Dag 35.  Deze ochtend werd ik wakker als opgejaagd wild.  Klinkt wel wat dramatisch, maar dat is het ook.  Ik kan dagen hebben dat ik wakker schiet alsof ik in levensgevaar ben, onmiddellijk begin ik dan rusteloos te piekeren, klaarwakker, al is het midden in de nacht.  De laatste dagen heb ik het weer heel erg.  Wakker schieten, bang zijn, piekeren over wat ik niet mag vergeten, wat ik nog allemaal moet doen, hoe ik wat tegen iemand ga zeggen, dat ik me niet mag overslapen, dat het een zware dag zal worden.  Ellendig. En bovendien heel vermoeiend.

Het is alweer enkele dagen heel erg.  Vroeg wakker, vreselijk moe ‘s avonds en bovendien snipverkouden.  Wat zou ik graag kunnen rusten.  Een kennis van mij zou zeggen, uwen adhd is weer volop aan de gang.  Nu ja. 

Toen ik daar lag klaarwakker, bedacht ik me gelukkig plots dat ik met mijn aandacht naar de angst kan gaan, in plaats van hem helemaal te laten overnemen of uit mijn bed weg te vluchten.  En in mijn vermoeide halfslaap ging ik met mijn aandacht naar mijn hoofd dat volop rampscenario’s aan het overlopen was. 

‘Dank je denken om me zoveel jaren te willen helpen.  Maar je mag rustig worden nu.  Ik wil het graag zelf overnemen.   Ik kan het ondertussen aan en ik wil heel graag zelf de leiding nemen.  Dank je voor je hulp maar het hoeft niet meer, je mag rusten nu.’

Ben direct terug als een blok ingeslapen, mijn verstand had er blijkbaar vertrouwen in.  Ben uit een hele diepe slaap wakker geworden toen de kinderen bij mij in bed kropen.

Dank je verstand om rustig te worden.  Dank je om mij de leiding opnieuw te geven.  Dank je voor mijn slaap.

Dag 36.  Vandaag was het een moeilijke ochtend.  Was alweer wakker om 5u30.  Ik lag te woelen in mijn bed en kreeg mijn denken niet uitgeschakeld.  Wat een gedoe toch altijd.  Het is niet echt zo dat ik lig te piekeren of erge dingen denk.  Ik ben gewoon wakker, en als ik geen verhaaltjes aan het vertellen ben in mezelf, dan ben ik aan het zingen in mijn hoofd.  Alles doet mijn hoofd om de aandacht maar niet te laten wegzakken naar mijn lichaam.  Het lijkt alsof mijn hoofd, en dus een stuk van mezelf, het niet vertrouwt om te stoppen met denken. Het niet vertrouwt om mezelf over te geven aan de stroom van het leven en te geloven dat alles perfect is zoals het naar me komt. 

Zoals ’s nachts wakker liggen.  Heeft dat een reden?  Mijn verstand zegt dat de reden is dat ik overprikkeld ben van den dag en dat ik daarom onrustig slaap. Ja, dat is een reden.  Maar geen hogere reden.  Ik weet niet meer wie het zei maar ooit las ik: het leven geeft je niet wat je ego nodig heeft, maar wat je ziel nodig heeft om te groeien.  Wat heeft het wakker liggen me te leren?  Misschien moet ik er even Eckhart Tolle bijhalen.  Want ik geraak zelf, vanuit mijn zenuwachtigheid, niet in trance, niet diep in de meditatie.  Ik zou het liefst nu zenuwachtig rondlopen.  Weg van de stress in mijn lichaam.  (Wat natuurlijk niet kan, want mijn lichaam gaat overal mee naartoe). 

Intuïtief neem ik een fragment van Eckhart.  Vigilance, waakzaamheid, noemt het.  In plaats van mee te doen met de situatie, kan je het ook observeren, bewust zijn van het wakker zijn, bewust zijn van de onrust in mezelf.  In elke situatie is het niet belangrijk wat er gebeurd, maar wel welke staat van bewustzijn je kan hanteren.  Kan ik niet vechten tegen mijn situatie ’s nachts?  Kan ik bewust aanwezig zijn?  Zoals nu bij de vermoeidheid van mijn lichaam?  Ik voel de spanning uit mijn lichaam wegstromen.  Eindelijk. 

Eigenlijk zou ik nu terug kunnen slapen.  Ben voorbij de onrust van de geest geraakt en met mijn energie terug in mijn lichaam.  Het blijft een zoektocht die me regelmatig een paar ferme tikken in mijn gezicht geeft.  Elke keer ik denk er te zijn, vindt mijn ego opnieuw een manier om me onbewust te krijgen.  Nu heeft ze er eentje gevonden die goed werkt, namelijk me wakker houden, daar kan ik serieus lastig van worden.  Maar, Searchesss, vecht niet tegen wat is, want dan vecht je tegen de werkelijkheid, dan vecht je tegen jezelf en het leven en vanaf dan loopt alles stroef en mank.  Aanvaard dat alles wat je tegenkomt er is om je wakker te maken.  Wakker in bewustzijn.  Wakker in stilte.  Wakker.  Ook midden in de nacht. 

Wakker in de nacht, wat een metafoor, voor wakker worden in bewustzijn.

Dank je onrust om me wakker te schudden.  Dank je Eckhart om het uit te leggen.  Dank je bewustzijn om deel uit te maken van mijn leven.  

Dag 37. Deze nacht heb ik een stuk beter geslapen.  Heerlijk uitgerust wakker geworden op deze mooie ochtend.  Wat een heerlijk lentegevoel. 

Ben enkele dagen geleden gestart met het besluit dat ik niet meer wens samen te leven met de kibbelende stukken van de kids.  Natuurlijk zijn mijn kids fantastisch, maar als hun kibbelend kantje boven komt, wil ik daar zo snel mogelijk vanaf.  Heb met de kids afgesproken dat we ze namen zullen geven.  Namen aan de boze stukken in henzelf, die enkel het aandeel van de ander zien in een conflict en niet datgene wat ze zelf gedaan hebben.  Deze boze stukken verdwijnen zo gauw je zelf beseft dat het niet is wie je bent, maar slechts jouw interpretatie van de gebeurtenissen.  Mijn kinderen zijn boos omdat de ander tegen hen botst of in hun zicht staat.  Terwijl ze ook gewoon zouden kunnen vragen of de ander uit de weg wil gaan of voorzichtiger wil zijn. 

Bij mijn zoon komt het boze stuk naar boven, de leeuw, als hij vindt dat zijn zus geen rekening met hem houdt en hem overtroeft.  Dan wordt hij agressief, aanvallend en dwingend.  Het is zo dat hij nog moet leren zich uit te drukken en hij heeft ook daadwerkelijk iets waar hij het moeilijk mee heeft.  Dus hoop ik hem serieus te nemen met de moeilijkheden die hij tegenkomt en hem tegelijkertijd te helpen zich beter uit te drukken.  Maar het is niet evident.  Vooral omdat, als mijn zoontje boos is, hij echt niet voor rede vatbaar is.  Hij wil meestal wel praten, maar dan verwacht hij dat ik de ander dwing hem zijn zin te geven.  In plaats van zelf door de verwerking te gaan. 

Kinderen denken ontroerend magisch.  Zij denken toch echt dat hun ouders alles kunnen veranderen en naar hun zin kunnen verdraaien.  Mijn zoon denkt echt dat ik de hele wereld, alle tegenslagen en zijn zus kan aanpassen aan zijn verwachtingen. 

In het leven zijn er zaken die je niet kan veranderen en je dus dient te verwerken.  Andere dingen kan je wel veranderen, dan kan je actie ondernemen.  Maar het gaat nu even over de zaken die niet kan aanpassen.  Mijn zoon denkt dat ik de hele realiteit kan aanpassen, dus maakt hij scenes of probeert hij mij of zijn zus te dwingen.  Maar sommige zaken dienen aanvaard te worden.  Aanvaarden doe je door een rouwproces te doorlopen.  Rouwen doe je in 5 stappen.  Eerst is er de ontkenning: ik wil toch naar dat programma kijken, ik geloof het niet dat het al voorbij is.  Vervolgens de woede: ik wil dit, stomme tv.  Dan het onderhandelen: als jij nu naar de winkel rijdt en deze dvd gaat kopen?  Dan komt het verdriet: ik had het echt zo graag gezien met de traantjes erbij.  En als laatste de aanvaarding, ik ga iets anders doen en laat het los. 

In plaats van boos om mijn zoon te worden, probeer ik hem te begeleiden in het rouwproces.  Zo leert hij hoe los te laten en wat. Maar af en toe mag ik nog wel eens zijn godin zijn en tegemoet komen aan al zijn dromen.  Godzijdank!

Dank je zoontje om me zoveel te leren.  Samen op weg, samen onze boosheid onder controle.  Dank je voor de wijsheid van onze woede. 

Dag 38.  Opnieuw kwam er tijdens de ochtendmeditatie het beeld van een bloem.  Dit keer een bloem die vanuit het zaad opgroeit naar een prachtig fragiel paarse geranium.  Eerst was er prachtig zaad, dat overging in een frisse, groene stengel met een stevige bloemknop, en terwijl deze opende begreep ik ook het beeld. 

Wij zijn allen hier om ons ware zelf tot expressie te brengen.  Wij zijn allemaal, prachtig en uniek.  Met onze persoonlijke talenten, minder ontwikkelde kanten en afkeuren.  Onze persoonlijkheid, ook ons uiterlijk, staan allemaal ten dienste van het tot expressie brengen van wie we werkelijk zijn.  Heb je mooie ogen, dan is het de bedoeling dat tijdens de uitoefening van je talent deze ogen zichtbaar zijn.  Gaat technisch inzicht je af zoals niets?  Dan is het de bedoeling dit ‘gemakkelijke’ inzicht te volgen.  Heb je veel creativiteit?  Laat deze gaan en droom groot.  Ben je hoogsensitief, doe dan wat je het beste doet…  zoek diepgang in je leven en vernieuw wat je tegenkomt. 

Ik weet dat het cliché klinkt.  Maar sta open om jezelf te leren kennen, je bent echt perfect uitgerust geboren.  Kijk naar wat gemakkelijk voor je is.  Luister naar wat je echt interesseert.  En laat niemand je ooit vertellen dat je andere talenten zou moeten hebben.  Laat niemand je ooit toe om een andere studie of job uit te oefenen dan waar je goed in bent en plezier in hebt.  En zelfs als omstandigheden lijken niet mee te werken, heb vertrouwen en blijf altijd een weg vinden om je talent te uiten, al is het maar enkele minuten per week.

We zijn hier om ons ware zelf tot expressie te brengen.  En dat ware zelf is stralend en prachtig.  Zie het zelf.  Het zal allemaal verbazingwekkend simpel gaan vanaf dat moment.

Dank je voor de heerlijk meditatie.  Dank je voor de vreugde die ik de hele dag mocht voelen na deze meditatie.  

Dag 39.  Vandaag in de heerlijk warme lentezon, had ik een bijzonder aangenaam gesprek met een lieve vriendin.  Het ging over ego.  Ik was aan het vertellen hoe ik eigenlijk niet van mezelf houd als mijn ego de baas is.  Mijn ego is serieus egoïstisch, wil heel, maar dan ook heel veel aandacht en misdraagt zich in gezelschap door voortdurend aan het woord te willen zijn.  Ik denk echter niet dat mijn ego ondertussen nog zo primitief is dat hij echt alleen maar alle aandacht wil.  Ik denk dat hij het oprecht goed wil doen, maar als hij zich in gesprek niet begrepen voelt, dan begint hij op te scheppen. 

Ja, je hebt mensen die, als ze zich niet gehoord of gezien voelen, zwijgen en je hebt mensen die, zoals ik, alleen maar harder roepen.  En enige minuten na de feiten, voel ik me steeds heel slecht.  Me zo weren, als een duiveltje in een wijwatervat, voor wat aandacht.  Ik vind mezelf helemaal niet leuk achteraf.  Ik moet zo moeilijk zijn om mee om te gaan als mijn ego de leiding neemt.  En ik zou zo graag daarmee stoppen.  Maar dat is niet mogelijk zolang mijn ego aan de leiding is, dan ben ik volledig onbewust. 

Liever zou ik altijd wakker zijn.  Bewust van wat ik zeg en doe.  Niet bepaald door wat anderen van me denken en vooral niet bepaald door het feit of anderen naar me luisteren of niet?  Want het ego wordt hoofdzakelijk getriggerd door gebrek aan aandacht.  Ik zou graag trots zijn op mezelf.  Bewust aanwezig, met de aandacht niet enkel op mijn verstand gericht maar ook in mijn lichaam.  Rustig, beheerst, gelukkig ondanks omstandigheden.  Authentiek, wijs.  Stel je voor. 

Er zijn mensen waarbij mijn authentieke stuk vanzelf naar boven komt, omdat zij authentiek luisteren.  Dan komt mijn ego niet naar boven want het voelt zich gezien en gehoord.  Gemakkelijk dus.  Als de zee kalm is, heeft iedere boot een goede kapitein.  Inderdaad.  Het is als thuiskomen en genieten.  Super.  

Maar wat kan ik doen als het niet zo is?  Kunst is om me niet te hard te frustreren in het ego.  Ik kan mezelf er druk in maken en nog langer door hem bepaald worden.  Of ik kan hem met zachtheid aanvaarden, liefdevol gade slaan en beseffen dat hij er altijd zal zijn, dat hij altijd deel zal uitmaken van wie ik ben en hoe ik me gedraag. Maar omdat hij er is, hoeft hij nog niet de leiding te krijgen.  Wij hebben onze, onbewuste, voorkeuren voor gedrag als we ons bedreigd voelen, maar die hoeven we niet te volgen.  Ons echte, ware zelf, staat daar los van en kan onze neigingen geamuseerd observeren.  En vervolgens loslaten. 

Zoals Eckhart Tolle zegt: het ego is als een ijsblokje, altijd in gevecht om niet te smelten.  En eigenlijk is dat onnozel, want het ego is uiteindelijk nooit iets ander geweest dan water.  Het vecht om iets anders te zijn dan het is, en dat doet lijden. 

Dank je voor mijn vriendin en haar zuivere inzichten.  Dank je voor de zon en haar warmte.  Dank je voor mijn besef ik niet moet vechten met het ego, maar het aanvaarden.  

Dag 40.  Thema’s genoeg om te oefenen met bewustzijn.  Ik worstel dagelijks met bewust eten, bewust ouderschap, bewust een huishouden runnen, milieu en dier vriendelijk eten en leven, bewust in mijn relatie staan en bewust met alcohol of andere verleidingen omgaan.  Het enige wat me eigenlijk niet meer zoveel moeite kost is bewust werken.  Misschien komt dat wel omdat ik daar uiteindelijk al 14 jaar elke dag bewust mee bezig ben en ik dat toch min of meer ontwikkeld heb.  0ef.  

Alleszins ik vertelde reeds dat er tijdens een prachtige meditatie het beeld kwam van een klaproos.  Wat een prachtig beeld vormt zij toch nog steeds.  Ik begreep het niet goed en vroeg naar meer uitleg: zo ben jij, kwam er in me op, sterk en mooi als je verbonden bent met de bron, maar je verwelkt meteen als het contact verbroken wordt.  Hoe waar is dat. 

En ik merk het.  Indien ik niet langer verbonden ben met de bron, lopen de dingen verkeerd.  Ofwel kan ik niet meer inslapen, of doorslapen, de kids maken bijzonder veel ruzie, mijn paard gaat van me lopen ipv naar me te komen, ik bots overal tegen en ik laat vanalles vallen.  Liefst de dingen die open springen in honderden stukjes.  Daarnaast ben ik kort, bazig, perfectionistisch en wil ik heel veel aandacht.  Hmm, niet direct leuk gezelschap dus.  En te bedenken dat wij hier allemaal mee worstelen.  Moesten we allen opnieuw in contact staan met de bron, hoeveel aangenamer zou ons leven zijn, niet?  

Maar waar ligt de bron van alle leven?  Ik ben hem voortdurend kwijt en mijn verstand speelt spelletjes met me, maakt me wijs dat er geen bron is.  Daar mediteer ik vandaag op.  Waar ligt de bron.  Tot morgen voor het verslag.  

Dag 41.  De bron, hoe kan ik daar nu mee in contact komen?  Iedereen heeft zo zijn eigen theorie en wil deze opdringen aan de ander.  Moet zeggen, ik heb nog geen waterdichte theorie gevonden, anders zou ik niet meer in deze onduidelijke zoektocht gekneld zitten.  Al heeft Eckhart Tolle voor mij nog de meest simpele en bruikbare antwoorden klaar.  Hij zegt heel simpel: schiet niet in je denken, maar blijf in je lichaam.  Voel de energie van je lichaam stromen en blijf daarmee in contact, laat je niet overnemen door je denken.  Blijf dus aanwezig en voel ipv te denken alleen.  Ja, hij heeft gelijk.  Hij heeft ontzettend gelijk.  Wat er staat tussen mij en de bron, is het denken, het niet aanwezig zijn bij mijn lichaam, mijn zintuigen, mijn echte zelf maar altijd in het lawaai van het denken.  Het denken houdt mij weg van het aanwezig zijn bij mijn gezin, bij mezelf, tijdens mijn dagelijkse wandeling en tijdens de gesprekken met anderen.  Het is erger als ik het druk heb, dan vliegen mijn gedachten heen en weer als een opgeschrikte zwerm vogels.  En zo voel ik me dan ook, opgejaagd wild, met grote ogen in het licht, angstig.  Niet angstig voor mijn leven, maar angstig voor hoe anderen me zien, of anderen me wel graag hebben, of anderen me wel zullen aanvaarden.  Of is dat hetzelfde?  Ga ik dood als anderen me niet graag hebben?  Volgens mijn kind-bewustzijn duidelijk wel. 

Maar waarom kan mijn hoofd niet zwijgen tijdens mijn vrije tijd?  Je zou denken, je bent vrij om te genieten?  Vrij om in stilte te zitten, vrij van verplichtingen, leuk toch.  Maar ontzettend geniepig komt mijn denken ertussen geslopen.  Goh nu hebben de kinderen de living terug overhoop gehaald, heb ze net opgeruimd.  Goh, nu heeft mijn man nog steeds het gras niet afgereden.  Goh, waarom belt mijn vriendin niet terug?  Zou ik iets verkeerds gezegd hebben?  En ik moet nog de was doen en nog het onkruid en nog mails sturen en nog koken.  ZWIJG!  De zon schijnt.  Ik wil genieten van de wind en van de zon.  Soms schiet je toevallig uit je denken, je wandelt in de natuur en ziet plots de schoonheid van de bomen rondom je.  Of je kinderen zijn zo liefdevol en boem, je schiet in je dankbaarheid of ontroering.  Soms gebeurt het in de file met dat mooie liedje op de radio en de zon in je ogen.  Ja, er zijn duidelijk plaatsen waar je denken gemakkelijker zwijgt.  Maar hoe doe je dit bewust?  Ik weet het, ik stop nu met schrijven en zoeken in mijn hoofd naar antwoorden en ik ga naar buiten.  In mijn schommelstoel zitten.  Luisteren naar de wind en me laten koesteren door de lentezon.  Zou het wel warm genoeg zijn?  Heb ik hier wel tijd voor?  Oeps, nu sloop er een interpretatie binnen.  Nu ja, niet opnieuw beginnen denken.  Blijf bij jezelf en je zintuigen.  Elke keer opnieuw.

Dag 42.  Mediteren gaat me best goed af.  Er is echter wel een minpuntje aan, want het is steeds hetzelfde en dus wel wat saai, in deze altijd zo drukke en stimulerende wereld.  Soms heb ik wel weerstand om mijn chakra’s weeral af te gaan.  Weeral hetzelfde.  Ben niet goed in weeral hetzelfde.  Hetzelfde boek herlezen, of dezelfde film, of weeral hetzelfde spel of dezelfde wandeling en, helemaal erg, hetzelfde eten.  Dus ook dezelfde meditatie wordt saai.  Ben altijd nieuwsgezind en nu herlees ik dezelfde boeken (van Eckhart Tolle) en doe ik elke dag dezelfde meditatie.  Meestal heb ik dus een weerstand te overwinnen.  Zo iets van, zo saai.  En dan besef ik, dat is mijn ego dat spreekt.  Niet omdat ze iets zinvol te vertellen heeft, maar ze is zo graag aan het woord.  Mijn ego houdt van aandacht.  Het maakt haar niet echt uit wat voor aandacht het is, het mag een luisterend oor zijn, of een discussie, of een conflict of zelfs een serieus gevecht.  Alles is goed, zolang het maar aandacht is.

Dus zegt ze zo saai, ze weet dat hierdoor een gevecht ontstaat. Ofwel ga ik er tegenin, stom ego, wil je nu eens zwijgen.  Ofwel vind ik al dat gemediteer stom en doe ik iets anders.  Ofwel zoek ik nieuwe meditaties, maar die helpen me natuurlijk niet zo diepgaand en duren veel langer.  Neen, mediteren werkt het beste als je gewoon dezelfde methode hanteert.  Maar mijn ego krijgt wel haar zin.  Ik ben niet aan het mediteren, ik ben niet bewust, ben helemaal afgeleid en leef in mijn denken of vaker nog, begin ik te piekeren.  Met alle negatieve gedachtegangen en bijhorende negatieve gevoelens tot gevolg. 

Dus ego, het is inderdaad wel een slimme truck, maar het pakt vanaf nu niet meer.  Als je afkomt met stom, saai, boeit niet, zal ik weten dat jij het bent een je een vriendelijk doch besliste lach sturen.  Dank je voor je mening, ik weet dat je aandacht wilt, maar ik wil mijn meditatie, want in haar aanwezigheid voel ik me heel en gelukkig.

Dank je voor het inzicht.  Dank je om dit te mogen delen.  Dank je en tot snel,

Searchesss

Dag 43.  Gisteren had ik het over het ego dat graag aandacht wenst.  Het lijkt er dus op dat aandacht een schaars goed is.  Ik bedoel, aandacht gaat dus ofwel naar het ego, ofwel naar je lichaam, ofwel naar de ander, ofwel naar bewust aanwezig zijn.  Dus het is schaars. Je eigen aandacht kan gaan naar zoveel verschillende zaken.  En je weet, waar je je aandacht op richt, dat groeit. 

Geef je aandacht aan je ego, zal dat groeien.  Geef je het aan de ander, zal die groeien.  Geef je het aan tv, zal de tv maker groeien.  Waaraan wil je je aandacht geven?  Aan rijkdom of aan rust?  Aan zomer of winter?  Aan gelijk hebben of aan liefdevol zijn?  Aan kennis opdoen of aan ontspannen?  Aan vrienden of aan carrière?  Heb jij je al bezonnen over waaraan het zinvol is aandacht te geven? Aandacht is beperkt.  Je aandachtsspanne is per dag beperkt.  Wat doe je ermee? 

Voor mij is het een kunst om mijn aandacht te leren focussen.  Niet te richten op mijn herinneringen of op de verhaaltjes in mijn hoofd en zeker niet op de angsten die daar ronddolen, maar op het heden.  Op het nu.  Op de ervaringen die ik hier heb, op dit moment.  Hoe voel ik me?  Hoe voelt mijn lichaam zich?  Hoe reageert de ander?  Hoe ziet de ander eruit als hij boos is of verdrietig?  Hoe ziet de zon eruit?  En de bomen in het ochtendlicht? 

Terwijl ik dat zeg, verandert de aandacht van buiten naar binnen.  Die aandacht die we zo vaak zoeken bij de ander, waar we alles voor doen zoals dure auto’s kopen, of jezelf aftrainen, of succesvol worden, het is een vergissing.  We willen dat anderen die focus op ons richten en ons bevestigen.  Maar dat is helemaal niet nodig.  Je hoeft helemaal die omweg via de ander niet te maken.  Meer nog, het is een omweg via de ander, de rechte baan is via jezelf. 

Geef je gevoelens aandacht, want zij zijn nodig.  Geef je lichaam aandacht, want het is je gedienstig en wil je iets vertellen.  Ga met je aandacht naar je zintuigen want dan leef je.  Dan heb je helemaal geen gevaarlijke stoffen of stimulansen nodig. 

Plots heb je alles wat je echt nodig hebt.  Je hebt plots niets anders of de ander niet meer nodig.  Wat een opluchting.

Dank je voor de aandacht.  Dank je voor deze positieve focus.  Dank je voor alle mooie zaken waar ik mijn aandacht kan op richten.  Dank je.    

Dag 44.  Ik lag me te bedenken.  Dus als je aandacht geeft aan gevoelens, den groeien deze ook.  Is het zinvol om aandacht te geven aan je gevoelens of kan je deze beter geen aandacht geven en dus afleiding zoeken.  Terwijl ik daar over mediteerde kon ik enkel een genuanceerd antwoord vinden. 

Je hebt gevoelens die opgeroepen worden door je verstand, die dus meer met interpretatie te maken hebben dan met daadwerkelijke feiten in de buitenwereld.  Het lijkt zinvol je aandacht weg te leiden van de problemen die enkel in je denken aanwezig zijn.  Zal mijn dochter aangereden worden bijvoorbeeld.  Ik kan het als een echt probleem zien en haar leren dat ze rechts moet rijden en hoe ze moet oversteken en haar op het hart drukken van zich aan de regels te houden.  Het loont absoluut de moeite om daar aandacht in te steken.  Maar als ze alles kan en ik blijf denken: zal ze het kunnen? Zal ze iets voor hebben?  Oei ben ik een slechte moeder dat ik dat toe laat?  Dan is er geen echt, reëel probleem, enkel in mijn hoofd.  Deze laatste gedachten, laat ik maar beter gaan, geef ik maar beter geen aandacht aan.  Zodat de angstgevoelens en het verdriet niet naar boven hoeven te komen.

Maar wat als ik echt iets moet verwerken?  Bijvoorbeeld een vriend laat weten dat hij de vriendschap wil beëindigen.  Ja, dat doet pijn en verdriet.  Het is een afscheid.  Wat ga ik hem missen.  Waarom toch?  Wat als?  We hadden dat en dat toch zo leuk samen.  En vervolgens verdriet en huilen.  Moet ik hieraan aandacht geven?  Ja zeker wel.  Het is pijnlijk om afscheid te nemen. Onthechten doet pijn.  En het is ook de bedoeling dat het pijn doet.  Anders zouden we veel te licht met onze banden omspringen.  Maar niet als ik zou blijven denken, wat heb ik toch misdaan?  Wat is er mis met mij?  Ik kan geen vrienden houden.  Niemand vind me leuk.  Ik ben stom.  Ik zal altijd alleen zijn.  Ik zal nooit meer vrienden hebben.  Mijn andere vrienden zullen me ook laten vallen.  Dat zijn geen gedachten om veel aandacht aan te besteden.

Het komt uiteindelijk dus neer op interpretatie.  Heb ik iets meegemaakt in de wereld dat ik dien te verwerken?  Ja,  dan dien ik alle aandacht en tijd te geven aan de gevoelens die bij deze verwerking horen.

Is het interpretatie?  Is er niet echt iets, maar bestaat het in mijn hoofd, de angsten, de pijnen, de boosheid, het verdriet?  Is het omdat ik het denk of is er daadwerkelijk nu, op dit moment iets aan de hand?  Indien het enkel in het denken bestaat.  Geef het niet langer aandacht.  Richt je aandacht op iets dat je wil laten groeien, zoals dankbaarheid. Ja, dat lijkt me wel te kloppen.  Nu nog hierop oefenen.

Dank je voor deze inzichten.  Dank je voor de verduidelijking.  Dank je voor je aandacht.

Dag 45.  Is aandacht hetzelfde als jezelf verbinden?  Als je iets aandacht geeft, verbind je jezelf er dan ook mee?  Ik denk het wel eigenlijk.

Dus wij zijn het gelukkigste indien we ons verbinden met ofwel ons eigen lichaam, of onze eigen ziel, met de ander of met de bron van alle leven.   Ik denk zelfs niet eens dat het uitmaakt met wat je je verbindt.  Zolang er verbinding is, zolang je aandacht geeft aan wat belangrijk is voor je geluk, aan wat belangrijk is voor je zieleleven, ben je bezig met boven jezelf en je denken uit te stijgen en voel je je gelukkig en volledig. 

Verbinden met jezelf doe je door met je aandacht in je lichaam te blijven, zoals door een bodyscan, of door het leven in jezelf te voelen stromen.  Je kan ook jezelf verbinden door bij je gevoel te blijven, zolang nodig is, zolang tot het gevoel wegzakt.  Verbinden met je ziel, doe je door te beseffen dat je niet je denken bent en het denken te laten plaats maken voor stilte. 

Verbinden met de ander doe je door echt aanwezig te zijn.  De ander echt te zien.  De ander echt te herkennen.  Hoe is het om jou te zijn? Hoe is het om te voelen wat jij voelt, als je de situatie zo interpreteert?  Wie ben jij echt?  Wat heb je nodig?  Aandacht te schenken aan de kern van de ander.  Bij je innerlijke levendigheid komen en op die manier aanwezig zijn bij de ander.

Jezelf verbinden met de bron.  Dat vind ik een moeilijke om uit te leggen.  Voorlopig houd ik me op, als ik mediteer, voel ik vaak op een moment een trilling door mijn lichaam stromen. Ze start van onderaan, bij moeder aarde en loopt tot boven mezelf, de spirit in.  Daarna keert ze terug naar mijn hart en stroomt naar de wereld. Voorlopig is dit mijn verbinding met de bron. Het zou kunnen dat trances nog dieper kunnen en je echt de kosmos in gaat. Maar dat ervoer ik nog niet.  Misschien komt dat nog? Misschien ook niet. 

Maar dat is mijn intentie voor de komende dagen.  Mezelf verbinden.

Dank je voor de verbinding.  Dank je voor het leven in mezelf. Dank voor de ander. Dank voor de bron.  Dank je.

Dag 46.  Heb het gisteren gehad over jezelf verbinden.   Heb daar nog iets aan toe te voegen.  Namelijk over het je verbinden met de ander, maar dan niet met een mens maar met moeder natuur.  Heb het al eens gehad over paarden en mediteren bij de paarden.  Vandaag wil ik het hebben over planten.  Groenten. 

Moeder natuur heeft planten voorzien om ons van voedsel te voorzien.  Planten hebben uiteraard de bedoeling om zich voor te planten en delen om die reden graag hun vruchten.  Maar er viel me iets op vorige zomer.  Namelijk groenten groeien op aandacht.  Natuurlijk niet alleen op aandacht, ze moeten ook voedingsstoffen en water uit de grond kunnen halen.  Maar voedingsstoffen en water is niet voldoende.  Groenten hebben nood aan koestering, aan aandacht.  

We zijn reeds enkele jaren met een moestuin bezig maar het virus is pas echt toegeslagen vorig jaar.  Op dat moment hebben we een heel stuk uitgebreid aan onze moestuin en zijn we met ontzettend veel verschillende soorten beginnen experimenteren.  Heerlijk. 

Het begon me op te vallen dat ik zelf heel gehecht geraakte aan de moestuin en haar vruchten.  Het idee om op vakantie te gaan stond me enorm tegen vorige zomer.  Ik vond het zo moeilijk om onze groenten achter te laten.  Elke dag voelde ik de behoefte, al was het maar een paar minuten om bij hen te zijn.  En elke dag ik iets plukte of oogstte, voelde ik een golf van dankbaarheid door mij stromen.  Een dankbaarheid die ik ook telkens uitsprak en de plant moest bedanken. 

De groenten zelf hebben een smaak die je niet kan vergelijken met groenten uit de winkel.  Zelfs niet met groenten van bij de bioboer.  Om om 17u naar de tuin te gaan, erwten te plukken en om 18u deze op te eten.  Je weet niet hoe hemels het smaakt voor je het meemaakt.  Echt.

Maar dat was niet het enige, mijn gevoelens van dankbaarheid, de smaak.  Wat me vooral bijgebleven is, is hoe groenten reageren op je aan- en afwezigheid.  Toen we op reis waren, werden de planten goed verzorgd, maar toch kwijnden ze weg.  Het was verbijsterend te ervaren, en mijn verstand gelooft het opnieuw niet, dat groenten willen groeien voor jou.  Zij willen groot en sterk en vruchtdragend zijn voor jou.  Echt voor jou.  Maar je moet me niet geloven.  Helemaal niet.  Probeer het gewoon.  Kweek een groente.  En geef ze aandacht.  Kijk wat er gebeurd.  Voel en ervaar het. 

Dank je moeder natuur voor je giften.  Dank je voor je aanwezigheid.  Dank je voor je heerlijke smaak.  Dank je.

‘Gezond zijn zij die verzacht hebben wat innerlijk verhard is.  Zij zullen lichamelijke vitaliteit en kracht ontvangen vanuit het universum.’

                                                                                                                      Neil Douglas-klotz

Dag 47.  Het bloggen gaat me niet elke dag af.  Het gaat er niet echt om dat het schrijven me slecht af gaat.  Neen het schrijven gaat fijn.  De momenten dat ik de woorden laat stromen uit mijn handen, het papier op, voel ik me verlicht.  Voel ik me heerlijk.  Voel ik het stromen.  Voel ik een rilling door mijn ruggegraat gaan.  En leer ik elke keer nieuwe dingen bij.

Het is enkel ontmoedigend dat ik niet goed weet hoe ik een publiek kan bereiken.  Graag zou ik mijn zoektocht, mijn bevindingen, mijn zwoegen en zweten maar ook de vreugde en plezier, delen met anderen.  Is het zo dat ik het publiek niet kan vinden? Doe ik het verkeerd? Ben ik onder gebracht onder een verkeerde categorie? 

Of is er niemand geïnteresseerd in mijn geschrijf.  Is er niemand geïnteresseerd in mijn bevindingen, mijn ontdekkingen?  Ik bedoel, is het niet interessant?  Ligt het aan mij?  Of bereik ik het verkeerde publiek?  Of zijn er maar heel weinig mensen op zoek naar geluk via meditatie?  Ik weet het niet.  Ik twijfel. 

Niet hechten aan het resultaat, zeggen meerdere mensen.  Het gaat niet om hoeveel mensen het lezen, het gaat om het schrijven zelf.  De verlichting die naar boven drijft, dat is uiteindelijk het onderliggende en meest belangrijke doel van deze blog.  Maar het doet geen deugd dat er weinig mensen zijn om het mee te delen.  Wist ik maar wat het betekende.  Verstandelijk weet ik het niet.  Weet ik het antwoord intuïtief?

Tijdens de meditatie krijg ik door dat het de vormgeving is die moeilijk leesbaar is, namelijk een dagboek gaat van links naar rechts, bouwt niet op of af, gaat niet naar een inzicht toe.  Het is niet rechtlijnig genoeg om interessant te blijven. 

Ik ga wel blijven schrijven, om te oefenen, om verbondenheid te stimuleren.  Maar tegelijkertijd wil ik lijnen ontdekken, vormgeving vinden.  Alle losse eindjes verbinden.  En de waarheid vinden.  De waarheid over geluk.  De waarheid over permanent gelukkig zijn...

Dank je voor de waarheid.  Dank je voor verbondenheid.  Dank je.  

Dag 48.  We gaan toch al bijna naar twee maanden.  Het is tegelijkertijd moeilijk en gemakkelijk om elke dag te schrijven.  Makkelijk omdat het me goed af gaat, omdat ik graag schrijf en omdat ik het inspirerend vind om te schrijven.  Moeilijk omdat ik in gevecht ben met mijn verstand, die de hele onderneming nogal zinloos vindt.  Gelukkig eigenlijk dat er een teller op de blog staat, zodat ik kan zien of er bezoekers zijn of niet.  In de film over die kookblog was er geen teller en kon zij zelfs niet weten of ze bezoekers had of niet.  Amai, dat moet pas ontmoedigend zijn geweest. 

Vandaag zit ik in mijn zoektocht opnieuw bij het ego.  Ik kocht de nieuwste happinez omdat er een artikel in stond over hoe te dansen met het ego.  Het artikel heeft al mijn vragen niet beantwoord.  Maar het werd me wel duidelijk dat mijn gevecht met het ego niet gezond en niet verlichtend is. Vrij vertaald is het ego als een hoopje zand.  Als je elke korrel van twijfel, angst, boosheid, overtuigingen enzovoort eraf haalt, schiet er niets meer over.  Het ego bestaat niet. 

Dus ik begreep, het ego is als het citaat hieronder.  Het is een verharding, waardoor het leven niet meer vrijuit kan stromen in je lichaam.  Deze verharding krijg je niet weg door ertegen te duwen of ermee te vechten.  Neen deze verharding wordt enkel meer verhard omdat boosheid op zich verharding geeft.  Want voor een gevecht span je jezelf op, ga je niet ontspannen de verzachting aan. 

Als ik het ego wil achter mij laten, dien ik haar door te laten stromen.  Te observeren en mild te aanvaarden.  Vriendelijk naar haar te lachen en te bedanken voor haar waarschuwing.  En te vertellen dat ik haar niet langer nodig heb, maar dat ik het leven aankan in volle overgave. 

Het leven wat ik zie, is als kijken naar mezelf.  Het ego is als kijken naar mezelf.  De harde kern die niet weg wil gaan, is mezelf die vecht tegen niets.  Ik vecht tegen een ijsblokje (zoals eckhart zegt) dat uiteindelijk niets anders is en zal zijn dan water.  Ik hoef er niet tegen te vechten, het is gewoon water dat verhard is.  Als ik haar aanvaard en laat ontspannen wordt het weer gewoon water.  Er valt niets te doen.  Enkel te zijn wat is.  Want ik ben water, ik ben lucht.  Het leven is slechts niet meer mooi als ik het zo denk dat het zo niet is.

Het ego bestaat niet, enkel de betekenis die ik hieraan geef.  Vanaf nu ben ik water, wind en lucht.  Niet langer door iets in vorm gehouden.  Dank je voor mijn nieuwe hoedanigheid.  Ik geniet van het stromen.

Dag 49.  Ben wat moe.  Ik merk dat mijn dagelijkse leven eigenlijk mijn draagkracht overschrijdt.  Ja, ik heb het wel wat druk, er zijn de kinderen, mijn echtgenoot, voltijds werk, mijn vriendinnen, mijn hond, mijn paard, de moestuin, de school, het huishouden, de inkopen, poetsen, koken, wassen, administratie, familie, verjaardagen, opruimen, bloggen en ga zo maar verder.  Ik probeer via meditatie, stilte en mooie boeken, alsook gezonde voeding, rustpunten te creëren die me opladen maar het lijkt niet voldoende te zijn.  Ik voel me nog steeds moe.  Het kan niet anders dan dat ik nog steeds meer draag en doe dan ik aankan. 

Ligt het dan aan mij?  Ben ik zwak?  Heb ik een zwak lichaam?  Of is het net omgekeerd?  Vraag ik teveel van mezelf?  Ik weet het niet goed, maar er is alleszins iets mis.  Wat er van mijn verlangd wordt, kan ik niet aan.  Of misschien is het beter te zeggen, wat ik van mezelf verlang, kan ik niet aan.  Wat ik van mezelf verlang, kan ik niet aan. 

Ja, ik wil het allemaal goed doen.  Ik ben zo vaak boos op mezelf dat het niet goed genoeg is.  Ik had geduldiger moeten zijn, of grondiger, ik had beheerster moeten zijn of attenter, ik had beter moeten luisteren of minder moeten eten of drinken.  Heb altijd wel commentaar op mezelf.  Bijzonder vermoeiend eigenlijk.  Maar ik durf er niet mee te stoppen.  Ik geloof, onbewust, dat als ik stop met commentaar te geven op mezelf, ik mezelf zal laten gaan en een enorme egoïst zal worden die met niemand rekening houdt.  Een egoïst die iedereen in zijn omgeving kwetst of gebruikt.  En ik wil zo iemand niet zijn.  Dus houd ik mezelf in bedwang.

En de prijs die ik betaal?  Ik voel me onwaardig, moe en ver verwijderd van mezelf.  En dat allemaal omdat ik de (vermeende) afkeur van anderen wil vermijden.  Maar eigenlijk dus, mijn eigen afkeur.  Wat zou er gebeuren moest ik mezelf vrij laten?  Niet meer zo streng zijn en gewoon …. Zijn?  Ik weet het eigenlijk niet.  Maar ik ben het moe van altijd zo streng te zijn.  Ik wil vrij zijn, gelukkig zijn, mezelf zijn.  Hierbij neem ik dus afscheid van mijn strenge blik. Dank je voor je hulp, maar ik kan het vanaf nu zelf.  Mijn volwassene kan het aan.  Mijn kind moet immers niet onderdrukt worden, met een beetje steun weet dat ook wel wat goed is.  Vaarwel.  

Dag 50.  Vandaag ben ik naar de osteopaat geweest.  Ben altijd zeer tevreden over haar behandelingen.  Heb de laatste tijd nogal last van mijn hals, onderaan, alsook van mijn maag.  Hoopte echt dat ze mij kon helpen vandaag want de pijn leidt me af van mijn zoektocht.  De pijn maakt me moe, ellendig en zwak.  Heb dan geen zin meer om iets meer te doen, mijn protest kind komt naar boven, dan wil ik snoepen of spelletjes spelen of alcohol drinken.  Alles om maar afleiding te zoeken.  Natuurlijk net hetgene dat je niet moet doen he, de pijn vermijden.  In de pijn gaan, aandacht geven aan mijn lichaam en mijn klachten, ze begrijpen, tja, dat werkt veel beter.

Nu ja, mijn osteo vermoed dat de pijn in mijn schouders komt van mijn maag die verstoort is.  En op het einde echter vermelde ze terloops het belangrijkste stukje van de puzzel, de maag staat voor walging, voor afkeer.  Doe vooral niets meer dat je afkeer oproept.  Plots viel de puzzel in elkaar.  Ja, ik doe verschillende dingen waar ik een afkeer van heb.  Tja poetsen natuurlijk, al viel het deze week heel goed mee en poetste ik met vrij veel plezier.  Maar er is weldegelijk iets waar ik de laatste tijd een hekel aan heb.  Ik voel namelijk dat ik het ritme van mijn werk niet meer aan kan.  Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn werk, ik wil niets liever doen en zit op mijn werk volledig in mijn element.  Maar ik voel dat ik het niet meer zo lang, zo vaak en zo veel meer kan. 

Na een lange dag werken, voel ik me uitgeputter dan vroeger.  Leeg en slechtgezind.  Mijn hoofd staat op springen en ik ben overprikkeld.  Ik vroeg me al af, wat overprikkelt me tegenwoordig zo erg?  En ik vind maar 1 antwoord, het is teveel.  Ik heb de concentratie spanne niet meer om het zoveel uren op een dag te doen.  Misschien is het altijd al veel geweest, maar nu kan ik het echt niet meer. Het is tegelijkertijd een confronterende en angstaanjagende ontdekking.  Zal ik het wel financieel aankunnen om minder te werken?  Dien ik iets te doen dat een minder lange concentratie spanne vergt?

Dank je voor deze hint.  Dank je voor dit inzicht.  Dank je maag om me te waarschuwen.  Dank je om me duidelijk te maken dat ik iets dien te veranderen.  Nu nog mijn angst overwinnen.  

Dag 51.  Volgens Eckhart Tolle zijn er 3 modaliteiten die een teken zijn van bewust handelen.  Je hebt aanvaarding, vreugde en enthousiasme.  Alles wat je niet doet volgens 1 van deze modaliteiten is onbewuste actie.   Wat bedoelt hij hier mee?  Hij bedoelt dat als je iets niet met aanvaarding, vreugde of enthousiasme doet, het doet lijden.  Ofwel voor jezelf ofwel voor je omgeving.  En dan doe je het maar beter niet. 

Dus als ik poets tegen mijn zin, (dit is de reden waarom ik het zelf doe, omdat mijn eerdere poetshulp het duidelijk tegen haar zin deed), dan breng ik slechte energie in de wereld en in mijn eigen thuis.  Je eigen thuis waar je gelukkig wil zijn en je goed wil voelen.  Jezelf wil opladen en tevreden zijn.  Het is best een slecht idee.  Ik voel diep in mijn binnenste dat het waar is.  Ik wil zo min mogelijk van die slechte energie in ons huis.  Ik wil enkel nog dingen doen met aanvaarding, vreugde of enthousiasme.  Deze week zat er in de poets zeker aanvaarding en een tikje vreugde.  Goed he. 

Ik doe daarnaast mijn job met enthousiasme, maar na te veel uren niet meer.  Dus moet ik iets veranderen.  Wat kan ik veranderen?  Dien ik meer te vragen zodat ik minder hoef te werken?  Dien ik minder uren te werken en tevreden te zijn met minder?  Dien ik een andere job te zoeken met minder uren en meer verdienste?  De tijd dat ik mezelf kan wijsmaken dat mediteren helpt om het op te lossen is voorbij.  Het probleem is  duidelijk nu.  Ik kan mijn ogen er niet meer voor sluiten. 

Vandaag mediteer ik op een nieuwe formule en vraag ik naar een opening voor vernieuwing.  Want ik wil alles wat ik doe met aanvaarding, vreugde en enthousiasme ondernemen.  En hiervoor heb ik meer stilte en rust nodig.  Mijn balans en mijn geluk zitten in de eenvoud. 

Dank je voor de liefde die ik voel stromen als ik goed voor mezelf en mijn omgeving zorg.  Want ben ik goed voor mezelf, ben ik dat automatisch ook voor de ander.  Want uiteindelijk ben ik de ander en de ander mij.  We zijn allemaal hetzelfde, enkel ons denken maakt ons wijs dat we anders zijn.  

Dag 52.  Heb daarstraks bij de paarden gemediteerd.  Ik moet bekennen dat ik erin en eruit schoot, dus in bewustzijn en eruit.  En erin en eruit.  Maar al bij al ben ik voldoende stil kunnen zijn om tot besef te komen.

Heb altijd het gevoel gehad dat verlicht zijn of wakker zijn simpel moet zijn.  Geen ingewikkelde rituelen of geen eindeloze studie van geschriften zijn er, volgens mij, nodig.  Neen gelukkig zijn, jezelf zijn, bewust zijn, dat moet simpel zijn.  Als dieren altijd bewust kunnen zijn, kan het echt niet dat wij mensen het moeten bereiken via ingewikkelde studies. 

Er zijn, bedacht ik daarstraks, twee stappen of twee kanten in de bewustwording.  Je hebt de eerste stap en dat is namelijk los komen van de begoochelingen van het verstand.  Beseffen dat alles wat je denkt, niet echt de waarheid is, het is gewoon, jouw interpretatie.  Soms is het een interpretatie die veel mensen met je delen, soms is het een interpretatie die bijna niemand met je deelt.  Maar desalniettemin is het een interpretatie.  Dus wakker worden houdt, als eerste stap, in de begoochelingen doorzien en loslaten.  Niet gemakkelijk en een constante alertheid is ervoor nodig.

Dan de tweede stap, en die bespraken we al meerdere keren, is die van de aandacht.  Je geeft aandacht aan wat er leeft in je lichaam, in je geest, in je denken, rondom je, in de natuur, in je zintuigen.  Oefen deze aandachtspier en je weet wie je bent, wat je nodig hebt en hoe je met de uitdagingen in je leven kan omgaan. 

Zijn het echt twee stappen?  Neen, want ze volgen soms niet op elkaar of soms wel of soms niet?  Ik veronderstel dat een mens soms met het ene bezig is en soms met het andere.  Ik heb het gevoel dat mijn huidig werk zich vooral toespitst op begoochelingen ontmaskeren.  Heel leuk en boeiend.  Maar er is weinig ruimte om de aandachtspier te oefenen.  Kan ik leren beide in mijn werk te brengen?  Of dien ik daarvoor mijn werk op te splitsen?

Dank je voor het besef van de twee stappen.  Ik wil ze graag onderscheiden en bewust mee bezig zijn.  Natuurlijk worden deze stappen ooit één, want een scheiding is er niet, enkel in ons verstand.  

Dag 53.  Ik vond het gewoon een mooie titel.  Mooi genoeg om een stuk over te schrijven.  Ons verstand begoochelt ons eigenlijk de hele tijd, maar we beseffen het meestal niet.  Vandaag zat ik lekker in bad.  Had bij de paarden gemest, de was opgeplooid en weggelegd, alles opgeruimd en de afwasmachine stond te draaien.  Ikke een heerlijk, ontspannen en heet badje in.  Het vuil van de paarden eraf laten weken.  En nu wordt het gevaarlijk, want ik zou willen boos zijn op mezelf, verwijten spuien en mezelf afbreken.  Maar ik zat in bad te denken en te denken en te denken.

Ik dacht over hoe ik een vriendin niet mag vergeten nog 10 euro terug te betalen die zij had voorgeschoten.  Ik was aan het denken wat ik straks nog mee naar mijn moeder moet nemen.  Ik was aan het bedenken wat ik deze week zal koken.  Ik was aan het luisteren naar wat de kinderen boven aan het doen waren en hun muziek aan het voorspellen.

Het verstand vindt dit heerlijk, springen van het één naar het ander, niets afmaken, nergens echt aan denken en toch aan alles tegelijk.  Af en toe een verwijtje erin steken zodat ik me minder waard voel.  Af en toe een complimentje zodat ik me plots meer waard voel.  Niets echts komt ervan.  En zo leef ik in mijn hoofd, uren, dagen, weken, maanden.  En in mijn hoofd is het vaak drama. Ofwel is de ander verkeerd, ofwel voldoe ik niet, ofwel zijn de situaties niet zoals ik verwacht.  En dit alles maakt me ongelukkig.  Want de wereld, ikzelf of de ander is niet wat het zou moeten zijn. 

Ik laat even het enneagram instituut aan het woord:

Learn from this universal truth: We are given more than enough energy to transform ourselves every day, but we waste 98 percent of it on tensions, on emotional reactions unrelated to what is actually occurring, and on daydreaming and mental chatter.

I rest my case.  Ik wil zo graag niet meer in mijn hoofd leven.

Dank je voor dit besef.  Dank je voor de dagelijkse nederigheid bij dit besef dat ik hierin nog veel dien te leren.  Dank je om hier aanvaardend tegenover te staan.   Misschien kan ik het zelfs ooit aanvaarden met vreugde.