Michael, Eden, Ragnar, Jason, Kobe, Pavel, Zacharias… de zeven jongens van het laatste jaar van de Ibis. En alle zeven willen ze later op zee. Michael en Eden willen naar de Marine, Ragnar wil bij de baggerschepen en de vier anderen naar de visserij. Samen met Nancy, de lerares Nederlands en Patrick, leraar praktijk, hadden we een leuke babbel, twee lesuren lang. Over de vissershaven: ‘dat het ongehoord was hoe er op ’t schip met brood werd gesmeten’ en ‘dat het sentimentele gedoe van vissersvrouw Natacha erover was’. Maar ook over hun toekomst hebben ze gepraat en over hun lief, over meisjes en vrouwen die niet willen dat hun man op zee gaat, over de relatie tussen een visser en zijn vrouw. Over hun liefde voor de zee vertelden ze en over de keren dat ze zeeziek zijn geweest en niet meer wilden varen, maar dat die weerzin telkens overgaat ‘wanneer ze die schone schiptjes zien…’

Jason is de enige jongen uit een vissersfamilie, zowel van zijn moeder als zijn vaders kant. ‘Gebrakt en gespogen’ uit de visserij, zoals ze zeggen. Zijn vader heeft een schiptje en heeft altijd gevist, zijn broer is visser en zelf wil Jason ook niets anders.

Wanneer zijn liefde voor de visserij is begonnen, vroeg ik hem.

Ik ben ermee geboren, zei hij uit de grond van zijn hart.

Wanneer hij de eerste keer op ‘t schip was geweest?

’k Zat nog in de buik van mijn moeder, was zijn repliek.

En dan zijn vraag: ‘Of ik na mijn vissersvrouwen en na mijn IJslandvaarders geen boek wilde schrijven over de Ibisjongens?’

Nee, niet opnieuw een boek, dacht ik even in paniek, want het enthousiasme van ook de andere jongens was groot. Maar dat het niet bij die ene donderdagnamiddagbabbel zal blijven, dat voelde ik al. Er komt een nieuw project, een wat langduriger project, met de zeven jongens van de Ibis.           

19-11-2010 om 00:00 geschreven door katrien vervaele  

Jeanne, één van mijn vissersvrouwen, is gestorven, de nacht van zaterdag op zondag. Ze belden me vanuit Godschalck om dit te laten weten. En vanvond bekijk ik opnieuw haar foto en lees even ik even terug wat ze me vertelde…  

‘Island,’ zei ze met nadruk, hoewel ze nooit echt geweten heeft waar dat precies lag. Maar dat het ver was en dat het lange reizen waren, dat wist ze maar al te goed. ‘Elke keer reed ik mee met de taxi, tot aan ’t schip, daarna liep ik mee naar ’t hoofd om hem uit te zwaaien. Zelfs als ’t al donker was deed ik dat, hoewel hij me dan niet meer kon zien.’

En Berten, haar man zei daarop: ‘Dat ze je graag ziet, weet je maar op het moment dat je vertrekt. Ik mocht me dat niet teveel aantrekken, anders was dat te lastig, want je wist ook wat je te wachten stond, dat harde leven op zee. Het was altijd moeilijk ’t moment dat je uitvaarde, maar een keer vertrokken, dacht je er niet meer aan… want dan zat je in de wiede wèreld.’

Maar terwijl haar man al ’t zeegat uit was, met zijn gedachten al ver vooruit naar het koude Noorden, stond Joana nog altijd te zwaaien op ’t hoofd.

Ze was al een jaartje erg ziek. Dat het eten haar niet meer smaakte, zei ze me elke keer als ik bij haar langs ging. Ik zag ze vermageren, wegteren. Berten zat er verweesd bij. Want hij wist dat hij op zijn beurt háár zou moeten uitzwaaien.
 
foto van jeanne :  

Bijlagen:
foto Wouter Rawoens.doc (657 KB)