Dag 282.  Hey iedereen.  Vandaag worstel ik weer met het bekende thema: waarom heeft niet iedereen me graag?  Eigenlijk doe ik altijd mijn best voor iedereen.  Ik probeer echt vriendelijk te zijn, attent, communicatief, eerlijk, leuk en rekening houdend.  Niet dat ik daarmee wil beweren dat ik daar altijd in slaag, maar ik probeer het wel.  Toch heeft niet iedereen me graag.  Ja, daar gaan we weer.  Deze zomer worstelde ik hier ook heel fel mee he.

Dieper bekeken is deze vraag ook: ben ik fout of zijn zij fout?  Dus, is mijn interpretatie van mijn woorden of daden juist of die van hen?  Uiteindelijk komt het hier altijd op neer.  Mensen hebben een idee of beeld van mij.  Indien ze me niet graag hebben is dat dus duidelijk een negatief beeld.  Maar wie heeft dan gelijk?  Ben ik uiteindelijk wel de moeite waard en is hun beeld dus verkeerd?  Of ben ik niet de moeite waard en is hun beeld dan juist?

Misschien moet ik het eens omdraaien.  Stel dat ik iemand niet graag heb.  Ik denk dan aan iemand die bijvoorbeeld vaak negatieve dingen zegt over anderen.  Ik merk dat ik die mensen uit de weg ga.  Indien die persoon me niet graag heeft, dat vind ik niet zo erg, het is wederzijds.  Het is dus enkel een probleem bij mensen die ik wel best leuk vind en die mij niet leuk schijnen te vinden. 

Kan ik dat negatieve beeld van mensen nog veranderen?  Ja, soms wel.  Soms, als ik mensen aanhaal, vinden ze me wel nog leuk genoeg om mee om te gaan en verandert hun beeld.  Oef.  Dus was hun beeld verkeerd over me. 

Ik fantaseer wel over mijn tekortkomingen.  Ik ben er zeker van dat ik te veel praat.  Ik ben er ook zeker van dat ik, als ik een pintje drink, echt te veel praat.  En dat ik dan ook niet helemaal meer onthoud wat anderen me vertelden.  Misschien wil ik mijn zin wel eens doordrijven, dat moet ook onaangenaam zijn.  Ik ben vegetarisch (dat is weldegelijk een reden voor sommigen om me bijzonder onaangenaam te vinden).  En soms stel ik wel eens te persoonlijke vragen (tja, dat moet beroepsmisvorming zijn). 

Maar voor de rest, eerlijk, weet ik niet goed wat ik verkeerd doe.  Alles wat ik kan bedenken staat hierboven.  Over al de rest van mezelf heb ik, denk ik, voldoende zelfbeheersing.  Ik ben trouw aan mijn gezin, kids, echtgenoot, familie en vrienden.  Ik probeer in de mate van mogelijk met iedereen altijd rekening te houden.  Zo vaak zelfs dat ik er gek van wordt.  Ik probeer loyaal en behulpzaam te zijn.  Wederzijds ook in wat mensen voor mij doen.  Wat kan er nog zijn?  Eigenlijk zou ik het lef moeten hebben om het te vragen he. 

Ik hoorde al wel eens dat mensen me te slim vinden.  Zou dat een reden zijn om me uit te sluiten?  Het zou kunnen dat ik hierdoor te confronterend ben.  Of misschien vinden sommige mensen dat ik te weinig doe.  Dat zou wel kunnen, ik bescherm mijn energie voor mijn eigen projecten.  Dat is waar.  Je ziet, ik tast in het duister.  Maar dit schrijven lucht weldegelijk op en voert me weg van mijn kind angsten naar mijn volwassene. 

Ja, ik doe al wel eens iets verkeerd en ik ben zeker niet perfect.  Het is de onwetendheid die me eigenlijk pijn doet.  Het waarom.  Eigenlijk zou ik het lef moeten vinden om het te vragen.   Wel, ik zal het lef een zoeken.  Dank je voor het luisterende oor.  Dank je.  

Dag 281.  Weet je, mijn inspiratie om te schrijven begint te minderen.  Misschien is dat wel te merken aan de thema’s die terugkeren.  Misschien wordt het allemaal wel minder interessant of vernieuwend.  Ik weet niet goed hoe het is eigenlijk om dit blog te lezen als buitenstaander.  En ja, het is een feit dat ik vaak tegen dezelfde dingen bots.  Daarom dat ik net met dit blog was begonnen.  Mensen die verlicht zijn lijken zo een bovennatuurlijke wezens dat ik iets wilde maken waar je kan zien hoe moeilijk het eigenlijk allemaal is.  Dan hoeft niemand zich abnormaal te voelen.  Dan zie je hoeveel werk het allemaal vergt, voor iedereen.  Ik besef wel dat mijn thema’s de jouwe niet zullen zijn.  Soms zullen ze raken, soms helemaal niet.  Sommige punten ben jij misschien al gepasseerd.  Sommige ben je nog helemaal niet aan toe.  Maar de worsteling blijft hetzelfde he.

Het feit dat mijn inspiratie begint te minderen zie ik eigenlijk als een goed teken.  Mijn pijnlichaam en ego beginnen dus eindelijk uitgepraat te geraken.  En als ze uitgepraat geraken, hebben ze eindelijk genoeg aandacht gekregen om niet langer de leiding te hoeven nemen en eindelijk mijn bewustzijn wat ruimte te gunnen.  Oef.  Misschien een goede voorbereiding op wat komt na deze 365 dagen, want ik zal nog wel schrijven dan, maar dan enkel als het nodig is, denk ik.  We zien wel hoe het voelt.

Mediteren was aangenaam gisteren.  Terwijl ik bij mijn lichaam bleef en ernaar keek, het volop met mijn aandacht ervoer en vermeed om erover te denken, voelde ik hoe Honger glinsterde en schitterde.  Ik voelde hoe Honger groter werd dan Goesting.  Hoe puur Honger is en hoe onpuur Goesting.  Ik ging ook naar mijn krachtplek op het strand en waadde door het genezingsbad dat daar staat.  In plaats van mezelf te zien met een platte buik, veranderde het beeld naar mezelf zien met een schitterende buik, vol glittertjes die opstegen en me een gelukzalig gevoel geven.  Het is zo simpel, weer.  Ik kan maar beter niet beginnen met eten als Goesting aan de leiding is en wachten tot mijn contact met Honger is hersteld.  Ik weet dat ik al meerdere keren dit pad bewandeld heb, maar het voelt anders nu.  Waarder.  Echter.  Ook Eckhart zegt het: zoek eerst uit wie er aan het woord is.  Ik begreep dat wel, verstandelijk, maar de weerstand binnenin was te groot om hierin helemaal mee te gaan. 

Nu begrijp ik het pas echt.  Wacht tot het contact met Honger terug hersteld is voor je begint te eten.  Honger is uiteindelijk zo snel tevreden.  Verbazingwekkend snel tevreden.  Is het een toeval dat de griep al mijn aandacht in mijn buik probeerde te trekken?  Daar ter hoogte van mijn maag, waar Honger zich bevindt?  Is dit toeval?  Voor mij niet.  Ik hoop deze les grondig op te nemen dit keer.  Dank je.  Namaste.  

Dag 280.  Het was een mooie dag vandaag.  De zon scheen heerlijk.  Mijn misselijk is al stukken beter toen ik wakker werd na een 12 uur durend dutje.  Toen ik wakker werd en nog in mijn bed lag probeerde ik als eerste werk mijn lichaam te helen.  Mijn hoofd echter bleef maar razen.  Denken over wat ik vandaag mag eten met zo een virus maag, denken over hoe de week zal lopen en hoeveel werk ik heb, denken over of ik moet mee gaan eten vanavond of niet, denken over wat ik nog allemaal moet doen, denken over … denken, denken, denken.

Wat me opvalt is dat mijn eerste reactie bij lijden, uit mijn lichaam trekken is en recht mijn hoofd in gaan.  Zenuwachtig piekerend of wachtend op een oplossing.  Het contact met mijn lichaam wordt compleet verbroken.  In dit blog en mijn meditatie avontuur heb ik vooral geoefend met het in mijn lichaam blijven bij emotioneel lijden.  Grotendeels veroorzaakt door mijn eigen gepieker.  Toch bij gevoelens te blijven van verdriet, angst, boosheid, deze aandacht te geven, er niet van weg te lopen, erbij te blijven.  Doe ik dit, bij mijn gevoelens blijven, kalmeren ze eigenlijk best snel en krijg ik vaak oplossingen aangeboden die helpen.

Blijkbaar moet ik nog enorm oefenen met in mijn lichaam blijven als ik lichamelijke pijn heb.  Heb het af en toe al wat kunnen oefenen de afgelopen 280 dagen, maar dit was toch wel een heel hevige pijnlijke episode.  En ik kan niet zeggen dat ik er goed mee ben omgegaan.  Niet dat ik met verwijten wil zwaaien, maar het is een duidelijke vaststelling.  In mijn lichaam blijven mag nog geoefend worden tijdens lichamelijk lijden. 

Ik besloot vandaag dat ik nimmer of te nooit anderen meer zal veroordelen met pijn.  Ik zal iedereen serieus nemen in de hoop dat deze aandacht de pijn kan verzachten en plaats kan maken voor bewustzijn.

Gelukkig weet mijn vriendin wel raad met deze ervaring: voila, jouw grote herfst schoonmaak is weer gebeurd.  En weet je, ze heeft gelijk, het was echt nodig.  Mijn lichaam kon een echte schoonmaak goed gebruiken.  Nu hopen dat Honger de leiding krijgt en niet langer Goesting.  Wie weet is dit wel een manier van mijn lichaam om me te helpen Goesting te laten gaan.  Wie weet.  Dank je.  

Dag 279.  Heb een ellendige nacht achter de rug. Het griepvirus heeft zich in mijn buik genesteld en me de hele nacht wakker gehouden door me naar het toilet te laten rennen.  Krampen in de darmen en misselijkheid.  Het toilet werd een koude maar trouwe vriend. 

Tijdens de misselijkheid was ik volkomen onbewust.  Ik kon alleen maar jammeren en mijn lot beklagen.  Gejammerd dat ik heb, oh hier en oh daar.  Heb totaal niet bedacht om mezelf een heling te geven, om in meditatie te gaan of om de helende lichten uit te nodigen.  Totaal niets hiervan was er die nacht.  Enkel overleven en mezelf bewenen.  Amai, er was weinig sprake van verlichting. 

Deze ochtend toen mijn lichaam helemaal leeg was, werd ik opnieuw een beetje helder.  De ergste pijn was voorbij en ik kon opnieuw bewust zijn.  Het is duidelijk dat als je lichaam niet in de juiste staat verkeerd, dat het moeilijk bewustzijn doorlaat.

Ik ben tijdens de ochtend toch terug in staat geweest om aan mediteren te denken.  Via mijn oude, vertrouwde methode van de chakra’s kwam ik tot stilte.  Ik startte mijn mantra: om sikh namah.  In eerste instantie bleef ik altijd mezelf zien, ik zag mijn ogen, mijn gezicht, mijn voorhoofd.  Dit keer liet ik me niet afschrikken.  Ik keek naar mezelf zonder oordeel, zonder angst.  De beelden maakten plaats voor lichtflitsen.  Ik vroeg om naar mij te stromen, ze stroomden langs links bij me binnen, ik voelde me goed hierbij.  Vervolgens boog de stroom af naar mijn midden en voelde ik de warmte daar binnenkomen. 

Ik viel in slaap, een diepe, droomloze, compleet onbewuste slaap.  Toen ik twee uur later wakker werd voelde ik me als herboren.  Pas op, ik was niet helemaal genezen.  Mijn maag en darmen zijn nog steeds van streek.  Maar sinds dat moment kon ik opnieuw rondlopen. 

Ook vroeg ik mijn vriendinnen om me heling te sturen.  Ik ben er zeker van dat ook hun energie en licht me bereikt heeft.  Ik voel me al zoveel beter.  Slapjes maar toch, ik heb nog een paar dingetjes in huis kunnen realiseren.  Ben dankbaar voor de heling ontvangen van het universum en mijn lieve vriendinnen.  Wat kan een mens nog meer wensen in dit soort van ervaringen?  Dankbaar ben ik.  Dankbaar.  Dank je.  En slaapwel. 

Dag 278.  Tijdens mijn behandeling een week geleden kreeg ik de indruk dat de wormholes en hun energie mij niet altijd mee trekken in het zwarte gat.  Ik kreeg de indruk dat de energie ook vanuit de bron naar mij kan stromen.  Rare gedachte en helemaal nieuw.  Misschien trekken geoefende mensen nu hun wenkbrauwen op en zeggen ze, ja natuurlijk, zo wonderlijk is dat niet.  Maar voor mij is dit echt heel nieuw. Dus die energie wil me niet mee nemen.  Ze komt naar me toe.  Waarom ze naar me toe komt en hoe ik dit kan beïnvloeden is iets waar ik me deze week tijdens de meditaties mee bezig heb gehouden. 

Dus eerst kom ik tot rust en probeer ik mijn hoofd stil te krijgen.  Vervolgens zeg ik de mantra op en wacht ik tot de flitsen, zwarte gaten en wormholes komen.  Vervolgens kijk ik of ze naar mij komen.  Eerst probeerde ik ze naar me te ‘zuigen’, net zoals ik soms met energie doe.  Ze proberen te sturen met mijn intentie.  Maar dat lukte dus niet.  Daarna probeerde ik eraan te trekken.  Naar me toe te trekken, de energie vast te nemen, maar dat werkte totaal niet.  Dus heel hard verlangen dan maar.  Ook geen effect. 

Gisteren moest ik iets nieuws proberen maar ik kon niets bedenken.  Dus dacht ik niet.  Ik keek naar het flitsen en de lichtbollen en wachtte.  Wachtte tot het naar boven kwam wat ik moest doen.  Vragen, kwam er plots.  Je kan het vragen.  Uitnodigen.  Dus ik nodigde uit.  Wil je tot bij mij komen?  Eerst gebeurde er niets.  Maar de flitsen kwamen stilletjes dichterbij.  En dichterbij.  En stroomden naar mijn lichaam.  Begonnen in mij te stromen.  Ik keek verbaasd toe.  Het voelde fijn maar niet warm of licht ofzo. Eerder een zachte trilling.  Net zoals ik krijg als mijn honden me de ochtend gedag wensen of zoals wanneer ik het zonlicht zie spelen in het bos. 

Toen was alles gedaan.  Het beeld was weg.  Ik bleef achter.  Verward.  Heb ik dit allemaal gedroomd?  Wat moet ik hiermee?  Kan ik de energie uitnodigen?  Komt ze naar mij?  Het was zo kort.  Was het wel echt? 

Nu ja, het maakt niet uit.  Vanavond mediteer ik opnieuw.  Ik blijf stil kijken en stel me open.  We zien wel wat er gebeurd.  Ofwel is dit echt een nieuwe stap in mijn verlichting ofwel is het niets.  Dat is me nog niet duidelijk.  Namaste.  

Dag 277.  De motivatie om koolhydraatarm en voldoende eiwitrijk te eten is niet elke dag even hoog.  Vooral omdat ik soms het gevoel heb dat ik de allerenigste ben op de hele wereld.  Iedereen eet rustig koolhydraatrijk.  Elke dag minstens twee maaltijden met brood, daarboven nog koekjes, koffiekoeken en een of ander suikerhoudend drankje.  De avond misschien ook nog pasta erbij en je leven is vol, maar dan ook vol koolhydraten.

Eigenlijk voel ik me best goed met minder kh te eten.  Ik heb meer energie, voel me minder moe en sla minder vetten op.  Ook mijn maag is rustiger en mijn darmen werken zonder kwalijke geuren.  Daarenboven is er nog een eigenaardig nevenverschijnsel, ik heb het warmer.  Raar he.  Als tiener en twintiger had ik het altijd lekker warm, maar als dertiger had ik het voortdurend koud.  In bed kon ik maar niet opwarmen, als ik neerzat moest ik altijd onder het deken en ook buiten moest ik mezelf meer en meer induffelen.  Wat in schril contrast staat met vroeger eigenlijk.  En nu is het terug, dat warme gevoel. 

Maar de motivatie is dus niet altijd hoog.  Heb gelukkig een paar manieren gevonden om hieraan tegemoet te komen.  Het eerste is kookboeken zoeken.  Heb een paar kookboeken waar ik inspiratie kan uit halen die puur vegetarisch zijn en kh arm.  Als je daarin leest en inspiratie op doet, ja dan heb je weer zin om er tegenaan te vliegen.

Nu vond ik het boek low-carb vegetarian van Celia Brooks.  Echt een super boek met mooie en voor mij totaal onbekende recepten.  Eerder wel voor feesten of voor volk, zo chique.  Het is nu niet mijn bedoeling om hier recepten aan te bieden maar in de inleiding stond wel iets wat ik wil delen. 

Als je koolhydraten (lees granen) eet gebeuren er twee negatieve dingen.  Het eerste is dat deze suikers snel moeten afgebroken worden en er veel insuline wordt aangemaakt.  Deze insuline probeert zo snel mogelijk de suikers uit het bloed te halen en op te slagen als vet.  Dus de suikers of kh worden dan uit je bloed gehaald en zeer snel komt de honger terug.  De grote hoeveelheden insuline verlangen nog.  Dus je moet al na 2 uur ongeveer opnieuw eten voor de insuline honger.  Daarnaast duurt het langer om eiwitten te verteren en ben je veel langer verzadigd als je dus eiwitten in plaats van kh eet.  Samengevat, je lichaam slaat meer vetten op en is altijd en altijd hongerig.  (en in mijn geval, altijd koud)  en dat is totaal mijn ervaring.  Ik had altijd honger vroeger, nu eigenaardig genoeg niet meer.  Maar wel als ik opnieuw kh eet, dan gebeurt het opnieuw, zeer snel zit ik opnieuw in hetzelfde straatje.  Veel eten en altijd honger. 

Als dat geen motivatie is om vol te houden…  dank je Celia voor je inspirerende inleiding.  Dank je.  

Dag 276.  Als je hoogsensitief bent is veel of weinig weldegelijk van groot belang.  Veel is snel te veel.  Weinig is beter.  Oppervlakkig is snel te weinig, diep is beter.  Te diep is natuurlijk weer te veel.

Wat bedoel ik daarmee?  Ik heb geleerd in de loop van mijn leven dat ik niet tegen te veel kan.  Te veel prikkels en ik voel me ongelooflijk ongelukkig.  In dit blog heb ik daar al heel, heel vaak over gezaagd.  Ja, ik weet het.  Maar te veel kan ik niet aan en maakt me wanhopig.  Ook mijn omgeving wordt hier ongelukkig door want overprikkelde mensen, ga ze uit de weg!  Echt.  Weinig is beter.  Veel beter.  Ik hou van weinig en intens diep, niet van heel veel oppervlakkig. 

Het gaat op voor werken, heel veel werk vind ik niet leuk, maar lang en diep werk wel.  Gewoon de poets.  Het hele huis doen vind ik ellendig.  Maar een gedeelte grondig, ja dat is meer mijn ding.  Gesprekken ook, heel veel praten dan begin ik me te vervelen of wordt ik overprikkeld.  Maar diepgaand over emoties of inzichten, kan ik uren en uren doorgaan. 

Een beroep zoals het mijne, schrijver en therapeut zijn, is ideaal om weinig diepgaand te doen.  Wat heerlijk en wat een geluk heb ik. Maar niet iedereen zijn beroep beantwoordt hieraan.  Zo sprak ik onlangs met iemand die niet het geluk heeft een beroep uit te oefenen die overeenkomt met zijn hoogsensitieve aard.  Hij vertelde dat hij in de plaats dus van diepgang te vinden, hij probeerde diepgang te bereiken door heel lang en hard te werken.  Uiteindelijk is het belangrijk voor mezelf, en met mij nog anderen, om diepgang en dus zinvolheid te bereiken in alles wat je doet.  En als dat niet kan dan zoek je toch een weg.  Door hard en lang te werken en je zo te onderscheiden.  Om zo beter te worden en iets speciaals te realiseren.  Iets anders of vernieuwends.  Zo diep zit die drang dan.  zo diep dat je zelfs je lichaam hierdoor oneer aandoet. 

In een poging om diepgang te bereiken doen we soms de verkeerde dingen.  Het is goed te weten wie we zijn en deze zelfkennis te gebruiken om ons leven beter te maken.   Dus hoe meer mensen weten wat hoogsensitief zijn is, hoe meer het juiste beroep kunnen kiezen en hoe meer onze diepgang de vernieuwingen kan brengen die broodnodig zijn.  Dit blog is er al eentje van.  Maar ik ben zeker niet alleen.  Dank je.      

Dag 275.  Elke avond voor het slapengaan doe ik mee aan de 21 dagen meditatie uitdaging van Deepak en Oprah.   Het zijn zoals altijd eerst een inleiding van Oprah, vervolgens uitleg van Deepak en daarna een mantra om te reciteren, in gedachten, tot Deepak het einde van de meditatie aangeeft. De laatste dagen dat ik mediteerde via deze reeks was het thema: the matrix of manifestation.  Wat voor mij zo goed als betekent: hoe kan je de inhoud van manifesteren ontleedt voor je zien?

The matrix, het doet met uiteraard denken aan deze prachtige film.  Heb er zeker al over gesproken, hoe Neo (the One) na een reeks omzwervingen, achtervolgingen en ontmoetingen uiteindelijk de matrix waarin ze leven ten gronde begrijpt.  Plots begrijpt hij alles, kan hij alles beheersen en ‘ziet’ hij de achtergrond van alle dingen.  Net zoals deze zoektocht he.  Het universum begrijpen, beheersen en ten gronde ‘zien’.  Goede film. 

Nu ja, we wijken af.   Indien we de matrix van de manifestatie ontleden zijn daar, volgens Deepak, drie elementen: onbegrensd bewustzijn, focus en flexibel bewustzijn.  Dus indien je iets wil manifesteren hou je best met deze drie elementen rekening.  Je brengt je aandacht en bewustzijn naar wat je wil zetten in de wereld, je houdt je focus hier voldoende lang bij, vervolgens laat je los en ben je flexibel naar de manier waarop het gemanifesteerd wordt.  Want je kan wel iets willen, maar het komt niet altijd op de manier waarop je het gedacht of verwacht had.  Het komt in de vorm zoals het universum het kiest.  Kunst is om het geschenk te herkennen in alle dingen.  Ook als de vorm anders is dan je verwacht.  Ja, dat is weldegelijk een kunst. 

Heb ik hiervan een voorbeeldje?  Ja misschien wel.  Zo wenste ik mezelf een boek dat ik geschreven heb in de boekhandels zien te verschijnen.  Ik manifesteerde twee kinderen.  Ja, ik begrijp dat het op het eerste zicht niets met elkaar te maken heeft.  Maar kinderen hebben me geleerd om mijn dag te leren structureren en om zelfdiscipline op te bouwen.  Want de combinatie van deze dingen maakt dat ik uiteindelijk mijn droom kan waarmaken.  Dank zij een onverwachte manifestatie leidt de weg uiteindelijk waar ik wilde zijn.  Dank je.  En ik zal proberen nog meer open te staan.  Dank je.  

Dag 274.  Na een lange nachtrust was ik vandaag gelukkig terug fitter.  Feestjes zijn wel niet meer hetzelfde als je wat ouder wordt.  Nu ja, het feestje wel, maar mijn recuperatie vermogen niet meer.  Het was een fijn dansfeest maar na de korte nachtrust kon ik geen hele dag volhouden.  Ik moest mijn bed in.  Heb wel nog gemediteerd maar het was een korte dit keer.

Deze ochtend voelde ik me als herboren en kon de dagelijkse routine beginnen van de kids klaarstomen voor school, ze afzetten en vervolgens, aah, het fijnste moment van de dag, de wandeling in het mooie bos achter de hoek met de hondjes.  Terwijl ik daar wandelde en me opnieuw ellendig suf en moe voelde, merkte ik tegelijkertijd op dat een mens zoveel subtiele signalen niet opmerkt als het stemmetje in je hoofd zoveel aan het woord is.

Ik merkte op dat ik mijn lippen niet voelde natintelen van de kus aan mijn kindjes omdat ik teveel in mijn hoofd zat.  Ik voelde ook mijn huid op mijn handen niet trillen bij het strelen van de zachte haren van de honden.  Ik ervoer nog minder de subtiele streling van de zachte wind in mijn haar.  En, das nog erger, ik merkte niet eens de schuchtere geluidjes op van de vogels in het bos.  Toen ik even het geluid in mijn hoofd negeerde merkte ik hoeveel vogels er eigenlijk aan het woord waren. Vooral veel korte geluidjes, niet zoveel zang, wel veel en overal geluiden van vogels die bezig zijn hun wintervoorraad op te slaan en aan het genieten van de zachte ochtendzon. 

Het feit dat ik dit deze ochtend merkte en mijn aandacht ernaartoe bracht, maakte dat ik mezelf zo gelukkig prijsde.  En dat gevoel is de hele dag blijven sluimeren.  In plaats van tijdens mijn werkdag soms met sombere gedachten geconfronteerd te worden, zoals ik ben veel te moe, ik wil gaan slapen, was ik de hele dag dankbaar.  Dankbaar dat ik op een mooie ochtend kan gaan wandelen.  Dankbaar dat de honden met mij willen mee gaan. Dankbaar dat ik thuis kan werken en geen file moet doen.  Dankbaar dat ik met zoveel prachtige mensen kan samenwerken.  Dankbaar dat ik alles heb wat ik nodig heb om comfortabel te leven.  Dankbaar dat mijn projecten slagen.  Dankbaar dat ik mediteer en leer het denken los te laten en in het nu te leven.  Vroeger zou ik deze dag zo rot en moe hebben gevoeld, nu was ik dankbaar.  Zo dankbaar.  Dank je.  

Dag 273.  Ben vandaag te moe.  Veel te moe om te schrijven.  Ik gun mezelf een dagje schrijfrust.  Tot morgen!

Dag 272.  Deze week is de schoonheid van de natuur me meerdere keren opgevallen.  De prachtige majesteuze bomen in het bos en hun ongelooflijke herfstkleuren.  De zon die schijnt door de bijna lege takken.  Helemaal van de gele bol door de takken met haar stralen tot aan de grond.  Intens mooi.  Ontroerend mooi. 

Maar ook onze nieuwe hond is zo mooi. Ze heeft een mooie zwarte vacht.  Zachte bruine ogen.  Schattige oren met langere haren aan en zo een respectvolle energie.  Het doet me denken.  Onder mensen kan liefde zo voorwaardelijk zijn.  Een mooie mens kan zich te goed voelen om zich te verbinden met iemand die de mooie mens niet mooi genoeg vindt.  Mensen gaan echt af op bepaalde kenmerken, vaak cultureel bepaald, en laten hun liefde pas toe bij iemand als die past in het beeld.  Mensen moeten soms hard werken om aanvaard te worden bij andere mensen.  Of aanvaard te worden door zichzelf.  Dat is natuurlijk ook een mogelijkheid.

Maar de natuur is niet zo.  Iedereen krijgt dezelfde kansen en dezelfde schoonheid aangeboden.  Niemand heeft voorrechten die anderen niet hebben.  Iedereen is gelijk.  Zo kan iedereen een hond hebben die hem adoreert.  Een hond die ontroerend mooi en liefdevol is.  Iedereen kan in het park naar de pracht van zwanen gaan kijken.  Bij iedereen groeien de erwten uit hun gepland zaadje. De tedere klaproos laat zich door iedereen bewonderen.  Je hoeft daar niet mooi, slim of rijk voor te zijn. 

Terwijl wij mensen andere mensen indelen in goed of niet goed.  Interessant of niet interessant.  Lief voor te zijn of te negeren.  Doen dieren en de natuur dat totaal niet.  Het doet me denken.  Het doet me denken hoe ik als mens ben.  Niet?  Namaste.  

Dag 271.  Gisteren had ik een hele intense sessie.  Mijn lichaam is de dag erna helemaal uitgeput.  Ik heb goed geslapen maar ik voel me nog heel moe en mijn gezicht doet pijn.  Mijn sinussen zijn gezwollen. Toeval of heeft mijn lichaam gisteren klappen gekregen?  Ik probeer te onthouden dat mijn lichaam soms de emotionele en spirituele stappen niet kan volgen en daarom gevoelig reageert.  Dat zou betekenen dat ik het de komende dagen zeker rustig aan mag doen, stress proberen los te laten en niet te veel te piekeren zodat ik mijn lichaam niet opnieuw overbelast.  Want mijn kaken, kaaksbenen, sinussen en voorhoofd zijn allemaal sterk gespannen, pijnlijk gespannen. 

Maar het blijft spoken in mijn hoofd.  Tot nog toe gaf ik aandacht en heling via mijn eigen, persoonlijke aandacht.  Ik ging met mijn eigen energie naar de plekken in mijn lichaam die erom vroegen.  Of het lichamelijke klachten of emotionele klachten waren, ik ging er met mijn aandacht naartoe en na een zekere periode erbij te blijven kalmeren en verzachten de klachten en krijg ik heel vaak vlak erna antwoord en raad over hoe ermee om te gaan.

Maar in een paar dagen tijd is er veel veranderd.  Via de meditatiereeks van Deepak en Oprah weet ik dat vragen die dicht vanuit de bron komen veel gemakkelijker en sneller ingewilligd worden dan vragen die daar ver vanaf staan.  En ik kan dat zeker herkennen, het is makkelijker om je eigen rust te manifesteren dan een platte buik.  Waarbij het laatste uiteindelijk voor het universum niet echt aansluit bij de energie van verlichting.  Maar gisteren herformuleerde ik mijn verlangen.  Het is niet langer een platte buik die ik wilde, ik wilde het verschil kennen tussen Goesting en Honger.  Dat is een vraag die veel dichter staat bij de bron want het is een oplossen van nog een stukje ego, waar ik mee worstel en niet langer een modegril.  Dus bij de juiste vraag, krijg ik duidelijke antwoorden en een echte verandering.

Gisteren is Goesting er niet meer geweest.  Niet gezien of gehoord.  Niet gemist ook niet trouwens.  Vandaag is hij er wel weer, maar ik herken hem nu.  Zijn macht is veel minder.

Wat er nog veranderd is, is de bron van waaruit de heling gebeurd.  Niet langer ik stuur mijn energie.  Nu ja, niet langer mijn lichaam of mijn hogere zelf stuurt de energie door van het universum naar de ander.  Neen, het universum stuurt de energie nu rechtstreeks door naar mij.  De flitsen geven hun energie door, zonder een omweg.  Ik weet nog totaal niet hoe dit vorm zal krijgen en of ik die flitsen ook zelf zal kunnen richten naar plekken of andere mensen toe.  Maar het is een nieuwe ontwikkeling.  Onverwacht.  Onaangekondigd.  Ik probeer nu echter mijn lichaam niet verder te belasten.  Ik zal rustig afwachten wat het voor veranderingen mee brengt en eerst lichamelijk herstellen.  

Wat volgen de ontwikkelingen zich snel op.  Vroeger was er misschien eentje per jaar of na een paar jaar.  Nu, door elke dag te mediteren, zijn er al meerdere op 1 jaar tijd gebeurd.  Ongelooflijk he.  Dank je. 

Dag 270.  Wat een ervaring vandaag.  Mystiek en uniek, anders kan ik het niet noemen.  Om de twee maanden ongeveer, min of meer, ga ik naar mijn osteopate om mijn lichamelijke en emotionele klachten te laten behandelen.  Vandaag gaat het thema opnieuw over eten.  Ik wilde wel eens weten wat het verschil is tussen goesting hebben in eten en honger hebben.  Voor mij is dat verschil eigenlijk niet erg duidelijk. 

Toen we onderzochten waar goesting en waar honger zich in mijn lichaam bevinden, ervoer ik goesting in mijn mond, als water in de mond, en honger in mijn maagstreek.  Het viel op hoe goesting zoveel groter is dan honger.  Goesting neemt zoveel plaats in dat ik zelfs honger amper kon voelen.  De verhouding is totaal zoek. 

In gesprek gaan met goesting was niet evident.  Ik probeerde contact te leggen hiermee en te begrijpen wat die wil of waarom die er is of vanwaar die komt.  Maar ik kon me er niet op concentreren.  De hele tijd zag ik wormholes, lichtflitsen en zwarte gaten.  Het was zo erg dat de osteopate zelfs een handdoek over mijn ogen heeft gelegd om me te helpen.  Het hielp inderdaad wel een beetje, maar niet helemaal. 

Ik begreep wel dat goesting zelfdestructief is.  Goesting is zo groot dat hij helemaal overneemt en alles overschaduwd.  Hij gijzelt mij regelmatig.  Goesting wil zoveel mogelijk in mijn mond krijgen, eten, drinken en praten in grote hoeveelheden.  Maar mijn lichaam heeft deze hoeveelheden eigenlijk niet nodig.  Meer nog, mijn lichaam heeft last van de hoeveelheden die goesting naar binnen werkt.  Het vele eten maakt me opgezwollen en stijf.  Het vele drinken geeft me het zuur.  Het vele praten overprikkelt me.  Uiteindelijk vernietigt goesting zichzelf, want als mijn lichaam opgeeft, kan goesting niet langer bestaan.  Goesting is het ego.  Niet meer en niet minder.

Maar wat moet ik nu doen met goesting?  Hem begrenzen probeerde ik eerst, maar dat maakte hem alleen maar weerspanniger.  Hem dus beperken in inkrimpen deed hem eerder protesteren en nog meer tegenwerken.  Ok, anders dus.  Wat heb je nodig goesting?  Wat wil je?  Goesting is onverzadigbaar.  Goesting wil aandacht.  Wat wil je dan?  Wat heb je nodig? 

De flitsen keerden in alle hevigheid terug.  Eerst dacht ik dat de flitsen me wilden meetrekken de trance in.  Maar nu kwamen de flitsen tot bij mij.  En bedekten mijn kaken en mond.  Neen.  Ik realiseerde me dat de flitsen me niet wilden meetrekken.  Maar dat de flitsen goesting kwamen helen.  In plaats van de flitsen in de weg te staan en tegen te houden en weg te duwen, liet ik ze eindelijk toe.  Ik voelde de ontspanning in mijn lichaam komen.  Goesting werd kleiner en kleiner.  Mijn osteopate vroeg, vanwaar de flitsen komen.  Van je hogere zelf?  Neen, vond ik, van de bron, van de bron van alles. 

Hoe ik deze ervaring wil bewaren?  Door veel te oefenen.  Voor elke maaltijd wil ik goesting troosten met wat hij echt nodig heeft, namelijk contact met de bron.  Want mijn lichaam en dus honger heeft bijlange zoveel niet nodig.  Honger is eigenlijk maar een vierde van mijn mond groot.  Goesting moet maar zo groot zijn voor mijn lichaam.  En terwijl goesting gestild geraakte, kreeg honger meer plaats en werd honger duidelijker.  Eindelijk kon ik hem ervaren onder het lawaai en de dominantie van goesting uit.  Honger is trouwens niet alleen om mijn lichaam te voeden, honger is ook creativiteit en mijn talenten in de wereld zetten. Met mijn schrijven hoop ik vooral dan.   

Wat een ervaring.  Wat een ervaring.  Dank je wel.

Dag 269.  Opnieuw tijd voor een verslag over de meditatiereeks.  Ok, indien we iets willen aantrekken dienen we hier aandacht aan te besteden.  Dat is intuïtief zeker niet nieuw.  De meesten onder ons hebben dit al wel af en toe gerealiseerd.  We willen een diploma halen of we willen een vriendschap verbeteren of een relatie aangaan.  Indien we al onze aandacht richten op het afwezig zijn, wordt de afwezigheid vaak erger.  Echter, indien we erin geloven, er voor gaan en tegenslagen te boven komen door door te zetten, bereiken we ons doel.  Soms is het niet helemaal het doel dat we voor ogen hadden, maar we bereiken wel wat we voor onszelf wensten.

Zo wenste ik voor mezelf, als kind, af en toe een etentje bij de Quick of later mogen gaan slapen.  En dat werkte altijd, als ik er maar vertrouwen in had.  Ook Deepak en Oprah belichten dit aspect opnieuw.  Aandacht brengt magie teweeg.  Het laat de energie in de juiste richting stromen.  Aandacht realiseert doelen.  Aandacht gecombineerd met vertrouwen.  Ik zei het al zoveel keren maar het blijft oefenen om het niet te vergeten. 

Indien er iets niet goed loopt, geef eerst aandacht aan je emoties, zodat je kan kalmeren en de gevoelens hun werk laten doen.  Daarna, als je kalm bent, vraag aan je binnenste wat je moet doen.  Geef aandacht aan dit project en dit doel.  Verwoord dit positief.  En vertrouw in het universum.

My attention activates my desires, is de gedachte die ik de hele dag in mijn hoofd houd.  De mantra is Hum Sa.  Het betekent ongeveer mijn echte natuur is zonder grenzen, eindeloos.  Met deze mantra startte ik met mijn meditatie.  Een lekker simpele mantra vandaag. 

Tijdens de mantra stelde ik eveneens de vraag: hoe bereik ik een platte buik?  Ik vervolgde de mantra.  Er kwam snel en luid een antwoord: door onthechting.  Onthechting, ja het klinkt eigenlijk best logisch.  Door me te onthechten van smaak dus realiseerde ik me.  Het zijn de smaken en de texturen die me verleiden, niet de voedzaamheid of de gezondheid van het voedsel.  Wel steeds met blik op de lage lijdensafdruk voor dieren.  Mijn eerste reactie was paniek.  Smaken en texturen loslaten?  Nooit meer genieten van eten dan?  Niets meer lekker mogen maken.  Niets meer laten smaken?  Zo leuk klinkt dat onthechten niet.

Maar mijn onderbewustzijn heeft wel gelijk.  Zolang ik zo fel hecht aan smaak en textuur zal ik nooit los geraken van de voedselgroepen waar mijn systeem zich niet zo blij mee voelt.  Ook is het niet enkel de smaak, ook de hoeveelheid, mijn maag moet lekker vol zijn. 

Ik ben er nog niet.  Ik ben zeker nog niet onthecht van voedsel.  Noch van boosheid.  Kiezen tussen beide is niet mogelijk om aan te werken.  Kunst is de lessen die op me afkomen te herkennen en te beantwoorden met bewustzijn en niet met paniek.  De laatste bastions worden duidelijk.  Nu de moed erin houden.  Namaste.  

Dag 268.  We zijn al een paar weken verder en ik weet dat niet iedereen mijn mening deelt, maar ik wil toch even vermelden dat ik echt fan ben van het winteruur.  Niet alleen in de winter, vrees ik, ik ben altijd fan van het winteruur.  Moest je het mij vragen, mag het altijd winteruur blijven.   

Ik hou van de rustige avonden als de hele wereld slaapt en ik in alle stilte kan schrijven, bezinnen, mediteren en groeien.  Ik hou ervan als het lawaai en het licht wegdeint en plaats maakt voor stilte en donker.  Ik hou er zelfs van om in het donker te wandelen.  Zeker bij volle maan en te genieten van haar leiding.

Terwijl ik de nachten doorbreng en dicht bij mezelf geraak.  Wat ik duidelijk moeilijker vind bij afleiding en bij veel beweging.  Ga ik tijdens het winteruur toch nog op tijd slapen.  Het lijkt later dan het is.  Mensen zijn vroeger stiller en houden vroeger hun dag voor bekeken.  Wat mij deugd doet.  En toch ga ik al bij al vroeg genoeg slapen om geen slaaptekort te hoeven ervaren. 

En het mooiste moet nog komen.  Ik kan een uur langer slapen.  Het is zelfs zo dat ik soms al voor mijn wekker wakker word.  Voor mijn wekker he, dat is dus echt wel enkel voorbehouden tijdens het winteruur.  Of ik moet echt ergens graag naartoe willen.  Dus ik kan langer slapen.  Ik voel me elke ochtend zo fris en uitgerust.  Oh wat hou ik van het winteruur.  Ik wilde dit toch even in al mijn dankbaarheid vermelden. 

Ik weet dat sommige mensen dit niet zo ervaren.  Uiteindelijk lig je nog steeds even lang in je bed.  Maar zo ervaar ik het helemaal niet.  Mijn systeem werkt beter als alles een uurtje later begint.  Dank je.  Vooral voor het winteruur. 

Dag 267.  Om in het thema te blijven van de voorgaande dagen moet ik denken aan een uitspraak van Eckhart Tolle.  Hij stelt: emotionele ziektebeelden zijn ontwakingsprocessen naar bewustzijn die lichtjes verkeerd gelopen zijn.  Deze zin heeft me enorm geraakt.  En sluit perfect aan bij mijn ervaring.  Indien we emotioneel lijden, zoeken we een weg hieruit.  En dat is gezond.  Want we voelen dat we onszelf niet zijn, dat er iets misloopt, dat we iets verkeerds doen maar we weten niet wat.

In een poging om uit de ongelukkige gevoelens te geraken ontwikkelen we overlevingsmechanismen.  Manieren om om te gaan met de verwarrende buiten- en binnenwereld.  Deze overlevingsmechanismen helpen ons enorm als we kinderen zijn om de beproevingen en angsten te doorstaan.  Maar indien we deze overlevingstechnieken blijven toepassen als we los leven van ons kinderleven,  maken zij ons volwassen leven stuk.  Ze remmen ons in plaats van ons vooruit te helpen. 

Overlevingsmechanismen zijn ziektebeelden.  Bijvoorbeeld omdat het leven zo onvoorspelbaar lijkt en je het grotere geheel niet begrijpt, ga je de neiging ontwikkelen om alles in de hand te houden.  Controledrang en perfectionisme tot in het extreme.  Of een voorbeeld dichter bij huis, om de liefde van je ouders niet te verliezen, pas je je aan en zorg je ervoor dat je niet teveel opvalt, niet te sterk of te goed wordt want dan zouden de anderen je wel eens kunnen verstoten.  Uitblinken wordt nu eenmaal door mensen als bedreigend ervaren indien zij zelf niet in hun kracht staan.  Kracht of uitblinken wordt langs een kant bewonderd, maar tegelijkertijd ook vergruisd.  Om jezelf te beschermen zal je je dus klein houden, niet opvallen en later wordt dit onzeker voelen een manier van leven, een misgelopen emotionele ziekte. 

Maar wat als we dus ruimer kijken?  In plaats van emoties en neuroses ziektes te noemen en ze te bevechten.  Wat als we ze zien zoals ze zouden kunnen zijn: mislukte pogingen om wakker te worden.  De behoefte om wakker te worden is er weldegelijk, alleen weet die persoon niet hoe?  Dan verandert het verhaal. We moeten niet onze energie steken in het bevechten en overwinnen van de neurose.  Neen, we dienen enkel onze energie te steken in het uitzoeken welk dan wel een gezonde manier is om met emoties en het verlies van jezelf om te gaan. 

Wat als al die ‘emotioneel zieke’ mensen eigenlijk ‘normaal’ zijn en tenminste hun weg zoeken naar gezondheid tegenover alle mensen die in ontkenning of projectie leven?  Het is een interessante stelling.  Misschien wordt deze wel ooit bewezen.  Zo binnen 20 jaar ofzo als we allemaal klaar ervoor zijn? Ik vind het alleszins een strak plan.  Namaste.    

Dag 266.  Was gisteren erg blij met de uitkomst van het intuïtieve schrijven, maar daarmee was het nog niet gedaan.  Ik kreeg nieuwe inspiratie later op de avond en realiseerde me dat inderdaad lijden ervoor zorgt dat je jezelf wil verbeteren en wil de kennis vinden die maakt dat het lijden vermindert.  Maar er is wel een maar aan verbonden.  Indien mensen dit lijden niet naar binnen richten maar naar buiten, is er waarschijnlijk geen reden om het lijden weg te krijgen.  Ja, er is reden om het weg te krijgen maar je zoekt de verandering niet binnenin maar bij de ander.   

Dus indien mensen zich ongelukkig voelen of angstig, kunnen ze deze angst ook naar buiten projecteren.  We kunnen bijvoorbeeld mensen met een andere religie of huidskleur als zondebok aanduiden van onze angst of van onze ongelukkige gevoelens.  Hierdoor mogen we deze mensen vervolgen of onze aandacht naar hun ‘straf’ brengen, waardoor we dus niet wakker worden en onze hele energie verspillen aan een soort van heksenjacht.

Ook kunnen we deze ongelukkige gevoelens veel dichter bij huis afwerpen en schuldigen hiervan in ons eigen gezin zoeken.  Moest mijn kind maar beter leren, moest mijn man maar romantischer zijn, moesten mijn ouders maar meer geld geven, dan zou ik eindelijk gelukkig kunnen zijn. 

Verhalen serieus nemen is inderdaad een eerste vereiste om lijden te kunnen overstijgen.  En anderen kunnen je weldegelijk pijn doen.  Maar de schuld blijven naar de ander richten, maakt dat wij zelf niet genezen.  Of beter gezegd: wachten tot de ander verandert, iets inziet, iets zegt of iets anders doet, dat is zinloos.  Vechten om de ander iets duidelijk te maken maakt dat we ons punt helemaal voorbij streven.

Lijden kan ons dus brengen naar vreugde en geluk indien het ons brengt naar bewustzijn.  Lijden kan ons brengen naar nog meer lijden voor een ander, als we hen de schuld geven en op die manier vermijden we bewust worden.  Maar misschien komt er wel een dag, dat het lijden van een ander ons doet inzien dat projecteren ook geen oplossing is. 

Laat ons het lijden bij onszelf houden en gezamenlijk wakker worden.  Niemand anders is fout.  Zelfs wij zelf niet.  Het lijden kent maar een doel, zo onaangenaam zijn dat we ons genoodzaakt voelen eindelijk ons denken achter te laten en plaats te maken voor alerte wakkerheid.  Alerte gevoeligheid.  Alerte spiritualiteit.  Dank je. 

Dag 265.  Soms is er iets dat me in het hoofd springt en waar ik niet vanaf geraak.  Een vraag die me blijft achtervolgen en achtervolgen tot ik eindelijk het antwoord erop heb gevonden.  Soms zijn het kleine vragen maar veel vaker zijn het grote vragen.  Vragen waar je niet zo snel een antwoord op gevonden hebt.  Waar je wel even bezig mee bent en waar je dus wel wat energie in steekt.  Het helpt om deze vragen op te schrijven, te omschrijven en zo mijn gedachten te ordenen. 

Ik zal het maar :het intuïtieve schrijven noemen.  Ik weet niet op voorhand wat het antwoord zal zijn op de vraag, maar ik schrijf en schrijf tot het antwoord vanzelf komt bovendrijven.  Vandaag heb ik hier ook nog wel eens zin in want er zit een prangende vraag in mijn hoofd:

Hoe komt het dat sommige mensen wakker worden en anderen niet.  Ik bedoel hiermee niet gewoon uit hun slaap natuurlijk.  Met wakker worden bedoel ik uit hun onbewuste denken schieten en de werkelijkheid zien.  Ik bedoel ook niet het simpele antwoord van ze hebben hierover gehoord, dus werden ze wakker.  Want zo simpel is het niet, je leest en hoort compleet over wat er gezegd wordt als je hier niet klaar voor bent.  Ik heb dat zeker en vast meerdere keren gedaan. 

Dus waarom worden sommige mensen wakker en sommigen niet?  Oei, het antwoord komt direct.  Het lijden van een leven in onbewustheid moet groter zijn dan de neiging om onbewust te blijven.  Dus als we emotioneel lijden onder ons onbewuste leven, zoeken we naar wegen eruit, naar antwoorden. Zoeken we kennis over hoe we ons opnieuw gelukkig kunnen voelen.  Wij willen pas iets veranderen of aanpassen als het hetzelfde laten zijn ons meer pijn doet dan het veranderen. 

Als je dus ongelukkig bent en deze ongelukkige gevoelens je op pad sturen, ben je zelf op weg naar kennis te verzamelen.  Sta je open.  Zoek je zelf naar antwoorden.  En er zijn veel, heel veel antwoorden te vinden.  De ene al wat praktischer, de ander al wat diepgaander.  Maar als je blijft zoeken word je wakker.  Enfin het zoeken zelf is al een vorm van wakker zijn, veronderstel ik. 

Indien er dus geen lijden is in je droomwereld.  Je wereld geconstrueerd door het denken.  Als deze wereld je gelukkig maakt, heb je geen nood om wakker te worden.  En blijf je onbewust.  Tot het leven je dwingt om alsnog wakker te worden.   Het leven kan je dwingen door jou te laten lijden of door je omgeving te laten lijden.  Dus lijden heeft weldegelijk zin.  Het is een uitnodiging om het te overstijgen, je onbewustheid te laten varen en heerlijk bewust te worden.  Straks moeten we het lijden nog dankbaar zijn.  Maar zo ver wil ik nu echt niet gaan hoor, hihi.  Namaste.  

Dag 264.  Mediteren is jezelf laten meevoeren op het ritme van het moment.  Het is speciaal want je leert te kijken in plaats van te reageren.  In het leven lopen we vooruit, denken we constant en doen we de hele dag lang dingen.  Al het lawaai en de beweging verdringt het bij jezelf zijn.  Zijn is goed om te ontspannen, maar Zijn is meer dan dat.  Het is het laten zijn van het moment, of dat nu gevoelens of gedachten of gebeurtenissen met zich mee brengt.  In plaats van de intensiteit te ervaren van het leven en volledig te voelen, lijkt het denken alles weg te willen wissen dat niet in zijn kraam past.  Een beetje autistisch niet?  Het denken wilt het zo, geen gevoelens, geen negatieve uitspraken tegen haar ego.  Alles dient te gebeuren zoals zij het gepland had.  En als zij dan toch iets anders voelt, meemaakt of hoort, wordt ze angstig of razend.  Wat uiteraard totaal niet helpt.

Soms kijk ik naar mensen en zie ik hoe ver ze af staan van zichzelf, van hun lichaam en van hun gevoelens en hoe ze hun denken volledig alles laten bepalen.  Hoe ze ook het grotere beeld volledig uit het oog verliezen en hoe voor hen alles zo totaal onsamenhangend lijkt.  En dan besef ik hoeveel deugd een paar minuten per dag mediteren met zich mee brengt.  Want het resultaat hiervan is tegelijkertijd zo simpel en deugddoend dat je er gewoon niet zelf op kan komen.

Bij mij valt het vooral op hoe ik niet langer bang ben voor confrontaties.  Vroeger kon ik zo bang zijn in het bos om iemand tegen te komen die commentaar geeft op het feit dat mijn honden los lopen en lopen te stoeien.  Ik kon uren in mijn fantasie met verdedigende zinnen en blikken oefenen.  Terwijl was ik niet echt in het bos, ik was in mijn fantasie.  Nu wandel ik en ik glimlach tegen de mensen die ik tegen kom, al dan niet met hond, al dan niet met een aangelijnde hond.  Er is niemand die iets zegt tegen me.  Ze zijn in de war, dat wel.  Of ze zijn vriendelijk, dat ook.  Soms zie ik ze denken, maar ze doen niets.  Het is gezellig zo.  Gewoon bij mezelf blijven en vriendelijk zijn.

En ik doe hetzelfde met angst, ik blijf er gewoon bij, kijk er vriendelijk naar en glimlach.  Ook met verdriet.  Zelfs met pijn.  Ik kan hier overal bij blijven, observeren en niet op reageren.  Aandacht aan geven, aanvaarden. 

Ok, woede, dat geef ik toe, daar moet ik nog een beetje mee oefenen.  Ik probeer te zuchten nu als ik boos word en zo de spanning van me af te laten glijden en dat helpt om me niet te laten meeslepen.  Maar dot gevoel echt observeren en niet op reageren, dat vergt nog wel wat van me.  Ik mediteer dus verder.    

De harmonie die hierdoor in mezelf en in ons huis wordt gecreëerd is zo aangenaam.  Is zo mooi.  En dat enkel door bij mezelf te blijven.  Als het gewoon is.  Als het leuk is.  Als het moeilijk gaat.   Nog 100 dagen en ik heb elke dag van een heel jaar lang gemediteerd en geschreven.  Heb het geluk en de vreugde al een hele tijd geleden gevonden.  Het is zelfs al bijna permanent aanwezig in mijn leven.  Er rest me enkel nog wat verdieping.  Dank je.  Namaste.  

Dag 263.  Ik heb nog niets gezegd over de beslissing die ik eerder deze week moest nemen.  Ik zit met een enorm dilemma of ik volgend jaar mee op reis zou gaan of niet met mijn zus en moeder, terwijl we voor een drietal grote kosten staan in de loop van het volgende jaar en ik dus niet weet wat ik moet doen.  Langs ene kant wil ik mee, langs de andere kant niet.  Wil ik zoveel geld uitgeven?  Ik heb het moeilijk om zoveel geld uit te geven.  Is dit de beste keuze voor het gezin?  Is vakantie en ontspanning de beste keuze?  Of eerder spaarzaam en voorzichtig zijn.  Ik kom er niet uit.  Het zijn twee stukken in mezelf die hier vechten om gelijk te krijgen en geen van beide wijkt voorlopig. 

Dus ik probeerde de methode van de twee borden op de steigerhouten tafel op mijn krachtplek.  Eerst maak ik mijn hoofd stil, vervolgens wandel ik rond op mijn krachtplek tot dat ik bij deze mooie tafel aan kom.  Hier heb ik op het bord geschreven: zal ik mee op reis gaan of niet? 

De dag erop was ik enorm benieuwd naar het antwoord en tegelijkertijd ook bang of er niets zou opstaan.  Maar er stond iets op, duidelijk, in witte letters geschreven en terwijl ik het las, klonk het nog eens in mijn oren ook.  Er stond nee.  Verdorie, er stond nee.  Dat wilde ik niet.  Ik wilde ja.  Heb het nog proberen te veranderen in een ja, maar dit bleef niet staan en werd opnieuw neen. 

Dus mijn onbewuste zegt neen.  Maar mijn twijfel is nog niet voorbij.  Ik kan uiteindelijk luisteren naar mijn onbewuste en het juiste doen, maar ik kan ook nog steeds besluiten om mijn zin te doen.  Mooi toch.  Ons lichaam kan iets zeggen, onze hersenen kunnen iets besluiten en onze intuïtie kan antwoorden geven en toch is er niets verplicht.  We doen toch nog steeds ons goesting.  Onze eigen, persoonlijke goesting.

Mooi toch eigenlijk.  Nu ja, daarmee heb ik nog geen besluit genomen.  Maar ik ben wel al gelukkig. Gelukkig over al die ongelooflijk, grote vrijheid die wij als wezens hebben.  Ik besef vaak maar half hoeveel we ons zelf beperken in plaats van ten volle te genieten van al het moois in vrijheid dat we krijgen. 

Hopelijk beseffen jullie het ook.  Ten volle.  Dank je en ik zal dit weekend samen met mijn gezin het besluit nemen.  Dank je.