Het is weer even geleden dat ik nog eens iets gepost heb om mijn literatuurblogje.
Zoals het de gewoonte is in een zesde jaar latijn, moeten we een eindwerk maken. Ik ga mijn eindwerk maken over het onderwerp 'gladiatoren'. Toen ik een aantal weken geleden weer eens naar mijn favoriete bibliotheek in Diest ging stootte ik op het boek 'Gladiatoren' van Fik Meijer. Dit boek van ongeveer 250 pagina's vertelt over alles wat met gladiatoren te maken heeft. Het gaat van de oorsprong en ontwikkeling van de gladiatorenspelen tot het aanzien van de gladiator. Natuurlijk komt ook het thema "Gladiatrices" uitgebreid aan bod, wat niet minder belangrijk is natuurlijk... Je kan je gladiatrices en hun succes het best inbeelden door eens een kijkje te nemen op google wat de LFL in Amerika is. Ook waren de Romeinse mannen dol op gladiatrices en werd er op gewed wie met één van de gladiatrices de lakens kon delen.
Nu dat de examens in zicht zijn zal ik niet veel berichten meer kunnen posten dus zeg ik bloggenland voor een tijdje vaarwel.
Ik heb ondertussen mijn boekje "Le joueur d'échecs" uitgelezen! Als ik eerlijk mag zijn, dan moet ik met grote spijt meedelen dat het me niet bekoord heeft. De reden hiervoor is niet dat het in een andere taal geschreven is, maar de plot van het boek was niet goed uitgewerkt en je voelde aan dat de auteur er een beetje laks mee om gesprongen is. Het was dan ook een ware opluchting toen ik de laatste pagina omsloeg. Nu jullie mijn mening hierover hebben gelezen, wil ik het toch even over een andere boeg gooien. Toen ik gisteren tussen de soep en de patatten de krant even ter hand nam, stootte ik op een toch wel aangenaam artikel over een Aarschotse auteur. Ik denk toch dat de meeste onder ons haar kennen, het gaat namelijk over Els Beerten. Onlangs werd haar boek "Allemaal willen we de hemel zien" in het Radio 1-programma 'Mezzo' verkozen tot meest geschikte verhaal om verfilmd te worden. De luisteraars waren tot de consensus gekomen haar voor toppers als Herman Koch met 'Het diner' en Tom Lanoye met 'Kartonnen dozen' in het rijtje te plaatsen. Dit is natuurlijke een zeer grote eer voor de altijd bescheiden Beerten. Eerder dit jaar in februari won ze al met 'Allemaal willen we de hemel' de Boekenleeuw en de publieksprijs op de Gouden Uil. We hopen allemaal voor haar dat er een creatieve regisseur opduikt die van uitdagingen houdt om met haar in zee te gaan.
We moeten voor het vak Frans binnen een paar weken het boekje "Le joueur d'échecs" uitlezen. Ik zit momenteel ergens in de helft van het boek en tot nu toe heb ik niet echt plezier gehad aan het boek. Het gaat over Mirko Czentovic, een jongen die over een uitzonderlijk schaaktalent bezit. Dat talent werd ontdekt toen hij in een toernooi de plaats van zijn voogd moest innemen. Hij zette zijn tegenstander in een half dozijn beurten schaakmat. Sinsdien wordt hij overal uitgenodigd op verschillende toernooien en wordt hij zelfs wereldkampioen.Voor de verandering gaat hij eens in Zuid-Amerika schaken en daarom neemt hij de boot richting Argentinië. Op die boot schaakt hij tegen een rijke man genaamd McConner. McConner verliest haast elke partij en toch wil hij steeds weer schaken tegen Czentovic. Tot hier ken ik het verhaal en zullen jullie moeten wachten op een (hopelijk spannend) vervolg.
Mijn oog is vandaag op een artikel in 'De zondag' gevallen. De krant lag klaar om naar het containerpark gebracht te worden, maar ik bladerde er nog snel even in. Ik begon het artikel te lezen en heb besloten om de inhoud ervan toch even mee te delen.
Het artikel gaat over Luc Deflo, hij is geboren en getogen in de Dijlestad maar woont inmiddels in Brussel. Hij schrijft nu al tien jaar lang thrillers, hij behoort dus tot de top van de Vlaamse misdaadauteurs. In zijn thrillers gebruikt hij voor de Maneblussers herkenbare plaatsen zoals café 'De Cirque'. Na zijn eerste boek in 1999 heeft Luc Deflo een geheel eigen plek veroverd in het thrillergenre. Hij heeft ook fantastische prijzen zoals de prestigieuze Hercule Poirot-prijs voor de beste Vlaamse misdaadroman van het jaar in 2008 gewonnen. Deflo heeft overlaatst nog een nieuw boek uitgebracht namelijk 'Schimmen'. Hiervan zijn op een week tijd al zowat 15.000 exemplaren van verkocht. Waarschijnlijk zal zijn debuutroman 'Naakte zielen' ook verfilmd worden.
Wanneer ik dit had gelezen kwam ik bij de gedachte misschien toch eens een thriller van hem te lezen.
Ik wil jullie even meedelen dat boekhandel "De Slegte" in Brussel al 20 jaar bestaat! Wat een geweldig nieuws toch?! De champagne zal in Brussel zeker vloeien en mensen gaan weer volop zin krijgen om te lezen! Spijtig dat ik nog nooit in Brussel ben geweest om eens een bezoekje te brengen aan de "goedkoopste boekhandel". Je vindt er talloze romans en iedereen komt er wel aan zijn trekken.
Vandaag wil ik jullie even laten weten dat ik het eerste boek van mijn leeslijst Nederlands uitgelezen heb! Ik heb er namelijk voor gekozen om 'Het Dwaallicht' van Willem Elsschot als eerste boek te lezen.
Het boek is opgebouwd in 3 delen, nl. het verhaal, de verantwoording en de annotaties. Het verhaal zelf is zeer kort, maar daarom nniet gemakkelijk te lezen. Mr. Paeps had me al in de klas gezegd tussen de lijnen te lezen en die raad van een ervaren lezer heb ik dan ook opgevolgd. Wanneer je dit doet, besef je dat er meer achter het verhaal zit dan in het verhaal. Ik heb een iets oudere versie van het boek met soms toch wel rare zinnen waarvan je best de betekenis kan gaan zoeken bij de annotaties. Uiteindelijk vond ik het boek best meevallen nadat ik een beetje gezocht had naar de betekenissen en bedoelingen van Willem Elsschot.
Ik heb vandaag een zeer mooi artikel over Tom Lanoye gelezen in De Standaard. In dit artikel vertelt Tom over de dood van zijn ouders (vooral over de dood van zijn moeder). Na haar dood heeft hij zopas een nieuw boek uitgebracht met als titel "Sprakeloos". In het artikel zelf spreekt hij zich uit over al de positieve en negatieve kanten van zijn ouders en wat ze meegemaakt hebben samen. Hij zoekt nu ook naar antwoorden, want hij voelt zich sindsdien niet goed. Wat mij ook vooral is opgevallen zijn de mooie citaten die hij soms schrijft zoals : "Ware liefde is laten sterven". Hij had het zeer moeilijk met het zien van haar mentale en fysieke achteruitgang. Zelf denk ik het boek niet te lezen, maar ik wens diegene die het leest alvast veel leesplezier.
Bij deze wil ik even mededelen dat ik zeer blij ben met onze blog die we dankzij Mr. Paeps gekregen hebben. Vanaf nu kan ik onbeperkt literaire avonturen die ik heb meegemaakt, delen met mijn vrienden.
