Dag 248.  Als je zo op het spirituele pad wandelt kom je verschillende mensen, met verschillende doelstellingen tegen.  Sommige ideeën en doelstellingen kan ik me in vinden, anderen al een heel stuk minder.  Maar het feit dat iedereen op zoek is naar de waarheid, dat kan ik ten zeerste waarderen.  Het feit dat iemand beweert de enige waarheid te kennen, is natuurlijk iets heel anders.  Er is namelijk geen enige waarheid.  Elke waarheid is volgens mij relatief. 

Ik merk dat mijn doelstelling vrij klein blijft.  Zelfkennis en bewustzijn zijn zowat de grootste doelen.  Mijn neuroses overstijgen, mijn verstand niet langer de leiding geven, ja dat wil ik allemaal bereiken.  En het betekent eveneens dat ik dingen soms manifesteer.  Vaak eigenlijk met heel weinig moeite, meestal eigenlijk volkomen onbewust.

Be carefull what you ask for, you might gonna get it.

Maar een echt doel is het niet, dit manifesteren.  Onze werkelijkheid overstijgen en de wereld in handen hebben.  Ik wil het wel kunnen, dit overstijgen, maar ik wil er niet echt iets mee doen.  Ik en trouwens vaak ook bang om te manifesteren. 

Toen ik hierop mediteerde, namelijk op de angst om te manifesteren, de angst om te krachtig te worden, kreeg ik steeds de beelden van ikzelf, die de keel werd overgesneden.  Macht maakt zichtbaar.  Zichtbaar maakt kwetsbaar.  Kwetsbaarheid geeft angst, voor de dood.  Ik denk wel dat ik dit allemaal reeds vertelde, maar het blijft van toepassing.  Ik ben zo bang om krachtig te zijn.  Ik ben zo bang voor die krachten.  Dat mijn streven eerst bewustzijn is.  In de hoop dat ik op die manier correct met deze machten leer omgaan. 

Net zoals elke jonge beroemdheid zichzelf verliest in het grote succes, wil ik me niet verliezen in deze immense kracht.  Wil ik eerst ‘volwassen’ worden voor ik met vuur mag spelen.  Of dit voldoende is, zal ik pas later weten te vertellen.  Maar het klinkt best logisch, niet?

Voorlopig zijn de ambities klein (nu ja, klein) en het geduld is groot.  Moet zeggen, ben tevreden en niet langer gefrustreerd, dus ik denk dat dat wel een teken is dat mijn ego daadwerkelijk mindert en ik meer en meer op mijn eigen, persoonlijke pad wandel, lekker dicht bij wie ik ten diepste ben.  Dank je, dank je, dank je.  

Dag 247.  Gisteren voelde ik me niet zo verlicht.  Integendeel, ik was opnieuw aan het piekeren geslagen en voorspelde voor mezelf niet veel goeds naar de toekomst en het nu toe.  Toch heeft het schrijven van het blog artikel me heel goed geholpen, want op het einde voelde ik me een stuk beter en slonk mijn paniek duidelijk. 

Vandaag kreeg ik een boek in mijn handen geduwd (door mijn intuïtie weliswaar want het stond gewoon op mijn to read boekenplank).  Het boek noemt pestitude, en het gaat over pesten.  Al in de eerste woorden werd het me duidelijk dat het opzet van het boek is om je eigen pad te bewandelen en je niet te laten meeslepen door de eventuele negativiteit van anderen.  Het is me dus duidelijk op het lijf geschreven voor deze periode.  Ik was echter nog aan een ander boek bezig, liefdesbang, maar het is bijna uit, nog even doorzetten en ik kom alles te weten over hoe omgaan met mensen die jou duidelijk niet graag hebben.

Na het schrijven was ik in the mood voor meditatie en dit keer moest ik zelfs geen mantra opstarten om de beelden te krijgen.  Ik ging naar de mooie plek om mijn vragen te manifesteren, zoals ik uitlegde in de blog: echt elke dag, en daar op mijn mooie zonnige strand begonnen beelden en een wormhole me te overspoelen.

Ik zag opnieuw een vrouwengezicht met groene ogen. Heel helder en prachtig omlijnd.  Zo duidelijk.  Geen schim dit keer.  Deze mooie groene ogen bleven terwijl het beeld veranderde naar een baby, met groene ogen.  Was de baby de vrouw of waarom het beeld veranderde, weet ik niet, het was alleen zo mooi en helder.  De beelden en de veranderingen bleven maar enkele seconden maar heb nog een hele tijd liggen denken aan het beeld.  Soms vraag ik me wel af of deze beelden iets betekenen.  Misschien moet ik ook maar eens heel diep in mijn eigen ogen kijken.  Zouden het toch mijn ogen zijn?  Maar ik had toch blauwe kijkers, dacht ik. 

Dank je voor de fijne meditatie, de hele diepe slaap erna en een uitgeruste werkdag.  Vandaag was het dipje totaal verdwenen.  Dank je.  

Dag 246.  De eerste keer in een paar maanden tijd maar ik voel me toch wat minder.  Ik was al weken positief aan het denken en al mijn neurosen waren stukken, stukken beter.  Vandaag was een mindere dag.  Nochtans er is niets echt veranderd aan mijn manier van leven.  Ik mediteer, wandel en doe mijn hele fijne werk.  Er is niets speciaals gebeurd extern.  Maar intern is er weldegelijk iets veranderd.

Als ik zeg intern, dan bedoel ik dus dat ik met mijn denken opnieuw in een slechte verstandhouding ben terechtgekomen.  Eigenlijk is het niet zo dat ik andere dingen denk, uiteindelijk denk en pieker ik al jaren over hetzelfde.  Het is stom om te zeggen maar ik geloof mijn denken dus weer meer.  Mijn denken heeft opnieuw ingang gevonden met twijfels.  Twijfels die gaan over mijn uiterlijk (is mijn buik niet te dik?), twijfels die gaan over mijn capaciteiten als moeder (waarom luisteren mijn kinderen niet beter? waarom kibbelen mijn kinderen zoveel?) en twijfels over mijn leukheid (waarom negeren mensen me soms? Waarom laat die vriendin me vallen?).  Waarschijnlijk is vooral het laatste hard binnengekomen.  Een paar mensen die me niet leuk vinden.  En ik wil zo hard en zo graag dat de hele wereld me leuk vindt.  En dat is dus niet zo.

Dat is dus niet zo.  Waarom dan niet?  Wat is er niet leuk aan me?  Dit doet me denken aan het liedje van Beyoncé, why don’t you love me.  Ik vind dat ze zo mooi verwoord wat veel mensen (of misschien vrouwen) doen, zo hun best, alles in orde houden, zelf geld verdienen, op hun lijn letten, alles regelen en toch, waarom hou je niet van mij? 

Ik ben toch leuk? (zegt het kind in mezelf)  Zie maar, ik ben lief, slim, ik doe mijn best, ik offer mezelf op, werk op lange termijn, ben altijd vriendelijk en ben niemand tot last.  Waarom hou je dan niet van mij?  Waarom houdt niet de hele wereld van mij?  Ik kan niet kijken door hun ogen, ik zie niet wat zij zien, wat zien zij toch?  Ben ik dan zo een lastige?

Terwijl ik dit schrijf en het contact met mijn midden herstel, verandert deze boodschap geleidelijk naar het besef dat dit inderdaad kindertwijfels zijn.  Ik zit in mijn kind.  Dat wil goed doen voor anderen om geliefd te worden.  Het oude patroon om mezelf aan te passen aan anderen, in de hoop dat ik zo de moeite waard word.  Het is echter veel gemakkelijker dan dat.  Ik kan mezelf zien zoals ik ben, een wezen perfect uitgerust om hier te komen doen wat ik moet doen, en mezelf waarderen, mezelf zien zodat ik ruimte krijg om mezelf te vervullen.  In de mooie zin van het woord dan, vervullen, ten dienste staan van het hogere goed en het beste uit mezelf halen. 

Net kwamen mijn kinderen binnenwandelen, vol liefde, vrolijkheid en zin om hun dag te delen met me.  Wat kan ik meer verlangen?  Voldoende zelfliefde om mijn pad te realiseren en twee paar kinderarmen die me omarmen, meer heeft een mens toch echt niet nodig.  Dank je wel.  

Dag 245.  Op het blog van een collega blogger, wijze woorden, vond ik volgend citaat. Hier wil ik me vandaag graag verder in verdiepen. 

‘De mens is gespleten.  Dit is heel duidelijk als we weer eens vast komen te zitten in de besluiteloze en dualistische kant van het denken: Moet ik ja of neen zeggen?  Moet ik hierheen of daarheen?  Kies ik die of die? … En welke beslissing we ook nemen we blijven ons nadien nog afvragen of we niet beter anders hadden besloten.  De mens is gespleten.  Misschien was dat in de primitieve wereld nog niet zo, maar eeuwen van conditionering door beschaving, cultuur en religie hebben van de mens een menigte gemaakt – verdeeld, gespleten, dualistisch, met elkaar in tegenspraak - !  Maar omdat deze gespletenheid tegen zijn aard is, is ergens vanbinnen, diep verborgen de eenheid nog in leven.  Omdat de ziel van de mens ‘heel’ is, kunnen alle conditioneringen de mens hooguit aan de oppervlakte kapotmaken.  Zijn centrum blijft onaangeroerd!  In Zen gaat het er juist om terug in  je centrum te komen.  In meditatie verwijdert men zich van deze gespleten persoon-lijk-heid en herontdekt men zijn centrum.  Zo wordt met onverdeeld, geïntegreerd, gecenterd.  Anders ben je geen wezen maar een marktplein, zo vol stemmen.  Als je ja wil zeggen si er onmiddellijk een nee. Op deze manier is gelukkig zijn zo goed als onmogelijk.  Spiritualiteit is geen zweverig fabeltje, maar noodzakelijkheid in een mensenleven.’ Osho

Osho verwoordt hier heel goed hoe mijn relatie is met mijn verstand.  Er is zoveel mogelijk in mijn hoofd dat het geen houvast heeft en van hier naar ginder springt.  Alles is waar en niet waar.  Alles kan en alle meningen van iedereen worden hierin herhaald.  Maar of die meningen nu of hier of voor mij van toepassing zijn, dat is voor het verstand echt niet te vatten, laat staan van toepassing.  Uiteindelijk kan elke beslissing enkel een juiste beslissing zijn als ons hoofd en ons hart en onze buik op dezelfde lijn zitten en allen achter het besluit staan. 

Het doel is niet het hoofd te overwinnen, maar in te schakelen in het geheel.  Via zelfstudie, meditatie, stilte en ruimte ontdek ik wat mijn hart en mijn buik (en de rest van mijn lichaam) me te vertellen heeft.  Het zijn soms grote dingen en fijne inzichten, maar eigenlijk is het vooral jezelf leren kennen en hiermee respectvol omgaan.  Hoe respectvoller ik leer mezelf te zien, hoe respectvoller ik word voor de wereld en al zijn wezens hierin en hoe veel duidelijker het wordt hoe alles in het universum verbonden is.  Dank aan mijn collega blogger om dit citaat te delen.  Dank aan Osho om dit citaat te realiseren.  Dank aan mijn zoektocht voor alle overvloed aan respectvolheid die het reeds creëerde.  Dank.  

Dag 244.  Het is een feit en het is best verwonderlijk, maar ik mediteer echt elke dag.  Mijn doel om tijd te hebben en dus tijd te maken voor bewustwording.  Niet langer erover lezen en erover denken, maar het ook echt in praktijk om te zetten.  Mijn plan en mijn doel zijn duidelijk geslaagd, al dacht ik niet dat ik het zou kunnen.  En het is echt een aanrader.  Ik begin mezelf bijna een zaag te vinden in de positieve zin, dat ik hier echt van geniet en dat het een enorme meerwaarde brengt in mijn leven.

Ik ben gelukkiger, vrolijker, krachtiger, meer mezelf en het wordt meer en meer een automatisme om zo te leven.  Onderzoek wijst uit de mensen die mediteren ook in hun dagelijkse leven meer in de alfa golven leven, bij mij lijkt dat duidelijk te werken.

Heb trouwens een nieuwe meditatie die ik probeer momenteel.  Een helemaal nieuwe, nog niet eerder gekend of geprobeerd.  Een meditatie om intenties in de wereld te zetten.  Een meditatie waarbij je met beelden contact neemt met je onbewuste en haar vertelt wat je wenst, zodat ze kan rekening houden met je wensen.  Hoe doe ik het?

Eerst ga ik de chakra’s af tot ik de tinteling door mijn lichaam voel stromen en mijn hoofd stil wordt.  Heel stil. Vervolgens ga ik naar een mooie eigen plek.  Bij mij is het een plaats op een strand, met voor mij een zeer groot, prachtig, zandstrand, een rivier die het strand doorkruist met een waterval en een prachtig sprookjesbos achteraan.  En als ik daar vertoef mag ik vragen wat ik wil.  En het wordt me vervolgens gegeven. 

Ik zou daar kleine dingen kunnen vragen, maar die heb ik allemaal al.  Dus ga ik maar direct naar de grote dingen.  Zoals zelfbeheersing, zoals een platte buik, zoals genezing van mijn rugpijn.  Daar op mijn ideale plek, mijn geluksplek heb ik alles wat ik wil, hoe ik het wil en zolang ik het wil.  Ik stel het me voor, ik vernietig daar oude en nutteloze dingen en vervang ze door nieuwe, meer zinvolle patronen en gevoelens.  En ik geloof dat het zal uitkomen en lopen zoals ik het vraag.  En als laatste herhaal ik mijn vraag heel vaak.  21 dagen aan een stuk, vraag ik hetzelfde.  Elke ochtend, elke avond. Om het zo op te schrijven lijkt het veel werk, maar dat is het niet.  Het is een meditatie met al haar bijzonder aangename nevenverschijnselen. 

Mijn rug en hals zijn trouwens heel goed momenteel, nu nog zelfbeheersing, kalmte en een platte buik.  Hihi.  Ik ben dankbaar voor mijn leven en alle mooie dingen die al op mijn pad aanwezig zijn.  Dank je.  

Dag 243.  Ik creëerde mijn eigen spreuk vandaag:

‘Als je iets aanvaard, gaat het voorbij, indien je ertegen vecht, blijf je ermee zitten en als je het ontkent, verstopt het zich diep in je om via een omweg later opnieuw naar boven te komen.’

Ertegen vechten is er weg van willen.  Het vervloeken, het haten en alles en iedereen ervan de schuld geven, inclusief jezelf.  Het is een pijnlijke weg.  Vol tegenslagen en pech.  Ik zie mensen het elke dag doen, zelfs met kleinere tegenslagen of met kleinere gebeurtenissen.  Zich niet neerleggen bij de werkelijkheid, bij wat mensen gedaan hebben of wat mensen gezegd hebben.  Nochtans, het is zoals het is.  Er kan niets meer aan veranderd worden.  Je hebt het meegemaakt en moet verder gaan met wat er nu is en gezegd is.  Vechten tegen de werkelijkheid is werkelijk verspilde energie.  Kijken naar de werkelijkheid, hem zien, gewoon zien en van daaruit vertrekken, is veel effectiever.

Ontkennen is een meer onbewuste vorm van omgaan met de werkelijkheid.  We maken iets mee en i.p.v. ermee om te gaan, het te bekijken, te analyseren, aandacht aan te geven, zoeken we afleiding.  We gaan iets anders doen, of we denken aan iets anders of doen gewoon alsof er niets gebeurd is.  Het lijkt wel te werken, want je hoeft even niet te huilen, je hoeft ook niet angstig te zijn, alles kan doorgaan, zonder ongemakkelijke gevoelens.  Lijkt wel handig.  Maar ontkennen verandert niets, het blijft gewoon op de achtergrond verder te sluimeren.  En vaak komt het eruit tegen onschuldige voorbijgangers of via lichamelijke stress klachten.  Ontkennen is ook elke vorm van drugs gebruiken om maar niets te voelen en even een fijn gevoel te ervaren. 

Aanvaarden uiteindelijk is aandacht geven.  Gewoon puur observeren.  Tijd en ruimte aan besteden.  Net zoals ik al vaak heb voorgedaan in dit blog.  In plaats van mijn gevoelens weg te duwen of te negeren.  In plaats van mijn gevoelens als een probleem te aanvaarden en er wanhopig vanaf te willen.  Zie ik mijn gevoelens.  Neem ik mijn gevoelens serieus.  En als automatisch houd ik rekening met deze gevoelens, worden ze in mijn leven geïntegreerd en komen als vanzelf de oplossingen aanwaaien.  Leuk he. 

En dit gaat niet enkel over de grote dingen des levens, maar vooral over de alledaagse, kleine.  Ben je mee?  Dank je.  

Dag 242.  Weet je, vaak zeggen mensen dat ze een wisselvallig karakter hebben.  Dat ze veranderen van minuut tot minuut van stemming en van gevoel.   Ze worden daar vaak op gewezen door hun omgeving, vooral omdat hun omgeving geen enkel idee nog heeft hoe hiermee om te springen.  Maar zelf hebben de meeste mensen daar ook last van.  Die voortdurende schommelingen. Het ene moment super vrolijk en het andere diep down.  En waarom?  Vermoeiend hoor.

Hoe meer ik mediteer, hoe meer ik deze veranderingen kan observeren zonder zelf betrokken te zijn.  Als je mediteert, kijk je naar gebeurtenissen, gevoelens, lichamelijke ongemakken zonder ze te willen veranderen en zonder ervan te willen weg rennen.  Erbij blijven en ernaar kijken, zonder de bijhorende paniek.  Zo kijk ik tegenwoordig naar mijn eigen stemmingswisselingen.  Gisteren nog.  Was ik eerst vrolijk omdat ik blij was dat het poetsen voorbij was en mijn huisje heerlijk rook.  Daarna dacht ik aan de operatie van mijn moeder en werd ik angstig.  Ongeveer een minuut later dacht ik aan een vriendin die ik niet meer hoor en werd ik verdrietig.  Dat allemaal in een tijdspanne van een paar minuten.  Fascinerend vond ik het.

Niet alleen is het zo dat ik met een herinnering ogenblikkelijk bijhorende gevoelens wakker roep, ik kan zelfs nog variëren met hoe ik denk over de gebeurtenis.  Zoals de operatie van mijn moeder, ik kan denken: waarom overkomt ons dit toch altijd? En me paniekerig en boos voelen en oneerlijk behandeld. Of ik kan denken: het gaat toch niet mislopen?  Stel dat er iets verkeerds gaat?  En me angstig voelen, alles willen afblazen.  Of ik kan denken: oef, eindelijk een oplossing voor haar probleem.  En me tevreden voelen en gelukkig.

Nu ik er zo naar kijk, vanop afstand, als observator is het wel een heel fascinerend gegeven.  Te weten dat ik normaal helemaal mee ga in dit verhaal en me door mijn herinneringen of interpretaties van deze herinneringen helemaal laat meeslepen, van hier naar daar en weer terug.  Het is best te begrijpen dat een ander niet meer kan volgen.  Er wordt zoveel gedacht en gevoeld op zo een korte tijd, hoe kan een andere daar in hemelsnaam iets mee doen.

Raar hoe mijn focus zo een wereld van verschil kan maken, elke seconde van de dag.  Het lijkt zo simpel nu, maar dat is het niet als mijn focus mijn hele denken en voelen bepaalt.  Ben zo dankbaar dat ik losser en losser kom van mijn verstand.  Ik kan het niet genoeg benadrukken hoe een slechte raadgever mijn verstand en haar veranderlijke focus en interpretatie is.  Echt zo een slechte raadgever.  Dank je om er elke dag een stukje losser van te geraken.  Het is echt al van in augustus geleden dat het verstand me nog serieus heeft kunnen kwellen.  Twee maanden, dat is een enorm record.  Dank je.  

Dag 241.  Het aantal bezoekers is minder de laatste twee dagen.  Het doet me twijfelen aan mijn opzet.  Ik kan me wel voorstellen dat het niet interessant is om elke dag de worsteling van iemand te lezen.  Soms een pijnlijke worsteling, soms een banale.  Soms een diep inzicht, soms een erg klein stapje in bewustwording.  Soms een verslag van een rare beleving, soms een verslag van hoe het loopt.  Soms een klein stapje verbetering, soms een stapje achteruit. 

En dat elke dag, elke dag maar weer.  Voor mij is het soms een opdracht, soms een opluchting en soms neutraal.  Soms diepgaand, maar meestal slechts een klein stukje van het geheel. 

Het was echt wel mijn bedoeling om de hele worsteling authentiek en in zijn geheel weer te geven.  Ik heb al veel gelezen en bijna elk boek citeert de conclusies van de auteur.  Inderdaad, de conclusies.  Natuurlijk komt dit professioneler en efficiënter over dan de hele zoektocht, maar het geeft wel het gevoel dat je als zoeker abnormaal traag bezig bent.  Alsof de hele wereld het sneller en beter en zeker gracieuzer doet dan jezelf. 

Om dit aan te pakken en om mezelf en anderen aan te moedigen niet op te geven en dankbaar te zijn voor elke kleine stukje hoger bewustzijn, ben ik dit blog begonnen.  Maar misschien zit hier niemand op te wachten.  Misschien is het gewoonweg saai zo een lange worsteling te volgen.  Misschien heeft hier niemand iets aan.  Alhoewel, niemand, ik heb er zelf deugd aan.  Misschien moet dat maar voldoende zijn.  Als er 1 iemand op de hele wereld deugd heeft aan dit schrijven, dan is het de moeite waard geweest.

Alleszins dank aan mijn bezoekers en hun interesse.  Ik ben dankbaar dit te delen met jullie.  Ik hoop zo eerlijk te zijn dat niemand zich nog abnormaal hoeft te voelen tijdens dit vallen en opstaan in de gevoelens roller coaster.  Het voelt juist en ik voel me al zoveel meer bewust.  Ik kan me bijna niet meer voorstellen hoe ik was zonder dit schrijven.  Naar mijn gevoel is het een wereld van verschil.  Is het een andere Searchesss die voor dit scherm zit.  Dank je.  

Onrust, deel II

Dag 240.  Ben nog iets vergeten te vertellen over eergisteren en de heerlijk diepgaande meditatie zonder enige vorm van angst.  Terwijl ik mediteerde moest ik mijn muziek afzetten, ik was zo gevoelig voor muziek en alle input van buiten mezelf, dat ik zelfs het gezoem van de mp3 niet langer verdroeg.  Het voelde zo onecht en niet natuurlijk dat ik mijn mp3 heb moeten uitdoen en verwijderen.  Het is de eerste keer trouwens dat ik merkte dat een mp3 zoemt.  Ik had het nog nooit gemerkt en bovendien zo luid kan dat toch niet zijn, het is niet dat er iets in zit dat moet draaien ofzo, maar het zoemt en het was een storend, onnatuurlijk geluid dat niet paste bij de meditatie.  Weg ermee dus.    

De ochtendwandeling was heerlijk, een prachtige zon door de gekleurde bladen van de bomen.  Warm en uitnodigend.  Er is geen heerlijkere manier dan de dag beginnen met een goede wandeling in gezelschap van mijn hond en de pracht van een bos. 

Ik merkte nog iets op.  Ik sprak al eerder over onrust. Als ik onrustig ben, eet ik.  In een poging om de gevoelens van onrust niet langer te hoeven ervaren, in een poging om uit mijn hoofd te geraken, in een poging om na veel eten, terug in mijn lichaam te keren.  Mijn geest kan mijn lichaam erg onrustig maken met doemscenario’s en afkeur en allerlei negatieve terugkerende verwijten.  Die me onrustig maken, vervolgens maakt de onrust me van streek en zoek ik naar een uitweg, geraak ik in paniek.  En versterk ik zo de onrust.  En ga ik maar verder in de spiraal van ongelukkige en angstige gevoelens.

Maar het omgekeerde gebeurd eigenlijk ook.  Indien ik voeding neem die me onrustig maakt, krijg ik hetzelfde effect.  Ik voel me onrustig na een tas koffie, ik word beweeglijk en ongecontroleerder, ik begin te twijfelen aan mezelf en mezelf af te keuren, ik voel me ongelukkig over deze afkeur en voel me nog onrustiger want nu wil ik van én het gevoel vanaf én van de gedachten vanaf.  Paniek.  Eten.  Piekeren.  En zo verder.

Koffie maakt me zo onrustig.  Zo vertelde Eckhart het verhaal van een goeroe die drugs nam, 1 pilletje en nog 1 pilletjes en nog 1 om iets te demonstreren aan zijn leerling.  De goeroe reageerde er niet op.  Of beter gezegd, het lichaam van de goeroe reageerde waarschijnlijk wel op de drugs, maar hij deed hier niets mee.  Hij voelde het wel, ervoer het ook en geraakt niet in paniek.  Hij bleef gewoon glimlachend zitten.  Dus ik testte het uit.  Ik voel de onrust in mijn lichaam, ik weet dat het van de koffie komt en ik trek er geen enkele conclusie uit, noch probeer ik ervan weg te vluchten.  Ik kon bij de onrust blijven.  Als hoogsensitieve persoon merk je toch veel dingen op he, dingen die anderen niet registeren. 

Achteraf heb ik besloten om mezelf dit niet meer te vaak aan te doen.  Koffie is niet zuiver voor mijn lichaam.  Het is niet voedzaam en maakt mijn lichaam en geest van streek.  Ik kan wel leren deze effecten toe te laten en dat lukt.  Maar waarom zou ik mezelf dit nog aan doen? 

Dank je om elke dag verder te groeien in het observeren van mijn geest en lichaam en los te geraken van mijn verstand en haar conclusies.  Het voelt aan als vrijheid.  Elke dag een diepere vrijheid.  Wat heb ik toch veel om dankbaar voor te zijn.  Dank je.    

Dag 239.  Gisteren ging het mediteren me echt wel goed af.  Ik ben ondertussen een andere reeks van Deepak en Oprah aan het doen, desire and destiny. Ik had nog wel eens nood aan een nieuwe begeleide reeks en ik vond deze, tot mijn vreugde.

Dag drie van de reeks zette zich in gisteren en het ging over moeiteloos bereiken wat je wilt.  Wij mensen hebben het idee dat het moeilijk moet zijn om iets te bereiken, dat je heel hard moet werken en dat je moet afzien voor je je einddoel bereikt.  Maar Deepak zegt dat als je je verlangens volgt, alles als vanzelf zal lopen.  Een vogel werkt toch ook niet kei hard om te vliegen, die vliegt gewoon.  Een hart werkt toch niet kei hard om te pompen, het pompt gewoon.

En terwijl ik naar deze uitleg aan het luisteren was, de inleiding tot een opliftende gedachte en daarna een mantra, viel ik reeds in de trance.  Ik was nog niet eens aan de mantra begonnen.  Ik kon het niet meer verdragen om te luisteren naar zijn stem, ik veranderde de ingesproken meditatie naar muziek.  En terwijl de tonen van een new age nummer speelden, zakte ik opnieuw weg in een wereld van veranderende beelden van wormholes en stippen en zwarte gaten en voorbijrazende lichten tot ik plots weer een stilstaande beeltenis tegenkwam.  Eerst heel wazig.  Onduidelijk.  Maar het kwam dichter.

Eerst zag ik opnieuw mijn eigen gezicht.  Wazig nog, ik vermoed dat het mijn eigen gezicht was, maar het veranderde en werd rood.  Roder en duidelijker.  Rood en een duivelsgezicht.  En ik was eigenlijk dit keer niet bang.  Helemaal niet.  Ik moest ermee glimlachen.  Ik vond het allemaal zo leuk.  Ik ging dichterbij en knuffelde het rode duivelsgezicht.  Het veranderde opnieuw naar mijn eigen gezicht.  We glimlachten naar elkaar en daar eindigde het. 

Ik voelde zo een vertrouwen in mezelf en in het universum en ik wist dat alles uiteindelijk allemaal hetzelfde is.  Ik was compleet gelukkig.  Had een prachtige diepe slaap en voelde me fantastisch vandaag.  En dat allemaal na een paar minuten mediteren.  Hoe prachtig.  Dank je. 

Dag 238.  Ken je de uitspraak: vrijheid is niet doen waar je van houdt, maar wel houden van wat je doet.  Vandaag is zo een dag.  Nog eens een hele dag zonder afspraken en zonder we ergens moeten zijn.  Ik kan daar zo van genieten.  Het is natuurlijk niet zo dat een huishouden geen werk met zich mee brengt.  Want ik moet een boel dingen nog realiseren vandaag, maar het feit dat er een hele dag is om alles gedaan te krijgen en er helemaal nergens druk op staat vind ik zo heerlijk.

Zo heerlijk dat vandaag de uitspraak over houden van wat je doet enorm van toepassing is.  Als ik zonder tijdsdruk kan werken, kan ik wel houden van het huishouden.  Kasten uitrommelen en alles wat we niet meer nodig hebben weggeven.  Versimpelen.  Soberder leven.  Het huis opruimen en orde brengen in de chaos.  Lekker geurende was opnieuw in de kasten leggen, op bijna-lege planken.  Lakens op het bed leggen in het vooruitzicht heerlijk zacht te slapen deze nacht.  Stofzuigen en achteraf beseffen hoe mooi ons huis kan zijn zonder dierenharen en zand.  Oogsten in de moestuin.  Lekker, gezond en lijdensvrij eten maken. 

Op dit soort rustige dagen is houden van wat je doet niet zo moeilijk.  Ik kan me amper nog voorstellen hoe ik vroeger leefde.  Ik zou het niet gekunnen hebben om vandaag zo te genieten van mijn dag.  Ik zou aan het piekeren geslagen hebben over alles wat ik ‘moest’ doen, mezelf moeten dwingen om al die dingen te doen, in plaats van ervan te genieten.  Niet mindful zijn maar heel de tijd in gedachten verzonken.  Al moet ik bekennen dat zelfs nu het denken nog helemaal niet stopt, maar het maakt meer en meer plaats voor opbouwende gedachten, gedachten over dankbaarheid, vreugde en geluk. 

Zo stroomt de meditatie verder door naar mijn leven.  En vanuit mijn leven verder naar anderen.  Het is helemaal niet zo dat ik niets meer te leren heb en ik al helemaal verlicht zou zijn, maar deze verbeteringen zijn al zo deugddoend, dat ik amper nog streven voel om meer te bereiken.  Amper, niet niets meer.  Maar het is goed zoals het is.  Het is heerlijk zoals het is.  Ik ben zo dankbaar dat alles in mijn leven gekomen is waar ik ooit van droomde.  Dank je.    

Dag 237.  In augustus ben ik naar een workshop geweest van Linda Kohanov.  Ik sprak reeds over haar en haar prachtige, spirituele tocht naar bewustzijn met behulp van haar beste vrienden, de paarden.  Ik heb al haar boeken verslonden, gretig.  Ook haar laatste boek over leiderschap vind ik weer fantastisch. 

Tijdens de workshop toonde Linda een oefening om een paard zijn grenzen te leren kennen.  Voor deze oefening ga je eerst heel ver van het paard staan, zelfs helemaal aan de andere kant van de paddock.  Dan begin je rustig naar het paard te lopen, heel rustig en heel alert.  Als je een reactie ziet van het paard, dat kan zijn oren naar jou brengen zijn, of zijn hoofd naar je richten of naar je kijken, dan stop je en laat je merken dat je zijn energetische grens hebt opgemerkt.  Dit doe je door een been achteruit te zetten, achterover te leunen, te zuchten en een glimlach te sturen.  Hiermee geef je aan, aan het paard, dat je zijn grens opmerkt, wil respecteren en dat er niets aan de hand is, enkel rust en vriendelijkheid. Meestal gaat het paard daarna verder met wat die aan het doen is.

Ik vond het tijd om het uit te testen bij mijn paardje. Zeker een gevoelig dier.  Hij is een arabier, heel alert en heel speels.  Snel verveeld ook eigenlijk.  Ja, hij trekt zeker op zijn baasje.  Of moet ik zeggen, zijn verzorger. 

Dus ik breng mijn paardje naar een stuk van de piste dat afgemaakt is om te kunnen werken via grondwerk, maar de omheining zorgt er tegelijkertijd voor dat het paard niet te ver weg kan, want anders sta je daar als mens maar een beetje verloren.  Dus ik laat hem los en wil met hem aan de slag.  Ik verschoot ervan hoe ver zo een grens ligt.  Heel ver weg van het paard.  Hoe gevoeliger het paard, hoe verder weg deze energetische grens zelfs ligt.  Hoeveel meter vraag je nu?  Tja, dat kan ik niet inschatten, toch wel enige meters bij hem vandaan, laat ons zeggen een 10-tal. 

Mijn paardje reageert heel goed hierop, hij vond het leuk en nodigde me uit om dichter te komen door te knauwen op zijn tanden.  Hij vond het attent van me om zijn grenzen op te merken en beloonde me met een heel vriendschappelijk samenzijn. Een waar meditatief ontspannen moment waarbij we samen bewust genoten van de rust. 

Zou dit bij mensen ook zo werken?  Alleszins in mijn praktijk gebruik ik de techniek al, als iemand emotioneel wordt, leun ik achterover, zucht ik en stuur ik een glimlach, zodat de ander weet dat ik zijn emoties accepteer en kan dragen.  Dank je voor dit fijne moment.  En weet je, ik kan dit zo vaak herhalen als ik wil.  Misschien zelfs ook in alledaagse situaties?

Dank je, ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn en te integreren. 

Dag 236.  Maandag werd ik wakker met rugpijn.  Zo ergens onder mijn linkerschouder was er een heel stuk stijf, gespannen, hard en pijnlijk.  Je zou kunnen zeggen dat het niet toegedekt was ’s nachts en nu helemaal verstijfd was of alsof er een lichte spierscheur was opgetreden tijdens mijn slaap.  Pittig detail: al mijn stijve nek en rug klachten komen steeds voor tijdens mijn slaap, ik denk dat ik toch wel zeer actieve nachten heb, tja.  Of alle spanningen komen eruit als ik lig te woelen in mijn bed?  Het is ook een mogelijkheid.

Het is een lastige plek om warm te houden maar ik loste het op door een lekker warme pull te dragen op deze herfstige dagen.  Maar wat meer is, ik bracht de hele dag lang mijn aandacht naar daar.  Ik heb dit keer niet gevraagd wat mijn rug me wilde vertellen, daar denk ik nu pas aan.  Maar ik merk dat ik niet altijd meer woordelijke verklaringen nodig heb of dat ik alles moet en zal begrijpen.  Die plek op mijn lichaam vraagt aandacht, wel ik geef het aandacht.   Niet meer of niet minder.  Een hele dag lang bleef ik met een deel van mijn bewustzijn op deze plek gericht onder mijn linkerschouder.  Steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Het is eigenaardig maar indien ik mijn aandacht ergens in mijn lichaam breng, ervaar ik daar tintelingen en vreugde, maar vaak ook warmte.  Een zachte, liefdevolle warmte.  Ik besef hiermee dat aandacht, meerbepaald niet veroordelende aandacht, eigenlijk liefde is.  Indien ik mijn aandacht breng op een plek die het moeilijk heeft, geef ik daar liefde aan en met liefde komt energie en kracht om te genezen. 

Dinsdag was de stijfheid al een heel stuk beter.  Ik zou inschatten, de helft minder stijf.  Woensdag stond ik op en was er niets meer.  Mijn lichaam had zich hersteld.  Niet met pillen.  Niet met zalf.  Niet via een behandeling.  Enkel via liefde en vertrouwen.  Pas op, begrijp me niet verkeerd, ik heb deze pijn helemaal niet onderdrukt of ontkend of mezelf ervan gedissocieerd.  Neen, ik ben erbij gebleven, onbevangen, eerlijk, open.  En als reactie op deze steun kon mijn lichaam doen wat ze het beste kan, voor zichzelf zorgen en zichzelf repareren. 

Het voelt allemaal zo natuurlijk en organisch dat ik eigenlijk al bijna helemaal vergeten ben hoe het vroeger was.  Alle paniek die hiermee gepaard ging, in plaats van erbij te blijven, het willen weglopen van, het niet aanvaarden van wat er is, maar direct, ongeduldig, alles willen veranderen.  Wat is het leven nu toch mooier.  Dank je voor deze heerlijke veranderingen.  Dank je voor deze genezing.  Dank je voor mijn rustige leven met ruimte voor groei en liefde.  Dank je.  

Dag 235.  Als ik gedrag stel dat ik niet nodig heb, dan is dat een teken dat ik (tijdelijk) onbewust was.  Dit gedrag is vaak destructief naar mezelf of naar een ander.  En als ik (tijdelijk) onbewust was dan deed ik dat, om iets te vermijden.  Een gevoel, een idee, een herinnering, een besef.  En ik stelde het ongewenste gedrag om niet te moeten voelen of beseffen.  Uiteindelijk veroordeel ik mezelf over dit ongewenste gedrag, voel ik me opnieuw slecht en begint alles opnieuw vanvoor af aan en opnieuw en opnieuw.  Me niet goed voelen, het gevoel niet willen voelen, destructief gedrag stellen, me nog slechter voelen enzoverder. 

Deze spiraal speelt zich ook af met eten.  Als ik te veel eet en snoep en niet kan stoppen, wat wil ik dan niet voelen, waar loop ik dan van weg?  Wat kan ik niet verdragen en moet ik stillen met chocolade of alcohol of veel nootjes?

Ik kan niets anders bedenken dan onrust.  Als ik onrustig ben wil ik eten.  Is onrustig zijn dan zo erg, vraag ik me af?  Nu, ja, tja, … eigenlijk wel.  Het is niet leuk om te staan draaien en onrustig te zijn.  Niet weten waar te gaan om rustig te worden en veel, maar dan ook veel, eten laat me terug zakken in mijn lichaam.  Geeft mijn onrust een doel.  Kanaliseert de onrustige energie naar iets ‘zinvols’. 

Maar mijn lichaam is echt niet gelukkig met deze oplossing.  Het zware en lome gevoel is even fijn, maar maakt plaats voor een lui lichaam, weinig energie en lusteloosheid.  De leegte is dan misschien even weg, maar in de plaats komt stijfheid en vermoeidheid.

Als ik me weghoudt van voeding waar mijn lichaam ongelukkig van wordt, voel ik me vrijer, beweeglijker en eigenlijk ook gelukkiger. Vitaler.  Soepeler.

Dus mijn techniek om de onrust niet te moeten ervaren mag ik best laten varen.  Ik zou onrust kunnen leren verdragen en gewoon leren ervaren.  Ik ben volwassen nu, ik kan het gerust dragen.  Morgen loop ik niet meer weg van mijn onrust gevoelens, ik blijf er bewust bij en geef ze alle aandacht die ze nodig hebben om te kunnen helen en integreren. 

Ik denk echt dat dit een sleutel is die me aangereikt werd door mijn innerlijke raadgever.  Gelukkig, want ik heb hem nodig.  Dank je.  

Dag 234.  Na het schrijven van mijn blog, mediteerde ik gisteren.  Ik was eigenlijk heel blij met het schrijven van gisteren.  Terwijl ik toen schreef, kwamen de woorden en de inzichten uit de diepe bronnen van mijn onbewuste naar boven borrelen.  Sommigen noemen deze woorden, de woorden van god, of inspiratie, of het collectief (of persoonlijk) onbewuste.  Ik noem het graag mijn innerlijke raadgever. 

Als ik mijn verstand kan laten zwijgen, en dat lukt me steeds makkelijker en makkelijker, dan hoef ik maar te wachten op mijn antwoorden.  Ze komen opborrelen ergens vandaan.  Niet mijn verstand dus, ik bedenk deze niet, zij verschijnen gewoon.  Ze waren er eerst niet, daarna wel.  Direct mooi, klaar en duidelijk en afgewerkt.  Steeds helemaal toegepast op de situatie.  En behulpzaam. 

Sommige mensen noemen deze inspiratie ook de taal van de wereld, de taal van de dromen of de taal van het lichaam.  Voorlopig komt de taal van het lichaam voor mij het dichtste bij hoe ik het ervaar.  Het borrelt op vanuit mijn lichaam.  Vanuit een gesprek met mijn lichaam, vanuit het stellen van een vraag en vanuit het stilkrijgen van mijn denken.  Vervolgens komt er vanuit mijn midden een stem omhoog die antwoorden formuleert.  Mooie antwoorden.

Nu ik dit zo opschrijf, bedenk ik mezelf dat de antwoorden ook soms komen van vanachter in mijn hoofd, of vanop mijn schouder.  Als het antwoord echter komt van vooraan mijn hoofd, dan weet ik dat het mijn verstand is dat zich komt mengen, die antwoorden laat ik gaan en geef ik weinig aandacht.  Dus mijn innerlijke raadgever bevindt zich in mijn buik, achteraan mijn hoofd en soms op mijn schouder.  Hij gaat een beetje naar waar ik mijn aandacht breng. 

Gisteren vroeg ik hoe ik de beelden best oproep die regelmatig komen tijdens de meditatie.  Ik kreeg: deze beelden komen als je kijkt met je hart of met je buik en zelfs als je kijkt met je ogen, maar niet als je kijkt met je verstand.  Mooi antwoord he.  Dank je innerlijke raadgever.  Ik wou dat ik je al vroeger geleerd had om naar jou te luisteren.  Dank je om er altijd te zijn.  Dank je.     

Dag 233.  Om mezelf te beschermen vraag ik nu, voor het mediteren, of er enkel zachte signalen mogen doorkomen.  Enkel signalen die ik aankan want de plotse confrontatie met mijn eigen spiegelende beeld, was even te overweldigend om zonder angst verder te gaan met mediteren.

Ik stelde de vraag over wat dit zou betekenen aan enkele groepen van mensen die met meditatie bezig zijn.  Ik kreeg leuke reacties.  Eentje vertelde dat het mijn echte zelf was dat ik had ontmoet.  Een ander zei: je moet echt niet schrikken, het is je eigen ik.  Of dit is jezelf zonder franjes en zonder bellen.  Mooi allemaal en steunend.

Nog iemand anders stelde me een vraag: Hoe zie jij jezelf?  Wie ben jij?  Ergens suggererend misschien dat de angst die ik voel, angst voor mezelf is.  Ja, ik was wel angstig om mezelf te zien, maar echt angstig van mezelf ben ik niet.  Ik vind mezelf niet bijzonder gevaarlijk.  Dus bang om mezelf te zien of dat ik mezelf iets zou aandoen ben ik niet.

Maar mezelf zien confronteerde me wel met mijn eigen kritische blik.  Vind ik mezelf wel mooi (als persoon) of waardig genoeg (als mens) om mezelf in zoiets dieps als een meditatie tegen te komen.  Het maakt dat ik wat twijfel aan mijn eigen waarde, ben ik wel de moeite om daar te mogen verschijnen?  Durf ik mezelf zoiets aan te matigen?  Ben ik wel ‘speciaal’ of authentiek of verlicht genoeg om mezelf te spiegelen als een beeld in een diepe trance?

Het is inderdaad in dit opzicht dat mijn ego verschijnt nu.  Angst om mezelf te laten zien.  Angst om mezelf te zien.  Angst om te ontdekken dat diep binnenin er een lege huls is en niets van belang.  Angst dat ik maar bedrog ben, zonder inhoud. 

Pfoeh, als ik er zo diep over nadenk, heeft het beeld me geconfronteerd met mezelf en mijn angst om mezelf als waardevol te durven zien.  De diepe en onbewuste angst, weliswaar.  De onbewuste angst wordt hierdoor in mijn aandacht gebracht en plots bewust.  

Want natuurlijk laat mijn geest me niet meer zien dan ik aan kan.  Zo werkt nu eenmaal ons lichaam en onze ziel.  Zij geven ons wat we nodig hebben en aan kunnen.  Daar moet ik nooit of te nimmer aan twijfelen. 

Dank je voor de ervaring.  Dank je voor de steunende woorden.  Dank je voor de inzichten.  Dank je voor de verschuiving die hiermee in gang wordt gezet.  Dank je.  

Dag 233.  Soms, als ik niet weet dat het zal gebeuren, heb ik al eens een achtervolging gezien op national geographic van een roofdier op een prooidier.  Plots, uit het niets, zie je een leeuw een sprint trekken achter een gazelle.  In dit geval nemen we aan dat het niet lukt, de gazelle springt behendig naar links en naar rechts, doet wat ontwijkmaneuvers en verdwijnt aan de horizon.  De leeuwin keert teleurgesteld terug naar haar roedel.  Als de camera vervolgens de gazelle volgt zien we deze achter de heuvel nog even achterom kijken.  We zien hem nog even de achtervolging van zich afschudden en zich vergewissen echt in veiligheid te zijn.  Daarna, wat doet de gazelle daarna?  Die begint gewoon weer te grazen.  Niet het verhaal twintig keer vertellen tegen de rest van de kudde, ook niet in een hoekje gaan zitten huilen, ze neemt geen kalmeringspillen en ze blijft ook niet de rest van de week bang over haar schouder kijken.  Neen, de gazelle laat haar hoofd zakken en begint opnieuw te grazen.

Kijken we nu naar onszelf, als mensen, maar hoe gaan wij om met stress?  Gaan wij na een spannende dag gewoon opnieuw grazen?  Rustig, ontspannen, zachtjes gronden?  Of zullen wij eerder alcohol gebruiken om de spanning te kunnen lossen?  Koortsachtig voedsel in onze mond proppen om uit ons doemdenken te geraken?  Kibbelen om de spanning te ontladen?  Uitvliegen over kleine ergernissen omdat de stress niet gemakkelijk verdwijnt? 

Waarom gaan wij niet gewoon terug grazen?  We komen thuis en alles glijdt van ons af.  We zijn thuis en zien onze familieleden zoals ze zijn en staan open voor hun woorden en energie.  We jagen ons niet op om alles vandaag en morgen nog gedaan te krijgen, maar zijn er voor onszelf en voor ons gezin.  Zonder herinneringen over de rest van de dag, zonder verwachtingen over morgen.  Enkel doen wat de situatie van ons verwacht.

Straks, na het schrijven, na het werken, ga ik terug grazen.  Een praatje doen met de buren.  In de tuin van de groenten en het fruit genieten.  Met mijn hond wandelen.  Met mijn gezin praten.  Dit weekend heb ik veel gegraasd en genoten van samenzijn met mijn vrienden en familie.  Het lukt me steeds beter om stress te laten in de situatie waar ze ontstaan was.  Maar eigenlijk, vanaf ik begin te grazen, kan ik me zelfs niet meer herinneren wat voor stress er was of waarover het ging. 

Namaste.  

Dag 232.  Ben al een paar dagen aan het experimenteren met zuivere voeding en zuiver eten.  Het gaat een beetje op en af, zoals met veel zaken, veronderstel ik.  Voeding is wel een bijzonder moeilijke kwestie voor mij, want ik eet eigenlijk echt heel graag.  Ik verdraag het zomaar niet om zonder voeding te zitten.  Ik eet dus echt wel graag.  Maar ik eet duidelijk meer dan ik nodig heb. Of te veel van dingen die ik niet nodig heb.  Want mijn lichaam heeft teveel ‘bescherming’. 

Ik had drie vragen die ik mezelf kan stellen om te testen welke het beste werkt.  De eerste vraag is welke voeding heb ik nodig deze week?  De tweede vraag is, is dit eten voedzaam voor mij?  Als derde wilde ik wel eens weten wie er aan het woord is als ik zin heb in bepaald voedsel? 

De vraag die uiteindelijk het meest resultaat met zich mee brengt is: voedt dit eten mij?  Ik merk dat dit echt inwerkt op me.  Elke keer ik iets in mijn mond wil steken en ik vraag mezelf: is dit wel voedzaam voor me?  Dan zinkt de moed me direct in de schoenen als het niet zo is.  Ik eet hier duidelijk minder door.  Ik heb ook minder honger en bizar als het is, ik heb zelfs al een paar keer een maaltijd overgeslagen.  Gewoon omdat ik geen honger voelde en dan ook vond dat er niets voedzaams was om op dat moment op te nemen.

Het is niet direct zo dat ik vermager of ineens niets meer binnen krijg. Maar toch.  Ik voel de lichte verandering van bewustwording.  Stilletjes aan eet ik niet meer met mijn verstand of vanuit mijn angsten of puur vanuit lichamelijke smaaksensatie of lichamelijke grondingsnood.  Maar echt vanuit lichamelijke voedingsnood.  Ik kan me niet voorstellen dat dat van dag op dag verandert.  Maar ik heb tijd.  Ik heb nog wel een paar jaren voor de boeg, dus als ik het zo kan leren dat het doordringt voor altijd en ik het grootste deel van de tijd kan eten perfect wat ik nodig heb, wat kan een mens dan meer wensen?

Dank je voor deze vragen.  Dank je dat er een vraag voor me werkt.  Dank je voor de verschuiving van eetgewoonten.  Dank je voor de groei die ik dagelijks merk.  Dank je voor het geluk zoveel voedzame producten in mijn leven te mogen hebben.  Dank je voor mijn lichaam dat steeds sterker en krachtiger wordt.  Dank je.   

Dag 231.  Ik zeg het elke dag tegen mezelf en ook tegen anderen.  Maar slechts 30% van ons lijden komt voort uit onze ervaring zelf, 70% komt voort uit wat we ervan denken en maken. 

En eigenlijk is 30% lijden best te doen.  Best houdbaar.  100% daarentegen is hel.  Laat dat duidelijk zijn. 

Onlangs besefte ik wat deze uitspraak eigenlijk betekent.  Ik heb altijd wel gevoeld dat ze klopt, maar ik kon er nooit enige rationele bewijsvoering aan toevoegen.  Nu dus wel… indien we ons brein, voor de begrijpbaarheid, in stukken verdelen, ontdekken we daar twee belangrijke spelers in ons lijden.  We hebben vooraan onze voorhoofdskwab, waar ons denken en dat stemmetje zit.  Wij zijn het enige dier trouwens dat in woorden denkt en al die woordjes heeft die daar rondvliegen.  En in het midden van ons hoofd heb je het limbische systeem.  Daar dus waar onze emoties ontstaan.  Dit limbische systeem geeft signalen aan je lichaam.  Het laat bijvoorbeeld je bijnieren in gang schieten om adrenaline aan te maken, dat ons lichaam in opperste staat van paraatheid brengt.

Nu moet je weten dat dit lymbische systeem eigenlijk niet het onderscheid kan maken tussen informatie die komt uit de zintuigen, van de gebeurtenis zelf dus, of informatie vanuit het denken.  Dus voor ons limbische systeem is alles wat we denken waar.  Volledig waar.  Het zal dan ook gepast reageren op gedachten en actie ondernemen.

Dus als we stress hebben omdat we heel veel nog moeten doen, dan hebben we 30% stress.  Maar als we erbij denken: ‘Ik kan dat niet aan’ of ‘Waarom ik altijd, waarom heb ik altijd zo een pech?’ of, en dat is een van mijn favorieten, ‘Ik ga er nooit geraken’.  Dan reageert het limbische systeem alsof dit waar is en zet alle sluizen van de adrenaline open.  Vervolgens wordt het hel. 

Moest ik nu niets denken, gewoon, ah dat zijn de taken.  Zonder meer, zonder allemaal doemscenario’s.  Gewoon aanvaarden en starten.  Dan zou mijn lichaam helemaal geen overtime moeten maken en gewoon rustig kunnen omgaan met de werkelijkheid.  Veel gemakkelijker en vooral veel relaxer.  Zuivere gedachten, ik probeer erop te oefenen.  Alles komt uiteindelijk altijd hierop neer. Dank je.  

Dag 230.  Sinds de ervaring dat ik mezelf in de trance van het mediteren tegenkwam durf ik niet zo goed meer diep te gaan.  Ergens vond ik het een heel akelige ervaring.  Wat er gebeurde was het volgende: ik zakte steeds dieper en dieper in de trance, voorbij de beelden, voorbij de wormhole en na een zwart canvas tegen te komen zag ik plots mezelf naar mezelf kijken.   Ik keek mezelf aan en dit vond ik bijzonder angstaanjagend.  Waarom vond ik het angstaanjagend?  Mijn verstand weet niet goed wat het hiervan moet denken.   Misschien is dit iets dat vaak voorkomt of misschien is er wel een verklaring voor, maar ik ken deze niet.  Op dit punt gekomen zou een meester me wel kunnen helpen denk ik, of misschien ook niet. 

Het angstaanjagende is dus dat ik niet begrijp wat daar aan de hand was.  Waarom moet ik mezelf zien?  Waarom zie ik mezelf?  Heeft dit een betekenis?  Een enge betekenis? 

Dus de laatste dagen probeerde ik enkel oppervlakkig te mediteren.  Met mijn ogen open bijvoorbeeld.  Enkel de chakra’s afgaan zonder mantra’s.  Mindfulness oefeningen doen. Allemaal heel aangenaam.  En eigenlijk mag ik zelf bekennen dat de lichte trance van mindfulness tegenwoordig heel vaak in mijn dagelijkse leven spontaan komt.  Ik voel soms niet zoveel verschil meer tussen gewoon ‘leven’ en ‘werken’ en deze lichte, aangename meditatie.  Dus dat is eigenlijk wel een fijne ontdekking.

Maar ik kan toch zo niet verder, met angst voor een mantra en voor de diepere trance.  Nu ja, misschien heb ik altijd wel een beetje angst hiervoor gehad en telkens overwonnen maar nu is het plots terug erger.  De hele overgave is nog niet aan mij besteedt, vrees ik.

Maar ik kreeg gelukkig hulp van mijn gids gisteren tijdens de meditatie.  Hij zei: vraag gewoon dat je niet meer tegenkomt dan je aankan.  Zeg gewoon, ik wil enkel beelden die ik kan begrijpen of die ik aankan.  Dan hoef je geen schrik meer te hebben.  Ik realiseerde me hierbij dat ik eigenlijk gevraagd heb voor meer en dieper en als ik het krijg, jaagt het me de stuipen op het lijf.  Wat kan een mens toch verwarrend en wispelturig zijn he. 

Maar ik ga het zo proberen: ik mediteer opnieuw via mantra en vraag eerst dat er niet meer komt dan ik aankan.  Zo hoop ik mijn vertrouwen opnieuw op te bouwen.  Dank je.  En duimen he dat ik opnieuw diep durf gaan.