Ik heb geen zin in vandaag. Ik heb heel slecht geslapen vannacht, vroeg wakker geworden. Eigenlijk hoop ik dat hij vanavond niet komt. Ik heb er geen zin in. Ik ben ook gewoon kwaad. Voor mij is het ook gewoon gedaan, een afgesloten hoofdstuk. Ik wil er trouwens ook voor wedde dat hij vandaag wederom niet komt zoals vorige week. Hij laat niets weten, ik laat niets weten en voila, de zondag passeert naar maandag. En ik zou het niet erg vinden. Ik wil hem eigenlijk niet meer zien. Ik ben lang blind geweest voor alles en ik heb het lang niet willen inzien, maar hoe hij me behandelt is incorrect. Zo laag bij de grond, respectloos, egoïstisch, gemeen. Ik heb nog nooit zo iemand gekend. En weet je wat nog ergste van al is? Hij is wellicht de enigste jongen waarop ik echt verliefd ben (geweest). Nog steeds ondanks alles en ik word heel moeilijk verliefd. In het begin van onze relatie was hij helemaal anders en ergens halverwege is hij 180° gedraaid, in de negatieve zin. Ai ai ai, ik heb het hier echt moeilijk mee, gewoon door het eindelijk te beseffen hoe hij mij behandelt. Er moet een einde aan komen, dat weet ik ook wel en liefst zo snel mogelijk. Vandaag nog dus.
Morgen is het D-day. Het gaat zo niet langer. Hij misbruikt mijn liefde. Ik begrijp hem echt niet. Volgens mij ziet hij me echt niet meer graag en toch belt hij me nog elke dag, noemt hij me nog bij mijn koosnaampje, maar tegelijkertijd zegt hij, weliswaar redelijk subtiel, zo'n gemene dingen. Hij denkt waarschijnlijk dat ik dat allemaal niet doorheb, maar ik ben niet compleet achterlijk. Om 1 of andere reden zie ik hem echt graag en juist daarom ga ik het morgen gedaan maken. Want hij doet het niet. Waarom dat weet ik niet. Eigenlijk hebben we al lang geen relatie meer, wij doen gewoon alsof. We hebben elkaar al in geen weken meer gezien, we bellen alleen nog maar. Echt liefdevol gaat het er al lang niet meer aan toe. Zeker niet van zijn kant. Hij profiteert van en misbruikt mijn liefde. Ik zie het al langer in, maar ik had nooit de moed om het gedaan te maken. Ik had altijd nog de hoop dat hij terug zou veranderen naar de persoon van in het begin. Onlangs heeft hij me serieus liggen gehad. Echt van me geprofiteerd. Dit kan zo niet langer. Het doet me echt pijn, ik wist echt niet dat hij zo kon zijn, maar hij geeft echt wel niks om me. Dat is nu wel duidelijk. Morgen komt hij naar me toe. Als hij weer niet afzegt of weet ik veel wat. Zo weinig respect heeft hij nog. Erg he? In ieder geval of hij nu komt of niet, morgen is het gedaan. Als hij niet komt dan zeg ik alles wel via de telefoon, normaal gezien ben ik niet zo'n type, maar so be it. Dan is het zijn eigen schuld. Ik ben er nu wel klaar mee.
Even ter verduidelijking, ik schrijf dit voor mezelf zodat ik een beter zicht krijg op de situatie en ik dit rotgevoel van me kan afschrijven. Het lucht op op een of andere manier.
En nu? Ik begrijp hem niet meer. Al sinds hij een nieuwe job heeft en meer uren werkt dan een normaal persoon, zien we elkaar zo goed als nooit meer. We bellen enkel met elkaar. Vorige week heb ik hem nog gezegd dat als het zo verder gaat er geen toekomst in onze relatie zit. Vrijdag belde we nog met elkaar en hadden we afgesproken dat hij zondag naar me toe zou komen. Ik heb hem niet gezien of gehoord op zondag. En weet je wat het rare is? Ik wist het gewoon op voorhand al dat hij dit zou doen. Ik ken hem ondertussen al. Wanneer hij zegt ik bel je straks wel ofzo, dan belt hij zeker en vast niet straks. Dan belt hij pas terug de dag erop. Zo is hij. Gisterenavond heb ik gehuild. Ik kwam tot het besluit dat het eigenlijk gedaan is tussen ons en we het beide wel weten, maar toch niet zeggen. En dat verward mij. We hebben elkaar al zo'n 3 weken niet meer gezien nu en hij is niet gekomen zondag. Ik had geen zin om hem op te bellen, want ofwel pakt hij toch niet op ofwel zegt hij toch dat hij niet komt. Het is raar dat je eigen vriend je niet wilt zien na zo'n lange tijd. Dat klopt niet. Wat dan ook raar is, waarom zegt hij het niet gewoon? Waarom zegt hij niet gewoon tegen me dat hij geen relatie meer wil? Want ik noem dit geen relatie. We zien elkaar zeer zelden, goed we bellen elkaar wel bijna dagelijks maar dan gaat het meer over het werk tenzij ik het serieuze onderwerp aansnijd. Hij communiceert niet met me. Ik mis hem en ik denk veel aan hem, maar bij hem kan het echt niet het geval zijn. Hij is geloof ik ook totaal niet meer verliefd op me. Terwijl ik dit typ krijg ik terug tranen in mijn ogen. Het doet pijn dit te realiseren. Ik weet het eigenlijk al wel langer, maar ik verdrong het altijd. Het kan zo niet langer, toch? Het kwetst me deze situatie. Ik begrijp het ook helemaal niet. Vorige week hebben we het nog besproken, deels toch en verschoot hij nog want hij dacht dat ik het wou uitmaken. Nu kan ik niet anders. Dit is de druppel. Hij houdt niet van me, anders had hij zondag naar me toe gekomen of op zijn minst iets laten weten waarom hij niet kwam. Volgende keer als hij belt zeg ik alles, hij moet maar luisteren, het interesseert me niet langer. Hij doet me pijn zo en dat is niet de bedoeling. Hij zou me gelukkig moeten maken, zoals in het begin van onze relatie. Het probleem is dat we veel te snel zijn gegaan en we elkaar eigenlijk niet kennen. Ik heb het hem vorige week nog gezegd. Ofwel werken we aan onze relatie ofwel zetten we er een punt achter, maar niet op deze manier, want er zit geen toekomst in zo. Hij begon direct zich te verdedigen dat hij geen tijd heeft omdat hij altijd werkt. Eigenlijk zegt dat genoeg. Het is waar, hij werkt veel, maar hij kan ook tijd maken als hij wil dat er een toekomst is tussen ons. Ik ben er vrij zeker van dat hij dat niet wil. Het enigste dat ik nog wil weten is waarom? Waarom belt hij me nog dagelijks, waarom noemt hij me nog bij mijn koosnaampje? Ergens ziet hij me nog wel graag denk ik, maar dat is niet genoeg. Het einde is nu nabij. Ik ben benieuwd hoe hij gaat reageren, want ik denkt niet dat hij dit verwacht van mij. Ik hou van hem met heel mijn hart, soms is dat gewoon niet genoeg. In dit geval kunnen we beter vrienden zijn, heel cliché, maar eigenlijk zijn we de voorbije maanden toch al zo bezig. Iemand moet het hoge woord zeggen, hij gaat het niet doen, dus doe ik het met spijt in mijn hart, maar het is beter voor ons beide. Ik wil aan onze relatie werken, maar hij duidelijk niet. We hebben heel wat goed momenten gehad, ook veel pijnlijke. Ik heb veel om je gehuild. Ik hou van je. Ik weet niet waarom, maar ik hou van je. En ik haat je tegelijkertijd. Dat noemen ze echte liefde. Ik ben echt verliefd op je, jij bent je liefde ergens onderweg verloren. Maar waarom zeg je me dit dan niet? Waarom blijf je me bellen? Je wilt me wel horen, maar niet zien? Je verward me echt, ik begrijp jou niet langer. Help me jou te begrijpen. Ik had het van in het begin al kunnen zien aankomen eigenlijk als ik nu terugdenk. Want ik mocht jou familie en vrienden niet leren kennen en jij wilde de mijne niet leren kennen. En toch was je echt verliefd op me. Dat weet ik zeker. En op een gegeven moment ben je die verliefdheid verloren. Ik weet niet waarom. Of mss wel. Omdat we elkaar niet kennen, we hebben daarvoor nooit de tijd genomen. En dat is nu het probleem. We kennen elkaar niet, ik ben verliefd op jou, maar jij niet langer op mij. Of toch niet even verliefd als ik ben op jou. We moeten hierover communiceren, want ik ga hieraan kapot. Ofwel leren we elkaar kennen ofwel zetten we er een punt achter. Ik wil niet meer om je huilen. Wat ik wil, wil je me niet geven. Dat klopt allemaal niet. Niks klopt aan ons. En wij spreken nog wel over een relatie, maar als we eerlijk zijn hebben we eigenlijk geen relatie. We behandelen elkaar als vrienden, terwijl ik nog verliefd op je ben. Dat doet me pijn. Jij bent hard, jij doet alsof het je allemaal niet kan schelen en het je niet pijn doet. Ik weet het niet, want je praat niet met me. Nooit. Je vertelt me nooit hoe je je voelt; Terwijl ik dit typ realiseer ik me meer en meer dat we geen relatie meer hebben. Mijn tranen moet ik nu inhouden. Ik maak mezelf wijs dat beter zo is, nu alleen nog geloven.
