Zoals jullie al wel weten, is het de laatste tijd nogal moeilijk om een gaatje te vinden in mijn agenda wat betreft het vrijmaken van tijd om te lezen. Niet enkel heb ik momenteel een tijdsgebrek, maar ook een motivatiegebrek. De hoofdstukken vlotten niet meer zoals ze ooit hebben gevlot. Maar ja, wat wil je ook met al die tijdrovende eindwerkjes. Vandaag heb ik me dus wel kunnen oppeppen om nog eens te proeven van het werk van Coetzee. Deze laconieke uiteenzetting even ter zijde, gaan we verder met het relaas van het boek.
Momenteel nader ik het einde van het boek, waar David en Lucy's band er niet op vooruit is gegaan. Na de verschrikkelijke gebeurtenissen is het steeds slechter beginnen te lopen tussen vader en dochter. Hier komt nog eens bij dat David zich erg begint te storen aan het dagelijks zien van Petrus. Volgens David weet die Petrus wat meer over de schanddaden en de misdadigers in kwestie. Ook begint David zichzelf als persoon te evalueren, hij weet immers van zichzelf dat hij compleet aan het veranderen is ten opzichte van vroeger. Hoewel de band tussen vader en dochter slecht is, probeert hij haar toch te overhalen om de boerderij achter te laten en naar een ander land te gaan om te bezinnen. Want hij vindt, en dat blijkt ook uit Lucy's gedrag, dat het blijven wonen in de boerderij een tantaluskwelling is geworden. De slechte sfeer en herinneringen die het huis oproepen zijn nefast voor de verdere ontplooiing van Lucy. Maar het blijkt geen sinecure te zijn om Lucy te overhalen te vertrekken, want om de één of andere reden vindt ze niet de moed om te vertrekken. Dit tot grote ergernis van David...
Zojuist heb ik weer een spannende passage gelezen in mijn boek. Jullie weten vast nog wel dat David Lurie, het hoofdpersonage, na zijn problemen(zie vorige bericht) naar zijn dochter op het platteland was gevlucht. Op een of andere dag, kwamen er namelijk drie mannen op Lucy's domein. Ze moesten zogezegd bellen want er was een ongeluk gebeurd met één van hun familieleden. Dit vonden David en Lucy al verdacht dat deze sujetten speciaal tot aan hun huis waren gewandeld ( het huis was immers ver afgelegen van het dorp). Maar goed, het feit dat deze drie mannen uit één van de armste wijken kwamen, deed al het argwaan verdwijnen. Toch namen David en Lucy hun voorzorgen door maar één van de mannen samen met Lucy naar binnen te laten gaan. Toen dit te lang duurde, kreeg David opnieuw argwaan en ging een kijkje nemen binnen. Waar hij niet op lette was dat de twee andere mannen, die nog achter hem stonden David waren gevolgd om hem uiteindelijk bewusteloos te slaan en in het toilet op te sluiten. Alle waardevolle goederen werden gestolen door één van hen, terwijl de anderen Lucy op een of andere manier in bedwang hielden (ik weet niet precies hoe). Ze gingen ook aan de haal met David's auto en om te voorkomen dat David of Lucy hen zouden achtervolgen, hadden ze de banden van de jeep leeg laten lopen. Voor ze vertrokken hebben ze nog spiritus over David gegoten en hem in brand gestoken. Gelukkig kon hij eigenhandig de vlammen doven. Toen de drie waren vertrokken kwam Lucy tevoorschijn, maar ze was zo verafschuwd van wat er net was gebeurd dat ze niets kon zeggen. David geraakt tijdig in het ziekenhuis omdat de man van Bev Shaw hun kwam halen.
In deze passage en vlak erna is dus heel wat gebeurd dat het karakter van David nog meer gaat veranderen. Hij was al onverschillig voor bepaalde dingen, maar nu gaat hij zich echt afvragen waarom hij niet gewoon afgemaakt is om deze ellende niet onder ogen te moeten zien. Ook zijn gedachten over lesbiennes, de seksuele geaardheid van zijn dochter, verslechteren blijkbaar. Hij kan er geen begrip voor opbrengen, maar toch zal hij moeten want hij wil simpelweg dat zijn dochter gelukkig gaat worden. David merkt ook steeds meer en meer dat Lucy onafhankelijker gaat worden, ze durft tegen hem in te gaan en zijn wijze raad af te wijzen. Dit vindt hij zo spijtig, want hij ziet dat hij zijn kleine meid aan het verliezen is...
Sinds mijn vorige bericht ben ik al weer een stukje verder in mijn roman 'In ongenade'. Het hoofdpersonage, David Lurie, zal voortaan geen toevlucht meer vinden bij de dertig jaar jongere Soraya. Ze is immers gestopt met prostitutie omdat ze zich vanaf nu meer ging bezig houden met haar kind en de zoektocht naar vast werk. Als Coetzee het vanaf dan gaat hebben over David Lurie zelf, begint het echte verhaal pas. Op een bepaalde dag was zijn oog gevallen op een aantrekkelijke studente die in zijn lessen zat. Toen hij haar op een avond , op weg naar huis, tegenkwam in de tuinen van de universiteit begon hij tegen haar te babbelen. Van het één kwam het ander en voordat hij het wist ging ze naar zijn thuis om iets te drinken. Dit was echter geen slimme zet van David omdat hij goed wist dat dit faliekant zou aflopen. David's drang en lust komen hier weer naar boven, hij kan het niet laten om nog meer met haar af te spreken en uiteindelijk een relatie met haar te beginnen. Een aantal weken loopt dit goed, maar al gauw komt hij in een lastig parket te zitten. Het meisje in kwestie, Melani, krijgt een jonger vriendje dat David een hak wil zetten. Zijn auto en eigendom worden beschadigd en hij wordt bedreigd als hij nog één vinger durft uit te steken naar Melani. Zij zelf is te preuts en naïef om iets tegen het vriendje in te brengen. Alles wordt nog erger wanneer hij een klacht tegen zich krijgt ingediend, de ouders van het meisje zijn het nu ook te weten gekomen, net als de rest van Kaapstad. David Lurie beslist dan zelf om ontslag te nemen en dus verlaat hij ook Kaapstad. Hij gaat intrekken bij zijn dochter op het platteland, waar hij tot bezinning kan komen. De dochter, Lucy genaamd, bezit een grote boerderij waar ze dieren heeft lopen en haar eigen groenten kweekt. Mede-eigenaar van de boerderij is Petrus, een grote stevige man die samen met haar het harde werk doet om rond te komen. David Lurie, poëet die hij is stelt het verblijf van zijn dochter, hier op het platteland, serieus in vraag. Hoewel zijn vrouw en hij zelf allebei twee toch wel intelligente mensen met een diploma zijn, bewandelde zijn dochter haar levenspad toch op een heel andere manier. Stilaan begint hij te wennen aan de andere levensstijl en snapt hij zijn dochter steeds beter...
Tot hier mijn tweede vervolg van mijn boek. Ik ben nog altijd zeer tevreden over het boek, want het is goed geweest dat Coetzee vroeg begon aan het stuk dat ik hier vermeldde. Ik was het eerste stuk een beetje verveeld over de inhoud, maar dat is nu vast en zeker niet meer.
Wat fijn om weer eens te kunnen bloggen... Het is alweer krokusvakantie, wat gaat de tijd toch veel te snel voorbij het laatste jaar. Alles lijkt wel in een stroomversnelling te komen nu ik in mijn 'retorica' zit. Een echte verklaring hiervoor is niet te geven. Enkel het feit dat je constant bezig bent, in dit drukke maar toch fijne jaar, zal hiervoor zorgen. Nu het dus vakantie is, heb ik wat meer tijd om tot rust te komen en mijn nieuwe boek even ter hand te nemen. Voor dat ik het boek begon te lezen had ik al wat adequate informatie gevonden over het boek, dus ik had al een klein idee wat het thema zou zijn. Deze ochtend, juist na het ontwaken, had ik al één hoofdstukje er op zitten. Tot nu toe is er nog niets noemenswaardig gebeurd, enkel een persoonsbeschrijving van het hoofdpersonage. Het hoofdpersonage is een man van middelbare leeftijd die lesgeeft aan de 'Kaapse Technische Hogeschool'. De man is tweemaal gescheiden en is een in ongenade gevallen wetenschapper, om wat afwisseling in zijn leven te brengen begint hij romantische poëzie te doceren. We komen ook te weten dat zijn libido nog altijd op peil staat, hij bezoekt namelijk elke donderdag een prostituee 'Soraya'.
Tot hier het eerste hoofdstuk, we zijn eigenlijk niet echt veel te weten gekomen, buiten het feit dat hij zijn toevlucht zoekt in de prostitutie. Wat me wel opvalt is de stijl van schrijven van Coetzee. Hij hanteert een zeer vlotte pen, die het aangenaam lezen maakt. De manier waarop hij dingen kan omschrijven zorgt ervoor dat je je het echt goed kan voorstellen. Dit waardeer ik ten zeerste in hem...
Een vervolg zal niet lang op zich laten wachten...
Ik moet jullie met pijn in het hart melden dat het alternatieve boekenfestival 'Het Andere Boek' er de brui aan geeft na de 33ste editie. 'We zijn onze unieke positie kwijt' zegt het bestuur.
Lid van de raad van bestuur, Scheltiens, haalt 4 oorzaken aan waarom de boekenbeurs ermee stopt. Volgens hem ondervonden ze dat het steeds moeilijker werd om internationaal vermaarde pennen naar Antwerpen te lokken, anderzijds hadden ze ook te kampen met een dalend aantal betalende bezoekers. Nog een reden was dat er enkele kernmedewerkers pas beslisten om het roer professioneel om te gooien. Een laatste oorzaak ligt volgens Scheltiens bij het feit dat je tegenwoordig ontluikende talenten en spraakmakende debatten overal vindt. Daarom is het gek dat je nog naar 'Het Andere Boek' zou komen. Men was al tien jaar geleden bezig met de stopzetting van het festival, maar toch hadden ze nog doorgedaan. Eigenlijk was het niet noodzakelijk om het festival te stoppen want ze hadden 2009 financieel gezond afgesloten. 'Het festival was meer toe aan een nieuwe inbedding' zegt André Van Halewyck. Maar Scheltiens betwijfelt of die aanpak de juiste geweest zou zijn. Ook een mogelijke samenwerking met 'Boek.be' ziet hij niet zitten omdat ze dan waarschijnlijk ondergesneeuwd zouden raken met BV's en zo hun eigenheid van 'alternatief' festival zouden verliezen. Ook over de locatie waren de meningen verdeeld. Het Zuiderpershuis had wel de uitstraling en de middelen om een alternatieve boekenbeurs te laten doorgaan, maar het kon daar niet groeien. Men kon geen nieuwe doelgroepen meer bereiken...
Persoonlijk vind ik dit een spijtige zaak dat zo een levendig en intellectueel festival in de toekomst niet meer zal doorgaan. Het is immers weer een plaats minder voor literair Vlaanderen om je geliefkoosde boeken te kopen. Ik hoop dan ook uit de grond van mijn hart dat zulke feiten zich niet te vaak meer gaan voordoen.
Toen ik even geleden de oude kranten naar onze recycleerplaats bracht, bladerde ik nog even in de krant van vrijdag. Niet geheel toevallig kwam ik een artikeltje tegen over de Amerikaanse schrijver James Ellroy. Zopas heeft hij een nieuw boek uitgebracht nl. 'Het bloed kruipt.' Volgens recensenten een meesterwerk, volgens Ellroy zelf : "Geniaal". Hij weet dat hij een groot schrijver is en het woordje bescheidenheid staat blijkbaar nog niet in zijn woordenboek. Het boek vormt het sluitstuk van de 'Underworld USA'-trilogie waarin de complotten en moordaanslagen tegen de achtergrond van de Amerikaanse geschiedenis tussen de moord van Martin Luther King en het aftreden van Nixon. Ellroy voert een hele rist personages ten tonele wan wie hij de kleine, fictieve verhalen ophangt aan het grotere historische plaatje van de jaren '60. Zijn onverbloemde maar rijke taal en stijl staan garant voor een heus leesavontuur. Zoals ik al vermeld heb, schuwt Ellroy geen bescheidenheid. Hij zegt dat hij 'de Beethoven van de literatuur' zal worden. Hier stel ik mij toch wel enkele vragen... Voorts zijn ook nog een paar van zijn romans verfilmd en omdat hij soms in geldnood zit, komt dit goed uit. De twee bekendste films gebaseerd op een werk van Ellroy zijn 'L.A Confidential' uit 2003 en 'The Black Dahlia' uit 2006. Als deze films niet gewaardeerd zouden worden, dan scheelt hem dat niet. Hij wil enkel afgerekend worden op zijn boeken... Volgens Ellroy is Obama een zwakke president, wat zijn argumenten hiervoor zijn weet ik niet want hij wilt of kan ze niet geven. Wat jullie ook misschien nog over hem moeten weten is zijn obsessie voor vrouwen. Hij heeft al verschillende vrouwen gehad en is telkens gescheiden, wat me hier dan bij opvalt is dat het wel zeker aan de vrouwen zal liggen...?
Vandaag las ik een artikel in mijn geliefkoosde krant 'De Standaard' over het boek 'Liefdeslied in tien verdiepingen'. De thema's spraken me niet direct aan toen ik de kop las: "Seks, drugs, kunst en geweld". Dit is wel een zeer rare combinatie van ingrediënten als je het mij vraagt. Maar men mag het vel niet verkopen voordat de beer geschoten is, dus begon ik vol goede moed met lezen van het artikel. Volgens de schrijver van het artikel, Filip Van Ongevalle, schuwt Richard Milward geen vuile woorden zoals 'fuck'. Het verhaal speelt zich trouwens af in een troosteloos appartementsblok in Middlesbrough en deels in de Londense kunstwereld. Hoe het komt dat deze twee tegenovergestelde milieu's zo in verband gebracht worden is simpel, 'Bobby de Kunstenaar'. Deze naïeve, doodbrave, maar aan drugs verslaafde jongen wordt opgemerkt door iemand die in de kunstwereld actief is. Bobby heeft een vriendinnetje dat 'Georgie' heet. Ook zij is verslaafd, maar wel aan het snoep dat ze verkoopt in het warenhuis. In het appartementsgebouw waar zij wonen, is een hele hoop met marginale mensen bijeen gepropt. Hierover wordt uitvoerig verteld, maar ik ga hier even niet verder op in. Als we verder gaan met Bobby, zien we dat als hij geen geld heeft hij zijn verslaving goed in de hand kan houden. Maar éénmaal het geld aanwezig is, dan kan hij niet weerstaan om alles te verpatsen. Het boek geeft 'een ongenadige en tegelijk onweerstaanbaar grappige schets van een milieu van viespeuken.' Ook de kunstwereld, waar er meer gebabbeld wordt dan geschilderd, spaart hij niet: ' Het is één van die bedrijfstakken waarin of je kont wordt gelikt en er rozen aan je voeten worden gelegd, of je heftig bekritiseerd wordt door mensen die mislukt zijn als kunstenaar maar wel heel veel lange, dure woorden kennen.' Milward zelf, studeerde af aan het St. Martin's Art College in Londen. Het verhaal kent geen hoofdstukken en zelfs geen paragrafen. Na het laatste woord staat er zelfs geen punt, want de zin is nog niet af... Af en toe schrijft hij woorden aan elkaar en zelfs volledige zinnen omgekeerd. Op het einde trapt de schrijver wel wat op zijn adem en beginnen de trips van Bobby te vervelen...
Vandaag kom ik op de proppen met een boekje waarvan ik wat heb gelezen. Mijn adequate informatie komt uit de krant "Metro". Het gaat over het boek 'Waarom Pierre dood moest'. Om jullie even op te warmen zal ik het boekje kort samenvatten:
Het verhaal gaat over Olivier die samen met zijn broer en zijn ouders samenwoont. Hij kijkt enorm op naar Pierre, de progressieve pastoor van het dorp. Deze nodigt hem dan ook al voor de derde keer uit om mee op zomerkamp te gaan. Olivier is in de zevende hemel en stemt meteen in. Tot op een zekere avond is alles goed verlopen, maar dan vraagt Pierre hem 's avonds te vergezellen naar zijn kamer en hem te masseren. Pas jaren later, als Olivier een dochter heeft die even oud is als hij toen was, begint hij er pas echt over na te denken en er over te piekeren. Hij besluit zijn herinneringen op te schrijven en uit te geven... Volgens het hoofdpersonage én scrijver van het boek is het géén boek over pedofilie. Maar eerder een verhaal over vriendschap en vertrouwen, en hoe dat misbruikt en geschonden wordt. Het is met veel subtiliteit verteld want het is een gevoelig thema.
Voor diegenen die geïnteresseerd zijn hierin kunnen het kopen voor een niet al te goedkoop bedrag van 19.90 euro. Het boek beslaat 112 pagina's...
Vandaag met ik jullie met spijt in het hart melden dat de week van de taal is afgelopen. Om dit festijn op een goede manier af te sluiten, zal ik jullie nog even verwennen met hoogstaande poëzie van niemand minder dan Hugo Claus. Claus heeft dus niet alleen prachtige boeken geschreven maar ook aangrijpende gedichten van onschatbare waarde. Ik stel jullie nu voor : 'Ik schrijf je neer'
' Mijn vrouw, mijn heidens altaar, Dat ik met vingers van licht bespeel en streel, Mijn jonge bos dat ik doorwinter, Mijn zenuwziek, onkuis en teder teken, Ik schrijf je adem en je lichaam neer Op gelijnd muziekpapier.
En tegen je oor beloof ik je splinternieuwe horoscopen En maak je weer voor wereldreizen klaar En voor een oponthoud in een of ander Oostenrijk.
Maar bij goden en bij sterrenbeelden Wordt het eeuwige geluk ook dodelijk vermoeid, En ik heb geen huis, ik heb geen bed, Ik heb niet eens verjaardagsbloemen voor je over.
Ik schrijf je neer op papier Terwijl je als een boom in juli zwelt en bloeit.'
uit "Gedichten 1948-1993"
Als dit geen passend einde van de fijnste week van het jaar is...
Omdat het deze week de 'week van de taal' is, heb ik voor jullie een primeur. Jawel beste vrienden, het is voor mij de rolls royce onder de gedichten. Ik ga jullie vandaag wat vertellen over 'Melopee' van Paul van Ostaijen. Het gedicht is mij sinds vorig jaar bijgebleven, toen we poëzie als leerstof zagen. Bij deze :
"Onder de maan schuift de lange rivier Onder de lange rivier schuift moede de maan Onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar de zee
Langs het hoogriet langs de laagwei schuift de kano naar de zee schuift met de schuivende maan de kano naar de zee Zo zijn ze gezellen naar zee de kano de maan en de man Waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee"
uit 'Nagelaten gedichten'.
Jullie zullen je wel afvragen wat mij zo intrigeert in dit gedicht... Laten we eerst en vooral beginnen met de titel : 'Melopee'. Een melopee is een ritmisch gezang als begeleiding van een declamatie (d.w.z. een voorlezing, korte rede). Als men het gedicht leest is het inderdaad ritmisch en zangerig. Men kan 'schuiven' ook echt traag uitspreken zodat het de indruk opwekt van echt traag over het water te varen. Als we de herhaling van de naamwoorden gaan bekijken, kan men met een beetje creativiteit ook een gezang waarnemen. Als we goed kijken naar de opbouw en vorming van de zinnen zijn ze zeer simplistisch en banaal. Juist dit zorgt ervoor dat dit gedicht bij de meesten onder ons aanslaat. Bij elke regel voegt hij er telkens een woord bij zodat het gedicht meer inhoud en diepte krijgt vind ik. Naar het schijnt is het een typisch 'Antwerps' gedicht. Men kan in de rivier, de Schelde zien en de reis van de man in zijn kano als een wandeling langs de Schelde. Ook dit roept iets rustgevends op bij mij, het is precies alsof ik het gevoel krijg net een wandeling gemaakt te hebben. Het gedicht staat ook symbool voor van Ostaijen's leven, het was een reis met een begin en een einde. Het einde nadert, hij schuift rustig verder... Hij heeft ook een symboliek gegeven aan het hoogriet en het laagwei, dit zijn dan de hoogtepunten en laagtepunten in zijn leven. Hij zal niet revolteren, want hij beseft dat het genoeg is geweest, hij zal gewoon rustig meegaan met de stroom. Enkel stelt hij zich nog de vraag over het 'waarom' in zijn leven...
Na een druk en turbulent weekend heb ik vandaag weer wat lekkers voor jullie. Vandaag hoorde ik Mr. Paeps vertellen in de klas over dat schitterende boek dat hij 'het beste vind dat ik al deze maand gelezen heb'. Nu, ik was dus benieuwd naar meer en heb het even gegoogled. Ik ga jullie even kort en bondig 'The Berlin Wall' voorstellen. Eerst en vooral ga ik jullie de auteur voorstellen: Frederick Taylor.
Het boek vangt aan in 1961, de DDR (Duitse Democratische Republiek) of anders gezegd Oost-Duitsland is leegloop van mensen geworden. Iedereen in Oost-Duitsland probeert de armoede en miserie van het communisme te ontlopen. Ook de leiders zien deze exodus en zitten met de handen in het haar. Ze zoeken oplossingen bij economische hervormingen zodat ieder wat meer kan consumeren. Dit looft verkeerd af en nog meer mensen ontvluchten de DDR. In het geheim wordt operatie Roos gestart, want Ulbricht wil namelijk héél Berlijn met militaire middelen inpalmen. Gelukkig komt er nog een persoon tussen die dit kan verhinderen of een derde wereldoorlog had kunnen uitbreken. Hierna wordt er beslist dat de stad gesplitst gaat worden door middel van de Berlijnse muur. Dit was in ieder geval een beter oplossing dan een nieuwe oorlog...
De andere grootmacht in de wereld, Amerika, had hier niets op tegen want alles was beter dan oorlog. Dus lieten ze maar begaan... Maar men kon de roep van de mensen om te vluchten niet stoppen. Mensen zijn immers creatief als ze in nood zijn. Ze probeerden via riolen of kanalen over te zwemmen (deze waren goed beveiligd). Er werden valse paspoorten aangemaakt voor de Oost-Berlijners, treinen die door de spoorwegversperring reden, mensen die de facto op de grens woonden en in de eerste dagen van de versperring uit hun raam sprongen om te vallen op Westerse grond. Deze zogenoemde 'deserteurs' werden koelbloedig afgemaakt eens ze gevat werden. Ze werden verafschuwd in de straatspropaganda...
Zo vertelt Taylor het hele verhaal tot aan de vereniging van Duitsland. Taylor heeft met dit werk een zeer imponerend en emotioneel verhaal op zijn palmares staan, dat denk ik toch niet te zwaar is om te lezen. Ik zelf ga dit boek niet kopen in 'de Slegte' zoals Mr. Papes mij heeft aangeraden te doen, maar als ik het eens in de bibliotheek zie liggen ga ik toch eens twee keer nadenken vooraleer ik het mijn rug toedraai...
Jonathan Safran Foer is een Amerikaans auteur die zopas een boek heeft uitgebracht over de onthutsende feiten over de veeteelt. Zijn boek heet 'Dieren eten' en schetst niet alleen de wanpraktijken in de vleeskweek maar ook het negatieve effect ervan op het milieu. Het ironische kantje hierbij is dat 'de veetelers hem feliciteren voor zijn acties'.
Dit non fictie-boek, zal zelfs de meest fervente vleeseters onder ons niet koud laten. Met dit boek spoort Foer zelfs andere mensen aan om dierenrechtenactivist te worden (red. Nathalie Portman zei dit na het boek gelezen te hebben). Zelfs Mr. Coetzee himself, Nobelprijswinnaar voor literatuur, schreef op de achterflap: 'Wie na het lezen van Dieren eten nog steeds vlees met kilo's blijft consumeren, is of harteloos of ongevoelig voor de rede'. Wat een eer voor Foer dat Coetzee hem dit hart onder de riem steekt, want steun van Mr. Coetzee krijgen is een grote eer... Foer zelf dacht eerst dat hij misschien wat te heftig tekeer was gegaan in zijn verhaal, hij had zelfs bang dat hij mensen zou afschrikken. Maar blijkbaar krijgt hij veel positieve reacties en hartverwarmende mails.
Volgens Foer ligt het meest schokkende binnen in de intensieve veeteelt. Hoe de beesten gemanipuleerd worden en halfdood in barre leefomstandigheden moeten leven. Ze worden trouwens nog volgepropt met de verschrikkelijkste 'bullshit'. Bijna alle bedrijven gaan op deze manier te werk en dat is afschrikwekkend. Ook over de gezondheid van de mens zwijgt hij niet, de groeihormonen die in de koeien worden ingespoten komen sowieso in ons lichaam terecht. Vrouwen zijn hier heel gevoelig voor, want door de groeihormonen maken vrouwen drie keer meer kans op tweelingen dan zonder groeihormoon. Dit hormoon zit dan in de melk van de koe. Ook kinderen raken vijf maal sneller in hun puberteit...
Het idee om geen vlees meer te gaan eten blijft utopisch. Alhoewel we er toch iets kunnen aan doen.Want als elk gezin (Amerika enkel) één dag in de week geen vlees meer eet, dan zou dat overeenkomen met vijf miljoen auto's minder op de weg... Ikzelf draag mijn steentje al heel mijn leven bij, want in ons gezin is er altijd één dag in de week dat wij geen vlees eten. Beste lezers van mijn blog: Draag ook je steentje bij aub!
Vandaag ben ik naar de SID-in geweest in de Brabanthal in Haasrode nabij Leuven, de stad van de student. Op deze beurs ben ik heel wat meer te weten gekomen over allerlei mogelijke richtingen die ik eventueel zou kunnen doen... Ik had wel zo een beetje het gevoel dat je 'hic et nunc' moest te weten gekomen zijn wat je al gaat verder studeren. Dit was ook vooral door de drukte in en door de korte tijdspanne die je had om info te vragen aan de faculteitstanden. Maar goed, dit geheel terzijde wil ik jullie even kort mededelen dat ik al watertandend wacht op mijn volgende boek nl. 'In ongenade' van J.M. Coetzee.De thema's spreken me wel aan: Apartheid, Zuid-Afrika... Ik heb vorig jaar al eens een oeuvre van hem gelezen en dat beviel me ten zeerste. Dat boek 'Wachten op de barbaren' ging ook over Zuid-Afrika en zijn problematiek. Hierin besprak Coetzee dan vooral het beschuldigen en terechtstellen van onschuldige mensen. Deze onschuldige mensen zijn meestal nomaden van bepaalde stammen. De overheid organiseert deze wandaden omdat deze mensen een zogezegd gevaar voor de maatschappij zouden vormen. Het hoofdpersonage in het boek werkt voor de overheid in woont in een bepaalde stad midden in probleemgebieden. Hij moet met lede ogen toezien hoe deze arme mensen onterecht worden afgeranseld en vernederd. Hij wilt in actie komen hiertegen maar krijgt geen steun van de mensen in het stadje. Hiervoor zal hij in de gevangenis belanden en strijd blijven leveren voor de onschuldigen...
Eenmaal je dit boek hebt gelezen gaat er toch wel een belletje rinkelen hoor... Je beseft dat we hier in ons land gelukkig die wanpraktijken niet al te dikwijls hebben moeten meemaken. Het verhaal is zeer aangrijpend en structureel goed opgebouwd. Zelfs met spanningsopbouw weet Coetzee goed om te gaan, hoewel het toch geen sinecure is met deze thema's.
Ik kijk voorlopig al reikhalzend uit naar 'In ongenade', maar ik zal nog even geduld moeten koesteren want pas in de krokusvakantie zal ik mij helemaal toeleggen op dit boek. Zo, nu weten jullie ook weer wat meer over Coetzee en zijn stijl van schrijven...
Zojuist ben ik toevalligerwijze, op zoek naar wat meer info over de schrijver Ismail Kadare, gekomen op een zeer interessante site met al zijn werken en telkens een korte bespreking erbij. Zoals jullie al wel weten ben ik vrij recent fan geworden van Kadare. Ik hou van zijn evenwichtige en humoristische manier van schrijven die hij gebruikte in 'Een breuk in april'. Doch, mogen we niet uit het oog verliezen dat hij ook steeds de lezer het 'Albanese gevoel' wil meegeven. Hij wil m.a.w. je laten voelen wat de problematiek in Albanië met zich mee bracht enkel decennia geleden. Hij bereikt zijn doel volledig op dit gebied, want ik ben als lezer op dat vlak gegroeid en meer te weten gekomen over een periode wanneer ik nog geen daglicht had gezien. Maar goed, ik wil jullie nu even een tweede (waarschijnlijk) even goede boek voorstellen.
Het boek dat ik jullie nu even kort en bondig ga voorstellen is 'Leven, spel en dood van Florian Mazrek'. Florian Mazrek wil eigenlijk toneelspeler worden maar wordt afgewezen door de toneelschool en komt om de een of andere reden bij het leger terecht. Hij valt onder een categorie die in groepen bij een kustplaats ergens bij de Griekse grens ervoor moeten zorgen dat mensen het land niet uitvluchten. Om vluchtelingen beter te kunnen ontdekken wordt ook Vjollca Morina ingezet, als undercover. Vjollca en Florian komen niet geheel toevallig met elkaar in contact en worden verliefd. Er komt nog een goed stuk aan bod rond de vraag of men een lijk van een vluchter mag laten zien aan de massa ter afschrikking. In het boek wordt een vergelijking gemaakt tussen deze kwestie en het leven Florian.
Mijn interesses in dit boek zijn tot dusver aangewakkerd, het enige probleem momenteel kan zijn dat ik nog niet genoeg tijd heb om dit veelbelovende boek te lezen. Het zal voor later op het jaar zijn...
Na een bewogen weekend met veel gefeest en een beetje hoofdpijn heb ik vandaag terug wat te vertellen over de literatuur. Momenteel ben ik nog niet begonnen in mijn derde (verplichte) boek, maar ik blijf jullie wel op de hoogte houden wat me opvalt over de literatuur. Vandaag bespraken we in de altijd interessante les Nederlands de gedichten van 'Marijke van Nijmegen'. Hierin kwam op een bepaald moment de canon van de literatuur ter sprake.
Nu, wat is eerst en vooral deze canon? De canon is een weliswaar 'fictieve' lijst die voor bepaalde mensen kan verschillen naargelang wat zij goede boeken vinden. In deze lijst staan volgens jouw die boeken die je zeker gelezen moet hebben, wereldliteratuur m.a.w. Ik persoonlijk zou in mijn canon meteen Claus, Elsschot en Boon zetten. Want je leert immers zoveel uit die boeken dat ze het waard zijn om in de canon te staan. Voor enkelingen zou die canon kunnen bestaan uit een aantal strips of dergelijke... Ook kan deze canon veranderden naargelang de tijd vordert, want als een auteur die er nu in staat binnen pakweg 200 jaar niet meer gelezen word, dan zal hij uit de canon verwijderd worden. Zo kan je ook een "blogcanon" opstellen als je wilt, eigenlijk bestaat die al nl. de toplijst van literatuur. Want het gaat hier om de meest gelezen en kwalitatieve blogs.
Toen ik in de klas even verder nadacht over die canon, dacht ik aan mijn vorig gelezen boek van mijn literatuurlijst. Als jullie mijn vorige berichten hebben gelezen over 'Een breuk in April' weten jullie nog goed waar ik toch met regelmaat over sprak nl. de 'Kanun'. Ik zal nog even kort uitleggen wat dit is. De 'Kanun' is een verzameling van regels en wetten die gebruikt worden in de Albaneese bergen. Als jullie het dus goed begrijpen, is die 'Kanun' hetzelfde als de canon maar dan met wetten in plaats van boeken. Persoonlijk vind ik dit een mooie vergelijking, maar we moeten realistisch blijven want het is maar een hypothese van mij dat het daar van komt...
Vandaag kom ik op de proppen met triestig nieuws: Miep Gies is overleden... Miep, die tijdens de tweede wereldoorlog het dagboek van Anne Frank uit Duitse handen redde, stierf maandagavond 11 januari. Ze was 100 jaar. Miep was tijdens de oorlog de steun en toeverlaat van de familie Frank. Ze bracht hen eten, kledij en boeken. Met andere woorden, ze riskeerde haar leven om de joodse familie, die ondergedoken leefde in Amsterdam, te voorzien van de levensmiddelen.
Als 11 jarig meisje kwam Miep vanuit Wenen naar Nederland, haar eerste naam was Hermine Santrouschitz. Ze studeerde in Nederland en na haar studies ging ze aan de slag bij Opekta, het confituurbedrijf van Anne's vader Otto Frank. Tussen Miep en het gezin ontstond een hechte band. Maar de problemen werden meteen duidelijk, de familie moest het nazisme ontvluchten en onderduiken in Amsterdam. Met wat vrienden en het gezin dook Otto Frank onder in de achterkamer van zijn bedrijf. Meer dan twee jaar lang hebben ze het kunnen volhouden om ondergedoken te blijven, maar op 4 augustus 1944 kwam hier een einde aan. De ondergedokenen werden door de Gestapo naar concentratiekampen gebracht. Miep heeft tot het einde van haar leven met deze gebeurtenissen in haar achterhoofd geleefd.
Spijtig genoeg had enkel vader Otto Frank de helse kampen overleefd. Miep had de schrijfsels van Anne nog kunnen bewaren en achteraf aan Otto Frank gegeven. In 1947 liet Otto Frank het dagboek publiceren, wat het resultaat opleverde van 22 miljoen verkochte exemplaren. Door deze uitzonderlijke bekendheid hiervan, kreeg Miep ook meer aandacht voor haar moed. Ze kreeg verschillende onderscheidingen, waaronder de Yad Vashem-medaille en het Bundesverdienstkreuz. In 1995 werd ze tot ridder van de Orde van Oranje geslagen en sinds 2009, heeft een planetoïde haar naam gekregen.
Alhoewel je bij al deze uitreikingen misschien wat zweverig begint te worden, is dit niet het geval bij Miep. Ze bleef tot het einde van haar leven bescheiden en nuchter.
Ik denk dat de meesten onder ons, na dit gelezen te hebben, toch enige blijk van respect hebben ten opzichte van deze "straffe madam". Ze heeft laten zien wat echt telt in het leven: vriendschap en literatuur ( laatste is grapje). Ik persoonlijk denk dat we allemaal nog iets kunnen leren van zulke mensen. En hier zit ook een goede moraal in : Blijf altijd bescheiden, des te meer word je geapprecieerd!
Sinds het aanmaken van mijn literaire blog ben ik uitgegroeid tot een fervente lezer en literatuur-fan. Zelf weet ik niet hoe mij dit overkwam, want hiervoor had ik lak aan literatuur. Toen je mij een bepaalde tijd geleden vroeg of ik graag las, had ik met volle overtuiging negatief geantwoord. Maar nu ik heb ontdekt dat lezen zoveel meer is dan alleen maar bladzijde per bladzijde omdraaien, ben ik ook erg veranderd als persoon zelf. Lezen en literatuur hebben van mij een rustiger persoon gemaakt, die alvorens handelen eerst eens goed nadenkt. Vroeger reageerde ik meer impulsief op bepaalde dingen, wanneer ik nu het meer relativeer en stoïcijns handel. Dit is dan ook een grote overwinning voor mij op het vlak van mensenkennis, want je leert immers zoveel bij door boeken te lezen. Niet enkel als persoon ben ik veranderd, maar ook als lezer.
Vanaf heden schrik ik niet meer van literaire uitdagingen, in tegenstelling tot vroeger kijk ik nu ook niet meer naar het aantal pagina's. Want als je graag leest maakt het niet uit hoeveel pagina's het boek heeft. Voornamelijk lees ik nu romans omdat de meeste boeken voor volwassenen van dit genre zijn. Het liefst lees ik toch de non-fictie, oftewel fictie maar dan gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Ook zit er in deze boeken meestal een boodschap die je uiteindelijk vindt en begrijpt. Wanneer je de boodschap hebt begrepen is volgens mij de auteur in zijn opzet geslaagd. Enkel bij boeken als 'Het dwaallicht' van Elsschot zijn de boodschappen moeilijk te vinden, je moet echt goed tussen de regels lezen.
Hetgeen wat mij ook heeft verbaasd is dat ik sinds dit jaar ook meer en meer oog krijg voor artikels over literatuur in de kranten en tijdschriften. Vroeger zou ik direct doorgebladerd hebben naar het sport, maar nu lees ik eerst helemaal het artikel door en dan pas ga ik naar mijn eerste liefde : het voetbal-gedeelte. Daarna lees ik het artikel nog eens en analyseer ik het, zo kan ik daarna het samenvatten en posten op mijn blog.
Het laat mijn familie zelfs niet koud dat ik meer geïnteresseerd ben in literatuur dan vroeger. Mijn ouders sporen me aan om te lezen en steunen me volledig. Mijn zus heeft het soms nog lastig om te begrijpen dat ik zo veranderd ben, want zij kent die Sander van vroeger nog die nooit een boek bekeek. Doch vindt ze het fijn dat ik wat rustiger ben geworden, zo heeft zij ook minder last met mij...
Vandaag las ik in de krant ( Het Nieuwsblad) dat Nederland in de ban is van de mysterieuze schrijfster 'Tina Weemoed'. Ze schreef de heftige erotische roman 'Genade'. Ze wilt haar echte naam dus niet prijsgeven en dat leidt tot de gekste speculaties. Volgens sommigen zou er achter haar pseudoniem een man schuilgaan. Maar ze beweert toch : "Ik ben een vrouw". Toen de pers en media naar haar uitgever belde wie die 'Tina Weemoed' toch mag zijn, antwoordde deze alleen maar dat ze 'nog liever met twee betonblokken aan haar voeten op de bodem van de Sloterplas wordt gegooid, dan haar echte naam prijs te geven. Ze geeft dus ook geen interviews, zelfs niet telefonisch. Men kan haar enkel per mail contacteren. Zelfs dit is met de nodige voorzichtigheid want Nederland is nog altijd druk in de weer om de echte naam te vinden.
Joost Zwagerman zegt de schrijfstijl van Weemoed 'niet direct met iemand te kunnen rijmen'. Zwagerman blijft de hypothese van de mannelijke persoon achter Weemoed niet uitsluiten. Deze hypothese is trouwens al concreter gemaakt met enkele gokjes op Ronald Giphart en Kluun, twee auteurs die niet bescheiden zijn over seks. Het merendeel van de 'zoekers' zet zijn geld toch in op Sylvia Witteman, columniste bij 'de Volkskrant', maar ze heeft al negatief geantwoord met 'blij te zijn dat ze het boek niet geschreven heeft'. Voor de rest zijn er nog de 'anciens' die men kan bedenken zoals Lydia Rood en Marja Pruis.
Terzelfder tijd met de speculaties rond de naam van de auteur, zijn er ook vragen bij de personages in het boek. Omdat het boek zich afspeelt in 'de betere literaire en mediakringen van Amsterdam' menen sommigen enkele bekende Nederlandse mensen te herkennen in 'Genade'. Eén van de herkende personages zou Matthijs van Nieuwkerk zijn, beter bekend van zijn show 'De wereld draait door' en deelnemer van 'De slimste mens'. Maar in de mail ontkende Weemoed deze mogelijke herkenningen. Ze vindt het genre 'sleutelroman' trouwens niet passen bij haar boek, 'dat zou te beperkt zijn, alsof het een puzzel is die opgelost kan worden' zegt ze. Ze wou enkel het intellectueel, kunstzinnig en creatief milieu in de kijker zetten. Als men haar gaat vragen waarom ze juist achter een pseudoniem schuil wilt gaan, zegt ze dat het haar meer vrijheid gaf om te schrijven wat ze wou. Men zou denken dat ze bang is voor de taboe die er rust op het erotisch schrijven voor een vrouw, maar ze wilt gewoon niet dat de auteur vergeleken zou worden met de personages. Dus leek het pseudoniem haar de beste oplossing.
Ik vind het wel iets hebben zo'n boek dat geschreven is door een anonieme auteur. Als je dit artikel leest, ben je direct nieuwsgierig naar meer want juist omdat het zo mysterieus is heeft het succes. Voor diegenen die af en toe al een graag een erotisch getint boek willen lezen is dit vast en zeker een aanrader, want ze heeft speciaal er op gelet om iets opwindends te schrijven en niet alleen te 'beschrijven'. Zeker de moeite waard dus dit boek!
Twee dagen geleden heb ik jullie beloofd om deze dagen wat te vertellen over het boekje 'Problemski Hotel' van Verhulst. Ik ben dan vandaag ook al driekwart ver geraakt in het toch wel (relatief) dunne boekje. Het onderwerp van 'Problemski Hotel' handelt over asielzoekers vanuit alle hoeken van de wereld die hopen op een 'positief' antwoord op hun vraag om hier te verblijven. Het hoofdpersonage is 'Bipul Masli', het is een Ethiopische fotograaf die door de zware problemen in zijn land is moeten vluchten en nu verblijft in een Belgsich asielcentrum. Wat me vorig jaar nog niet opgevallen rond de naam 'Bipul Masli' was dat als je de letters van zijn naam verwisselt je 'islam' krijgt. Dit klinkt ergens logisch want ook in Ethiopië is een heel groot deel van de mensen moslim. Dit geheel terzijde, gaan we verder met het verhaal... Iedereen onder ons heeft wel het stereotiepe beeld voor ogen van asielcentra, maar eigenlijk weten we niet precies hoe het er in zo'n asielcentrum aan toe gaat. Ten eerste zijn er de problemen tussen de verschillende nationaliteiten, die Verhulst op een cynische maar grappige manier weet te omschrijven. Zo worden bijvoorbeeld de afrikanen meestal in elkaar geramd door de Tsjetsjenen. Ten tweede worden de asielzoekers echt behandeld als minderwaardigen... Hun eten is de naam 'voedsel' niet waardig, Verhulst beschrijft het als " eten dat niet door je strot te rammen is..." en op bepaalde dagen zijn het gewoon droge boterhammen, nu beschrijft hij het als " we kregen boterhammen met brood...". De kleren die ze moeten dragen hebben hun beste tijd ook al gehad. Voor de kinderen is er weinig tot geen educatief materiaal... Wanneer je dit als lezer verwerkt, dan gaat er toch, zelfs al lees ik het voor de tweede keer, een belletje rinkelen. Want hieraan zie je toch dat de Belgische overheid misschien iets meer aandacht aan deze mensen zou mogen besteden. Als we het over de belangrijke personages gaan hebben, zal ik jullie toch niet verrassen want je kan al raden dat deze mensen allemaal een bewogen verleden hebben. Zo heb je een goede vriend die Masli heeft gevonden in asielcentrum genaamd "Maqsood". In het boekje staat hij zo beschreven : "Maqsood heeft geen oogwit meer. Zijn oogballen zijn rood en die verftechniek is ontworpen door de gevangeniscipiers van zijn thuisland: je stopt iemand vijftien dagen in een donkere cel die niet groter is dan een lift in een goedkoop voorstedelijk appartement, en in die cel wordt er non-stop pepperspray verstoven zoals de geur van een dennenbos in een modale WC." Ik denk dat Verhulst het goed opvangt met de humoristische ondertoon die hij er aan geeft. Want op welke andere manier kan je het anders vertellen, wenen zal moeilijk gaan... Dan heb je nog zijn kamergenoot Igor, het is een Oekraïner. Masli vond het geen pretje toen hij te horen kreeg dat hij samen met Igor op de kamer de nacht moest doorbrengen. Igor was en is immers profbokser, en dan weet je meteen dat als die kerel zijn stoppen ook maar één keer doorslaan, Masli het eerste doelwit is van de 'de-te-vermorzelen-personen'. Igor blijkt uiteindelijk over een goed hart te beschikken... Dan heb je nog Anna, ze wordt de prostituee van het asielcentrum, en wel specifieker 'blok 4'. Ook een andere vrouw, Martina zal een niet onbelangrijke rol spelen. Ze is in verwachting van een brutale verkrachting en zal Masli, Maqsood en Igor om hulp vragen. Ze wilt de baby vermoorden, maar kan het zelf niet zegt ze. Igor offert zich dan maar op, maar als het puntje bij paaltje komt stelt hij er toch paal en perk aan. Uiteindelijk zal Martina het toch zelf doen.
Waarschijnlijk krijg ik het boekje deze avond nog uit, want de avond is immers nog jong. Ik wist op voorhand dat het boek me zou grijpen, maar uiteindelijk ben ik toch nog verschoten hoe goed Verhulst het verhaal geschreven heeft en toch vlot leesbaar heeft weten te houden. Eén van zijn vele troeven is het cynisme in zijn woorden. Hij laat ons goed zien dat er nog veel werk aan de winkel is ons belgenlandje...
Bij deze wil ik jullie allemaal bedanken voor de vele interesse in mijn bescheiden blogje. Ik vind het dan ook een zeer grote eer om naast 'Dzeus' en 'Sprokkels' te mogen staan. Alhoewel zij nog een niveautje hoger staan dan mij, vind ik toch dat ik men plaatsje waard ben... Ik ben dan ook terecht trots op mijn blog, waar ik toch op gepaste tijden een berichtje plaats.
Niet alleen persoonlijk is dit een hele overwinning voor mij, maar ook op het vlak van literatuur is dit een schouderklopje van formaat. Dit wil namelijk zeggen dat sommigen onder jullie toch af en toe eens komen piepen op mijn blog. Het geeft een goed gevoel als je weet dat mensen geïteresseerd zijn in wat je post. Zo krijg ik nog meer zin om jullie wat lekkers over literatuur voor te schotelen.
Tenslotte wil ik ook een paar mensen bedanken die mij geholpen hebben aan een blog en mij nu nog steeds bijstaan. Zo wil ik eerst en vooral mijn leraar Mr. Paeps bedanken, want door hem heb ik deze blog aangemaakt. Hij is mijn grote idool als het gaat om literatuur... De kennis en ervaring die hij heeft vergaard door de jaren heen zijn immens. En ook Kim Mertens wil ik bedanken voor zijn steun aan mij. Hij heeft me geïnspireerd op het vlak van teksten schrijven. Ik hoop dan ook dat hij in de toekomst mij zal blijven steunen door dik en dun.
Beste vrienden van de literatuur!
