Vandaag heb ik na een week vol leesplezier mijn tweede boek "Een breuk in april" uit. Het verhaal is goed en duidelijk opgebouwd waardoor je als lezer het gevoel krijgt dat je een deel bent van het verhaal, je hebt het precies zelf meegemaakt. Als een auteur dit kan bereiken, wilt het zeggen dat hij weldoordacht is te werk gegaan.
Bij mijn vorige bericht zaten we ongeveer aan het stuk dat hij aangekomen was in Orosh, het "mekka" van de kanun. Als hij hier aangekomen is, krijgt het verhaal een heel andere wending en begint er een lang stuk verhaal over een bekende schrijver in de streek nl. Bessian Vorpsi en zijn verloofde genaamd Diane. Ze zijn op reis in de bergen en willen de vlakte van Rrafsh zien om uiteindelijk ook in Orosh aan te komen. Onderweg komen ze allerlei mensen tegen die elk wat te vertellen hebben en we krijgen ook een goed beeld van het leven Bessian en Diane. Wanneer zij op ongeveer één dag reizen van Orosh zijn, komen ze Gjorg heel even tegen die al op zijn terugreis is voordat de bessa gedaan is. De reis begint Diane een beetje de keel uit te hangen en ze wordt vermoeid en afstandelijk ten opzichte van Bessian, en vooral nadat ze recht in de ogen van Gjorg kijkt. Hij, die nog nooit zo'n prachtig meisje heeft gezien met kastanjekleurige haren en zulke mooie ogen, wordt op slag verliefd. Zij, die voor het eerst zo bevangen word door de aanblik van een simpele bergbewoner, beseft wat ze echt verlangt. Maar hun wegen scheiden elkaar en ze gaan elk een andere richting uit, hij te voet, zij in de koets met Bessian.
Gjorg zal na deze ontmoeting nog proberen om haar te vinden, maar de tijd is te kort. Hij zal haar nooit meer terug zien, zijn "bergnimf". Zij, vanaf dat moment altijd in gedachten verzonken maar wel aanwezig bij Gjorg, zal niet meer dezelfde vrouw kunnen worden voor Bessian als hij gehoopt had. Tenslotte als Gjorg, plichtsgetrouw zoals hij is, terugkeert naar zijn dorp word hij neergeschoten door één van de mannen van de Kryeqyqes. Hij herinnert zich nog de manier waarop hij de vorige moord had begaan en vindt dat zijn dood er verdacht goed op lijkt. Hij krijgt het idee dat hij zichzelf heeft vermoord...
Ik heb echt genoten van de vele uren die ik heb gelezen in het boek, want uiteindelijk heb ik weer wat bijgeleerd over het leven. Als je in je leven datgene tegenkomt waar je naar verlangt, twijfel dan niet en ga ervoor. Want een paar secondes kunnen een hele wereld van verschil voor je toekomst betekenen...
We zitten nu in de periode tussen Kerst en Nieuwjaar, voor sommigen een periode om even tot rust te komen en wat af te slanken van de voorbije feestmalen, voor anderen een periode om juist wel te vieren omdat zij hebben gewerkt op Kerstavond en dag. Ik, mijn beste vrienden, behoor tot de eerste categorie zoals de meesten onder ons denk ik. Je kent het wel, bij Kerstmis is het meestal je eigen vol proppen met tien kilogram aardappelkroketten en een hoop vlees met jus. Het heeft wel iets gezellig als je er zo over nadenkt, want naast het eten zijn er natuurlijk ook de beschonken nonkels waarmee je je een hele avond kan amuseren. Maar deze periode van het jaar staat ook voor rustig een boek lezen tussen het feesten door en even te bezinnen. Ik ben ondertussen al goed gevorderd in mijn roman "Een breuk in april". Ismail Kadare, de auteur, heeft zoveel stijl en kan een zin zo prachtig opbouwen dat het zeer aangenaam lezen is, ondanks het thema van het boek je niet meteen warm maakt om het te lezen. Het boek handelt over een eeuwenoude bloedwraak tussen twee families. Deze twee families, de Berisha's en de Kryeqyqes, wreken dus om de zoveel tijd hun recentst vermoorde familielid. Als je even nadenkt, weet je dat deze vete zeer lang zal blijven voortduren. Je vraagt je dus ook af hoe deze families in deze situatie verzeild zijn geraakt. De oorzaak van deze vete gaat een zeventigtal jaren ( in het boek) terug de tijd in. Een man had op een zekere avond op de deur van de Beriska's geklopt om te vragen of hij mocht blijven logeren, zoals de tradities het voorschrijven moesten ze hem onderdak geven en hem voeden. De dag erna toen de man terug vertrok moesten ze hem naar de grenzen van hun streek leiden. Maar hier knelde het schoentje, een lid van de Kryeqyqes, schoot de gast neer. De (dode) gast lag precies op de grens van het dorpsgebied en volgens de "Kanun" (= codificatie van het gewoonterecht) moest de begeleider de gast dan wreken. Zeventig jaar later moet Gjorg, het hoofdpersonage, zijn pas vermoorde broer wreken. Nadat hij dit heeft gedaan, is het ook de gewoonte dat de ouderen van het dorp de kleine en eventueel de grote "bessa" aanvragen (= periode om te rouwen). Tijdens de grote bessa moest Gjorg bloedbelasting betalen en naar de kulla (= huis) van Orosh gaan. Ik zit ergens in het verhaal waar hij de kulla heeft bereikt. Nu wil ik het even over de stijl en beeldspraak hebben die we mogen bewonderen in het boek. Ik heb een aantal voorbeeldjes aangeduid in mijn boek die ik even wil delen met jullie. Kadare hecht veel belang aan het beschrijven de ruimte rond het hoofdpersonage en vooral als hij reist naar de kulla van Orosh. Hier beschrijft hij het landschap : "Bergen die met versteende nieuwsgierigheid omhoog rezen achter de schouders van een andere en gehuchten die stom leken." Overal in hun streek is het landschap hetzelfde, de kleine bergdorpjes waar de tijd al vijftig jaar is blijven stilstaan.Wat verder in het boek, als Gjorg al een tijdje aan het wandelen is zonder ook maar iets tegen te komen op de weg ( in de bergen van Albanië is er niet veel activiteit op de wegen) beschrijft hij hoe Gjorg zich voelt. Gjorg is een beetje aan het ijlen door de lange tocht : "En hij onderging een wonderlijk gevoel van harmonie met de bultige bergen en de mistflarden die er in een langzame dans omheen wervelden.".
Ik heb vandaag nog eens de moed gevonden om een blogberichtje te posten. Het was weer even geleden dat ik jullie iets heb laten weten over mijn literaire avontuurtjes, dit kwam door de syntheseproeven. Met de barre weersomstandigheden dezer dagen, had ik enkel zin om wat nostalgische literatuur en de weekend-krant, voor de warme houtkachel met een lekkere tas warme thee, te lezen. Ik wil jullie nu wat vertellen over een niet al te vaak voorkomend artikel dat ik las in de krant. Het artikel handelt over de Nederlandse auteur Ruud Linssen die zijn nieuwe boek gaat laten drukken met, niet verschieten, zijn eigen bloed! Het idee komt namelijk van zijn uitgeverij, 'Underware'. Die specialiseert zich in heel bijzondere publicaties. Zo hebben ze al eens een boek laten drukken dat je enkel in de sauna kunt lezen, want buiten die warme en vochtige omgeving verdwijnen de letters. Om het experiment tot een goed einde te brengen hebben ze een halve liter bloed van Linssen moeten afnemen. Die halve liter bloed zal met een even grote hoeveelheid vetten aangevuld worden. Het drukken met Linssens's bloed sluit ook aan bij het onderwerp van zijn boek: het vrijwillige fysieke en psychische lijden van de mens. Ik vind het echter een bizar idee om een boek te laten drukken met je eigen bloed. Ik denk ook dat het geen sinecure is om het boek gelezen te kunnen krijgen, ik zal aan al die mogelijke bedenkingen niet voorbijgaan zoals hoe leesbaar zullen de letters zijn? En wat met het per ongeluk morsen van koffie of andere drank bij het lezen op het boek? En zal de 'bloedinkt' er wel lang opblijven? Diegenen die het boek willen lezen wens ik alvast veel plezier toe!!!
