Dag 226.  Misschien is er toch een verklaring over het waarom dieren contact met mij zoeken.  Een deel van de verklaring kwam ik tegen bij achterliggende theorie tijdens psychotherapie met behulp van paarden.  Eigenlijk ken ik deze theorie al wel langer, maar deze week werd ik hier meerdere keren op gewezen, dus ik denk wel dat ik dit moet vertellen om correct te zijn.

Waarom we soms niet graag in de buurt van sommige mensen zijn is incongruentie.  Mensen zeggen soms andere dingen dan ze laten zien.  Zoals iemand die een vreselijk verhaal vertelt en terwijl een grote glimlach laat zien.  Dat komt echt raar over. Of mensen die duidelijk niet akkoord zijn en zwijgen en zitten te wippen op hun stoel, maar bij een vraag hierover ontkennend antwoorden.  Of iemand die duidelijk verdriet voelt en zich stoer voor doet, alsof het haar niet raakt.  Dat zijn incongruente momenten.  Deze mens voelt het ene en doet alsof hij iets anders voelt. 

Ik spreek niet over het vrijelijk moeten loslaten van al je emoties en je laten overspoelen en te allen tijde alles groots te laten worden.  Het gaat hier ook niet over de kunst van de zelfbeheersing, waar je in je midden blijft terwijl je je gevoelens observeert.  Het gaat hier over niet eerlijk zijn of niet bij je emoties kunnen of durven blijven.  En dieren vinden dat lastig.  Dieren liegen nooit.  Zij zijn nooit incongruent.  Net zoals mensen worden ze lastig als ze in de buurt zijn van incongruentie.  Wij ook trouwens, let er maar eens op. 

Mijn paard kan dat vooral goed laten zien.  Hij kijkt me aan en draait zich om in dat geval. 

Blijkbaar ben ik steeds congruenter.  Ik ben dat dus niet altijd geweest.  Ik word het steeds meer en meer.  Hoe meer ik mijn gevoelens erken en erbij kan blijven, ze aanvaarden en ervan leren.  Hoe minder ik doe alsof ze er niet zijn en hoe beter ik ze kan gebruiken als informatie en ze me laat leiden naar verbetering. 

Dus als je morgen eens bij een dier komt, let er maar eens op hoe ze reageren op je al dan niet congruente manier van in het leven staan.  Maar vooral voel zelf hoe congruent je bent.  Hoe congruenter, hoe meer aangepast je bent aan je eigen leven.  En hoe sneller alles opnieuw tot rust en tot oplossing komt.  Dus, zelf ben ik meer en meer congruent en dat merk ik aan mijn leven en aan de spiegels die dieren zijn.  Dat gaat en ging zeker niet zonder slag of stoot.  Maar ik geef niet op en blijf oefenen.  Dank je.  

Dag 225.  Hoe minder ik leef in mijn denken, hoe meer ontspannen ik ben.  Hoe minder ik leef in mijn denken, hoe meer ik mezelf ben.  Hoe minder ik leef in mijn denken, hoe gelukkiger ik me voel. 

Het resultaat van al mijn formeel mediteren en al het informeel mediteren blijft niet uit.  Ik merk dingen op.  Ik word gevoeliger.  Ik weet dingen voor ze gebeuren.  Niet dagen op voorhand, gewoon net voor ze gebeuren.  Bijvoorbeeld wanneer er een fietser in de straat komt gereden en waar, zonder ik gekeken heb.  Ik kan om de  hoek ‘voelen’.  Of voelen waar auto’s staan zonder te kijken. 

Ik voel ook aan wat ik moet doen zonder denken.  Ik weet wat mensen voelen en waar ze het voelen.  Ik weet waarom ze het voelen.  Ik weet ook hoe ze deze gevoelens beter kunnen gebruiken.  Ik zie wie wie graag heeft en hoe graag. 

Dat is allemaal verrassend en fijn.  En ik probeer alle, echt alle, informatie die ik ontvang ten goede te gebruiken en mensen hiermee van dienst te zijn. 

Maar wat me het meeste opvalt is het effect dat ik heb op dieren.  Dieren zijn graag bij me.  Hoe langer hoe meer lopen ze op me toe en blijven ze bij me.  Vaak volgen ze me.  Vaak willen ze gewoon bij mij in de buurt staan.  Ook dieren die me niet kennen.  Heb zelfs al een paard gehad dat naar me riep, naar me hinnikte.  Zo snel wilde het bij me zijn. 

Ik heb er geen verklaring voor.  Voor niets van wat ik hierboven vertelde.  Maar eigenlijk zoek ik nog zelden verklaringen.  Het is gewoon zoals het is.  Mijn verstand moet het niet langer allemaal begrijpen.  Vroeger dacht ik dat ik mijn verstand was, maar dat is minder en minder waar.  Mijn taak is gewoon aanvaarden wat is en ermee omgaan zoals het goed voelt. 

Wat voel ik me anders dan 8 maanden geleden.  Ok niet elke dag, dat geef ik toe, het is nog niet stabiel altijd.  Maar het is er wel.  Er is verandering.  Er is vooral meer aanvaarding.  Gewoon, zo, zoals het is.  Aanvaarding maakt rustig en krachtig.  Mijn hoofd stil.  Meer volt er niet aan toe te voegen.

Dank je.  

Dag 224.  Gisteren biechtte ik op dat ik vegetariër ben en dit ondertussen al meer dan de helft van mijn leven.  Mensen verschieten daar vaak van.  Zo zei iemand me dat hij me de meest energieke vegetariër vond die hij ooit had gekend?  Alsof wij allemaal witjes in een hoekje liggen bibberen hihi.  Of zo zei iemand me dat ik er heel jong bleef uitzien en vroeg of het met het vegetarische eetpatroon te maken had?  Ik weet dat niet echt, maar ik wil het wel geloven.  Echter ik hoed me ervoor om geen dogma’s op te leggen aan anderen, want dat is opnieuw niet erg verlicht. 

Maar waar deze inleiding eigenlijk naartoe gaat is van een andere orde.  Als ik probeer contact te leggen met andere bewustzijnsvormen, andere vormen van Zijn voor mezelf.  Als ik probeer in balans en in rust te leven.  Dien ik eigenlijk ook anders met eten om te gaan.  Dat voel ik.  Dat weet ik.  Het is enkel nog de vraag hoe en tja, … hoe. 

Punt is, mijn rust, mijn meditatie, betekent minder beweging.  Minder beweging betekent minder verbranding.  Minder verbranding betekent minder calorieën nodig.  Als ik meer calorieën neem dan nodig, wat doet mijn lichaam dan met deze extra’s?  Mijn lichaam kan kiezen ze te verbranden of ze te verwijderen, maar mijn lichaam kiest ervoor ze allemaal op te slaan.  Joepie (ahum). 

Maar als mijn lichaam minder nodig heeft, en ik denk trouwens dat het steeds minder zal worden, kan ik niet op eenzelfde manier van eten blijven genieten.  Niet evenveel blijven eten.  Niet evenveel koolhydraten meer nodig hebben.  En ook niet evenveel eiwitten.  Maar het moet nog meer zijn.  Ik mag niet meer zo afhankelijk zijn van eten.  Volgens mij zijn ‘verlichte’ mensen niet steeds op zoek naar chocolade of nootjes, noch zijn het mensen die voortdurend willen snuisteren.  Moeilijk als een mens vaak in de keuken staat. 

Ik heb gisteren tijdens de meditatie gevraagd naar een antwoord op de vraag: ‘Hoe kan ik zuiver eten?’ Heb er nog geen antwoord op gekregen.  Maar had vandaag weinig honger, het is al een begin.  Zuiver eten, is ook vrij zijn van ongezonde eetgewoonten.   Zou willen dat het simpel is, plots en zonder overgang.  Morgen zuivere eetgewoonten.  Zonder denken. Zonder het gemoei van verstand en zonder erover te moeten beraadslagen.  Zonder alle informatie in mijn hoofd te moeten ordenen en op te slaan.  Gewoon morgen opstaan en enkel nog trek hebben in gezonde dingen.  Niet meer en niet minder dan wat ik nodig heb.  Voelen wat bedrog is en wat zuiver is.  Niet langer ‘verboden’ suikerrijke producten als positief ervaren maar als levensloos, zonder meerwaarde.

Dank je om dit te bereiken.  Altijd zin in zuiver eten.  Zonder uitzondering.  Vol leven en leven gevend.  Dank je.    

Dag 223.  Er is zo een onderwerp dat ik tot nog toe wat vermeden heb en dat gaat over eten.  Niet het schrijven over eten zelf vermeed ik, maar wel mijn vegetarische levensstijl.  Ik vermoed dat het een beetje komt uit angst voor mijn eigen kwetsbaarheid, omdat ik hier regelmatig en sterke commentaar op krijg.  Soms begrijp ik niet goed waarom anderen boos worden omdat ik iets niet eet.

Vanaf de dag dat ik besefte dat vlees van een dier komt, heb ik het moeilijk om dit op te eten. Het idee dat er een dier voor mij moet doodgemaakt worden, is teveel voor mijn inlevende hart.  Het bloedt hiervan.  Ik kan het niet begrijpen hoe een mens het ene dier kan liefhebben en het andere niet.  Ik ervaar alle dieren als onschuldig, liefdevol en waardig.  Ik kan het niet voorbij laten gaan en doen alsof ik het niet zie.  Om dieren te kunnen eten moet je echt je hart voor een deel sluiten.  Anders kan je het niet.  Niemand, ok bijna niemand, kan onberoerd blijven bij het wegvloeien van leven uit een dierenlichaam.  Moest iedereen 1 keer in zijn leven 1 dier doodmaken dat ze eten, zouden er veel meer mensen hierover nadenken, hoop ik.

Nu ja, niet iedereen zit ermee.  Ik kan me voorstellen dat je je kan afsluiten voor het lijden, voor de ogen die langzaam doven, voor het leven dat verdwijnt en vervliegt.  Maar waarom zou je je hiervoor afsluiten?  Voor een smaaksensatie?  Voor een principe?  Voor een gewoonte?  Omdat je het nodig hebt?  Nodig hebben, dat weet ik niet, er zijn zo ongelooflijk veel vervangers en mogelijkheden, dat je me niet kan vertellen kan je echt niets anders kan vinden.

De enige reden die ik kan bedenken is uit noodzakelijkheid.  Ja, er zullen omstandigheden zijn waar je niet anders kan.  Je vliegtuig stort neer en je moet een konijn doden om te kunnen overleven.  Of je raakt verdwaald in een oerwoud en moet vogels vangen om iets van energie op te doen om verder te trekken.  Maar zeg eens eerlijk, hoe vaak geraken wij gevangen in dit soort van situaties? 

Ik las onlangs een uitspraak, spijtig genoeg weet ik niet meer van wie, met een goed punt.  Mensen zijn geen roofdieren.  De dag dat je een kind een appel en een konijn geeft en het kind eet het konijn op en speelt met de appel.  Ja, dan kan je zeggen dat we roofdieren zijn, maar zolang het omgekeerde gebeurt… eigenlijk dus niet.  Ik vroeg het onlangs nog aan mijn dochter: zou jij het konijn opeten en met de appel spelen?  Ze keek me echt verontwaardigt aan.  Mama, dat zou ik nooit willen doen.  Krijg ik dan nu een konijn?  Tja, daar stond ik dan weer. 

Dank je om hierover te willen nadenken.  

Dag 222.  Hoe zou het leven zijn als je niet vecht tegen het nu? Als je je eigen emoties leest als informatie en niet in paniek slaat?  Wat als je niet in je hoofd zit te denken en zoeken naar oplossingen die daar nooit te vinden zullen zijn?  Wat als je weet dat alles wat je overkomt, alles wat je voelt en alles wat van informatie naar boven komt, perfect aansluit bij wat je nu nodig hebt en wat je nu dient te doen?  Wat als we ons leven bekijken als observatoren en volledig aanvaarden wat er nu is zonder iets te willen veranderen?  Hoe zou ons leven zijn in volle aanvaarding van het nu?

Zou het vreselijk zijn dit leven?  Vol van instinctieve reacties die niet passen bij de situatie?  Of zou ons leven lopen en bloeien als vanzelf?  Zou gewoon alles op je af laten komen en ermee dansen net zoals het correct voelt op dat moment, zou dat slecht aflopen?  Zou volledig open staan, met de glimlach het leven slechter maken?  En hoe zou het zijn om bedachtzaam te leven?  Zouden mensen me dom vinden of juist enorm slim?  Maar vooral, wat zou ik zelf van dit leven vinden?     

Hoe zou het zijn om niet langer bang te zijn voor de reacties van anderen maar ze glimlachend te aanvaarden?  Me niet willen verstoppen maar erin blijven staan?  Open, eerlijk, rustig, authentiek?  Zonder verpinken en alle partijen in hun eer latend. 

Hoe zou het zijn om niet langer doemscenario’s te creëren in mijn hoofd over hoe anderen over me denken of wat allemaal kan mislopen of vooral of ik wel goed genoeg ben?  Hoe zou het zijn om vrij te zijn van de spanning en angsten die komen bij deze doemscenario’s? 

Ik hoef me vandaag niet af te vragen hoe dit zou zijn.  Vandaag leefde ik zo.  Zo. Aanvaardend, zonder een verstand dat alles wil verklaren, open, vriendelijk en tegelijk krachtig.  In de volheid van wie ik ben en wat ik heb aan talenten.  Deze dagen mogen er dagelijks zijn.  Zijn, in de pure betekenis van het woord. Zijn zoals het juist voelt.  Zijn is mijn dank én mijn doel én tegelijk het pad naar het doel. Dank je voor deze dagen, zodat ik kan ervaren waar ik naar streef.  Dank voor de zelfdiscipline die maakt dat ik deze dagen kan bereiken.  Dank voor de inspiratie.   Dank.  

Dag 221.  Ik ben nog niet goed van de ervaring eergisteren tijdens de meditatie.  Het begon allemaal heel gewoon.  Ik zocht een mooi stuk muziek uit.  Probeerde vanuit mijn hoofd in mijn lichaam te dalen en stilletjes aan rustig te worden.  Na een tijd proberen te zakken met mijn aandacht uit mijn hoofd naar mijn midden, voelde ik dat het tijd werd voor mijn mantra.  Om sikh namah.  In eerste instantie gebeurde er niet veel, maar plots, boem.  Was ik weg, overal sterren rond me heen, bewegende flitsen en ik die niet langer in mijn lichaam was en tegelijkertijd ook wel. Het wollige gevoel was er volledig en toen.  En dat was helemaal nieuw.  Toen zag ik plots ogen verschijnen.  Recht voor mijn ogen.  Open ogen.  Blauwe ogen.  Met een schok wist ik onomstotelijk plots, het zijn mijn eigen ogen die ik zie.  Ik keek naar mezelf.  Nodeloos om hier aan toe te voegen dat ik enorm verschoot. 

Ik zag mezelf en keek in mijn eigen ogen.  Ik ontmoette mezelf en terwijl ik keek veranderde dit gezicht van mijn gezicht naar het gezicht van een poes.  Een poes dacht ik, wat kan ik daarmee?  Het beeld veranderde verder van een poes naar een hond.  En niet zomaar een hond.  Een hond met lange haren, trouwe ogen en een bekende snoet.  Het was mijn vorige hond, de hond die ik soms bij me voel als mijn gids.  Ik riep zijn naam uit en toen, … kwam ik uit de trance.  Ik kon niet geloven wat ik gezien had.  Ik weet ook totaal niet wat ik ervan moet denken. 

Het enige wat ik kon bedenken was ‘ik ontmoet mezelf’, ik ben mij en tegelijkertijd een poes en tegelijkertijd mijn hond en gids.  Ik ben alles en tegelijkertijd mezelf. 

Ik was toch wel een beetje onder de indruk van deze ervaring en heb gisteren de meditatie heel kort gehouden. 

Dank je wel voor deze ervaring.  Groter dan mijn verstand en mijn gevoel kan bevatten.  Dank je.  

Dag 220.  Even twee citaten uit het hoofdstuk over kwetsbaarheid uit het boek de kracht van de kudde van Linda Kohanov. 

‘Omdat we bronnen moeten aanspreken waarvan we niet wisten dat we ze hadden en ons beperkt palet van gewoonten en voorgekauwde ideeën moeten uitbreiden, onszelf en onze manier om met elkaar om te gaan opnieuw te moeten uitvinden, komen we, geheel voorspelbaar, in het drijfzand terecht van kwetsbaarheid, waar de grote meerderheid van ons in paniek geraakt en zich woest terugvecht naar vaste grond.  We weten niet wie we zijn en waar we heengaan.  Als gevolg daarvan verzetten we ons tegen deze roep, letterlijk bang voor onze eigen kracht, en gaan op zoek naar excuses om terug te vallen op een kinderlijk bestaan, waar alles beslissingen eenvoudig zijn en voor ons worden genomen.’

‘Naarmate we meer risico’s durven nemen, gaan we kwetsbaarheid als onze vriend zien.  Hij moedigt ons aan om boven ons zelf uit te stijgen en leert ons om ons om ons aan te passen niet alleen aan wat er is, maar ook aan wat er kan zijn, waardoor we met de steeds veranderende stromen van het leven kunnen mee bewegen.  Want als kwetsbaarheid niet langer als de vijand wordt gezien, kunnen we het gevoel omarmen om wat het werkelijk is: de poort naar vrijheid en zelfbeschikking.’

Mooi he.  Zoveel mensen voor ons hebben een nieuw pad bewandeld en vol angst soms terug op de kant gesprongen, waar het veiliger lijkt.  Om na een tijd opnieuw verder te ploeteren, met vallen en opstaan maar elke keer krachtiger en met meer overtuiging.  Want uiteindelijk komen we waar we willen geraken: vrij van ons verstand en helemaal onszelf. 

Ben volop de confrontatie aan het aangaan met mijn eigen angst voor mijn kwetsbaarheid.  En weet je wat?  Het moment dat ik besef dat het maar angst is, is het moment dat ik mijn kracht hervindt en ik ontspan.  Om vervolgens verder te wandelen.  Dank je.  

Dag 219.  Een onderdeel van kwetsbaarheid en dus het niet vermijden van lastige emoties of van je imago op het spel te zetten of van jezelf te laten zien, is vertrouwen.  Vertrouwen op de zelfgenezende kracht van emoties. 

Hoe meer ik lees over genezing en heling, hoe meer ik mij, samen met vele anderen, realiseer dat genezing eigenlijk nooit echt van buitenaf komt.  Uiteindelijk is het steeds je lichaam dat zichzelf geneest en jij dit het ondersteunt.  Als ik kind was, was een dokter magisch, die gaf je een pil en plots was je beter.  Maar ik zag meer en meer dat het uiteindelijk niet de pil is die je geneest, maar de pil geeft de steun of de impuls aan je lichaam om zelf te genezen.  Het is niet de pil die het doet, het is je lichaam dat, met steun hiervan, de bacteriën aankan en verwijderd.   Het is je lichaam, dat met steun van een plaaster, je botten terug aan elkaar laat groeien.  Het is niet de plaaster die het werk doet.  Dus de dokter is helemaal niet magisch, hij probeert te ontdekken wat het lichaam mankeert en wat het nodig heeft (of juist niet meer wil) als steun om alles te repareren.   Het enige wat jij (of je dokter) hoeft te doen is luisteren en vragen aan je lichaam wat kan helpen?

En als het lichaam zijn wonden geneest en de indringers vernietigt, dan doet het dat ook voor de hersenen.  In onze hersenen ligt het ontstaan van de emoties.  Daar worden de signalen gegeven die het lichaam doen voelen en ervaren en waar emoties opgewekt worden.  Nu ja, ik weet niet helemaal wetenschappelijk hoe het werkt, maar het lichaam geneest dus ook emoties.  Sterker nog, het lichaam gebruikt emoties om te genezen.  Het gebruikt angst om ervoor te zorgen dat gevaar vermeden wordt en het lichaam van de stress kan herstellen.  Maar wat als deze angst puur uit je hoofd komt.  Zoals bij mij, als ik me kwetsbaar voel.  Er is geen echt gevaar als ik mij en mijn emoties blootstel.  Er is echt niemand die me komt slaan als ik mijn verdriet toon of mijn onzekerheid.  Ik word echt niet in de maag geklopt als ik mijn frustraties uit.   Ja, misschien zeggen mensen woorden die me kwetsen, maar eigenlijk, als ik echt eerlijk ben, zijn er echt weinig mensen die me kwetsen.  Echt weinig. 

En als ik dan toch gekwetst wordt, dan mag ik best vertrouwen op mijn lichaam.  Mijn lichaam dat zichzelf geneest.  Ook emoties.  Zeker als je weet dat emoties de genezing zijn, waar om zou ik ze dan willen vermijden?  Mijn gevoelens zijn daar om mezelf te steunen, te helpen, alle emotionele kwetsuren te boven te komen.  Dus ik zou ze beter verwelkomen.  Hey, zijn jullie daar?  Komen jullie hier het een en ander repareren?  Goed zo, dan zal ik met mijn kwetterende verstand uit de weg gaan en jullie jullie wijze werk laten uitvoeren.  Zo simpel is dit.  Vertrouwen op de zelfgenezende kracht van emoties.  Dank je wel.  

Dag 218.  Het is tijd dat ik spreek over kwetsbaarheid.  Ik vermijd het een beetje omdat het zo gevoelig ligt.  Gevoelig voor mij.  Misschien niet voor anderen.  Maar voor mij zeker wel.

Kohanov spreekt in haar boek over angst.  Ze maakt het onderscheid tussen angst voor een reëel gevaar, zoals een examen, met de auto rijden in de regen of een blaffende hond.  En kwetsbaarheid waarbij je angstig bent voor mentale uitdagingen, om uit je comfortzone te komen of om je emotioneel kwetsbaar op te stellen bij andere mensen, misschien zelfs vreemde mensen.  Die op je kijken als je jezelf laat zien.  Dus het gaat bij kwetsbaarheid meer over angst voor mentale en emotionele kwetsuren.  En ja, daar kan ik over mee spreken, over het laatste.  Niet dat ik voor de andere dingen niet bang ben, maar ik ben hoofdzakelijk bang om me kwetsbaar op te stellen

Nu zie ik hier drie uitdagingen in.  Ten eerste om deze kwetsbaarheid bij mezelf te herkennen, te beseffen wat het is en te erkennen, te helen, aandacht te geven.  Dat deed ik tijdens de vakantie, waar deze angst voor kwetsbaarheid plots en onverwacht de kop op stak, in alle stilte en tijd die er was op de reis.  Nu kan ik het ook benoemen.  Een naam geven.  En wordt het al een stuk minder angstaanjagend.

Ten tweede kan ik mijn weerbaarheid verhogen.  Niet door emotionele situaties te vermijden, maar vertrouwen op te bouwen dat ik emotionele wonden snel en vlot kan laten genezen, via methode hier net boven beschreven.  Ik kan vertrouwen hebben dat ik dat best aan kan en dat emotionele wonden, net als lichamelijke wonden slechts informatie zijn, die geneest en heelt als ze hun boodschap overgebracht hebben. 

En ten derde zou ik kunnen technieken aanleren om toch bij kwetsende of emotionele gebeurtenissen hier positief mee om te gaan.  Ik zou kunnen blijven ademen bij een kwetsuur en mijn ruggegraat ontspannen.  In mijn centrum blijven en de ander positief benaderen.  De boodschap proberen te begrijpen die de ander wil overbrengen en beseffen dat kwetsuren vooral voortkomen uit onbewust zijn.  Niet uit bewuste keuzes.  De ander leeft ook in zijn droom en is ook bang om zich kwetsbaar op te stellen.   Als ik respectvol omga met de ander zijn gevoelens, hoe onbeholpen die zich ook uitdrukt, voelt die zich misschien gehoord en valt de kwetsuur weg.  Ook voor mij. 

Ik voel hoe mijn angst voor mijn eigen kwetsbaarheid de voorbije weken afneemt en plaatsmaakt voor enthousiasme.  Hoe ik meer vertrouwen krijg in mezelf en in mijn kracht, hoe minder kwetsbaar ik me voel.  Dank je voor deze enorme groei.  Ik voel me echt sterker dan ervoor en durf mezelf steeds vaker te laten zien.  Dank je.  Dank je.     

Dag 217.  Het mediteren zonder de inleidende stem en uitleg van Deepak en Oprah loopt erg goed.  Ik heb muziek gekozen en verander regelmatig van nummers.  Eerst ga ik mijn lichaam en de chakra’s af tot ik de lichte tintelingen ervaar.  Daarna begin ik mijn mantra op te zeggen en stel ik mijn lichaam en geest open.  Het duurt niet lang voor ik de alfa-golven voel overnemen en mijn lichaam langzaam in de wolk terecht komt.  Vaak komen ook beelden en de wormhole.  Ik las onlangs dat echte boeddhistische monniken ook via het mediteren in de lagere hersengolven terecht komen.  Eerst in de alfa, daarna in de theta en zelfs soms in de delta.  En dat hersenonderzoek uitwijst dat deze hersengolven bij hen zo laag blijven.  Blijkbaar is het effect van (veel) mediteren permanent en bewijsbaar.  Hmm, dat zou ik ook wel willen bereiken.  Deze wetenschappelijk onderbouwde staat van zijn. 

Gisteren heb ik nog een extra element aangebracht, voor de meditatie. Zoals Deepak, en veel anderen met hem, zegt: stel je vraag, zoek rust in je hoofd via meditatie, wacht in stilte op een antwoord en vertrouw dit antwoord.  Ik stelde gisteren de vraag: hoe kan ik spanningen beter loslaten?  De spanningen die ik zelf opbouw en die ik van anderen overkrijg?  Hoe kan ik ze beter loslaten? Ik mediteerde erop.  Het was een zalig diepe meditatie.  En toen mijn bewuste denken opnieuw overnam, kende ik het antwoord. 

Als ik spanningen wil loslaten, moet ik alles met liefde doen.  Alles.  Echt alles wat ik doe.  Ook de was, ook het heen en weer gerij van de kids, ook de verzorging van mijn zieke echtgenoot, ook alle rommel opruimen, ook strijken, ook juichen op de voetbal, ook praten met de familie, ook… echt alles ook. 

Mijn manier om alles gedaan te krijgen is dwang.  Ik dwing mezelf.  Nog dit en dat.  Kaken op elkaar en doordoen.  Schouders eronder en doordoen.  Ok, ik geef toe, het is net hetzelfde als een paar dagen geleden, maar ik realiseerde het me toen niet voldoende en deed er veel te weinig mee.  Vandaag was anders.  Heb de hele dag, alles met liefde gedaan.  Ik herinnerde me steeds aan: met liefde.  Met liefde.  En eigenlijk ging het me heel goed af allemaal.  Alles is blijven liggen, ik heb niets gedaan gekregen omdat ik noodgedwongen voor mijn zieke echtgenoot moest inspringen.  Maar ik had toch een heerlijke dag.  Vol liefde.  Ik zat de hele dag van verrukking te zuchten.  Het is toch aangenaam als ik de juiste energie kan vasthouden en mijn verstand stil.  Niets, geen spanningen meer in mijn lichaam.  Wat kan een mens nog meer wensen?  Dank je.  

Dag 216.  Ik wist niet of ik ging schrijven vandaag want ik had geen inspiratie.  Alle onderwerpen die ik nog reserve heb staan voor een dag als deze, heb ik geen zin in.  Ik heb zin om vandaag lekker onbewust te zijn.  Nergens over na te denken, nergens over te mediteren, nergens diepzinnig over te gaan.  Ik heb niet veel van deze dagen, maar ze zijn er blijkbaar wel.  Net zoals in the Matrix, de verrader wil gewoon terug onbewust zijn en het vermoeiende onbewuste leven achter zich laten. 

Het was even nodig om mijn spanningen te kunnen loslaten.  Alhoewel ik zo hard bezig ben om in balans te komen met mijn lichaam, mijn gevoelens en in contact te leven met mijn ziel, voelt mijn lichaam zich de laatste dagen en eigenlijk weken serieus overspannen.  Ik vraag te veel van mezelf, van mijn lichaam, van mijn geest.  Ik wil te snel groeien, te veel antwoorden in 1 keer vinden, verlicht worden volgende week.  Typisch voor deze tijd, veel en veel te snel.  Geen tijd om dingen te laten bezinken, geen tijd om tijd te nemen om te groeien. Rennen, vallen, opstaan en maar doorgaan.

Ik besefte gisteren, bij de paarden, dat ik manieren nodig heb om spanningen te laten gaan.  Alle spanningen.  Of ze nu komen van te veel prikkels, te veel verplichtingen, te sterke emoties, te grote gebeurtenissen, te veel veranderingen of te veel bewustwording (als zoiets al bestaat).  Of ik spanningen overkrijg van anderen, mijn vrienden, familie, cliënten of een toevallige voorbijganger.  Het is blijft zo dat ik spanningen dien te leren voelen als informatie, hen serieus nemen, ontcijferen en los te laten.  Loslaten via aandacht.  Loslaten via gronding. Loslaten via een glimlach.  Loslaten door mijn perfectionisme met een glimlach te benaderen.  Loslaten met mildheid en ruimte. Loslaten is nog een probleem voor mij.  Soms. 

Ik voelde me beter na de paarden gisteren en ik voel me nog beter vandaag.  Even weinig verplichtingen.  Even niets.  Een romantische film, lekker huilen.  Een biertje erbij.  En helemaal geen verandering.  Gewoon wat is, is goed.  Maar niet te laat, want dan betaal ik morgen weer een prijs.  Spanningen vrij.  Dank je. 

Dag 215.  Wilde nu eigenlijk wel eens weten wat al die kleuren, beelden, bewegende lichten  en wormgaten betekenen.  Dus ben ik volop op zoek gegaan op het internet.  Heb er toch wel enkele uren mee bezig geweest.  Maar zelfs na zoekopdrachten in alle mogelijke talen en zoektermen vond ik bijna geen enkel antwoord.  Enkele, dat wel, maar geen vele.

Mensen rapporteren hier wel over.  Meerdere mensen vertellen over kleuren en flitsen en wormgaten en vragen dan wat het zou betekenen.  Maar echt andere antwoorden dan die ik al heb kwamen er niet op.  Behalve eentje.  Er was iemand die vertelde dat het inderdaad de alfa golven zijn die maken dat je dingen begint te zien.  Het verstand stopt stilletjes aan met denken en maakt plaats voor ongecensureerd kijken.  De dingen die je ziet lijken in eerste instantie betekenisloos, net als de kleuren en lijken niet echt met iets samen te hangen.  Toch zou het een teken zijn dat je derde oog begint te openen en informatie van het universum begint binnen te stromen.  Je kan zeker zijn dat het je derde oog is als je het nog kan zien, zelfs als je je ogen opent.  En dat is inderdaad zo bij mij.  Het is zelfs vaak zo dat ik mijn ogen niet kan gesloten houden terwijl deze beelden opkomen en ik ze moet openen terwijl ik ernaar kijk. 

Volgens een getuige zou geduld en openheid je helpen om hierna te leren wat je kan doen met dit alles.  Dat alles op zijn tijd duidelijk zal worden.  Daarnaast is er de belofte dat er nog een verdieping komt van deze beelden.  Ik weet het niet.  Maar ik wil wel proberen dit mediteren te verdiepen zonder te hechten aan het resultaat.  Want als ik dingen begin te verlangen, loopt het mediteren voor geen meter meer.  Ik houd jullie op de hoogte en als iemand hier iets aan kan toevoegen hoor ik het graag. 

Dank je. Namaste.  

Dag 214.  Enkele dagen terug was ik tot de conclusie gekomen dat enkel de mantra herhalen niet zo goed werkte als te mediteren met de ingesproken mantra’s van Deepak.  Echter het gepraat vooraan en achteraan de mantra ,tijdens Deepak zijn oefeningen, begint me een beetje tegen te steken en met mijn simpele mp3 is verderspoelen niet echt een optie.  Dus wilde ik ontdekken of het echt de energie is van Deepak die me mee voert de wormhole in of het meer met de muziek te maken heeft.  Dus ik deed de test.

Ik zocht mooie new age muziek op.   Deze muziek moest kort genoeg zijn voor mij om te weten hoeveel minuten er verstreken zijn tijdens het mediteren.   Dus ongeveer 15 minuten, mikte ik.  Want op het op internet zijn de meeste new age verzamelingen urenlang.  Misschien kan ik later testen of langere nummers beter zijn of niet.  Maar ik wilde op zeker spelen en ervoor zorgen dat ik na 15 minuten zeker terug kom. 

Twee avonden probeerde ik het reeds.  Ik liet deze muziek spelen terwijl ik mijn mantra: om sick namah opzeg.  Wat voor mij betekent eer aan alles wat is, eer aan mijn zoektocht.  En, … tromgeroffel.  Is het nu de ondersteunende muziek die ik nodig heb of heb ik Deepak nodig?

Het is … de muziek.  Ja, inderdaad. Ik ben de twee vorige avonden, ver, ver weg geschoten in het niemandsland met het sterke en aangename wollige gevoel.  Ik kan nog gaan testen of langere muziek een langere trance met zich mee brengt.  Of ik kan nog testen of een andere mantra een betere (?) trance met zich mee brengt.  Maar ik ga het nu eerst eens een weekje op deze manier testen. 

De beelden die ik gisteren had waren geel-oranje en schoten alle kanten op. Klein gele vierkanten die samen een weg tekenden, een snelweg.  Zou er een verklaring voor zijn?  Een betekenis? Geen wetenschappelijke zoals, herinneringen van het brein. Maar zijn dat signalen?  Of symbolen?  Hebben zij betekenis?  Misschien wil ik me hier wel eens mee bezig houden om dit te ontdekken, maar ik weet niet goed hoe?

Vanavond lekker opnieuw.  Tot morgen.  Namaste.  

Dag 213.  Ik klem met mijn kaken.  Misschien kent iemand van jullie dat wel?  Op momenten van stress klem ik, onbewust, mijn kaken op elkaar.  En na een tijd beginnen mijn kaken pijn te doen, als ik het niet oplos vervolgens mijn hals net achter de mond en als ik er dan nog niet in slaag om te ontspannen breidt deze spanning en pijn zich uit via mijn ruggegraat naar mijn hoofd.  Niet bepaald een heerlijk gevoel, spanningshoofdpijn. 

Toen ik merkte dat ik aan het klemmen ben, was mijn eerste reactie paniek en denken.  Wat zou er aan de hand zijn?  Wat is het probleem?  Slaap ik te weinig?  Eet ik niet juist?  Waar komt de stress vandaan?  Maar even later bedacht ik me.  Searchesss, we weten het nu toch reeds lang.  In je denken vind je echt geen enkel antwoord op deze vragen, vraag het je lichaam zelf.  Je lichaam kent het antwoord.  Je lichaam is degene die aandacht vraagt, niet je denken.  (Alhoewel, als ik er zo bij stilsta mijn denken is wel echt aandachtzuchtig, maar het is nu niet van toepassing.)  Hoe zou je denken of iemand anders weten wat je lichaam je eigenlijk probeert te vertellen?  Je lichaam vraagt aandacht.  Aandacht geeft kennis.  Aandacht geeft wijsheid.  Aandacht geeft heling.  Geen oppervlakkige genezing maar echte heling, diepgaande, veranderende heling.

Het enige wat je hoeft te doen is je kaken even wat aandacht geven.  Wat is er aan de hand?  Wat heb je nodig?  Wat wil je me vertellen?  Ik maak me klaar voor een diepe duik in mijn lichaam en om te wachten tot haar antwoord me komt verbazen. 

Maar veel antwoord kwam er vandaag niet.  De zuivere aandacht voor mijn lichaam ontspande me wel en maakte me terug vrolijker.  Maar ik had geduld.  Er kwam uiteindelijk toch wat uitleg naar boven, terwijl ik mijn kaken bleef vragen voor enige toelichting: je klemt je kaken opeen, je dwingt jezelf om door te gaan op wilskracht.  Wilskracht put uit.  Het helpt niet om op wilskracht verder te gaan.  Hoe moet het dan wel?  Vroeg ik.  Ga door op basis van liefde, niet op basis van wilskracht.  Wilskracht staat uiteindelijk voor dwang van het verstand en niet voor uit liefde zaken doen. 

De hoeveelheid taken in mijn leven overstijgt uiteindelijk mijn draagkracht.  Maar ik kan beter me concentreren op wat ik doe met liefde dan mezelf alles te laten afhandelen op wilskracht.  In eerste instantie om mezelf en mijn lichaam te respecteren.  In tweede instantie omdat alles wat gebeurt uit liefde, gewoonweg veel meer waarde heeft.  Had uiteindelijk nog een fijne avond maar vermoeiende.  Uit liefde.  Namaste.

Dag 212.  Hoe gaat een mens dus om met stress?  Stress in zijn dagelijkse leven én stress in zijn hoofd?  Ok, mijn stress in het dagelijkse leven komt niet door een vreselijke ervaring, net meegemaakt, noch niet door een groot verlies of een andere intense ervaring.  Maar het is weldegelijk stress.  Het is toch iets he, als ik vakantie heb, dan pieker ik of ik niet afgekeurd zal worden en of het echt wel veilig genoeg is om mezelf te laten zien.  En indien de drukte van de dagelijkse sleur daar is, dan pieker ik of ik er wel zal geraken en drijf ik mezelf helemaal tot gespannen toestand.  Zo heb ik altijd wel een verstandelijke reden om mezelf slecht te voelen.  En al is mijn extern lijden misschien niet traumatiserend, het staat wel voor het lijden van ieder van ons.  Hoe ga je om met een wereld die veel van je vraagt en verlangt?  Hoe blijf je daar rustig, ontspannen en gelukkig onder? 

Ik realiseer me dat ik de informele meditaties verwaarloos.  Het eerste wat ik verwaarloos als het druk word, is mijn meditatie praktijk.  Ik schiet naar koortsachtig denken als oplossing en vind daar enkel nog meer stress en spanning.  Ok, de verkeerde weg, duidelijk!  Zo las ik ooit de spreuk in Happinez: een mens zou elke dag een halfuur moeten mediteren, behalve als het druk is, dan zou een mens een uur moeten mediteren.  Net het omgekeerde he van wat we dan doen?  I.p.v. nog meer te rennen, zou je ook meer tijd in het ontspannen kunnen steken.  En blijkbaar werkt voor mij ontspannen echt het beste indien ik mediteer, formeel, maar vooral ook heel veel informeel.  Niet al pratend, niet al denkend, niet al lezend, niet al tv kijkend of spelletjes spelend.  Wat mij het meeste helpt, oplaadt en ontspant is formeel en informeel mediteren. 

Terwijl ik dit schrijf, voel ik mijn schouders en hoofd ontspannen.  Mijn lichaam kan al deze beweging en activiteit best wel aan, het is mijn geest die onrustig is, waar ze niet tegen kan.  En ik kan het nog zoveel op factoren buiten mezelf steken.  Het is gewoon niet waar.  Het is mijn manier van omgaan met alles wat het probleem is en me nodeloos extra energie kost en vooral gespannen en onredelijk maakt. 

Dus de boodschap is om te blijven mediteren, formeel én informeel, om mijn geluk permanent en constant te krijgen. 

Dank je voor al deze inzichten.  Ik word meer en meer observator en minder en minder slachtoffer van mijn denken.  Dank je.  

Dag 211.  Ben volop aan het denken over hoe ik meer kan ontspannen.  Ik doe weldegelijk de formele meditaties nog elke avond en de ene dag geraak ik al dieper dan de andere dag.  Maar ik geniet ervan en ik groei erdoor, zowel emotioneel als intuïtief, dus ik houd het heel goed vol.  Maar mijn lichaam protesteert weldegelijk.  Soms lijkt het wel of ik al deze krachten niet aankan en mijn lichaam lijdt onder al deze intensiteit.  Soms lijkt het wel of ik gewoon te veel prikkels in mijn leven heb en ik dringend met alles moeten minderen.  Wat dus wel echt niet mogelijk is de eerste weken van het schooljaar, zo vermoeiend zeg.  Soms lijkt het ook wel of ik gewoon wat meer moet ontspannen, wat meer de teugels moet vieren en in de plaats van altijd te werken, eerder wat meer leuke dingen moet doen.  Zoals blijven plakken na de vergadering op school en nog lang blijven napraten.  Of zoals een bbq organiseren met de vrienden thuis.  Of zoals in de zon een terrasje gaan doen met wat vrienden.  Ik dacht, ik experimenteer met het laatste dit weekend.  Lekker veel leuke dingen doen en genieten van het heerlijke herfstweer.  Dit jaar is het herfstweer beter dan het zomerweer was, dus ik wil er echt wel alles uithalen. 

Voelt mijn lichaam nu meer ontspannen?  Ja en neen eigenlijk.  Ja, gisteren was ik lichamelijk wel ontspannen maar geestelijk toch weer overprikkeld.  Heb verscheidene keren mezelf moeten kalmeren en nare gedachten moeten weghouden om niet in oude gewoonten te schieten en te beginnen piekeren.  Nochtans had ik genoeg geslapen hoor.  Dus zo een weekend heel veel ontspannen is het nog niet helemaal.  Zeker niet als je weet dat er nog een berg werk te wachten ligt. 

Is het dat dan?  De berg werk overmeesteren?  De berg wegwerken?  Neen, want uiteindelijk groeit de lijst elke week opnieuw verder aan.  En dat is weer wachten met gelukkig ontspannen zijn tot een oneindig punt in de toekomst.  We weten al dat dat een truukje is van het verstand om zijn macht op mij te vergroten.  Neen, daar ga ik niet in mee. 

Mijn conclusie moet zijn dat het uiteindelijk vooral mijn verstand is dat toch weer te veel de leiding heeft genomen.  Ja, het is weldegelijk vermoeiend omdat de start van een schooljaar heel veel rompslomp, geregel en structuur met zich mee brengt. Maar het meeste lijden en lichamelijke stress komt voort uit het mezelf opjagen, alles heel mooi en op tijd in orde te willen hebben maar vooral me ongerust maken of ik niets vergeet en of alles wel op tijd afgeraakt.  Wat een zinloze verspilling van energie.  Er is nu toch eigenlijk niets aan de hand?  Nu, terwijl ik schrijf, ben ik toch eigenlijk best gelukkig?  Ik zet mijn schouders schrap onder alle werk en span ze op tot ook mijn hoofd pijn doet. 

Maar ik weet wat me te doen staat.  Ik glimlach naar mijn schouders en dank hen voor het signaal dat ik mezelf gespannen maak.  Ik zal er rekening mee houden en mijn piekeren verminderen. Dank je lichaam voor je wijsheid.  Ik luister naar je en weet dat je gelijk hebt.  Dank je.  

Dag 210.  Zo hier zijn we opnieuw na inderdaad een lange slaapnacht.  Het was nodig en zeer aangenaam.  Een update over het mediteren vandaag.  Momenteel wilde ik proberen om steeds via dezelfde mantra te werken.  Om sikh namah.  Maar ik merk dat het me niet goed lukt.  Nu vraag ik me af wat er aan de hand is.  Lukt het me niet omdat ik wat slechte dagen heb?  Het is volle maan en tijdens volle maan voel ik me eerder actief naar buiten gericht dan naar binnen.  Dus dat zou al een verklaring kunnen zijn.  Een tweede factor die zou kunnen tegenwerken is mijn denken.  Mijn denken wil absoluut het mediteren analyseren.  Het in stukjes kappen, begrijpen en uitleggen.  Zeer geruststellend voor het verstand en ook wel leuk zodat ik het kan delen met iedereen, maar tegenwerkend tijdens de meditatie zelf. 

Ik bedacht nog een laatste mogelijkheid.  Muziek.  Tijdens de begeleide meditaties van Deepak, is er steeds ontspannende muziek en deze helpt me weldegelijk om dieper in de meditatie te vallen.  Deze ontspannende tonen hebben waarschijnlijk een belangrijk versterkend effect.  Gisteren beluisterde ik een meditatie van Deepak en bang, ik was weer weg.  Volop in het wollige gevoel.  Helemaal ontspannen en een heerlijke nachtrust erna. 

Ik vroeg aan mijn osteopate wat zij van de wormhole vindt en wat het betekent, maar zij wist hetzelfde te vertellen als ikzelf al bedacht.  Dat het de hersengolven zijn die minderen in aantal en in frequentie waardoor je meer in de ontspanning komt.  En contact maakt met je intuïtie.

Zou het het effect van Deepak zijn die in met de juiste energie zijn meditatie inspreekt of heeft het meer te maken met de muziek die de meditatie begeleidt?  Dit zal ik eens onderzoeken de komende dagen.  Maar als  het me niet lukt zonder de begeleiding doe ik het toch weer lekker met. 

Dank je voor de heerlijke nacht.  Dank je voor de mooie meditaties. Dank je.  

Dag 209.  Gisteren was ik bij mijn osteopate.  Om de zoveel weken laat ik me door haar behandelen.  Ik sprak zeker al eens over haar.  En gisteren had ik een afspraak.  Mijn hals deed pijn, mijn linkerschouder ook en af en toe speelde mijn maag op.  Eigenlijk opnieuw hetzelfde als waarvoor ze me twee maanden geleden behandelde. 

Volgens haar ontstaan alle problemen in mijn maag en stralen die uit naar mijn hals en schouders.  Na de behandeling voelde ik me gebroken, alles deed pijn achteraf.  Amai, alles moet echt gespannen zijn geweest.  Wat ze me op het einde vertelde vond ik wel het meest indrukwekkend.  Ze zei, het is wel goed dat je je lichaam af en toe laat ondersteunen want je emotionele transformaties of evoluties gaan zo snel, dat je lichaam gewoonweg niet kan volgen.  Ik ga er dus vanuit dat ze bedoelt dat ik goed bezig ben en me emotioneel en spiritueel echt wel aan het verbeteren ben.  Maar ik merk dat zelf ook wel hoor.  Ik stond er echter niet bij stil dat mijn lichaam niet zou kunnen volgen. 

Krishnamurti vertelde dit ook.  Als er zich evoluties voltrokken in zijn bewustzijn, dan onderging hij helse pijnen.  Op het einde van zijn leven kon hij het niet nalaten te vermelden dat zijn lichaam zo had afgezien bij het openstaan voor al die krachten en energieën van het universum.  Dat mensen niet half begrepen hoe fel dit alles was geweest. 

Vraag ik teveel van mezelf?  Werken, huishouden, vroeg opstaan, huiswerk maken, spelen met de kids, naar de hobbies brengen, schrijven elke dag, met de hond wandelen, lezen, groeien, mijn discipline volhouden, aan alles denken en ga zo maar door.  Moet ik echt meer rusten?  Moet ik echt meer Zijn en niet zoveel willen realiseren op zo een korte tijd? 

Emotioneel voel ik me wel stabiel.  Ik moet gewoon wat meer ontspannen en mijn lichaam de tijd geven om te kunnen volgen.  Mijn energie wordt steeds subtieler en fijner.  Maar ook sterker en intenser.  Mijn cellen mogen af en toe wat bekomen.  Zou het echt zo zijn? 

Zo, vandaag sluit ik af en ga ik rusten.  Ik hoop op een lange nacht.  Namaste.  

Dag 208.  Ik moest vandaag terug denken aan een mooi voorbeeld van de wet van de aantrekking.  De wet van de aantrekking stelt dat we aantrekken wat we echt wensen.  Deze wensen kan je bewust of onbewust uitsturen.  Een negatief voorbeeld zou kunnen zijn: oei misschien laat ik dit wel vallen, oei misschien valt deze vaas nog.  Om inderdaad even later te vallen.  Je vroeg het, je kreeg het.  Je trekt aan wat je het meeste wenst, of het nu negatief of positief is. 

Als kind besefte ik al heel jong: be carefull for what you wish for, you might going to get it.  Ik ben altijd voorzichtig geweest met wat ik wenste, want ik merkte dat de meeste wensen weldegelijk uitkwamen.  Ik probeerde zo sober mogelijke wensen te formuleren. 

Maar er was een dag waarop ik een hondje van een vriendin kreeg die hem, vanwege omstandigheden, niet langer kon houden.  Het was een hele lieve, jonge hond en ik was er helemaal zot van.  Ik zat toen op soort kot in Leuven en had al een hond daar.  Maar het klikte wel tussen deze twee, dus ik nam de nieuwe erbij.  Waar ik echter niet op gerekend had waren dat mijn ouders niet akkoord gingen met het naar huis brengen in het weekend van deze tweede hond.  Deze tweede hond accordeerde niet met hun honden en dus zat ik met een probleem.  Echt een heel groot probleem.  Ik kon die hond nu toch geen heel weekend alleen achter laten.  En ik kon toch ook niet altijd op mijn kot blijven, ik wilde ook graag eens bij mijn ouders blijven slapen.  Ik wist helemaal niet wat te doen.

Huilend liep ik even later door het bos met mijn twee honden, smekend voor een oplossing aan god.  Want wat moest ik nu doen?  Wat moest ik nu doen?  Door mijn tranen door, merkte ik een nieuwe hond in het bos, die kwam spelen met mijn honden.  Ik begon een babbeltje met zijn baasje.  Een lieve dame.  Zij vond mijn honden erg leuk.  Ik begon te vertellen over mijn probleem.  En jawel, je raadt het nooit.  Zij was op zoek naar een weekend hondje.  Omdat haar man allergisch was aan honden en zij er zo graag twee zou hebben, hadden ze een compromis waarbij ze enkele dagen per week een tweede hond konden nemen.  Zij was heel blij met onze ontmoeting.  En je kan je voorstellen hoe blij ik was.  Mijn hondje had een thuis voor de weekends.  Niet te geloven he hoe snel deze wet van de aantrekking werkt.

Enige maanden hebben we het zo volgehouden maar twee honden op 1 kot was voor mij toch niet houdbaar.  Rond die periode begon ik te vragen naar een oplossing en een goed baasje voor mijn tweede hond.  Niet lang daarna vroeg een kennis, die ik kende omdat we samen al eens met onze honden wandelden, of haar moeder de hond niet mocht adopteren.  Haar moeder zocht een nieuwe hond maar ze wilde geen pupje meer omdat die te veel werk met zich meebrengen en zo wild zijn.  Ze zocht een hondje van de leeftijd die mijn tweede hond had.  Hij is dus daar gaan wonen en heeft nog een heel lang en gelukkig leven gehad.  Gelukkig he.  Zo zie je maar hoe verbazingwekkend de wet van de aantrekking is.  Namaste. 

Dag 207.  Eerst over de meditatie gisteren.  Hij ging best ok.  Eerst ga ik de chakra’s af, een heerlijk tintelend gevoel verspreidt zich over mijn hele lichaam.  Indien ik ze alle 7 doorkruis en lang genoeg wacht tot ze volop stromen, dan word ik soms gehuld in een volledige sluier van trilling.  Het is alsof je in een wolk ligt, overal zachtheid en liefde.  Ik voel me dan ook helemaal omard.  Een gevoel dat de wind me ook soms kan bezorgen.  Daarnaast maakte het me gisteren niet uit hoe diep de trance ging.  Ik volgde gewoon wat er gebeurde.  Ik ben vanuit mijn wolk in een diepe slaap gevallen.  Heb niets geweten van de nacht.  Heb mijn man niet eens weten opstaan en vertrekken.  Was heel ver weg. 

Paulo Coelho vertelde tijdens het interview over de dag dat je beseft dat je leeft.  Hij vroeg aan Oprah welke dag het bij haar was.  Hij kon de zijne nog heel goed herinneren maar Oprah wist het niet meer.  Oei, zei ze, ik herinner me die dag niet.  Het deed me denken, herinner ik me deze dag eigenlijk nog?  En dan wordt het me snel duidelijk dat ik me zo een dag nog goed herinner.  Ik denk wel dat ik er al over sprak.  Het was de dag dat ik begreep dat ik, en ik alleen, door mijn ogen kijk, niemand anders.  Dus ik bekijk de wereld door mijn ogen en de ander door die van hem.  Dus wij zien verschillende dingen.  Wij zien elkaar maar niet onszelf.  Wij kleuren wat we zien enorm zelf in, dus niemand ziet hetzelfde.  Waarom vroeg ik toen aan mijn moeder, waarom zie ik door mijn ogen en jij door de jouwe?  Mijn moeder haar mond viel open.  Ze had geen enkel antwoord op mijn vraag.  Ik weet niet eens of ze mijn vraag begreep.  Ik heb ze niet meer opnieuw gesteld en vergat dit besef helemaal. 

Op een dag zat ik in de aula een vak van de richting psychologie te volgen, toen de professor deze herinnering opnieuw leven in blies.  Hij zei: wat ik blauw noem, kan jij misschien helemaal anders zien.  We weten niet hoe jij blauw ziet en of ik hetzelfde zie.  We noemen het alletwee wel blauw, maar zien we wel hetzelfde?  Hebben deze lichtgolven op beide van ons wel hetzelfde effect?  Ik begreep toen heel goed, dat je dat nooit kan weten.  Want ik kijk door mijn ogen en jij door de jouwe  Ik schoot weer even wakker.  Maar vergat het opnieuw snel weer. 

Uiteindelijk waren het eerst Kohanov en later Eckhart die me definitief uit het land der onwetendheid haalden.  Kohanov met haar verhalen over de belevenissen die ze deed samen met haar paarden.  En Eckhart om me het hele universum glashelder uit te leggen.  Maar over die mensen heb ik al uitgebreid verslag gemaakt eerder. 

En jij?  Wat was de dag dat jij besefte dat je leeft?  Dat je een bewustzijn in een lichaam bent en niet enkel een lichaam?  Herinner jij je deze dag nog?

Namaste.