Naïef en dom, dat is wat ik ben door niet te luisteren naar anderen. Ik doe mezelf keer op keer weer pijn. Of ik laat me pijn doen. En elke keer opnieuw vraag ik me af waarom. Ik ben verliefd en ik heb een relatie. Maar geen gezonde relatie, integendeel, eerder een destructieve relatie. Mijn vriend en ik bellen zo goed als dagelijks met elkaar. Elkaar zien? 1 keer per week als ik geluk heb en dan alleen nog maar omdat we beide goesting hebben. Blijven slapen? Dat gaat toch niet... volgens hem. Hij werkt in de week en moet bijzonder vroeg opstaan en in de weekends zien we elkaar sowieso nooit. Dat is niet wat ik wil. Hij is zojuist 2 dagen blijven slapen voor de verandering. Was het leuk? Neen. Hij heeft alleen maar gegamed, geslapen en gegeten. In mijn bed geslapen? Nee hoor, op de zetel natuurlijk ver van mij. En dan vraagt hij zich af waarom ik de volgende dag zo kortaf ben. Is het zoveel gevraagd om mij een beetje aandacht te geven? Ik vraag niet veel. Nooit gedaan. Ik geef hem veel. Niet alleen mijn liefde, maar ik betaal ook altijd alles. Hij vind dat niet meer dan normaal. En ik zou dat niet erg vinden als ik iets zou terugkrijgen. Bijvoorbeeld zijn liefde, zijn aandacht, zijn respect. Maar ik krijg...niks. En iedereen heeft me ervoor gewaarschuwd, zelfs hij onbewust. Hij is juist vertrokken en het afscheid was koel. Komt door mij natuurlijk. Ik voel me echt rot. Weeral. En het is mijn eigen schuld. Ik ben zo dom en naïef te denken dat hij wel zal veranderen. Maar dat zal hij nooit doen, want zo is hij nu eenmaal. Hoewel hij in het begin niet zo was. Verre van zelfs. Ik mis de 'ons' van in het begin. Maar die zal ik moeten loslaten. Ik ga hem moeten loslaten, want ik doe mezelf alleen maar pijn. Ik ben de enigste die er van af ziet. Voor hem is het allemaal goed zo. Hij weet niet dat ik al verschillende keren heb gehuild om hem, om de situatie. Ik kan het niet meer. Het doet te veel pijn. Ik heb een relatie, maar ook weer niet. Dat wil ik niet. Ik hou van hem, echt wel, maar ik kan het niet meer. Het doet elke keer opnieuw weer pijn. Ik wil dat de pijn stopt. En dat kan alleen maar als de relatie stopt. Hij zal niet veranderen.
Ik ben Verliefddddddddddd!!!!!!!! En ik heb voor de verandering geen bindingsangst. En hij is niet getrouwd ;) Hij is 22 jaar. Hij is... anders. We zijn complete tegenpolen. Maar ik ben compleet verliefd. We zijn ondertussen zo'n 3 maanden samen. Waarvan ik hem zo'n 1 maand niet meer heb gezien en eigenlijk ook niet meer heb gehoord. En ik weet nu al wat jullie gaan zeggen. Gedumpt. Maar dat is niet zo. Via sms houden we nog wel contact. Het frustreert me wel enorm dat ik hem zo weinig hoor of zie, want het contact begint meestal van mijn kant. Ik heb dan ook besloten om niets meer van mij te laten horen, want ik vind het niet kunnen dat hij nooit eens iets liefs naar mij stuurt of nooit eens uit zijn eigen belt. Dat begint me echt te ergeren. Dat doet me echt pijn. Hij weet dat, ik heb het hem al verschillende keren laten weten, maar hij reageert daar niet op. Hij negeert het onderwerp. Dus laat ik hem maar doen vanaf nu. Als hij me graag ziet, dan moet hij het maar tonen ook. Liefde moet langs beide kanten komen, niet alleen langs mijn kant. Het is geven en nemen in een relatie. En de laatste tijd geef ik veel, maar krijg ik niks terug. Dat gaat zo niet langer. Ik denk dat iedereen het daar wel met eens is, niet? Ik houd van hem, dus is het heel moeilijk voor mij om hem eens niet te bellen of hem niet te sturen, maar de helft van de tijd neemt die toch niet op en op de smsjes die ik stuur krijg ik zelden reactie. Je zou je voor minder afvragen of die nog van me houdt. Maar hij negeert het onderwerp, dus ik zou het eerlijk waar niet weten. Dus zolang hij de woorden niet uitspreekt zijn we nog samen. Liefde kan iets moois zijn, maar ook o zo pijnlijk.
WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! Sorry, ik had al heel de dag zin om eens goed te roepen:)
Waarom kan liefde nooit eens gemakkelijk zijn? Ik hou van een man die werkelijk onbereikbaar is. Vandaag liet hij me weten of het eigenlijk nog wel zin had om door te gaan. En ik kan hem geen ongelijk geven. We kunnen nooit met elkaar afspreken omdat hij bezet is. De laatste maanden heb ik hem totaal niet gezien, enkel contact via sms en mail. Zowel hij als ik zien er vanaf. We willen beide meer, op zijn minst elkaar zien en dat is onmogelijk. Waarom? Omdat hij zijn zekerheid die hij nu wel heeft niet wil vergooien. Hij heeft een vrouw, kinderen om voor te zorgen. Hij heeft zijn leven. En hij is gelukkig...hoop ik toch voor hem. Vorige keer had ik de beslissing gemaakt om ermee te stoppen, maar daar was hij toen niet klaar voor. Nu blijkbaar wel. Ik ga hem missen, ik ben hem al aan het missen. En dat zal voor altijd zijn, dat gemis. Hij zal altijd een speciale plaats hebben in mijn hart. Er zijn zoveel mannen in de wereld en toch hou ik van hem. Ik heb zelfs geen oog meer voor andere mannen de laatste maanden. Belachelijk he? En toch is het zo. Een mens zit complex en raar ineen. We moeten elkaar loslaten, korte pijn en toch zien we elkaar nog héél graag. Ik zal nog veel aan je denken, je veel missen. Ik weet wel dat het gemis, je graag zien wel zal overgaan wanneer ik je niet meer hoor of zie, maar het zal toch nog een tijdje in mij zitten. Ik zie je eigenlijk nog veel te graag om je te kunnen loslaten. Ik heb het je nooit echt gezegd met deze woorden, maar ik hou wel degelijk van je. En als het ooit anders kon, dan zou ik mijn leven met je willen delen.
Vanmorgen vroeg heeft hij het me vertelt. En eerlijk waar, het interesseert me niet. Wat zijn uitleg of excuus ook is, niks kan het goedpraten. Ik heb hem dan ook gezegd me met rust te laten. Ik heb hier echt genoeg van. En ik denk dat hij de boodschap eindelijk heeft begrepen.
Okay, I'm totally lost... Remember the married guy? Wel, anderhalve week tot 2 weken geleden krijg ik plots een bericht van hem. Zoek geen contact meer met mij. Goed okay, ik was wat van de kaart omdat alles juist terug beter ging en weer out of the blue zoiets aankrijg. Typisch iets voor hem. In ieder geval, ik heb hem ook met rust gelaten. Ik had er echt genoeg van na dat bericht. Beter zonder hem. Nu, deze week, maandag, stuurt die ineens weer een mail. 'Hoe gaat het ermee?' Ik had echt geen behoefte om hem weer te horen of te zien, dus ik heb er niet op gereageerd. Nu, vandaag stuurde die het volgende: Ik wil graag aan je uitleggen wat er is gebeurd. Ik heb hem geantwoord dat ik vandaag geen tijd heb, wat echt waar is trouwens, en dat die het morgen maar moet uitleggen. Nu, om heel eerlijk te zijn, het interesseert me gewoonweg niet meer. Wat zijn uitleg ook is, ik heb er echt genoeg van. Het is de 2de keer dat die mij ineens laat zitten en dan verwacht die dat ik hem elke keer terugneem? Niet met mij. Ik zal morgen wel naar hem luisteren, maar that's it. Hij moet niet denken dat daarmee alles is opgelost. Het zal pas opgelost zijn als hij me met rust laat. Ik ben gelukkiger en minder stressvol zonder hem. Raar, want ik zie hem nog graag. Maar soms is dat gewoonweg niet voldoende.
Mijn vakantie zit erop, morgen terug gaan werken. En weet je wat? Ik vind het niet erg:) Ik kijk er zelfs naar uit. Terug contact met de buitenwereld, de collega's, de klanten, heb er zin in. Geen tijd om onnodig na te denken over hem, de tijd die lekker snel vooruit gaat, dagen vliegen zo voorbij. En dat is wat ik nodig heb. Er komt zo nog een vriend langs die ik in geen eeuwen meer heb gezien:) Wordt gezellig, ik kijk er naar uit.
Ik ben weer helemaal in de war gebracht door hem. Hij is echt compleet veranderd en om eerlijk te zijn zint me dat niet echt. Ik heb 2 dagen terug geprobeerd er een einde aan te maken, maar om 1 of andere reden wilt hij niet dat het echt tot een einde komt. Maar onze gesprekken nu zijn zeer oppervlakkig en gaan eigenlijk over niks. Erg...saai om eerlijk te zijn. Hij heeft aal laten weten dat ik hem de komende dagen niet zal horen f zien, zeker tot en met woensdag, dus dat geeft me even tijd om alles te overdenken. Ik heb een lange mail opgesteld gisterenavond waarin ik duidelijk heb gezet hoe ik me bij deze situatie voel. Ik heb hem gevraagd om erover na te denken, eerlijk te zijn tegenover zichzelf en mij, na te denken over wat hij nu eigenlijk wil. Want ik denk dat hij het echt niet goed weet. De ene keer is hij de persoon van vroeger, de andere keer is hij zo koel als iets. Dus ik heb hem gevraagd erover na te denken en me dan maar iets te laten weten. Ik ga die mail pas dinsdagavond versturen, want eerder leest hij ze toch niet. Ik denk niet dat hij dit ga verwachten, maar ik heb hier echt geen zin en geen energie voor. Ik wil weten waar ik sta bij hem en als hij mij de persoon van vroeger niet opnieuw kan geven, dan is het gedaan. Ook de mails, ik wil dan echt niks meer van hem horen. En dat is wat hem moeilijk gaat vallen. Hij heeft aandacht nodig en veel aandacht, maar ik kan hem dat niet geven als ik niks terugkrijg. Het is geven en nemen en dat concept heeft hem blijkbaar nog niet zo goed door. We zullen wel zien, ik ben benieuwd wat zijn antwoord zal zijn, maar ik zal geduld moeten hebben tot woensdag.
Hij is terug... Hij is veranderd en dan bedoel ik dat niet in de positieve zin. Vorige week was ik helemaal klaar om verder te gaan en ineens is hij terug. En eigenlijk ben ik helemaal niet blij. Ik doe alsof ik het leuk vind, maar eigenlijk denk ik constant het tegenovergestelde. Als ik helemaal eerlijk ben met mezelf, wil ik hem niet terug. Hij heeft me gekwetst en ik kan mij niet meer volledig openstellen. Hij verdiend mij niet. En hoewel hij het tegendeel beweert, is hij enkel en alleen maar uit op seks en niks meer. En dat is het laatste dat ik wil. Onze gesprekken lopen vast als het daar niet over gaat en hij begint er telkens opnieuw over. Ik heb hem gewoon niks meer te zeggen. Hier heb ik totaal geen zin in. Voor mij was het goed zoals het was: Hij die niets meer van zich liet horen en ik die verder ging met mijn leven zonder hem. En dat is precies wat ik hem ga zeggen. Dat hij maar iemand anders zoekt, maar ik pas.
Waaahhhhhh!!! Mijn leven is gewoon...bizar! Oké updat nr. 3: Hij is terug! Hij heeft contact met me opgenomen, gezegd dat hij met ontzettend veel verdriet zit en dat hij er niet klaar voor is. Maar hij vindt me wel geweldig en wil contact houden :s Ik weet echt niet hoe ik daar over moet denken. Anyway, alsof dat allemaal nog niet erg genoeg, stuurt er gisterenavond een zeer oude friend with benefits mij een berichtje. Ik heb die al zeker een jaar niet meer gehoord. En hij was in vorm ze;) Die wilt dus ook terug contact. En vandaag stuurt een vriend van me om nog een keertje af te spreken like good old sakes. Komaan, en ik wilde hem nog van de week sturen omdat het zo lang geleden was en wij konden goed praten. Hij is veruit de beste prater die er is. Hij was eigenlijk mijn beste vriend. Geweldig! Op nog geen 2 dagen tijd, 3 mannen die terug iets van hen laten horen?! What the hell is going on?!
Ik ben zo blij als klein kind kan zijn met een lolly :) Voorbije zaterdag had ik namelijk mijn laatste pil ingenomen van de strip en moest ik dus normaal gezien maandag mijn regels krijgen. En wat denk je? Niks idd. En vannacht heb ik ze eindelijk doorgekregen :) Nog nooit zo blij geweest met mijn regels. De pijn aan de zijkant van mijn buik is ook aan het minderen, maar ze is er nog steeds en ik maak me wel een beetje zorgen. Normaal gezien heb ik nooit pijn als ik mijn regels moet krijgen, juist wat humeurig:) Nu ben ik al 3 dagen knock out door de pijn. Ik voel er niet zo veel voor om naar de dokter te gaan. Ik ga echt alleen naar de dokter als het echt erg is of voor voorschriften. En aangezien de pijn vandaag toch minder is dan gisteren, ga ik nog even afwachten. Het nachtelijk zweten is ook afgenomen trouwens, het is niet meer zo erg als de vorige nachten. Juist nog een klein beetje. Dus ik denk dat, wat ik ook heb, het positief evolueert.
Ik heb sinds 2 dagen enorm veel pijn aan de zijkant van mijn buik. Ik neem anders nooit pijnstillers, maar nu is de pijn niet uit te houden. Vooral 's nachts weet ik me geen houding aan te nemen en lijkt de pijn feller dan overdag. Een ander raar symptoom is dat ik geweldig hard zweet 's nachts. Ik ben van nature uit niet echt een zweter, heb er nooit last van gehad en zeker niet 's nachts. Nu word ik echt badend in het zweet wakker. Echt onaangenaam en vies. Ik ga het vandaag nog uitkijken, maar als er morgen geen verandering is, maak ik een afspraak bij de dokter. Nu, ik heb er gisteren nog over liggen denken om een antwoord terug te mailen naar hem, maar heb het uiteindelijk zo gelaten. Voor mij is het echt gedaan. Ik heb de situatie compleet aanvaard, ik denk zelfs zo goed als niet meer aan hem en voor mij is het goed zo eigenlijk. Laat hem die moeilijke beslissingen maar nemen, maar laat mij er maar buiten. Ik heb er niks mee te maken en dat heeft hij op een zeer vriendelijke en rond de pot draaiende manier geschreven. And you know what? That's just fine by me. Wat dan wel weer raar is, ik ben niet klaar om al zijn mails en berichtjes te verwijderen. Niet dat ik die nog lees ofzo, maar gewoon, dat geeft mij een zekere kalmte dat ik weet dat ze er nog in staan. Moest ik er ooit eens behoefte aan hebben, dat ik ze dan wel kan lezen.
Kleine update: Zaterdag had ik hem toch een mail gestuurd, waarop ik niet echt een antwoord verwachtte. Ik had die mail meer gestuurd als een afsluiter voor mezelf. Nu, vanmorgen check ik mijn inbox en jawel, hij stond ertussen. Hij schrijft me dat hij nog regelmatig aan me denkt, dat hij alles op een rijtje moet zetten en dat hij 'eventjes' voor serieuze beslissingen staat. Hij heeft spijt van hoe hij me heeft behandeld, hij heeft anderzijds geen spijt dat hij me heeft gekend. Wat raar is, want eigenlijk zijn we vreemden voor elkaar. Hij heeft me nooit de kans gegeven om hem te leren kennen en andersom. Ik heb darentegen eigenlijk wel spijt dat ik hem heb leren kennen en al zeker van hoe hij me heeft behandeld. Het had zowel voor hem als voor mij beter geweest als we elkaar nooit hadden leren kennen. De mail dat hij nu naar me stuurt klinkt allemaal wel lief, maar uiteindelijk zegt hij simpelweg dat hij verder gaat met die ene. Dat is zijn zware beslissing. Zijn vrouw verlaten voor haar. Wel, bij deze wens ik hem veel moed en succes. En voor mij is dit hoofdstuk officieel afgesloten.
Okay, stand van zaken vandaag: Gisteren heb ik met een vriendin de situatie besproken. Zij heeft ongeveer in dezelfde situatie gezeten. Correctie, eigenlijk zit ze er nog steeds in. Het heeft me opgelucht dat ik er eindelijk eens met iemand kon over praten. Ze zei me om ofwel niks meer te laten weten aan hem ofwel iets boos. Wel ik heb voor geen 1 van de twee gekozen. Ik heb gisteren een mail naar hem gestuurd. Een heel lieve mail dan nog wel. Ik heb hem uitgelegd hoe ik me voel bij de situatie, hoe hij me zo verward heeft achtergelaten en het strafste komt nu, ik heb hem veel succes gewenst met zijn toekomst met die ene vriendin. Ik hoop dat alles goed uitdraait voor hem en dat dit alles niet voor niks is geweest. Want, op het moment dat hij me letterlijk heeft gedumpt, wist hij nog niet wat haar intenties waren. Hij is, zonder nadenken, direct terug op haar gesprongen ( niet letterlijk denk ik) zonder zeker te weten wat zij nu eigenlijk wil. Zo veel houdt hij van haar. She must be hell of a woman. Deze mail dat ik heb verstuurd is een mooie afsluiter voor mezelf. Ik verwacht er geen antwoord op, hoeft ook niet. Ik wil gewoon dat hij weet wat ik voor hem voel, dat ik iets voor hem voel, want dat wist ik zelfs niet tot vorige week. De laatste mail dat ik naar hem verstuurde, voor die ene van gisteren, was echt 1 gestuurd in een kwade, verwarde bui en was echt onbeleefd. Als ik van hem was, zou ik daar ook niet op antwoorden, want wat moet daar op antwoorden? Hij had zicht ondertussen al 3 keer geëxcuseerd voor zijn gedrag, maar dat was gewoon niet wat ik wilde horen natuurlijk. Voor mij is het nu gedaan na de mail van gisteren. Die afsluiter, nu op een mooie en deftige manier, had ik echt nodig voor mezelf. Ik heb me de voorbije dagen sterk gehouden, maar nog veel downmomenten gehad. Ik voel dat het nu alleen maar beter kan gaan. Dit is het einde van dit verhaal. En moest hij toch nog iets antwoorden, dan laat ik het zeker weten. Maar eigenlijk hoop ik ergens van niet. Voor mij is het nu afgelopen en ik ben klaar om verder te gaan. Ik verwacht van hem hetzelfde. Onze wegen splitten hier.
Het is vandaag exact een week geleden dat hij me heeft laten zitten voor een ander. Ik heb sindsdien ook niks meer van hem gehoord. Emotioneel gezien is het een zeer moeilijke week voor me geweest. Ik moet wel toegeven dat het dag per dag beter gaat. Ik heb hier en daar nog wel zo'n downmomentje, maar al bij al hervat ik wel gewoon mijn dagelijkse routine zonder al te veel aan hem te denken. Ik zal het denk ik terug moeilijker hebben als ik terug ga werken, want dan bestaat de kans dat ik hem tegenkom. Niet op het werk, want we werken niet voor hetzelfde bedrijf, maar we zijn praktisch buren van elkaar. Maar dat zijn zorgen voor later. Ik ga nu nog volop genieten van mijn vakantie, van mijn nieuw ingericht appartementje en ik zal wel zien wat de toekomst me nog te bieden heeft.
Ik ben gigantisch blij met de inrichting van mijn appartementje :) Elke kamer begint vorm te krijgen, echt gezellig nu. En toch kan ik in de zetel zitten en voelen dat ik iets mis. Ik heb alles in mijn leven om perfect gelukkig te leven, maar ik heb niemand om het mee te delen. Sinds dat ik alleen ben gaan wonen, overvalt het gevoel me wel vaker. Ik kan me met momenten plots erg eenzaam voelen. Ik ben echt nog jong en om nu al dat gevoel te ervaren, is beangstigend. Ik ben klaar om mijn leven te delen met iemand, maar waar is die iemand? Iedereen die ik tegenkom is ofwel getrouwd, ofwel bezet, heeft kinderen, one-night stands... Name it, maar mister right zit er niet tussen. Of mss kijk ik niet goed genoeg?
Ik heb het sort of aanvaard. Ja, zoals vandaag is hij door mijn gedachten gegaan zo nu en dan en ja, ik check nog altijd regelmatig mijn gsm en mails, maar ik heb niet meer dat trieste gevoel in mij. Ik heb niet de energie om te blijven hangen op en vast punt. Ik bereik er niks mee en doe me er zelf alleen maar pijn mee.
Vandaag heb ik ontzettend veel geld uitgegeven, heel de week al eigenlijk, aan de inrichting van mijn appartement. Al mijn aandacht gaat nu naar daar.
Er zullen nog veel momenten zijn dat hij door mijn gedachte zal gaan, maar ook dat ga weer voorbij:) Ik kom er wel en het einde is nabij.
Het gaat goed met me:) Sinds gisteren al. Ik kan aan hem denken zonder dat vervelende gevoel. Mijn gedachten gaan niet non-stop naar hem, ik check niet non-stop mijn mails of gsm. Ik ben nu vooral bezig met mijn eigen leven. Volop bezig mijn appartement in te richten, gezellig de spulletjes in elkaar steken met vrienden:) Nee, ik voel me op en top en ik heb hem daar echt niet voor nodig. Live goes on :)
Ik krijg hem maar niet uit mijn hoofd. De nachten zijn heel moeilijk voor me. Ik heb geen enkele afleiding. Ik ga me niet laten doen. Ik vertrek zo op een leuk uitstapje, mijn gedachten verzetten. Ik ga niet aan hem denken, of toch proberen. Onbewust zijn mijn vrienden een grote steun, ook al weten ze niks af van deze situatie. Ik weet dat het niet aan mij ligt, dat ik niks verkeerd heb gedaan. Hij is me niet waard. Ik verdien zo veel beter. Als hij me niet wil kennen, so be it. Ik ga verder met mijn leven, 1 zonder hem. Dat wil niet zeggen dat ik niet meer om hem geef, want ik geef nog altijd om hem. Dat zal altijd zo zijn. Maar het heeft geen zin om mijn leven op hold te zetten. Ik heb ondertussen de situatie aanvaard en moest ik hem in de toekomst tegenkomen, wat jammer genoeg onvermijdelijk zal gebeuren, dan so be it. Ik zal me niet anders gedragen en ik hoop dat hij hetzelfde zal doen. En daarmee is alles nu gezegd. Ja, ik zal mijn downmomenten nog steeds hebben, maar ik weet dat ze over zullen gaan. En nu, nu ga ik me gewoon rot amuseren.
Ik maak mezelf helemaal gek! Ik check non-stop mijn mails, mijn gsm, ook al weet ik op voorhand dat hij niks zal gestuurd hebben. Ergens hoop ik dat hij op het onverwachte nog eens iets van zich laat horen. Gewoon, dat ik weet dat hij toch nog aan me denkt. Dat hij me niet meer dan een maand lang aan het lijntje heeft gehouden om me dan dan te dumpen als een stuk vuil. Dat er toch iets 'echt' was en niet alles een leugen bleek te zijn. Het is ook dat, dat me pijn doet. Hij sprak altijd over eerlijkheid en hoe hij leugenaars haatte en nu blijkt dat hijzelf een grote leugen is. Ik haat mezelf dat ik me zo heb laten kwetsen. Het totaal niet heb zien aankomen.
Ik mis hem harder dan ik wil toegeven. Ik voel me nogal zielig ook. Komaan seg, he's just a random guy, get over it and move on! Echt, als andere dit lezen, gewoon om uit te lachen. Ik denk dat, als ik dit later teruglees, dat ik hier hartelijk om lach. Bestond er maar een remedie voor gemis. Ik heb ondertussen al geschreven, op de koop geweest(maakte me even vrolijk;)), maar dat gevoel komt telkens terug. Wat ik eigenlijk echt wil, is denk ik een serieuze afsluiter. 1 waarin hij uitlegt waarom hij dit heeft gedaan en niet afkomt met antwoorden zoals: ik weet het niet of het spijt me, sorry, etc. Dat zijn dingen die ik niet wil horen, dat veranderd niks aan de zaak en dat geeft me geen duidelijke verklaring. Ik denk dat ik vandaag veel zal posten, want ik heb een slechte dag vandaag. Ik wil af van dat gevoel.
