 |
|
|
| reiservaringen, verhalen en tips |
|
|
| 29-08-2007 |
 reisverslag Namibie DEEL 1 |
Vertrek
Eindelijk! Na maanden voorbereiding en aftellen vertrekken we op 16/08/2007 naar Namibie. "We" dat zijn ik Sammy(33), mijn vrouw Anouck(35) en zoontje Largo ( . We hebben al meerdere reizen buiten europa gemaakt nl. Thailand, Cuba, Egypte Indonesie en Maleisie. Dit wordt onze eerste keer naar het echte afrika en ook onze eerste rondreis. Vorige reizen waren telkens strandvakanties waar we wel heel veel uitstappen maakten (bijna dagelijks).Maar nu dus een Fly & Drive. We hebben alles in Belgie geboekt zoals onze dagelijkse slaapplaats en onze huurauto zou ook moeten klaarstaan. Om budgettaire redenen hebben we geen 4x4 geboekt maar een gewone auto zal ons door Namibie moeten leiden. Onze reisroute gaat van Windhoek naar Sesriem(2), Swakopmund(2), Khorixas, Opuwo(2),Oshakati,Etosha(2), Caprivi(2),Grootfontein en Waterberg Plateau Park. (2) betekend verblijf van 2 nachten.
|
16-17 Augustus 2007: aankomst Windhoek
Het geluk staat al direct aan onze kant want het vliegtuig van Londen naar Johannesburg is niet volzet dus dat betekend dat we verspreid kunnen gaan zitten en vooral dat Largo languit op de zetels kan slapen! Zalig! Na een goede vlucht en een paar uur wachten in Johannesburg vertrekken we voor onze voorlopig laatste vlucht naar Windhoek. Vanuit de lucht valt al onmiddelijk op hoe uitgestrekt,ruig, onherbergzaam en eenzaam het landschap van Namibie is. Overal waar je kijkt zie je zand, zand en nog eens zand. Overal dezelfde lichtrode schijn van het woestijnzand af en toe onderbroken door een bijna kaarsrechte lijn wat dan een weg zal moeten voorstellen. Een lichte ongerustheid begint zich van mij meester te maken (dat begint al goed, ik moet nog vertrekken). Na in totaal ongeveer 24u onderweg te zijn landen we uiteindelijk in Windhoek en worden we opgewacht door iemand van het verhuurbureau Hertz. We krijgen een routemap, een beknopte uitleg, alle benodigde papieren en na een uurtje zijn we klaar voor vertrek. Aarzelend en vooral zeer voorzichtig rijden we onze eerste meters in Namibie. Het linksrijden vraagt enige aanpassing maar al bij al valt het nog mee.Zolang ik geen tegenliggers zie gaat alles goed. De weg van de luchthaven naar Windhoek is perfecte asfaltweg en het verkeer haalt hier dan ook een hogere snelheid. Na 2km zien we onze eerste dieren: een everzwijn steekt voor de wagen de grote weg over en op een pick-nick plaats zit een gigantische baviaan in een afvalton te scharrelen. Nooit gedacht zo snel dieren te zien. Met de volledige landkaart in ons hoofd rijden we onmiddelijk in Windhoek verkeerd maar na enige tijd vinden we toch ons hotel: Villa Verdi. Het hotel is een beetje verouderd maar de kamers zijn ruim en schoon en meer moet dat niet zijn. Terwijl wij ons even verfrissen springt Largo in het zwembad en constateert dat dit toch wel redelijk fris(lees: ijskoud) is (zwemmen wordt voor ons nog een ganse opgave). In alle toeristische gidsen lees je dat toeristen beter niet in het donker rijden dus komt de rebel in ons boven en gaan wij onmiddelijk op onze eerste dag in het donker de stad in op zoek naar het befaamde Joe's Beerhouse. Natuurlijk rijden we weer verkeerd maar ook nu komen we op de juiste plaats terecht. Joe's Beerhouse is zo blijkt de "place to be" in Windhoek. Het eerste deel van de zaak zit afgeladen vol toeristen die aan de bar hangen en rustig iets drinken maar wanneer je verder naar achter gaat kom je aan een reuzegroot kampvuur waar ronddom tafeltjes en stoelen zijn gezet en waar je rustig in een afrikaans decor kan eten. Het interieur is typisch afrikaans en de muziek en open keuken maken het plaatje compleet. De menukaart wordt gebracht en natuurlijk is het bijna al wild wat de klok slaat. Anouck neemt de kudu steak, Largo een gigantische biefstuk met frieten en ik neem de zebra steak.Ik neem me voor om later tijdens de reis de zebra's te complimenteren voor hun eetbaarheid! De mensen van Gaia en andere dierenrechten activisten zouden hier een beroerte krijgen want de stukken vlees zijn werkelijk enorm groot.Ons dieet is al vanaf de eerste dag in gevaar maar we laten het ons smaken. Na het eten krijgen we een klop van de hamer en laat de vermoeidheid zich voelen. Voorzichtig rijden we terug naar het hotel en nog voor we ons bed raken slapen we al.
|
18 Augustus 2007: Windhoek-Sesriem
Na een deugddoende rust staan we rond 07.00u op en genieten van het uitstekende ontbijt. Terwijl we de wagen inladen valt het ons op dat de bewaker van de parking van het hotel wel heel dik gekleed is. Dikke zware jas, muts, en zelfs handschoenen terwijl het toch al rond de 20 graden is! In ons land lekker weer maar hier blijkbaar nog erg koud. We vertrekken en gaan op zoek naar een bank. We pinnen geld en vertrekken richting Rehoboth. Tot dit stadje heb je vanuit Windhoek goede baan maar daarna beginnen de gravelwegen dus gaan we in Rehoboth inkopen doen. We rijden het dorpje binnen en gaan naar de "volkswinkel". Dit is een soort "spar" en hier is dan ook alles te verkrijgen. We kopen hier enkele flessen water, koekjes en andere dingen. Iemand van het personeel heeft gezien dat wij alles in onze handen houden en komt afgelopen met een winkelmandje voor ons.Service inbegrepen. We vertrekken en even buiten de stad is het zover: onze eerste gravelweg. De eerste kilometers vallen best mee. Veel stof en steentjes maar niets om ons zorgen over te maken. We genieten en zien stokstaartjes, everzwijnen en haviken en langs de kant van de weg zien we in de bomen de gigantische wervernesten. Deze nesten worden gebouwd op een manier dat er geen slangen kunnen binnendringen. Soms worden de nesten zo groot dat de takken van de boom afbreken. In sommige nesten wonen soms wel 100 vogels. De vogels gaan voor de kleintjes op zoek naar water soms tot wel 60km verder. Ze nemen het water in hun pluimen op en vliegen dan de hele afstand terug om hun kroost te laten drinken. Gelukkig hebben wij thuis café's op de hoek! We besluiten om de weg via de "Spreetshoogte pas" te nemen. Deze weg staat aangeschreven als zeer mooi maar een beetje gevaarlijk. we rijden voorzichtig omhoog en boven op de top heb je plaats om de wagen aan kant te zetten en te genieten van het immense en mooie uitzicht. Naar beneden is best te doen omdat de steilste stukken intussen zijn aangelegd in asfalt. Daarna bereiken we Solitiare. Solitiaire is in Nederland en Belgie bekend omdat de regisseur Ton van der Lee er een tijd gebleven is. Zijn belevenissen kan je lezen in het boek Solitaire en geeft je een goede kijk op het leven hier midden in de woestijn. In Solitiare kan je tanken, er is een kleine winkel voor drank en eten EN.... je kan er de beste warme appeltaart van de wereld eten. De camping bevind zich achter het eethuis en de winkel. We wandelen even rond en genieten van het uitzicht maar na het bekijken van de douches besluiten we dat camperen misschien toch niet echt voor ons weggelegd is. We rijden verder en na een paar kilometers wordt de weg een stuk slechter. Dikke stenen scheren de onderkant van de wagen, bij het remmen slingert de achterkant weg en als er een tegenligger komt zie je seconden lang niets meer van het stof. Namibie ten top! Sommige toeristen hebben een zware en vooral hoge 4x4 en zij racen ons voorbij met een snelheid waarmee ze waarschijnlijk het mooie onderweg volledig missen. Alhoewel je kilometers door onbewoond woestijnlandschap rijd is de omgeving adembenemend mooi. Enorm uitgestrekte vlaktes met telkens wisselende kleuren strekken zich uit in alle richtingen en soms denk je aan het eind van de wereld te zitten. Plots ligt midden op de weg een enorme rugzak, afgevallen van een toeristenjeep. In de verste verte geen wagen meer te zien dus diegene die deze rugzak verloren is zal dit pas merken als het al veel te laat is. In de rugzak zitten blikjes worst en tomaten, flesjes water, dikke truien, enz... De rugzak laten liggen midden op de weg is best gevaarlijk dus we nemen hem mee. Enkele kilometers verder zien we een machine aan de kant staan waarmee wegenwerkers de banen afschrepen. Naast de machine staat een klein, bouwvallig hutje waarin de wegenwerkers wonen wanneer ze kilometers ver van huis aan het werk zijn. We stoppen en overhandigen de rugzak aan deze mensen. Nog nooit mensen zo blij gezien met blikjes worst en tomaat. We rijden nog verder over redelijk ruwe wegen en komen aan bij ons hotel voor twee dagen: De Dessert Homestead. Een zeer mooie lodge bestaande uit allemaal apparte huisjes midden in de woestijn. Vanop je bed heb je kilometers uitzicht op de woestijn met zijn opkomende- of ondergaande zon. Prachtig. Bij het kleine zwembad krijgen we een gratis "sundowner drink" aangeboden terwijl de zon ondergaat achter de bergen. We douchen en gaan naar de eetzaal. Geen uitgebreid buffet hier maar eten wat de pot schaft. Het eten is lekker maar niet wat we verwacht hadden, het heeft meer een franse invloed dan een afrikaanse.We laten het ons toch smaken en na een dessertje gaan we weer naar de kamer waar we alweer niet lang wakker meer zijn.
|
19 Augustus 2007: Sossusvlei
De wekker staat om 05.30u maar al meteen is duidelijk dat dit voor Largo veel te vroeg is. Je mag in ons geval natuurlijk niet vergeten dat je reist met een kind van acht! We twijfelen nog even of we hem zouden wakker maken of niet maar beslissen om dit toch maar niet te doen, de reis is nog lang. Terwijl vrouw en kind verder slapen lig ik te kijken naar de mensen die passeren een eind verder op de weg naar Sossusvlei. De weg is één grote stofwolk door de auto's jeeps en bussen met toeristen die allemaal de zonsopgang boven Sossusvlei gaan bekijken. Na het ontbijt vertrekken ook wij naar Sossusvlei. Bij de ingang van het park betaal je 170ND(3 personen) en rij je verder in een beetje een buitenaardse omgeving. De weg is perfecte baan maar de omgeving is zo uitgestrekt en je ziet zover dat je dit met niets kan vergelijken. Voor je, achter je en links en rechts van je zie je zover je kan kijken niks anders dan de mooie, stille en enorme rode zandduinen. Stokstaartjes en struisvogels lopen in deze mooie omgeving op hun gemak naast de weg. We bereiken de bekende "dune 45" en voor we iets kunnen zeggen is Largo al aan de beklimming begonnen.Met zijn lichtgewicht kunnen we hem natuurlijk niet volgen en met zijn uitstekende conditie is hij in geen tijd op de top. We nemen dan maar foto's en 45 min later is hij terug.Naar het schijnt was het uitzicht boven op de berg fantastisch. We geloven hem op zijn woord.Verder naar Sossusvlei.De laatste 5km voor de vlei zijn enkel te bereiken met een 4x4 dus we parkeren onze auto en nemen een jeep(200ND). Na 10 min rijden en hobbelen bereiken we Sossusvlei en Deadvlei. Het is hier inderdaad zeer droog! De witte grond doet pijn aan je ogen en staat in contrast met de helblauwe lucht en dieprode zandduinen.In alle reisgidsen staat dat dit misschien wel het mooiste van Namibie is maar.....ik ga weer de moeilijke toerist uithangen want mij valt het een beetje tegen! Het is hier inderdaad mooi maar ook heel ééntonig. Wanneer je hier een half uurtje rondwandeld heb je het wel gezien. Had ik hier teveel van verwacht? Ik krijg in ieder geval spijt dat ik de zonsopgang hier gemist heb want dan schijnt het formidabel te zijn. Zullen we nog eens moeten terugkomen! Bij het buitenrijden tanken we en rijden we naar de Sesriemcanyon.Dit is een zeer kleine canyon in vergelijkking met de grotere fish River Canyon in het zuiden van Namibie. De bewoners hier moesten vroeger zes riemen aan elkaar binden eer ze water uit de rivier konden halen, vandaar de naam Sesriem Canyon. Je kan gratis via een mooi pad naar beneden lopen en wandelen door de canyon. Alhoewel je hier veel minder over leest is dit best de moeite. Mooi, rustig en koel.Op de enorme rotsen zie je duidelijk de lijnen waar vroeger de waterlijn van de rivier geweest is en tussen de stenen zijn duizenden gaten waar vleermuizen hangen te slapen alhoewel je ze niet ziet, ook de talrijk aanwezige slangen laten zich niet zien.Hun uitwerpselen zijn echter duidelijk te zien en soms te ruiken. We rijden terug naar onze lodge en rusten een beetje uit bij het zwembad. Onze lodge bied "sundowner drives" aan en dit hebben we voor straks geboekt. Te paard rij je onder begeleiding de woestijn in waar je de zonsondergang gaat bekijken en terugkomt in het donker onder de befaamde afrikaanse sterrenhemel (1050ND). Dat we tot hiertoe nog nooit op een paard gezeten hebben lijkt ons een detail. Een italiaans koppel rijd ook mee en we gaan onze paarden bekijken. Largo krijgt natuurlijk het rustigste en kleinste paard maar mijn paard, zo verzekerd de begeleidster mij, is een rustig paard dat maar één klein probleem heeft: hij kan niet verdragen dat het witte paard van mijn italiaanse collega rijder hem voorbij steekt! We moeten er gewoon op letten dat we een beetje uit elkaars buurt blijven. Er staat een houten trapje op de grond en we stappen op. Valt direkt op hoe hoog zo'n beest is! We vertrekken rustig achter elkaar de woestijn in, ik achter het gevreesde witte paard natuurlijk.Ben ik vertrokken of wou mijn paard zelf weg?Overtuigd van mijn rijderskwaliteiten probeer ik mijn paard een beetje in te houden maar natuurlijk luistert hij niet. We lopen, wandelen en rijden verder en genieten van de oorverdovende stilte in dit gebied. Nergens enig geluid behalve de hoeven van onze paarden op de woestijngrond. Zalig! In de verte lopen steenbokjes, en ander klein wild. Plots krijgt mijn paard zijn witte collega in het oog en beslist om het op een lopen te zetten. Als een volleerde cowboy trek ik aan de teugels begeleid met een flinke hooooow!De paarden op tv zijn niet hetzelfde als die hier want zowel mijn paard als het witte paard beslissen om te gallopperen. Ik hou mij vast en enkele meters verder stoppen de twee rivalen gelukkig toch. De begeleidster komt al lachend bij ons en vraagt of alles in orde is. We lachen mee maar ik voel nu al dat mijn kont morgen pijn zal doen.Ik heb op die enkele meters elke steen en put gevoeld! We bereiken de plek waar we de zonsondergang gaan bekijken en personeel van de lodge heeft hier een tafel met drankjes en hapjes klaargezet. Ik drink een gin-tonic en Anouck een glas witte wijn. Salami, olijven chips en de plaatselijke snack "biltong" liggen te wachten en smaken als nergens anders terwijl de zon in de verte achter de bergen ondergaat.Na het genieten van de stilte en de mooie omgeving is het tijd om terug op ons paard te klimmen en terug naar de lodge te rijden. Eén probleem: hier staat geen houten trapje! Het nuttigen van de gin-tonic(s) en witte wijn zijn ook niet echt bevoordelijk om paarden te beklimmen maar uiteindelijk slaagt zelfs Anouck erin, op niet al te elegante wijze maar toch, om het paard te bestijgen. Wanneer ze dan ook nog in de juiste richting zit kunnen we vertrekken. De dieren volgen elkaar in het donker dus de terugrit verloopt rustiger. De vele verhalen die je leest over de sterrenhemel in afrika zijn niet overdreven. Zeker hier in de woestijn zie je honderden sterren. Onze gids wijst de melkweg en nog veel meer aan. Ik ken hier niets van maar geniet met volle teugen. Na een tocht van 4uur zijn we terug in de lodge en net op tijd om te eten. Het eten is weer speciaal en lekker hoewel hier de meningen over verschillen. Na het eten naar de kamer, douchen, een kussentje onder mijn achterste leggen en slapen.
|
20 Augustus 2007: Vertrek naar Swakopmund
Vandaag rijden we naar een ander stukje Namibie, we rijden richting de kust naar Walvisbaai en daarna Swakopmund waar we twee nachten blijven. Het eerste deel van de weg hebben we twee dagen geleden al gedaan en we weten dus dat dit slechte baan is.In solitiaire tanken we en we kunnen het niet laten om alweer een stukje appeltaart te eten. Een beetje voorbij Solitiare verbeterd de weg aanzienlijk, nog steeds gravelwegen uiteraard, maar vlot berijdbaar zonder diepe putten of grote stenen.De weg is zoals gewoonlijk weer van een uitzonderlijke schoonheid zeker wanneer we de Gaubpas en Kuiseb canyon passeren.De laatste 100km voor Walvisbaai zijn saai maar uiteindelijk zijn we dan toch aan de kust beland. we rijden naar de baai van walvisbaai om de flamingo's en pelikanen te bekijken. we parkeren onze auto en stappen uit. Het is hier echt koud! we wisten dat het hier aan de kust frisser was en hebben onze dikke truien in de koffer gelegd maar toch.... even wennen.Geen pelikaan te bekennen maar wel veel flamingo's. Een stukje in zee staat een café-restaurant waar we een lekkere snack eten.Verder heeft Walvisbaai niet echt heel veel te bieden en we rijden dan ook snel verder naar Swakopmund. De weg daarheen is speciaal! Links heb je het strand en de zee, rechts de uitlopers van de woestijn! Het spijtige is dat de Namibische regering sindskort het toerisme heeft ontdekt en dat je hier al een heleboel bouwwerven ziet. Even verder heeft diezelfde regering ook al zijn voorzorgen genomen: we zijn al te ver van walvisbaai af om nog veel hotels te bouwen en hier heeft de overheid langs de kant van de weg allemaal bomen en struiken kunstmatig aangeplant. Dit verbaast ons maar wanneer we beter kijken zien we dat achter het groen de sloppenwijken zijn en dat de regering deze vakkundig aan het toeristenoog probeert te onttrekken. We bereiken Swakopmund en zijn maar matig enthousiast.Swakopmund ligt er koud, stil, nevelig en doods bij. In de zomer (onze winter) is het hier een drukte van jewelste maar nu is het hier stil en sluit alles om 17.00u. Je kan hier als toerist best leuke dingen doen: je kan hier met een boot incl oesters en champagne gaan varen en kijken naar de zeehonden, flamingo's en pelikanen, je kan hier met een luchtballon over de woestijn vliegen, je kan hier met een klein vliegtuigje over Sossusvlei en Skeleton Coast vliegen en je kan hier zand surfen (met een plankje van de duinen naar beneden glijden of met een "buggy" door de duinen scheuren. Allemaal heel leuk maar bedenk wel dat hieraan een redelijk kostelijk prijskaartje hangt. De nationale parken in Namibie zijn spotgoedkoop evenals vele andere dingen maar dit soort activiteiten zijn duur. Te duur vinden we zelf. De kleine smalle winkelstraatjes zijn leuk om te bekijken en misschien is dit wel de enige "shopping kans" van de reis. De meeste winkels bieden allemaal dezelfde veel te dure souveniers aan en we rijden naar ons hotel. Het hotel ligt net buiten de stad aan het strand. Op het strand kijken we naar de woeste golven en staan bijna te bevriezen in hartje afrika! In het Indongo Guesthouse krijgen we geen kamer maar een klein appartementje. 2 aparte kamers met elk een tv, ijskast, bureau, salon en koffiezet. Aparte badkamer met bad, douche, toilet en lavabo. Dit hadden we niet verwacht en dit heeft nog weinig met Namibie te maken maar we doen niet moeilijk en we zullen het wel overleven. We pakken uit en rijden weer de stad in. Na zonsondergang is er zeker niets meer te beleven. We eten matig in visrestaurant "De Kelder" en gaan terug naar het hotel.
|
21 Augustus2007 Swakopmund-Cape Cross
Om 07.00 uur zouden we kunnen ontbijten was er ons verteld maar wanneer we om 07.00 uur naar de ontbijtzaal gaan komt het personeel net binnenwandelen. African time! Het ontbijt is slecht. Weinig eten en onsmakkelijk. Ik wist niet dat je met eieren en spek zo veel verkeerd kon doen: niet te eten! we vertrekken dan maar naar Cape cross. Dit is de plaats waar in 1485 de portugees Diogo Cao in opdracht van koning Johannes 2 van Portugal voet op Namibische bodem zette.De man zette hier een kruis neer (een replica staat er nog steeds) en sindsdien noemt het hier kaap kruis (het leven kan simpel zijn). De grootste bezienswaardigheid hier is echter de grote zeehondenkolonie (één van de grootste van afrika). De dieren genieten hier van de koude Benguala stroom die van Antartica komt en de west-kust van Afrika passeert. Dit gecombineerd met uitzonderlijk visrijk water en een beperking van de jacht maakt dit een droomplaats voor de honderden dieren die hier verblijven. De zeehonden liggen echt dicht bij het strand. Je kan ze heel goed zien, horen en vooral ruiken. Het ruikt zoals een gezonde belgische of nederlandse plattelandsweg. Tussen de zeehonden lopen talrijke hyena's. Zij jagen op de zwakkere of jonge dieren. Je ziet hier dan ook overal lijken en karkassen liggen, zowel van zeehonden als hyena's. Het is een overweldigend zicht zo een massa dieren samen te zien, het strand en de kustlijn zien werkelijk zwart van de honderden zeehonden. We rijden terug naar Swakopmund ongeveer 120km op zeer goede, verharde weg en stoppen even in Hentiesbaai. Dit is een zeer klein vakantiedorpje waar in de zomer toeristen komen vissen. Het is duidelijk nog geen hoogseizoen want buiten de plaatselijke supermarkt is er niks te zien. In Swakopmund bezoekken we het Aquarium. Haaien, zeeschilpadden en andere enorme vissen zwemmen rond en boven je in hun doorschijnende bassin. Om precies 15.00u loopt het aquarium vol want dan worden de dieren gevoederd. We gaan richting museum en ontdekken een klein, plaatselijk marktje. Spijtig genoeg is het bijna 17.00u en stoppen ze ermee, zoals alles in de winter in deze spookstad. Om 17.00 lijkt Swakopmund echt een spookstad! Alles is mistig, de straten liggen er volkomen uitgestorven bij,en er is niks te beleven. We gaan dan maar weer op restaurant en eten in de "western Saloon". De duitse patroon gaat geen prijs voor vriendelijkste uitbater winnen maar zijn oryx steak was om duimen en vingers af te likken.Ondanks de ....speciale bediening, toch een aanrader in Swakopmund. Terug naar hotel, beetje tv kijken en slaaptijd.
|
22 Augustus 2007: Swakopmund-Khorixas
Na het alweer flauwe ontbijt vertrekken we vandaag naar Damaraland. De rit naar Khorixas staat in ons "road book" aangegeven als saai, moeilijk en lastig. Na een paar kilometer merken we echter dat dit best meevalt. Het blijven natuurlijk gravelwegen maar ik kan constant 70a80km/u rijden. De omgeving is zoals gewoonlijk weer adembenemend mooi. Enorm uitgestrekt, eenzaam en weids. Plots staat langs de kant van de weg een jongetje te zwaaien. We stoppen en hij brengt ons bij zijn broertjes en zusjes die even verder onder een armzalig hutje steentjes zitten te verkopen. Hun hut bestaat uit niet meer dan een paar takken met een vuil, gescheurd zeil erop. Waar de kinderen vandaan komen is een vraag want verder is er in deze woestijn niets te zien. Wanneer we beter kijken zien we enkele golfplaten bij elkaar staan en blijkt dat dit hun woning is! Schokkend! We kopen natuurlijk voor een euro een mooie steen die ze zelf gezocht hebben of uitgehakt hebben uit de rotswanden. We rijden verder en bereiken het dorpje Uis. Uis was vroeger een dorp waar Tin werd gegraven maar na de sluiting van de mijn ligt het dorp er verlaten bij. Slechts enkele mensen zijn hier gebleven en zij proberen dan ook te overleven door de paar toeristen die hier dagelijks passeren iets te verkopen. Probleem is alleen: wat kan je verkopen midden in de woestijn? Steentjes dan maar. Het is mij een raadsel hoe de mensen het hier redden. We rijden verder en zien langs de kant enkele Herero vrouwen zitten in hun typische victoriaanse kledij.Ook zij zitten in een schamel hutje en zijn bezig hun typische handgemaakte poppetjes te maken. We maken een praatje,(één van hen spreekt een beetje engels), kopen een poppetje en nemen mooie foto's van deze vriendelijke en mooie vrouwen. De weg naar Khorixas valt beter mee dan verwacht en kort na de middag zijn we al op onze bestemming. We rijden nog een 45km verder naar het Petrified Forest. Het versteende woud dankt zijn naam aan het feit dat miljoenen jaren geleden bomen met een vloedgolf zijn aangespoeld vanuit Angola en dankzij een ingewikkeld proces van zuurstof, water en droogte zijn deze bomen versteend. Je ziet dat het hout is maar het voelt echt als rots aan. Ook kan je hier de Welwitchia plant bekijken. De Welwithia is een oerlelijke plant die heel oud kan worden in dit bizarre klimaat. De oudste planten hier zijn 500a600jaar maar in de buurt van Walvisbaai kan je planten gaan bekijken die 2000 jaar oud zijn. In dit klimaat en in deze droogte beslist een prestatie. We nemen de korte toer door het woud (70ND) en na een uurtje staan we weer op straat. We rijden naar ons hotel. De Igowati lodge ligt aan de hoofdstraat van Khorixas en dat is niet meer dan logisch want Khorixas is niet meer dan een hoofdstraat en enkele buitenwijken. We nestelen ons aan het kleine zwembad en bekijken de tuin van het hotel waarin Gemsbokjes, Pauwen, Hoenderen en een struisvogel lopen. Voor zonsondergang rijden we nog even de buitenwijken in. Eerst zijn we een beetje voorzichtig want een "Township" geeft je toch geen echt veilig gevoel maar we ondervinden dadelijk dat de mensen hier geen kwade bedoelingen hebben. Integendeel zelfs! Iedereen stopt om te zwaaien en te kijken naar die rare toeristen die hier in hun vuile, stoffige wijken komen rondrijden. Iedereen is ongelooflijk vriendelijk zonder dat er ook maar geprobeerd wordt om ons iets te verkopen of aan te smeren. De mensen zijn hier geen toeristen gewoon en daarom zijn ze ook zo puur. Geen verkoopspraatjes, geen opdringerige types die je iets proberen op te dringen. We zien op deze ganse rit niet één toerist, de meeste blijven allemaal in hun hotel(achter tralies zelfs!) waarna ze weer verder rijden naar het verre noorden. We delen ook hier weer lolly's uit en wanneer je de kinderen aan het raam van je auto ziet staan, smerig en vuil, en je ziet hun glimlach en blijdschap omdat ze een lolly krijgen is je dag goed.Wanneer ze hun lolly hebben rennen ze snel naar binnen om hun ouders te vertellen en te laten zien wat ze gekregen hebben, daarna komt mamma of pappa buiten om vriendelijk naar je te zwaaien. Terug in het hotel wacht ons nog een ervaring. Ondanks de ongeveer 15a20 serveuses loopt alles tijdens het avondeten in het honderd. Namibie is nog niet klaar voor massa-toerisme zoveel is duidelijk. De Igowati lodge is één van de grotere lodge's en het personeel heeft moeite om tijdens volledige bezetting de boel draaiende te houden. Wanneer we binnenkomen zit er ongeveer 50 man aan tafel maar niemand is aan het eten. Er zijn geen borden, de tafels voor het buffet staan er al maar ze zijn het eten vergeten(klein detail!). We zetten ons neer en bekijken de soms hilarische taferelen. 5 bedienden dekken een tafel en brengen elk één(1) bord mee waarna ze alle 5 terug naar de keuken gaan elk één(1) bestek meebrengen. Daarna zijn de glazen aan de beurt. Stress???? Niet in Namibie!!! Het eten was typisch afrikaans en lekker. Maispap met ajuinsaus en varkenskotelettjes van de BBQ.
|
23 Augustus 2007: Khorixas - Opuwo
Lekker ontbijt maar weer rampzalige bediening. Vandaag staan we voor de moeilijkste en zwaarste rit van de reis. Van Khorixas naar het verre en ruige Opuwo, hoofstad van de Himba's! Dit is de rit waar ik ongelooflijk naar uitkijk maar ook een beetje bang van ben.De weg schijnt ongelooflijk mooi te zijn met heel veel te zien maar ook zeer lastig en ruig. We tanken en vertrekken, na ongeveer 100 km begint de weg erg slecht te worden. De mensen met een jeep of 4x4 hebben uiteraard minder moeite maar bij ons is het soms op het randje! En dan gebeurt het: er ligt een gigantische steen die ik in het stof te laat opmerk en raak met mijn linkervoorwiel. Beetje verder begint de auto naar links te trekken en dan weet je het wel. Stoppen, uit- stappen en concluderen dat de velg geraakt is. De band is niet volledig lek maar verder rijden op deze velg is uitgesloten. Wiel wisselen dus. Na 20min kunnen we verder maar dan begin je pas echt na te denken. Ons enige reservewiel ligt erop, we zitten op ongeveer 150km van de volgende stad die naam waardig en terugkeren is ook uitgesloten! We rijden een stuk voorzichtiger verder dan eerst. Ineens (80km verder) zien we een paar hutten staan en wonder boven wonder langs de kant van de weg staat een bord "tyre repair". We stoppen en een grote, sterke neger komt naar ons toegelopen. We leggen uit wat ons probleem is maar hij verteld dat hij geen gerief meer heeft om ons te helpen. Wanneer ik hem vertel dat onze band niet volledig lek is maar vooral de velg een probleem is wil hij wel eens kijken en begint dan toch ons wiel te repareren. Met een steen en een soort hamer begint hij de velg recht te kloppen. Ondertussen is de helft van het dorpje al toegestroomt en zijn ze al met drie personen aan de velg aan het werken. Na een uurtje is de velg recht en gaat onze bandenman om een pomp. Hij komt terug met een fietspomp en begint mijn autoband op te pompen alsof zijn leven er van afhangt. Na een paar minuten is hij doodop natuurlijk en neemt één van de andere mannen het over. Zo gaat dit maar door en uiteindelijk slagen ze er toch in om de band hard genoeg te krijgen. De rekening voor al deze zware arbeid: 30ND (3euro) we geven de mannen een flinke fooi en vertrekken gerustgesteld verder op weg.We passeren het bewaakte veehek waar de bewakers geen moeite doen om ons te controleren en we zo doormogen. Een paar kilometer verder zien we auto's aan de kant staan en wanneer we beter kijken zien we in een dal beneden de weg toeristen voorzichtig in de struiken lopen. We kijken wat hun aandacht getrokken heeft en zien een beetje verder een kudde giraffen staan. Zomaar aan de kant van de grote weg! Wat de toeristen in het dal niet zien maar wij vanboven wel zijn de kudde leeuwen die, gelukkig voor hun, de andere kant uitrennen! Dit had misschien wel anders kunnen uitpakken. We rijden verder en na een tijdje beginnen we Himba's tegen te komen. Ook de Himba kinderen zie je langs de kant van de weg met hun vee lopen. Wanneer we stoppen bij een wel erg jong kind en hem een lolly aanbieden weigert hij die maar vraagt om water. We vullen zijn plastic flesje met water en vervolgen onze weg. We zien onze eerste Himba hut langs de weg en stoppen om een foto te nemen. Net wanneer we de deur van de wagen open doen horen we een imponerend gebrul van één of ander dier. Schrikken! We hebben de foto genomen maar echt ontspannen staan we er niet op. Mede door deze stops en de eerdere lekke band begint het al aardig laat te worden. De zon begint redelijk te zakken en we beklimmen de steile Joubert pas. Deze is gelukkig aangelegd in asfalt zodat we hier geen problemen ondervinden. Beetje verder komen we een familie tegen, oma, mamma en een groep kinderen zitten samen op de kar getrokken door een ezel. De moeder komt naar ons toe en verteld dat de kleinste, baby gewikkeld in een deken, malaria heeft en dat ze op weg zijn naar de kliniek in Sestriem. Dat er in dit seizoen en in dit gebied normaal gezien geen malaria voorkomt willen we niet weten. Ze vraagt of we 20ND kunnen missen en we krijgen het niet over ons hart om dit te weigeren. Weer vlug verder en nu moeten we toch echt opschieten, de zon zakt en in het donker rijden op deze slechte, steile wegen tussen al deze dieren die in het donker oversteken wil je echt niet meemaken. We passeren een rivierbedding waar nog een beetje water instaat en waar mensen zich staan te wassen. Het probleem is dat we niet weten waar we zitten, het is ongeveer 4 uur geleden dat we de laatste wegwijzer gezien hebben. Opuwo kan nog 10km ver zijn maar ook nog 100km! Een lichte ongerustheid maakt zich meester, zeker wanneer je boven op een berg komt en in de verte nog altijd niets ziet. Maar dan opeens zijn we er! Opuwo! Het eerste waar je aan denkt wanneer je de stad binnenkomt is: chaos. Alles loopt hier door elkaar: ezels, geiten,kippen, varkens, alles loopt hier gewoon op straat. De volledig geklede Herero's lopen hier naast de bijna kompleet naakte Himba's. Langs de kant van de baan staan vuile gescheurde kapotte tenten die de plaatselijke markt moeten voorstellen. De Himba's lopen hier op straat met hun kinderen in een doek op de naakte rug of zitten samen in het stof op de grond. Overal ligt vuil en zitten mensen langs de kant van de weg een vuurtje te stokken. De Himba vrouwen die uit de kralen komen klimmen in een "bakkie" om terug naar hun dorp te rijden. Mannen met speren, stokken en messen lopen op straat.Verder zie je hier prachtig opgeklede Herero vrouwen met hun victoriaanse gewaden en zie je de jeugd modern rondlopen (af en toe zelfs met een gsm!) Zeer indrukwekkend. Je houd hiervan of wil hier zo vlug mogelijk weg. Ik vond het fantastisch. De Ohakane lodge ligt midden in het centrum aan de grote baan. Een zwaar hek en een bewaker doen vermoeden dat het hier niet zo veilig is. Rechtover het hotel is de plaatselijke bar waar typisch afrikaanse muziek klinkt tot laat op de avond. Ook de plaatselijke kapper heeft hier zijn zaak. Je kan kiezen uit 5 modellen die genummerd aan de muur hangen. Kapsel 1 is kort haar en kapsel 5 is nog korter! Meer keuze heb je niet! We gaan eten en op het menu staan noedels met groenten en varkensnek. Het vlees en vooral de beentjes doen me echter meer aan...... rat dan aan een varken denken of het zou wel een heeeeeeel klein varkentje moeten geweest zijn. we gaan slapen want morgen is weer een dag om naar uit te kijken. Morgen bezoeken we de Himba's!
|
24 Augustus 2007: Opuwo
Vandaag zeer vroeg wakker want vandaag moet één van de hoogtepunten van de reis worden! We gaan op bezoek bij een Himba stam. We ontbijten en gaan alvast naar de voorkant van het hotel. De gids laat op zich wachten (african time) en tot mijn verbazing staan de andere gasten allemaal achter het gesloten hek naar buiten te kijken. Ik weiger me te laten opsluiten, tik op het hek en laat de bewaker open doen zodat ik rustig op straat kan en voel me op geen moment onveilig. Een uurtje later is onze gids er en vertrekken we samen met twee Italiaanse mensen naar de Himba's. We rijden ongeveer 40min over slechte weg tot onze gids plots linksaf de graskant inrijd.Niemand heeft iets gezien maar nu zien we even verder toch enkele hutten en een kraal voor vee staan. De gids wijst er ons op dat we zeker in het busje moeten blijven zitten en voorlopig nog geen foto's mogen nemen. We hebben in de koffer voedsel mee voor de Himba's: bloem, meel, water, vaseline,... en de gids moet eerst toestemming gaan vragen aan de hoofdman. Als hij beslist om ons te ontvangen is alles in orde en hoef je aan niemand meer iets te vragen, zegt hij nee dan kan je vertrekken. Blijkbaar is hij in goed humeur want we mogen zijn gemeenschap binnen! Hij ontvangt ons en begroet ons met het gebruikelijke "Moro" (goeiedag). Via de gids vraagt hij waar we vandaan komen maar Belgie en zelfs Europa zegt hem niets. Als we hem uitleggen dat we ongeveer 10.000km verder wonen gaat er nog steeds geen belletje rinkelen want afstand kennen deze zwervers ook niet. Wanneer we zeggen dat we ongeveer 15 uur in een vliegtuig hebben gezeten beseft hij dat dit wel erg ver is en heet hij ons welkom in zijn dorp. Na nog een paar vragen over ons aantal kinderen en of we gehuwd zijn mogen we rondwandelen in het dorp. Overal zitten de Himba vrouwen voor hun hutten in het vuil. De kinderen spelen naakt in het stof en zijn blij dat ze Largo zien. Het is ontroerend om te zien dat deze kinderen die niets hebben, zelfs geen kledij, na een paar minuten met Largo een soort van verstoppertje aan het spelen zijn. Ook hier zijn kinderen... kinderen! De hoofdman is een oude man die meerdere vrouwen heeft en met zijn eerste vrouw, een iets oudere maar zeer sympathieke dame, voor zijn hut zit. We wandelen verder en komen bij een hut waar een zeer oude vrouw zit samen met een jong meisje. Wanneer ik hun leeftijd vraag verteld de gids me dat de Himba's zelf niet weten hoe oud ze zijn. Het meisje denkt dat ze 15 is. Wat verder zitten drie mooie vrouwen samen aan een hut met een paar kinderen. Alle Himba vrouwen zijn enkel gekleed in een kort lederen rokje en zijn ingesmeerd met een substantie die bestaat uit een speciaal soort rode poeder gemengd met vet van boter of vaseline, dit beschermd hen tegen de zon en geeft hen die dieprode kleur. Ook de haren worden er mee ingesmeerd en zijn op een speciale manier gevlochten of opgestoken wat soms een vies zicht is. Je kan aan de haartooi zien of een vrouw getrouwd is of niet. De mannen zijn niet in het dorp maar zijn al weken met het vee op zoek naar water. Eén van de Himba's is werkelijk een zeer mooie vrouw en blijkt zowat de leidster die de meeste taken op zich neemt te zijn. Praten lukt uiteraard niet want ze spreken geen enkel woord van welke taal dan ook behalve hun eigen onverstaanbaar taaltje maar toch zijn ze geweldig sympathiek en vragen ze via de gids vanalles. Largo zijn we ondertussen al kwijt want die is aan het spelen met de kinderen van het dorp. Soms zien we hem lopen, dan weer zien we hem uit een hut komen. De hoofdman heeft rugpijn, dat komt ervan wanneer je op zijn leeftijd nog meerdere vrouwen hebt natuurlijk, en vraagt om medicijnen. We hebben wel een pijnstiller en geven hem die maar een beetje verder zit een klein jongetje stilletjes te huilen met veel pijn aan zijn ontstoken ogen. De vliegen en het vuil zorgen ervoor dat dit kereltje best veel pijn heeft. We hebben daar medicijnen voor maar die liggen in de hotelkamer. Zonde! We mogen even later in één van de vrouwen haar hut gaan kijken en krijgen weer een cultuurshock! De kleine hut is warm, donker en benauwd. Aan de wand hangt de kledij voor speciale gelegenheden en op de vloer liggen een paar dunne, keiharde dierenhuiden die dienen als bed. Geen matras of dons hier maar levenslang slapen op de harde grond! Aan een bevalling in deze omstandigheden durf ik zelfs niet denken! Onwerkelijk. DE HIMBA'S WASSEN ZICH NOOIT! In gans hun leven wassen ze zich niet en toch stinken deze vrouwen niet! Ze ruiken uiteraard naar het goedje waar ze mee ingesmeerd zijn maar stinken doen ze niet. De Himba vrouw laat in haar hut zien wat hier een wasbeurt is. Ze maken een vuurtje van takken en een paar kruiden die ze in brand steken en in de rook daarvan gaan ze zitten. Ze gaan er zelfs over zitten zodat de rook onder hun kalfslederen rokje komt en zodat ze overal naar deze geurige rook ruiken. Bizar. Het is ongelooflijk om een paar uur te slijten in het jaar 2007 in zulke primitieve omstandigheden. Geen weekends, geen feestdagen maar elke dag dezelfde als de vorige. Opstaan als het licht wordt en slapen als de zon ondergaat. Geen stromend water, geen elektriciteit, niets van dit alles. En toch zijn deze mensen niet ongelukkig! Ze lachen en praten constant en zien er gelukkig uit. Voor we vertrekken hebben de andere vrouwen hun handgemaakte souveniers uit gestald. Alles is gemaakt van wat ze vinden in de natuur: takken, bladeren, hout, enz... Voor een paar euro kopen we 3 armbandjes en een ketting. We vertrekken diep onder de indruk van deze naakte, rode mensen nadat we het meegebrachte voesel hebben afgegeven. We blijven echter met een slecht gevoel zitten: het jongetje met de ontstoken ogen had wel veel pijn! Wanneer we terug in ons hotel zijn staat ons besluit al vast: we nemen de medicijnen tegen ontstekingen en stappen in de wagen. Ondanks dat de gids vertelde dat we niet zonder begeleiding in het dorp mochten komen gaan we op zoek naar de kraal waar we deze ochtend waren. Het is pas 2 uur geleden dat we er waren maar toch vinden we ze niet direct terug. We rijden verloren, komen in een andere Himba gemeenschap terecht, rijden verder en uiteindelijk komen we in een dorp waar een paar vrouwen naar ons komen en we zien precies een vorm van herkenning en verbazing. Even later komt de mooie vrouw die zowat de leidster is bij ons en haar herkennen we dus we weten dat we goed zitten. We hebben 5 liter water gekocht en overhandigen haar de bidon en leggen uit dat we terug zijn met medicijnen. Ze brengt ons bij de hoofdman, geven hem nog een medicijn tegen de rugpijn en leggen aan de hand van onze foto's uit dat we oogdruppels bij hebben voor het kleintje. Ondanks het onaangekondigde en het ongebruikelijke van de situatie bedanken de hoofdman en de vrouw ons uitbundig (Okaheba). We verlaten het dorp terug maar dit keer met een veel beter gevoel. In Opuwo gaan we weer de chaotische straat op en kijken onze ogen uit. Het blijft toch een raar zicht al deze naakte, rode mensen in het straatbeeld. Ook de mannen vallen op met hun imposante figuur en stokken en speren die ze blijkbaar altijd meesleuren. We belanden ergens achter de grote baan en komen terecht op een camping uitgebaat door een fransman. Zeer vriendelijke mens die ons direkt welkom heet en begint te vertellen. Zijn camping heet Oresse en is zeker een aanrader voor ieder die met de tent in Opuwo is. Hij verteld ons over de toeristen die hij al jaren ziet passeren. De meeste rennen en hossen het ganse land door zonder ook maar iets te zien van het dagelijkse leven, laat staan een beetje te genieten. Hij heeft zelfs al meegemaakt dat toeristen zijn foto-album wilden kopen omdat ze zelf geen tijd hebben gehad om veel foto's te maken. Geef mij dan maar de "african time" We nemen afscheid en vertrekken in het "schemer-duister" richting hotel. Op straat hebben we veel bekijks want er zijn weer bitter weinig toeristen te zien maar we ondervinden geen enkele vorm van agressie. We zien een man op zijn hukje midden op het plein zijn grote behoefte doen en daarna zijn broek optrekken zonder...... nou ja, hij had geen papier bij!!!! We denken hier niet verder over na! In het hotel gaan we even kijken in de curioso shop. Hier vindt je foto's, beelden, schilderijen en boeken over de Himba's.We eten lekker maar blijven toch onder de indruk van de excursie van vandaag. Sommige mensen denken dat de Himba cultuur binnen enkele jaren zal verdwenen zijn, zeker nu het toerisme zijn weg naar Namibie begint te vinden, en dit is zeer jammer maar aan de andere kant: geef ze eens ongelijk! Blijven leven in deze tijden in deze omstandigheden blijft de jeugd ook niet pikken, zeker niet nu ze beslist hebben om sinds kort 2 kinderen per familie naar school te sturen. Waarschijnlijk zijn dit de laatste generaties "echte" Himba's. Ik ben in elk geval blij dat ik deze stam en deze cultuur een heel klein beetje heb mogen ontdekken en val diep onder de indruk in een diepe slaap (gelukkig op een matras en niet op een hard dierenvel).
|
25 Augustus 2007: Opuwo-Oshakati
Na ons bezoek en twee dagen in Opuwo heb ik spijt dat ik deze chaos moet verlaten! Alhoewel hier maar één straat is die naam waardig en in de stad zelf geen noemenswaardige bezienswaardigheden zijn zou ik hier best nog enkele dagen willen blijven. Het dagelijkse leven in dit afgelegen deel van de wereld is zo speciaal en zo verschillend van onze wereld dat ik dit met spijt verlaat maar de reis moet verder gaan dus vertrekken we na het ontbijt naar Oshakati. Oshakati ligt in "de 4 O's" regio en dit is het zakencentrum van Namibie. Verwacht hier geen grote steden of hoogbouw maar toch is dit het dichtsbevolkte deel van Namibie. We vertrekken en tanken in Opuwo. De jongen van de benzinepomp steekt het pistool in de tank, en na 60ND (0.60euro) valt de pomp stil en is de benzine op! Gelukkig kunnen we nog een tijdje verder. De weg naar Oshakati is redelijk en vanaf Ruancana zelfs volledig geasfalteerd. We zouden eerst de Ruancana watervallen bezoeken maar er is ons gezegd dat die in deze tijd van het jaar droog staan en de moeite van de omweg niet waard zijn dus rijden we in één keer verder naar onze bestemming. We checken in en hotel Oshakati Country Hotel laat niet direkt een imponerende indruk achter. Oude en versleten kamers, slechte bedden en ongeintresseerde bediening maar ach...we blijven hier toch maar één nacht. We vragen aan de receptioniste wat we nog kunnen doen vandaag en ze stuurt ons naar de Trade market. Blijkt dit een enorme gebeurtenis te zijn in deze regio waar een massa volk op af komt maar voor ons is dit niks meer dan een soort beurs of salon dat je bij ons wekelijks vindt. Commercieel en niks afrikaans of lokaals. We ondervinden wel nog eens dat het verschil tussen blank en zwart nog steeds niet weg is in zuidelijk afrika! Wanneer we staan aan te schuiven in een lange rij wachtenden, weer als enige blanken, komt er plots naast ons een bewaker die ons vraagt om langs die kant binnen te komen zodat wij, de blanken, niet moeten aanschuiven! Natuurlijk weigeren we dit en wachten we netjes op onze beurt om binnen te komen onder de verbaasde blikken van de plaatselijke bevolking. Na een uurtje hebben we het hier wel gezien en stappen we terug in de auto. Oshakati heeft werkelijk niets te bieden maar dient alleen als tussenstop op weg naar Etosha. We bezoeken de plaatselijke markt, waar we veel bekijks hebben en niet altijd vriendelijk worden nagestaard.Oshakati staat bekend als de meest onveilige stad van Namibie en hier op de markt voel je dit ook! De vleesmarkt laat wel een bepaalde indruk achter. Grote stukken vlees liggen op een stuk canvas op de grond, in het zand en stof, en zijn ofwel half afgebeten door dieren ofwel zitten ze onder de vliegen. De hoorns van de dieren en het vel/huid zie je nog liggen naast de slachtplaats midden op de markt. Hopelijk heeft het hotel zijn vlees niet hier gekocht want als westerse toerist ben je hier zeker niet tegen bestand. We gaan dan ook voor alle zekerheid een stukje eten in de KFC. KFC is de "mc donalds" van Namibie. We doen dit natuurlijk vooral om Largo te plezieren want die wil wel eens frietjes eten. Op de parking komt een jongetje naar mij en vraagt heel beleefd of ik geen eten heb voor hem. Mijn eerste reactie is hem afwijzen waarna de jongen teleurgesteld maar zonder aandringen terug gaat zitten op de grond. Ik bekijk hem beter en zie dat hij er echt niet goed maar uitgehongerd uitziet. Omdat hij niet naar geld vroeg en niet verder aandrong kan ik niet laten om hem een pakje frieten te kopen en ga het hem brengen op de parking. Na onze maaltijd zit hij er nog en we geven hem nog een lolly en een flesje drinken waarbij zijn dankbaarheid groot is. Weer iemand blij gemaakt voor heel even. In het hotel kiezen we voor het buffet en zijn daar matig tevreden mee. Maispap hebben we al eerder geheten maar deze is echt niet te doen. Gelukkig hebben we die frieten al binnen. In het hotel zijn naar het schijnt een paar zeer belangrijke en rijke gasten aanwezig en die hun kinderen hebben het formidabele idee om net naast ons te komen eten, spelen, lawaai maken, roepen, ruzie maken, vechten enz... We denken ach kinderen moeten toch iets doen maar vragen ons wel af waar die ouders zitten. Die ouders dat zijn, zo blijkt later, die rijke, belangrijke gasten. Het wordt wel erg grof wanneer de kinderen hun vingers in hun mond steken en daarna in de suikerpot van het buffet zitten! Dat wordt dus koffie zonder suiker straks. Het personeel durft hier niets op zeggen want de ouders zijn..... Wanneer er dan ook nog iemand passeert (geen gast maar gewoon een werknemer) en met zijn handen in het eten zit om er van te proeven hebben wij genoeg gezien en gaan naar onze kamer slapen. Dit is echter zonder die (rot)kinderen gerekend. Die hebben besloten om samen een kamp te bouwen en daar hun gekibbel verder te zetten. Eén nadeel: hun kamp is naast ons kamp! Niet slapen dus. Het personeel is zo bang van deze mensen dat klagen niks helpt, uiteindelijk val ik rond half 1 toch in slaap. Dit was de eerste dag van onze reis die een tegenvallende indruk nalaat, niet alleen het hotel maar ook de stad Oshakati kan je best proberen vermijden wegens niks te beleven en niet de moeite!
|
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
