Dag 236.  Maandag werd ik wakker met rugpijn.  Zo ergens onder mijn linkerschouder was er een heel stuk stijf, gespannen, hard en pijnlijk.  Je zou kunnen zeggen dat het niet toegedekt was ’s nachts en nu helemaal verstijfd was of alsof er een lichte spierscheur was opgetreden tijdens mijn slaap.  Pittig detail: al mijn stijve nek en rug klachten komen steeds voor tijdens mijn slaap, ik denk dat ik toch wel zeer actieve nachten heb, tja.  Of alle spanningen komen eruit als ik lig te woelen in mijn bed?  Het is ook een mogelijkheid.

Het is een lastige plek om warm te houden maar ik loste het op door een lekker warme pull te dragen op deze herfstige dagen.  Maar wat meer is, ik bracht de hele dag lang mijn aandacht naar daar.  Ik heb dit keer niet gevraagd wat mijn rug me wilde vertellen, daar denk ik nu pas aan.  Maar ik merk dat ik niet altijd meer woordelijke verklaringen nodig heb of dat ik alles moet en zal begrijpen.  Die plek op mijn lichaam vraagt aandacht, wel ik geef het aandacht.   Niet meer of niet minder.  Een hele dag lang bleef ik met een deel van mijn bewustzijn op deze plek gericht onder mijn linkerschouder.  Steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Het is eigenaardig maar indien ik mijn aandacht ergens in mijn lichaam breng, ervaar ik daar tintelingen en vreugde, maar vaak ook warmte.  Een zachte, liefdevolle warmte.  Ik besef hiermee dat aandacht, meerbepaald niet veroordelende aandacht, eigenlijk liefde is.  Indien ik mijn aandacht breng op een plek die het moeilijk heeft, geef ik daar liefde aan en met liefde komt energie en kracht om te genezen. 

Dinsdag was de stijfheid al een heel stuk beter.  Ik zou inschatten, de helft minder stijf.  Woensdag stond ik op en was er niets meer.  Mijn lichaam had zich hersteld.  Niet met pillen.  Niet met zalf.  Niet via een behandeling.  Enkel via liefde en vertrouwen.  Pas op, begrijp me niet verkeerd, ik heb deze pijn helemaal niet onderdrukt of ontkend of mezelf ervan gedissocieerd.  Neen, ik ben erbij gebleven, onbevangen, eerlijk, open.  En als reactie op deze steun kon mijn lichaam doen wat ze het beste kan, voor zichzelf zorgen en zichzelf repareren. 

Het voelt allemaal zo natuurlijk en organisch dat ik eigenlijk al bijna helemaal vergeten ben hoe het vroeger was.  Alle paniek die hiermee gepaard ging, in plaats van erbij te blijven, het willen weglopen van, het niet aanvaarden van wat er is, maar direct, ongeduldig, alles willen veranderen.  Wat is het leven nu toch mooier.  Dank je voor deze heerlijke veranderingen.  Dank je voor deze genezing.  Dank je voor mijn rustige leven met ruimte voor groei en liefde.  Dank je.  

Dag 235.  Als ik gedrag stel dat ik niet nodig heb, dan is dat een teken dat ik (tijdelijk) onbewust was.  Dit gedrag is vaak destructief naar mezelf of naar een ander.  En als ik (tijdelijk) onbewust was dan deed ik dat, om iets te vermijden.  Een gevoel, een idee, een herinnering, een besef.  En ik stelde het ongewenste gedrag om niet te moeten voelen of beseffen.  Uiteindelijk veroordeel ik mezelf over dit ongewenste gedrag, voel ik me opnieuw slecht en begint alles opnieuw vanvoor af aan en opnieuw en opnieuw.  Me niet goed voelen, het gevoel niet willen voelen, destructief gedrag stellen, me nog slechter voelen enzoverder. 

Deze spiraal speelt zich ook af met eten.  Als ik te veel eet en snoep en niet kan stoppen, wat wil ik dan niet voelen, waar loop ik dan van weg?  Wat kan ik niet verdragen en moet ik stillen met chocolade of alcohol of veel nootjes?

Ik kan niets anders bedenken dan onrust.  Als ik onrustig ben wil ik eten.  Is onrustig zijn dan zo erg, vraag ik me af?  Nu, ja, tja, … eigenlijk wel.  Het is niet leuk om te staan draaien en onrustig te zijn.  Niet weten waar te gaan om rustig te worden en veel, maar dan ook veel, eten laat me terug zakken in mijn lichaam.  Geeft mijn onrust een doel.  Kanaliseert de onrustige energie naar iets ‘zinvols’. 

Maar mijn lichaam is echt niet gelukkig met deze oplossing.  Het zware en lome gevoel is even fijn, maar maakt plaats voor een lui lichaam, weinig energie en lusteloosheid.  De leegte is dan misschien even weg, maar in de plaats komt stijfheid en vermoeidheid.

Als ik me weghoudt van voeding waar mijn lichaam ongelukkig van wordt, voel ik me vrijer, beweeglijker en eigenlijk ook gelukkiger. Vitaler.  Soepeler.

Dus mijn techniek om de onrust niet te moeten ervaren mag ik best laten varen.  Ik zou onrust kunnen leren verdragen en gewoon leren ervaren.  Ik ben volwassen nu, ik kan het gerust dragen.  Morgen loop ik niet meer weg van mijn onrust gevoelens, ik blijf er bewust bij en geef ze alle aandacht die ze nodig hebben om te kunnen helen en integreren. 

Ik denk echt dat dit een sleutel is die me aangereikt werd door mijn innerlijke raadgever.  Gelukkig, want ik heb hem nodig.  Dank je.  

Dag 234.  Na het schrijven van mijn blog, mediteerde ik gisteren.  Ik was eigenlijk heel blij met het schrijven van gisteren.  Terwijl ik toen schreef, kwamen de woorden en de inzichten uit de diepe bronnen van mijn onbewuste naar boven borrelen.  Sommigen noemen deze woorden, de woorden van god, of inspiratie, of het collectief (of persoonlijk) onbewuste.  Ik noem het graag mijn innerlijke raadgever. 

Als ik mijn verstand kan laten zwijgen, en dat lukt me steeds makkelijker en makkelijker, dan hoef ik maar te wachten op mijn antwoorden.  Ze komen opborrelen ergens vandaan.  Niet mijn verstand dus, ik bedenk deze niet, zij verschijnen gewoon.  Ze waren er eerst niet, daarna wel.  Direct mooi, klaar en duidelijk en afgewerkt.  Steeds helemaal toegepast op de situatie.  En behulpzaam. 

Sommige mensen noemen deze inspiratie ook de taal van de wereld, de taal van de dromen of de taal van het lichaam.  Voorlopig komt de taal van het lichaam voor mij het dichtste bij hoe ik het ervaar.  Het borrelt op vanuit mijn lichaam.  Vanuit een gesprek met mijn lichaam, vanuit het stellen van een vraag en vanuit het stilkrijgen van mijn denken.  Vervolgens komt er vanuit mijn midden een stem omhoog die antwoorden formuleert.  Mooie antwoorden.

Nu ik dit zo opschrijf, bedenk ik mezelf dat de antwoorden ook soms komen van vanachter in mijn hoofd, of vanop mijn schouder.  Als het antwoord echter komt van vooraan mijn hoofd, dan weet ik dat het mijn verstand is dat zich komt mengen, die antwoorden laat ik gaan en geef ik weinig aandacht.  Dus mijn innerlijke raadgever bevindt zich in mijn buik, achteraan mijn hoofd en soms op mijn schouder.  Hij gaat een beetje naar waar ik mijn aandacht breng. 

Gisteren vroeg ik hoe ik de beelden best oproep die regelmatig komen tijdens de meditatie.  Ik kreeg: deze beelden komen als je kijkt met je hart of met je buik en zelfs als je kijkt met je ogen, maar niet als je kijkt met je verstand.  Mooi antwoord he.  Dank je innerlijke raadgever.  Ik wou dat ik je al vroeger geleerd had om naar jou te luisteren.  Dank je om er altijd te zijn.  Dank je.     

Dag 233.  Om mezelf te beschermen vraag ik nu, voor het mediteren, of er enkel zachte signalen mogen doorkomen.  Enkel signalen die ik aankan want de plotse confrontatie met mijn eigen spiegelende beeld, was even te overweldigend om zonder angst verder te gaan met mediteren.

Ik stelde de vraag over wat dit zou betekenen aan enkele groepen van mensen die met meditatie bezig zijn.  Ik kreeg leuke reacties.  Eentje vertelde dat het mijn echte zelf was dat ik had ontmoet.  Een ander zei: je moet echt niet schrikken, het is je eigen ik.  Of dit is jezelf zonder franjes en zonder bellen.  Mooi allemaal en steunend.

Nog iemand anders stelde me een vraag: Hoe zie jij jezelf?  Wie ben jij?  Ergens suggererend misschien dat de angst die ik voel, angst voor mezelf is.  Ja, ik was wel angstig om mezelf te zien, maar echt angstig van mezelf ben ik niet.  Ik vind mezelf niet bijzonder gevaarlijk.  Dus bang om mezelf te zien of dat ik mezelf iets zou aandoen ben ik niet.

Maar mezelf zien confronteerde me wel met mijn eigen kritische blik.  Vind ik mezelf wel mooi (als persoon) of waardig genoeg (als mens) om mezelf in zoiets dieps als een meditatie tegen te komen.  Het maakt dat ik wat twijfel aan mijn eigen waarde, ben ik wel de moeite om daar te mogen verschijnen?  Durf ik mezelf zoiets aan te matigen?  Ben ik wel ‘speciaal’ of authentiek of verlicht genoeg om mezelf te spiegelen als een beeld in een diepe trance?

Het is inderdaad in dit opzicht dat mijn ego verschijnt nu.  Angst om mezelf te laten zien.  Angst om mezelf te zien.  Angst om te ontdekken dat diep binnenin er een lege huls is en niets van belang.  Angst dat ik maar bedrog ben, zonder inhoud. 

Pfoeh, als ik er zo diep over nadenk, heeft het beeld me geconfronteerd met mezelf en mijn angst om mezelf als waardevol te durven zien.  De diepe en onbewuste angst, weliswaar.  De onbewuste angst wordt hierdoor in mijn aandacht gebracht en plots bewust.  

Want natuurlijk laat mijn geest me niet meer zien dan ik aan kan.  Zo werkt nu eenmaal ons lichaam en onze ziel.  Zij geven ons wat we nodig hebben en aan kunnen.  Daar moet ik nooit of te nimmer aan twijfelen. 

Dank je voor de ervaring.  Dank je voor de steunende woorden.  Dank je voor de inzichten.  Dank je voor de verschuiving die hiermee in gang wordt gezet.  Dank je.  

Dag 233.  Soms, als ik niet weet dat het zal gebeuren, heb ik al eens een achtervolging gezien op national geographic van een roofdier op een prooidier.  Plots, uit het niets, zie je een leeuw een sprint trekken achter een gazelle.  In dit geval nemen we aan dat het niet lukt, de gazelle springt behendig naar links en naar rechts, doet wat ontwijkmaneuvers en verdwijnt aan de horizon.  De leeuwin keert teleurgesteld terug naar haar roedel.  Als de camera vervolgens de gazelle volgt zien we deze achter de heuvel nog even achterom kijken.  We zien hem nog even de achtervolging van zich afschudden en zich vergewissen echt in veiligheid te zijn.  Daarna, wat doet de gazelle daarna?  Die begint gewoon weer te grazen.  Niet het verhaal twintig keer vertellen tegen de rest van de kudde, ook niet in een hoekje gaan zitten huilen, ze neemt geen kalmeringspillen en ze blijft ook niet de rest van de week bang over haar schouder kijken.  Neen, de gazelle laat haar hoofd zakken en begint opnieuw te grazen.

Kijken we nu naar onszelf, als mensen, maar hoe gaan wij om met stress?  Gaan wij na een spannende dag gewoon opnieuw grazen?  Rustig, ontspannen, zachtjes gronden?  Of zullen wij eerder alcohol gebruiken om de spanning te kunnen lossen?  Koortsachtig voedsel in onze mond proppen om uit ons doemdenken te geraken?  Kibbelen om de spanning te ontladen?  Uitvliegen over kleine ergernissen omdat de stress niet gemakkelijk verdwijnt? 

Waarom gaan wij niet gewoon terug grazen?  We komen thuis en alles glijdt van ons af.  We zijn thuis en zien onze familieleden zoals ze zijn en staan open voor hun woorden en energie.  We jagen ons niet op om alles vandaag en morgen nog gedaan te krijgen, maar zijn er voor onszelf en voor ons gezin.  Zonder herinneringen over de rest van de dag, zonder verwachtingen over morgen.  Enkel doen wat de situatie van ons verwacht.

Straks, na het schrijven, na het werken, ga ik terug grazen.  Een praatje doen met de buren.  In de tuin van de groenten en het fruit genieten.  Met mijn hond wandelen.  Met mijn gezin praten.  Dit weekend heb ik veel gegraasd en genoten van samenzijn met mijn vrienden en familie.  Het lukt me steeds beter om stress te laten in de situatie waar ze ontstaan was.  Maar eigenlijk, vanaf ik begin te grazen, kan ik me zelfs niet meer herinneren wat voor stress er was of waarover het ging. 

Namaste.  

Dag 232.  Ben al een paar dagen aan het experimenteren met zuivere voeding en zuiver eten.  Het gaat een beetje op en af, zoals met veel zaken, veronderstel ik.  Voeding is wel een bijzonder moeilijke kwestie voor mij, want ik eet eigenlijk echt heel graag.  Ik verdraag het zomaar niet om zonder voeding te zitten.  Ik eet dus echt wel graag.  Maar ik eet duidelijk meer dan ik nodig heb. Of te veel van dingen die ik niet nodig heb.  Want mijn lichaam heeft teveel ‘bescherming’. 

Ik had drie vragen die ik mezelf kan stellen om te testen welke het beste werkt.  De eerste vraag is welke voeding heb ik nodig deze week?  De tweede vraag is, is dit eten voedzaam voor mij?  Als derde wilde ik wel eens weten wie er aan het woord is als ik zin heb in bepaald voedsel? 

De vraag die uiteindelijk het meest resultaat met zich mee brengt is: voedt dit eten mij?  Ik merk dat dit echt inwerkt op me.  Elke keer ik iets in mijn mond wil steken en ik vraag mezelf: is dit wel voedzaam voor me?  Dan zinkt de moed me direct in de schoenen als het niet zo is.  Ik eet hier duidelijk minder door.  Ik heb ook minder honger en bizar als het is, ik heb zelfs al een paar keer een maaltijd overgeslagen.  Gewoon omdat ik geen honger voelde en dan ook vond dat er niets voedzaams was om op dat moment op te nemen.

Het is niet direct zo dat ik vermager of ineens niets meer binnen krijg. Maar toch.  Ik voel de lichte verandering van bewustwording.  Stilletjes aan eet ik niet meer met mijn verstand of vanuit mijn angsten of puur vanuit lichamelijke smaaksensatie of lichamelijke grondingsnood.  Maar echt vanuit lichamelijke voedingsnood.  Ik kan me niet voorstellen dat dat van dag op dag verandert.  Maar ik heb tijd.  Ik heb nog wel een paar jaren voor de boeg, dus als ik het zo kan leren dat het doordringt voor altijd en ik het grootste deel van de tijd kan eten perfect wat ik nodig heb, wat kan een mens dan meer wensen?

Dank je voor deze vragen.  Dank je dat er een vraag voor me werkt.  Dank je voor de verschuiving van eetgewoonten.  Dank je voor de groei die ik dagelijks merk.  Dank je voor het geluk zoveel voedzame producten in mijn leven te mogen hebben.  Dank je voor mijn lichaam dat steeds sterker en krachtiger wordt.  Dank je.   

Dag 231.  Ik zeg het elke dag tegen mezelf en ook tegen anderen.  Maar slechts 30% van ons lijden komt voort uit onze ervaring zelf, 70% komt voort uit wat we ervan denken en maken. 

En eigenlijk is 30% lijden best te doen.  Best houdbaar.  100% daarentegen is hel.  Laat dat duidelijk zijn. 

Onlangs besefte ik wat deze uitspraak eigenlijk betekent.  Ik heb altijd wel gevoeld dat ze klopt, maar ik kon er nooit enige rationele bewijsvoering aan toevoegen.  Nu dus wel… indien we ons brein, voor de begrijpbaarheid, in stukken verdelen, ontdekken we daar twee belangrijke spelers in ons lijden.  We hebben vooraan onze voorhoofdskwab, waar ons denken en dat stemmetje zit.  Wij zijn het enige dier trouwens dat in woorden denkt en al die woordjes heeft die daar rondvliegen.  En in het midden van ons hoofd heb je het limbische systeem.  Daar dus waar onze emoties ontstaan.  Dit limbische systeem geeft signalen aan je lichaam.  Het laat bijvoorbeeld je bijnieren in gang schieten om adrenaline aan te maken, dat ons lichaam in opperste staat van paraatheid brengt.

Nu moet je weten dat dit lymbische systeem eigenlijk niet het onderscheid kan maken tussen informatie die komt uit de zintuigen, van de gebeurtenis zelf dus, of informatie vanuit het denken.  Dus voor ons limbische systeem is alles wat we denken waar.  Volledig waar.  Het zal dan ook gepast reageren op gedachten en actie ondernemen.

Dus als we stress hebben omdat we heel veel nog moeten doen, dan hebben we 30% stress.  Maar als we erbij denken: ‘Ik kan dat niet aan’ of ‘Waarom ik altijd, waarom heb ik altijd zo een pech?’ of, en dat is een van mijn favorieten, ‘Ik ga er nooit geraken’.  Dan reageert het limbische systeem alsof dit waar is en zet alle sluizen van de adrenaline open.  Vervolgens wordt het hel. 

Moest ik nu niets denken, gewoon, ah dat zijn de taken.  Zonder meer, zonder allemaal doemscenario’s.  Gewoon aanvaarden en starten.  Dan zou mijn lichaam helemaal geen overtime moeten maken en gewoon rustig kunnen omgaan met de werkelijkheid.  Veel gemakkelijker en vooral veel relaxer.  Zuivere gedachten, ik probeer erop te oefenen.  Alles komt uiteindelijk altijd hierop neer. Dank je.  

Dag 230.  Sinds de ervaring dat ik mezelf in de trance van het mediteren tegenkwam durf ik niet zo goed meer diep te gaan.  Ergens vond ik het een heel akelige ervaring.  Wat er gebeurde was het volgende: ik zakte steeds dieper en dieper in de trance, voorbij de beelden, voorbij de wormhole en na een zwart canvas tegen te komen zag ik plots mezelf naar mezelf kijken.   Ik keek mezelf aan en dit vond ik bijzonder angstaanjagend.  Waarom vond ik het angstaanjagend?  Mijn verstand weet niet goed wat het hiervan moet denken.   Misschien is dit iets dat vaak voorkomt of misschien is er wel een verklaring voor, maar ik ken deze niet.  Op dit punt gekomen zou een meester me wel kunnen helpen denk ik, of misschien ook niet. 

Het angstaanjagende is dus dat ik niet begrijp wat daar aan de hand was.  Waarom moet ik mezelf zien?  Waarom zie ik mezelf?  Heeft dit een betekenis?  Een enge betekenis? 

Dus de laatste dagen probeerde ik enkel oppervlakkig te mediteren.  Met mijn ogen open bijvoorbeeld.  Enkel de chakra’s afgaan zonder mantra’s.  Mindfulness oefeningen doen. Allemaal heel aangenaam.  En eigenlijk mag ik zelf bekennen dat de lichte trance van mindfulness tegenwoordig heel vaak in mijn dagelijkse leven spontaan komt.  Ik voel soms niet zoveel verschil meer tussen gewoon ‘leven’ en ‘werken’ en deze lichte, aangename meditatie.  Dus dat is eigenlijk wel een fijne ontdekking.

Maar ik kan toch zo niet verder, met angst voor een mantra en voor de diepere trance.  Nu ja, misschien heb ik altijd wel een beetje angst hiervoor gehad en telkens overwonnen maar nu is het plots terug erger.  De hele overgave is nog niet aan mij besteedt, vrees ik.

Maar ik kreeg gelukkig hulp van mijn gids gisteren tijdens de meditatie.  Hij zei: vraag gewoon dat je niet meer tegenkomt dan je aankan.  Zeg gewoon, ik wil enkel beelden die ik kan begrijpen of die ik aankan.  Dan hoef je geen schrik meer te hebben.  Ik realiseerde me hierbij dat ik eigenlijk gevraagd heb voor meer en dieper en als ik het krijg, jaagt het me de stuipen op het lijf.  Wat kan een mens toch verwarrend en wispelturig zijn he. 

Maar ik ga het zo proberen: ik mediteer opnieuw via mantra en vraag eerst dat er niet meer komt dan ik aankan.  Zo hoop ik mijn vertrouwen opnieuw op te bouwen.  Dank je.  En duimen he dat ik opnieuw diep durf gaan.    

Dag 229.  Elke dag ontmoet ik mensen die, heel hard of minder hard, vast zitten in hun hoofd.  Met vast zitten in je hoofd, bedoel ik dat je echt je gedachten gelooft en er niet los van kan geraken.  Eckhart noemt het identificeren met je gedachten.  Je denkt dus dat dat stemmetje in je hoofd en wat dat zegt, dat dat waar is, altijd en overal.  Echter dat stemmetje zegt gewoon allemaal dingen dat het ergens heeft opgepikt, heeft aangeleerd gekregen of zelf heeft uitgevonden.  Wie weet of het waar is wat het stemmetje zegt of niet. Zeker weten doe je niet, enkel als je het kan checken met de werkelijkheid, bestaat er de kans dat het zeker waar is.  En dan nog, soms zien we ook maar wat we willen zien, dat hebben al zoveel experimenten bewezen.

Zo gaven ze studenten psychologie twee ratten te evalueren.  De ene rat stelden ze voor als dom, de andere als heel intelligent en beide ratten moesten door hetzelfde doolhof de weg vinden.  Wat bleek?  De studenten scoorden de ‘slimme’ ratten slimmer, deze deden meer juist volgens hen en hadden een beter leervermogen. De ‘domme’ ratten scoorden dus slecht.  Echter er was geen echt verschil tussen de ratten, ze werden ad random verdeeld over de test.  We zien en scoren dus wat we willen zien en scoren.

Als je af en toe niet vast zit in je hoofd, kan je duidelijker de dingen zien, begrijpen en interpreteren.  Dan reageer je minder op wat er in je hoofd gebeurt en meer op wat er buiten jezelf of naar jezelf gebeurd.  Eenmaal je beseft dat de stem in je hoofd enkel maar een stem of gedachten is en niets meer of minder, kan je zomaar niet meer voor altijd vast geraken.  Wel nog tijdelijk, maar niet meer permanent. 

Voor mij voelt vast zitten meer als schieten in je hoofd. Schieten terug in je hoofd.  En vergeten bij jezelf te blijven, bij je lichaam te blijven en bij de werkelijkheid te blijven.  Schieten in mijn hoofd en eruit.  Daarom is het anker om in mijn lichaam te blijven zo ongelooflijk belangrijk.  In contact blijven met de tinteling in mijn lichaam, vooral in mijn centrum.  Zo probeer ik me elke dag los te maken van mijn denken.  En anderen te inspireren hetzelfde te bereiken. 

Vaak duurt het even voor mensen begrijpen wat ik hiermee bedoel.  En soms,  begrijpen mensen me helemaal en totaal niet, nooit.  Iemand zei onlangs, is dat niet de definitie van zot zijn?  Zot zijn is… vast zitten in je hoofd, vast zitten in je gedachten?  Ja, ik denk het wel.  Namaste.  

Dag 228.  Bewust eten is momenteel een project waar ik me volop aan wijt.  Vinden jullie het ook zo moeilijk om tussen de bomen het bos nog te zien?  Het gaat over voeding dat je wel of niet mag eten.  Allergieën en intoleranties. Voeding met een hoge ecologische voetafdruk.  Voeding waar veel lijden en pijn mee gepaard gaat.  Superfoods.  Genezen via voeding.  Broodbuiken en koolhydraatarm eten.  Smaken.  Voorkeuren.  Biologische en lokale voeding.  Zelfgekweekte voeding. 

Wat stoppen we allemaal in onze mond?  Soms moet het gemakkelijk en snel zijn.  Soms troostend.  Soms vol en zwaar.  Soms speciale smaken.  Hoe geraken we hier in godsnaam uit?

Ik bedacht mezelf enkele vragen die ik elke dag wil stellen om mijn bewustzijn te vergroten en om los te geraken van mijn ongezonde voedingsgewoonten:

·         Wat heeft mijn lichaam nodig deze week? 

·         Is dit voedsel voedzaam?

·         Indien ik zin heb in dit stuk voeding, wie spreekt er dan?  Mijn lichaam of mijn suikerverslaafd manneke?

Bij de eerste vraag laat ik trouwens alle antwoorden vallen die zeggen: chocolade, chips, nootjes.  Tja.  Het is echt een moeilijke vraag om de dag mee te beginnen.  De antwoorden zijn voorlopig nog schaars.  Soms krijg ik wel: wortels of honing, een enkele keer venkel en aubergine komt eerder vaak voor.  Maar ik geef nog niet zo snel op, mijn lichaam is alles behalve gewoon om op deze manier benaderd te worden, dus ik kan me voorstellen dat mijn lichaam even tijd nodig heeft om te wennen.  Dat ze zelf mag kiezen en niet onderworpen wordt aan allerlei rommel waar ze niets mee is.

Het feit dat ik deze vragen stel, verandert na een paar dagen nog niet veel, maar het verlangen naar eindeloos veel eten en altijd eten, vermindert wel elke dag.   Mijn lichaam en suikerverslaafd manneke nemen niet langer zomaar de leiding over en wachten meer respectvol tot we samen bepaald hebben wat er nu nodig is.

Ik houd jullie zeker op de hoogte van mijn bevindingen.  Ben benieuwd of mijn lichaam ooit zal zeggen: ik heb een superfood nodig, spirulina bijvoorbeeld of goji bessen.  Maar ik vrees er een beetje voor….

Dank je voor deze vragen.  Dank je dat ik leer naar mijn lichaam te luisteren. Dank je voor de stilte in mijn hoofd zodat ik kan luisteren.  Dank je.  

Dag 227.  Het is niet altijd evident om de tijd te maken om te mediteren.  Soms ben ik ’s avonds zo moe dat ik als een blok in slaap val voor ik mijn mantra goed en wel heb opgezegd.  Dus blijf ik af en toe oefenen met op de ochtend te mediteren.  Gisteren was zo een dag.  Ik was vroeg wakker en het hele huis sliep nog.  De stilte en de ruimte vroegen om een ochtendmeditatie, dus nam ik stilletjes mijn mp3 in de hand om er eentje te beluisteren.

Heb er nog niets over verteld maar ik merk dat ik elk chakra probeer te helen.  Het is niet iets dat ik zelf zo heb gekozen, het is iets dat stilletjes aan groeit.  Meestal merk ik pas achteraf dat alle thema’s tijdens een bepaalde periode samenhangen met 1 bepaald chakra.  Zoals een tijdje dat vooral het hart chakra aangesproken werd en alles over liefde ging en mijn hart zich langzaam, met veel groeipijnen, opende.  Nu vraag ik me af of ik aan mijn 6^e chakra aan het werken ben?  Het lijkt wel zo omdat er plots zoveel beelden binnenkomen en ik zoveel begin te weten. 

Maar meestal dus weet ik het maar achteraf.  Echter, om dit voor een keer te ondervangen, concentreer ik me nu op mantra’s die vooral werken op het openen van het derde zintuig.  Om (aum) is daar een goed voorbeeld van en bekend om dat derde oog te openen.  Gisteren ochtend mediteerde ik met Om.  De flitsen kwamen heel snel, het overstijgende wollige gevoel ook.  Ik merk dat ik zeker in trance geraak, ook overdag, met meditatie.  Echter het is wel zo dat mezelf helemaal laten gaan en zonder vrees duiken in de diepte van de trance, dat laat ik mezelf niet toe overdag.  Het lijkt wel dat mezelf gronden, de voetjes op de grond houden, belangrijker is dan wat dan ook.  Tijdens de dag geef ik mijn controle niet uit handen.  Of dat goed of slecht is, weet ik niet, maar voor mij voelt het levensnoodzakelijk.

Soms noemen mensen mediteren saai en soms begrijp ik wel wat mensen bedoelen.  Maar het is alleen het verstand dat dan spreekt.  Het verstand zegt, dat ken ik al, deed ik al, waarom zou je dit blijven doen?  Weer zo een truukje om me te verleiden opnieuw onbewuster te worden.  Maar ik trap er niet in hoor.  Elke meditatie geeft nieuwe puzzelstukjes die op hun plaats vallen.  De boeddha zei trouwens …(zie foto).  Dank je.  

Dag 226.  Misschien is er toch een verklaring over het waarom dieren contact met mij zoeken.  Een deel van de verklaring kwam ik tegen bij achterliggende theorie tijdens psychotherapie met behulp van paarden.  Eigenlijk ken ik deze theorie al wel langer, maar deze week werd ik hier meerdere keren op gewezen, dus ik denk wel dat ik dit moet vertellen om correct te zijn.

Waarom we soms niet graag in de buurt van sommige mensen zijn is incongruentie.  Mensen zeggen soms andere dingen dan ze laten zien.  Zoals iemand die een vreselijk verhaal vertelt en terwijl een grote glimlach laat zien.  Dat komt echt raar over. Of mensen die duidelijk niet akkoord zijn en zwijgen en zitten te wippen op hun stoel, maar bij een vraag hierover ontkennend antwoorden.  Of iemand die duidelijk verdriet voelt en zich stoer voor doet, alsof het haar niet raakt.  Dat zijn incongruente momenten.  Deze mens voelt het ene en doet alsof hij iets anders voelt. 

Ik spreek niet over het vrijelijk moeten loslaten van al je emoties en je laten overspoelen en te allen tijde alles groots te laten worden.  Het gaat hier ook niet over de kunst van de zelfbeheersing, waar je in je midden blijft terwijl je je gevoelens observeert.  Het gaat hier over niet eerlijk zijn of niet bij je emoties kunnen of durven blijven.  En dieren vinden dat lastig.  Dieren liegen nooit.  Zij zijn nooit incongruent.  Net zoals mensen worden ze lastig als ze in de buurt zijn van incongruentie.  Wij ook trouwens, let er maar eens op. 

Mijn paard kan dat vooral goed laten zien.  Hij kijkt me aan en draait zich om in dat geval. 

Blijkbaar ben ik steeds congruenter.  Ik ben dat dus niet altijd geweest.  Ik word het steeds meer en meer.  Hoe meer ik mijn gevoelens erken en erbij kan blijven, ze aanvaarden en ervan leren.  Hoe minder ik doe alsof ze er niet zijn en hoe beter ik ze kan gebruiken als informatie en ze me laat leiden naar verbetering. 

Dus als je morgen eens bij een dier komt, let er maar eens op hoe ze reageren op je al dan niet congruente manier van in het leven staan.  Maar vooral voel zelf hoe congruent je bent.  Hoe congruenter, hoe meer aangepast je bent aan je eigen leven.  En hoe sneller alles opnieuw tot rust en tot oplossing komt.  Dus, zelf ben ik meer en meer congruent en dat merk ik aan mijn leven en aan de spiegels die dieren zijn.  Dat gaat en ging zeker niet zonder slag of stoot.  Maar ik geef niet op en blijf oefenen.  Dank je.  

Dag 225.  Hoe minder ik leef in mijn denken, hoe meer ontspannen ik ben.  Hoe minder ik leef in mijn denken, hoe meer ik mezelf ben.  Hoe minder ik leef in mijn denken, hoe gelukkiger ik me voel. 

Het resultaat van al mijn formeel mediteren en al het informeel mediteren blijft niet uit.  Ik merk dingen op.  Ik word gevoeliger.  Ik weet dingen voor ze gebeuren.  Niet dagen op voorhand, gewoon net voor ze gebeuren.  Bijvoorbeeld wanneer er een fietser in de straat komt gereden en waar, zonder ik gekeken heb.  Ik kan om de  hoek ‘voelen’.  Of voelen waar auto’s staan zonder te kijken. 

Ik voel ook aan wat ik moet doen zonder denken.  Ik weet wat mensen voelen en waar ze het voelen.  Ik weet waarom ze het voelen.  Ik weet ook hoe ze deze gevoelens beter kunnen gebruiken.  Ik zie wie wie graag heeft en hoe graag. 

Dat is allemaal verrassend en fijn.  En ik probeer alle, echt alle, informatie die ik ontvang ten goede te gebruiken en mensen hiermee van dienst te zijn. 

Maar wat me het meeste opvalt is het effect dat ik heb op dieren.  Dieren zijn graag bij me.  Hoe langer hoe meer lopen ze op me toe en blijven ze bij me.  Vaak volgen ze me.  Vaak willen ze gewoon bij mij in de buurt staan.  Ook dieren die me niet kennen.  Heb zelfs al een paard gehad dat naar me riep, naar me hinnikte.  Zo snel wilde het bij me zijn. 

Ik heb er geen verklaring voor.  Voor niets van wat ik hierboven vertelde.  Maar eigenlijk zoek ik nog zelden verklaringen.  Het is gewoon zoals het is.  Mijn verstand moet het niet langer allemaal begrijpen.  Vroeger dacht ik dat ik mijn verstand was, maar dat is minder en minder waar.  Mijn taak is gewoon aanvaarden wat is en ermee omgaan zoals het goed voelt. 

Wat voel ik me anders dan 8 maanden geleden.  Ok niet elke dag, dat geef ik toe, het is nog niet stabiel altijd.  Maar het is er wel.  Er is verandering.  Er is vooral meer aanvaarding.  Gewoon, zo, zoals het is.  Aanvaarding maakt rustig en krachtig.  Mijn hoofd stil.  Meer volt er niet aan toe te voegen.

Dank je.  

Dag 224.  Gisteren biechtte ik op dat ik vegetariër ben en dit ondertussen al meer dan de helft van mijn leven.  Mensen verschieten daar vaak van.  Zo zei iemand me dat hij me de meest energieke vegetariër vond die hij ooit had gekend?  Alsof wij allemaal witjes in een hoekje liggen bibberen hihi.  Of zo zei iemand me dat ik er heel jong bleef uitzien en vroeg of het met het vegetarische eetpatroon te maken had?  Ik weet dat niet echt, maar ik wil het wel geloven.  Echter ik hoed me ervoor om geen dogma’s op te leggen aan anderen, want dat is opnieuw niet erg verlicht. 

Maar waar deze inleiding eigenlijk naartoe gaat is van een andere orde.  Als ik probeer contact te leggen met andere bewustzijnsvormen, andere vormen van Zijn voor mezelf.  Als ik probeer in balans en in rust te leven.  Dien ik eigenlijk ook anders met eten om te gaan.  Dat voel ik.  Dat weet ik.  Het is enkel nog de vraag hoe en tja, … hoe. 

Punt is, mijn rust, mijn meditatie, betekent minder beweging.  Minder beweging betekent minder verbranding.  Minder verbranding betekent minder calorieën nodig.  Als ik meer calorieën neem dan nodig, wat doet mijn lichaam dan met deze extra’s?  Mijn lichaam kan kiezen ze te verbranden of ze te verwijderen, maar mijn lichaam kiest ervoor ze allemaal op te slaan.  Joepie (ahum). 

Maar als mijn lichaam minder nodig heeft, en ik denk trouwens dat het steeds minder zal worden, kan ik niet op eenzelfde manier van eten blijven genieten.  Niet evenveel blijven eten.  Niet evenveel koolhydraten meer nodig hebben.  En ook niet evenveel eiwitten.  Maar het moet nog meer zijn.  Ik mag niet meer zo afhankelijk zijn van eten.  Volgens mij zijn ‘verlichte’ mensen niet steeds op zoek naar chocolade of nootjes, noch zijn het mensen die voortdurend willen snuisteren.  Moeilijk als een mens vaak in de keuken staat. 

Ik heb gisteren tijdens de meditatie gevraagd naar een antwoord op de vraag: ‘Hoe kan ik zuiver eten?’ Heb er nog geen antwoord op gekregen.  Maar had vandaag weinig honger, het is al een begin.  Zuiver eten, is ook vrij zijn van ongezonde eetgewoonten.   Zou willen dat het simpel is, plots en zonder overgang.  Morgen zuivere eetgewoonten.  Zonder denken. Zonder het gemoei van verstand en zonder erover te moeten beraadslagen.  Zonder alle informatie in mijn hoofd te moeten ordenen en op te slaan.  Gewoon morgen opstaan en enkel nog trek hebben in gezonde dingen.  Niet meer en niet minder dan wat ik nodig heb.  Voelen wat bedrog is en wat zuiver is.  Niet langer ‘verboden’ suikerrijke producten als positief ervaren maar als levensloos, zonder meerwaarde.

Dank je om dit te bereiken.  Altijd zin in zuiver eten.  Zonder uitzondering.  Vol leven en leven gevend.  Dank je.    

Dag 223.  Er is zo een onderwerp dat ik tot nog toe wat vermeden heb en dat gaat over eten.  Niet het schrijven over eten zelf vermeed ik, maar wel mijn vegetarische levensstijl.  Ik vermoed dat het een beetje komt uit angst voor mijn eigen kwetsbaarheid, omdat ik hier regelmatig en sterke commentaar op krijg.  Soms begrijp ik niet goed waarom anderen boos worden omdat ik iets niet eet.

Vanaf de dag dat ik besefte dat vlees van een dier komt, heb ik het moeilijk om dit op te eten. Het idee dat er een dier voor mij moet doodgemaakt worden, is teveel voor mijn inlevende hart.  Het bloedt hiervan.  Ik kan het niet begrijpen hoe een mens het ene dier kan liefhebben en het andere niet.  Ik ervaar alle dieren als onschuldig, liefdevol en waardig.  Ik kan het niet voorbij laten gaan en doen alsof ik het niet zie.  Om dieren te kunnen eten moet je echt je hart voor een deel sluiten.  Anders kan je het niet.  Niemand, ok bijna niemand, kan onberoerd blijven bij het wegvloeien van leven uit een dierenlichaam.  Moest iedereen 1 keer in zijn leven 1 dier doodmaken dat ze eten, zouden er veel meer mensen hierover nadenken, hoop ik.

Nu ja, niet iedereen zit ermee.  Ik kan me voorstellen dat je je kan afsluiten voor het lijden, voor de ogen die langzaam doven, voor het leven dat verdwijnt en vervliegt.  Maar waarom zou je je hiervoor afsluiten?  Voor een smaaksensatie?  Voor een principe?  Voor een gewoonte?  Omdat je het nodig hebt?  Nodig hebben, dat weet ik niet, er zijn zo ongelooflijk veel vervangers en mogelijkheden, dat je me niet kan vertellen kan je echt niets anders kan vinden.

De enige reden die ik kan bedenken is uit noodzakelijkheid.  Ja, er zullen omstandigheden zijn waar je niet anders kan.  Je vliegtuig stort neer en je moet een konijn doden om te kunnen overleven.  Of je raakt verdwaald in een oerwoud en moet vogels vangen om iets van energie op te doen om verder te trekken.  Maar zeg eens eerlijk, hoe vaak geraken wij gevangen in dit soort van situaties? 

Ik las onlangs een uitspraak, spijtig genoeg weet ik niet meer van wie, met een goed punt.  Mensen zijn geen roofdieren.  De dag dat je een kind een appel en een konijn geeft en het kind eet het konijn op en speelt met de appel.  Ja, dan kan je zeggen dat we roofdieren zijn, maar zolang het omgekeerde gebeurt… eigenlijk dus niet.  Ik vroeg het onlangs nog aan mijn dochter: zou jij het konijn opeten en met de appel spelen?  Ze keek me echt verontwaardigt aan.  Mama, dat zou ik nooit willen doen.  Krijg ik dan nu een konijn?  Tja, daar stond ik dan weer. 

Dank je om hierover te willen nadenken.  

Dag 222.  Hoe zou het leven zijn als je niet vecht tegen het nu? Als je je eigen emoties leest als informatie en niet in paniek slaat?  Wat als je niet in je hoofd zit te denken en zoeken naar oplossingen die daar nooit te vinden zullen zijn?  Wat als je weet dat alles wat je overkomt, alles wat je voelt en alles wat van informatie naar boven komt, perfect aansluit bij wat je nu nodig hebt en wat je nu dient te doen?  Wat als we ons leven bekijken als observatoren en volledig aanvaarden wat er nu is zonder iets te willen veranderen?  Hoe zou ons leven zijn in volle aanvaarding van het nu?

Zou het vreselijk zijn dit leven?  Vol van instinctieve reacties die niet passen bij de situatie?  Of zou ons leven lopen en bloeien als vanzelf?  Zou gewoon alles op je af laten komen en ermee dansen net zoals het correct voelt op dat moment, zou dat slecht aflopen?  Zou volledig open staan, met de glimlach het leven slechter maken?  En hoe zou het zijn om bedachtzaam te leven?  Zouden mensen me dom vinden of juist enorm slim?  Maar vooral, wat zou ik zelf van dit leven vinden?     

Hoe zou het zijn om niet langer bang te zijn voor de reacties van anderen maar ze glimlachend te aanvaarden?  Me niet willen verstoppen maar erin blijven staan?  Open, eerlijk, rustig, authentiek?  Zonder verpinken en alle partijen in hun eer latend. 

Hoe zou het zijn om niet langer doemscenario’s te creëren in mijn hoofd over hoe anderen over me denken of wat allemaal kan mislopen of vooral of ik wel goed genoeg ben?  Hoe zou het zijn om vrij te zijn van de spanning en angsten die komen bij deze doemscenario’s? 

Ik hoef me vandaag niet af te vragen hoe dit zou zijn.  Vandaag leefde ik zo.  Zo. Aanvaardend, zonder een verstand dat alles wil verklaren, open, vriendelijk en tegelijk krachtig.  In de volheid van wie ik ben en wat ik heb aan talenten.  Deze dagen mogen er dagelijks zijn.  Zijn, in de pure betekenis van het woord. Zijn zoals het juist voelt.  Zijn is mijn dank én mijn doel én tegelijk het pad naar het doel. Dank je voor deze dagen, zodat ik kan ervaren waar ik naar streef.  Dank voor de zelfdiscipline die maakt dat ik deze dagen kan bereiken.  Dank voor de inspiratie.   Dank.  

Dag 221.  Ik ben nog niet goed van de ervaring eergisteren tijdens de meditatie.  Het begon allemaal heel gewoon.  Ik zocht een mooi stuk muziek uit.  Probeerde vanuit mijn hoofd in mijn lichaam te dalen en stilletjes aan rustig te worden.  Na een tijd proberen te zakken met mijn aandacht uit mijn hoofd naar mijn midden, voelde ik dat het tijd werd voor mijn mantra.  Om sikh namah.  In eerste instantie gebeurde er niet veel, maar plots, boem.  Was ik weg, overal sterren rond me heen, bewegende flitsen en ik die niet langer in mijn lichaam was en tegelijkertijd ook wel. Het wollige gevoel was er volledig en toen.  En dat was helemaal nieuw.  Toen zag ik plots ogen verschijnen.  Recht voor mijn ogen.  Open ogen.  Blauwe ogen.  Met een schok wist ik onomstotelijk plots, het zijn mijn eigen ogen die ik zie.  Ik keek naar mezelf.  Nodeloos om hier aan toe te voegen dat ik enorm verschoot. 

Ik zag mezelf en keek in mijn eigen ogen.  Ik ontmoette mezelf en terwijl ik keek veranderde dit gezicht van mijn gezicht naar het gezicht van een poes.  Een poes dacht ik, wat kan ik daarmee?  Het beeld veranderde verder van een poes naar een hond.  En niet zomaar een hond.  Een hond met lange haren, trouwe ogen en een bekende snoet.  Het was mijn vorige hond, de hond die ik soms bij me voel als mijn gids.  Ik riep zijn naam uit en toen, … kwam ik uit de trance.  Ik kon niet geloven wat ik gezien had.  Ik weet ook totaal niet wat ik ervan moet denken. 

Het enige wat ik kon bedenken was ‘ik ontmoet mezelf’, ik ben mij en tegelijkertijd een poes en tegelijkertijd mijn hond en gids.  Ik ben alles en tegelijkertijd mezelf. 

Ik was toch wel een beetje onder de indruk van deze ervaring en heb gisteren de meditatie heel kort gehouden. 

Dank je wel voor deze ervaring.  Groter dan mijn verstand en mijn gevoel kan bevatten.  Dank je.  

Dag 220.  Even twee citaten uit het hoofdstuk over kwetsbaarheid uit het boek de kracht van de kudde van Linda Kohanov. 

‘Omdat we bronnen moeten aanspreken waarvan we niet wisten dat we ze hadden en ons beperkt palet van gewoonten en voorgekauwde ideeën moeten uitbreiden, onszelf en onze manier om met elkaar om te gaan opnieuw te moeten uitvinden, komen we, geheel voorspelbaar, in het drijfzand terecht van kwetsbaarheid, waar de grote meerderheid van ons in paniek geraakt en zich woest terugvecht naar vaste grond.  We weten niet wie we zijn en waar we heengaan.  Als gevolg daarvan verzetten we ons tegen deze roep, letterlijk bang voor onze eigen kracht, en gaan op zoek naar excuses om terug te vallen op een kinderlijk bestaan, waar alles beslissingen eenvoudig zijn en voor ons worden genomen.’

‘Naarmate we meer risico’s durven nemen, gaan we kwetsbaarheid als onze vriend zien.  Hij moedigt ons aan om boven ons zelf uit te stijgen en leert ons om ons om ons aan te passen niet alleen aan wat er is, maar ook aan wat er kan zijn, waardoor we met de steeds veranderende stromen van het leven kunnen mee bewegen.  Want als kwetsbaarheid niet langer als de vijand wordt gezien, kunnen we het gevoel omarmen om wat het werkelijk is: de poort naar vrijheid en zelfbeschikking.’

Mooi he.  Zoveel mensen voor ons hebben een nieuw pad bewandeld en vol angst soms terug op de kant gesprongen, waar het veiliger lijkt.  Om na een tijd opnieuw verder te ploeteren, met vallen en opstaan maar elke keer krachtiger en met meer overtuiging.  Want uiteindelijk komen we waar we willen geraken: vrij van ons verstand en helemaal onszelf. 

Ben volop de confrontatie aan het aangaan met mijn eigen angst voor mijn kwetsbaarheid.  En weet je wat?  Het moment dat ik besef dat het maar angst is, is het moment dat ik mijn kracht hervindt en ik ontspan.  Om vervolgens verder te wandelen.  Dank je.  

Dag 219.  Een onderdeel van kwetsbaarheid en dus het niet vermijden van lastige emoties of van je imago op het spel te zetten of van jezelf te laten zien, is vertrouwen.  Vertrouwen op de zelfgenezende kracht van emoties. 

Hoe meer ik lees over genezing en heling, hoe meer ik mij, samen met vele anderen, realiseer dat genezing eigenlijk nooit echt van buitenaf komt.  Uiteindelijk is het steeds je lichaam dat zichzelf geneest en jij dit het ondersteunt.  Als ik kind was, was een dokter magisch, die gaf je een pil en plots was je beter.  Maar ik zag meer en meer dat het uiteindelijk niet de pil is die je geneest, maar de pil geeft de steun of de impuls aan je lichaam om zelf te genezen.  Het is niet de pil die het doet, het is je lichaam dat, met steun hiervan, de bacteriën aankan en verwijderd.   Het is je lichaam, dat met steun van een plaaster, je botten terug aan elkaar laat groeien.  Het is niet de plaaster die het werk doet.  Dus de dokter is helemaal niet magisch, hij probeert te ontdekken wat het lichaam mankeert en wat het nodig heeft (of juist niet meer wil) als steun om alles te repareren.   Het enige wat jij (of je dokter) hoeft te doen is luisteren en vragen aan je lichaam wat kan helpen?

En als het lichaam zijn wonden geneest en de indringers vernietigt, dan doet het dat ook voor de hersenen.  In onze hersenen ligt het ontstaan van de emoties.  Daar worden de signalen gegeven die het lichaam doen voelen en ervaren en waar emoties opgewekt worden.  Nu ja, ik weet niet helemaal wetenschappelijk hoe het werkt, maar het lichaam geneest dus ook emoties.  Sterker nog, het lichaam gebruikt emoties om te genezen.  Het gebruikt angst om ervoor te zorgen dat gevaar vermeden wordt en het lichaam van de stress kan herstellen.  Maar wat als deze angst puur uit je hoofd komt.  Zoals bij mij, als ik me kwetsbaar voel.  Er is geen echt gevaar als ik mij en mijn emoties blootstel.  Er is echt niemand die me komt slaan als ik mijn verdriet toon of mijn onzekerheid.  Ik word echt niet in de maag geklopt als ik mijn frustraties uit.   Ja, misschien zeggen mensen woorden die me kwetsen, maar eigenlijk, als ik echt eerlijk ben, zijn er echt weinig mensen die me kwetsen.  Echt weinig. 

En als ik dan toch gekwetst wordt, dan mag ik best vertrouwen op mijn lichaam.  Mijn lichaam dat zichzelf geneest.  Ook emoties.  Zeker als je weet dat emoties de genezing zijn, waar om zou ik ze dan willen vermijden?  Mijn gevoelens zijn daar om mezelf te steunen, te helpen, alle emotionele kwetsuren te boven te komen.  Dus ik zou ze beter verwelkomen.  Hey, zijn jullie daar?  Komen jullie hier het een en ander repareren?  Goed zo, dan zal ik met mijn kwetterende verstand uit de weg gaan en jullie jullie wijze werk laten uitvoeren.  Zo simpel is dit.  Vertrouwen op de zelfgenezende kracht van emoties.  Dank je wel.  

Dag 218.  Het is tijd dat ik spreek over kwetsbaarheid.  Ik vermijd het een beetje omdat het zo gevoelig ligt.  Gevoelig voor mij.  Misschien niet voor anderen.  Maar voor mij zeker wel.

Kohanov spreekt in haar boek over angst.  Ze maakt het onderscheid tussen angst voor een reëel gevaar, zoals een examen, met de auto rijden in de regen of een blaffende hond.  En kwetsbaarheid waarbij je angstig bent voor mentale uitdagingen, om uit je comfortzone te komen of om je emotioneel kwetsbaar op te stellen bij andere mensen, misschien zelfs vreemde mensen.  Die op je kijken als je jezelf laat zien.  Dus het gaat bij kwetsbaarheid meer over angst voor mentale en emotionele kwetsuren.  En ja, daar kan ik over mee spreken, over het laatste.  Niet dat ik voor de andere dingen niet bang ben, maar ik ben hoofdzakelijk bang om me kwetsbaar op te stellen

Nu zie ik hier drie uitdagingen in.  Ten eerste om deze kwetsbaarheid bij mezelf te herkennen, te beseffen wat het is en te erkennen, te helen, aandacht te geven.  Dat deed ik tijdens de vakantie, waar deze angst voor kwetsbaarheid plots en onverwacht de kop op stak, in alle stilte en tijd die er was op de reis.  Nu kan ik het ook benoemen.  Een naam geven.  En wordt het al een stuk minder angstaanjagend.

Ten tweede kan ik mijn weerbaarheid verhogen.  Niet door emotionele situaties te vermijden, maar vertrouwen op te bouwen dat ik emotionele wonden snel en vlot kan laten genezen, via methode hier net boven beschreven.  Ik kan vertrouwen hebben dat ik dat best aan kan en dat emotionele wonden, net als lichamelijke wonden slechts informatie zijn, die geneest en heelt als ze hun boodschap overgebracht hebben. 

En ten derde zou ik kunnen technieken aanleren om toch bij kwetsende of emotionele gebeurtenissen hier positief mee om te gaan.  Ik zou kunnen blijven ademen bij een kwetsuur en mijn ruggegraat ontspannen.  In mijn centrum blijven en de ander positief benaderen.  De boodschap proberen te begrijpen die de ander wil overbrengen en beseffen dat kwetsuren vooral voortkomen uit onbewust zijn.  Niet uit bewuste keuzes.  De ander leeft ook in zijn droom en is ook bang om zich kwetsbaar op te stellen.   Als ik respectvol omga met de ander zijn gevoelens, hoe onbeholpen die zich ook uitdrukt, voelt die zich misschien gehoord en valt de kwetsuur weg.  Ook voor mij. 

Ik voel hoe mijn angst voor mijn eigen kwetsbaarheid de voorbije weken afneemt en plaatsmaakt voor enthousiasme.  Hoe ik meer vertrouwen krijg in mezelf en in mijn kracht, hoe minder kwetsbaar ik me voel.  Dank je voor deze enorme groei.  Ik voel me echt sterker dan ervoor en durf mezelf steeds vaker te laten zien.  Dank je.  Dank je.