De wandelaarskaai: mistig, winderig en stil. De kantiene: rokerig en rumoerig. En een vijftal oude IJslandvaarders aan de praat. Mannen die nog op de O.305 François Musin hebben gevaren. Ze vertellen over storm en black frost, ze vertellen overe grote vangsten en visgronden en over mannen en schepen die op zee zijn gebleven. Henri in zijn schoolmeesterstijl, Erik beretrots op zijn exploten, Albert een beetje gesloten maar met zijn monsterboek en foto’s mee, en Charel Nassel met veel godvers en godverdimmes… En Marietje die vertelt hoe haar man geld verdiende als slijk en ze met de reizen op de François Musin hun eerste bouwgrond hebben gekocht. De herinneringen maken haar week en haar ogen worden rood wanneer ze ook vertelt over haar zoon die verdronken is.

Ondertussen draait de camera en stilaan gaan de gesprekken een andere richting uit: de VRT en de vissershaven. Schaamte en schande… maar ze geven toe dat het optreden van Albert en Jonas Steyaert in ‘de laatste show’ zeer de moeite was.

’s Avonds zie ik Albert Steyaert terug in ‘de vissershaven’… bij de camion vol vis, het werk in de vismijn, de visafslag… hij heeft goed verdiend, hij is dik tevreden. Anders is het gesteld met Timothy. Storm op zijn eerste reis, een magere vangst… met moeite een mandje vis. Bovendien ziet hij het leven op zee niet zitten, hij heeft geen voeling met de visserij, hij stapt er uit. En daar is zijn jonge vrouwtje heel blij mee. Want zij wil haar man thuis, niet op zee. En ja, ook dat is de visserij.         

29-10-2010 om 10:18 geschreven door katrien vervaele  

Ik ben er nog niet uit of ik later – wanneer ik dood ben – begraven wil worden of gecremeerd, laat staan of ik al weet of ik al dan niet in zee wil uitgestrooid worden. Maar wellicht vraag ik dat liever aan mijn kinderen. Hoe zij dat zien. Want het is hoe dan ook eerder hun pobleem dan het mijne. Tja, zo’n bedenkingen komen in je op als je ’t graf gaat fatsoeneren van je man.

Het is een jaarlijks ritueel, zo’n dag of tien voor 1 november. Liefst doe ik dat op een mooie dag. Met vallende, goudgele bladeren en zonlicht als pasgepoetst koper. De rit naar Middelburg voelt altijd wat melancholish, maar zeker niet triestig. Het kiezen welke kleur voor de chrysanten – dit jaar paars – is al evenmin treurig, want dan koop ik nog altijd een potje Erica voor thuis.

Het kerkhof in – Belgisch – Middelburg is een stemmig plekje. En die ene keer per jaar kom ik er graag. Benieuwd hoe de eiken balken erbij liggen. Verweerd, ik weet het. Maar toch mooi in zijn eenvoud. Of liever in zijn verval.

In de aarde die ik omspit liggen massa’s kleine witte bolletjes en straks, als de winter voorbij is, wordt dat weer een bed sneeuwklokjes. Ik trek een paardenbloemwortel uit en verwijder een paar zwammen. En ja, ik kom weer een paar stukjes been tegen. Van mensen die heel, heel lang geleden hier werden begraven. Ik neem ze even in mijn hand, bekijk ze en stop ze weer in de aarde tussen de bloembolletjes en tussen mijn potten paarse chrysanten.

Ik wis de grond van het hout, ik wis het uit de letters die dit jaar echt wel helemaal onleesbaar zijn geworden. Ik rakel de aarde voor het graf, ik rakel mijn voetstapen weg en ineens weet ik wat ik daar volgend jaar zal leggen. Voor het graf, in de zwarte grond: zijn naam in witte keitjes. Frans.

21-10-2010 om 17:52 geschreven door katrien vervaele  

16-10-2010 om 00:00 geschreven door katrien vervaele  

Toch gemakkelijk om die oude visser Santa en zijn moeder zo te kakken te zetten! Die ene blik van verstandhouding die zijn moeder naar de camera wierp, zo van ‘hij is toch niet veel waard h钅 dat hebben ze toch maar uitgezonden. Terwijl ze toch ook wel weten hoe die moeder met hem inzit, hoe graag ze hem ziet, hoe bang ze is dat hem iets overkomt.   

Vreselijk vond ik dat hele gedoe, hoe ze hem uit het café ging halen, hoe ze hem voortdurend de les las.

Maar wat ik op het eidne van de uitzending wel heel mooi vond: hoe onbeholpen die man aan wal, hoe hij opleefde als hij op 't schip kwam, 'onder maten' en hoe hij helemaal openbloeide wanneer hij in zee stak. ‘Ik kan niet anders dan op zee te gaan…’

En de jongens van de IBIS... ze kwamen me heel sympathiek over. Ik vond het wel grappig hoe ze die grote tegen hun zin zaten te zingen, terwijl de kleintjes ervoor gingen. En dan dat stiekeme roken: kostelijk om te zien hoe ze proberen de regels te omzeilen. Maar het geheel, het lijkt wet een zottekot. Alsof die leraars geen feeling hebben met die gasten. Hoewel ik weet dat het helemaal anders is. Het was voor die leerkrachten en opvoeders geen cadeau om de camera in hun rug te voelen. Ze zijn ‘gepakt’ geworden, de camera heeft hen voorgesteld als een bende slapjanussen. Wat ze zeker en vast niet zijn.

09-10-2010 om 11:46 geschreven door katrien vervaele