reisblog van sammy tempels

26 Augustus 2007: Oshakati- Etosha Na het bezoek aan de Himba's moeten de volgende twee dagen weer hoogtepunten worden op onze reis. Etosha is één van Afrika's grootste wildparken en tevens één van de parken waar je meest dieren kan zien zowel in aantal als in soort. Groot voordeel is ook dat je dit alles kan doen met je eigen wagen, dus niet onder begeleiding, maar volledig zelfstandig en op eigen tempo. We vertrekken uit Oshakati en na drie uur zijn we al aan de Namutomi gate. Vlak voor deze ingang van het park is rechts een wegje dat naar het Onguma Bush Camp loopt. Dit wordt ons volgende hotel voor twee dagen. Op de weg naar het camp zien we plots twee giraffen naast de auto, verder zien we nog meer klein wild dus dit is een veelbelovend begin. We zien al giraffen en zijn niet eens het park binnen! We checken in en gaan onmiddellijk terug naar de ingang van het park. We schrijven ons in en betalen 170ND (17euro) voor drie personen+wagen. Als je bedenkt dat dit de prijs is voor een enorm dierenpark in afrika waar je vrij kan rondrijden wordt een kaartje naar de zoo bij ons wel heel duur. We rijden binnen en verbazen ons over het feit dat de dieren hier gewoon oversteken terwijl je komt afgereden. We moeten vertragen voor giraffen, everzwijnen, dik diks en net naast ons, op 5 meter afstand, staat een olifant rustig tussen de struiken. We kopen even verder een boekje waarin alle dieren staan die hier in dit park te vinden zijn (36ND). Vooral leuk voor Largo zo kan hij deze twee dagen aanduiden en bekijken wat we allemaal gezien hebben. Veel dieren zijn voor ons totaal onbekend en dus maken ook wij gebruik van dit boekje. Onze eerste (halve) dag hier gaan we de rechterkant van Etosha bekijken en kiezen de richting van het plaatsje met de veelbelovende naam "Stinkwater". We zien ongelooflijk veel kleine wild en giraffen, een paar olifanten en een enorm aantal zebra's en kudu's. Op het eind van de baan ligt een uitgedroogde waterplaats waar je vlakbij kunt rijden en op een bepaald moment staan we met de wagen echt midden de dieren.Tientallen zebra's en kusu's staan rond de wagen en gaan opzij op het laatste moment om vlak na de wagen weer terug op de weg te gaan staan. Enorme buffels liggen in de graskant te kijken en wrattezwijnen lopen door het gras. Discovery chanel op zijn best! Ook het enorme aantal vogels in alle maten en kleuren zijn leuk om te zien. We genieten intens en het is dan ook vlug tijd om weer terug te gaan. Om 18.00 u moet iedereen het park verlaten. We gaan naar ons hotel (camp) en genieten van een uitstekende maaltijd. Het restaurant is open aan alle kanten zodat je kan kijken naar de verlichte drinkplaats waar dieren komen... drinken natuurlijk (wat zouden ze hier anders doen?). Terwijl wij zitten te eten zie je de kudu's, springbokjes en andere Etosha bewoners rustig hun dorst laven. Onguma Bush Camp is een geweldig alternatief voor mensen met kinderen die niet in de campen in het park mogen overnachten. Prettig is ook dat je na een aantal dagen in Namibie steeds weer dezelfde mensen tegenkomt en ontmoet. Zo zien we hier in Onguma de Italianen weer waarmee we de Himba's hebben bezocht. Na een voortreffelijke maaltijd gaan we alweer tevreden slapen en kijken uit naar morgen. Morgen staat een volledige dag safari op het programma. Ik neem me voor morgen op zoek te gaan naar slangen (moeilijk), leeuwen en neushoorns. Later deze reis wil ik nog nijlpaarden en krokodillen zien.
27 Augustus 2007: Etosha Vannacht werd ik rond 2 uur wakker en kon de slaap niet meer vatten. Ik deed stilletjes mijn dikke trui aan, nam de zaklamp en ben naar buiten gegaan. In het pikdonker ben ik het uitkijkplatform voor de verlichte drinkplaats opgeklommen en ben stilletjes gaan zitten. Onbeschrijflijk welke geluiden je hoort 's nachts! Je hoort langs alle kanten geritsel, je hoort in de verte leeuwen brullen en olifanten.... wat doen olifanten eigenlijk? Toeteren? Je hoort olifanten toeteren. Plots hoor ik iets aankomen, ik hoor zachte trage stappen op de stenen maar zie verder niets. Ik hou mijn adem in en ineens zijn ze er, twee giraffen die in het donker stilletjes komen drinken op enkele meters van mij. Ik zit hier volkomen alleen en kan perfect genieten van dit wonderlijke schouwspel. Het is prachtig om zien hoe de dieren door hun lange poten moeten buigen om te kunnen drinken. Interessant om zien is ook dat de ene giraf rechtop blijft en waakt terwijl de ander drinkt waarna ze omwisselen. De stilte, het duister en het eenzame maakt dit een bijzondere ervaring. Na het ontbijt begint onze volledige dag safari. We zien enorm veel dieren. Bij de eerste waterplaats zien we een massa dieren, elanden, impala's, oryx, kudu, giraffen enz.... We verbazen ons over het spel dat drie hyena's spelen met de kleinere springbokjes. de hyena's sluipen dichter waarna de springbokjes in paniek wegrennen. De hyena's gaan daarop weer weg om een tijdje later via de andere kant terug dichter te komen waarna het ganse tafereel zich herhaalt. Ze zijn duidelijk maar an het plagen want dit gebeurt zo verscheidene keren zonder dat ze ook maar aanvallen. Mooi om zien. Bij de waterplaats "kalkheuvel" blijven we zeker een uur kijken! Een massa olifanten (misschien wel 30 dieren) is aan het drinken en spelen in de modderpoel. Bij hen zijn een paar schattige kleine dieren. Vlak naast ons, echt op pakweg 10 meter, liggen twee leeuwen lui in het gras te slapen. Wanneer het iets te druk wordt gaan ze zich een paar meters verder leggen. We rijden verder naar Halali. We zien veel dieren maar rond het middaguur is het plots gedaan want het wordt redelijk warm nu. We bereiken Halali, kopen iets te drinken en rijden naar "Rhino Drive". Het is mijn wens om hier een neushoorn te zien maar behalve slechte weg zien we hier niets. Een eenzame slang kruipt de weg over maar daar blijft het bij. het wordt later en we rijden terug naar de eerste drinkplaats. Geen dieren deze keer maar wanneer we beter kijken zien we waarom: de twee leeuwen zijn dichter komen liggen bij de waterplaats en geen enkel dier durft in de buurt te komen. Het park sluit om 17.30u en net wanneer we om 17.15 willen vertrekken komt er een kudde zebra's aangelopen. Ik denk meteen aan mijn maaltijd bij Joe's Beerhouse en denk dat die leeuwen dit ook wel zullen lusten maar Anouck wordt nu wel heel erg ongerust ivm het sluitingsuur. We vertrekken dan maar naar de uitgang. Het was een enorme leuke dag. Je kan Etosha niet beter vergelijken als met een natuurdocumentaire. Alles wat je daarop ziet beleef je ook in dit formidabele park en dit alles zonder begeleiding, op eigen tempo en met je eigen vertrouwde huurwagen! Leeuwen vlak naast je, olifanten die op 5 meter van je wagen de weg oversteken en nog veel, veel meer. Natuurlijk moet je een paar regels in het oog houden: de maximum snelheid in Etosha is 40km. en het is ten strengste verboden om uit de wagen te stappen maar wanneer die olifanten of leeuwen zo dicht bij je zijn heb je daar weinig behoefte toe. Op sommige plaatsen zijn hekken voorzien waarachter je een toilet vindt en waar je dan even de wagen kan verlaten, dat dit hek geen enkele invloed heeft op het gedrag van de dieren is duidelijk omdat sommige hekken en toiletten gewoon plat liggen en volledig afgebroken zijn. Toch maar blijven uitkijken! Onvergetelijk en na de Himba's een tweede echte super-ervaring!
28 Augustus 2007: Etosha - Caprivi De langste rit van de reis komt eraan! Vandaag gaan we 640km rijden, gelukkig allemaal op goede, verharde weg. We rijden naar de Caprivi strip. De Caprivi is een zeer smalle landstrook die loopt tot de grens met Botswana. Dit zou een totaal ander stukje Namibie moeten zijn omdat je hier wel water hebt want de Okavango rivier stroomt hier. Merkwaardig genoeg hebben we tot nu toe niemand ontmoet die ook dit stukje Namibie bezoekt. Is het de afstand die iedereen afschrikt of zijn het de verhalen over Angolese rebellen die vroeger de streek onveilig maakten en die de mensen afschrikken? Wij hebben er in elk geval veel zin in. We vertrekken en via Tsumeb rijden we naar Grootfontein. De weg is perfect en we kunnen constant 120km/u rijden (en soms iets harder). In Grootfontein, wat een gezellig klein stadje is, gaan we iets drinken en eten kopen en we vertrekken weer. Een beetje verder passeren we weer zonder problemen het Veterinair hek en plotseling verandert de omgeving. Langs de weg zie je plots typisch Afrikaanse dorpjes. Kleine gemeenschappen staan langs de kant van de grote weg. Overal zie je hutten, kinderen (daar gaan onze lolly's weer), mensen die maispap maken, vrouwen die de onmogelijkste dingen op hun hoofd dragen en enorme stukken rundsvlees die gewoon hangen in de takken van de bomen. We stoppen langs de weg bij een jongetje die prachtige houten maskers verkoopt. We hadden dit al in ons hoofd zitten om mee te brengen als souvenier maar tot nu toe hadden we nog niets gezien naar onze smaak. Deze maskers zijn echter zeer mooi. We vragen de prijs en hij antwoord maar we verstaan hem niet en vragen nogmaals de prijs. Onmiddellijk zegt hij dat we "discount" kunnen krijgen! We bekijken de maskers en wanneer hij ze omdraait kan je duidelijk zien dat deze met de hand gemaakt zijn. Je ziet aan de achterkant nog steeds de boomschors! Prachtig. De prijs is 200ND (20 euro) voor twee maskers (man & vrouw). We vragen hoelang hij hieraan gewerkt heeft en hij maakt ons duidelijk dat één masker twee weken werk vraagt. We krijgen het dan ook niet over ons hart om op de prijs af te dringen. We betalen en hij heeft nog een vraag. Of hij ons petje krijgt dat in de auto ligt! Wordt het toch nog kostelijk ) We rijden verder en genieten enorm van de mooie omgeving. Dit is inderdaad een totaal ander Namibie. Dichtbevolkt en precies zoals je Afrika verwacht. Overal mensen en houten hutten, we zien mensen op een bank zitten naast klompen vlees die zo zwart zien als.... vlees maar zwart kan zien. Grote stukken zijn afgebeten door de dieren en de stukken waar nog vlees zit zien zwart van de vliegen. Sterke mensen wonen hier dat ze dit kunnen eten. In Rundu tanken we in een tankstation waar een massa mensen en vooral jongeren rondhangen. Voor de eerste keer op deze reis voel ik mij iets minder veilig omdat een paar van hen wel erg veel interesse hebben in het eten en de dingen die op de achterbank liggen. Gelukkig kunnen we zonder problemen weer verder rijden maar ik zou hier mijn auto niet onbewaakt achter laten. Overal zie je de was buiten hangen of komen mensen terug van de rivier met enorme manden wasgoed. We bereiken de grens met Botswana rond 14.00u en de lange rit is formidabel meegevallen. we krijgen in ons hotel, de Mahangu Safari Lodge, een zeer mooie ruime kamer en gaan onmiddelijk kijken naar de rivier die vlak naast het hotel loopt. Zoals ik al eerder schreef hoop ik hier nijlpaarden te zien maar voorlopig lukt dit nog niet. We beklimmen een hoge uitkijktoren en zien recht tegenover ons op de andere oever een kudde olifanten uit de bossen komen om te drinken aan de rivier. Het restaurant ligt op een terras gedeeltelijk over de rivier en bij het avondeten horen we de olifanten en nijlpaarden brullen. Ik heb ze nog niet gezien maar dan toch al gehoord. Naast het hotel ligt een klein National Park en daar gaan we morgen naartoe. In de namiddag gaan we een boottocht maken op de onder begeleiding van een gids uit onze lodge. Weer een dag om naar uit te kijken. Het eten hier was trouwens ook uitstekend!
29 Augustus 2007: Caprivi Vandaag doen we eerst een game drive door het kleine Mahango National Park dat vlakbij onze lodge ligt.We betalen 90ND en rijden het park binnen. We zien direct een pak dieren: kudu's, oryx, olifanten, impala's en zelfs sabelantilopen die we in Etosha nog niet gezien hadden. In de bomen zitten haviken en mooie vogels in alle kleuren. We rijden verder en zien rechts van ons een klein wagentje een zijwegje inrijden in de richting de rivier. Ik ben er bijna zeker van dat dit geen 4x4 is en neem me voor om straks bij het buiten rijden deze weg ook eens te nemen. Verderop komen we aan een enorme baobab. Deze oeroude boom is werkelijk gigantisch in omvang. Dit park is kleiner en gezelliger dan Etosha en de meeste toeristen nemen het hier ook iets minder met de regels. We stoppen op een open plek aan de rivier en volgen een paar duitse toeristen die samen met hun gids in het gras verdwijnen naar de oever van de rivier. Plots horen we kreten en een enorme plons. Blijkt dat er op de oever een grote krokodil lag die, gelukkig voor ons, vlug het water in vluchtte toen wij er aankwamen. Aan de overkant van de rivier zien we duidelijk een grote krokodil liggen en een beetje verder zijn nijlpaarden aan de oever aan het grazen. We genieten in stilte van dit tafereel maar kijken toch maar goed rond ons of er geen dieren ongemerkt dichter komen. We rijden verder en komen aan de grens met Botswana. Het is belachelijk maar ik kan het niet laten: ik rij met de auto over de grens om me 20m verder weer om te draaien en terug te rijden. We zijn toch maar lekker in Botswana geweest! In dit park moet je dezelfde weg terug naar de uitgang nemen. Blijkbaar moet er ergens een dood dier liggen want plots zien we een pak gieren onrustig heen en weer lopen en steeds naar dezelfde plek terug gaan. Het is echter te ver om goed te kunnen zien wat er ligt en we durven hier ook niet uitstappen. Even verder kom ik aan het wegje waar ik deze morgen de andere kleine wagen zag inrijden. Het is verboden de hoofdweg te verlaten en de andere kleine wegen zijn duidelijk afgebakend maar bij deze weg staat er niets en we hebben daarnet gezien dat het kon dus....... 15m verder zit ik vast! Het was dus wel een 4x4! We stappen uit en graven maar hoe meer we graven hoe dieper de wagen zakt. Largo begint ondertussen lichtjes ongerust te worden maar dan stopt er een andere auto om ons te helpen. De mensen helpen duwen maar in de ondertussen al heel diep gezakte wagen is geen beweging te krijgen. Net op het moment dat de andere mensen om hulp wilden rijden komen er 3 jeeps aangereden. We doen ze stoppen en het valt mij op hoeveel volk er uit deze wagens komt. In elke jeep zitten zeker 7a8 mannen gekleed in kaki "soldatenuniform". De mannen komen naar ons en vragen hoe dit is kunnen gebeuren. Een iets oudere man komt bij ons en maakt een zeer belangrijke indruk op ons. Alle andere mannen benaderen deze persoon met heel veel respect. We tillen de wagen uit het zand en dan begint de discussie. Is deze weg goed afgezet of niet? Nee natuurlijk niet want er staat niets. Na veel gediscussieer vertrekt de oudere man richting de rivier en één van de soldaten vertelt mij dat ik een wel heel slecht moment heb uitgekozen om mezelf vast te rijden. De man is namelijk de minister van toerisme van Namibie die net nu persoonlijk komt kijken of alles wel goed en veilig is voor de toeristen die hier rondrijden. Bad timing inderdaad. Na nogmaals mijn excuses te hebben aangeboden wordt alles op een typisch Afrikaanse manier geregeld. Een stralende glimlach en een handdruk maakt een eind aan dit voorval. We rijden voorzichtig naar het hotel en blazen uit tot 16.30u het tijdstip dat onze boot vertrekt. We zijn de enige toeristen in dit bootje en we vertrekken onmiddelijk onder begeleiding van een gids. De man laat ons allerhande vogels zien en we varen langs de oever vlak naast krokodillen. De dieren bekijken ons niet eens hoewel we ze wel heel dicht naderen. En dan is het eindelijk zover! Een beetje verder liggen een kudde nijlpaarden samen in het water. Enorme dieren zijn dit die onder en boven water liggen en direct imponeren. De gids blijft echter op een veilige afstand en vertelt dat dit de gevaarlijkste dieren van Afrika zijn. Deze monsters maken per jaar het meest menselijke slachtoffers. Wanneer je geconfronteerd wordt met een nijlpaard op het land en je komt per ongeluk tussen hem en het water terecht valt hij onmiddellijk aan. Ook in het water is dit dier niet te vertrouwen. Een nijlpaard kan over de bodem lopen dus je ziet niet waar hij is wanneer hij onderduikt. Ik bekijk ons superlicht bootje en ben niet ontevreden dat de gids een respectabele afstand bewaard. De krokodillen benaderen we heel dicht omdat die normaal toch gewoon het water invluchten maar van de nijlpaarden zijn de Afrikanen zelf echt bang! Verder zien we niet veel dieren maar de mooie zonsondergang maakt toch wel veel goed. We varen terug naar de lodge als plots op een paar meter afstand van ons onverwacht een nijlpaard boven komt. De gids schrikt ervan en geeft onmiddellijk meer gas. Nogmaals een bewijs dat je een ontmoeting met deze lievertjes beter uit de weg gaat. Wel spannend! Wanneer we zitten te eten horen we plots onder de struiken die vlak naast het restaurant in het water hangen gegrom. Dat het serieus is blijkt uit het feit dat alle mannelijke personeelsleden van de lodge de bediening direct stoppen en allemaal op onderzoek gaan naar de rivier. Met zaklampen schijnen ze naar de opgekomen nijlpaarden en diegene die echt te dicht gekomen zijn worden verjaagd met vuurpijlen. De ganse avond hoor je de dieren grommen en lawaai maken, zelfs tot in je slaapkamer !
30 Augustus 2007: Caprivi - Grootfontein Wanneer we de volgende morgen opstaan horen we nog steeds de nijlpaarden tot in onze kamer. We gaan kijken en in het daglicht zien we de dieren nu echt vlak voor de lodge in het water liggen. Tijdens het eten zien we ze onder water duiken, boven komen en af en toe zie je een gigantische muil opengaan. Het is dan ook met tegenzin dat ik deze lodge verlaat om verder te trekken. Het besef komt ook stilaan dat de reis op zijn einde begint te lopen. We hebben echter nog 2 dagen en besluiten om een bezoek te brengen aan de poppa falls. De poppa falls zijn geen echte watervallen maar eerder kleine stroomversnellingen die op het terrein van een andere lodge liggen. Terwijl Anouck aan de receptie betaald zit ik in de auto te wachten en zie een fransman in een enorme camper stappen en achteruit vertrekken. Het probleem is dat die mens maar blijft achteruit rijden en doordat wij achter hem staan.....rijd hij tegen ons. Een ongeval in Namibie! Het is weer iets nieuws. We bekijken de schade aan de wagen en zien dat het allemaal best meevalt. In ons contract staat dat elk ongeval moet aangegeven worden bij de politie maar mijn franse vriend heeft hier geen tijd voor want hij vertrekt naar Botswana. We maken voorlopige papieren op en hij vertrekt. Wij gaan naar de belachelijk kleine poppa falls kijken en komen tot de conclusie dat dit geen ongeval waard is maar te laat dus.... Bij de eerste politiepost kunnen ze ons niet helpen want daar hebben ze geen ongevalformulier. Zij sturen ons 25km verder naar een andere post en wanneer we daar aankomen vinden we een politieman die bijzonder weinig zin heeft in de administratieve taak. Hij begint er uiteindelijk toch aan en dit aan een tempo van een wielrenner zonder doping. Na anderhalf uur (echt waar) is het ongevalsformulier ingevuld en denken we klaar te zijn. Niet in Namibie dus! Het origineel moet hier blijven maar de kopiemachine is kapot en fax hebben ze uiteraard ook niet. De chef van het bureau is er ondertussen bijgekomen en heeft een oplossing. We krijgen het origineel mee om in het volgende bureau een kopie te laten maken en moeten daarna het document terug brengen. Eén klein detail: het volgende bureau is 75km verder. 150km voor een kopie te laten nemen vinden we een beetje te veel van het goede en we zoeken een andere oplossing. De chef beweert dat hij morgen toch naar weer een ander bureau moet en zal daar het papier naar de autoverhuurder faxen. Ik krijg voor 30ND een betalingsbewijs en uiteindelijk kunnen we na bijna 2 uur vertrekken. De weg naar Grootfontein is 450km dus dat wordt een beetje gasgeven. We schieten goed op en tanken in Rundu waar weer verschrikkelijk veel volk op en rond het tankstation hangt. We komen aangereden en de pompbediende doet ons teken om naar een andere pomp te rijden. We doen dit en de man tankt de wagen vol. Uiteindelijk komen we 430km verder in Grootfontein maar ontdekken dat ons hotel niet in Grootfontein ligt maar nog 80km verder. We rijden dan maar verder en het moet gezegd worden de Ghaub Guest Farm ligt in een enorm mooie en eenzame omgeving. Om in die omgeving te komen moet je echter wel kilometers over een lange, slechte, eenzame weg rijden. Af en toe moet je over een stukje privé terrein dat afgebakend is met een hek met de mededeling: rie door en sluit die hek! geen probleem. Wel een probleem is het lampje dat al een tijdje op mijn dashbord aan het branden is. Wijzelf kennen niets van auto's of lampjes maar denken dat het te maken heeft met de benzine die we in Rundu getankt hebben. Waarom moesten we nu toch een andere pomp nemen? Ik denk dat er vuil in de getankte benzine zit en hoop dat ik hier niet in panne val. Kilometers aan een stuk heb ik al over deze weg gereden zonder ook maar één ander voertuig tegen te komen. Dit is niet echt een openbare weg maar een weg die gebruikt wordt om naar het hotel te rijden met als gevolg dat we hier wel een tijdje zouden kunnen staan wanneer we hier moesten stilvallen. Met een ferm ei in ons.....broek rijden we verder en bereiken uiteindelijk dan toch ons hotel. De Ghaub Guest Farm is een omgebouwd politiekantoor en ligt in een zeer mooie omgeving met weids uitzicht en zeer mooi ruim zwembad met zelfs een poolbar! De kamers zijn ruim en er is ook hier een drinkplaats voor dieren. Ik had Largo beloofd om één keer in Namibie te zwemmen en dat zal dan maar hier moeten gebeuren. Ik spring in het(ijs)koude water en alles (maar dan ook werkelijk alles) trekt samen van de kou. Onmiddelijk eruit en afdrogen maar. Rusten, en daarna gaan eten. Het restaurant is bijzonder klein maar supergezellig. We krijgen een eenvoudige boerenmaaltijd met vlees, groenten en aardappelen en het smaakt als nooit te voren. Wanneer we naar de kamer terug gaan bekijken we nog even de prachtige tuin en gaan onze voorlaatste keer slapen in Namibie!
31 Augustus 2007: Grootfontein- Waterberg Plateau Ontbijt met de lekkerste omelet die ik ooit geheten heb. We vertrekken naar het Waterberg Plateau Park en we zouden daar graag een avond -game drive doen op het plateau. Dit is mijn laatste kans om alsnog neushoorns te zien. Ik heb reeds enkele malen geprobeerd om te bellen en te reserveren maar krijg geen gehoor op het opgegeven nummer. We vertrekken en na 50km bereiken we Otavi. We gaan tanken want we willen die vermoedelijk vuile benzine uit onze tank. Na de tankbeurt rij ik achteruit en ...... ik rij tegen een andere wagen! Het zit niet mee de laatste twee dagen. Er is geen discussie mogelijk, ik ben in fout en zo rijden we dus voor de tweede keer in evenveel dagen naar een politiekantoor. De agent gisteren had niet veel zin maar deze wil zelfs niet aan de administratie beginnen. Hij komt buiten kijken en ziet dat de wagen slechts heel licht beschadigt is en verteld ons dat hij voor zo een bagatel geen papieren opmaakt. Wanneer we blijven aandringen gaat hij een jongere agent halen en die begint vol goede moed onze gegevens op te schrijven. Zit er dan toch een systeem in de Namibische politie of niet? Ik weet het niet maar net zoals gisteren duurt het ook nu anderhalf uur om de papieren in te vullen. We vertrekken ook nu weer zonder papieren want de jonge agent mag de papieren niet ondertekenen en de andere is al een tijdje niet meer te bekennen. We zien wel wat er van komt. We komen zonder verdere problemen in het WPP aan. Het lampje op ons dashboard is ondertussen ook al uit dus het moet inderdaad vervuilde benzine geweest zijn. Bij aankomst in WPP blijkt dat we nog eens 180ND moeten betalen alhoewel onze kamer reeds geboekt en betaald is. Deze toegangsprijs is echter om het park te betreden waarin de kamers gelegen zijn. Ik probeer een game drive vast te leggen maar daar zijn we al veel te laat voor. Er zijn ongeveer 50 kamers in het hotel en er zijn 2 jeeps met elk plaats voor zes(6!) personen! Je moet hier weken op voorhand reserveren maar hoe je dat doet kunnen ze me niet vertellen. Ik ben dan maar van plan om met de eigen wagen een stukje het park in te rijden maar dat is ten strengste verboden! We moeten dus 180ND betalen als toegangsprijs voor een park......waar we niet inmogen!!! Dit ruikt naar afzetterij! Dit is het eerste hotel waar we komen dat geleid wordt door de regering en dat is er duidelijk aan te zien. De kamers zijn oud, vuil en ongezellig en Largo heeft geen bed. Terug in de wagen en naar de receptie die 1km van de kamers ligt. We vragen een extra bed zoals op onze vouchers staat en waarvoor we betaald hebben maar blijkbaar kan dit niet. Largo kan alleen nog op een matras op de grond slapen. De matras wordt op de grond in het vuil gegooid en wij kunnen maar zorgen dat ze het hele eind tot op de kamer raakt en dat we ze zelf opmaken! Service nul! We gaan dan maar bij gebrek aan iets anders naar het kleine zwembad waar we iets willen eten, maar uiteraard is er niets waar we kunnen etenwant het restaurant is overdag gesloten. Dit is echt een rotdag! De laatste dag in Namibie op een mooie locatie en niet de kans krijgen om er iets van te zien. We eten in het restaurant en ook daar loopt alles fout. Voorgerechten komen niet en hoofdschotels komen te laat en dubbel enz.... Dit hotel kan je best vermijden, zeker als je hier niet meer dan één dag kan blijven. De grootste tegenvaller van deze reis!
01 September 2007: WPP - Windhoek We blijven geen minuut langer dan nodig hier en vertrekken heel vroeg zonder te ontbijten. Ons vliegtuig vertrekt al rond de middag en we moeten vandaag nog ongeveer 300km rijden dus we rijden voorzichtig verder en hopen op iets meer geluk dan de vorige dagen. We komen aan bij de luchthaven zonder problemen en dan zit het erop! Eerst vliegen we naar Zuid Afrika waar we vernemen dat onze aansluiting naar Londen vertraging heeft waardoor we ginder onze aansluiting naar Brussel missen. In Londen hebben we andere vlucht die ook weer vertraging heeft en als we uiteindelijk in Brussel (na ongeveer 30uur) landen blijkt dat onze koffers nog in... Londen staan. Om 23.00u wordt er echter bij ons thuis gebeld en worden onze koffers alsnog afgeleverd. Het zit erop en het was prachtig. Namibie is zo een onbeschrijfelijk land! Eenzame vlaktes, formidabele landschappen, vriendelijke en authentieke bevolking, wilde dieren, het land heeft het allemaal. We zijn 2.5 weken weg geweest maar voor mij mocht het gerust nog veel langer geduurd hebben. Foto's van deze reis kan je bekijken op www.flickr.com/photos/sammytempels