Dag 295.  Ben de laatste weken nogal veel bezig geweest met eten en hun verslavende effecten.  Heb een leuke blog gevonden van iemand die ook kh arm eet omdat hij vindt dat hij een verslavingsgevoelige persoonlijkheid heeft.  Deze man verhaalt over zijn leven waarin hij van de ene verslaving in de andere tuimelde.  Het gaat over drugs en alcohol, waarna hij zijn verslaving overwint maar vervolgens overgaat in een verslaving van suiker en tarwe.  Een verslaving waar heel veel mensen in onze westerse samenleving aan lijden. 

Ik herkende eigenlijk bijzonder veel in dit verhaal.  Deze man had ontdekt dat sommige producten je verslaafd maken omdat zij dopamine teweegbrengen in je hersenen.  Dus je eet suiker of tarwe (wat eigenlijk ook een soort suiker is) en het dopamine niveau in je lichaam stijgt enorm.  Dit geeft een fantastisch gevoel en je wil vervolgens nog meer van dat.  Van deze stof wordt je gelukkig en je hersenen willen meer.  Zo enorm graag dat je bijna geen controle meer hebt over je eigen gedrag en je hersenen dit verlangen of craving zo groot laten worden dat je er amper nog controle over hebt.  En dus eet je meer en langer en vaker dan je zelf wil.

Hoe komt dat er zoiets bestaat er zo een verslavingsgevoelige persoonlijkheid?  Wel, familiaal gebonden reageren je hersenen sterker of minder sterk op dopamine. Dus als je een familie hebt waar meerdere mensen gemakkelijk verslaafd worden, reageren je hersenen sterker op de aanwezigheid van dopamine.  Er zijn meer receptoren die reageren en het effect is dus heel erg sterk. Je hele hersenen lichten als het ware op en geven golven van genot af.  Dat is dus heerlijk.  Vervolgens zoek je deze rush opnieuw en opnieuw terug op zodat je uiteindelijk niet meer zonder dit heerlijke gevoel kan.  En onze consumptie maatschappij maakt daar handig gebruik van.  Zij steken zo goed als overal suiker in zodat jij je rush krijgt en er meer en meer naar verlangt. 

Wat nog niet zo lang geweten is, is dat suiker dit verslavende effect ook heeft.  Maar wat nog minder lang geweten is, is dat tarwe en andere granen dit effect ook hebben.  En zo is de cirkel rond.  Je eet brood en wil nog meer en meer eten tot je volledig afhankelijk ervan bent en je je niet meer kan bedwingen in de nabijheid van brood. 

Heb ik zo een verslavingsgevoelige persoonlijkheid?  Reken maar van ja.  Volgens mij kan ik zelfs verslaafd geraken aan water.  Hmm, confronterend.  Mag ik dan nooit meer suiker of granen gebruiken? Zal ik er dan altijd direct terug verslaafd aan zijn?  Ogenblikkelijk.  De dag zelf?  Dank je voor deze info maar wat moeilijk.  

Dag 294.  Vandaag was het een koude dag buiten toen ik ging mesten.  De ochtend begon anders goed met een mooie gouden zonsopgang.  Heb trouwens nooit beseft wat dat juist betekende, de ochtendstond heeft goud in de mond.  Maar enige weken terug ineens wel, ik zag toen voor de eerste keer dat de zon inderdaad goudkleurig is bij het opkomen.  Hadden jullie dat al gemerkt?  Ik eigenlijk nog niet.  Je moet niet vragen hoe vaak ik al in mijn hoofd vertoefde in plaats van in mijn lichaam dat ik dat niet eens heb opgemerkt.  Maar nu eindelijk dus wel…

Vandaag heb ik gemediteerd in de kou.  Het was bij aanvang moeilijk om me te concentreren.  Niet de kou deerde me maar flitsen van gisteren kwamen mijn hoofd binnen wandelen en namen de plaats in van bewustzijn.  De paarden stonden een eind verderop en hadden meer interesse in het gras dan in mij.  Maar toch, op een bepaald moment zag ik een paard in mijn geestesoog naar me kijken.  Mijn geestesoog ziet geen echt paard, met kleur ofzo, maar het is licht in de vorm van een paard.  Zo geel-rode energie in de vorm van een grazend paard dat plots naar me keek.  Welk van de paarden het was kon ik niet zien, zo in energetische vorm ziet iedereen er min of meer hetzelfde uit.  Mooi eigenlijk dat er energetisch geen verschillen zijn. 

Dit schimmige paard kwam dichterbij en dichterbij en toen die bij mij kwam bracht die zijn neus naar mijn zonnevlecht.  Daar raakte die mijn lichaam.  Eerst voelde ik niets, enkel verbazing, maar toen ik me begon te concentreren op die plek werd die heel aangenaam warm, keerde ik uit mijn hoofd naar mijn lichaam en werd ik volledig ontspannen.  Ik genoot van de rust die wederkeerde en keek naar de wei met de paarden.  Ik voelde me zo intens gelukkig.  Daar in de kou voelde ik de warmte door mijn lichaam stromen en alles was zo perfect.  De paarden zo ontspannen, de honden zo liefdevol, de natuur zo prachtig.  Alles was zo intens goed.  Nu nog, uren later, is mijn buik nog aangenaam warm met uitstraling naar mijn keel.  Heb totaal geen honger. 

Waarom maken mensen het toch altijd zo moeilijk om gelukkig te zijn.?  Het leven is prachtig en gelukkig zijn is zo gemakkelijk.  Gewoon je aandacht in je lichaam, in het moment brengen en alles wordt zo perfect.  Dank je om me hier zo vaak aan te herinneren.  Het is nodig, ik vergeet het telkens weer.  Dank je.    

Dag 293.  Ik kocht onlangs een boek genoemd liefdesbang.  Een boek over mensen die ofwel bindingsangst hebben ofwel verlatingsangst en hoe deze angsten zich afwisselen naargelang de partner.  Dus bij de ene mens hebben we verlatingsangst omdat zij zich niet goed durven binden en gaan wij aanklampend zijn.  Bij de andere mens hebben we zelf bindingsangst omdat de ander veel te dicht bij komt.  Telkens is er angst.  De angst is ofwel om de pijn van verlating te ervaren, ofwel de pijn van het verlies van jezelf in de relatie. Het lijkt er gewoon op dat je nooit authentiek kunt zijn.  Ofwel voel je je verstikt en loop je weg, uit angst om jezelf teveel te moeten aanpassen.  Ofwel heb je zoveel angst om de ander te verliezen dat je bereid bent om zo goed als alles te doen en te aanvaarden van de ander.  Maar in beide gevallen is angst de baas en niet je echte zelf.

Angst, ja dat is voor mij ook een serieuze motivator geweest in mijn leven.  Door angst heb ik zoveel zaken niet durven zeggen en niet durven doen.  Door angst heb ik vaak geen grenzen getrokken waar ik het wel moest doen.  Door angst heb ik mensen gekwetst omdat ik niet mezelf direct verdedigde en niet luisterde naar wat ze echt tegen me probeerden te zeggen.  Door angst heb ik gekozen om niet naar het buitenland te gaan studeren, terwijl ik dat eigenlijk wel echt wilde meemaken.

In de liefde heb ik ook angsten gekend.  Ik heb schrik gehad om mijn hart open stellen.  Schrik dat de ander me uiteindelijk niet zal willen leren kennen zoals ik ben.  Schrik dat de ander me op een bepaald moment niet meer graag zal zien en me verlaten.  Schrik om echt om iemand te geven, terwijl die dat eigenlijk wel verdiende. 

Zo was ik als elke tiener naarstig op zoek naar een lief.  Heel erg fel op zoek.  Ik moest en zou een partner vinden. Achteraf bekeken wist ik helemaal nog niet wat ik nodig had of wat voor partner me gelukkig zou maken.  Hij moest vooral mooi zijn.  Tot zover mijn selectiecriteria.  De jongens die wel oog voor me hadden, zag ik niet staan.  Of ik zag het niet, punt.  Je wil zo graag dicht bij iemand komen, maar als iemand dicht bij je komt, wil je het eigenlijk toch niet.  Wat een onzekere tijden. 

Maar ik heb ergens geleerd om lief te hebben, met mijn hele hart.  In mijn ogen dankzij de liefde van mijn honden.  Zij hebben me geleerd wat echte liefde is, niet wat mensen liefde noemen.  Ik leerde ook dat ik het overleef als een relatie gedaan is en huilen helemaal niet zo erg blijkt te zijn.  Maar ik leerde vooral dat ik uiteindelijk altijd wel op mijn pootjes terecht kom en ik me nu al geen zorgen moet maken over de toekomst.  We zien wel als de dag zover komt.  Tot dan probeer ik authentiek en eerlijk in de relatie aanwezig te zijn.  En dat lijkt goed te werken.  Tenminste als je partner hetzelfde doet.  Misschien is dat uiteindelijk wel het belangrijkste selectiecriterium …. Kan je partner even authentiek als jij in de relatie staan?  En omgekeerd.  Dank je om zo een partner ontmoet te hebben.  Als is het natuurlijk voor ons beide een proces van vallen en opstaan.  Dank je.  

Dag 292.  Het is nu al wel enige tijd geleden maar ik meen me te herinneren dat ik in het happinez magazine een leuke spreuk las.  Namelijk piekeren is de verkeerde kant op fantaseren.  Grappig he.  Fantaseren wordt in het algemeen aanzien als positief.  Want als je fantaseert en intenties volop los laat, dan gebeurt het weldegelijk dat je fantasie uitkomt.  Spijtig genoeg is het omgekeerde ook waar.  Indien we zitten te piekeren en telkens doemscenario’s afspelen en onszelf verwijten maken, dan kan dat ook waarheid worden.  Dan kan dat ook in de werkelijkheid gezet worden.  Oei, oei.  Toen ik eerst over de wet van de aantrekking hoorde, had ik al schrik om te denken, stel je voor dat alles wat je denkt zou uitkomen. 

Maar zo snel gebeurd dat gelukkig niet.  Toch is piekeren de verkeerde kant op fantaseren.  Je zou ook positieve scenario’s kunnen bedenken, waarbij jij zelf een goede uitkomst creëert.  Waarbij je zelf een oplossing vindt.  Waarbij jij zelf voor jezelf kan opkomen.  Waarbij jij zelf wijs bent en weet wat te doen.  Veel beter dan jezelf verwijten niet?  Veel betere uitkomst en een veel beter gevoel.  Fantaseren is zinvol, want ook dit scenario wordt opgeslagen in je hersenen en een mogelijkheid tot reactie in de toekomst. 

Positieve uitkomsten en vertrouwen op jezelf, goed voor jezelf zorgen en jezelf leren kennen.  Het zijn allemaal voordelen als je de juiste kant op fantaseert. 

Vandaag paste ik dit toe op mijn ellenlange takenpakket.  In plaats van te piekeren of ik wel alles gedaan zal krijgen en de verkeerde kant op te fantaseren over te weinig tijd, niet alles gedaan krijgen en me moeten haasten, haasten.  Fantaseerde ik de juiste kant op, alles was net op tijd gedaan om de kids te halen, ik kreeg gedaan wat het belangrijkste was en ik voelde me ontspannen.  En het kwam nog uit ook. 

Niet vergeten he, ook ik niet natuurlijk, om de juiste kant op de fantaseren.  Tot morgen.  Namaste.  

Dag 291.  Ze zeggen dat als je je richt op iets, je veel meer van hetzelfde aantrekt.  De wet van de aantrekking, noemt dit.  Nu gisteren was ik zenuwachtig.  Serieus zenuwachtig.  Twee dingen maakten me onrustig, ik heb nog zoveel te doen deze week dat ik niet weet wat eerst.  Daarnaast ben ik helemaal excited omdat ik met mijn schrijven aan de slag kan.  Waarschijnlijk heb ik hier al over gesproken, maar ik mag een boek uitgeven.  Een boek over gevoelens en hoe hiermee om te gaan.  Helemaal geïnspireerd op de zoektocht waar ik dagelijks mee bezig ben.  Al mijn inzichten over gevoelens op een rijtje, in een boek.  Wat heb ik toch geluk.  Wat heb ik toch geluk.

Nu ja, hoe meer zenuwen, hoe meer zenuwen er ontstaan.  Kan laat op de avond niet in slaap geraken en ben ’s morgens al heel vroeg wakker.  Net als vroeger, vroeger voor het mediteren leefde ik eigenlijk altijd zo.  Van de ene zenuwachtige situatie naar de andere.  Nu merkte ik dit op en besefte dat de zenuwen meer zenuwen aantrekken.  Ik bleef er plots buiten in mijn observator rol.  Het was tijd om iets anders aandacht te geven.  Iets anders dan de eindeloze rij taken.    

En wat beter dan de zachtheid van mijn honden?  Ik bedacht mezelf, wat ik liever meer wil aantrekken in plaats van zenuwen is de zachtheid van mijn honden.  Als ik me daar nu wat meer op richt vandaag, gaan mijn zenuwen misschien weg.  Het is fijn om niet meer te blijven herhalen wat ik deed maar er nu buiten te blijven.  Te beseffen dat mijn oude patronen onaangenaam en zinloos zijn. 

Eigenlijk is het hetzelfde als het leven in mezelf zoeken en vasthouden.  Dat is ook zo zacht en liefdevol.  Het is dezelfde energie die door mij stroomt, die door mijn honden stroomt en die ik ontmoet in het bos.  En de moeite meer dan waard om meer aan te trekken.  Zie mijn hondjes naar me kijken.  Wat ben ik toch gezegend met al die liefde in mijn leven. 

Mijn zenuwen zijn vandaag volledig verdwenen en maakten plaats voor zachtheid.  Dank je.  

Dag 290.  Elke ochtend breng ik de kids naar school.  Ik zet ze daar vrolijk af met hun gevulde boekentas en een dikke zoen.  Daarna kan mijn dag van start gaan.  Maar eerst neem ik nog een duik in het bos samen met mijn twee hondenvrienden.  Het bos is zo mooi, zo stil en zo energiedragend dat ik me er elke dag kan opladen.  En echt, ik geniet elke dag van deze wandeling in dit oude bos. 

Onze tweede en jongere hond, ongeveer 8 maanden, is een erg lichtvoetig en vrolijk geval.  Zij dartelt rond over de naalden en de natte bladen, loopt overal te snuffelen en gaat met veel, heel veel plezier achter een stok aan.  Waarbij ze de laatste passen al huppelend op de achterpoten afmaakt voor ze de stok bespringt.  Je wordt er zelf zo vrolijk van, dat kan ik je wel vertellen.

Terwijl ik ze zo zie rondlopen, dit dartel hondje, kan ik niet anders dan opmerken hoe haar zachte pootjes de grond amper beroeren.  Er is niets dat moet wijken voor haar kussentjes.  Het hele bos blijft onverstoord, bijna alsof ze niet is langsgekomen.  Het is bijna alsof haar zachte pootjes de grond strelen en alsof de grond liefdevol meeveert.  Haar zachte pootjes strelen de grond, ik heb gewoonweg geen andere manier om het uit te drukken.  En daarna kom ik aangedenderd.  Op mijn caoutchouc botten, stampend op de grond.  Wat een vreselijk contrast.  Mijn hond zacht, liefdevol, speels.  En ik stampend, dikke schoenen, zuchtend. 

Wat maken wij mensen veel lawaai.  In ons hoofd maken we ontzettend veel lawaai.  Met ons praten maken we ontzettend veel lawaai en met ons lichaam ook nog eens.  Confronterend.  Zou ik als mens ooit nog opnieuw zo licht kunnen worden als een dier?  Zo een beetje zoals in de tekenfilm Avator, van een grote hoogte kunnen springen en jezelf aan de bladen afremmen om zacht op de grond te kunnen landen.  Zo veraf zijn wij mensen van onze natuur.  We zijn de stilte en de zachtheid en het vertrouwen vergeten.  Maar gelukkig begin ik dit een stukje te hervinden.  En dat is waarlijk genieten. Dank je.  Dank je.  Dank je.  

Dag 289.  Tijdens de laatste dagen van het meditatie avontuur van Deepak en Oprah spraken zij een aantal keer over verlichting.  Verlichting is een staat van Zijn die permanent is, iets waar je een heel leven lang naar kan streven en waar, volgens vele tradities, voorwaarden aan verbonden zijn vooraleer je jezelf verlicht mag noemen.

Meerdere boeddhistische strekkingen beweren de weg hiernaartoe te kennen.  Meestal via een heel strenge discipline van voeding, gevechtsoefeningen, gedachtenbrekende raadsels en lange meditaties.  Pas als je in deze staat van Zijn kan permanent blijven, word je verlicht genoemd.  In deze staat van Zijn blijven, dus ook bij lichamelijke ongemakken of ziekte, ook in de omgang met andere mensen, ook bij tegenslagen, ook bij verlies van mensen of materiaal, zelfs bij geestesverruimende middelen.  Altijd dus.  Altijd.  Hmm.  Wat een moeilijk doel.  Ik ben, eerlijk gezegd, zeker niet verlicht als Goesting overneemt, als ik alcohol gedronken heb en als de kids het bloed onder mijn nagels vandaan halen.  Oh ja en als ik afkeur ervaar.  Maar de rest groeit, groeit zeker en vast.

Maar dus Deepak spreekt ook over verlichting en probeert uit te leggen wat het is.  Hij zegt: ‘De grootste vrijheid van alles is verlichting omdat elke keer je bewustzijn groter wordt, je steeds vrijer bent.  Je wordt dus vrijer van gedachten, van emoties, van pijn, van associaties, van aangeleerde gedragingen, van aangeleerde gewoontes.  Alles verliest zijn grip op je want je bent de observator, niet het onderganende subject.  Alles is slechts informatie.  Jij bent vrij als je bewust bent.  Vrij van hun drang, vrij van hun invloed.  Je kiest wat het meest gezond is voor jezelf en voor het universum. 

Volgens Deepak is verlichting is niets anders dan verruimd bewustzijn en elke keer je mediteert wordt je meer bewust.  Bewust zijn, wakker zijn, observator zijn, dankbaar zijn, de liefde en het leven voelen stromen.  Ja, het is een staat om naar te streven.  Maar niet te hard want dan loop je er helemaal naast.  Zoals gisteren was het fantastisch.  Verlicht worden zou in mijn ogen heerlijk moeten zijn, geen gestresseerde bezigheid.  Dus ik start helemaal opnieuw.  En probeer gewoon opnieuw bewust aanwezig te zijn.  Door mijn ogen te kijken en niet door die van mijn ervaringen en opvoeding. Verlichte momentjes hebben is easy.  Daarvan genieten smaakt naar meer.  En meer hoeft het niet te zijn.  Kon ik dat maar altijd onthouden.  Dank je.  

Dag 288.  Heb vandaag een totaal andere meditatie oefening gedaan.  Niets met technieken of bepaalde houdingen.  Geen mantra’s of mindfulness.  Ook geen new age muziek noch ingesproken visualisaties.  Niets van dat. Vandaag gewoon genieten.  Niet van verslavend eten of hersen veranderende alcohol, geen suiker of rushes.  Neen, zuiver genieten.  Van het bos en haar kleuren.  Van de warmte van de verwarming op deze koude dagen.  Van het deken over mijn lichaam.  Van de warme thee die mijn slokdarm verwarmt.  Van het heerlijke en gezonde voedsel dat ik mocht eten. 

Genieten van de verwelkoming van de honden.  Genieten van hun spel, daar, net op mijn schoot.  Genieten van de kids die thuis komen en zo blij zijn me te zien en te knuffelen.  Genieten van het schrijven van deze blog. 

Genieten is eigenlijk hetzelfde als dankbaar zijn.  Het is het opmerken van alle mooie, subtiele en zachte gelukjes die je dag vervullen.  Het is tegelijkertijd hetzelfde als liefde.  Want waar dankbaarheid is, is genieten, is aandacht, stroomt de liefde volop in mijn hele lichaam.  De glimlach op mijn lippen.  Een grote glimlach.

Ik heb er gewoonweg niets aan toe te voegen.  Ik dank alles en iedereen die me hier bracht.  Hier bij dit pure gevoel van geluk.  

Dag 287. Het huis was nog stil vandaag toen ik uit mijn bedje kroop en de ochtend in de zetel met een tas thee inzette.  Ik nam mijn computer en bekeek mijn mail en facebook.  Deed wat opruimwerk in mijn mailbox en genoot van de stille ochtend. 

Eerst kwam links mijn eerste hond bij me liggen.  Blij dat ze was om me te verwelkomen, samen een zondag te beleven.  Ze knuffelde en kuste me.  Niet veel later kroop mijn tweede hond dicht tegen me aan.  Liefdevol en warm, heel lichamelijk tegen me.  Ze keken naar me met hun bruine honde-ogen.  Oh zo warm, open, schattig.  Ik besefte toen in het diepste van mijn hart, wat liefde is.  Ik vroeg me af waar ben ik toch allemaal mee bezig?  Waarom wil ik met mijn denken dingen realiseren zoals ‘speciaal’ zijn op een feest en daar bewustzijn brengen?  Waarom doe ik dit mezelf aan? Om dan achteraf teleurgesteld te zijn omdat ik dit niet realiseerde of dat.  Waarom doe ik mezelf dit aan?

De honden keken me aan, keken recht in mijn ziel en houden van me, gewoon perfect zoals het is.  Ze zagen mij.  Ze zagen elkaar.  Ze begonnen zachtjes, op mijn schoot, met elkaar te spelen.  Zachte, liefdevolle bijtspelletjes.  Beide genoten duidelijk van de aanrakingen en de zelfbeheersing die hiermee gepaard gaan.  Ik kreeg tranen in mijn ogen en een krop in mijn keel.  Waar hou ik me toch allemaal mee bezig?  Het leven is toch perfect zoals het is.  Een beetje zitten in de zetel.  Samen wakker worden, dicht tegen elkaar.  Een spel, gewoon om te spelen, zonder doel, zonder beperking.  Gewoon genieten.  Het leven is zo simpel.  Meer is er niet.  Gewoon, dit moment, zonder erover na te denken, zonder het te willen veranderen.  Het moment zelf is perfect.  Ik maak het imperfect door het met mijn denken anders te wensen.  Dit of dat moet nog veranderen of gebeuren.  Maar dat is allemaal niet waar.  Totaal niet waar.

Het leven is gewoon Zijn.  En mijn honden, beter dan wie dan ook, kunnen me dat dagelijks duidelijk maken.  Ik weet niet waarom honden zo diep bij me binnen komen.  Zo diep dat ze rechtstreeks mijn ziel binnenin raken.  Meer dan mensen kinderen, paarden en poezen, maken ze me ‘wakker’.  Ik weet niet waarom, ik weet enkel dat zij de weg naar mijn hart kennen.  En daar nooit, maar dan ook nooit, misbruik van maken.  Enkel mijn hart vullen met liefde en aanvaarding. 

Ik besefte deze morgen, dat ik het zo ongelooflijk ingewikkeld maak.  Gisteren, bewust zijn op een feest, waarom toch.  Nu, genieten, het moment ten volle beleven.  Dankbaar zijn voor de volheid van alles wat ik zo gul bedeeld krijg.  Waar maak ik me toch druk over?  Ik heb alles, alles en alles wat ik mezelf kan wensen.  Het enige wat ik moet doen is achterover leunen en ervan genieten. 

Een enorm dankjewel aan mijn honden en mijn leven.  Ik heb niets meer te wensen dan nog meer van wat ik al mag voelen.  Dank je.  

Dag 286.  Op dag 19 van het meditatie avontuur gaat het over het universum mee creëren.  Want wij zijn allemaal co-creators van het leven, volgens Deepak.  Het mooie is dat doen wat we liefste doen, daar waar we het meest van genieten, dat wat we uren kunnen zonder de tijd te kennen, waar we vol passie uren over kunnen spreken, dat is nu net datgene wat we het beste creëren. 

Indien wij onze ziel willen dienen.  Of God willen behagen.  Of het universum mooier willen maken.  Moeten we enkel doen wat we heel, heel erg graag doen.  In mijn geval is dat emoties onderzoeken, begrijpen en anderen hierbij helpen.  Alsook erover schrijven.  Voor een ander is het mooie tuinen maken of mooie meubels.  Voor nog een ander is het op een personeelsdienst de mensen echt vooruit helpen.  Voor nog een ander is het een festival over spiritualiteit organiseren.  Zolang het iets is wat je heel graag doet.  Dan zit je op het juiste spoor. 

Ons hoogste doel, van elke mens, is het collectieve bewustzijn verhogen.  Zo vaak als mogelijk bewust zijn.  Zo vaak als mogelijk luisteren naar onszelf, onze ziel, de natuur, God.  Terwijl wij zelf bewust aanwezig zijn, verhogen we de aanwezigheid van bewustzijn over de hele wereld.  Stimuleren we hiermee onze omgeving én zorgen we ervoor dat het energetische veld van de aarde zuiverder wordt en sterker.  Indien we allemaal bewuster zijn, wordt de mensheid bewuster.  We beïnvloeden meer dan we denken.  Veel meer. 

We mogen allemaal onze diepste verlangens volgen, deze in de wereld zetten en het universum co-creëren.  Vandaag doe ik dat door op het komende familiefeest de hele avond dicht bij mezelf te blijven, mijn innerlijke leven te ervaren en zo de kamer te verlichten.  Ik wil het graag proberen.  Hopelijk helpt het me ook om bij Honger te blijven en Goesting niet te laten overnemen.  Morgen het verslag over de oefening.  Namaste.  

Dag 285.  Tv kijken is uiteindelijk een nogal zinloos tijdverdrijf, vind ik.  Nu ja, ik hou wel eens van een spannende detective of een romantische film als mijn man weg moet of een goede humoristisch slapstick.  Maar voor de rest is het nogal tijdsverlies.  Valt er weinig te leren van wat er op tv komt.  Hoe hard ik soms ook zoek naar interessante programma’s.  Nu ja, van Caesar Milan, de hondenfluisteraar, heb ik weldegelijk iets geleerd.  Een aanrader want hij laat echt zien hoe je bewust kan worden en zijn met je hond. 

Oprah is een tv dame.  Ze is beroemd geworden met haar talkshow en heeft die talkshow meer en meer gebruikt om mensen bewust te laten worden.  Meer en meer spirituele onderwerpen kwamen er aan bod tot ze uiteindelijk besloten heeft een online tv programma op te nemen.  eentje waar iedereen over de hele wereld gratis naar mag kijken en waar ze interviews doet met mensen die spirituele boeken geschreven hebben en een spiritueel leven proberen te leiden.  Super Soul Sunday noemt het.  Je vindt een link hiernaartoe op de lijst, links op mijn blog. 

Ik keek naar het interview van Barbara Brown Taylor, waarvan Time magazine zei dat ze 1 van de meest invloedrijke personen is van 2014.  Ze was priester in een kerk en schreef al meerdere boeken.  Nu heeft ze toch een boek geschreven over bij je donkerste gevoelens blijven.  Net waar ik het al zo vaak heb over gehad in dit blog. 

Ze zei iets opmerkelijks: mensen zullen zich niet herinneren wat je zei of deed, maar wel hoe je hen deed voelen.  Dus als een mens zich slecht voelt in zijn vel omdat hij bijvoorbeeld met een verlies te maken heeft en je blijft bij deze mens, dan zal hij zich zelden herinneren wat je net zei op dat moment of wat je deed, maar wel welk gevoel je hem gaf.  Wat sluit dat mooi aan bij wat ik gisteren schreef.  Als je je realiseert dat je lichaam ten dienste staat van je ziel en dus ook de ziel van de wereld, kan je vanuit die hoedanigheid spreken en er zijn voor anderen.

Open, eerlijk, betrokken, wijs, niet bang voor emoties, oprecht en krachtig.  Dat is wat mensen nodig hebben als je er bent voor hen.  Er Zijn.  Bij hen Blijven.  Verbondenheid laten voelen.  Want uiteindelijk, als een mens afgesneden is van zijn ziel, verlangt die altijd naar een hereniging ermee.  En hoopt dat een ander hem terug op het juiste pad zet.  Als jij, met je ziel, aanwezig bent, duid jij de weg.  Wat een mooi geschenk is.  Uiteindelijk het enige belangrijke geschenk is.  Dank je om dit geschenk aan mij terug te geven.  Dank je.  

Dag 284.  21 dagen lang duurt het meditatie avontuur van Deepak en Oprah.  Elke dag beluister ik hun inspirerende woorden en reciteer ik de bijgesloten mantra.  Alhoewel ik deze sessie enkele dagen geleden reeds beleefde, wil ik er toch nog iets over zeggen. 

Dankbaarheid is een manier van naar de realiteit kijken die echt wel je blik verandert.  Als je je ongelukkig voelt of alleen, komt dit meestal omdat je slechts een heel klein deeltje van de werkelijkheid ziet op dat moment.  Je ziet namelijk enkel dat ene (kleine) ding waar je last van hebt.  Misschien heeft je vriendin niet terug gebeld.  Misschien werkt plots je auto niet meer.  Misschien heb je ruzie met je partner.  Misschien negeert een collega je.  En je kan enkel nog aan dat ene ding denken en je hierover ongelukkig voelen.  Begrijp me niet verkeerd, als er moet gerouwd worden, moet er gerouwd worden en is het belangrijk je verdriet toe te laten.  Maar als het verdriet gestroomd heeft, is het niet langer nodig enkel dat ene ding te herinneren, maar ook het grotere plaatje terug te zien.  En dat kan heel gemakkelijk via dankbaarheid. 

Onze natuur is om onze verlangens te kunnen in de wereld zetten, om door het universum voorzien te worden in alles wat we nodig hebben en om dit in dankbaarheid te realiseren en te aanvaarden.  Zo komt je dichter bij je natuur en dichter bij je ziel.

Deepak zei: The body acts as an agent and communicator for the soul.  Dat vond ik zo mooi.  Mijn lichaam is de vertegenwoordiger en spreekbuis van mijn ziel.  Er zijn zeker momenten en dagen dat ik dat vergeet.  De functie van mijn lichaam is zo dicht mogelijk bij mijn ziel te vertoeven en deze in de wereld te zetten met liefde en dankbaarheid.  En om de ziel van andere wezens te respecteren met liefde en dankbaarheid. 

Mijn ziel is zacht en wijs.  Mijn ziel is tintelend en fris.  Mijn ziel is alwetend en beheerst.  Mijn ziel is vooral geduldig, zelfs voor mijn kind uitingen en kritische blik ideeën.  Diep in mijn lichaam en in contact met mijn ziel leven maakt me vreugdevol en dankbaar.  Ik mag niet vergeten dat mijn lichaam niet ten dienste staat van mijn verstand en al haar beperkte plannetjes, het staat ten dienste van mijn ziel.  Als haar vertegenwoordiger en spreekbuis mag zij deze wijsheid in de wereld zetten.  Ik hoop mijn kleine ik blijvend te overstijgen en deze grote ziel haar werk te laten doen.  Haar te laten manifesteren wat mooi en inspirerend is. 

Dus als ik iets denk of zeg, kan ik mezelf even eerst de vraag stellen: is dit nu mijn ziel die spreekt of mijn kleine ik?  Ik denk dat ik al weet wie het meest aan het woord is….  Dank je om mij te herinneren.  Dank je.  

Dag 283.  Na mijn schrijven gisteren voelde ik me echt opgelucht en heb ik het thema verder losgelaten.  Als ik ooit de kans heb om hierover te spreken, met de betrokken personen, zal ik dat zeker doen, maar dat is voorlopig nog niet het geval. 

Deze week heb ik veel gewerkt aan mijn lijstjes.  Vooral het mentale concept van lijstjes.  Langs een kant is het een zeer handig hulpmiddel om niet alles in je hoofd te hoeven houden en dus je hoofd wat rust te gunnen.  Langs de andere kant kan het ook een dwingeland worden die je vooruit drijft en je geen rust meer gunt.  Voor mij zijn lijstjes al heel vaak een bron van stress en frustratie geweest. 

Deze week, op een rustig moment in het bos, kon ik eindelijk diepgaand begrijpen en zien dat lijstjes eigenlijk per definitie nooit eindigen.   Een mens kan zijn hele leven vechten, strijden en zichzelf uitputten om het lijstje eindelijk leeg te krijgen, om vervolgens te ontdekken dat het nooit leeg zal geraken.  Nooit.  Want de definitie van een lijst is zo dat het blijft bestaan en blijft doorgaan.

Als er iets afgaat, komt er ook iets bij.  Zo is het leven.  Alles valt opnieuw uit elkaar, dus je zal moeten blijven opruimen, poetsen, herstellen en vervangen.  Dat is een wetmatigheid.  Je kan hiertegen vechten en jezelf naar de rand van de wanhoop brengen of je kan het aanvaarden.  Je erbij neerleggen en het beste van maken. 

Het lukt me al de hele week om lijsten te zien als iets oneindigs.  Je hoeft deze helemaal niet af te krijgen of zelfs nog maar te verminderen (en dus ruimte te creëren om er snel nieuwe dingen op te zetten).  Het is een reminder.  Alles wat je moet weten staat erop.  Het enige wat je hoeft te doen is te kijken wat voor jou vandaag het belangrijkste is.  Daaraan beginnen en zien hoe ver je geraakt.  Dat is het enige.  Leuk he. En zo ontspannend.  Eigenlijk denk ik niet dat ik al ooit zo los heb gestaan van mijn lijstjes.  Dank je.  

Dag 282.  Hey iedereen.  Vandaag worstel ik weer met het bekende thema: waarom heeft niet iedereen me graag?  Eigenlijk doe ik altijd mijn best voor iedereen.  Ik probeer echt vriendelijk te zijn, attent, communicatief, eerlijk, leuk en rekening houdend.  Niet dat ik daarmee wil beweren dat ik daar altijd in slaag, maar ik probeer het wel.  Toch heeft niet iedereen me graag.  Ja, daar gaan we weer.  Deze zomer worstelde ik hier ook heel fel mee he.

Dieper bekeken is deze vraag ook: ben ik fout of zijn zij fout?  Dus, is mijn interpretatie van mijn woorden of daden juist of die van hen?  Uiteindelijk komt het hier altijd op neer.  Mensen hebben een idee of beeld van mij.  Indien ze me niet graag hebben is dat dus duidelijk een negatief beeld.  Maar wie heeft dan gelijk?  Ben ik uiteindelijk wel de moeite waard en is hun beeld dus verkeerd?  Of ben ik niet de moeite waard en is hun beeld dan juist?

Misschien moet ik het eens omdraaien.  Stel dat ik iemand niet graag heb.  Ik denk dan aan iemand die bijvoorbeeld vaak negatieve dingen zegt over anderen.  Ik merk dat ik die mensen uit de weg ga.  Indien die persoon me niet graag heeft, dat vind ik niet zo erg, het is wederzijds.  Het is dus enkel een probleem bij mensen die ik wel best leuk vind en die mij niet leuk schijnen te vinden. 

Kan ik dat negatieve beeld van mensen nog veranderen?  Ja, soms wel.  Soms, als ik mensen aanhaal, vinden ze me wel nog leuk genoeg om mee om te gaan en verandert hun beeld.  Oef.  Dus was hun beeld verkeerd over me. 

Ik fantaseer wel over mijn tekortkomingen.  Ik ben er zeker van dat ik te veel praat.  Ik ben er ook zeker van dat ik, als ik een pintje drink, echt te veel praat.  En dat ik dan ook niet helemaal meer onthoud wat anderen me vertelden.  Misschien wil ik mijn zin wel eens doordrijven, dat moet ook onaangenaam zijn.  Ik ben vegetarisch (dat is weldegelijk een reden voor sommigen om me bijzonder onaangenaam te vinden).  En soms stel ik wel eens te persoonlijke vragen (tja, dat moet beroepsmisvorming zijn). 

Maar voor de rest, eerlijk, weet ik niet goed wat ik verkeerd doe.  Alles wat ik kan bedenken staat hierboven.  Over al de rest van mezelf heb ik, denk ik, voldoende zelfbeheersing.  Ik ben trouw aan mijn gezin, kids, echtgenoot, familie en vrienden.  Ik probeer in de mate van mogelijk met iedereen altijd rekening te houden.  Zo vaak zelfs dat ik er gek van wordt.  Ik probeer loyaal en behulpzaam te zijn.  Wederzijds ook in wat mensen voor mij doen.  Wat kan er nog zijn?  Eigenlijk zou ik het lef moeten hebben om het te vragen he. 

Ik hoorde al wel eens dat mensen me te slim vinden.  Zou dat een reden zijn om me uit te sluiten?  Het zou kunnen dat ik hierdoor te confronterend ben.  Of misschien vinden sommige mensen dat ik te weinig doe.  Dat zou wel kunnen, ik bescherm mijn energie voor mijn eigen projecten.  Dat is waar.  Je ziet, ik tast in het duister.  Maar dit schrijven lucht weldegelijk op en voert me weg van mijn kind angsten naar mijn volwassene. 

Ja, ik doe al wel eens iets verkeerd en ik ben zeker niet perfect.  Het is de onwetendheid die me eigenlijk pijn doet.  Het waarom.  Eigenlijk zou ik het lef moeten vinden om het te vragen.   Wel, ik zal het lef een zoeken.  Dank je voor het luisterende oor.  Dank je.  

Dag 281.  Weet je, mijn inspiratie om te schrijven begint te minderen.  Misschien is dat wel te merken aan de thema’s die terugkeren.  Misschien wordt het allemaal wel minder interessant of vernieuwend.  Ik weet niet goed hoe het is eigenlijk om dit blog te lezen als buitenstaander.  En ja, het is een feit dat ik vaak tegen dezelfde dingen bots.  Daarom dat ik net met dit blog was begonnen.  Mensen die verlicht zijn lijken zo een bovennatuurlijke wezens dat ik iets wilde maken waar je kan zien hoe moeilijk het eigenlijk allemaal is.  Dan hoeft niemand zich abnormaal te voelen.  Dan zie je hoeveel werk het allemaal vergt, voor iedereen.  Ik besef wel dat mijn thema’s de jouwe niet zullen zijn.  Soms zullen ze raken, soms helemaal niet.  Sommige punten ben jij misschien al gepasseerd.  Sommige ben je nog helemaal niet aan toe.  Maar de worsteling blijft hetzelfde he.

Het feit dat mijn inspiratie begint te minderen zie ik eigenlijk als een goed teken.  Mijn pijnlichaam en ego beginnen dus eindelijk uitgepraat te geraken.  En als ze uitgepraat geraken, hebben ze eindelijk genoeg aandacht gekregen om niet langer de leiding te hoeven nemen en eindelijk mijn bewustzijn wat ruimte te gunnen.  Oef.  Misschien een goede voorbereiding op wat komt na deze 365 dagen, want ik zal nog wel schrijven dan, maar dan enkel als het nodig is, denk ik.  We zien wel hoe het voelt.

Mediteren was aangenaam gisteren.  Terwijl ik bij mijn lichaam bleef en ernaar keek, het volop met mijn aandacht ervoer en vermeed om erover te denken, voelde ik hoe Honger glinsterde en schitterde.  Ik voelde hoe Honger groter werd dan Goesting.  Hoe puur Honger is en hoe onpuur Goesting.  Ik ging ook naar mijn krachtplek op het strand en waadde door het genezingsbad dat daar staat.  In plaats van mezelf te zien met een platte buik, veranderde het beeld naar mezelf zien met een schitterende buik, vol glittertjes die opstegen en me een gelukzalig gevoel geven.  Het is zo simpel, weer.  Ik kan maar beter niet beginnen met eten als Goesting aan de leiding is en wachten tot mijn contact met Honger is hersteld.  Ik weet dat ik al meerdere keren dit pad bewandeld heb, maar het voelt anders nu.  Waarder.  Echter.  Ook Eckhart zegt het: zoek eerst uit wie er aan het woord is.  Ik begreep dat wel, verstandelijk, maar de weerstand binnenin was te groot om hierin helemaal mee te gaan. 

Nu begrijp ik het pas echt.  Wacht tot het contact met Honger terug hersteld is voor je begint te eten.  Honger is uiteindelijk zo snel tevreden.  Verbazingwekkend snel tevreden.  Is het een toeval dat de griep al mijn aandacht in mijn buik probeerde te trekken?  Daar ter hoogte van mijn maag, waar Honger zich bevindt?  Is dit toeval?  Voor mij niet.  Ik hoop deze les grondig op te nemen dit keer.  Dank je.  Namaste.  

Dag 280.  Het was een mooie dag vandaag.  De zon scheen heerlijk.  Mijn misselijk is al stukken beter toen ik wakker werd na een 12 uur durend dutje.  Toen ik wakker werd en nog in mijn bed lag probeerde ik als eerste werk mijn lichaam te helen.  Mijn hoofd echter bleef maar razen.  Denken over wat ik vandaag mag eten met zo een virus maag, denken over hoe de week zal lopen en hoeveel werk ik heb, denken over of ik moet mee gaan eten vanavond of niet, denken over wat ik nog allemaal moet doen, denken over … denken, denken, denken.

Wat me opvalt is dat mijn eerste reactie bij lijden, uit mijn lichaam trekken is en recht mijn hoofd in gaan.  Zenuwachtig piekerend of wachtend op een oplossing.  Het contact met mijn lichaam wordt compleet verbroken.  In dit blog en mijn meditatie avontuur heb ik vooral geoefend met het in mijn lichaam blijven bij emotioneel lijden.  Grotendeels veroorzaakt door mijn eigen gepieker.  Toch bij gevoelens te blijven van verdriet, angst, boosheid, deze aandacht te geven, er niet van weg te lopen, erbij te blijven.  Doe ik dit, bij mijn gevoelens blijven, kalmeren ze eigenlijk best snel en krijg ik vaak oplossingen aangeboden die helpen.

Blijkbaar moet ik nog enorm oefenen met in mijn lichaam blijven als ik lichamelijke pijn heb.  Heb het af en toe al wat kunnen oefenen de afgelopen 280 dagen, maar dit was toch wel een heel hevige pijnlijke episode.  En ik kan niet zeggen dat ik er goed mee ben omgegaan.  Niet dat ik met verwijten wil zwaaien, maar het is een duidelijke vaststelling.  In mijn lichaam blijven mag nog geoefend worden tijdens lichamelijk lijden. 

Ik besloot vandaag dat ik nimmer of te nooit anderen meer zal veroordelen met pijn.  Ik zal iedereen serieus nemen in de hoop dat deze aandacht de pijn kan verzachten en plaats kan maken voor bewustzijn.

Gelukkig weet mijn vriendin wel raad met deze ervaring: voila, jouw grote herfst schoonmaak is weer gebeurd.  En weet je, ze heeft gelijk, het was echt nodig.  Mijn lichaam kon een echte schoonmaak goed gebruiken.  Nu hopen dat Honger de leiding krijgt en niet langer Goesting.  Wie weet is dit wel een manier van mijn lichaam om me te helpen Goesting te laten gaan.  Wie weet.  Dank je.  

Dag 279.  Heb een ellendige nacht achter de rug. Het griepvirus heeft zich in mijn buik genesteld en me de hele nacht wakker gehouden door me naar het toilet te laten rennen.  Krampen in de darmen en misselijkheid.  Het toilet werd een koude maar trouwe vriend. 

Tijdens de misselijkheid was ik volkomen onbewust.  Ik kon alleen maar jammeren en mijn lot beklagen.  Gejammerd dat ik heb, oh hier en oh daar.  Heb totaal niet bedacht om mezelf een heling te geven, om in meditatie te gaan of om de helende lichten uit te nodigen.  Totaal niets hiervan was er die nacht.  Enkel overleven en mezelf bewenen.  Amai, er was weinig sprake van verlichting. 

Deze ochtend toen mijn lichaam helemaal leeg was, werd ik opnieuw een beetje helder.  De ergste pijn was voorbij en ik kon opnieuw bewust zijn.  Het is duidelijk dat als je lichaam niet in de juiste staat verkeerd, dat het moeilijk bewustzijn doorlaat.

Ik ben tijdens de ochtend toch terug in staat geweest om aan mediteren te denken.  Via mijn oude, vertrouwde methode van de chakra’s kwam ik tot stilte.  Ik startte mijn mantra: om sikh namah.  In eerste instantie bleef ik altijd mezelf zien, ik zag mijn ogen, mijn gezicht, mijn voorhoofd.  Dit keer liet ik me niet afschrikken.  Ik keek naar mezelf zonder oordeel, zonder angst.  De beelden maakten plaats voor lichtflitsen.  Ik vroeg om naar mij te stromen, ze stroomden langs links bij me binnen, ik voelde me goed hierbij.  Vervolgens boog de stroom af naar mijn midden en voelde ik de warmte daar binnenkomen. 

Ik viel in slaap, een diepe, droomloze, compleet onbewuste slaap.  Toen ik twee uur later wakker werd voelde ik me als herboren.  Pas op, ik was niet helemaal genezen.  Mijn maag en darmen zijn nog steeds van streek.  Maar sinds dat moment kon ik opnieuw rondlopen. 

Ook vroeg ik mijn vriendinnen om me heling te sturen.  Ik ben er zeker van dat ook hun energie en licht me bereikt heeft.  Ik voel me al zoveel beter.  Slapjes maar toch, ik heb nog een paar dingetjes in huis kunnen realiseren.  Ben dankbaar voor de heling ontvangen van het universum en mijn lieve vriendinnen.  Wat kan een mens nog meer wensen in dit soort van ervaringen?  Dankbaar ben ik.  Dankbaar.  Dank je.  En slaapwel. 

Dag 278.  Tijdens mijn behandeling een week geleden kreeg ik de indruk dat de wormholes en hun energie mij niet altijd mee trekken in het zwarte gat.  Ik kreeg de indruk dat de energie ook vanuit de bron naar mij kan stromen.  Rare gedachte en helemaal nieuw.  Misschien trekken geoefende mensen nu hun wenkbrauwen op en zeggen ze, ja natuurlijk, zo wonderlijk is dat niet.  Maar voor mij is dit echt heel nieuw. Dus die energie wil me niet mee nemen.  Ze komt naar me toe.  Waarom ze naar me toe komt en hoe ik dit kan beïnvloeden is iets waar ik me deze week tijdens de meditaties mee bezig heb gehouden. 

Dus eerst kom ik tot rust en probeer ik mijn hoofd stil te krijgen.  Vervolgens zeg ik de mantra op en wacht ik tot de flitsen, zwarte gaten en wormholes komen.  Vervolgens kijk ik of ze naar mij komen.  Eerst probeerde ik ze naar me te ‘zuigen’, net zoals ik soms met energie doe.  Ze proberen te sturen met mijn intentie.  Maar dat lukte dus niet.  Daarna probeerde ik eraan te trekken.  Naar me toe te trekken, de energie vast te nemen, maar dat werkte totaal niet.  Dus heel hard verlangen dan maar.  Ook geen effect. 

Gisteren moest ik iets nieuws proberen maar ik kon niets bedenken.  Dus dacht ik niet.  Ik keek naar het flitsen en de lichtbollen en wachtte.  Wachtte tot het naar boven kwam wat ik moest doen.  Vragen, kwam er plots.  Je kan het vragen.  Uitnodigen.  Dus ik nodigde uit.  Wil je tot bij mij komen?  Eerst gebeurde er niets.  Maar de flitsen kwamen stilletjes dichterbij.  En dichterbij.  En stroomden naar mijn lichaam.  Begonnen in mij te stromen.  Ik keek verbaasd toe.  Het voelde fijn maar niet warm of licht ofzo. Eerder een zachte trilling.  Net zoals ik krijg als mijn honden me de ochtend gedag wensen of zoals wanneer ik het zonlicht zie spelen in het bos. 

Toen was alles gedaan.  Het beeld was weg.  Ik bleef achter.  Verward.  Heb ik dit allemaal gedroomd?  Wat moet ik hiermee?  Kan ik de energie uitnodigen?  Komt ze naar mij?  Het was zo kort.  Was het wel echt? 

Nu ja, het maakt niet uit.  Vanavond mediteer ik opnieuw.  Ik blijf stil kijken en stel me open.  We zien wel wat er gebeurd.  Ofwel is dit echt een nieuwe stap in mijn verlichting ofwel is het niets.  Dat is me nog niet duidelijk.  Namaste.  

Dag 277.  De motivatie om koolhydraatarm en voldoende eiwitrijk te eten is niet elke dag even hoog.  Vooral omdat ik soms het gevoel heb dat ik de allerenigste ben op de hele wereld.  Iedereen eet rustig koolhydraatrijk.  Elke dag minstens twee maaltijden met brood, daarboven nog koekjes, koffiekoeken en een of ander suikerhoudend drankje.  De avond misschien ook nog pasta erbij en je leven is vol, maar dan ook vol koolhydraten.

Eigenlijk voel ik me best goed met minder kh te eten.  Ik heb meer energie, voel me minder moe en sla minder vetten op.  Ook mijn maag is rustiger en mijn darmen werken zonder kwalijke geuren.  Daarenboven is er nog een eigenaardig nevenverschijnsel, ik heb het warmer.  Raar he.  Als tiener en twintiger had ik het altijd lekker warm, maar als dertiger had ik het voortdurend koud.  In bed kon ik maar niet opwarmen, als ik neerzat moest ik altijd onder het deken en ook buiten moest ik mezelf meer en meer induffelen.  Wat in schril contrast staat met vroeger eigenlijk.  En nu is het terug, dat warme gevoel. 

Maar de motivatie is dus niet altijd hoog.  Heb gelukkig een paar manieren gevonden om hieraan tegemoet te komen.  Het eerste is kookboeken zoeken.  Heb een paar kookboeken waar ik inspiratie kan uit halen die puur vegetarisch zijn en kh arm.  Als je daarin leest en inspiratie op doet, ja dan heb je weer zin om er tegenaan te vliegen.

Nu vond ik het boek low-carb vegetarian van Celia Brooks.  Echt een super boek met mooie en voor mij totaal onbekende recepten.  Eerder wel voor feesten of voor volk, zo chique.  Het is nu niet mijn bedoeling om hier recepten aan te bieden maar in de inleiding stond wel iets wat ik wil delen. 

Als je koolhydraten (lees granen) eet gebeuren er twee negatieve dingen.  Het eerste is dat deze suikers snel moeten afgebroken worden en er veel insuline wordt aangemaakt.  Deze insuline probeert zo snel mogelijk de suikers uit het bloed te halen en op te slagen als vet.  Dus de suikers of kh worden dan uit je bloed gehaald en zeer snel komt de honger terug.  De grote hoeveelheden insuline verlangen nog.  Dus je moet al na 2 uur ongeveer opnieuw eten voor de insuline honger.  Daarnaast duurt het langer om eiwitten te verteren en ben je veel langer verzadigd als je dus eiwitten in plaats van kh eet.  Samengevat, je lichaam slaat meer vetten op en is altijd en altijd hongerig.  (en in mijn geval, altijd koud)  en dat is totaal mijn ervaring.  Ik had altijd honger vroeger, nu eigenaardig genoeg niet meer.  Maar wel als ik opnieuw kh eet, dan gebeurt het opnieuw, zeer snel zit ik opnieuw in hetzelfde straatje.  Veel eten en altijd honger. 

Als dat geen motivatie is om vol te houden…  dank je Celia voor je inspirerende inleiding.  Dank je.  

Dag 276.  Als je hoogsensitief bent is veel of weinig weldegelijk van groot belang.  Veel is snel te veel.  Weinig is beter.  Oppervlakkig is snel te weinig, diep is beter.  Te diep is natuurlijk weer te veel.

Wat bedoel ik daarmee?  Ik heb geleerd in de loop van mijn leven dat ik niet tegen te veel kan.  Te veel prikkels en ik voel me ongelooflijk ongelukkig.  In dit blog heb ik daar al heel, heel vaak over gezaagd.  Ja, ik weet het.  Maar te veel kan ik niet aan en maakt me wanhopig.  Ook mijn omgeving wordt hier ongelukkig door want overprikkelde mensen, ga ze uit de weg!  Echt.  Weinig is beter.  Veel beter.  Ik hou van weinig en intens diep, niet van heel veel oppervlakkig. 

Het gaat op voor werken, heel veel werk vind ik niet leuk, maar lang en diep werk wel.  Gewoon de poets.  Het hele huis doen vind ik ellendig.  Maar een gedeelte grondig, ja dat is meer mijn ding.  Gesprekken ook, heel veel praten dan begin ik me te vervelen of wordt ik overprikkeld.  Maar diepgaand over emoties of inzichten, kan ik uren en uren doorgaan. 

Een beroep zoals het mijne, schrijver en therapeut zijn, is ideaal om weinig diepgaand te doen.  Wat heerlijk en wat een geluk heb ik. Maar niet iedereen zijn beroep beantwoordt hieraan.  Zo sprak ik onlangs met iemand die niet het geluk heeft een beroep uit te oefenen die overeenkomt met zijn hoogsensitieve aard.  Hij vertelde dat hij in de plaats dus van diepgang te vinden, hij probeerde diepgang te bereiken door heel lang en hard te werken.  Uiteindelijk is het belangrijk voor mezelf, en met mij nog anderen, om diepgang en dus zinvolheid te bereiken in alles wat je doet.  En als dat niet kan dan zoek je toch een weg.  Door hard en lang te werken en je zo te onderscheiden.  Om zo beter te worden en iets speciaals te realiseren.  Iets anders of vernieuwends.  Zo diep zit die drang dan.  zo diep dat je zelfs je lichaam hierdoor oneer aandoet. 

In een poging om diepgang te bereiken doen we soms de verkeerde dingen.  Het is goed te weten wie we zijn en deze zelfkennis te gebruiken om ons leven beter te maken.   Dus hoe meer mensen weten wat hoogsensitief zijn is, hoe meer het juiste beroep kunnen kiezen en hoe meer onze diepgang de vernieuwingen kan brengen die broodnodig zijn.  Dit blog is er al eentje van.  Maar ik ben zeker niet alleen.  Dank je.