Dag 211.  Ben volop aan het denken over hoe ik meer kan ontspannen.  Ik doe weldegelijk de formele meditaties nog elke avond en de ene dag geraak ik al dieper dan de andere dag.  Maar ik geniet ervan en ik groei erdoor, zowel emotioneel als intuïtief, dus ik houd het heel goed vol.  Maar mijn lichaam protesteert weldegelijk.  Soms lijkt het wel of ik al deze krachten niet aankan en mijn lichaam lijdt onder al deze intensiteit.  Soms lijkt het wel of ik gewoon te veel prikkels in mijn leven heb en ik dringend met alles moeten minderen.  Wat dus wel echt niet mogelijk is de eerste weken van het schooljaar, zo vermoeiend zeg.  Soms lijkt het ook wel of ik gewoon wat meer moet ontspannen, wat meer de teugels moet vieren en in de plaats van altijd te werken, eerder wat meer leuke dingen moet doen.  Zoals blijven plakken na de vergadering op school en nog lang blijven napraten.  Of zoals een bbq organiseren met de vrienden thuis.  Of zoals in de zon een terrasje gaan doen met wat vrienden.  Ik dacht, ik experimenteer met het laatste dit weekend.  Lekker veel leuke dingen doen en genieten van het heerlijke herfstweer.  Dit jaar is het herfstweer beter dan het zomerweer was, dus ik wil er echt wel alles uithalen. 

Voelt mijn lichaam nu meer ontspannen?  Ja en neen eigenlijk.  Ja, gisteren was ik lichamelijk wel ontspannen maar geestelijk toch weer overprikkeld.  Heb verscheidene keren mezelf moeten kalmeren en nare gedachten moeten weghouden om niet in oude gewoonten te schieten en te beginnen piekeren.  Nochtans had ik genoeg geslapen hoor.  Dus zo een weekend heel veel ontspannen is het nog niet helemaal.  Zeker niet als je weet dat er nog een berg werk te wachten ligt. 

Is het dat dan?  De berg werk overmeesteren?  De berg wegwerken?  Neen, want uiteindelijk groeit de lijst elke week opnieuw verder aan.  En dat is weer wachten met gelukkig ontspannen zijn tot een oneindig punt in de toekomst.  We weten al dat dat een truukje is van het verstand om zijn macht op mij te vergroten.  Neen, daar ga ik niet in mee. 

Mijn conclusie moet zijn dat het uiteindelijk vooral mijn verstand is dat toch weer te veel de leiding heeft genomen.  Ja, het is weldegelijk vermoeiend omdat de start van een schooljaar heel veel rompslomp, geregel en structuur met zich mee brengt. Maar het meeste lijden en lichamelijke stress komt voort uit het mezelf opjagen, alles heel mooi en op tijd in orde te willen hebben maar vooral me ongerust maken of ik niets vergeet en of alles wel op tijd afgeraakt.  Wat een zinloze verspilling van energie.  Er is nu toch eigenlijk niets aan de hand?  Nu, terwijl ik schrijf, ben ik toch eigenlijk best gelukkig?  Ik zet mijn schouders schrap onder alle werk en span ze op tot ook mijn hoofd pijn doet. 

Maar ik weet wat me te doen staat.  Ik glimlach naar mijn schouders en dank hen voor het signaal dat ik mezelf gespannen maak.  Ik zal er rekening mee houden en mijn piekeren verminderen. Dank je lichaam voor je wijsheid.  Ik luister naar je en weet dat je gelijk hebt.  Dank je.  

Dag 210.  Zo hier zijn we opnieuw na inderdaad een lange slaapnacht.  Het was nodig en zeer aangenaam.  Een update over het mediteren vandaag.  Momenteel wilde ik proberen om steeds via dezelfde mantra te werken.  Om sikh namah.  Maar ik merk dat het me niet goed lukt.  Nu vraag ik me af wat er aan de hand is.  Lukt het me niet omdat ik wat slechte dagen heb?  Het is volle maan en tijdens volle maan voel ik me eerder actief naar buiten gericht dan naar binnen.  Dus dat zou al een verklaring kunnen zijn.  Een tweede factor die zou kunnen tegenwerken is mijn denken.  Mijn denken wil absoluut het mediteren analyseren.  Het in stukjes kappen, begrijpen en uitleggen.  Zeer geruststellend voor het verstand en ook wel leuk zodat ik het kan delen met iedereen, maar tegenwerkend tijdens de meditatie zelf. 

Ik bedacht nog een laatste mogelijkheid.  Muziek.  Tijdens de begeleide meditaties van Deepak, is er steeds ontspannende muziek en deze helpt me weldegelijk om dieper in de meditatie te vallen.  Deze ontspannende tonen hebben waarschijnlijk een belangrijk versterkend effect.  Gisteren beluisterde ik een meditatie van Deepak en bang, ik was weer weg.  Volop in het wollige gevoel.  Helemaal ontspannen en een heerlijke nachtrust erna. 

Ik vroeg aan mijn osteopate wat zij van de wormhole vindt en wat het betekent, maar zij wist hetzelfde te vertellen als ikzelf al bedacht.  Dat het de hersengolven zijn die minderen in aantal en in frequentie waardoor je meer in de ontspanning komt.  En contact maakt met je intuïtie.

Zou het het effect van Deepak zijn die in met de juiste energie zijn meditatie inspreekt of heeft het meer te maken met de muziek die de meditatie begeleidt?  Dit zal ik eens onderzoeken de komende dagen.  Maar als  het me niet lukt zonder de begeleiding doe ik het toch weer lekker met. 

Dank je voor de heerlijke nacht.  Dank je voor de mooie meditaties. Dank je.  

Dag 209.  Gisteren was ik bij mijn osteopate.  Om de zoveel weken laat ik me door haar behandelen.  Ik sprak zeker al eens over haar.  En gisteren had ik een afspraak.  Mijn hals deed pijn, mijn linkerschouder ook en af en toe speelde mijn maag op.  Eigenlijk opnieuw hetzelfde als waarvoor ze me twee maanden geleden behandelde. 

Volgens haar ontstaan alle problemen in mijn maag en stralen die uit naar mijn hals en schouders.  Na de behandeling voelde ik me gebroken, alles deed pijn achteraf.  Amai, alles moet echt gespannen zijn geweest.  Wat ze me op het einde vertelde vond ik wel het meest indrukwekkend.  Ze zei, het is wel goed dat je je lichaam af en toe laat ondersteunen want je emotionele transformaties of evoluties gaan zo snel, dat je lichaam gewoonweg niet kan volgen.  Ik ga er dus vanuit dat ze bedoelt dat ik goed bezig ben en me emotioneel en spiritueel echt wel aan het verbeteren ben.  Maar ik merk dat zelf ook wel hoor.  Ik stond er echter niet bij stil dat mijn lichaam niet zou kunnen volgen. 

Krishnamurti vertelde dit ook.  Als er zich evoluties voltrokken in zijn bewustzijn, dan onderging hij helse pijnen.  Op het einde van zijn leven kon hij het niet nalaten te vermelden dat zijn lichaam zo had afgezien bij het openstaan voor al die krachten en energieën van het universum.  Dat mensen niet half begrepen hoe fel dit alles was geweest. 

Vraag ik teveel van mezelf?  Werken, huishouden, vroeg opstaan, huiswerk maken, spelen met de kids, naar de hobbies brengen, schrijven elke dag, met de hond wandelen, lezen, groeien, mijn discipline volhouden, aan alles denken en ga zo maar door.  Moet ik echt meer rusten?  Moet ik echt meer Zijn en niet zoveel willen realiseren op zo een korte tijd? 

Emotioneel voel ik me wel stabiel.  Ik moet gewoon wat meer ontspannen en mijn lichaam de tijd geven om te kunnen volgen.  Mijn energie wordt steeds subtieler en fijner.  Maar ook sterker en intenser.  Mijn cellen mogen af en toe wat bekomen.  Zou het echt zo zijn? 

Zo, vandaag sluit ik af en ga ik rusten.  Ik hoop op een lange nacht.  Namaste.  

Dag 208.  Ik moest vandaag terug denken aan een mooi voorbeeld van de wet van de aantrekking.  De wet van de aantrekking stelt dat we aantrekken wat we echt wensen.  Deze wensen kan je bewust of onbewust uitsturen.  Een negatief voorbeeld zou kunnen zijn: oei misschien laat ik dit wel vallen, oei misschien valt deze vaas nog.  Om inderdaad even later te vallen.  Je vroeg het, je kreeg het.  Je trekt aan wat je het meeste wenst, of het nu negatief of positief is. 

Als kind besefte ik al heel jong: be carefull for what you wish for, you might going to get it.  Ik ben altijd voorzichtig geweest met wat ik wenste, want ik merkte dat de meeste wensen weldegelijk uitkwamen.  Ik probeerde zo sober mogelijke wensen te formuleren. 

Maar er was een dag waarop ik een hondje van een vriendin kreeg die hem, vanwege omstandigheden, niet langer kon houden.  Het was een hele lieve, jonge hond en ik was er helemaal zot van.  Ik zat toen op soort kot in Leuven en had al een hond daar.  Maar het klikte wel tussen deze twee, dus ik nam de nieuwe erbij.  Waar ik echter niet op gerekend had waren dat mijn ouders niet akkoord gingen met het naar huis brengen in het weekend van deze tweede hond.  Deze tweede hond accordeerde niet met hun honden en dus zat ik met een probleem.  Echt een heel groot probleem.  Ik kon die hond nu toch geen heel weekend alleen achter laten.  En ik kon toch ook niet altijd op mijn kot blijven, ik wilde ook graag eens bij mijn ouders blijven slapen.  Ik wist helemaal niet wat te doen.

Huilend liep ik even later door het bos met mijn twee honden, smekend voor een oplossing aan god.  Want wat moest ik nu doen?  Wat moest ik nu doen?  Door mijn tranen door, merkte ik een nieuwe hond in het bos, die kwam spelen met mijn honden.  Ik begon een babbeltje met zijn baasje.  Een lieve dame.  Zij vond mijn honden erg leuk.  Ik begon te vertellen over mijn probleem.  En jawel, je raadt het nooit.  Zij was op zoek naar een weekend hondje.  Omdat haar man allergisch was aan honden en zij er zo graag twee zou hebben, hadden ze een compromis waarbij ze enkele dagen per week een tweede hond konden nemen.  Zij was heel blij met onze ontmoeting.  En je kan je voorstellen hoe blij ik was.  Mijn hondje had een thuis voor de weekends.  Niet te geloven he hoe snel deze wet van de aantrekking werkt.

Enige maanden hebben we het zo volgehouden maar twee honden op 1 kot was voor mij toch niet houdbaar.  Rond die periode begon ik te vragen naar een oplossing en een goed baasje voor mijn tweede hond.  Niet lang daarna vroeg een kennis, die ik kende omdat we samen al eens met onze honden wandelden, of haar moeder de hond niet mocht adopteren.  Haar moeder zocht een nieuwe hond maar ze wilde geen pupje meer omdat die te veel werk met zich meebrengen en zo wild zijn.  Ze zocht een hondje van de leeftijd die mijn tweede hond had.  Hij is dus daar gaan wonen en heeft nog een heel lang en gelukkig leven gehad.  Gelukkig he.  Zo zie je maar hoe verbazingwekkend de wet van de aantrekking is.  Namaste. 

Dag 207.  Eerst over de meditatie gisteren.  Hij ging best ok.  Eerst ga ik de chakra’s af, een heerlijk tintelend gevoel verspreidt zich over mijn hele lichaam.  Indien ik ze alle 7 doorkruis en lang genoeg wacht tot ze volop stromen, dan word ik soms gehuld in een volledige sluier van trilling.  Het is alsof je in een wolk ligt, overal zachtheid en liefde.  Ik voel me dan ook helemaal omard.  Een gevoel dat de wind me ook soms kan bezorgen.  Daarnaast maakte het me gisteren niet uit hoe diep de trance ging.  Ik volgde gewoon wat er gebeurde.  Ik ben vanuit mijn wolk in een diepe slaap gevallen.  Heb niets geweten van de nacht.  Heb mijn man niet eens weten opstaan en vertrekken.  Was heel ver weg. 

Paulo Coelho vertelde tijdens het interview over de dag dat je beseft dat je leeft.  Hij vroeg aan Oprah welke dag het bij haar was.  Hij kon de zijne nog heel goed herinneren maar Oprah wist het niet meer.  Oei, zei ze, ik herinner me die dag niet.  Het deed me denken, herinner ik me deze dag eigenlijk nog?  En dan wordt het me snel duidelijk dat ik me zo een dag nog goed herinner.  Ik denk wel dat ik er al over sprak.  Het was de dag dat ik begreep dat ik, en ik alleen, door mijn ogen kijk, niemand anders.  Dus ik bekijk de wereld door mijn ogen en de ander door die van hem.  Dus wij zien verschillende dingen.  Wij zien elkaar maar niet onszelf.  Wij kleuren wat we zien enorm zelf in, dus niemand ziet hetzelfde.  Waarom vroeg ik toen aan mijn moeder, waarom zie ik door mijn ogen en jij door de jouwe?  Mijn moeder haar mond viel open.  Ze had geen enkel antwoord op mijn vraag.  Ik weet niet eens of ze mijn vraag begreep.  Ik heb ze niet meer opnieuw gesteld en vergat dit besef helemaal. 

Op een dag zat ik in de aula een vak van de richting psychologie te volgen, toen de professor deze herinnering opnieuw leven in blies.  Hij zei: wat ik blauw noem, kan jij misschien helemaal anders zien.  We weten niet hoe jij blauw ziet en of ik hetzelfde zie.  We noemen het alletwee wel blauw, maar zien we wel hetzelfde?  Hebben deze lichtgolven op beide van ons wel hetzelfde effect?  Ik begreep toen heel goed, dat je dat nooit kan weten.  Want ik kijk door mijn ogen en jij door de jouwe  Ik schoot weer even wakker.  Maar vergat het opnieuw snel weer. 

Uiteindelijk waren het eerst Kohanov en later Eckhart die me definitief uit het land der onwetendheid haalden.  Kohanov met haar verhalen over de belevenissen die ze deed samen met haar paarden.  En Eckhart om me het hele universum glashelder uit te leggen.  Maar over die mensen heb ik al uitgebreid verslag gemaakt eerder. 

En jij?  Wat was de dag dat jij besefte dat je leeft?  Dat je een bewustzijn in een lichaam bent en niet enkel een lichaam?  Herinner jij je deze dag nog?

Namaste.

Dag 206.  Het mediteren ging gisteren niet helemaal als gepland door mijn verstand.  Ik kon me niet goed concentreren.  Ik vond wel heel gemakkelijk de lichte trance, de tintelingen overal en ik kon ermee mijn hele lichaam rond gaan.  Dat is de inleiding, de  horizontale trance, niet de diepgaande.  Daarna probeerde ik verder met een mantra die ik zelf creëerde.  Om Sick Namah.  Om staat voor wakker zijn, bewust zijn, in volle overgave leven en het leven omarmen.  Namah betekent adoratie, liefde voor, aanbidden van.  En Sick betekent zoeker.  Het is een vraag om wakker te worden vanuit de liefde voor de zoektocht.  Ik vond het toepasselijk voor mezelf.  Als zoeker zijnde met een liefde voor mijn dagelijkse zoektocht naar overgave, bewustzijn en dus geluk.  Bij het opzeggen van deze mantra, ging ik met mijn aandacht naar achter.  Zo blijf ik niet langer in mijn voorhoofd hangen met mijn gedachten, in dat voorhoofd zit namelijk mijn denken.  Op die plek situeert zich het verstand.  Ik ga naar achter met mijn aandacht en onttrek energie aan het denken.  Vervolgens probeer ik me open te stellen, zowel mijn lichaam, hersenen als geest.  En ik wacht, de mantra herhalend.

Er gebeurt niets, ik schiet niet weg.  Denk ik.  En dan zit mijn energie terug vooraan.  Ok, nieuwe start.  Overgave, niet denken, gewoon beleven, gewoon ervaren.  Er komen beelden.  Leuk, ik kijk nieuwsgierig naar een beeld van rotsen en bomen, badend in licht, licht zijnde zelfs.  Plots begint de wormhole te komen, ik zie alles bewegen en stromen weg van mij, richting universum.  En … het is weer weg.  Zo heb ik een paar keer geprobeerd maar kon ik niet op de boot mee springen.  Spijtig.  Heb het opgegeven gisteren.  Maar ik ga nu proberen elke dag dezelfde mantra te gebruiken, zien wat het effect daarvan is.  Misschien is het geen goede mantra, als zoiets al bestaat?  Maar dat zal de ervaring wel uitwijzen, veronderstel ik.  Ik wil dit even volhouden en de overgave bereiken die nodig is om mee in de wormhole te springen.   

Eigenlijk is het grappig dat Paulo Coelho zijn verhaal gaat over een herder, in het boek van Kohanov is dit ook het geval.  De herder leeft dicht bij de natuur en de wijsheid van zijn kudde(dieren).  De herder laat zich onderdompelen in de liefde van de schapen en tegelijkertijd is hij veel alleen.  Hij kan niets doen met de vaardigheid praten, want daar reageren schapen niet op.  Hij leert de non-verbale taal van de dieren begrijpen en spreken.  Hij leeft dus met en in de natuur.  Iets wat wij gedomesticeerde mensen missen, echt missen.  Je kan de wijsheid van de natuur terugvinden vaak bij dieren, maar ik bedacht gisteren, in plaats van mee te gaan in de trance, hihi, dat je eigenlijk deze wijsheid niet zo ver moet zoeken.  Ze is daar gewoon bij jou, de wijsheid van de natuur is aanwezig … in je bloedeigen lichaam.  Je hoeft er alleen maar naar te leren luisteren.  De herder leert luisteren naar de tekens rondom hem, maar ik denk dat je ook moet leren luisteren naar de tekenen in jezelf.  De taal van de wereld is tegelijkertijd ook de taal van je lichaam.  Op zich hebben we misschien geen vertaler nodig zoals dieren dat doen voor ons, op zich kunnen we misschien gewoon onze aandacht in ons lichaam brengen en naar haar wijsheid luisteren.  Het is een interessante theorie he.

Dank je voor de wijsheid van mijn lichaam.  Dank je dat ik haar soms kan horen.  Dank je om te weten dat zelfs als niet-herder zijnde, ik altijd de natuur dichtbij heb.  Dank je.  Echt dank je.  Voor alles kansen die we elke dag krijgen om wijzer te worden.  

Dag 205.  Deze week was mijn verbazing groot toen ik ontdekte dat op zondagavond er een interview van Oprah met Paulo Coelho is over de 25^e verjaardag van zijn beroemdste boek, de alchemist.  Het is niet zijn eerste boek, het is zijn tweede, maar het is wel zijn meest beroemde.  Het staat in de lijst van de meest verkochte boeken ter wereld, al 319 weken in de top 5.  Niet te geloven hoe bekend en beroemd het is.  Ook voor Madonna, Pharrell en Julia Roberts is het een handleiding geweest in hun leven. 

Ik heb genoten van het interview.  Paulo is heel open over de levenslessen, die tot hem kwamen tijdens het schrijven.  Heb je al boeken van hem gelezen?  Ik genoot vooral van de alchemist, Brida, Veronika besloot te sterven en Aleph.  De rest was ook fijn, maar voor mij iets minder van toepassing.  En welke vond jij het beste?

Paulo gaf me veel stof tot nadenken.  Zo vertelde hij dat als je voor God komt er uiteindelijk maar 1 vraag van belang is: Did you love enough?  Zie dat je daar ja op kan zeggen.  Leef volop je passies en leef volop via je hart.  En volg je eigen gevoel.  Enkel dan kom je in de hemel terecht. 

De alchemist gaat over je persoonlijke legende.  Je persoonlijke zoektocht.  Je persoonlijke pad.  Het leren luisteren naar de tekens, het leren luisteren naar jezelf, het leren vertrouwen op je lot.  En hoe meer je leert luisteren naar het leven, hoe meer je de tekenen ziet.  Hoe meer je vertrouwt op de tekenen en ze volgt, hoe gelukkiger en succesvoller je wordt in wat je wenst te bereiken. 

Maar voor je je doel bereikt, wordt elke ziel getest.  Voor je droom dus wordt gerealiseerd, test het universum eerst alles wat je geleerd hebt tijdens je reis.  Niet om je te pesten, maar om te zien of je je lessen geleerd hebt.  Dan pas gunt het jou, jouw droom.  Mooi he, net voor de eindstreep, krijgt je je extra uitdagingen en als je dan toch blijft geloven en verder gaan, wordt alles werkelijkheid. 

Volgende week zondag is het deel II van het interview.  Kijken jullie mee?  Dank je.  

Dag 204.  Hoe doe ik dat?  Omgaan met de knoop in mijn maag?  Via de geijkte weg he, er aandacht aan geven.  Dus ik doe het en terwijl ik met mijn aandacht binnenin ga, voel ik angst.  Angst om niet te voldoen.  Om niet goed genoeg te zijn.  Door mijn aandacht naar de plek van mijn angst te brengen en ze daar te houden, rustig, zonder iets te willen veranderen, merk ik dat ik een tijdje geduld moet hebben.  Ik wacht en blijf met mijn aandacht in mijn maagstreek, daar waar de angst zich situeert.  Het gevoel verzacht in eerste instantie maar is te groot om in 1 keer weg te gaan.  Ik test met de optie om de hele dag mijn aandacht ernaar toe te brengen in de hoop de geslagen wonde van afkeur te helen.  Ik wil niet wild om me heen slaan en reageren, maar de angst overstijgen, in mijn midden blijven en mijn vrede bewaren.  Ik wil deze vrede ook uitstralen.  Misschien kan ik in de loop van de dag een mantra oefenen?  Shanti Vira lijkt heel geschikt te zijn.  Het is niet enkel een mantra gericht op vrede binnenin, maar eveneens gericht op de kracht om deze vrede te bewaren, ook in moeilijke omstandigheden.

Nadat ik deze woorden schreef ben ik verder gegaan met mijn dag.  Ik heb opgeruimd en in de moestuin onkruid en dode planten verwijderd.  Onderwijl probeerde ik mijn aandacht in mijn midden te houden en me niet over te geven aan piekeren, maar in de plaats de mantra op te zeggen.  Ik voelde meer en meer de liefde in mij en naar anderen stromen.  Naar de kids werd ik warmer en zachter, zodat ze aan mij kwamen hangen en zichzelf laven in deze vrede en tinteling. 

De avond hebben we doorgebracht met familie, verscheidene leden ervan, en elke ontmoeting was warm en liefdevol.  Ik voelde me gekoesterd, in mezelf en door mijn omgeving.  De afwijzing maakte langzaam maar zeker plaats voor liefde en vrede.  De kundalini begon te stromen en ik voelde me opnieuw vrolijk.  Had een heerlijke nacht en sliep heel vast.  En de hele ochtend liep ik vrolijk rond. 

Heerlijk ontspannen zondag.  Weinig verplichtingen.  Maar vooral de zon schijnt en het is warm.  Het leven lacht me toe.  Ben alle pijn reeds lang vergeten.  Het werkt echt om mijn aandacht op de pijnlijke plek te houden.  Kohanov zegt dat je een grote kracht moet ontwikkelen om te blijven liefhebben, ondanks de onbewuste pijnen die anderen aan jou toebrengen.  Dat je de kracht moet ontwikkelen om dit aan te kunnen, wil je een echt goed leider worden.  Dit weekend was een oefening hierop.  En ik ken het antwoord op de vraag over hoe je hiermee kan omgaan. Hoe hopeloos of intens het gevoel ook lijkt, met rustige en onophoudelijke aandacht wordt elke emotionele wonde geheeld. 

Dank je.    

Dag 203.  Gisteren rondde ik de meditatie reeks af van Deepak en Chopra.  De laatste dag getiteld radiating wholeness.  Straal heelheid uit.  Heelheid, niet langer een leeg gevoel of een gevoel dat je gaten hebt binnenin.  Maar een vol en volledig gevoel.  Ik weet dat het dat gevoel was dat ik lang zocht in therapie. Om je opnieuw heel te voelen.  Nu weet ik dat, om heel te worden, je jezelf moet leren serieus te nemen.  Eerst zocht ik bij iedereen bevestiging, dat ik goed was en de moeite waard.  Daarna zocht ik bij iedereen een serieus genomen worden, vonden zij mijn gevoelens echt waar?  Vonden zij dat ik recht had op die gevoelens?  En ik was op zoek naar wijsheid.  Flitsende inzichten die mijn wereldbeeld veranderden.  Maar wat ik leerde was vooral, leer jezelf serieus te nemen.  In oorsprong leer je dit serieus nemen via de ander.  Je ouders of je verzorgers nemen je serieus.  Luisteren naar je gevoelens, geven ze recht van zijn en helpen je om deze als signaal te gebruiken tot verbetering of om ze te verwerken en los te laten.  Samen onderzoeken tot welke categorie deze gevoelens behoren en de juiste beslissing treffen.  In praktijk vond ik geen verzorgers die dit zelf geleerd hadden en moest ik, met vallen en opstaan, dit ergens anders zoeken.

Toen ik leerde mijn gevoelens serieus te nemen, zoals nu, een knoop in mijn maag, daar aandacht aan te geven, ging er een hele nieuwe wereld open.  Niet dat het geen pijn deed, het deed immens veel pijn om de confrontaties aan te gaan met mijn pijn, angst, woede en verdriet.  Maar ik word er wel meer en meer heel door.  Met vallen en opstaan natuurlijk.  Via de ander neem je jezelf serieus, maar uiteindelijk is het belangrijkste punt dat je het zelf leert te doen. 

En deze heelheid kan je vervolgens delen, als geschenk, als een voorleven voor anderen om dit eveneens te zoeken en de genade ervan te genieten.  Deepak zegt: mijn vreugde is de vreugde van het universum.  Via de mantra Aham Brahmasmi, ik ben de heelheid van alle creaties, vertoefde ik tijdens de meditatie in de zachtheid van de trance, tintelingen over mijn hele lichaam.

Deepak vertelde ook nog over een beeld: wij zijn eigenlijk miljonairs, die de miljoenen vergeten zijn die op onze bankrekening staan en arm leven.  Indien we opnieuw her-inneren, ons verenigen met onze wijsheid, onze gevoelens en ons echte zelf, leven we in intense vreugde binnenin en lachen de omstandigheden ons toe.  Ik her-inner via meditatie.  En jij?  Namaste.  

Dag 202.  Bij het lezen van het fantastische boek, de kracht van de kudde, vallen zoveel puzzelstukken in elkaar.  Veel om op te sommen, ik zal ze stilletjes aan delen als ze zelf voor mij duidelijk geworden zijn.  Maar er is er al eentje die ik begrepen heb.  Als je paardrijdt, zoals ik al doe van mijn 9 jaar oud, leer je het een en ander om dat tot een goed einde te brengen.  Één van de dingen die ik leerde is om mijn aandacht in mijn midden te brengen.  Als je op een bewegende paardenrug wil blijven zitten, dien je dat echt snel te leren.  Uiteindelijk gaat het paard alle kanten op, kan het op elk moment van richting veranderen en van snelheid, dan moet je snel, heel snel leren om je aandacht in je midden te houden. 

Je midden is rond je navel, het middelpunt van je lichaam.  Als je daar je zwaartekracht houdt, heb je ongelooflijk veel evenwicht.  Ik ben dan ook heel goed geworden in evenwichtsoefeningen uitvoeren, zowel tijdens het turnen als tijdens mijn pogingen om op mijn paard te blijven zitten.  Natuurlijk een stuk uit noodzaak, maar vooral om dat ik begreep dat als je je aandacht en energie in je midden houdt, je bijna onwrikbaar op je plaats blijft.  Zelfs tijdens andere sporten, hielp dit midden zoeken me om op mijn plaats te blijven, stand my ground.  Zelfs tegenover veel grotere meisjes. 

Dit midden is ons centrum.  Als we in contact met dit centrum blijven, zijn we krachtiger, meer gegrond en meer in balans.  Dus de weg naar mijn midden, de weg naar mijn centrum is er eentje waar het paard de weg naar heeft gewezen.  En dat ik, overlevingsgewijs, gevonden heb.  Ik gebruik het inderdaad vaak, maar ik wist niet dat het zo belangrijk was, tot Kohanov me erop wees. 

In je centrum zijn, in je midden, zou dat hetzelfde zijn als in een lichte trance gaan via informele meditatie?  Soms voelt het ook wel als vreugdevol in het midden, net zoals de trance doet.  Al voelt in het midden zijn, eerder al krachtig, gegrond en de trance eerder als zweverig, meer beide zijn ze te vinden of op te roepen in mijn midden.  Ze zijn niet hetzelfde, maar ik ken het verschil nog niet helemaal.  Weer een nieuwe ontdekking, weer een nieuwe raadsel.  Maar ik weet al wel dat in mijn centrum, daar ligt mijn kracht.  Ik mag ze beginnen te gebruiken en ik ga er proberen van te genieten ook. 

Dank je voor alles wat op het juiste moment op mijn pad komt.  Vandaag kreeg ik een afwijzing, maar ik bleef in mijn midden.  Ik wist dat ik niet moest vechten of de afwijzing terug slaan, gemeen.  Ik wist dat de ander een excuus zocht om niet aan zichzelf te moeten werken en onbewust te blijven.  Dat is ieders keuze.  Ik kan slechts voorstellen, de ander kiest voor bewustzijn of niet.  Ik heb vertrouwen. Dank je om mijn midden te testen.  Ik bleef erin.  Dank je.    

Dag 201.  Heb gisteren niet meer de moed gehad om te mediteren.  Ik was zo uitgeput dat ik recht van mijn zetel naar mijn bed gekropen ben en daar direct in slaap ben gevallen.  Ja, de kids gaan naar school en mama is na een paar dagen even moe.  Het vroege opstaan is wel echt niets voor mij. 

Mijn voedingsconsulente, Liesbeth, zegt dat dat komt omdat mijn ontgifting nog niet volledig afgerond is tegen dat ik opsta. Mijn lichaam is nog volop bezig om zichzelf te zuiveren en het feit dat sommige voedingsmiddelen deze zuivering stoppen of het feit dat mijn lichaam haar energie daar voor nodig heeft, heeft tot gevolg dat ik liever later uitslaap dan vroeg opsta. 

Ja, ik ben echt wel een diesel de ochtend.  Niet dat ik niet wakker ben, mijn verstand is altijd direct wakker, maar mijn lichaam voelt zich niet fantastisch, mijn denken is nog loom, mijn bewegingen zijn nog loom, heb weinig zin in dingen en zeker geen zin om me op te jagen of me te haasten.  Rond de middag begin ik me al wat levendiger te voelen en zo de avond word ik helemaal wakker en klaar om een stapje in de wereld te zetten hihi.  Maar dat is iets moelijker nu, want morgen is er weer… school. 

Heb iets minder zin om te mediteren, ik lees momenteel liever in het nieuwe boek van Linda Kohanov, de Kracht van de Kudde.  Er staat zoveel wijsheid in over leidinggeven, de elementen ervan, de grote leiders als voorbeeld en wat je kan doen zelf. Dat ik hongerig blijf lezen en blij ben met alle antwoorden die eruit voort vloeien.  Het is een aanrader, echt.  Maar ik mag niet stoppen met mediteren, want dan ligt mijn verstand veel te snel op de loer om over te nemen. 

Als laatste vandaag nog een leuk voorbeeld gehad van intuïtie: was met mijn paard aan het wandelen en dan laat ik hem steeds grazen onderweg zodat het voor hem ook een hele fijne uitstap is en we beiden ten volle genieten van het uitje.  Ik van een krachtige paardenrug die me draagt en snelheid laat ervaren, hij van een heerlijk groen grasje, ergens anders dan zijn eigen wei.  Terwijl we stonden te eten, wist ik, zonder iets gehoord te hebben dat er fietsers kwamen.  Ik waarschuwde mijn paard, maar hij begreep het niet, hij was immers veel te druk bezig met eten en vertrouwde erop dat ik wel zou waarschuwen indien nodig.  Hij verschoot even maar besloot onmiddellijk verder te smikkelen.  Punt is, ik voel gewoon meer en meer alles aan.  Ik weet meer en meer wat er aan de hand is en staat te gebeuren.  Maar vooral, ik vertrouw hier meer en meer op.  Jij ook?

Dank je voor de heerlijke zomerse dag, op de rug van mijn wijze paard.  Dank je. 

Dag 200.  Wat een leuk getal.  En ergens ook, wat een prestatie.  200 dagen aan 1 stuk (ok met twee weken vakantie ertussen) mediteren en erover schrijven.  Met een lach en met een traan.  Met veel vallen en opstaan.  Met veel intense emoties en met alle eerlijkheid die ik in mezelf kon vinden, heb ik dit avontuur gedeeld met eenieder die het wilde lezen.  Het is een bijzondere reis.  Tegelijkertijd helemaal nieuw en vertrouwd, als een soort thuiskomen in een nieuw land, waar ik al ben geweest maar helemaal was vergeten.  Maar ik ben er  helemaal opnieuw gearriveerd.

Het mediteren en de zoektocht naar de zachte trance, waar de alfagolven welig tieren, het is het beste gedeelte.  Ook het overbrengen naar het dagelijkse leven om, met volle toegang tot je intuïtie, beslissingen nemen, inzichten te verwerven, verder te denken en te voelen dan je gewoon bent.  In plaats van direct te reageren, eerst in je lichaam zakken, de wijsheid van je lichaam aandacht geven. Eerst heel diep zuchten en de spanning loslaten.  Pas vanuit het warme stromen reageren en het gehele plaatje zo benaderen.  Genieten van de stilte in mijn hoofd.  Genieten van de antwoorden die komen, zomaar uit de diepte van de stilte.  De schoonheid van alles ervaren, zelfs het schitteren van zonlicht op een spinnedraad, of de vervallen schoonheid van een onbeschilderd raam.  Dankbaarheid voor een struik met frambozen die maar blijft voeden.  De verwondering over het openspringen van de bladeren van de bamboe met het knetsende typische geluidje.  Mijn hart dat springt omdat de kinderen genieten van hun spel.  En het besef dat alles wat ik vraag, mij wordt gegeven.  Zelfs de kans om te schrijven.

Het vinden van de diepere trance.  Zoals gisteren:  radiating whisdom, was de titel van de meditatie.  My being is wise and knowing.  De mantra was Vedohum. I am pure knowledge.  En ik was opnieuw weg.  De beelden, de lichten, de bewegingen, het wollige gevoel, het verschieten van de bel, het niet willen loslaten van de trance.  Ik weet niet hoe ik het doe, maar ik doe helemaal niets.  Ik reciteer de mantra en ga met mijn aandacht in mijn lichaam, stel me open, geef me over en kijk.  Ik kan het wollige gevoel zelfs nu nog oproepen. 

Dank je, meer weet ik niet uit te brengen.  Sinds de laatste transformatie, is de vreugde niet meer weggeweest.  Dank je voor alle paden die leiden naar geluk, als we tenminste niet luisteren naar ons verstand en de lessen aanvaarden die ons worden gegeven.  Dank je.  

Dag 199.  Net voor dag 200.  Ja, het begint toch al een serieus lang mediteer en schrijfavontuur te worden.  Gisteren begon ik een patroon te ontdekken in het mediteren.  Vooral het mediteren via een mantra.  Op dit moment gebruik ik bijna elke dag een andere mantra, maar ik wil, indien de reeks afgelopen is, eens een tijd proberen altijd dezelfde mantra te gebruiken en zien wat het effect daarvan is.  Ik veronderstel dat 1 en dezelfde gebruiken toch ook meer diepgang met zich mee zal brengen.  En sneller resultaat.  Maar ik heb nog 4 dagen te gaan met Deepak en Oprah. 

Na de inleiding van Oprah en Deepak met inspirerende woorden en inzichten wordt het tijd om je comfortabel te zetten en een mantra op te zeggen.  Meestal moet ik even wennen aan de mantra, want het is steeds een nieuwe en dan duurt het even voor hij goed in de mond, nu ja, hoofd ligt.  Deze mantra wordt mentaal gereciteerd, niet via de stem.  Terwijl ik dit begin op te zeggen is er eerst nog het denken dat vanalles eerst probeert te regelen, te plannen, uit te dokteren of me angstig te maken.  Daar moet ik steeds door.  Ik probeer het op te merken en mijn aandacht steeds opnieuw naar de mantra te brengen.  Het is raar maar ik kan dus weldegelijk de mantra opzeggen en ondertussen dingen denken.  Dus op de voorgrond, hetgene dat met de meeste aandacht gaat lopen, zijn de gedachten en op de achtergrond is er de mantra. Dit verloopt wel niet zonder risico, want als de gedachten echt te veel plaats innemen, vergeet ik soms de woorden van de mantra, spijtig genoeg.  En dan is het even moeilijk.

Maar als ik de gedachten opmerk en zacht, zonder verwijten, de aandacht opnieuw naar de mantra breng en me er volop naar concentreer gebeurt er een opeenvolging van ervaringen die steeds eenzelfde patroon volgen.  Eerst komen er beelden.  Het zijn beelden die baden in het licht.  Geen foto’s ofzo maar zaken die licht uitstralen, zoals die new age foto’s die je vaak ziet.  Zo’n beelden zijn het.  Allemaal voorwerpen die kleur en licht zijn en uitstralen.  Daarna komen er golven voor mijn ogen.  Deze beelden beginnen te bewegen, het lijkt wel een soort snelweg waar ik op kom.  Je kan het vergelijken met hoe een wormhole wordt voorgesteld.  Zo een gat dat draait en waar je in getrokken wordt, maar tijdens de meditatie is het gat gevuld met heel veel kleuren, het is nooit zwart.  Soms is het geen rond gat maar een plat gat, als een soort straat waar je op komt.  En die je volgt.  Nu ja, ik volg deze straat niet echt want ik blijf ter plaatse, het is de straat die beweegt.  En als ik dan niet begin te denken, blijf de mantra opzeggen en me mee laat voeren dan volgt er een zacht gevoel dat overneemt.  Ik heb het al proberen te omschrijven maar dat is echt niet evident want het trekt op niets wat je in het dagelijkse leven tegenkomt.  Ergens lijkt het wel alsof je uit het lichaam gehaald wordt.  Maar niet abrupt, heel zacht.  Je zweeft er net boven, terwijl je volledig bewust blijft.  Het contact met je lichaam verdwijnt en je komt in een soort wollig gevoel terecht.  Alsof je helemaal zweeft en ingepakt bent met wol.  Zacht, heerlijk, aangenaam.  Je kan denken tijdens dit gevoel maar niets wat je denkt of voelt doet ertoe, alles is goed.   Je bent niet meer enkel je kleine ik, je bent alles tegelijkertijd en niets is echt belangrijk meer.  Vaak verdwijnt tijd en als de bel rinkelt, is er meer tijd voorbij dan je had verwacht, soms ook minder. 

Ik weet niet of veel mensen dit al hebben proberen meegemaakt, of proberen te omschrijven of te verklaren.  Maar voor mij is dit een heerlijke trance, ik voel me herboren en intens gelukkig.    Dank je voor deze intense ervaringen.  Dank je.  

Dag 198.  Vandaag had ik even tijd tussen de cliënten in, dus mediteerde ik overdag ipv de avond.  Soms als er ruimte is, doe ik het eens overdag.  Voor mij voelt het als een andere ervaring overdag.  Vaak minder intens of diepgaand, maar wel deugddoend en energiegevend.

Het thema van vandaag was radiating compassion.   Het gaat er niet om, om met iedereen medelijden te hebben of om met iedereen mee te lijden.  Daar draait het niet om en daar help je uiteraard niemand mee.  Maar als je je echt inleeft in de ander, als je echt kijkt, als je echt luistert en je echt verbindt, dan vind jouw ziel, de ziel van de ander.  Dan ontmoeten zij elkaar via inlevingsvermogen.  Uiteindelijk komt het meeste lijden voort uit het verlies van contact van de ziel van die persoon met de bron.  Door het verlies van contact van die persoon met zijn echte zelf.

Door zelf contact te maken met je eigen ziel of door contact te leggen met de ziel van de ander, help je het herstel van dat contact voor de ander.  Zo help je elkaar of zelf jezelf en de ander om op te lichten en je te herbronnen.  Om dit te realiseren en te her-inneren mediteerde ik mee op de gedachte: I radiate sympathy and acceptance, via de mantra Keruna hum, I am compassion. 

Toch bleef een zinnetje spoken door mijn gedachten.  Deepak zei: Hoe kan je anders dan compassie voelen voor een ander?  Indien je mediteert, merk je dat jij en de ander hetzelfde zijn, hetzelfde delen, uit dezelfde energie bestaan.  En als de ander zo dicht staat als jij tot jezelf, hoe kan je hen dan miskennen?  Maar dan rijst de vraag: hoe dicht sta je eigenlijk zelf tegenover jezelf?  Geldt deze uitspraak omgekeerd ook? Zegt de manier waarop je omgaat met anderen iets over hoe jij omgaat met jezelf?  Als jij anderen en hun pijn niet ziet, zie je dan tegelijkertijd jezelf niet en je eigen pijn niet?  Want als je zelf je eigen pijn miskent, niet toelaat en uitwegen voor zoekt om ze te ontladen, zelfs ten koste van anderen, hoe kan je de ander zijn pijn erkennen?  Dat kan helemaal niet.  Ten eerste omdat je eerst zelf gezien wil worden.  Ten tweede omdat de confrontatie met de ander zijn of haar pijn, te zeer doet denken aan de jouwe en je dat onvermijdelijk wil vermijden.

Dus hoe dichter je leeft bij je eigen ziel, hoe een beter mens je wordt voor jezelf én voor de ander.  Maar het is echt niet evident om zo dicht bij je ziel en de bron te geraken.  Daar is een heel eenzame weg voor nodig.  Een onbekend en onbetreden pad, vol uitdagingen en confrontaties.  Zeker geen gestroomlijnde weg.  Al verschiet ik er elke dag van hoeveel mensen toch besluiten om hier naar op zoek te gaan. 

Het was een fijne en waardevolle meditatie vandaag.  Het maakt me warm binnenin om zielen van mensen te raken.  Het maakt me dankbaar ook om daar mijn beroep van te kunnen maken.  Het maakt me dankbaar om zo te mogen leven. Dank je.  Echt, dank je.  

Dag 197.  Er wordt gezegd dat wij allemaal uniek zijn.  Dat er niemand in de hele wereld is die hetzelfde is.  Dus niet op gebied van uiterlijk, niet op gebied van de genen, niet op gebied van het karakter en niet op gebied van de talenten.  En over die talenten wou ik het nu net hebben.  Wat zijn onze talenten?  Wel, dat waar we goed in zijn, zonder veel moeite te moeten doen.  Dat wat we leuk vinden en graag doen.  Dat waar we van genieten en energie van krijgen.  Leuk toch.  Indien we niet luisteren naar ons verstand of naar het verstand van onze naasten, weten we automatisch wat we willen doen in het leven.  Maar mensen zeggen, dat ga je toch niet doen, daar kan je geen geld mee verdienen?  En waarom eigenlijk niet?

Indien we open staan voor onze eigen verlangens weten we meestal heel goed waar onze talenten te vinden zijn.  Daar namelijk waar we het meest naartoe worden getrokken.  Ik las onlangs nog een mooie spreuk: wat je leuk vindt, doe dat vooral verder, want als je het heel vaak en heel veel doet, word je er goed in, zo goed dat je een expert wordt en er is altijd plaats voor een expert.

Deepak zegt: je talenten zijn uniek, er zal nooit meer iemand zijn die net hetzelfde is en er zal nooit meer iemand zijn die net hetzelfde kan doen voor de wereld als jij.  Luister naar je talenten en volg ze.  Want niemand anders zal ooit jouw unieke bijdrage kunnen leveren aan de wereld.  Wees daarom gedienstig en gebruik je talenten ten goede van de mensheid.  Als je je eigen, unieke giften aanwend om andere te dienen, genees je je ziel. 

Ik mediteerde hierover deze ochtend via de meditatie Seva Hum. Het sanskriet voor ik ben dienst.  Mijn ziel groeit indien ik anderen help.  De gedachten om over te contempleren vandaag, op dag 17 van de reeks van Deepak en Oprah. 

Dus laat vooral je uniekheid schijnen en twijfel niet.  De zon schijnt mooier indien we ons er volop in baden.  Dank je voor mijn unieke talenten en dank je voor alle kansen om deze unieke talenten uit te drukken.  Want het leven en de omstandigheden en je gevoelens lachen je toe, als je gewoon bent wie je bent en jezelf zo ten dienste stelt.  Dank je, ik vind mijn talenten zo leuk.  Hopelijk kan en durft iedereen zijn uniekheid tot expressie brengen.  Dank je.  

Jim Carrey legt het unieke van talenten mooi uit, met humor en inzicht.

Zin om naar de video te kijken?  Klik dan op de bijlage onderaan dit blog bericht.  

 Groetjes

Dag 196.  Op de 16^e dag van de reeks expanding your happiness, zenden we genade uit.  Een zacht gevoel van begrip en vergeving voor de hele wereld.  Ik deel mijn goddelijke giften en doe dit met de hulp van de mantra Prasada Hum.  Ook vandaag weer had ik geen moeite om in de diepere trance te gaan die zo kenmerkend is voor het mediteren via een mantra. 

Onlangs luisterde ik naar een voordracht over Transcendente meditatie.  Een meditatie vorm waarbij je een mantra opzegt.  Elke dag de ochtend en avond voor ongeveer een 15 minuten.  Deze man toonde een grafiek over de trance waar je in geraakt tijdens transcendente meditatie.  Tijdens de slaap zak je weg in een zalige diepe trance waarbij je lichaam tot rust komt en zichzelf herstelt, echter deze trance is volledig onbewust.  Je weet niets meer van de diepe momenten in je slaap.  Terwijl bij diepe meditatie je ook in een trance wegzakt, heel snel, binnen enkele seconden en tegelijkertijd volledig wakker bent.  En op deze manier je systeem, volgens hem, nog diepgaander een reboost geeft. 

Het doet me denken aan wat ik las in het boek van Marja de Vries, een hele olifant in beeld, waarin zij poogt de universele wetten van het universum uit te leggen.  Ik geef even mee wat ze schrijft.  Wetenschappers met apparatuur die de hersenen meten kunnen werkelijk verschil in hersengolven registreren naargelang de diepgang van de trance waarin we mediteren.  Het gewoon waak bewustzijn noemen we Beta-golven (14-60 Hz), het is het gewone bewustzijn, waarneming van de fysieke realiteit.  Een stapje dieper zijn de Alfa-golven (7,8 – 14 Hz), dit is een ontspannen bewustzijnsstaat waarbij je contact hebt met je intuïtie, creativiteit, persoonlijk onderbewustzijn en waarneming van de wereld van energie.  Dit is de staat die je bereikt door met je aandacht bij het innerlijke leven in je lichaam te vertoeven.  Nog dieper zijn de Theta-golven (4 – 7 Hz), dit is de diepe meditatie en trance, contact met innerlijk weten, met collectief bewustzijn en waarneming van de niet-fysieke wereld.  Als laatste heb je de Delta-golven (0 – 4 Hz), een hele diepe trance, slechts voor enkelen beschikbaar, zoals voor healers en sjamanen, contact met informatie van het universeel bewustzijn. 

Mensen die in staat zijn de Delta te bereiken, zullen daar ook niet altijd in vertoeven, maar kunnen vaak een ononderbroken staat van de stille hersengolven aanhouden.  Daar ben ik echt nog niet, moest ik daar al geraken.  De boeddhisten noemen dat de verlichting en zo stijg je uit boven de reeks wedergeboortes die een zoektocht naar deze verlichting inhouden. 

Het is weldegelijk mogelijk om alfa-golven mee te nemen naar het dagelijkse leven, mits serieuze oefening en het loslaten van frustratie over het niet altijd lukken ervan.  En ik geraak ook al wel in de Theta.  Wow.  Wat valt er toch veel te ontdekken in deze wereld.  Het feit dat ik de weg begin te kennen naar deze trance en ze steeds makkelijker kan oproepen betekent al heel veel voor me.  Nu nog verder onderzoeken of ik echt mantra’s nodig heb om deze trance op te roepen. 

Dank je voor de ontdekkingen in mijn binnenste.  Dank je voor de schrijvers die pogen hun ontdekkingen te delen zodat ik de mijne beter begrijp.  Dank je.  

Dag 195.  Ondertussen zit ik aan day 15, radiating bliss.  De eerste 7 dagen van de meditatiereeks hielpen Deepak en Oprah me om in contact te komen met en het voelen van je innerlijke vreugde, inspiratie, vrede, liefde, speelsheid, hoop en heelheid.  Veel van deze meditaties werkten zeer krachtig en lieten mijn lichaam en vooral mijn energie op een hogere trilling komen.  Zo een hogere trilling, in het begin van mijn meditatie avontuur, zou ik dat wel een erg zweverige term gevonden hebben.  Echter ik begrijp meer en meer wat ze daarmee bedoelen.  Maar later hierover meer. 

Tijdens de tweede week wordt er gevraagd niet alleen deze emoties te voelen, maar ze ook te leven.  Leef vreugdevol, leef je levenspad, leef tevreden, leef vriendelijk, leef lachend, leef dankbaar en leef je passie.  Stuk voor stuk heerlijke ideeën om naar te streven en op te mediteren.  Nu begint week drie. Nu gaan we niet enkel voelen en leven.  We zullen deze positieve gevoelens uitzenden.  Het eerste gevoel dat uitgezonden wordt, tijdens de meditatie, is gelukzaligheid.  Neem contact met dit gevoel, maak dit contact steeds groter en groter en zeg je mantra, Ravaye Hum. 

Gisteren werd de trilling, tijdens het mentaal opzeggen van de mantra, inderdaad hoog.  Ik sprak al meerdere malen over de trilling in mijn ruggegraat.  Het gevoel van leven, van warmte, van tintelen, kan je vinden in je lichaam en je hele ruggegraat mee laten oplichten.  Dit gevoel kan je de hele dag bewaren en werkt als een anker om je verstand niet de leiding te geven maar de wijsheid van je intuïtie en van je lichaam wel.  Maar dit gevoel kan dus intenser.  En dat gebeurde gisteren opnieuw tijdens de meditatie.  Het was een afwisseling van bewegende beelden voor mijn ogen.  Een straat van lichten die voorbij kwamen, in alle kleuren.  En later was het alsof mijn hele lichaam oplichtte.  Of lichter werd, alsof ik één geheel werd met mezelf en dat ik niet langer los stond van mijn omgeving.  Alles was vol en heel en mooi. Ben zo zalig ingeslapen en gelukzalig wakker geworden. 

Dat is dus de hogere trilling.  Het is alsof je lichaam inderdaad vol van een energie is die je laat zweven.  Vol van energie die zo snel trilt, dat al de rest verdwijnt.  Alsof je opgelicht wordt.  Alsof je subtieler en vluchtig wordt.  Het voelt ook echt als een hogere trilling, vandaar dus waarschijnlijk de benaming. 

Het boeit me wel te ontdekken wat dit eigenlijk is.  En hoe ik hier constanter in kan vertoeven.  Tja, het mediteren is vol verrassingen.  Dank je voor deze boeiende tocht.  Dank je.           

Dag 194.  Tot mijn verbazing ontdekte ik zondag nog dat mijn aandachtszoekende kindje de kop op stak.  Toen we daar tussen al die vreemde mensen zaten, wild ik graag gezien en erkend worden.  Door de andere deelnemers, door de lesgeefster of door mijn vriendin, het was me niet helemaal duidelijk, maar ik merkte dat het kindje in mezelf vond dat ze meer aandacht verdiende.  Het verbaasde me eigenlijk wel dat zij er zo plots was.  Tegenwoordig is ze er echt nog maar heel, heel weinig en is deze uitdrukking van mijn ego eerder een klein onderdeel geworden in mijn leven.  Zo klein dat ik verschoot toen ze opnieuw verscheen. 

Mijn eerste reactie was het kindje in mezelf volgen.  Zo een beetje briesen eigenlijk, zo van, hoe geven jullie me geen aandacht? Ik ben anders de moeite waard zene.  Ik ben best slim en lief en aangenaam.  Waarom zien jullie me niet?  Maar voor ik er lucht aan gaf, besefte ik dat het niet mijn volwassene was die wilde spreken, en ik zweeg.  Wel nog vol met deze gevoelens, maar ik zweeg.  Ik denk dat het voor de toehoorder wel duidelijk was dat ik worstelde met iets, maar ik zweeg.  Toch al iets.

Mijn eerste gevoel, toen ik kalmeerde, was wel wat schaamte.  Ben ik nog niet verder gevorderd?  Is dat kindje er nog steeds?  Moet ik echt zoveel aandacht hebben?  Maar later kalmeerde ik.  Het goede is dat ik het kind niet gevolgd heb, niet slecht gezind ben geworden of manieren gezocht om aandacht te trekken.  Ik was dus toch nog voldoende bewust aanwezig en niet helemaal in het onbewuste geschoten.  Dus daar kan ik al blij mee zijn. 

Bovendien was het een vrij onschuldige setting.  Er is niets ernstigs gebeurd.  Gelukkig.  Ik zag in dat bewust zijn en blijven noodzakelijk zijn om het kindje in mezelf zelf voldoende aandacht te kunnen geven.   Het kindje dus niet verplichten de leiding over te nemen omdat er geen enkele aandacht haar richting uit gaat. 

Het mooie is daarnaast nog dat ik niet wanhopig geworden ben over haar aanwezigheid.  Dus het mediteren helpt weldegelijk om niet direct te reageren op impulsen die mijn weg opkomen.  Er is duidelijk meer zelfbeheersing.  Als observator begrijp ik dat ik zelf mijn kindje kan troosten en anderen hiermee niet moet belasten.  En ik begrijp ook dat ik maar een mens ben en niet perfect.  Weer een les in nederigheid. 

Ik hoop echt dat mijn worsteling met mijn kind, ook anderen bewust maakt van hun eigen oude pijnen en verlangens en manieren om hiermee om te gaan.  Want deze impulsen zijn er, en zijn er in unieke vormen in ieder van ons.  De kunst is niet om ze weg te wensen, want dat werkt duidelijk niet.  Maar de kunst is om ze niet zomaar te volgen en in de observator te blijven.  Meer kan ik voorlopig niet verwachten.  En meer hoeft het ook niet te zijn.  Dank je.  

Dag 193.  Een laatste overblijfsel van dit weekend en van het drieluik dat ik wil bespreken, is dat ik opnieuw serieus in mijn verstand geschoten ben.  Er zijn verschillende elementen te identificeren die me uit de vrede uit mezelf halen en terug in het verstand deden leven.

Het eerste element ontdekte ik zaterdag.  Tijdens een meditatiemoment op het festival, hoorde ik mijn zoontje dichter komen en achter mij plaatsnemen.  Zonder hij iets hoefde te zeggen, zonder ik naar hem keek, zonder woorden, sprong ik uit de meditatie.  Mijn moederinstinct is oneindig veel sterker dan welke trance dan ook.  De kinderen hun aanwezigheid in huis, in de buurt en zeker als ze wakker zijn, houden me weg uit het diepe innerlijke exploreren en zoeken naar de vrede binnenin.  Er is geen keuzevrijheid, er wordt voor mij gekozen.  Als mijn kinderen in de buurt zijn of onder stress staan, wordt de moederbeer in me wakker en is er geen houden aan.  Het is gaan van 0 naar 100% klaar voor de strijd, om het op te lossen en hen te beschermen.  Dus mediteren en kinderen samen werkt niet voor mij.

Zondag, tijdens de prachtige workshop van Kohanov, ontdekte ik zoveel nieuwe en interessante elementen van leiderschap en therapeutisch werken, dat al mijn denken, onthouden en enthousiasme me weghield bij het vredige gevoel binnenin.  Ik concludeerde hieruit dat het horen en lezen van nieuwe manieren om mezelf uit te drukken en bewuster te worden, zelfs als het leuke dingen zijn, me weg houden van de energie binnen in mijn lichaam.  Indien mijn aandacht naar het zeker onthouden gaat, kan ik ondertussen mijn aandacht niet tegelijkertijd in mijn lichaam houden. 

Het zijn dus niet enkel negatieve gedachten en omstandigheden die het verstand de leiding doen nemen maar ook positieve gedachten en boeiende omstandigheden trekken me weg uit het lichaam naar het denken. Er zijn dus nog veel, heel veel momenten om te verbinden met de vrede in mezelf en tegelijk bewust aanwezig te leren blijven.  Ik ben zeker nog niet in een constante staat van vrede terechtgekomen.  Ik moet nog even oefenen en dan nog waarschijnlijk even.  En trouwens daarna ook nog, waarschijnlijk.    

Het is elke keer een opnemen van vreselijk boeiende informatie, deze laten bezinken en een plaats laten vinden in de hoeveelheid informatie die reeds aanwezig is.  Deze nieuwe manier van kijken, van de werkelijkheid interpreteren, helpt me groeien en ruimer te worden maar ik moet de gedachten daarna loslaten en hun plek onbewust laten innemen.  In mijn verstand komen, informatie opnemen, enthousiast zijn en vervolgens terugkeren naar de stilte, de verruiming haar eigen ritme laten bepalen en vredig afwachten hoe het zich achteraf zal manifesteren.   

Dus het is niet altijd slecht in je verstand schieten, als je haar maar niet de leiding laat nemen en terugkeert naar de rust binnenin.  Dank je voor deze groei.  Ik wil blijven en blijven oefenen om altijd in volle bewustzijn in het leven te staan.