in 1h 04' 41" op 20 mei 15.20 VAN BRUSSEL: 20,1 km in 1h 23'28" op 27 mei 16.MCBRIDE: 1/2 marathon in 1h 32' 17" op 3 juni 17.JEAN BART: 11,1 km in 42'17" op 15 juni 18.NVV MARATHON: 42,195 km in 3h08'03" op 22 juni
NA ENKELE MALEN NET NIET DE MAGISCHE GRENS VAN DRIE UUR TE BREKEN, SLAAG IK DAAR DIT JAAR DAN TOCH IN TE PARIJS: 2H55'51". KAN HET NOG BETER? WE ZULLEN ZIEN...
10-09-2018
IFF 2018
Na vele jaren van miserie met de linkervoet, besluit ik om er toch nog s werk van te maken en schrijf ik mij op 31 december 2017 in om IFF 2018 te lopen. Gewoon nog s een marathon uitlopen is het plan. Op het moment van inschrijving ben ik dan al twee maanden bezig om de voet pijnvrij te krijgen en het lukt dan al aardig.
Met het opdrijven van de km's komen de pijntjes terug de kop opsteken, maar alles is onder controle. Ik ga langs om nieuwe zooltjes bij Jo Dewijze en het gaat dan zelfs nog beter. Kan de pijn goed inperken. Toch zijn er enkele moeilijke periode's, waarin ik de schoenen efkes aan de haak hang, maar ik merk al vlug dat doorlopen niet noodzakelijk leidt tot het escaleren van de problemen.
Zo kom ik na enkele maanden in een goede drive (dat is dan al juli) en mijn conditie rukt de hoogte in. Ik kijk af en toe s naar het schema van 3h en die trainingen lukken al bij al goed. Enkel als ik mezelf moet testen op een halve of een 10k, dan weet ik dat het niet zal lukken om die subdrie te halen (hoe haal ik het in mn hoofd).
Nu voor de marathon zelf besluit ik om op gevoel en hartslag te lopen. Ik vertrek aan een tempo van gem 4'25 en kan dat 15 km volhouden en dan zakt het ietwat wegens de toch wel strakke wind. Nooit kom ik echter in het rood. Ik droom dan van een 310 of een 315.
Maar vanaf halfweg voel ik toch dat de benen dat niet houden. De kracht sijpelt weg. Ik besluit al snel rustiger uit te lopen, maar het gaat eigenlijk vanzelf. De benen bepalen het tempo. Er zitten zelfs enkele km's aan 10 per uur bij. De hartslag was toen al gezakt naar iets boven de 130, zoals ik al zei waren het de benen die het tempo bepaalden... En dan vraag je je af waar je mee bezig bent.... Maar ik hou vol, want ik wil het lichaam terug laten omgaan met kwaaltjes, inzinkingen,... Het wordt dus een uitgebreide training.
Uiteindelijk kom ik aan in Ieper in 03h30. En ik was enigszins verrast want ik dacht dat ik op het einde vééél langer aan het lummelen was.
Toch zeker ook nog mijn supporters en bevoorraders bedanken. Dat geeft altijd wat extra. De doortochten trouwens onderweg, waar immens veel volk stond, vond ik ook ontroerend, de max.
Al bij al, van uitlopen naar de hoop om iets sneller naar een terugval, eindigend op 03h30, valt het dus nog mee. Lichaam getest.
Effe rust en dan een fatsoenlijke winter, want Parijs 2019 staat op het programma!
Eindelijk terug een marathon. EN ééntje (net) onder de drie uur! Het was idd kantje boord en dat komt omdat ik sinds Parijs 2009 maar niet meer op punt geraak.
Na Parijs 2009 wil ik zo snel mogelijk nog een marathon lopen en, wat dacht je, mijn tijd verbeteren. Want Parijs, zo zegt men, is een moeilijk parcours. Dus zou ik ergens anders dan nogal makkelijk mijn PR kunnen verbeteren, toch? Ik besluit de Leie-marathon te lopen, maar daar ga ik kompleet de mist in. Halfweg geef ik op. Al vanaf de eerste km gaat mijn hartslag te hoog en tegen beter weten in blijf ik gaan. Tot ik halfweg bijna stil sta...
In plaats van dan complete rust te nemen en de winter te gebruiken om een goede opbouw te maken naar het volgende seizoen, wil ik nog de resterende wedstrijden van het Oostends loopcriterium erbij nemen. Zo schuift mijn voorbereiding naar het volgende jaar op en mijn geplande marathon ook.... In juni kan ik dan eindelijk een halve marathon lopen en ik ga weer compleet de mist in. Het wordt dan maar een sabbatjaar, een jaar zonder marathon. De focus wordt verlegd naar snelheid, zodat ik dan in 2011 daarvan kan genieten als ik nog een marathon loop. In augustus 2010 bezeer ik echter mijn voet tijdens de strandloop van Oostende en dan begin ik pas echt te sukkelen. Het duurt maanden. Rusten, proberen, terug rusten...
De marathon is dan ver van mijn bed verwijderd. Ik heb me er bijna bij neergelegd. Maar ik krijg hulp. Nieuwe schoenen en mijn bezoeken bij een rugspecialist werpen hun vruchten af. Na maanden miserie kan ik terug lopen, zonder pijn! Natuurlijk heb ik mijn winteropbouw gemist, maar ik wil toch naar Berlijn. Het wordt een "snelle" opbouw en ik loop meermaals tegen de muur. Ik hoop zelfs niet op een subdrie. Tot ik in augustus mooie snelheden en hartslagen zie verschijnen op mijn Garmin. Ik begin er zelfs terug in te geloven!
Even denk ik zelfs aan een 2h55'. Maar het warme weer in Berlijn zal mij dat niet toestaan. Ik plan om zelfs "maar" naar een 2h58' te mikken, maar ik start gezwind en loop de eerste 10 km zelfs voor een eindtijd van 2h55'. Ik voel me goed, maar weet dat ik niet in supervorm ben en begin dan al te vertragen. Uiteindelijk blijf ik maar vertragen en kom zo maar net op tijd binnen. Ik krijg meermaals tegen mijn tanden. Ik weet, het is een marathon, je moet tegen je tanden krijgen. Gelukkig heb ik al wat ervaring en ik sleep mezelf er meermaals door. Als ik de laatste bocht om ga en in de verte Brandenburger Tor zie, pers ik er nog een laatste lange krachtinspanning uit. Mijn hartslag gaat hier nog naar 183 (iets boven max). Ik ga tot het uiterste, maar na de aankomst ben ik snel gerecupereerd. De conditie is dus goed, maar het niveau is niet goed genoeg.
Al bij al ben ik blij dat het toch gelukt is. Mits een betere voorbereiding kan ik mss nog eens een 2h55' uit de benen toveren. Een paar maanden geleden ging ik het niet wagen om hier zelfs maar aan te denken. Het kan verkeren...
Liep in Berlijn een nipte sub-drie: "2h59'42". Moeilijke marathon. Maar zijn ze dat niet allemaal. Zoals je ziet heb ik mijn blogje terug in gang getrokken. Zal hier later mijn verslag schrijven.
Het beloofde een mooie loop te worden zaterdag. In de voormiddag nog enkele buien, maar bij aankomst te Oostende zag het er goed uit. Niet droog op het parcours, maar iedereen loopt toch op hetzelfde traject, niet?
Ik had enkele weken geleden beloofd om er een duelletje van te maken met Vince. Het zag er zo naar uit ook hoor. Ik startte niet te snel - dacht ik, want op de Gps stonden de eerste km's toch net iets boven de 3'30. Ik zag Fiers en Jan en Vince en Koen,.... van me weglopen. Toch panikeerde ik niet. Ik had wat intervallekes getraind in de laatste weken en voelde dat ik goed zat. Ik zou nog wat wachten.
Ondertussen nam ik afstand van de mensen die rondom mij liepen in de eerste km. Uit de achtergrond kwam Hein Destoop mij nog passeren. Dat was lang geleden. Maar de manier waarop was als vanouds.
De tweede ronde wil ik beginnen met het gat toe te lopen. Hier en daar pik ik iemand op. Ik zie dat Vince (nogwel!) wegloopt van de rest (Fiers, Jan,..). Hij zit sterk vandaag. Ik kom traag maar zeker dichter. Ik denk dat ik Fiers eerst ga oppikken, maar dan zie ik Jan sterk terugvallen. Aan km 8 krijg ik steken en fel hoor. Probeer ze weg te duwen en te vloeken, maar het gaat niet. Dju toch. Ik loop nog tussen 14 en 15 per uur, maar het onvermijdelijke gebeurt. Ik word ingehaald door een achttal lopers. Gelukkig zit er maar één categoriegenoot in: Johan Deramoudt. Nog 200 te gaan en ik verbijt de pijn en wil Johan nog pareren maar het lukt niet meer. Hoever zit ik achter Vince? Maar eigenlijk hoefde ik mij geen zorgen te maken in de rangschikking. Als ik liep, bleef ik op de negende stek. Het ging al serieus scheef moeten lopen. Vince wint het duel. Sterk man!
Aangekomen, sta ik amper stil. Ik neem gauw mijn flesje water en keer terug, want het nageslacht liep zijn eerste wedstrijd in het OLC (bij de groten) vandaag. Ik jog op het gemak terug want de steken zijn nog niet weg. En in de derde bocht (!!!!) zie ik hem al komen!!! Ik geef hem een slok water en zeg dat hij alles uit de kast mag halen nu. (had ik dat maar niet gedaan, want ik moest hier ook alles (nog eens) uit de kast halen). In de laatste rechte lijn piekt hij nog naar een kleine 20 per uur! Wim ziet ons in zijn ooghoeken afkomen en ruimt galant baan. Mooi! Dikke proficiat jongen!
Nadien nog e flesje gekraakt met Clint, Johan, Martin, Dirk,....en zodoende verzeilde ik - via een tussenstop - al redelijk happy in de tennisclub van Oostende. Toeval of niet, de Hermes-boys konden mijn motivatie terug wat opkrikken. Ik was immers verzeild in een negatieve spiraal in de laatste periode van het jaar (na zo goed gestart te zijn). Effe rusten en wat spelen nu. Alles gaat terug in zijn plooi vallen. We zijn de weg rustig aan het uitstippelen. Maar de rust heb ik zeker en vast nodig. Het hoofd zegt eigenlijk van niet, maar ik lees de tekenen van het lichaam wel.
Een "Did Not Finish". Dat is helaas iets nieuws voor mij. En het is niet leuk.
Van bij de start al zat de hartslag te hoog. Al heel snel in het rood eigenlijk. Nog even getwijfeld of het een mankement aan het toestel was, of dat ik iemand anders zijn hartslag aan het lezen was, maar ik voelde al rap dat het niet snor zat. Tegen beter weten in het tempo proberen te houden, maar ik bleef in het rood. Zelfs vertragen naar 13 per uur was nog steeds rood. Er is iets dat niet snor zit, ik weet nog niet wat.
Halfweg net onder 1h30, dus nog te doen, maar ik zakte onvermijdelijk weg. Een sub drie uur werd onmogelijk. En nu? Uitlopen op het gemak? Is dat wel verstandig? Wanneer ga ik dan "binnen" zijn. En hoe ga ik binnen komen? Beter stoppen zeker? And I did, shame on me, na 25 km. Aan de bevoorrading nam ik banaan, sportdrank en water, wandelde even, en probeerde nog even. Toch gaf ik er de brui aan.
Dan met de auto nog snel naar de aankomst, maar ik kon Frankie net niet zien binnenkomen. De aankomst was ergens anders dan twee jaar geleden... Derde in 2h50! Ferme prestatie, maar het zegt ook iets over de omstandigheden. Velen hebben hier hun tanden stuk gebeten. Johan binnengekomen na 3h14 afzien...
Maar er werden ook goede prestaties neergezet door o.m. Fré en Wendy. Super van je Wendy, zelfs al had ik nog doorgelopen, je ging zeker voor me binnen zijn. Respect hoor. En hopelijk trek je de lijn door in Eindhoven Fré!
Ik ga nu efkes het scenario overlopen en dan werken we verder naar het volgende doel zeker. Maar toch efkes bekomen nu. Niks euforie nu, alleen zwaartekracht...
Jammer van de medaille, ik vond het wel iets hebben...
48 hours. Een vleugje stress overviel me daarnet. Nochtans hebben we minder stress dan anders. Het is ook de eerste marathon niet meer.
Het gevoel is over het algemeen goed. Het carbodownloaden viel deze keer goed mee. Ik heb de indruk dat het loaden lastiger is dan het downloaden. De maag en darmen hebben meer spanning dan wanneer ik enkel groenten eet. Niet voor niets heet het stapelen.. Toch vrees ik dat ik de qouta betreft de bananen weer niet ga halen. Na een stuk of vijf heb ik het al gezien. Ik ga me toch nog een beetje forceren... maar ge kunt ook niet alles eten hé. Taartjes, bananen, pannekoeken, spaghetti,....ge hebt er snel uwen buik van vol.
En de wind, ja, die nemen we er wel bij zeker. Denk niet dat ze zo strak zal staan, dus zal 't wel gaan...
Eindelijk terug een marathon. EN ééntje (net) onder de drie uur! Het was idd kantje boord en dat komt omdat ik sinds Parijs 2009 maar niet meer op punt geraak.
