Dag 351. 

Ik ben dankbaar voor dit blog om mijn hart te luchten.

Ik ben dankbaar dat ik bewust word van mijn dankbaarheid.

Ik ben dankbaar voor de vele gevoelens van geluk die ik mag ervaren. 

Vandaag besluit ik om de dankbaarheidsoefening af te ronden.  Ik merk dat ik het moeilijk vind om steeds andere en nieuwe dingen te schrijven waar ik dankbaar voor ben.  Niet dat ik niet dankbaar ben, verre van, maar het zijn bijna steeds dezelfde dingen waar ik bij stil sta.  De liefde van mijn familie, vrienden en dieren.  De warmte in huis en van mijn bedje.  Het lekkere en gezonde eten dat ik mag proeven.  Taken die afgewerkt geraken.  Het feit dat ik mijn hart kan volgen en schrijven, schrijven, schrijven.  En mijn werk.  Mijn leven verandert gewoonweg niet van dag op dag.  Het blijft grotendeels hetzelfde en dus ben ik ook voor dezelfde dingen dankbaar. 

De dankbaarheidsoefening elke dag, leerde me hoeveel er is om dankbaar voor te zijn.  En hoeveel tijd in mijn leven ik eigenlijk dankbaar kan zijn.  Hier en daar een paar tegenslagen, maar kom, de overige 90% van de tijd is mijn leven fantastisch.  De momenten dat het dat niet is, komen grotendeels door mijn sombere gedachten.  Die ik eindelijk wat los kan laten.  Dankzij bewustwording en meditatie.    

Toen ik vrijdag slechtgezind was, mediteerde ik die avond met Oprah en Deepak, desire and destiny, dag 19.  Ik vertelde reeds hoe synchro hun meditaties lopen met wat ik nodig heb die dag.  En vrijdag ging het over blissfulness.  Over hoe gezegend wij in ons leven zijn.  Tijdens de meditatie luisterde ik naar hun uitleg over hoe onze talenten in ons leven tot uiting kunnen komen en hoe het universum voor ons zorgt.  Ik kan het alleen maar beamen.  Daarna mediteerde ik met de mantra,   Sat Chit Ananda.  En wat zalig was het.  Ik voelde me waarlijk gelukzalig.  De meditatie nam me mee naar een heerlijk gelukzalige plaats.  Mijn hart deed pijn van de intensiteit. Ik voelde me zo goed erna.  Deze is mijn favoriete dag van hun reeks, tot nu toe.    

Ik heb de meditatie tot het einde in verrukking doorgebracht.  Daarna zette ik mijn mp3 uit en viel ik in een heerlijk diepe slaap.  Gisteren, zaterdag, werd ik nog steeds gelukkig wakker.  Een aanrader.  Wat is mediteren toch heerlijk.  Waarom ik dat soms vergeet, is niet te begrijpen.  Namasté.   

Dag 350

Ik voel me dankbaar voor het lekkere ontbijt dat ik nam deze ochtend.

Ik voel me dankbaar voor de fijne wandeling met de honden, in de kou maar zo verwarmd door de winterzon.

Ik voel me dankbaar voor mijn wasmachine, die de vuile was omtovert tot nieuwe.

Ik las een leuk boek genaamd de psychopaat in mij van James Fallon.  Ik weet dat het een leuk boek is als ik weken erna er nog over nadenk en mijn gedachten ernaar terug grijpen.  Deze man, James, is een neurowetenschapper.  Hij bestudeert het brein.  En één van zijn onderzoeksonderwerpen is het brein van een psychopaat.  Psychopaten hebben me altijd geboeid.  Niet dat ik hun daden ook maar het minst goedkeur, maar hoe kan een mens zo ver komen?  Hoe kan een mens andere mensen, of bij aanvang dieren, zomaar, zonder wroeging en zonder medeleven pijn doen en zelfs om het leven brengen? 

James noemt een psychopaat iemand die op interpersoonlijk gebied oppervlakkig en oneerlijk is, op affectief gebied geen schuldgevoelens ervaart noch empathie, gedragsmatig impulsief en onbetrouwbaar is en antisociaal, heethoofdig is.  Als neurowetenschapper gelooft hij eerst en vooral dat ons brein alles in ons leven bepaalt.  Dat we volledig zijn zoals onze genen het voorschrijven.  Maar nu blijkt hij zelf, helemaal zelf, op de hersenscan een psychopaat te zijn.  Toch heeft hij een gelukkig huwelijk, kinderen, een bloeiende loopbaan én niemand vermoord. 

Gaandeweg in zijn verhaal ontdekt hij dat zijn opvoeding toch een hele grote rol heeft gespeeld.  Veel groter dan hij ooit had kunnen vermoeden.  Leuk.  Hij verhaalt zelfs over een spirituele ervaring, die hij helemaal niet geloofd met zijn verstand maar wel meemaakte. 

Maar wat ik vooral wil delen is dat hij in de hersenen ontdekte dat er een lichamelijke basis is voor de driedeling die ik in mijn praktijk en Eckhart Tolle in zijn theorie en nog velen voor hen ontdekten, intuïtief.  Namelijk in de dorsale prefrontale cortex, daar zit onze volwassene of ons bewustzijn.  In de amygdala zit ons kind of pijnlichaam.  En in de orbitale en ventromediale cortex zit onze ouder of ego of ons geweten.  Dit had ik nooit verwacht te ontdekken in een boek van een man die zeer, zeer rationeel is. 

Het lezen van dit boek stimuleerde niet om het tintelen in mijn hele lichaam te voelen stromen, wat andere boeken zeker wel doen.  Het stimuleerde eerder mijn brein, zoals het ook zijn bedoeling is.  Maar tegelijkertijd geeft het hoop.  Als zelfs psychopate wetenschappers kunnen ontdekken dat we een volwassene hebben en kunnen streven om deze te ontwikkelen.  Als zelfs psychopate wetenschappers spirituele ervaringen hebben en vrienden die spiritueel zijn.  Dan zijn we goed op weg naar bewustwording.  Dank je voor de ontmoeting met dit boek.  Het steunt me op het pad dat ik, hopelijk samen met jullie, bewandel.  Namasté.

Dag 349.

Ik ben vreselijk dankbaar voor de kachel en zijn warmte, nu de wind door merg en been snijdt.

Ik ben dankbaar voor de vrienden die op bezoek komen.

Ik ben dankbaar voor mijn auto die maar blijft rijden.

Maar voor de rest was ik vandaag wat slechtgezind.  Meestal is het onderwerp hetzelfde.  Ik heb te veel te doen.  Te veel verplichtingen.  Te weinig hulp.  Ik ben moe en overprikkeld.  Dan begin ik te zuchten en te zagen.  Neen, het is eigenlijk mijn dag niet vandaag.

Ik kan maar beter vroeg mijn bed in kruipen.  Maar wil nog even de liefde van mijn gezin tot mij laten komen.  Mijn kinderen, man, honden en poezen liggen bij me, rond me, tegen me, op me.  Geven me alle aandacht die ik ooit zou kunnen wensen.  Laat ik daar vandaag dankbaar voor zijn en de rest allemaal vergeten.  Hopelijk helpt het mediteren straks om alles te vergeten en lang te slapen.  Dank je.

Dag 348.

Ik ben dankbaar voor de vele lieve contacten die ik had vandaag.

Ik ben dankbaar voor de zon en de sneeuw die er waren en mijn dag buiten mooier maakten.

Ik ben dankbaar voor de rustige dag met veel ruimte en tijd. 

Soms als er veel tijd is en ruimte en ik ben echt heel dicht bij mezelf, dan voel ik de tinteling van het leven door mijn aderen stromen.  Soms ervaar ik deze tinteling wel lokaal.  En dat is al heel erg fijn.  Maar als er tijd en ruimte is ervaar ik deze tinteling overal.  Soms zelfs zo fel dat het lijkt alsof mijn lichaam één geheel is en niet langer bestaat uit allemaal afzonderlijk ledematen.  En soms, heel soms, gaat het zelfs een stapje verder.  Soms ervaar ik mijn lichaam als een kanaal.

Een kanaal waardoor energie stroomt.  Een kanaal waardoor het leven stroomt.  En een kanaal waardoor informatie stroomt.  Als het kanaal open staat, stroomt de intuïtie vrijuit.  Stroomt kennis vrijuit.  Stromen woorden vrijuit.  En stroomt creativiteit vrijuit.  Dus aandacht, tijd, ruimte en meditatie voelen alsof ze me vrij maken.  Vrij om een kanaal te zijn van wijsheid of vernieuwing of kracht en liefde. 

Eigenlijk zijn we allemaal een kanaal voor al deze dingen, allemaal.  Alleen geraakt dit kanaal verstopt.  En kunnen we het contact hiermee vergeten.  Verstopping zie ik als trauma’s die in het lichaam opgeslagen blijven en verwerking, aandacht, nodig hebben.  Verstopping zie ik als ongezond voedsel dat het lichaam ondermijnt.  Maar het belangrijkste voor mij is de verstopping door het denken.  Denken blokkeert het kanaal bij mij het vaakst.  Door het denken vergeet ik ook mijn kanaalheid.  Zonde want het denken is echt geen volwaardig alternatief.

Dus ik probeer het kanaal open te houden door me bewust te zijn van haar verstoppingen.  Vandaag stroomt het goed.  Het maakt me eigenlijk diep gelukkig.  Gelukkig.  Namasté.  

Dag 347.

Ik ben dankbaar voor de slapende honden aan mijn zijde, het is zo gezellig.

Ik ben dankbaar voor het leuke gesprek met mijn kids net voor het slapen gaan. 

Ik ben dankbaar dat ik vannacht in lekkere propere lakentjes kan slapen.   

Byron Katie stelt voor om 4 vragen te gebruiken om om te gaan met je eigen moeilijke en ongelukkig makende gedachten.  Zij vond deze vragen na een lange periode van depressie, toen ze plots besefte dat ze leed wanneer ze haar gedachten geloofde en niet leed wanneer ze haar gedachten niet geloofde.  Haar lijden kwam door wat ze geloofde over de wereld, niet door de wereld zelf. 

Ik wil graag deze vragen toepassen op een eigen, ongelukkig makende gedachte.  De gedachte der gedachten: andere mensen vinden me niet ok.  (of niet leuk of niet aangenaam of stom of …)

1.     Is het waar?  (Ja of neen, bij neen, ga naar vraag 3)

2.     Kun je absoluut zeker weten dat het waar is?  (Ja of neen) 

3.     Hoe reageer je, wat gebeurt er, wanneer je die gedachte gelooft?

4.     Wie zou je zijn zonder de gedachte? 

Andere mensen vinden me niet ok.  Is dit waar?  Ja, er zijn mensen die me niet ok vinden.  Kan je absoluut zeker weten dat het waar is?  Tja, neen, ik kan het niet zeker weten, ze hebben me dit nog nooit gezegd.  Niemand heeft nog ooit gezegd dat ze me niet ok vinden.  Wat er wel gebeurd is dat ze me negeren of niet met me bezig zijn.  Maar ik kan niet absoluut zeker zijn of het waar is.  Hoe reageer je en wat gebeurt er, wanneer je die gedachte gelooft?  Als ik denk dat mensen me niet ok vinden, dan voel ik me angstig en verdrietig.  Ik voel me dan alleen en afgekeurd.  Soms geraak ik ook wat in paniek.  Het is een gedachte met een enorme emotionele impact.  Wie zou je zijn zonder de gedachte?  Ik zou meer mezelf zijn.  Ik zou rustiger zijn.  Ik zou gewoon zijn.  Eigenlijk zou ik een beter mens zijn dan die die alles goed wil maken of krijgen want ik zou rustiger zijn en aangenamer. 

Ja, de vragen werken.  Ik voel me beter en rustiger en ik zie de dingen duidelijker.  Mijn gedachten geloven heeft dus echt bijzonder weinig voordelen, ik kan deze gedachten beter grondig in vraag stellen.  Dank je Katie Byron.  Dank je voor de vragen.  Namasté.  

Dag 346.

Ik ben dankbaar voor mijn warme pet, die mijn oren bedekt tijdens de vries wandelingen in de ochtend.

Ik ben dankbaar voor de thee die mijn handen verwarmt als ik van de wandeling thuis kom.

Ik ben dankbaar dat ik een nieuwe gsm kan kopen als de mijne het begeeft. 

Bij bijna afsluiten van deze fase in mijn leven, namelijk een heel jaar persoonlijk verslagen wat meditatie met me doet, vind ik het tijd om het te hebben over vergeven.  Niet vergif vergeven, maar mensen vergeven. 

Ik moet bekennen dat ik vergiffenis als jonge mens een heel stom idee vond.  Mensen die iets verkeerd deden moesten hiervoor boeten, desnoods voor de rest van hun leven, tot ze kunnen toegeven dat ze fout zitten.  Ik moest met name niemand vergeven die me pijn had gedaan.  Nooit.  Ik mocht van mezelf voor altijd boos zijn.  Mijn cliënten moesten van mij ook niet vergeven.  En als ze dat toch deden, zelf en spontaan, dan begreep ik dat niet zo goed.  Waarschijnlijk zat ik zelf nog in de tweede fase van verwerking, namelijk de boosheid, en had ik nog niet alles verwerkt.

Maar hoe meer ik mezelf gezonde aandacht geef en mijn emoties en zelfs gebeurtenissen ervaar als informatie en vervolgens mijn weg hierin intuïtief voel, hoe minder boos ik word.  Ik begin meer de dingen in hun nog grotere geheel te zien.  Verder dan mijn kleine ik. 

De tekorten die ik anderen het meest kwalijk nam, was mijn gevoelens en binnenwereld niet erkennen.  Dus mij niet serieus nemen als ik in de knoop zat en me niet helpen als ik om hulp schreeuwde in de omgang met mijn emoties.  Ja, zoiets nam ik de mensen steeds kwalijk.  Zo erg zelfs, dat ik mensen begon te wantrouwen, weg te duwen en zeker niet meer binnen te laten of mezelf te laten zien.  Het feit dat dit blog anoniem is, is daar zeker nog een uitloper van.  

Maar ik begrijp en zie steeds beter dat mensen me niet konden geven wat ze zelf niet geleerd hadden.  Iedereen roeit met veel moeite, met de riemen die ze hebben.  En proberen onderweg hun best te doen, herhalend wat ze leerden, niet bewust dat het ook anders kan. Of soms wel bewust maar in de war over wat dan beter zou zijn.

Ik heb anderen vergeven, al is het niet aan mij om hen te vergeven.  Ik heb dat niet bewust gedaan, het was er gewoon op een dag.  Blijven strijden en roepen heeft geen zin.  In de erkenning van mezelf en de ander ligt de enige weg naar bewustzijn.  Een mens vergeeft dus als die er klaar voor is.  Zonder toeters of zonder bellen, gewoon omdat het juist voelt.  Ieder doet zijn best en ieder zoekt op zijn eigen manier naar geluk en bewustwording.  Ik geef mezelf en hen daar de ruimte voor.  Zonder veroordeling.  Namasté.      

Dag 345. 

Ik ben zo dankbaar dat de centrale verwarming werkt, zonder die warmte zou het een heel stuk minder aangenaam zijn hier in huis.

Ik ben dankbaar voor de hulp die we deze week krijgen met de kids, anders zou de planning nooit rond geraken.

Ik ben dankbaar voor de vele en gezonde groenten die ik kan kopen en klaarmaken en eten, ik voel hun energie door mijn lichaam stromen.

Een paar dagen geleden sprak ik al over de drie manieren van Eckhart Tolle om bewust te zijn.  Je kan in je zintuigen leven: oh, wat smaakt dit zo heerlijk.  Je kan de tinteling van het leven in je lichaam voelen, dit zachte stromen is zeer aangenaam.  Of je kan in het nu leven.  Niet zitten dubben hoe het was in het verleden of hoe het toen had moeten zijn.  Ook niet in de toekomst volop plannen maken en vergeten hier aanwezig te zijn.  Maar in het nu altijd zijn.

Deze woorden waren bij wijze van spreken nog niet koud als ik mezelf erop betrapte er al tegen te zondigen.  Inderdaad, ik zondigde er al tegen tijdens de eerstvolgende wandeling met mijn hondjes.  En hoe dan? 

Eerst lijn ik de hondjes aan om een stukje straat te doen.  Daarna komen we in het bos en mogen ze eens goed crossen en zich uitleven.  Alle energie van zich af gooien.  Maar tot aan het bos of de wei moeten ze aan de lijn.  En aan de lijn moeten ze rustig dicht bij mij blijven, ik wil niet dat ze aan mijn armen lopen te trekken.  Sommige dagen lopen de honden vlak bij mij en zijn ze heel rustig.  Sommige dagen trekken en sleuren ze zo hard dat ik er boos van word.

Maar deze week keek ik naar mezelf en merkte ik dat ik eigenlijk met mijn hoofd niet in het hier van de handeling zat, maar al op weg naar het bos.  In plaats van te wandelen waar ik wandel en al van de eerste minuut te genieten van de vrijheid, zit ik in mijn hoofd al in het bos.  Dat is dus niet in het hier en nu zijn, dat is ginder in het bos al zitten. Geen wonder dat de honden trekken en trekken om daar te geraken. Ik moet niet boos op hen zijn, zij doen gewoon wat ik hen vraag, namelijk zo snel mogelijk in het bos geraken. 

De moment ik dat besefte, ontspande ik en bleef in liefdevol bij de honden aanwezig.  Exact daar op de plek waar ik wandelde.  De honden ontspanden onmiddellijk.  Het was zo een heerlijke wandeling vanaf daar.  Ik besefte ook dat ik van mijn honden zelfbeheersing verlang over iets waar ik zelf geen zelfbeheersing over heb.  En mijn oudste hond kan dat soms.  Zij weet dat ze moet doen wat ik verlang, niet waar ik op aan stuur.  Wat moet ik toch verwarrend zijn voor honden.  Wat moeten mensen in het algemeen toch verwarrend zijn voor dieren.  Ik heb mezelf tijdens deze wandeling nog meerdere keren moeten corrigeren om in het nu te blijven.  Maar gradueel word ik er beter en beter in.  Joepie.  Dank je en tot morgen… 

Dag 344.

Ik ben dankbaar voor het feit dat mijn lichaam zo goed werkt en ik elke dag vol energie wakker word.

Ik ben dankbaar voor het heerlijk verkwikkende weekend.

Ik ben dankbaar voor dit blog en mijn kans om mijn ziel te delen met andere mensen.

Ik vermeldde het al een keer, maar ik ben bezig met de reeks desire and destiny van Deepak en Chopra  te doen en hierop te mediteren.  Elke dag een andere meditatie, eerst uitleg, dan nog meer uitleg en vervolgens een mantra om op te zeggen.  Nu blijkt dat de thema’s van deze reeks naadloos aansluiten bij de thema’s in mijn leven.  En als ik naadloos zeg, dan bedoel ik ook naadloos. 

Worstel ik die dag met mijn zelfvertrouwen, dan gaat het thema over vertrouwen in het universum.  Twijfel ik die dag over mijn schrijven, gaat het die dag over mijn levensdoel, waar ik me achter mag zetten.  Kan ik leven van mijn passies te volgen?  Gaat het thema over overvloed als je je passie volgt.  Engazomaarverder.  De thema’s sluiten zo mooi aan en zijn heel troostend.  Ik voel me elke avond gezien en begrepen.  Door mezelf en door het universum. 

Dank je om zoveel steun te mogen ervaren.  Dank je. Namasté.

Dag 343. 

Ik ben dankbaar voor het haardvuur dat hier brandt en het huis gezellig warm maakt.

Ik ben dankbaar dat er zoveel klusjes vandaag klaar geraakt zijn en ik nu echt kan rusten.

Ik ben dankbaar voor het ontzettend lekkere eten dat ik maakte vandaag.

Oprah zei het al meerdere keren en ik hoorde het wel, maar het drong nooit echt goed door.  Onze innerlijke of emotionele gps leidt ons door het leven.  Ik merk dat als ik mijn buik de zaak laat leiden we inderdaad op mooie en de juiste plaatsen komen.  Laat ik mijn hoofd leiden, dan loop ik verloren.  En dat bedoel ik dan ook heel letterlijk.  Als ik met de auto of fiets rijd en ik volg mijn buik zonder twijfelen dan kom ik op mijn bestemming.  Zelfs als de bestemming helemaal onbekend is.

Als ik begin te twijfelen en met mijn verstand begin te denken, tja, dan loopt algauw mis.  Dan rijd ik totaal maar totaal verloren.  Er is zelfs al een keer geweest dat ik gewoon terug naar huis ben gereden, ik ben er nooit geraakt dus.  Mijn verstand dat de weg wijst, oei, oei, dat is een ramp. 

En eigenlijk is dat een mooie metafoor voor het leven.  Mijn verstand aan de leiding, dat loopt gegarandeerd mis.  Ofwel is ze nog teveel bezig met het verleden.  Ofwel is ze teveel bezig met doemscenario’s voor de toekomst.  Maar juist afgestemd op het nu-moment en wat daar nodig is, is ze totaal niet.  Dus ik probeer steeds te ontdekken wie er aan het woord is.  Is het mijn denken?  Oei, dan even rusten en loslaten.  Terug naar het innerlijke leven keren en mijn buik en hart opzoeken.  De onrust aandacht geven.  Tot ik opnieuw denk-stilte ervaar. 

Wat voelt juist?  Daar ga ik voor want dat is mijn innerlijke gps.  Mijn emotionele gps.  En die loopt altijd juist.  Dank je.  Namasté.  

Dag 342.

Ik ben dankbaar voor de lekkere recepten in het zandloperkookboek.

Ik ben dankbaar voor het weekend en de weinige plannen die we hebben zodat ik kan bekomen van de overprikkeling van de week.

Ik ben dankbaar dat mijn man zich beter voelt na een aantal zieke dagen.

Nu doe ik het weer.  Helemaal onbewust en ik had het totaal niet door.  Plots zat ik in mijn oude patronen en wist van niets. 

Wat is er gebeurd?  Ik was aan het praten met iemand.  Het gesprek verliep vlot.  Het was aangenaam en ik kreeg zelfs complimenten over de snelheid waarmee ik werk.  En complimenten over de snelheid waarop ik schrijf en reageer.  Het was lief.  Er volgden er nog een paar mooie dingen over hoe het gewild het thema van mijn schrijven is en hoe dit moment het juiste moment ervoor is.  Ik voelde het duizelen voor mijn ogen. 

Maar er zaten ook minder leuke stukken tussen.  Zo twijfelde ze als ik iets vertelde of ze wimpelde de vraag af.  Of ze zei dat er toch nog wel werk aan was.  Veranderingen, verplaatsingen, de titels zaten nog niet goed.  En ik hoorde het eerst niet, want ik was nog vol van de complimentjes die er eerst waren.  Maar even later, toen het telefoontje reeds lang voorbij was, begon ik het gesprek te overlopen.  En ik begon me slechter en slechter te voelen.  Is mijn schrijven dan niet goed?  Zou het dan zo slecht zijn?  Kan ik eigenlijk wel schrijven?  Zou het slecht zijn?  Is het wel goed genoeg?  Wat zou er slecht aan zijn?  Zou ik wel verder doen?  Ben ik zo verkeerd?

Ik begon door het huis te dwalen.  Naar de keuken en terug.  Voelde me opgejaagd en zonder stil te staan, kreeg ik zin in chocolade en alcohol.  Ik doolde om mijn gevoel te ontwijken.  Plots stond ik stil in de keuken.  Waar ben ik mee bezig?  Waarom doe ik dit? Snoepen, dolen?  Wat is er aan de hand?

In plaats van stil te staan bij mijn emoties en angsten, ben ik op de loop.  Waar ben ik toch mee bezig?   Inderdaad, waar heb ik het moeilijk mee?  Ik sta stil bij mezelf en mijn gevoelens.  Ik voel angst.  Angst dat mijn schrijven als slecht beoordeeld zal worden.  Dat het niet goed genoeg zal zijn.  Nu, ik het op schrijf lijkt het allemaal zo belachelijk.  Hoe kan ik denken dat het op niets trekt.  Ik glimlach om de kind-gedachten die me even plaagden.  Gelukkig had ik het door dat ik weer vertrokken was in onbewuste manieren om mezelf te troosten.  Ik hoef niet meer te doen dan even aandacht te geven aan mijn angst.  Nu is ze alweer door en kan ik in mijn volwassene blijven.  Dank je. Dank je.  Namasté.  

Dag 341. 

Ik ben zo dankbaar voor de zon, die ik enorm waardeer en mis op de vorige grijze dagen.

Ik ben dankbaar dat ik al het huishoudelijk werk gedaan krijg en tevreden in huis kan rondlopen. 

Ik ben dankbaar dat de boeken die ik bestelde aangekomen zijn. 

Eckhart Tolle spreekt over drie verschillende manieren om bewust te zijn.  Hij spreekt over het leven in jezelf voelen stromen, dus de tinteling ervaren.  Hij spreekt over in je zintuigen zijn en echt zien wat er rondom jou bestaat en leeft.  Hij spreekt over het blijven in het nu.  Voor Eckhart zijn dat drie belangrijke manieren om bewust te zijn. 

Bij al deze dingen ben je bewust van jezelf, ben je wakker.  En als je daar over nadenkt, komt dat overeen met wat ik voel als volgt: ik ben diegene die door mijn ogen kijkt en niet door die van een ander lichaam.  Soms komt dit binnen als een tik tegen mijn hoofd.  Bang, ja, alleen ik kijk door deze ogen.  Zo raar.  Niemand anders voelt mijn gevoelens, mijn lichaam, mijn gedachten. 

Dus als je het leven in jezelf voelt stromen, dan ben je niet aan het denken, maar aan het voelen.  Je lichaam aan het voelen, met je aandacht weg van het denken en bewust van jezelf.  Je bent dus op dat moment diegene die voelt.  Een heerlijk gevoel trouwens die tinteling.  Als je in je zintuigen leeft, ben jij diegene die door jouw ogen kijkt, niet versluierd door het denken die vaak interpreteert en ertussen komt en vanalle conclusies trekt.  Neen, jij kijkt en het is veelal mooi wat je ziet.  En als je in het hier en nu leeft, ben je ook wakker en bewust want je beseft plots, ik ben hier nu, hier.  En je weet, ik ben diegene die dit meemaakt en voelt en ziet, hier, niet iemand anders.

Volgens mij gaat Eckhart niet akkoord met mijn analyse van gisteren.  Volgens mij vindt hij dat het in je lichaam zijn, in het hier en nu, in je zintuigen en in de tinteling, dat dat je echte zelf is.  Het denken is maar een aspect, maar het ervaren en Zijn is alles.  Dat kan ook natuurlijk.  Gisteren zei ik dat voelen informatie is en denken ook.  Dat klopt natuurlijk.  Bedoeling is om dit voelen en denken te gebruiken als informatie en er niet door bepaald te worden.  Maar er is het voelen van gevoelens en er is het Zijn.  Het Zijn is niet gewoon informatie, het is belangrijker en meer omvattend dan dat.  Dus wat ik gisteren zei moet genuanceerd worden.  Emoties zijn informatie, maar Zijn is tja, bewust zijn.  Na de meditatie via Eckhart zijn woorden, voelde ik me zo gelukkig.  Heb 9 uur aan een stuk geslapen en werd helemaal positief wakker.  En dan scheen de zon ook nog eens!  Dank je.  Namasté.  

Dag 340. 

Ik ben dankbaar voor ons zot geval van een pup die met de gekste spullen afgedragen komt om te spelen.

Ik ben dankbaar dat ik in de supermarkt alles kan kopen wat ik wil.

Ik ben dankbaar dat mijn lichaam de verkoudheden in mijn buurt niet binnen laat en gezond blijft.

Vandaag werd ik me bewust van de hele prestatie die hier neergezet wordt. 340 dagen schrijven over mediteren en bewust zijn.  We zijn nog maar 15 dagen verwijderd van het einde van dit project.  Mijn vingers beginnen te kriebelen om een eindanalyse te maken, maar ik moet nog even wachten volgens de planning… spannend wat het einde zal zijn.  Maar ik ben bijzonder trots over de vasthoudendheid van mijnentwege.  Maar ik ben nog het meest trots op de vergroting van bewustzijn dat het meebracht.  Ik had het nooit kunnen voorspellen. 

Deze week, tijdens een heel bewust moment, kreeg ik een inspirerend idee.  Misschien kan ik proberen  het gevoel en het denken samen te voegen?  Het harde, concrete, dwingende denken met het lieve, geduldige, zachte, gevoelige lichaam. 

Het denken is ongeduldig, slechtgezind, dwingend tot dwangmatig, eindeloos herhalend en kritiekvol.  Soms is het ook heerlijk concreet en planmatig.  Maar ik ervaar het denken als hard.  Als streng.  Als ontevreden.  Onvriendelijk.  Ik krijg het maar niet helemaal te pakken.  Het is zoals onze maatschappij vaak is, onpersoonlijk, onverdraagzaam en zo objectief mogelijk.  Ik zit hier wel in want ik ben een praktische dame.  Eigentijds en zelfbewust. Zonder te veel franjes en bellen.  Vooruitgaand, doelbewust, geen tijd verliezen.  Alles moet nuttig zijn.

Daartegenover staat het lichaam, het gevoel, het hart en de buik.  Deze gevoelens zijn zacht, persoonlijk, geduldig, niet-dwingend en liefdevol.  Natuurlijk.  Ze spreken niet heel duidelijk en geven steeds ruimte aan de eigen keuze.  Gevoelens geven hun hulp en informatie onvoorwaardelijk, constant en met veel herhaling.  Klinkt best lief.

Maar zijn deze twee te verenigen?  Zij we gedoemd om het ene te kiezen of het andere?  Of zijn we gedoemd om van het ene naar het andere te slingeren?  Zijn deze twee te verenigen?  Kunnen ze samengevoegd worden?

Hierover dacht ik deze week na.  En weet je wat mijn conclusie is?  Mijn diepgaande analyse?  Mijn eindslot?  Dat ze beide niet volledig de waarheid kennen.  Ze zijn beide stukken van de werkelijkheid.  Stukken, niet alles.  Beide geven ze informatie en het is aan mijn bewuste zelf om deze informatie allemaal te registeren en vervolgens duidelijk en intuïtief te volgen wat het meest gepast voelt.  In samenwerking met beide.  Ik denk niet dat ze samen te voegen zijn.  Ze zijn aanvullend om het hele plaatje duidelijk te krijgen.  Dank je voor al die informatie.  Dank je.  Namasté.  

Dag 339. 

Ik ben dankbaar voor de zon die tijdens mijn ochtendwandeling door de wolken kwam en het bos een gouden gloed gaf.

Ik ben dankbaar voor de vriendelijke mensen die ik tegenkwam met hun hond in het bos.  Dat doet mijn hartje deugd.

Ik ben dankbaar dat ik een lekkere nieuwe soort thee ontdekte, namelijk chai latte.  De kids en ik genoten daarvan deze ochtend.

Wel, ik werd niet zo slechtgezind wakker deze morgen.  Er was dan ook niets om af te keuren van gisteren.  Was gisteren in volle concentratie, heb alles gedaan wat ik gedaan wilde hebben en heb de negatieve gedachten vermeden die ik me opkomen.  Het is waar dat ik indien ik mezelf aan mijn eigen regels kan houden, me dan beter voel.  Maar zo werkt het leven eigenlijk niet.  Ik kan niet alles in de hand houden, moet rekening houden met mijn gezin, grotere familie en de cultuur waarin we leven.  En dat betekent dat ik heel regelmatig zal zondigen tegen mijn eigen regels. 

Zijn dan mijn regels fout?  Of ben ik te veeleisend?  Of moet ik ze meer zien als richtlijnen dan als regels?

Misschien moet ik mijn regels maar eens op papier zetten, dan worden ze voor mij ook bewuster:

1.     Ik eet en drink kh arm en gebruik zo weinig mogelijk suiker

2.     Ik eet en drink zo min mogelijk producten waar lijden en vervuiling mee gepaard gaan

3.     Ik ruim mijn huis elke woensdag en zaterdag op, dan wordt er ook gepoetst (vooral door mij), zo blijft alles netjes en onderhouden

4.     Ik ruim 1 kast of schuif op per week

5.     Ik mediteer elke dag en schrijf hierover in mijn blog

6.     Ik mest de paarden elke donderdag en dan oefen ik ook met mijn paard

7.     Ik ga elke dag met de honden wandelen

8.     Zondag is het gezinsdag en doen we iets leuks samen

9.     Ik plan maar 1 activiteit per weekend, anders geraak ik overprikkeld en mijn werk niet af

10.   Ik doe elke zaterdag de was

11.   Elke donderdag en vrijdag werk ik aan mijn schrijven en boek

12.   Ik probeer zo weinig mogelijk alcohol te drinken

13.   Ik probeer mijn grenzen vriendelijk maar beslist aan te geven, zeker bij de kinderen

14.   Ik probeer problemen rustig te bespreken en niet te panikeren noch boos te worden

15.   Ik probeer mijn binnenwereld aandacht te geven ipv oude patronen uit te voeren

16.   Ik probeer contact met vrienden en familie te onderhouden

17.   Ik probeer vriendelijk te zijn

18.   Ik kook op donderdag en vrijdag heel veel en gezond eten

19.   (onbewuste regel) ik wil graag dat mensen me leuk vinden, dus doe ik mijn best voor hen

Dat is eigenlijk een hele lijst he met voorschriften.  Maar er is er geen een bij waar ik niet kan achterstaan.  Misschien moet ik maar niet elke dag scannen of ik het goed doe of niet.  Misschien is de intentie om hiervoor te gaan wel veel belangrijker dan het ook elke dag halen.  Misschien mag ik gewoon al trots zijn dat ik het probeer, zonder te hechten aan het daadwerkelijke resultaat.  Ja, dat voelt goed.  Het maakt me vrolijk en gemotiveerd om zo te denken.  Dank je.  Namasté.  

Dag 338. 

Ik ben dankbaar dat deze ochtend mijn auto niet bevroren was.  Heb lekker niet moeten krabben.

Ik ben dankbaar dat ik een lekkere praline had om te eten vandaag.

Ik ben dankbaar dat de kids en ik op tijd op school geraakt zijn.

Deze ochtend werd ik eigenlijk niet zo happy wakker.  En nu ik erover nadenk zijn de ochtenden meestal niet vervuld van geluk.  Toen ik dit observeerde deze ochtend, was ik verbaasd en ik vroeg me oprecht af, hoe komt dat eigenlijk? Waarom zou ik me elke ochtend slecht moeten voelen als ik wakker word?  En zou het eigenlijk elke ochtend zijn?  Of enkel bepaalde ochtenden?

Terwijl ik erover nadenk voel ik me niet elke ochtend slecht.  Maar toch wel zeer regelmatig.  Toen ik hier dieper over navoelde ontdekte ik dat het vooral ochtenden zijn waarbij ik over de dag ervoor een slecht gevoel had.  Misschien zijn dat geen echte erge dingen, maar ze zijn wel vaak verbonden met alcohol.  Ter verduidelijking, het gaat hier over 2 tot 4 glazen ongeveer. 

Als ik drink voel ik me zo intens gelukkig.  Ik lach en maak plezier en vind de hele wereld zo leuk, lief en vriendelijk.  Ja, drinken heeft op mij een heel aangenaam effect.  Maar de dag erna veroordeel ik mezelf omdat ik te los was, of te vrolijk, of teveel babbelde.  Ik veroordeel mezelf zo vaak. En dan voel ik me slecht.  Ik verlies niet graag stukken van mijn zelfcontrole.  Dan vind ik eerder dat ik faal.

De avond zelf voel ik me intens gelukkig en vind ik alles leuk, maar de dag erna zoek ik elke minuut af om te zien of ik fouten heb gemaakt of of anderen raar hebben gereageerd op mij.  Meestal vind ik niks.  Maar dat kan me niet tegenhouden.  Betekent dit dat ik zou totaal moeten stoppen met alcohol?  Of betekent dit dat ik nog moet oefenen op mezelf te aanvaarden?  Ook als ik mijn zelfcontrole enigszins verlies?  Ik weet het dus niet.  Ik zou graag het tweede zeggen, maar misschien is het wel het eerste?  Ik ga hierover verder mediteren vanavond.  Want dat is echt wel nodig.  Namasté.  

Dag 337.

Ik ben dankbaar voor het warme huis om in thuis te komen.

Ik ben dankbaar voor de lekkere thee die ik deze ochtend dronk.

Ik ben dankbaar voor de gezellige avond die ik had gisteren, met vrienden en ons gezin.

Een pup in huis is best veel werk.  Zij wil voortdurend zichzelf moe maken en wil veel lopen en spelen.  Ze wil aandacht en entertainment.  Maar tegelijk is ze zo lief, attent en aanhankelijk. 

Deze week was ik bij de paarden aan het mesten.  Het ging totaal niet vlot.  Het was koud, snijdende wind en een temperatuur onder het vriespunt.  Er lag heel veel mest, want de paarden eten meer met deze kou.  Er is ook een extra paard, wat meer mest geeft.  De mest was gedeeltelijk bevroren wat het moeilijker maakt om te scheppen en het is zo nat overal van de vele voortdurende regens.  Wat de mest extra zwaar maakt.  Mijn schouder deed pijn en mijn motivatie daalde steeds verder mee het vriespunt onder.

Op dit moment vroeg onze pup me of ik met een stok wilde gooien, ze verveelde zich.  Ik gooide de stok in de vijver en de stok botste op het ijs.  Onmiddellijk sprong ze de stok achterna, ontdekkend dat het water vast was in plaats van vloeibaar.  Maar dat kon haar niet van haar stuk brengen, ze wandelde het ijs over en nam de stok mee terug naar de oever.  Het was een schattig zicht zo haar eerste ijservaring.  Maar zij was niet erg onder de indruk.  Ze haalde de stok er nog enkele keren af. 

Ik ging verder zwoegen, zuchtend.  Toen hoorde ik een eigenaardig krabbelend geluid rechts van me.  Ik ging kijken.  Nu had de pup ontdekt dat de bevroren plassen konden stuk gemaakt worden.  Ik zag ze bezig.  Ze liep naar een plas en sprong en krabde tot ze door het ijs zat.  Daarna nam ze de stukken ijs in haar mond en liep er trots mee rond.  Ik kon niet anders dan lachen.  Zo schattig.  Maar vooral zo verwonderd over het leven en de kleine dingen.  Ik besefte dat ik slecht bezig was.  Mijn ego en mijn denken nam de overhand tegenover verwondering en plezier.  Ik begreep de les.  En bleef kijken naar haar spel tot ik me opnieuw vrolijk voelde.  Het mesten ging plots een stuk lichter en sneller vooruit.  Dank je voor de duidelijkheid.  Dank je.  Namasté.

Dag 336. 

Ik ben dankbaar dat mijn lichaam me overal naartoe brengt, zonder morren en zonder klagen. 

Ik ben dankbaar dat ik elke dag wakker word en blijgezind een nieuwe dag mag ontmoeten.

Ik ben dankbaar dat ik adem en me bewust kan zijn van elke adem en kan genieten van elk moment dat ik adem.

Ben opnieuw aan de reeks desire and destiny begonnen van Deepak Chopra en Oprah.  Heb hem al een hele tijd maar nog altijd niet volledig afgewerkt.  Ondertussen ben ik al aan dag 11 ongeveer en zover ben ik dus nog niet geraakt.

Op deze dag bejubelen Oprah en Deepak het feit dat je wakker wordt elke ochtend en het wonder van leven kan meemaken.  En ik vind dat zo een mooi beeld.  Ja, het is waar en iets waar we zo weinig bij stil staan.  Toch is het een wonder dat ons lichaam elke nacht in trance gaat om zichzelf te genezen en elke dag terug uit de trance komt.  Meeste mensen staan hier niet bij stil, tot ze wel moeten.  Tot ze geconfronteerd worden met hun eigen dood of die van hun naaste.

Elke dag zie ik mensen die niet wisten hoe ze gingen reageren op dit soort van verlies.  Je weet het echt niet tot je het meemaakt.  Je denkt dat je sterker zal zijn of minder emotioneel, maar dat ben je niet.  Iemand verliezen doet echt zoveel pijn, emotioneel en zelfs fysiek. 

Ben de laatste tijd veel bezig met eindigheid.  Een beetje met die van mezelf maar vooral met die van mijn omgeving.  Mijn ouders worden ouder bijvoorbeeld, ik weet ook dat zij niet eeuwig hier blijven.  Soms ben ik een beetje bezig met angsten rond mijn kinderen.  En soms ben ik bezig met mijn eigen sterven.  Ik kan me dat echt niet voorstellen hoe het zou zijn om te moeten gaan.  Maar heel erg lijkt me dat niet, alleen wil ik nog zoveel doen, leren en schrijven.  Dat zou ik nog het ergste vinden om mijn schrijven niet te kunnen afwerken. 

Dus mijn eindigheid en die van mijn naasten maakt dat ik vandaag erg dankbaar ben voor alles wat ik mag meemaken.  Ik leef zo graag diep, heel diep in mijn ervaringen.  En vandaag is een dag waarop het grotendeels lukt.  Wat ben ik dankbaar voor deze ochtend en deze ademteug.  En jij?  Namasté.  

Dag 335. 

Ik ben dankbaar voor onze kachel, die een heerlijke warmte uitstraalt.  Wat voel ik me geborgen.

Ik ben dankbaar voor mijn gezonde kinderen, zodat ik elke nacht kan doorslapen.

Ik ben dankbaar voor hulp die ouders elkaar aanreiken zodat we kunnen samenwerken rond de kinderen en het werk lichter maken. 

Alles schuift in elkaar.  Het is misschien een rare uitspraak.  Maar laat me het even toelichten.  Soms lijkt in het leven alles in elkaar te klikken.  Soms lijken de dingen verkeerd te lopen maar blijken ze daarna eigenlijk volledig juist gelopen te zijn.  Bij mij gebeurt dat regelmatig met verloren rijden.  Ik rij verloren en kom op een plek die ik niet had verwacht of ken.  Ik maak me druk en zoek verder mijn weg naar de bestemming.  Lastig.  Blijkt dat ik daar een tijdje later moet zijn, net daar waar ik verloren gereden ben.  Ik bedoel daarmee niet dat moment he, maar een later moment in de week of in de maand.  Dan zeg ik, ja ik ken dat daar, daar ben ik net geweest.  Ik was er alleen een beetje vroeger in de tijd dan nodig.

Of zo kan ik ook een boek of artikel lezen, om net daarna deze gegevens nodig te hebben.  Of ik kan met iemand babbelen die me het laatste puzzelstukje geeft van een emotionele puzzel waar ik mee zit.  Of ik krijg een recept in handen, net met alle ingrediënten die in onze tuin rijp zijn. 

En weet je wat nog het ergste is?  Weet je wat je eigenlijk nog het allerergste is?  Dat ik dat gewoon normaal begin te vinden.  Ik kijk er eigenlijk niet echt meer van op.  Ik verbaas me er zelfs niet meer over.  Dat is best spijtig.  Maar tegelijkertijd denk ik dat het ook normaal is.  Uiteindelijk steekt het universum zo in elkaar.  Het is normaal dat de dingen komen die we nodig hebben, net op het moment dat het nodig is.  Zonder veel tamtam en zonder veel denk en doe werk.  Het is normaal dat als ik mijn intuïtie laat werken de dingen vanzelf duidelijk worden en in elkaar klikken. 

Het is dus goed dat ik het niet langer tegenwerk, me ertegen verzet of denk dat ik kei veel moeite moet doen.  Maar me hieraan overgeef.  Want het is gewoon zo, dat het universum samenwerkt als jij in balans bent.  Heerlijk niet?  Dus normaal, dus gewoon, is goed.  Dan doe ik lekker verder.  Namasté.  

Dag 334. 

Ik ben dankbaar voor de lekkere avondmaaltijd die ik bereidde, met bewaarde groenten uit onze tuin.

Ik ben dankbaar voor de rust in huis nu alle honden doodmoe liggen te slapen.

Ik ben dankbaar voor het huis dat we gisteren proper kregen en vandaag nog zo mooi blinkt. 

Ik had het nog niet verteld maar mijn paard heeft me in het verleden gevraagd om mijn dochter te mogen opleren.  Al worstel ik af en toe wel met het feit dat paarden zouden spreken tegen mensen.  Mijn verstand vindt dat totaal uit de lucht gegrepen.  Dat kan toch niet.  Dat is niet waar.  Paarden en mensen kunnen niet met elkaar spreken.  Dieren gebruiken immers geen woorden.  Dus kunnen zij ook niet spreken. 

Maar zelfs zonder woorden, begrijp ik wat hij zegt.  Want zijn lichaamstaal wordt door mijn intuïtie vertaald naar woorden die ik maar al te goed begrijp. 

Onlangs deed ik grondwerk met mijn paardje.  We oefenden in de piste en alle oefeningen die ik in mijn hoofd had verliepen bijzonder vlot.  Zo vlot zelfs dat ik na een paar minuten totaal door mijn gamma heen was en ik niet meer wist waar we nog op konden oefenen.  Dus ik stond stil bij hem mee in de wei te staren.  Dat zijn de momenten dat paarden je vaak mee nemen in hun trance en in hun wereld.

Ik dacht aan mijn dochter en haar pestverhaal op school.  Ze was in de war en verdrietig en wist niet hoe ze met deze conflicten om kon gaan.  Ik wist het eerlijk gezegd ook niet goed.  Mijn paardje kwam letterlijk dicht bij me staan en vroeg me om met haar te mogen werken.  Mijn denken vertaalde zijn lichaamstaal naar de woorden: ik wil haar dat graag leren.  Ik wil met haar werken. 

Ik voelde me getroost door deze woorden en zijn dichte aanwezigheid.  Ik heb hier niets over gezegd tegen mijn dochter.  Wel tegen mijn vriendin.  Een korte periode later ging mijn dochter voor een eerste rijles en mijn paardje stond als eerste in de rij om haar dit te bieden.  Hij drong zichzelf bijna op, maar dan respectvol, want zo zijn paarden.  Mijn dochter begreep zijn lichaamstaal heel goed, maar besliste de eerste les anders.  Ze had daar wel wat spijt van en heeft daarna telkens als hij zich aanbood, voor hem gekozen.  De rest is geschiedenis.  Lees maar gisteren.  Allemaal toch zo wonderlijk.  Namasté.  

Dag 333.

Ik ben dankbaar voor mijn poetshulp die deze ondankbare taak een heel stuk gezelliger maakt. 

Ik ben dankbaar voor onze jonge hond die steeds beter luistert en eigenlijk ook steeds liever wordt. 

Ik ben dankbaar voor de hulp van mijn kinderen om hun kamers op orde te brengen. 

Ik sprak al meerdere keren over mijn paardje en zijn levenslessen.  Katten hebben ons zoveel te leren over onafhankelijkheid en je eigen weg bewandelen.  Van honden kan je leren wat liefde is.  En van paarden leer je wijsheid, geduld, kracht, rust en zelfzekerheid.  Paarden helpen je om jezelf te leren kennen en jezelf te aanvaarden.  Om net zoals bij meditatie durven bij jezelf te blijven, je emoties te ervaren en je aandacht te brengen naar waar ze hoort te zijn. 

Mijn dochter is aan het leren paardrijden.  De paarden leren haar dus ook vele lessen.  Het zijn lessen met vallen en opstaan.  Haar eerste lessen kreeg ze van onze paarden die stonden te springen om met haar te werken.  Het was bijzonder duidelijk dat ze haar dus iets wilden komen vertellen.  Maar het waren niet altijd de dingen die ze wilde weten of leren.  Blijkbaar was een van de eerste lessen voor haar in haar kracht komen.  Soms kan ze roepen en tieren en haar kracht laten wegstromen in haar hulpvraag naar anderen, maar nog steeds niet in haar kracht blijven.  Afhankelijk zijn van anderen of helemaal van streek geraken is dus niet hetzelfde als in je kracht staan.  Dat hebben de paarden haar dan wel duidelijk gemaakt. 

Een paard beweegt dus geen stap, hoe van streek, manipulatief, vleiend of hulpeloos je bent.  Een paard beweegt alleen als het respect voor je heeft.  Als het paard jou een aanvaardbare leider vindt.  En dat was ze eerst niet. 

Daarom vind ik het zo mooi dat ze rijlessen krijgt van een mens en een paard die oog hebben voor wat de boodschappen zijn i.p.v. haar enkel te leren dwingen.  Nu kan ze echte levenslessen leren en niet nog meer van hetzelfde, namelijk dwang en machteloosheid.

Ze heeft trouwens haar kracht gevonden bij de paarden.  Dat effect breidt zich uit naar school.  Dat effect zie je ook thuis.  Dat effect zie je weerspiegelt tijdens haar rijden.  Ondertussen doet mijn paard wat ze vraagt. En dat doet hij zeker niet zomaar of om haar een plezier te doen.  Hij doet dat in volle vrijheid als respect voor haar kracht.  Ik ben een trotse mama.  Namasté.

Dag 332. 

Ik ben dankbaar voor de lange nachtrust die ik had deze nacht.  Een zeer oppeppend gevoel. 

Ik ben dankbaar voor mijn auto die opnieuw goed rijdt en ons overal naartoe brengt zonder zorgen.

Ik ben dankbaar voor het werk dat ik vandaag mag doen.  Niet te druk en niet te kalm.  Gewoon perfect.

Het is wonderbaarlijk hoeveel effect 1 deca koffie in de ochtend heeft op me.  Zondag, gisteren, dronk ik er eentje in de ochtend en zondagnacht, of maandagmorgen was ik reeds wakker voor 6u en heb geen oog meer dicht gedaan. 

Maandag dronk ik er geen en ik sliep zo vast en lang dat ik me een ander mens voel vandaag.  Wat kan slapen een groot effect hebben op een mens.  Zonder het slapen ben ik ongeduldig, kort, lastig. Na een lange nacht kan ik meer aan, zie ik de dingen helderder en ben ik eigenlijk ook veel vriendelijker.  Dus zowel voor mezelf als voor mijn omgeving enkel maar voordelen.

Het doet me denken aan de tijd dat ik jong was en nooit wilde gaan slapen.  Zeker als jongere, wilde ik nooit naar huis en nooit naar mijn bed.  Ik zou elke nacht tot de laatste op café gebleven zijn, zo heel erg wilde ik niet gaan slapen.  Een mens verandert duidelijk als ze ouder worden.  Slaap wordt een steeds schaarser goed en ook steeds kostbaarder.  Ik denk dat de grote verandering gekomen is toen de kids klein waren en de nachten onderbroken en vaak heel erg kort. 

Als je dus verlicht wil geraken zijn een goede nachtrust, gezond eten en mediteren allen belangrijk.  Het mediteren gaat ook elke dag heel goed.  Ik blijf snel naar beelden gaan en bekijk ze zonder angst of zonder te denken.  Gisteren kreeg ik eerst het beeld van een gorilla.  Dat is lang blijven hangen.  Ze zat daar te kijken naar me.  Ik vond ze mooi en rustig.  Niet bang, eerder half in slaap.  Daarna het beeld van vuurwerk dat de aarde uit spat.  Dus zo een vergezicht van de aarde, met de ronde boog en overal vuurwerk dat omhoog spuit.  Niet in vele kleuren, maar als energie.  Met sterretjes en vlekken.  Het was opnieuw zeer mooi.  Ben daarna in een heerlijke slaap gevallen.  Namasté.