Vandaag was het de eerste dag na de Kerstvakantie... Dit is echter een dag dat je beseft dat de speeltijd weer gedaan is en dat de realiteit me weer wakker maakt. In de Kerstvakantie ben je altijd in een sfeer van vreugde en geluk. Iedereen heeft je het beste toegewenst, jij hebt normaal gezien hier al knikkend naar geluisterd en je medemens hetzelfde toegewenst. Toen ik een paar uur geleden pas terug thuis was, kreeg ik opeens de drang om nog eens in mijn boekenkast te snuffelen. Hierin vond ik 'Problemskihotel' van Dimitri Verhulst. Meneer Verhulst, een groot schrijver zoals hij is, heeft me altijd gefascineerd door zijn nuchtere blik op de maatschappij en mensen. Ik vond dit dan ook het geschikte boek om nog eens te lezen... Ik verwacht dat ik opnieuw een paar nieuwe elementen uit het boek zal halen, die ik een zekere tijd geleden niet heb ontdekt.
Daarom zal ik , bij deze beloofd, jullie spoedig op de hoogte houden.
Vandaag las ik een interessant artikel in het "Nieuwsblad" dat handelt over Dave Eggers. Hij is een Amerikaans schrijver van 39 jaar en heeft zopas een nieuw werk geschreven. Met 'Zeitoun' kan hij alweer een schitterend boek op zijn palmares zetten. Maar de Amerikaan is toch ook zoveel meer dan een literair talent. Zo komt hij op voor de minderbedeelden in deze wereld, schrijft hij scenario's voor Hollywood-films en voert een oorlog met de dominantie van de digitale media.
De schrijver
In 2000 schreef hij de roman 'Een hartverscheurend verhaal van duizelingwekkende genialiteit'. Hierin vertelt Eggers hoe hij als 21-jarige student zijn beide ouders aan kanker verliest en hoe hij zijn broertje van acht jaar moet verzorgen. In dat verhaal waar hij het evenwicht zoekt tussen bitter cynisme en geloof in de toekomst, zit echter behoorlijk verborgen onder literaire trucjes. Hij mengt diverse genres door elkaar, hanteert diverse technieken en probeert een nieuwe verhaalstructuur. De roman wordt dan ook 'postmodern' genoemd. Hij ontwikkelt zich tot een schrijver met een brede kijk op de wereld en laat zijn nihilistische cynisme achterwege. In 2005 schrijft hij 'Surviving justice' waarin hij het opneemt voor de vele honderden die in de VS onterecht veroordeeld hun leven in de gevangenis doorbrengen. Met 'What is the what' in 2006, schrijft hij een met fictie doordrenkte autobiografie van een Soedanese jongen die uiteindelijk in Amerika belandt, en hij klaagt ook de wantoestanden in het door burgeroorlog geteisterde noordoost-Afrika aan. En in zijn recente 'Zeitoun' vertelt hij het verhaal van een Syriër ,die in New Orleans woont, en die alles verliest door de orkaan 'Katrina' en in de gevangenis belandt door de 9/11-paranoïa.
De weldoener
Dave Eggers kan als bestsellerschrijver zich veel permitteren op vlak van geld, maar dat hoeft voor hem en zijn vrouw helemaal niet! Eggers is dan ook bekend geworden door zijn steun aan vele projecten voor het goede doel. Met het geld dat hij bij zijn debuut verdiend had, richtte hij meteen in San Francisco '826 Valencia' op. Het is een centrum waar hij kansarme jongeren in contact brengt met literatuur en hen aanspoort te schrijven. Met zijn opbrengst van 'What is the what' wordt de 'Valentino Achak Deng Foundation' financieel draaiende gehouden. Deze organisatie zet zich in voor de wederopbouw van Zuidelijk Soedan. Met de opbrengst van 'Zeitoun' sponsort hij de Zeitoun Foundation, die de heropbouw vanNew Orleans financiert.
De uitgever
Eggers is naast schrijver ook uitgever, hij is de drijvende kracht achter McSweeney's, de uitgeverij die hij zelf oprichtte. McSweeney's brengt verschillende tijdschriften op de markt, waaronder 'Literary journal' dat literair geïnspireerd is (zeer interssant!). De uitgeverij publiceert ook boeken die zonder uitzondering luxueus worden uitgegeven. Dit betekent dat hij opkomt voor het behoud behoud van de krant en dat hij vindt dat kwaliteit in kranten geapprecieerd word en dus blijven d mensen graag betalen voor een papieren krant. Om zijn woorden te bekrachtigen bracht hij onlangs de 'San Francicsco Panorama' uit, dat is een krant van 320 bladzijden. Deze waren in een mum van tijd uitverkocht.
De politicus
Tot nu toe heeft hij geen interesse in een politiek ambt, maar hij klaagt de politiek in Soedan tot Amerika wel aan. President Obama verplichtte zijn kabinet een tijdje geleden nog om 'What is the what' te lezen. Eggers is dan ook een supporter van Obama, wat tijdens de ambtstermijn van Bush al opviel aan de wijze waarop hij Bush opnam in de 'The future dictionary of America'. In dat satirische woordenboek spotte hij met Bush en omschreef hij hem als een werkwoord met vier betekenissen.
De filmfreak
Rond deze periode loopt 'Where the wild things are' in de bioscoop. Het is een film over een jongetje dat van huis wegloopt en bij een koppel harige monsters terecht komt. Eggers heeft geholpen bij het schrijven van het scenario. Eerder schreef hij ook al het scenario, samen met zijn vrouw, van 'Away we go'.
Wat kan ik meer doen dan respect te tonen tegenover deze literaire held? Men kan hem alleen maar loven om al hetgene wat hij tot nu toe gepresteerd heeft. Ik vond het dan ook een waar plezier om dit artikel te lezen, de mogelijkheid zit er zelfs in dat ik 'Zeitoun' ga lezen. Maar dat is iets voor wanneer ik meer tijd heb. Ik kijk er alvast naar uit!
Vandaag heb ik na een week vol leesplezier mijn tweede boek "Een breuk in april" uit. Het verhaal is goed en duidelijk opgebouwd waardoor je als lezer het gevoel krijgt dat je een deel bent van het verhaal, je hebt het precies zelf meegemaakt. Als een auteur dit kan bereiken, wilt het zeggen dat hij weldoordacht is te werk gegaan.
Bij mijn vorige bericht zaten we ongeveer aan het stuk dat hij aangekomen was in Orosh, het "mekka" van de kanun. Als hij hier aangekomen is, krijgt het verhaal een heel andere wending en begint er een lang stuk verhaal over een bekende schrijver in de streek nl. Bessian Vorpsi en zijn verloofde genaamd Diane. Ze zijn op reis in de bergen en willen de vlakte van Rrafsh zien om uiteindelijk ook in Orosh aan te komen. Onderweg komen ze allerlei mensen tegen die elk wat te vertellen hebben en we krijgen ook een goed beeld van het leven Bessian en Diane. Wanneer zij op ongeveer één dag reizen van Orosh zijn, komen ze Gjorg heel even tegen die al op zijn terugreis is voordat de bessa gedaan is. De reis begint Diane een beetje de keel uit te hangen en ze wordt vermoeid en afstandelijk ten opzichte van Bessian, en vooral nadat ze recht in de ogen van Gjorg kijkt. Hij, die nog nooit zo'n prachtig meisje heeft gezien met kastanjekleurige haren en zulke mooie ogen, wordt op slag verliefd. Zij, die voor het eerst zo bevangen word door de aanblik van een simpele bergbewoner, beseft wat ze echt verlangt. Maar hun wegen scheiden elkaar en ze gaan elk een andere richting uit, hij te voet, zij in de koets met Bessian.
Gjorg zal na deze ontmoeting nog proberen om haar te vinden, maar de tijd is te kort. Hij zal haar nooit meer terug zien, zijn "bergnimf". Zij, vanaf dat moment altijd in gedachten verzonken maar wel aanwezig bij Gjorg, zal niet meer dezelfde vrouw kunnen worden voor Bessian als hij gehoopt had. Tenslotte als Gjorg, plichtsgetrouw zoals hij is, terugkeert naar zijn dorp word hij neergeschoten door één van de mannen van de Kryeqyqes. Hij herinnert zich nog de manier waarop hij de vorige moord had begaan en vindt dat zijn dood er verdacht goed op lijkt. Hij krijgt het idee dat hij zichzelf heeft vermoord...
Ik heb echt genoten van de vele uren die ik heb gelezen in het boek, want uiteindelijk heb ik weer wat bijgeleerd over het leven. Als je in je leven datgene tegenkomt waar je naar verlangt, twijfel dan niet en ga ervoor. Want een paar secondes kunnen een hele wereld van verschil voor je toekomst betekenen...
We zitten nu in de periode tussen Kerst en Nieuwjaar, voor sommigen een periode om even tot rust te komen en wat af te slanken van de voorbije feestmalen, voor anderen een periode om juist wel te vieren omdat zij hebben gewerkt op Kerstavond en dag. Ik, mijn beste vrienden, behoor tot de eerste categorie zoals de meesten onder ons denk ik. Je kent het wel, bij Kerstmis is het meestal je eigen vol proppen met tien kilogram aardappelkroketten en een hoop vlees met jus. Het heeft wel iets gezellig als je er zo over nadenkt, want naast het eten zijn er natuurlijk ook de beschonken nonkels waarmee je je een hele avond kan amuseren. Maar deze periode van het jaar staat ook voor rustig een boek lezen tussen het feesten door en even te bezinnen. Ik ben ondertussen al goed gevorderd in mijn roman "Een breuk in april". Ismail Kadare, de auteur, heeft zoveel stijl en kan een zin zo prachtig opbouwen dat het zeer aangenaam lezen is, ondanks het thema van het boek je niet meteen warm maakt om het te lezen. Het boek handelt over een eeuwenoude bloedwraak tussen twee families. Deze twee families, de Berisha's en de Kryeqyqes, wreken dus om de zoveel tijd hun recentst vermoorde familielid. Als je even nadenkt, weet je dat deze vete zeer lang zal blijven voortduren. Je vraagt je dus ook af hoe deze families in deze situatie verzeild zijn geraakt. De oorzaak van deze vete gaat een zeventigtal jaren ( in het boek) terug de tijd in. Een man had op een zekere avond op de deur van de Beriska's geklopt om te vragen of hij mocht blijven logeren, zoals de tradities het voorschrijven moesten ze hem onderdak geven en hem voeden. De dag erna toen de man terug vertrok moesten ze hem naar de grenzen van hun streek leiden. Maar hier knelde het schoentje, een lid van de Kryeqyqes, schoot de gast neer. De (dode) gast lag precies op de grens van het dorpsgebied en volgens de "Kanun" (= codificatie van het gewoonterecht) moest de begeleider de gast dan wreken. Zeventig jaar later moet Gjorg, het hoofdpersonage, zijn pas vermoorde broer wreken. Nadat hij dit heeft gedaan, is het ook de gewoonte dat de ouderen van het dorp de kleine en eventueel de grote "bessa" aanvragen (= periode om te rouwen). Tijdens de grote bessa moest Gjorg bloedbelasting betalen en naar de kulla (= huis) van Orosh gaan. Ik zit ergens in het verhaal waar hij de kulla heeft bereikt. Nu wil ik het even over de stijl en beeldspraak hebben die we mogen bewonderen in het boek. Ik heb een aantal voorbeeldjes aangeduid in mijn boek die ik even wil delen met jullie. Kadare hecht veel belang aan het beschrijven de ruimte rond het hoofdpersonage en vooral als hij reist naar de kulla van Orosh. Hier beschrijft hij het landschap : "Bergen die met versteende nieuwsgierigheid omhoog rezen achter de schouders van een andere en gehuchten die stom leken." Overal in hun streek is het landschap hetzelfde, de kleine bergdorpjes waar de tijd al vijftig jaar is blijven stilstaan.Wat verder in het boek, als Gjorg al een tijdje aan het wandelen is zonder ook maar iets tegen te komen op de weg ( in de bergen van Albanië is er niet veel activiteit op de wegen) beschrijft hij hoe Gjorg zich voelt. Gjorg is een beetje aan het ijlen door de lange tocht : "En hij onderging een wonderlijk gevoel van harmonie met de bultige bergen en de mistflarden die er in een langzame dans omheen wervelden.".
Ik heb vandaag nog eens de moed gevonden om een blogberichtje te posten. Het was weer even geleden dat ik jullie iets heb laten weten over mijn literaire avontuurtjes, dit kwam door de syntheseproeven. Met de barre weersomstandigheden dezer dagen, had ik enkel zin om wat nostalgische literatuur en de weekend-krant, voor de warme houtkachel met een lekkere tas warme thee, te lezen. Ik wil jullie nu wat vertellen over een niet al te vaak voorkomend artikel dat ik las in de krant. Het artikel handelt over de Nederlandse auteur Ruud Linssen die zijn nieuwe boek gaat laten drukken met, niet verschieten, zijn eigen bloed! Het idee komt namelijk van zijn uitgeverij, 'Underware'. Die specialiseert zich in heel bijzondere publicaties. Zo hebben ze al eens een boek laten drukken dat je enkel in de sauna kunt lezen, want buiten die warme en vochtige omgeving verdwijnen de letters. Om het experiment tot een goed einde te brengen hebben ze een halve liter bloed van Linssen moeten afnemen. Die halve liter bloed zal met een even grote hoeveelheid vetten aangevuld worden. Het drukken met Linssens's bloed sluit ook aan bij het onderwerp van zijn boek: het vrijwillige fysieke en psychische lijden van de mens. Ik vind het echter een bizar idee om een boek te laten drukken met je eigen bloed. Ik denk ook dat het geen sinecure is om het boek gelezen te kunnen krijgen, ik zal aan al die mogelijke bedenkingen niet voorbijgaan zoals hoe leesbaar zullen de letters zijn? En wat met het per ongeluk morsen van koffie of andere drank bij het lezen op het boek? En zal de 'bloedinkt' er wel lang opblijven? Diegenen die het boek willen lezen wens ik alvast veel plezier toe!!!
Het is weer even geleden dat ik nog eens iets gepost heb om mijn literatuurblogje.
Zoals het de gewoonte is in een zesde jaar latijn, moeten we een eindwerk maken. Ik ga mijn eindwerk maken over het onderwerp 'gladiatoren'. Toen ik een aantal weken geleden weer eens naar mijn favoriete bibliotheek in Diest ging stootte ik op het boek 'Gladiatoren' van Fik Meijer. Dit boek van ongeveer 250 pagina's vertelt over alles wat met gladiatoren te maken heeft. Het gaat van de oorsprong en ontwikkeling van de gladiatorenspelen tot het aanzien van de gladiator. Natuurlijk komt ook het thema "Gladiatrices" uitgebreid aan bod, wat niet minder belangrijk is natuurlijk... Je kan je gladiatrices en hun succes het best inbeelden door eens een kijkje te nemen op google wat de LFL in Amerika is. Ook waren de Romeinse mannen dol op gladiatrices en werd er op gewed wie met één van de gladiatrices de lakens kon delen.
Nu dat de examens in zicht zijn zal ik niet veel berichten meer kunnen posten dus zeg ik bloggenland voor een tijdje vaarwel.
Ik heb ondertussen mijn boekje "Le joueur d'échecs" uitgelezen! Als ik eerlijk mag zijn, dan moet ik met grote spijt meedelen dat het me niet bekoord heeft. De reden hiervoor is niet dat het in een andere taal geschreven is, maar de plot van het boek was niet goed uitgewerkt en je voelde aan dat de auteur er een beetje laks mee om gesprongen is. Het was dan ook een ware opluchting toen ik de laatste pagina omsloeg. Nu jullie mijn mening hierover hebben gelezen, wil ik het toch even over een andere boeg gooien. Toen ik gisteren tussen de soep en de patatten de krant even ter hand nam, stootte ik op een toch wel aangenaam artikel over een Aarschotse auteur. Ik denk toch dat de meeste onder ons haar kennen, het gaat namelijk over Els Beerten. Onlangs werd haar boek "Allemaal willen we de hemel zien" in het Radio 1-programma 'Mezzo' verkozen tot meest geschikte verhaal om verfilmd te worden. De luisteraars waren tot de consensus gekomen haar voor toppers als Herman Koch met 'Het diner' en Tom Lanoye met 'Kartonnen dozen' in het rijtje te plaatsen. Dit is natuurlijke een zeer grote eer voor de altijd bescheiden Beerten. Eerder dit jaar in februari won ze al met 'Allemaal willen we de hemel' de Boekenleeuw en de publieksprijs op de Gouden Uil. We hopen allemaal voor haar dat er een creatieve regisseur opduikt die van uitdagingen houdt om met haar in zee te gaan.
We moeten voor het vak Frans binnen een paar weken het boekje "Le joueur d'échecs" uitlezen. Ik zit momenteel ergens in de helft van het boek en tot nu toe heb ik niet echt plezier gehad aan het boek. Het gaat over Mirko Czentovic, een jongen die over een uitzonderlijk schaaktalent bezit. Dat talent werd ontdekt toen hij in een toernooi de plaats van zijn voogd moest innemen. Hij zette zijn tegenstander in een half dozijn beurten schaakmat. Sinsdien wordt hij overal uitgenodigd op verschillende toernooien en wordt hij zelfs wereldkampioen.Voor de verandering gaat hij eens in Zuid-Amerika schaken en daarom neemt hij de boot richting Argentinië. Op die boot schaakt hij tegen een rijke man genaamd McConner. McConner verliest haast elke partij en toch wil hij steeds weer schaken tegen Czentovic. Tot hier ken ik het verhaal en zullen jullie moeten wachten op een (hopelijk spannend) vervolg.
Mijn oog is vandaag op een artikel in 'De zondag' gevallen. De krant lag klaar om naar het containerpark gebracht te worden, maar ik bladerde er nog snel even in. Ik begon het artikel te lezen en heb besloten om de inhoud ervan toch even mee te delen.
Het artikel gaat over Luc Deflo, hij is geboren en getogen in de Dijlestad maar woont inmiddels in Brussel. Hij schrijft nu al tien jaar lang thrillers, hij behoort dus tot de top van de Vlaamse misdaadauteurs. In zijn thrillers gebruikt hij voor de Maneblussers herkenbare plaatsen zoals café 'De Cirque'. Na zijn eerste boek in 1999 heeft Luc Deflo een geheel eigen plek veroverd in het thrillergenre. Hij heeft ook fantastische prijzen zoals de prestigieuze Hercule Poirot-prijs voor de beste Vlaamse misdaadroman van het jaar in 2008 gewonnen. Deflo heeft overlaatst nog een nieuw boek uitgebracht namelijk 'Schimmen'. Hiervan zijn op een week tijd al zowat 15.000 exemplaren van verkocht. Waarschijnlijk zal zijn debuutroman 'Naakte zielen' ook verfilmd worden.
Wanneer ik dit had gelezen kwam ik bij de gedachte misschien toch eens een thriller van hem te lezen.
Ik wil jullie even meedelen dat boekhandel "De Slegte" in Brussel al 20 jaar bestaat! Wat een geweldig nieuws toch?! De champagne zal in Brussel zeker vloeien en mensen gaan weer volop zin krijgen om te lezen! Spijtig dat ik nog nooit in Brussel ben geweest om eens een bezoekje te brengen aan de "goedkoopste boekhandel". Je vindt er talloze romans en iedereen komt er wel aan zijn trekken.
Vandaag wil ik jullie even laten weten dat ik het eerste boek van mijn leeslijst Nederlands uitgelezen heb! Ik heb er namelijk voor gekozen om 'Het Dwaallicht' van Willem Elsschot als eerste boek te lezen.
Het boek is opgebouwd in 3 delen, nl. het verhaal, de verantwoording en de annotaties. Het verhaal zelf is zeer kort, maar daarom nniet gemakkelijk te lezen. Mr. Paeps had me al in de klas gezegd tussen de lijnen te lezen en die raad van een ervaren lezer heb ik dan ook opgevolgd. Wanneer je dit doet, besef je dat er meer achter het verhaal zit dan in het verhaal. Ik heb een iets oudere versie van het boek met soms toch wel rare zinnen waarvan je best de betekenis kan gaan zoeken bij de annotaties. Uiteindelijk vond ik het boek best meevallen nadat ik een beetje gezocht had naar de betekenissen en bedoelingen van Willem Elsschot.
Ik heb vandaag een zeer mooi artikel over Tom Lanoye gelezen in De Standaard. In dit artikel vertelt Tom over de dood van zijn ouders (vooral over de dood van zijn moeder). Na haar dood heeft hij zopas een nieuw boek uitgebracht met als titel "Sprakeloos". In het artikel zelf spreekt hij zich uit over al de positieve en negatieve kanten van zijn ouders en wat ze meegemaakt hebben samen. Hij zoekt nu ook naar antwoorden, want hij voelt zich sindsdien niet goed. Wat mij ook vooral is opgevallen zijn de mooie citaten die hij soms schrijft zoals : "Ware liefde is laten sterven". Hij had het zeer moeilijk met het zien van haar mentale en fysieke achteruitgang. Zelf denk ik het boek niet te lezen, maar ik wens diegene die het leest alvast veel leesplezier.
Bij deze wil ik even mededelen dat ik zeer blij ben met onze blog die we dankzij Mr. Paeps gekregen hebben. Vanaf nu kan ik onbeperkt literaire avonturen die ik heb meegemaakt, delen met mijn vrienden.
