Dag 364.  Hoe vind je rust?  Het lijkt me een goed idee om dit te verkennen, zo de voorlaatste dag van deze uitdaging.  Maanden en maanden lang, als je me zou vragen wat ik het liefste van alles zou willen, dan zou ik antwoorden, rust.   Niets anders dan rust. 

Rust in mijn omgeving en rust in mijn hoofd.  Dat lijkt me de hemel op aarde.  Het grootste ingewilligde verlangen.  Het meest fantastische dat mij zou kunnen overkomen. 

Op een berg in de wolken, alleen zijn, stilte of op een verlaten eiland, met strand natuurlijk.  Het prototype van rust.  Ik begrijp nu dat het overprikkeling is van externe geluiden en mensen en elementen die me hiernaar laat verlangen.  Maar het hoeft niet op deze manier, ik kan thuis ook de overprikkeling beperken.  Me met 1 ding per 1 bezighouden en zo de overprikkeling laten wegzakken.  Ja, het leven gaat wel eens overprikkeling met zich mee brengen.  Maar thuis, in al mijn veiligheid, kan ik altijd de overprikkeling loslaten.  Alle media uitzetten en in stilte aanwezig zijn.  Mediteren.  Naar mooie muziek luisteren.  De liefde van mijn dieren ontvangen.  Samen zijn met mijn gezin.  Nietsen.  Beseffen dat alles voorbij gaat.  Ook teleurstellingen, ook verdriet, ook angst en ook woede. 

Rust in mijn hoofd.  Het oneindige denken.  De chaos daar.  Deze ochtend was alles er weer.  De onrust die al mijn denken veroorzaakt.  Het gebrek aan vreugde hierdoor.  De tunnelvisie waardoor ik alles waar ik dankbaar voor ben weer vergeet. Rust in mijn denken, dat vind ik enkel door te mediteren.  Mijn formele en informele meditaties zijn daar perfect geschikt voor.  En toch blijven er momenten zijn waarop mijn denken weer overneemt en het compleet ongenoegen realiseert.  Zoals deze morgen.  Het is niet allemaal opgelost met 1 jaar meditatie.  Maar het is wel beter. 

Rust is heerlijk.  Rust is fragiel.  Rust is altijd tijdelijk.  Maar ook steeds opnieuw te vinden.  Rust tussen alles wat je hoort, ziet en meemaakt.  Dank je voor deze rust.  Dank je.  

Dag 363.  Ben een fijn boek aan het lezen, over bewust opvoeden.  Bewust zijn is al een grote stap in een mensenleven maar bewust opvoeden, dat is pas echt een uitdaging. Tenminste voor mij, ik kan niet in naam van een ander spreken.  Volgens de schrijvers, Jon en Mula Kabat-Zinn, bestaat bewust opvoeden uit drie elementen.

Soevereiniteit, is het eerste element.  Soeverein zijn, een oud woord, ik wist eigenlijk niet goed wat het betekende.  Ben het gaan opzoeken maar dat maakte me niet veel wijzer.  Dus heb ik mezelf overgegeven aan het boek en de betekenis die zij eraan geven.  Voor zover ik het kan begrijpen is het zowel deel uitmaken van een geheel als jezelf zijn.  Als kind (en als ouder) ben je deel van het geheel maar ook geheel jezelf. Als kind (en ook als ouder) ben je deel van het universum en al zijn wetten, maar je bent ook geheel vrij om je eigen keuzes te maken. Als kind ben je en word je een mens (en misschien ook wel een ouder) die zichzelf is, in het grotere geheel.  En zo zijn wij en zo groeien wij, onszelf en tegelijkertijd onlosmakelijk verbonden met elkaar en met het universum.  Als ouder begeleid je een kind in deze processen met respect voor het kind en haar eigenheid én met respect voor het gezin én met respect voor het universum. 

Empathie, het tweede element.  Dat vond ik een gemakkelijke.  Leef je in bij je kinderen en zie wat ze bedoelen.  Ook, en eigenlijk vooral, als ze betoverd lijken door vreemde krachten en emoties.  Blijf bij hen, neem ze serieus.  Erken je kinderen en laat ze opgroeien tot hele mensen.  Niet tot enkel maar stukjes, zoals ik me voelde.  Ik heb er jaren over gedaan om opnieuw heel te worden en verlies het nog regelmatig.  Erken alle stukken van je kinderen.  Want eerst komt erkenning, al de rest komt wel later.

Acceptatie, het derde element.  Het lijkt wel een gemakkelijk element te zijn, maar dat is het niet.  Als ik de omschrijvingen las van de voorgaande twee elementen, kon ik niet anders dan even glimlachen.  Want de vorige twee elementen zijn voor mij evident.  Niet gemakkelijk, maar wel een streven dat voor mij evident is.  Maar het derde element is zeker nog eentje om aan te werken.  Kan ik accepteren dat mijn kinderen regelmatig gevoelens uiten op manieren die mij niet liggen?  Kan ik accepteren en niet afkeuren? 

Het is moeilijk uit te leggen waarom me dit zo fel raakte.  Kinderen spiegelen eigen gedrag terug en dan merk ik dat ik mezelf en mijn gevoelens niet altijd accepteer.  Net zoals ik henzelf en hun gevoelens niet altijd accepteer.  Mijn dochter weerspiegelt mijn gevecht met het accepteren van situaties en andere mensen.  Ik geef me zeker niet altijd over aan momenten of mensen zoals zij zijn.  Ik vecht met situaties of ik slaag in paniek.  Niet met mildheid open staan en aanvaarden wat is.  Dat betekent niet dat ik niet dien te handelen, het betekent enkel dat ik open sta voor wat is en zo bepaal wat het beste zal zijn.  De situatie zelf, mijn gevoelens en mijn intuïtie gebruiken om te weten wat het beste is.  En dat te volgen.  Mijn zoon weerspiegelt mijn gevecht met het accepteren van mijn gevoelens zoals ze zijn en ze te gebruiken als informatie, niet als iets om van weg te lopen, of door anderen te laten oplossen.  Als ik moe ben, ben ik moe, ik hoef dat niet op anderen uit te werken.  Als ik grenzen heb, geef ik ze aan, ik hoef daarvoor geen andere pijn te doen of ze te kwetsen.

Ik eindig met een quote uit het boek: ‘Het vergt energie, aandacht en voortdurende oefening om te ontdekken wat passende en bevredigende manieren zijn om zowel onze eigen ware behoeften als die van onze kinderen te vervullen.  Namasté.  

Dag 362.  Alles gaat goed met me.  Het is raar om te zeggen maar het is zo.  Er zijn al een hele tijd geen felle emoties meer geweest.  Mijn onzekerheid valt gemakkelijk weg als ik er aandacht aan geef.  Mijn verdriet of teleurstellingen ook.  Maar geen van deze drie zijn nog naar boven gekomen de laatste periode.  Ik mag nog werken aan mezelf, mijn zenuwen en mijn grenzen trekken zijn nog niet perfect, bijlange na niet, maar ik ben milder geworden.  Milder omdat ik het mezelf niet langer kwalijk neem om te falen.  Ik probeer echt, oprecht, na te denken over hoe ik het volgende keer zal doen in plaats van mezelf te verwijten.  En dat helpt om het volgende keer rustiger aan te pakken. 

Dus vandaag een positief voorbeeld van elk.  Dat mag ook een keertje om mezelf te blijven motiveren.  Normaal heb ik vreselijke zenuwen als er een verandering op til is.  Deze verandering kan een groot feest zijn of een reis of een andere spannende gebeurtenis zoals de honden die ergens anders gaan overnachten.  Deze zenuwen uiten zich op verschillende manieren, ik word korter en onverdraagzamer, ik geraak niet in slaap en of ben vroeg wakker, als laatste heb ik de neiging om hevig heen en weer te draven tussen al mijn taken, zenuwachtig rondlopen noem ik dat.  Dat is mijn spanningsontlader. 

De laatste weken zijn er verschillende feesten en spannende momenten geweest en toch doe ik het beter hiermee.  Ik merk dat ik onrustig ben, maar in mijn hoofd bewaar ik toch gedeeltelijk mijn cool.  Ik ben wel korter maar niet onuitstaanbaar.  Procentueel is het echt beter, niet weg, maar wel beter leefbaar.  Het stemt me dankbaar dat het me steeds beter lukt, zonder hiervoor echt moeite te moeten doen.  Het groeit, enkel door meditatie. 

Ik stel steeds beter mijn grenzen, soms rustig, soms niet rustig.  Maar vroeger zou ik me machteloos gevoeld hebben als mensen mijn grenzen niet respecteren.  Nu zie ik het, denk ik niet: waarom ik, maar ik denk niets en ik reageer.  Neen, zeg ik.  Ook naar onze jonge hond, ze luistert niet altijd goed, maar in de plaats van verregaande conclusies te trekken zoals ze zal nooit luisteren en ik doe ze weg (wat ik niet doe, het is enkel de paniek die dan spreekt).  Denk ik: wat is er nu eigenlijk aan de hand?  Wanneer doet ze dat?  Waarom doet ze dat?  En wat ga ik proberen om ermee om te gaan?  Nu lijn ik ze aan voor ik bij de auto kom, zodat ze zelf niet moet beslissen of ze instapt of niet.  Ze heeft geen keuze want ze is aangelijnd.  Alles is hierdoor erg duidelijk.

Raar om te zeggen, maar alles gaat goed met me.  Ik ben bijna, …. Gelukkig.  Namasté.  

Dag 361.  Gisteren ging de meditatie niet zo goed.  Ik kon mijn gedachten niet bij de les houden.  Ik was de hele tijd aan het plannen.  Dat moet nog gebeuren en dat ook.  Eerst ga ik dit doen en dan dat.  Zo de hele tijd tot de bel ging en de meditatie voorbij was.  Diep ben ik niet gegaan.  Spijtig.  Zo hard ik ook probeer om me niet te laten meeslepen door mijn gedachten en al zijn verhaaltjes, soms ben ik toch weg.  En heb ik het helemaal niet door tot er iets me wakker schudt.  Zoals het belletje van de meditatie.  Soms is het een dagelijkser wakker schudden.  Ik laat iets vallen.  Of ik stoot me. Steeds tekenen dat ik in mijn gedachten leef in plaats van in mijn lichaam en in het nu. 

Onlangs was ik nog aan het denken.  Wij betalen met geld.  En met geld kan je materialen kopen of diensten.  Maar eigenlijk doen we ook heel erg veel om aandacht te kopen.  We verzorgen ons uiterlijk om aandacht te kopen.  We kiezen mooie kleren om aandacht te kopen.  Het noemt zelfs zo: aandacht kopen.  Of we lopen te koop met ons lichaam voor aandacht. 

Eigenlijk doen we ontzettend veel voor aandacht.  Beroemd worden voor aandacht.  Of hard werken voor aandacht.  Of perfect zijn voor aandacht.  Of huilen om aandacht.  Nu blijkt dat geld wel wat aandacht kan kopen maar eigenlijk geen echte authentieke aandacht.  Geen aandacht echt voor de persoon zelf, maar wel voor het uiterlijk of om iets gedaan te krijgen.  Er is eigenlijk geen echt alternatief voor aandacht.  Er is niets dat zo goed is dan echte, authentieke aandacht krijgen van de mensen of dieren waar jij ook om geeft.  Niets is eigenlijk zo goed. 

Dus misschien kunnen we elkaar wat meer betalen.  Niet met geld of materiaal, maar met aandacht.  Misschien kunnen we in de trein aandacht geven.  Of in de auto.  Of aan de kinderen en aan onze vrienden en familie.  Zomaar, attent zijn en de mensen zien.  Zouden we niet veel rijker zijn moesten we elkaar betalen met aandacht?  Zouden we ons niet veel rijker voelen moesten anderen ons met aandacht betalen.  Echte aandacht he, niet om iets van ons gedaan te krijgen.  Echte aandacht die liefdevol is en mild.  Altijd en overal.  Zouden we dan niet overstromen van gelukkige gevoelens, elke dag?  Dan hoeven we die niet enkel aan onszelf te geven maar krijgen we er overal van?  Nu ja, het lijkt een heel mooie en onwerkelijke wereld. 

Ik zal al maar beginnen met mezelf.  Ik betaal mezelf met aandacht, elke keer ik iets deed.  Elke keer ik iets voel.  Elke keer ik het nodig heb of gewoon zomaar.  En vervolgens, als ik zelf voldaan en krachtig ben, deel ik het uit.  Aandacht voor iedereen die mijn pad kruist.  Vooral dan de mensen die ik graag heb, maar ook vreemden, zomaar.  Pay it forward, noemen ze het in het engels.  Ik betaal voortaan met aandacht!  Namasté.  

Dag 360.  De laatste dagen gaan in.  Wat spannend en wat een grote verandering zal het zijn om hier mee te stoppen na elke dag te mediteren, te bezinnen en te schrijven.  Niet dat ik helemaal ga stoppen met mediteren en bezinnen maar de verplichting om het elke dag te doen valt weg.  Ik ben benieuwd of dat een goede zaak zal blijken of juist een slechte.   Ik ben ook benieuwd of ik nog ga schrijven als de verplichting wegvalt? 

Maar dat zien we dan wel he.  Blijft het 365 dagen of worden het er meer… pampampampam.  Verrassing. 

Een onderwerp dat ik bewaard heb voor de laatste dagen is die van de ego besmetting.  Een mens met een heel groot ego kan bij mij, en misschien ook bij jullie, mijn eigen ego aanwakkeren en naar boven roepen.  Ken je het gevoel?  Iemand is heel betweterig over iets, maar blijkt het helemaal fout te hebben.  Wat doe je dan?  Ga je in discussie en probeer je de ander zijn ego neer te halen?  Of laat je het gaan?  Ik durf wel eens in discussie gaan, maar heb daar vrij snel spijt van en laat het even later los.

Maar het ego of onbewustzijn is weldegelijk besmettelijk.  De ander roept het op en voor je het weet zit je er mee in.  Bijvoorbeeld de kids kibbelen en ik word boos en kibbel mee.  Of iemand vertelt een wanhopig verhaal en je begint je even machteloos en overweldigd te voelen.  Of iemand lacht je uit en je voelt je beledigd.  Of iemand snijd je de pas af in het verkeer en jij wordt woedend. 

Als ik het zo op een rijtje zijn, zijn de laatste jaren en vooral het laatste jaar, veel ego en emoties minder besmettelijk geworden.  Verdriet is voor mij minder besmettelijk.  Angst zeker ook.  Enkel woede is nog heel, heel besmettelijk.  Iemand die slechtgezind is, daar ben ik heel gevoelig voor.  Dan heb ik zin om mezelf om te draaien en te vertrekken.  Als ik met iemand die slechtgezind is in 1 ruimte moet blijven, heb ik al mijn tegenwoordigheid van geest nodig om bewust te blijven.  Ademen, searchesss, ademen.  Voel de tinteling, laat het ego je niet besmetten.  Moeilijk hoor.  Maar ik doe mijn best.  En groei, elke dag.  Hoe minder ik ego besmet geraak, hoe minder ik anderen besmet. En daar doen we het uiteindelijk graag voor.  Namasté.  

Dag 359. Na een weekend verbondenheid, ontspanning en geen stress ging de zondagmeditatie zeer vlot.  Mijn lichaam was al overal aan het tintelen vooraleer de meditatie nog maar opstartte.  Ik voelde de trance zo over mij komen terwijl ik naar de wijze woorden van Oprah en Deepak luisterde over hoe inspiratie je intenties leven in blaast.  Hoe inspiratie je de woorden en de daadkracht geeft om je verlangens en dus talenten in de wereld te zetten. 

Ik zag verschillende beelden voor mijn geestesoog passeren.  Heel veel beelden, ik kon ze niet allemaal onthouden.  Maar er was ook een film die zich voor mijn geestesoog mooi afspeelde en die me diep raakte.  Ik zag daarin mijn kids van streek zijn, ruzie maken en emotioneel zijn, boos.  En mezelf die ermee omging zoals ik met verdriet omga.  Ik bleef rustig, ging naar ze toe en raakte hen licht aan op de rug.  Rustig en met mijn handen gebalanceerde energie doorgevend zodat ze hun emoties opnieuw onder controle krijgen.  Ik kreeg een soortgelijk beeld ook al tijdens mijn osteo behandelingen.  Maar dat was een beeld zonder ik de kids aanraakte.  Gisteren nacht zag ik mezelf de energie letterlijk met de hand overbrengen.  Niet op afstand, maar lichamelijk tegen elkaar.  De kids werden in deze film rustig van de aanraking.  Ik bleef trouwens ook rustig onder de chaos.  Wat best een prestatie is, moest dit in het echte leven zijn.

Dit beeld wil ik zo graag bewaren en in de praktijk brengen.  Ik ga me er nu mee bezig houden om dit te oefenen.  En god weet hoeveel oefenkansen ik krijg op een dag.  Veel dus, heel veel.

Bedoeling is dat ik mijn irritatie volkomen loslaat.  Bij de kids ben in volle aanvaarding en rust.  Hen ook aanraken in deze state of mind.  En zij zullen volgen.  Ben benieuwd.  In eerste instantie of ik het zelf wel kan.  Mooie beelden na een weekend in rust.  Moet ik meer doen.  Namasté.  

Dag 358.  Elke dag mediteren. Elke dag het leven in mezelf voelen tintelen.  Elke dag de informatie van mijn lichaam en mijn gevoelens en af en toe, als ik het begrijp, de tekenen rondom mij lezen, serieus nemen en beseffen of naar handelen.  Het zijn fantastische manieren van zijn.  Ik voel me hierdoor gelukkig en heel.  Zo heel dat ik eigenlijk bijna niemand meer nodig heb.

Mediteren is een eenzame bezigheid, uiteindelijk ben je alleen.  Neen, misschien niet helemaal alleen, want je voelt je één, één met alle dingen.  Maar je doet het alleen.  Je geeft jezelf aandacht alleen.  Je interpreteert al de informatie op je pad alleen.  Net als een monnik, op een eenzame berg, alleen. 

Maar ik ben niet alleen.  Terwijl ik dit schrijf ligt mijn ene, liefhebbende hond langs links tegen mij.  Mijn andere, schattige hond, langs rechts tegen mij.  Mijn ene poes ligt op mijn schoot en mijn andere op de zetelleuning, ter hoogte van mijn hals.  Ik ben niet alleen.  Dit weekend gingen mijn man en kids en ik samen naar een pretpark.  We hadden het leuk en we waren echt en hebben veel samen beleefd.  We zijn ook gaan uit eten en hebben veel met elkaar gesproken en afgestemd.  Ik ben dus niet alleen.

Ik ben niet enkel verbonden met het universum, met de bron, met aldatis.  Ik ben zelfs niet enkel verbonden met het stukje ziel en lichaam dat enkel ik ben.  Ik ben verbonden met zoveel wezens en met zoveel liefde.  Er is een reden waarom ik niet alleen op de bergtop zit.  Waarom mijn leven me leidde naar dit leven en niet naar dat van een monnik.  En volgens mij is een van de elementen waarom ik in dit leven ben, me te leren verbinden.  Me te verbinden met mensen.  Met dieren is het zo gemakkelijk.  Met mensen een heel stuk moeilijker en toch, heb ik zoveel fantastische mensen in mijn leven om me mee te verbinden. 

Ik ben niet alleen, niet lichamelijk, niet in liefde, niet universeel en niet in dit leven.  Ik zie het.  En ik stel me open.  Dank je.  Dank je.  Dank je.  

Dag 357.  Ik hoorde of las onlangs de uitspraak: Als je je eigen aandeel ziet, zoek dan naar het gemis hieronder.  Geef aandacht aan dit gemis door het gevoel toe te laten. 

 Ik moet bekennen dat ik niet goed meer weet vanwaar ik het haalde.  Maar ik vond het wel een leuke uitspraak.  Het gaat over momenten van interactie met andere mensen en jij hebt zelf een aandeel in het mislopen van deze interactie. Dus bijvoorbeeld, ik word heel boos op de kinderen omdat ze ruzie maken.  Wat is mijn aandeel hierin?  Misschien ben ik moe.  Moet ik beter zorgen voor mezelf en mezelf meer rust gunnen. Of misschien interpreteer ik hun gekibbel alsof het mijn schuld is.  Alsof ik een slechte mama ben.  Mijn gemis is hier dat ik mezelf niet ondersteun, maar mezelf verwijt als ik dingen niet goed heb aangeleerd of heb doorgegeven.  Ik hoef mezelf niet te verwijten, ik kan ook gewoon het probleem vast stellen en er een oplossing voor zoeken. 

Dus als ik ruzie heb met mijn man over dat hij niet naar me luistert, mis ik het feit dat er iemand me serieus neemt en naar me luistert.  Dus is het de bedoeling dat ik het aan mezelf geef.  Ik luister naar mezelf via deze blog en dus mijn dagboek. 

Momenteel is mijn leven echter zo goed.  Ik ervaar weinig gemis.  Niet dat het niet nog eens zal gebeuren. Want het is slechts tijdelijk, dat weet ik ondertussen maar al te zeker.   Maar ik heb momenteel nog zo weinig te wensen.  Soms wat meer rust, ja, maar dan vul ik deze rust alweer in met een ander project.  Ik wil zo graag nog zoveel in de wereld zetten en dat maakt me soms onrustig.  Maar ondertussen creëer ik ook dingen en ben ik trots hierop. 

En met de kids loopt het zeker nog niet altijd goed.  Maar dit weekend hadden we al heerlijke en verbonden dagen samen.  Als ik niet te kritisch mag zijn voor mezelf, mag ik dit immers ook niet zijn voor de anderen. 

Ik houd het in mijn achterhoofd voor de komende uitdagingen.  Als ik een aandeel heb ik het mislopen van de situatie, wat is dan mijn verdriet eronder?  Het is een bijzonder goede manier om erkenning te geven aan mezelf.  Namasté.    

Dag 356.  Er zijn heel vaak momenten dat ik mezelf deze vraag stel.  Want als er dingen gebeuren is dat dan omdat ik het kan manifesteren met mijn intentie of is dat dan omdat ik het intuïtief voorspeld heb? 

Ik herinner me nog vorig jaar.  Wij hadden een mannelijke poes van een 1,5 jaar oud.  Deze poes at heel erg veel en op een dag, één dag maar, dacht ik, amai hoe zou het zijn moest hij er niet meer zijn.  Moest deze poes iets overkomen, dan zou ik niet meer zoveel eten moeten kopen. Een paar dagen later kwam hij niet meer naar huis.  Het zou nog twee weken duren vooraleer we ontdekten wat er gebeurd was.  De buren hebben een overreden kat gevonden en toen we niet thuis bleken te zijn, hebben ze hem begraven.  Het was onze poes.  Net ervoor heb ik dit gedacht.  Heb ik dit nu gemanifesteerd of heb ik dit voorzien?  Het liep zo samen in de tijd, dat het bijna niet te geloven was.  Maar wat was er eerst?  De kip of het ei? 

Zelf neig ik meer naar intuïtief voorvoelen.  Het lijkt me logischer om zoiets te voorvoelen dan te kunnen manifesteren.  Niet? 

Alhoewel als het gaat om goed weer, voelt het meer als manifesteren.  Stel dat we een tuinfeest geven, dan doe ik weken op voorhand de moeite om goed weer te zien op dit feest.  En dan krijgen we ook goed weer.  Dan voelt het meer als manifesteren he. 

Ik weet het dus niet goed, maar misschien is gewoonweg beide waar?  Misschien is voorspellen van de toekomst en manifesteren van onze intenties wel juist hetzelfde.  Komt het beide uit dezelfde eindeloze bron van wijsheid.  En zijn het gewoon beide uitingsvormen van hetzelfde? 

En misschien moet ik mijn hoofd er maar niet over breken.  Misschien is mijn denken gewoonweg te beperkt om het te vatten.  Mijn denken wil het opdelen en begrijpen.  Laat ik daar maar mee stoppen.  En dankbaar zijn voor alles wat ik zomaar krijg.  Dank je.  Namasté.  

Dag 355.  Al meer dan een jaar ben ik aangesloten bij een programma dat dagelijks een enneagram waarheid doorstuurt.  Van mezelf ontdekte ik dat mijn hoofd persoonlijkheid, 8 is.  Volgens de leer van het enneagram wordt je opgedeeld in 9 persoonlijkheden, die de neutrale namen, 1 tot 9 hebben.  Dit om aan te duiden dat je elke persoonlijkheid ten goede kan gebruiken of ten slechte.  Je hebt 1 hoofdpersoonlijkheid en 2 subpersoonlijkheden of types.  Maar je kan dat gemakkelijk allemaal op het internet vinden.  Meer uitleg hoef ik hier niet te geven.

De laatste dagen kreeg ik volgende berichten en ik besefte dat zij regelmatig wel van toepassing zijn.  Dus wil ik hier graag bewust bij stil staan. 

How is your superego message: "You are good or okay if you are strong and in control of the situation" affecting you today? (The Wisdom of the Enneagram, 289)

Today, notice if you are "throwing your weight around" to control the environment and make it a reflection of yourself, a testament to your willpower and greatness. (Personality Types, 315)

Tja.  Om mezelf te beschermen voor de vermeende gemene buitenwereld, zet ik mijn harde masker op en wil ik situaties onder controle houden.  Mijn kinderen hebben hun eigen uitdagingen en ik moet me dagelijks inhouden om me hier niet in te bemoeien.  Bijstaan ja, maar het voor hen regelen, neen, dat is onrespectvol.  Het huis moet in orde zijn.  Mijn werk moet in orde zijn.  Mijn blog moet in orde zijn.  Mijn schrijven moet in orde zijn.  Alles naar mijn hand.  Tot op zekere hoogte is dat goed, maar op een bepaald punt is het gewoon dominantie.  Soms ga ik erover, daar ben ik wel zeker van.

Nu ik het herlees en erover schrijf, besef ik wel dat momenteel mijn bewuste de overhand heeft en niet dit dominante, wantrouwige kind.  Gelukkig.  Maar niet altijd.  Soms voel ik me gedwongen om anderen naar mijn hand te zetten, enkel en alleen om mezelf te beschermen.  Om mijn imago te beschermen.  Gelukkig heb ik het enneagram om me hieraan te herinneren.  Dank je.  Namasté.  

Dag 354.  Er is reeds een blog van mezelf geweest waarbij ik over dit boek gesproken heb.  Namelijk toen we op reis gingen had ik een boek te weinig mee en waren we gestopt in een … boekendorp.  Daar kocht ik dit boek. Het gaat over een vrouw Surya Green en haar persoonlijke zoektocht naar verlichting en geluk.  Ik vond het een erg leuk boek om te lezen. 

In dit boek heeft Surya haar spirituele of bewuste ervaringen voor het eerst in India, waar ze toevallig moet zijn voor haar werk als journaliste.  Daarvoor was het er nooit geweest en was ze niet bezig met spiritualiteit.  Maar tijdens een aantal ervaringen daar voelde ze het leven en de intuïtie door zichzelf stromen en ontdekte ze haar roots.  Ze veranderde haar naam in Surya, wat zon betekent. 

Achteraf wil ze deze ervaring blijvend herhalen en gooit ze haar leven om naar een heel sober leven, vol meditatie en zoekend naar de waarheid.  Om de waarheid te ontdekken interviewt ze bijzonder veel spirituele leraren en al deze interviews staan gebundeld in dit boek.  Ook interviews met de Dalai Lama en J. Krishnamurti, waar ik al eens eerder een blog over schreef. 

Er worden veel interessante uitspraken en mensen getoond in het boek.  Met de ene ingewikkelde naam na de andere.  Maar ik wil graag enkele woorden delen van Swami Ranganathananda.  Pas op dit is een samenvatting.  Hij zegt: Sri Ramakrischna’s leringen zijn verwoord in uiterst eenvoudige taal.  Zijn boodschap kan in twee delen worden samengevat.  Ten eerste vertelde hij dat er een goddelijke vonk verborgen ligt in ieder van ons door ons werk, onze intermenselijke verhoudingen, ons totale bestaan.  Terwijl we proberen de goddelijke dimensie in onszelf tot ontplooiing te brengen, volgen we een bepaald spiritueel pad.  Dit leidt tot de tweede lering van Sri Ramakrischna: we moeten niet denken dat onze weg de enige juiste is.  Andere mensen kunnen andere methoden volgen en hetzelfde resultaat bereiken. 

Even later in het boek krijgt hij de vraag: ‘Wat betekent het werkelijk om spiritueel te zijn?’  Hij antwoordt: ‘We hebben ons zintuiglijke leven, volkomen natuurlijk en gewenst, maar er komt een punt waarop we ons realiseren dat dat niet het hoogste is in de mens: er bestaat een andere dimensie.  Atman, het oneindige Zelf, schijnt door alles heen.  Begrijpen, gewaar zijn van, en beginnen te leven in dit bewustzijn, dat is spiritualiteit.  Dat mag niet het voorrecht blijven van de weinige asceten, maar kan een ervaring worden voor iedereen.  Dat is praktische Vedanta, het tot uiting brengen van onze goddelijke natuur te midden van ons werk en de diverse vormen van afleiding in de wereld.’

Heerlijk niet? 

Ik zou het zelf kunnen geschreven hebben.  En Eckhart Tolle heeft dit in zijn boeken ook geschreven.  Ik heb deze passages al vaak herlezen.  Want ze herinneren me aan het allerbelangrijkste in mijn leven.  Met het innerlijke leven, onze goddelijke vonk, de tinteling altijd en altijd mee in contact blijven.  Want zonder dit contact verschrompel en verwelk ik.  Net als een klaproos.  Namasté.    

Dag 353.  Hoe vaak is mijn stemming niet bepalend voor mijn dag?  Ok, ik geef toe, soms ben ik moe of soms ben ik hongerig of soms vecht mijn lichaam tegen een virus of bacterie en dat zal wel negatief bijdragen aan mijn gemoed.  Maar dan is nog mijn interpretatie van deze elementen doorslaggevend voor mijn stemming.

Ik merk vooral dat het willen zijn bij deze activiteit, bij dit onderwerp, bij deze handeling, bij dit stuk van de wandeling, bij deze gevoelens, bepalend is voor hoe ik me voel.  Als ik dit wil, dan is het leuk.  Wil ik het niet, dan is het niet leuk.  Meestal denken we dat het andersom is.  Ik wil dit omdat het leuk is, of ik wil dit niet omdat het niet leuk is.  En alhoewel dat het soms wel klopt, is het toch meestal mijn eigen interpretatie die doorslaggevend is.  Dus omdat ik het wil, is het leuk.

Vroeger was mijn mening over poetsen bijzonder negatief en zinloos, maar nu ik het zie als eren van wat we hebben én als mijn sport, verandert deze mening alles.  Tegenwoordig sta ik neutraal tot licht vreugdevol tegenover het poetsen.  Niet alleen het resultaat, want dat was vroeger mijn enige motivatie, maar ook het poetsen zelf vind ik leuker en leuker. 

Dus we zien hier dat het mijn eigen mening is die hier bepaalt hoe leuk deze activiteit is.  Zo meende ik onlangs dat een taak af was en was ik opgelucht dat ik kon ontspannen.  Bleek dat een totaal verkeerde conclusie van mij te zijn, achteraf gebaseerd op niets.  Dus eerst vloekte ik en was ik slechtgezind en had ik er totaal geen zin meer in.  Tot ik besefte dat … ik een conclusie had getrokken die nergens te vinden was.  Het was enkel en alleen mijn brein die dat uitgevonden had. 

Dus nu probeer ik me bewust te zijn van alles wat ik doe.  Erbij te blijven zonder dit moment weg te wensen.  Of voorbij te wensen.  Als ik dat doe, is mijn hele dag heerlijk en fantastisch.  Doe ik dat niet en wens ik andere dingen, dan is mijn dag om zeep.  Stom eigenlijk en spijtig van de verloren dag.  Maar ik weet het nu, nu rest me nog het oefenen, want ben het even snel vergeten dan ik kan bedenken.  Eckhart zegt gelukkig wel dat dat normaal is, onze hersenen zijn niet zo blij met deze verandering van perspectief en doen hun best om alles bij het oude te laten. Vandaar mijn ‘vergeetachtigheid’.  Ik blijf in het nu en geniet ervan met volle teugen.  Meer is het niet.  Namasté.  

Dag 352.  Ik zag onlangs een interview met Susan Sarandon, ik veronderstel door Oprah.  Susan speelde mee in zoveel films, Thelma and Louise was de eerste film die ik van haar zag, maar ook in White Palace en in Lorenzo’s Oil speelt ze ontzettend overtuigende rollen.  In dit interview legt ze uit hoe het komt dat zij zo goed kan rollen spelen waarin verliefdheid van het scherm af spat.  Susan is hiervoor bekend.  In dit interview werd de vraag gesteld hoe ze het doet.  Susan moest hier niet lang over nadenken. 

Ik kan goed luisteren zegt ze.  Voor ik een rol speel, luister ik naar de persoon tegenover me.  We spreken samen en ik neem deze persoon heel serieus.  Ik luister echt, antwoordde ze.

Dit antwoord viel me echt op.  Ja, echt luisteren, echt erkennen, echt iemand serieus nemen, dat doen wij mensen niet gemakkelijk voor elkaar.  Vaak zijn het enkel verliefde mensen die dat doen voor elkaar.  We ontmoeten een knappe partner en zijn hier helemaal vol van.  En we praten en luisteren uren en uren naar elkaar.  Maar zo vaak doen we dat niet, naast een verliefde fase.  We doen dat zelfs zo weinig dat erkenning en verliefdheid met elkaar verward worden.

Zoveel mensen worden verliefd op elkaar omdat ze nauw samenwerken (en elkaar daar erkennen) of als ze iets spannends samen mee maken (en elkaar daar erkennen) of op hun hulpverlener die hen erkend.  Maar dat is geen verliefdheid, het is gewoon erkenning.  Liefde is het wel, zoals elke aandacht uiteindelijk liefde is.

Als je dus overtuigend wil zijn in het acteren moet je goed naar je tegenspeler luisteren.  Heel goed luisteren.  Niet verliefd worden, maar erkennen.  Het is mooi als beroemde mensen hun beroemdheid ook gebruiken om goed te doen en goede dingen te verkondigen.  Ik denk dat Susan best een bewuste vrouw is.  Fijn dat ze het ook zo goed kan uitleggen.  Dank je Susan om dit geheim te delen.  Namasté.    

Dag 351. 

Ik ben dankbaar voor dit blog om mijn hart te luchten.

Ik ben dankbaar dat ik bewust word van mijn dankbaarheid.

Ik ben dankbaar voor de vele gevoelens van geluk die ik mag ervaren. 

Vandaag besluit ik om de dankbaarheidsoefening af te ronden.  Ik merk dat ik het moeilijk vind om steeds andere en nieuwe dingen te schrijven waar ik dankbaar voor ben.  Niet dat ik niet dankbaar ben, verre van, maar het zijn bijna steeds dezelfde dingen waar ik bij stil sta.  De liefde van mijn familie, vrienden en dieren.  De warmte in huis en van mijn bedje.  Het lekkere en gezonde eten dat ik mag proeven.  Taken die afgewerkt geraken.  Het feit dat ik mijn hart kan volgen en schrijven, schrijven, schrijven.  En mijn werk.  Mijn leven verandert gewoonweg niet van dag op dag.  Het blijft grotendeels hetzelfde en dus ben ik ook voor dezelfde dingen dankbaar. 

De dankbaarheidsoefening elke dag, leerde me hoeveel er is om dankbaar voor te zijn.  En hoeveel tijd in mijn leven ik eigenlijk dankbaar kan zijn.  Hier en daar een paar tegenslagen, maar kom, de overige 90% van de tijd is mijn leven fantastisch.  De momenten dat het dat niet is, komen grotendeels door mijn sombere gedachten.  Die ik eindelijk wat los kan laten.  Dankzij bewustwording en meditatie.    

Toen ik vrijdag slechtgezind was, mediteerde ik die avond met Oprah en Deepak, desire and destiny, dag 19.  Ik vertelde reeds hoe synchro hun meditaties lopen met wat ik nodig heb die dag.  En vrijdag ging het over blissfulness.  Over hoe gezegend wij in ons leven zijn.  Tijdens de meditatie luisterde ik naar hun uitleg over hoe onze talenten in ons leven tot uiting kunnen komen en hoe het universum voor ons zorgt.  Ik kan het alleen maar beamen.  Daarna mediteerde ik met de mantra,   Sat Chit Ananda.  En wat zalig was het.  Ik voelde me waarlijk gelukzalig.  De meditatie nam me mee naar een heerlijk gelukzalige plaats.  Mijn hart deed pijn van de intensiteit. Ik voelde me zo goed erna.  Deze is mijn favoriete dag van hun reeks, tot nu toe.    

Ik heb de meditatie tot het einde in verrukking doorgebracht.  Daarna zette ik mijn mp3 uit en viel ik in een heerlijk diepe slaap.  Gisteren, zaterdag, werd ik nog steeds gelukkig wakker.  Een aanrader.  Wat is mediteren toch heerlijk.  Waarom ik dat soms vergeet, is niet te begrijpen.  Namasté.   

Dag 350

Ik voel me dankbaar voor het lekkere ontbijt dat ik nam deze ochtend.

Ik voel me dankbaar voor de fijne wandeling met de honden, in de kou maar zo verwarmd door de winterzon.

Ik voel me dankbaar voor mijn wasmachine, die de vuile was omtovert tot nieuwe.

Ik las een leuk boek genaamd de psychopaat in mij van James Fallon.  Ik weet dat het een leuk boek is als ik weken erna er nog over nadenk en mijn gedachten ernaar terug grijpen.  Deze man, James, is een neurowetenschapper.  Hij bestudeert het brein.  En één van zijn onderzoeksonderwerpen is het brein van een psychopaat.  Psychopaten hebben me altijd geboeid.  Niet dat ik hun daden ook maar het minst goedkeur, maar hoe kan een mens zo ver komen?  Hoe kan een mens andere mensen, of bij aanvang dieren, zomaar, zonder wroeging en zonder medeleven pijn doen en zelfs om het leven brengen? 

James noemt een psychopaat iemand die op interpersoonlijk gebied oppervlakkig en oneerlijk is, op affectief gebied geen schuldgevoelens ervaart noch empathie, gedragsmatig impulsief en onbetrouwbaar is en antisociaal, heethoofdig is.  Als neurowetenschapper gelooft hij eerst en vooral dat ons brein alles in ons leven bepaalt.  Dat we volledig zijn zoals onze genen het voorschrijven.  Maar nu blijkt hij zelf, helemaal zelf, op de hersenscan een psychopaat te zijn.  Toch heeft hij een gelukkig huwelijk, kinderen, een bloeiende loopbaan én niemand vermoord. 

Gaandeweg in zijn verhaal ontdekt hij dat zijn opvoeding toch een hele grote rol heeft gespeeld.  Veel groter dan hij ooit had kunnen vermoeden.  Leuk.  Hij verhaalt zelfs over een spirituele ervaring, die hij helemaal niet geloofd met zijn verstand maar wel meemaakte. 

Maar wat ik vooral wil delen is dat hij in de hersenen ontdekte dat er een lichamelijke basis is voor de driedeling die ik in mijn praktijk en Eckhart Tolle in zijn theorie en nog velen voor hen ontdekten, intuïtief.  Namelijk in de dorsale prefrontale cortex, daar zit onze volwassene of ons bewustzijn.  In de amygdala zit ons kind of pijnlichaam.  En in de orbitale en ventromediale cortex zit onze ouder of ego of ons geweten.  Dit had ik nooit verwacht te ontdekken in een boek van een man die zeer, zeer rationeel is. 

Het lezen van dit boek stimuleerde niet om het tintelen in mijn hele lichaam te voelen stromen, wat andere boeken zeker wel doen.  Het stimuleerde eerder mijn brein, zoals het ook zijn bedoeling is.  Maar tegelijkertijd geeft het hoop.  Als zelfs psychopate wetenschappers kunnen ontdekken dat we een volwassene hebben en kunnen streven om deze te ontwikkelen.  Als zelfs psychopate wetenschappers spirituele ervaringen hebben en vrienden die spiritueel zijn.  Dan zijn we goed op weg naar bewustwording.  Dank je voor de ontmoeting met dit boek.  Het steunt me op het pad dat ik, hopelijk samen met jullie, bewandel.  Namasté.

Dag 349.

Ik ben vreselijk dankbaar voor de kachel en zijn warmte, nu de wind door merg en been snijdt.

Ik ben dankbaar voor de vrienden die op bezoek komen.

Ik ben dankbaar voor mijn auto die maar blijft rijden.

Maar voor de rest was ik vandaag wat slechtgezind.  Meestal is het onderwerp hetzelfde.  Ik heb te veel te doen.  Te veel verplichtingen.  Te weinig hulp.  Ik ben moe en overprikkeld.  Dan begin ik te zuchten en te zagen.  Neen, het is eigenlijk mijn dag niet vandaag.

Ik kan maar beter vroeg mijn bed in kruipen.  Maar wil nog even de liefde van mijn gezin tot mij laten komen.  Mijn kinderen, man, honden en poezen liggen bij me, rond me, tegen me, op me.  Geven me alle aandacht die ik ooit zou kunnen wensen.  Laat ik daar vandaag dankbaar voor zijn en de rest allemaal vergeten.  Hopelijk helpt het mediteren straks om alles te vergeten en lang te slapen.  Dank je.

Dag 348.

Ik ben dankbaar voor de vele lieve contacten die ik had vandaag.

Ik ben dankbaar voor de zon en de sneeuw die er waren en mijn dag buiten mooier maakten.

Ik ben dankbaar voor de rustige dag met veel ruimte en tijd. 

Soms als er veel tijd is en ruimte en ik ben echt heel dicht bij mezelf, dan voel ik de tinteling van het leven door mijn aderen stromen.  Soms ervaar ik deze tinteling wel lokaal.  En dat is al heel erg fijn.  Maar als er tijd en ruimte is ervaar ik deze tinteling overal.  Soms zelfs zo fel dat het lijkt alsof mijn lichaam één geheel is en niet langer bestaat uit allemaal afzonderlijk ledematen.  En soms, heel soms, gaat het zelfs een stapje verder.  Soms ervaar ik mijn lichaam als een kanaal.

Een kanaal waardoor energie stroomt.  Een kanaal waardoor het leven stroomt.  En een kanaal waardoor informatie stroomt.  Als het kanaal open staat, stroomt de intuïtie vrijuit.  Stroomt kennis vrijuit.  Stromen woorden vrijuit.  En stroomt creativiteit vrijuit.  Dus aandacht, tijd, ruimte en meditatie voelen alsof ze me vrij maken.  Vrij om een kanaal te zijn van wijsheid of vernieuwing of kracht en liefde. 

Eigenlijk zijn we allemaal een kanaal voor al deze dingen, allemaal.  Alleen geraakt dit kanaal verstopt.  En kunnen we het contact hiermee vergeten.  Verstopping zie ik als trauma’s die in het lichaam opgeslagen blijven en verwerking, aandacht, nodig hebben.  Verstopping zie ik als ongezond voedsel dat het lichaam ondermijnt.  Maar het belangrijkste voor mij is de verstopping door het denken.  Denken blokkeert het kanaal bij mij het vaakst.  Door het denken vergeet ik ook mijn kanaalheid.  Zonde want het denken is echt geen volwaardig alternatief.

Dus ik probeer het kanaal open te houden door me bewust te zijn van haar verstoppingen.  Vandaag stroomt het goed.  Het maakt me eigenlijk diep gelukkig.  Gelukkig.  Namasté.  

Dag 347.

Ik ben dankbaar voor de slapende honden aan mijn zijde, het is zo gezellig.

Ik ben dankbaar voor het leuke gesprek met mijn kids net voor het slapen gaan. 

Ik ben dankbaar dat ik vannacht in lekkere propere lakentjes kan slapen.   

Byron Katie stelt voor om 4 vragen te gebruiken om om te gaan met je eigen moeilijke en ongelukkig makende gedachten.  Zij vond deze vragen na een lange periode van depressie, toen ze plots besefte dat ze leed wanneer ze haar gedachten geloofde en niet leed wanneer ze haar gedachten niet geloofde.  Haar lijden kwam door wat ze geloofde over de wereld, niet door de wereld zelf. 

Ik wil graag deze vragen toepassen op een eigen, ongelukkig makende gedachte.  De gedachte der gedachten: andere mensen vinden me niet ok.  (of niet leuk of niet aangenaam of stom of …)

1.     Is het waar?  (Ja of neen, bij neen, ga naar vraag 3)

2.     Kun je absoluut zeker weten dat het waar is?  (Ja of neen) 

3.     Hoe reageer je, wat gebeurt er, wanneer je die gedachte gelooft?

4.     Wie zou je zijn zonder de gedachte? 

Andere mensen vinden me niet ok.  Is dit waar?  Ja, er zijn mensen die me niet ok vinden.  Kan je absoluut zeker weten dat het waar is?  Tja, neen, ik kan het niet zeker weten, ze hebben me dit nog nooit gezegd.  Niemand heeft nog ooit gezegd dat ze me niet ok vinden.  Wat er wel gebeurd is dat ze me negeren of niet met me bezig zijn.  Maar ik kan niet absoluut zeker zijn of het waar is.  Hoe reageer je en wat gebeurt er, wanneer je die gedachte gelooft?  Als ik denk dat mensen me niet ok vinden, dan voel ik me angstig en verdrietig.  Ik voel me dan alleen en afgekeurd.  Soms geraak ik ook wat in paniek.  Het is een gedachte met een enorme emotionele impact.  Wie zou je zijn zonder de gedachte?  Ik zou meer mezelf zijn.  Ik zou rustiger zijn.  Ik zou gewoon zijn.  Eigenlijk zou ik een beter mens zijn dan die die alles goed wil maken of krijgen want ik zou rustiger zijn en aangenamer. 

Ja, de vragen werken.  Ik voel me beter en rustiger en ik zie de dingen duidelijker.  Mijn gedachten geloven heeft dus echt bijzonder weinig voordelen, ik kan deze gedachten beter grondig in vraag stellen.  Dank je Katie Byron.  Dank je voor de vragen.  Namasté.  

Dag 346.

Ik ben dankbaar voor mijn warme pet, die mijn oren bedekt tijdens de vries wandelingen in de ochtend.

Ik ben dankbaar voor de thee die mijn handen verwarmt als ik van de wandeling thuis kom.

Ik ben dankbaar dat ik een nieuwe gsm kan kopen als de mijne het begeeft. 

Bij bijna afsluiten van deze fase in mijn leven, namelijk een heel jaar persoonlijk verslagen wat meditatie met me doet, vind ik het tijd om het te hebben over vergeven.  Niet vergif vergeven, maar mensen vergeven. 

Ik moet bekennen dat ik vergiffenis als jonge mens een heel stom idee vond.  Mensen die iets verkeerd deden moesten hiervoor boeten, desnoods voor de rest van hun leven, tot ze kunnen toegeven dat ze fout zitten.  Ik moest met name niemand vergeven die me pijn had gedaan.  Nooit.  Ik mocht van mezelf voor altijd boos zijn.  Mijn cliënten moesten van mij ook niet vergeven.  En als ze dat toch deden, zelf en spontaan, dan begreep ik dat niet zo goed.  Waarschijnlijk zat ik zelf nog in de tweede fase van verwerking, namelijk de boosheid, en had ik nog niet alles verwerkt.

Maar hoe meer ik mezelf gezonde aandacht geef en mijn emoties en zelfs gebeurtenissen ervaar als informatie en vervolgens mijn weg hierin intuïtief voel, hoe minder boos ik word.  Ik begin meer de dingen in hun nog grotere geheel te zien.  Verder dan mijn kleine ik. 

De tekorten die ik anderen het meest kwalijk nam, was mijn gevoelens en binnenwereld niet erkennen.  Dus mij niet serieus nemen als ik in de knoop zat en me niet helpen als ik om hulp schreeuwde in de omgang met mijn emoties.  Ja, zoiets nam ik de mensen steeds kwalijk.  Zo erg zelfs, dat ik mensen begon te wantrouwen, weg te duwen en zeker niet meer binnen te laten of mezelf te laten zien.  Het feit dat dit blog anoniem is, is daar zeker nog een uitloper van.  

Maar ik begrijp en zie steeds beter dat mensen me niet konden geven wat ze zelf niet geleerd hadden.  Iedereen roeit met veel moeite, met de riemen die ze hebben.  En proberen onderweg hun best te doen, herhalend wat ze leerden, niet bewust dat het ook anders kan. Of soms wel bewust maar in de war over wat dan beter zou zijn.

Ik heb anderen vergeven, al is het niet aan mij om hen te vergeven.  Ik heb dat niet bewust gedaan, het was er gewoon op een dag.  Blijven strijden en roepen heeft geen zin.  In de erkenning van mezelf en de ander ligt de enige weg naar bewustzijn.  Een mens vergeeft dus als die er klaar voor is.  Zonder toeters of zonder bellen, gewoon omdat het juist voelt.  Ieder doet zijn best en ieder zoekt op zijn eigen manier naar geluk en bewustwording.  Ik geef mezelf en hen daar de ruimte voor.  Zonder veroordeling.  Namasté.      

Dag 345. 

Ik ben zo dankbaar dat de centrale verwarming werkt, zonder die warmte zou het een heel stuk minder aangenaam zijn hier in huis.

Ik ben dankbaar voor de hulp die we deze week krijgen met de kids, anders zou de planning nooit rond geraken.

Ik ben dankbaar voor de vele en gezonde groenten die ik kan kopen en klaarmaken en eten, ik voel hun energie door mijn lichaam stromen.

Een paar dagen geleden sprak ik al over de drie manieren van Eckhart Tolle om bewust te zijn.  Je kan in je zintuigen leven: oh, wat smaakt dit zo heerlijk.  Je kan de tinteling van het leven in je lichaam voelen, dit zachte stromen is zeer aangenaam.  Of je kan in het nu leven.  Niet zitten dubben hoe het was in het verleden of hoe het toen had moeten zijn.  Ook niet in de toekomst volop plannen maken en vergeten hier aanwezig te zijn.  Maar in het nu altijd zijn.

Deze woorden waren bij wijze van spreken nog niet koud als ik mezelf erop betrapte er al tegen te zondigen.  Inderdaad, ik zondigde er al tegen tijdens de eerstvolgende wandeling met mijn hondjes.  En hoe dan? 

Eerst lijn ik de hondjes aan om een stukje straat te doen.  Daarna komen we in het bos en mogen ze eens goed crossen en zich uitleven.  Alle energie van zich af gooien.  Maar tot aan het bos of de wei moeten ze aan de lijn.  En aan de lijn moeten ze rustig dicht bij mij blijven, ik wil niet dat ze aan mijn armen lopen te trekken.  Sommige dagen lopen de honden vlak bij mij en zijn ze heel rustig.  Sommige dagen trekken en sleuren ze zo hard dat ik er boos van word.

Maar deze week keek ik naar mezelf en merkte ik dat ik eigenlijk met mijn hoofd niet in het hier van de handeling zat, maar al op weg naar het bos.  In plaats van te wandelen waar ik wandel en al van de eerste minuut te genieten van de vrijheid, zit ik in mijn hoofd al in het bos.  Dat is dus niet in het hier en nu zijn, dat is ginder in het bos al zitten. Geen wonder dat de honden trekken en trekken om daar te geraken. Ik moet niet boos op hen zijn, zij doen gewoon wat ik hen vraag, namelijk zo snel mogelijk in het bos geraken. 

De moment ik dat besefte, ontspande ik en bleef in liefdevol bij de honden aanwezig.  Exact daar op de plek waar ik wandelde.  De honden ontspanden onmiddellijk.  Het was zo een heerlijke wandeling vanaf daar.  Ik besefte ook dat ik van mijn honden zelfbeheersing verlang over iets waar ik zelf geen zelfbeheersing over heb.  En mijn oudste hond kan dat soms.  Zij weet dat ze moet doen wat ik verlang, niet waar ik op aan stuur.  Wat moet ik toch verwarrend zijn voor honden.  Wat moeten mensen in het algemeen toch verwarrend zijn voor dieren.  Ik heb mezelf tijdens deze wandeling nog meerdere keren moeten corrigeren om in het nu te blijven.  Maar gradueel word ik er beter en beter in.  Joepie.  Dank je en tot morgen…