De vissershaven… een serie waar ik me al weken tevoren op had verlekkerd. De ontgoocheling was dan ook zeer groot. En niet alleen bij mij. Vissers spuiden zware kritiek, vissersvrouwen herkenden zich niet, de visserijschool vond het een spijtige zaak.

Ik ga niet alles afbreken, zeker niet. Kenny, tof gastje die een eerste keer mee in zee gaat. Hij wil meedoen met de koppage, gaan zuipen en naar de wijven gaan kijken. Maar hij moet op de boot blijven. Kunnen we nog vertederd om glimlachen. Dat hij een paar uur later zijn maag binnenste buiten kotst, zal tot groot jolijt van de kijkers zijn. Maar misschien is het wel eens goed dat dit getoond wordt. Welke zware tijd de joengetjes doormoeten vooraleer ze lichtmatroos en dan matroos zijn. Een keertje wat ouder, went het allemaal wel en krijgen ze zeebenen. Hoewel… wanneer er veel deining zit in het water, hebben sommige vissers een leven lang last van zeeziekte.

Greogory, dat is een andere zaak. Een ‘misdadiger’ kopte het Laatste Nieuws. Grof vond ik dat. Ik probeer te relativeren, te begrijpen. De vader op zee gebleven. Jongen hoort dat via de radio. Wat doet dat met een kind? De moeder kan hem geen structuur bieden, heeft geen gezag. Wat doet dat met een jonge gast? En de vriend van de moeder? Welke rol speelt hij? Waarom doet Gregory zo chagrijnig? Legt hij er nog een schepje bovenop omdat de camera het registreert? Ziet hij een kans om zich interessant te maken? De regisseur trekt zich daar niets van aan, hij heeft maar één doel: voer voor de kijkers.

Franky, de schipper, een schitterende kerel. De opnames op het schip. Goed gedaan! Met de camera werken met zo’n geweldige zee. Bravo, mijn felicitaties!

Ook de vissers Bernd en Joachim zijn hardwerkende prachtventen, maar veel komen ze niet aan het woord. Spijtig, want de camera heeft Natacha ontdekt en focust op haar. En opnieuw en opnieuw. Stuurt haar een bepaalde richting uit. Een lingeriesetje meegeven op zee? Nooit gezien. Het gezwam aan de ontbijttafel? Waar gaat het hier over? En ‘tata en nog eens tata en love you’ als het schip al een flink eind ’t zeegat uit is. De modale vissersvrouw herkent zich daar niet in.

Okee, Natacha is Natacha. Ik ken haar persoonlijk en ’t is een heel toffe meid. Maar er zijn geen twee Natacha’s in heel de visserijwereld. Knuffelen gaat er in de visserij heel wat gedeisder aan toe. Toch in hetgeen ik rond me zie, in hetgeen ik hoor. Graag zien uit zich in de visserij niet in kussen en uitgebreid afscheid nemen met veel tata’s. Veel gevoelens tonen de vissers en vissersvrouwen niet. Teveel stilstaan bij wat er kan gebeuren, is niet goed, is niet leefbaar. Het is een vlug weggewiste traan als ’t schip ’t zeegat uit is, een opgekropte snik als de kinderen naar bed zijn, of naar school.

Maar dat de vrouw haar visser graag zien, is zeer zeker, misschien nog zoveel liever dan vrouwen die hun man elke dag zien. Want het is een verdomde opgave om telkens opnieuw afscheid te nemen en zich telkens opnieuw aan te passen als hun man weer terug is. Accordeonvrouwen noemen ze zich wel eens.

En ook voor de vissers is het moeilijk. Een hele tijd op zee en dan weer proberen te ‘aarden’, proberen echtgenoot en vader te zijn. Bij kustvissers is het helemaal een ramp, de wereld op zijn kop: elke nacht in zee en elke ochtend weer je bed in…

Ik hoop dan ook dat de serie betert. Ik hoop dat we een juister beeld zullen krijgen van de visserij. Want als het niet zo is, dan blijft iedereen zijn visje eten met evenveel smaak als tevoren, zonder besef wat een visser er moet voor doen. Blijven we zelfs zitten met nog minder begrip voor de visserij. En dan blijven de mensen dénken, wat ze vroeger luidop durfden te zéggen: ‘’t Is maar een visser…’

18-09-2010 om 12:38 geschreven door katrien vervaele