Vandaag met ik jullie met spijt in het hart melden dat de week van de taal is afgelopen. Om dit festijn op een goede manier af te sluiten, zal ik jullie nog even verwennen met hoogstaande poëzie van niemand minder dan Hugo Claus. Claus heeft dus niet alleen prachtige boeken geschreven maar ook aangrijpende gedichten van onschatbare waarde. Ik stel jullie nu voor : 'Ik schrijf je neer'
' Mijn vrouw, mijn heidens altaar, Dat ik met vingers van licht bespeel en streel, Mijn jonge bos dat ik doorwinter, Mijn zenuwziek, onkuis en teder teken, Ik schrijf je adem en je lichaam neer Op gelijnd muziekpapier.
En tegen je oor beloof ik je splinternieuwe horoscopen En maak je weer voor wereldreizen klaar En voor een oponthoud in een of ander Oostenrijk.
Maar bij goden en bij sterrenbeelden Wordt het eeuwige geluk ook dodelijk vermoeid, En ik heb geen huis, ik heb geen bed, Ik heb niet eens verjaardagsbloemen voor je over.
Ik schrijf je neer op papier Terwijl je als een boom in juli zwelt en bloeit.'
uit "Gedichten 1948-1993"
Als dit geen passend einde van de fijnste week van het jaar is...
Omdat het deze week de 'week van de taal' is, heb ik voor jullie een primeur. Jawel beste vrienden, het is voor mij de rolls royce onder de gedichten. Ik ga jullie vandaag wat vertellen over 'Melopee' van Paul van Ostaijen. Het gedicht is mij sinds vorig jaar bijgebleven, toen we poëzie als leerstof zagen. Bij deze :
"Onder de maan schuift de lange rivier Onder de lange rivier schuift moede de maan Onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar de zee
Langs het hoogriet langs de laagwei schuift de kano naar de zee schuift met de schuivende maan de kano naar de zee Zo zijn ze gezellen naar zee de kano de maan en de man Waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee"
uit 'Nagelaten gedichten'.
Jullie zullen je wel afvragen wat mij zo intrigeert in dit gedicht... Laten we eerst en vooral beginnen met de titel : 'Melopee'. Een melopee is een ritmisch gezang als begeleiding van een declamatie (d.w.z. een voorlezing, korte rede). Als men het gedicht leest is het inderdaad ritmisch en zangerig. Men kan 'schuiven' ook echt traag uitspreken zodat het de indruk opwekt van echt traag over het water te varen. Als we de herhaling van de naamwoorden gaan bekijken, kan men met een beetje creativiteit ook een gezang waarnemen. Als we goed kijken naar de opbouw en vorming van de zinnen zijn ze zeer simplistisch en banaal. Juist dit zorgt ervoor dat dit gedicht bij de meesten onder ons aanslaat. Bij elke regel voegt hij er telkens een woord bij zodat het gedicht meer inhoud en diepte krijgt vind ik. Naar het schijnt is het een typisch 'Antwerps' gedicht. Men kan in de rivier, de Schelde zien en de reis van de man in zijn kano als een wandeling langs de Schelde. Ook dit roept iets rustgevends op bij mij, het is precies alsof ik het gevoel krijg net een wandeling gemaakt te hebben. Het gedicht staat ook symbool voor van Ostaijen's leven, het was een reis met een begin en een einde. Het einde nadert, hij schuift rustig verder... Hij heeft ook een symboliek gegeven aan het hoogriet en het laagwei, dit zijn dan de hoogtepunten en laagtepunten in zijn leven. Hij zal niet revolteren, want hij beseft dat het genoeg is geweest, hij zal gewoon rustig meegaan met de stroom. Enkel stelt hij zich nog de vraag over het 'waarom' in zijn leven...
Na een druk en turbulent weekend heb ik vandaag weer wat lekkers voor jullie. Vandaag hoorde ik Mr. Paeps vertellen in de klas over dat schitterende boek dat hij 'het beste vind dat ik al deze maand gelezen heb'. Nu, ik was dus benieuwd naar meer en heb het even gegoogled. Ik ga jullie even kort en bondig 'The Berlin Wall' voorstellen. Eerst en vooral ga ik jullie de auteur voorstellen: Frederick Taylor.
Het boek vangt aan in 1961, de DDR (Duitse Democratische Republiek) of anders gezegd Oost-Duitsland is leegloop van mensen geworden. Iedereen in Oost-Duitsland probeert de armoede en miserie van het communisme te ontlopen. Ook de leiders zien deze exodus en zitten met de handen in het haar. Ze zoeken oplossingen bij economische hervormingen zodat ieder wat meer kan consumeren. Dit looft verkeerd af en nog meer mensen ontvluchten de DDR. In het geheim wordt operatie Roos gestart, want Ulbricht wil namelijk héél Berlijn met militaire middelen inpalmen. Gelukkig komt er nog een persoon tussen die dit kan verhinderen of een derde wereldoorlog had kunnen uitbreken. Hierna wordt er beslist dat de stad gesplitst gaat worden door middel van de Berlijnse muur. Dit was in ieder geval een beter oplossing dan een nieuwe oorlog...
De andere grootmacht in de wereld, Amerika, had hier niets op tegen want alles was beter dan oorlog. Dus lieten ze maar begaan... Maar men kon de roep van de mensen om te vluchten niet stoppen. Mensen zijn immers creatief als ze in nood zijn. Ze probeerden via riolen of kanalen over te zwemmen (deze waren goed beveiligd). Er werden valse paspoorten aangemaakt voor de Oost-Berlijners, treinen die door de spoorwegversperring reden, mensen die de facto op de grens woonden en in de eerste dagen van de versperring uit hun raam sprongen om te vallen op Westerse grond. Deze zogenoemde 'deserteurs' werden koelbloedig afgemaakt eens ze gevat werden. Ze werden verafschuwd in de straatspropaganda...
Zo vertelt Taylor het hele verhaal tot aan de vereniging van Duitsland. Taylor heeft met dit werk een zeer imponerend en emotioneel verhaal op zijn palmares staan, dat denk ik toch niet te zwaar is om te lezen. Ik zelf ga dit boek niet kopen in 'de Slegte' zoals Mr. Papes mij heeft aangeraden te doen, maar als ik het eens in de bibliotheek zie liggen ga ik toch eens twee keer nadenken vooraleer ik het mijn rug toedraai...
Jonathan Safran Foer is een Amerikaans auteur die zopas een boek heeft uitgebracht over de onthutsende feiten over de veeteelt. Zijn boek heet 'Dieren eten' en schetst niet alleen de wanpraktijken in de vleeskweek maar ook het negatieve effect ervan op het milieu. Het ironische kantje hierbij is dat 'de veetelers hem feliciteren voor zijn acties'.
Dit non fictie-boek, zal zelfs de meest fervente vleeseters onder ons niet koud laten. Met dit boek spoort Foer zelfs andere mensen aan om dierenrechtenactivist te worden (red. Nathalie Portman zei dit na het boek gelezen te hebben). Zelfs Mr. Coetzee himself, Nobelprijswinnaar voor literatuur, schreef op de achterflap: 'Wie na het lezen van Dieren eten nog steeds vlees met kilo's blijft consumeren, is of harteloos of ongevoelig voor de rede'. Wat een eer voor Foer dat Coetzee hem dit hart onder de riem steekt, want steun van Mr. Coetzee krijgen is een grote eer... Foer zelf dacht eerst dat hij misschien wat te heftig tekeer was gegaan in zijn verhaal, hij had zelfs bang dat hij mensen zou afschrikken. Maar blijkbaar krijgt hij veel positieve reacties en hartverwarmende mails.
Volgens Foer ligt het meest schokkende binnen in de intensieve veeteelt. Hoe de beesten gemanipuleerd worden en halfdood in barre leefomstandigheden moeten leven. Ze worden trouwens nog volgepropt met de verschrikkelijkste 'bullshit'. Bijna alle bedrijven gaan op deze manier te werk en dat is afschrikwekkend. Ook over de gezondheid van de mens zwijgt hij niet, de groeihormonen die in de koeien worden ingespoten komen sowieso in ons lichaam terecht. Vrouwen zijn hier heel gevoelig voor, want door de groeihormonen maken vrouwen drie keer meer kans op tweelingen dan zonder groeihormoon. Dit hormoon zit dan in de melk van de koe. Ook kinderen raken vijf maal sneller in hun puberteit...
Het idee om geen vlees meer te gaan eten blijft utopisch. Alhoewel we er toch iets kunnen aan doen.Want als elk gezin (Amerika enkel) één dag in de week geen vlees meer eet, dan zou dat overeenkomen met vijf miljoen auto's minder op de weg... Ikzelf draag mijn steentje al heel mijn leven bij, want in ons gezin is er altijd één dag in de week dat wij geen vlees eten. Beste lezers van mijn blog: Draag ook je steentje bij aub!
Vandaag ben ik naar de SID-in geweest in de Brabanthal in Haasrode nabij Leuven, de stad van de student. Op deze beurs ben ik heel wat meer te weten gekomen over allerlei mogelijke richtingen die ik eventueel zou kunnen doen... Ik had wel zo een beetje het gevoel dat je 'hic et nunc' moest te weten gekomen zijn wat je al gaat verder studeren. Dit was ook vooral door de drukte in en door de korte tijdspanne die je had om info te vragen aan de faculteitstanden. Maar goed, dit geheel terzijde wil ik jullie even kort mededelen dat ik al watertandend wacht op mijn volgende boek nl. 'In ongenade' van J.M. Coetzee.De thema's spreken me wel aan: Apartheid, Zuid-Afrika... Ik heb vorig jaar al eens een oeuvre van hem gelezen en dat beviel me ten zeerste. Dat boek 'Wachten op de barbaren' ging ook over Zuid-Afrika en zijn problematiek. Hierin besprak Coetzee dan vooral het beschuldigen en terechtstellen van onschuldige mensen. Deze onschuldige mensen zijn meestal nomaden van bepaalde stammen. De overheid organiseert deze wandaden omdat deze mensen een zogezegd gevaar voor de maatschappij zouden vormen. Het hoofdpersonage in het boek werkt voor de overheid in woont in een bepaalde stad midden in probleemgebieden. Hij moet met lede ogen toezien hoe deze arme mensen onterecht worden afgeranseld en vernederd. Hij wilt in actie komen hiertegen maar krijgt geen steun van de mensen in het stadje. Hiervoor zal hij in de gevangenis belanden en strijd blijven leveren voor de onschuldigen...
Eenmaal je dit boek hebt gelezen gaat er toch wel een belletje rinkelen hoor... Je beseft dat we hier in ons land gelukkig die wanpraktijken niet al te dikwijls hebben moeten meemaken. Het verhaal is zeer aangrijpend en structureel goed opgebouwd. Zelfs met spanningsopbouw weet Coetzee goed om te gaan, hoewel het toch geen sinecure is met deze thema's.
Ik kijk voorlopig al reikhalzend uit naar 'In ongenade', maar ik zal nog even geduld moeten koesteren want pas in de krokusvakantie zal ik mij helemaal toeleggen op dit boek. Zo, nu weten jullie ook weer wat meer over Coetzee en zijn stijl van schrijven...
Zojuist ben ik toevalligerwijze, op zoek naar wat meer info over de schrijver Ismail Kadare, gekomen op een zeer interessante site met al zijn werken en telkens een korte bespreking erbij. Zoals jullie al wel weten ben ik vrij recent fan geworden van Kadare. Ik hou van zijn evenwichtige en humoristische manier van schrijven die hij gebruikte in 'Een breuk in april'. Doch, mogen we niet uit het oog verliezen dat hij ook steeds de lezer het 'Albanese gevoel' wil meegeven. Hij wil m.a.w. je laten voelen wat de problematiek in Albanië met zich mee bracht enkel decennia geleden. Hij bereikt zijn doel volledig op dit gebied, want ik ben als lezer op dat vlak gegroeid en meer te weten gekomen over een periode wanneer ik nog geen daglicht had gezien. Maar goed, ik wil jullie nu even een tweede (waarschijnlijk) even goede boek voorstellen.
Het boek dat ik jullie nu even kort en bondig ga voorstellen is 'Leven, spel en dood van Florian Mazrek'. Florian Mazrek wil eigenlijk toneelspeler worden maar wordt afgewezen door de toneelschool en komt om de een of andere reden bij het leger terecht. Hij valt onder een categorie die in groepen bij een kustplaats ergens bij de Griekse grens ervoor moeten zorgen dat mensen het land niet uitvluchten. Om vluchtelingen beter te kunnen ontdekken wordt ook Vjollca Morina ingezet, als undercover. Vjollca en Florian komen niet geheel toevallig met elkaar in contact en worden verliefd. Er komt nog een goed stuk aan bod rond de vraag of men een lijk van een vluchter mag laten zien aan de massa ter afschrikking. In het boek wordt een vergelijking gemaakt tussen deze kwestie en het leven Florian.
Mijn interesses in dit boek zijn tot dusver aangewakkerd, het enige probleem momenteel kan zijn dat ik nog niet genoeg tijd heb om dit veelbelovende boek te lezen. Het zal voor later op het jaar zijn...
Na een bewogen weekend met veel gefeest en een beetje hoofdpijn heb ik vandaag terug wat te vertellen over de literatuur. Momenteel ben ik nog niet begonnen in mijn derde (verplichte) boek, maar ik blijf jullie wel op de hoogte houden wat me opvalt over de literatuur. Vandaag bespraken we in de altijd interessante les Nederlands de gedichten van 'Marijke van Nijmegen'. Hierin kwam op een bepaald moment de canon van de literatuur ter sprake.
Nu, wat is eerst en vooral deze canon? De canon is een weliswaar 'fictieve' lijst die voor bepaalde mensen kan verschillen naargelang wat zij goede boeken vinden. In deze lijst staan volgens jouw die boeken die je zeker gelezen moet hebben, wereldliteratuur m.a.w. Ik persoonlijk zou in mijn canon meteen Claus, Elsschot en Boon zetten. Want je leert immers zoveel uit die boeken dat ze het waard zijn om in de canon te staan. Voor enkelingen zou die canon kunnen bestaan uit een aantal strips of dergelijke... Ook kan deze canon veranderden naargelang de tijd vordert, want als een auteur die er nu in staat binnen pakweg 200 jaar niet meer gelezen word, dan zal hij uit de canon verwijderd worden. Zo kan je ook een "blogcanon" opstellen als je wilt, eigenlijk bestaat die al nl. de toplijst van literatuur. Want het gaat hier om de meest gelezen en kwalitatieve blogs.
Toen ik in de klas even verder nadacht over die canon, dacht ik aan mijn vorig gelezen boek van mijn literatuurlijst. Als jullie mijn vorige berichten hebben gelezen over 'Een breuk in April' weten jullie nog goed waar ik toch met regelmaat over sprak nl. de 'Kanun'. Ik zal nog even kort uitleggen wat dit is. De 'Kanun' is een verzameling van regels en wetten die gebruikt worden in de Albaneese bergen. Als jullie het dus goed begrijpen, is die 'Kanun' hetzelfde als de canon maar dan met wetten in plaats van boeken. Persoonlijk vind ik dit een mooie vergelijking, maar we moeten realistisch blijven want het is maar een hypothese van mij dat het daar van komt...
Vandaag kom ik op de proppen met triestig nieuws: Miep Gies is overleden... Miep, die tijdens de tweede wereldoorlog het dagboek van Anne Frank uit Duitse handen redde, stierf maandagavond 11 januari. Ze was 100 jaar. Miep was tijdens de oorlog de steun en toeverlaat van de familie Frank. Ze bracht hen eten, kledij en boeken. Met andere woorden, ze riskeerde haar leven om de joodse familie, die ondergedoken leefde in Amsterdam, te voorzien van de levensmiddelen.
Als 11 jarig meisje kwam Miep vanuit Wenen naar Nederland, haar eerste naam was Hermine Santrouschitz. Ze studeerde in Nederland en na haar studies ging ze aan de slag bij Opekta, het confituurbedrijf van Anne's vader Otto Frank. Tussen Miep en het gezin ontstond een hechte band. Maar de problemen werden meteen duidelijk, de familie moest het nazisme ontvluchten en onderduiken in Amsterdam. Met wat vrienden en het gezin dook Otto Frank onder in de achterkamer van zijn bedrijf. Meer dan twee jaar lang hebben ze het kunnen volhouden om ondergedoken te blijven, maar op 4 augustus 1944 kwam hier een einde aan. De ondergedokenen werden door de Gestapo naar concentratiekampen gebracht. Miep heeft tot het einde van haar leven met deze gebeurtenissen in haar achterhoofd geleefd.
Spijtig genoeg had enkel vader Otto Frank de helse kampen overleefd. Miep had de schrijfsels van Anne nog kunnen bewaren en achteraf aan Otto Frank gegeven. In 1947 liet Otto Frank het dagboek publiceren, wat het resultaat opleverde van 22 miljoen verkochte exemplaren. Door deze uitzonderlijke bekendheid hiervan, kreeg Miep ook meer aandacht voor haar moed. Ze kreeg verschillende onderscheidingen, waaronder de Yad Vashem-medaille en het Bundesverdienstkreuz. In 1995 werd ze tot ridder van de Orde van Oranje geslagen en sinds 2009, heeft een planetoïde haar naam gekregen.
Alhoewel je bij al deze uitreikingen misschien wat zweverig begint te worden, is dit niet het geval bij Miep. Ze bleef tot het einde van haar leven bescheiden en nuchter.
Ik denk dat de meesten onder ons, na dit gelezen te hebben, toch enige blijk van respect hebben ten opzichte van deze "straffe madam". Ze heeft laten zien wat echt telt in het leven: vriendschap en literatuur ( laatste is grapje). Ik persoonlijk denk dat we allemaal nog iets kunnen leren van zulke mensen. En hier zit ook een goede moraal in : Blijf altijd bescheiden, des te meer word je geapprecieerd!
Sinds het aanmaken van mijn literaire blog ben ik uitgegroeid tot een fervente lezer en literatuur-fan. Zelf weet ik niet hoe mij dit overkwam, want hiervoor had ik lak aan literatuur. Toen je mij een bepaalde tijd geleden vroeg of ik graag las, had ik met volle overtuiging negatief geantwoord. Maar nu ik heb ontdekt dat lezen zoveel meer is dan alleen maar bladzijde per bladzijde omdraaien, ben ik ook erg veranderd als persoon zelf. Lezen en literatuur hebben van mij een rustiger persoon gemaakt, die alvorens handelen eerst eens goed nadenkt. Vroeger reageerde ik meer impulsief op bepaalde dingen, wanneer ik nu het meer relativeer en stoïcijns handel. Dit is dan ook een grote overwinning voor mij op het vlak van mensenkennis, want je leert immers zoveel bij door boeken te lezen. Niet enkel als persoon ben ik veranderd, maar ook als lezer.
Vanaf heden schrik ik niet meer van literaire uitdagingen, in tegenstelling tot vroeger kijk ik nu ook niet meer naar het aantal pagina's. Want als je graag leest maakt het niet uit hoeveel pagina's het boek heeft. Voornamelijk lees ik nu romans omdat de meeste boeken voor volwassenen van dit genre zijn. Het liefst lees ik toch de non-fictie, oftewel fictie maar dan gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Ook zit er in deze boeken meestal een boodschap die je uiteindelijk vindt en begrijpt. Wanneer je de boodschap hebt begrepen is volgens mij de auteur in zijn opzet geslaagd. Enkel bij boeken als 'Het dwaallicht' van Elsschot zijn de boodschappen moeilijk te vinden, je moet echt goed tussen de regels lezen.
Hetgeen wat mij ook heeft verbaasd is dat ik sinds dit jaar ook meer en meer oog krijg voor artikels over literatuur in de kranten en tijdschriften. Vroeger zou ik direct doorgebladerd hebben naar het sport, maar nu lees ik eerst helemaal het artikel door en dan pas ga ik naar mijn eerste liefde : het voetbal-gedeelte. Daarna lees ik het artikel nog eens en analyseer ik het, zo kan ik daarna het samenvatten en posten op mijn blog.
Het laat mijn familie zelfs niet koud dat ik meer geïnteresseerd ben in literatuur dan vroeger. Mijn ouders sporen me aan om te lezen en steunen me volledig. Mijn zus heeft het soms nog lastig om te begrijpen dat ik zo veranderd ben, want zij kent die Sander van vroeger nog die nooit een boek bekeek. Doch vindt ze het fijn dat ik wat rustiger ben geworden, zo heeft zij ook minder last met mij...
Vandaag las ik in de krant ( Het Nieuwsblad) dat Nederland in de ban is van de mysterieuze schrijfster 'Tina Weemoed'. Ze schreef de heftige erotische roman 'Genade'. Ze wilt haar echte naam dus niet prijsgeven en dat leidt tot de gekste speculaties. Volgens sommigen zou er achter haar pseudoniem een man schuilgaan. Maar ze beweert toch : "Ik ben een vrouw". Toen de pers en media naar haar uitgever belde wie die 'Tina Weemoed' toch mag zijn, antwoordde deze alleen maar dat ze 'nog liever met twee betonblokken aan haar voeten op de bodem van de Sloterplas wordt gegooid, dan haar echte naam prijs te geven. Ze geeft dus ook geen interviews, zelfs niet telefonisch. Men kan haar enkel per mail contacteren. Zelfs dit is met de nodige voorzichtigheid want Nederland is nog altijd druk in de weer om de echte naam te vinden.
Joost Zwagerman zegt de schrijfstijl van Weemoed 'niet direct met iemand te kunnen rijmen'. Zwagerman blijft de hypothese van de mannelijke persoon achter Weemoed niet uitsluiten. Deze hypothese is trouwens al concreter gemaakt met enkele gokjes op Ronald Giphart en Kluun, twee auteurs die niet bescheiden zijn over seks. Het merendeel van de 'zoekers' zet zijn geld toch in op Sylvia Witteman, columniste bij 'de Volkskrant', maar ze heeft al negatief geantwoord met 'blij te zijn dat ze het boek niet geschreven heeft'. Voor de rest zijn er nog de 'anciens' die men kan bedenken zoals Lydia Rood en Marja Pruis.
Terzelfder tijd met de speculaties rond de naam van de auteur, zijn er ook vragen bij de personages in het boek. Omdat het boek zich afspeelt in 'de betere literaire en mediakringen van Amsterdam' menen sommigen enkele bekende Nederlandse mensen te herkennen in 'Genade'. Eén van de herkende personages zou Matthijs van Nieuwkerk zijn, beter bekend van zijn show 'De wereld draait door' en deelnemer van 'De slimste mens'. Maar in de mail ontkende Weemoed deze mogelijke herkenningen. Ze vindt het genre 'sleutelroman' trouwens niet passen bij haar boek, 'dat zou te beperkt zijn, alsof het een puzzel is die opgelost kan worden' zegt ze. Ze wou enkel het intellectueel, kunstzinnig en creatief milieu in de kijker zetten. Als men haar gaat vragen waarom ze juist achter een pseudoniem schuil wilt gaan, zegt ze dat het haar meer vrijheid gaf om te schrijven wat ze wou. Men zou denken dat ze bang is voor de taboe die er rust op het erotisch schrijven voor een vrouw, maar ze wilt gewoon niet dat de auteur vergeleken zou worden met de personages. Dus leek het pseudoniem haar de beste oplossing.
Ik vind het wel iets hebben zo'n boek dat geschreven is door een anonieme auteur. Als je dit artikel leest, ben je direct nieuwsgierig naar meer want juist omdat het zo mysterieus is heeft het succes. Voor diegenen die af en toe al een graag een erotisch getint boek willen lezen is dit vast en zeker een aanrader, want ze heeft speciaal er op gelet om iets opwindends te schrijven en niet alleen te 'beschrijven'. Zeker de moeite waard dus dit boek!
Twee dagen geleden heb ik jullie beloofd om deze dagen wat te vertellen over het boekje 'Problemski Hotel' van Verhulst. Ik ben dan vandaag ook al driekwart ver geraakt in het toch wel (relatief) dunne boekje. Het onderwerp van 'Problemski Hotel' handelt over asielzoekers vanuit alle hoeken van de wereld die hopen op een 'positief' antwoord op hun vraag om hier te verblijven. Het hoofdpersonage is 'Bipul Masli', het is een Ethiopische fotograaf die door de zware problemen in zijn land is moeten vluchten en nu verblijft in een Belgsich asielcentrum. Wat me vorig jaar nog niet opgevallen rond de naam 'Bipul Masli' was dat als je de letters van zijn naam verwisselt je 'islam' krijgt. Dit klinkt ergens logisch want ook in Ethiopië is een heel groot deel van de mensen moslim. Dit geheel terzijde, gaan we verder met het verhaal... Iedereen onder ons heeft wel het stereotiepe beeld voor ogen van asielcentra, maar eigenlijk weten we niet precies hoe het er in zo'n asielcentrum aan toe gaat. Ten eerste zijn er de problemen tussen de verschillende nationaliteiten, die Verhulst op een cynische maar grappige manier weet te omschrijven. Zo worden bijvoorbeeld de afrikanen meestal in elkaar geramd door de Tsjetsjenen. Ten tweede worden de asielzoekers echt behandeld als minderwaardigen... Hun eten is de naam 'voedsel' niet waardig, Verhulst beschrijft het als " eten dat niet door je strot te rammen is..." en op bepaalde dagen zijn het gewoon droge boterhammen, nu beschrijft hij het als " we kregen boterhammen met brood...". De kleren die ze moeten dragen hebben hun beste tijd ook al gehad. Voor de kinderen is er weinig tot geen educatief materiaal... Wanneer je dit als lezer verwerkt, dan gaat er toch, zelfs al lees ik het voor de tweede keer, een belletje rinkelen. Want hieraan zie je toch dat de Belgische overheid misschien iets meer aandacht aan deze mensen zou mogen besteden. Als we het over de belangrijke personages gaan hebben, zal ik jullie toch niet verrassen want je kan al raden dat deze mensen allemaal een bewogen verleden hebben. Zo heb je een goede vriend die Masli heeft gevonden in asielcentrum genaamd "Maqsood". In het boekje staat hij zo beschreven : "Maqsood heeft geen oogwit meer. Zijn oogballen zijn rood en die verftechniek is ontworpen door de gevangeniscipiers van zijn thuisland: je stopt iemand vijftien dagen in een donkere cel die niet groter is dan een lift in een goedkoop voorstedelijk appartement, en in die cel wordt er non-stop pepperspray verstoven zoals de geur van een dennenbos in een modale WC." Ik denk dat Verhulst het goed opvangt met de humoristische ondertoon die hij er aan geeft. Want op welke andere manier kan je het anders vertellen, wenen zal moeilijk gaan... Dan heb je nog zijn kamergenoot Igor, het is een Oekraïner. Masli vond het geen pretje toen hij te horen kreeg dat hij samen met Igor op de kamer de nacht moest doorbrengen. Igor was en is immers profbokser, en dan weet je meteen dat als die kerel zijn stoppen ook maar één keer doorslaan, Masli het eerste doelwit is van de 'de-te-vermorzelen-personen'. Igor blijkt uiteindelijk over een goed hart te beschikken... Dan heb je nog Anna, ze wordt de prostituee van het asielcentrum, en wel specifieker 'blok 4'. Ook een andere vrouw, Martina zal een niet onbelangrijke rol spelen. Ze is in verwachting van een brutale verkrachting en zal Masli, Maqsood en Igor om hulp vragen. Ze wilt de baby vermoorden, maar kan het zelf niet zegt ze. Igor offert zich dan maar op, maar als het puntje bij paaltje komt stelt hij er toch paal en perk aan. Uiteindelijk zal Martina het toch zelf doen.
Waarschijnlijk krijg ik het boekje deze avond nog uit, want de avond is immers nog jong. Ik wist op voorhand dat het boek me zou grijpen, maar uiteindelijk ben ik toch nog verschoten hoe goed Verhulst het verhaal geschreven heeft en toch vlot leesbaar heeft weten te houden. Eén van zijn vele troeven is het cynisme in zijn woorden. Hij laat ons goed zien dat er nog veel werk aan de winkel is ons belgenlandje...
Bij deze wil ik jullie allemaal bedanken voor de vele interesse in mijn bescheiden blogje. Ik vind het dan ook een zeer grote eer om naast 'Dzeus' en 'Sprokkels' te mogen staan. Alhoewel zij nog een niveautje hoger staan dan mij, vind ik toch dat ik men plaatsje waard ben... Ik ben dan ook terecht trots op mijn blog, waar ik toch op gepaste tijden een berichtje plaats.
Niet alleen persoonlijk is dit een hele overwinning voor mij, maar ook op het vlak van literatuur is dit een schouderklopje van formaat. Dit wil namelijk zeggen dat sommigen onder jullie toch af en toe eens komen piepen op mijn blog. Het geeft een goed gevoel als je weet dat mensen geïteresseerd zijn in wat je post. Zo krijg ik nog meer zin om jullie wat lekkers over literatuur voor te schotelen.
Tenslotte wil ik ook een paar mensen bedanken die mij geholpen hebben aan een blog en mij nu nog steeds bijstaan. Zo wil ik eerst en vooral mijn leraar Mr. Paeps bedanken, want door hem heb ik deze blog aangemaakt. Hij is mijn grote idool als het gaat om literatuur... De kennis en ervaring die hij heeft vergaard door de jaren heen zijn immens. En ook Kim Mertens wil ik bedanken voor zijn steun aan mij. Hij heeft me geïnspireerd op het vlak van teksten schrijven. Ik hoop dan ook dat hij in de toekomst mij zal blijven steunen door dik en dun.
Vandaag was het de eerste dag na de Kerstvakantie... Dit is echter een dag dat je beseft dat de speeltijd weer gedaan is en dat de realiteit me weer wakker maakt. In de Kerstvakantie ben je altijd in een sfeer van vreugde en geluk. Iedereen heeft je het beste toegewenst, jij hebt normaal gezien hier al knikkend naar geluisterd en je medemens hetzelfde toegewenst. Toen ik een paar uur geleden pas terug thuis was, kreeg ik opeens de drang om nog eens in mijn boekenkast te snuffelen. Hierin vond ik 'Problemskihotel' van Dimitri Verhulst. Meneer Verhulst, een groot schrijver zoals hij is, heeft me altijd gefascineerd door zijn nuchtere blik op de maatschappij en mensen. Ik vond dit dan ook het geschikte boek om nog eens te lezen... Ik verwacht dat ik opnieuw een paar nieuwe elementen uit het boek zal halen, die ik een zekere tijd geleden niet heb ontdekt.
Daarom zal ik , bij deze beloofd, jullie spoedig op de hoogte houden.
Vandaag las ik een interessant artikel in het "Nieuwsblad" dat handelt over Dave Eggers. Hij is een Amerikaans schrijver van 39 jaar en heeft zopas een nieuw werk geschreven. Met 'Zeitoun' kan hij alweer een schitterend boek op zijn palmares zetten. Maar de Amerikaan is toch ook zoveel meer dan een literair talent. Zo komt hij op voor de minderbedeelden in deze wereld, schrijft hij scenario's voor Hollywood-films en voert een oorlog met de dominantie van de digitale media.
De schrijver
In 2000 schreef hij de roman 'Een hartverscheurend verhaal van duizelingwekkende genialiteit'. Hierin vertelt Eggers hoe hij als 21-jarige student zijn beide ouders aan kanker verliest en hoe hij zijn broertje van acht jaar moet verzorgen. In dat verhaal waar hij het evenwicht zoekt tussen bitter cynisme en geloof in de toekomst, zit echter behoorlijk verborgen onder literaire trucjes. Hij mengt diverse genres door elkaar, hanteert diverse technieken en probeert een nieuwe verhaalstructuur. De roman wordt dan ook 'postmodern' genoemd. Hij ontwikkelt zich tot een schrijver met een brede kijk op de wereld en laat zijn nihilistische cynisme achterwege. In 2005 schrijft hij 'Surviving justice' waarin hij het opneemt voor de vele honderden die in de VS onterecht veroordeeld hun leven in de gevangenis doorbrengen. Met 'What is the what' in 2006, schrijft hij een met fictie doordrenkte autobiografie van een Soedanese jongen die uiteindelijk in Amerika belandt, en hij klaagt ook de wantoestanden in het door burgeroorlog geteisterde noordoost-Afrika aan. En in zijn recente 'Zeitoun' vertelt hij het verhaal van een Syriër ,die in New Orleans woont, en die alles verliest door de orkaan 'Katrina' en in de gevangenis belandt door de 9/11-paranoïa.
De weldoener
Dave Eggers kan als bestsellerschrijver zich veel permitteren op vlak van geld, maar dat hoeft voor hem en zijn vrouw helemaal niet! Eggers is dan ook bekend geworden door zijn steun aan vele projecten voor het goede doel. Met het geld dat hij bij zijn debuut verdiend had, richtte hij meteen in San Francisco '826 Valencia' op. Het is een centrum waar hij kansarme jongeren in contact brengt met literatuur en hen aanspoort te schrijven. Met zijn opbrengst van 'What is the what' wordt de 'Valentino Achak Deng Foundation' financieel draaiende gehouden. Deze organisatie zet zich in voor de wederopbouw van Zuidelijk Soedan. Met de opbrengst van 'Zeitoun' sponsort hij de Zeitoun Foundation, die de heropbouw vanNew Orleans financiert.
De uitgever
Eggers is naast schrijver ook uitgever, hij is de drijvende kracht achter McSweeney's, de uitgeverij die hij zelf oprichtte. McSweeney's brengt verschillende tijdschriften op de markt, waaronder 'Literary journal' dat literair geïnspireerd is (zeer interssant!). De uitgeverij publiceert ook boeken die zonder uitzondering luxueus worden uitgegeven. Dit betekent dat hij opkomt voor het behoud behoud van de krant en dat hij vindt dat kwaliteit in kranten geapprecieerd word en dus blijven d mensen graag betalen voor een papieren krant. Om zijn woorden te bekrachtigen bracht hij onlangs de 'San Francicsco Panorama' uit, dat is een krant van 320 bladzijden. Deze waren in een mum van tijd uitverkocht.
De politicus
Tot nu toe heeft hij geen interesse in een politiek ambt, maar hij klaagt de politiek in Soedan tot Amerika wel aan. President Obama verplichtte zijn kabinet een tijdje geleden nog om 'What is the what' te lezen. Eggers is dan ook een supporter van Obama, wat tijdens de ambtstermijn van Bush al opviel aan de wijze waarop hij Bush opnam in de 'The future dictionary of America'. In dat satirische woordenboek spotte hij met Bush en omschreef hij hem als een werkwoord met vier betekenissen.
De filmfreak
Rond deze periode loopt 'Where the wild things are' in de bioscoop. Het is een film over een jongetje dat van huis wegloopt en bij een koppel harige monsters terecht komt. Eggers heeft geholpen bij het schrijven van het scenario. Eerder schreef hij ook al het scenario, samen met zijn vrouw, van 'Away we go'.
Wat kan ik meer doen dan respect te tonen tegenover deze literaire held? Men kan hem alleen maar loven om al hetgene wat hij tot nu toe gepresteerd heeft. Ik vond het dan ook een waar plezier om dit artikel te lezen, de mogelijkheid zit er zelfs in dat ik 'Zeitoun' ga lezen. Maar dat is iets voor wanneer ik meer tijd heb. Ik kijk er alvast naar uit!
